Βασιλόπιτα (Παρλιάρου)

Έχει κλείσει 10 χρόνια η συνταγή για βασιλόπιτα που έχω βάλει και που φτιάχνω (όποτε δεν καταφεύγω σε ετοιματζίδικη). Βασιλόπιτα (Γιώργου), συνταγή εγγύηση. Κι αυτήν ετοιμάζομαι να φτιάξω αύριο. Αλλά ο Γιώργος δεν ησυχάζει. Δεν βολεύεται μ' αυτά που έχει. Πάντα πρόθυμος να δοκιμάσει κάτι καινούριο. Και το μεσημέρι μούστειλε μια καινούρια συνταγή. Που του την έδωσε, λέει, η Μαρία που την κατέγραψε, λέει, απ' τον Παρλιάρο. Τώρα, αν ο Παρλιάρος την παρουσίασε κάπου κι από κει η καταγραφή ή αν την είχε δημοσιεύσει κάπου, δεν ξέρω. Δεν την έχω φτιάξει ακόμα, η φωτογραφία είναι από την άλλη.

Πατατοκροκέτες

Έψαχνα και δεν πίστευα στα μάτια μου. Μα είναι δυνατόν να μην έχω βάλει συνταγή για πορπέτες (πολπέτες τις λένε αλλού); Έχω για πατατοκεφτέδες μεν, αλλ' αυτό είναι άλλη συνταγή, τελείως διαφορετική. Μπορεί να είναι τηγανισμένος (ή ψημένος) πουρές πατάτας και τα δυο αλλά οι κεφτέδες έχουν μυρωδικά μέσα ώστε να δίνουν την ιδέα του κεφτέ ενώ οι πορπέτες είναι πιο πατατένιες. Πορπέτες τις λέμε στο χωριό μου (ή μάλλον πουρπέτις) και δεν είναι τίποτα άλλο από αυτό που λένε πατατοκροκέτες (η κροκέτα είναι μικρό ψημένο κυλινδρικό φαγητό από τριμμένο ψωμί λέει η Βικιπαίδεια, αν αντί για ψωμί βάλεις πατάτα έχεις πατατοκροκέτα). Κι επειδή είναι ένα φαγητό που το ήξερα απ' τη μάνα μου θεωρούσα πως το είχα περιλάβει στις συνταγές της. Αμ δε. Και πώς μούρθε να ψάξω; Όχι γιατί σκέφτηκα να φτιάξω αλλά γιατί διάβασα μια σχετική συνταγή κι είπα να τις συγκρίνω. Και τις έφτιαξα για το γινάτι που δεν τις βρήκα.

Ψαρά από Άγιο Ισίδωρο

Συνήθως κάτι το δημοσιεύω στο εδώ μπλογκ και μετά τη δημοσίευση αυτή την ανεβάζω και στο φέισμπουκ. Μ' αυτήν την φωτογραφία γίνεται το ανάποδο. Την δημοσίευσα στο φέισμπουκ την επόμενη μέρα που την τράβηξα και άρεσε σε πολλούς. Και σκέφτηκα κάποια στιγμή να την βάλω κι εδώ μαζί με άλλες που τραβήχτηκαν την ίδια μέρα και θα είχαν κι αυτές κάποια περιγραφή. Και το κάνω σήμερα, 10 μέρες μετά! Αλλά πρώτα τα στοιχεία και οι συνθήκες της φωτογράφησης.

Οδική σήμανση

Σαν βγεις στον γυρισμό απ' το νησί σου (για να παραφράσω και λίγο τον Καβάφη) και βγεις απ' το βαπόρι (εντάξει, όχι από όλα, από κάποια δεν θα περάσεις από κει) θα βρεθείς σ' ένα σημείο που συνήθιζες να στρίβεις απ' το λιμάνι να πας στον τελικό σου προορισμό. Κι εκεί θα δεις αυτή τη σήμανση (από κάτω προς τα πάνω):
1) Απαγορεύεται η στροφή αριστερά
2) Απαγορεύεται η αναστροφή
3) Υποχρεούσαι να πας ευθεία ή αριστερά
4) Επιπλέον έχεις φανάρι για να στρίψεις αριστερά.
Εσύ τι κάνεις; Στρίβεις σύμφωνα με το 2 (κι όταν το επιτρέπει το 4) σήμα ή όχι σύμφωνα με το 1;

Καλό καλοκαίρι!

Λουλουδάκια τεμπέλικα

Όχι, δεν ήταν η τεμπελιά που μ' έκανε να φτιάξω αυτή την εκδοχή από κολοκυθολούλουδα κι ας τα ονόμασα τεμπέλικα. Πρακτικοί ήταν οι λόγοι. Άκουσαν πως μ' αρέσουν τα λουλουδάκια και κάποιος σκέφτηκε να μου φέρει. Όμως ήταν μικρά γιατί ήταν από κολοκυθιές που κάνουν τα καλοκαιρινά κολοκυθάκια (τα μακρόστενα τα πράσινα - το πόσο έντονα πράσινα, ε, έχει πολλές παραλλαγές). Εν τω μεταξύ, τις μέρες εκείνες συζητούσα με τη θεία μου που μου είπε πως βαριέται να κάθεται να γεμίζει κι έτσι τα λουλούδια τα κόβει κι αυτά μέσα στο μείγμα και τα φτιάχνει κάπως έτσι. Αυτό μου τόχε ξαναπεί, αλλά δεν είχα δώσει σημασία. Αλλά τώρα μου φάνηκε ενδιαφέρον κι έτσι την ρώτησα λεπτομέρειες και ιδού.

Το εθνικό φαγητό των Βέλγων

Στα αγγλικά οι τηγανητές πατάτες λέγονται french fries δηλαδή γαλλικές τηγανητές αλλά ο Βέλγοι διαφωνούν. Διεκδικούν τις τηγανητές πατάτες για πάρτι τους. Και συνηθίζεται να τις πουλάνε στο δρόμο σε χωνάκια συνοδευόμενες με μια γενναία δόση μαγιονέζας (οι Γερμανοί τις τρώνε το ίδιο αλλά δεν μπλέκουνε με καταγωγές, τις λένε πόμες φρίτες - Pommes frites - και καθαρίζουνε). Αλλά οι Βέλγοι διεκδικούν και τη σοκολάτα απ' τους Ελβετούς. Και πολύ συνηθίζεται κι η βάφλα!

Αγκινάρες μ' αρακάς (αλά πολίτα)

Σειρά σήμερα στις αγκινάρες. Οι αλά πολίτα συνήθως είναι σκέτες, χωρίς αρακά και χωρίς αυγολέμονο. Εμένα μ' αρέσει να έχει παραπάνω υλικά.

Αρακάς αυγολέμονο

Ένα λαδερό που τόχω φτιάξει πολλές φορές αλλά δεν βρίσκω να τόχω βάλει στο μπλογκ. Περίεργο. Τόφτιαξα και προχτές οπότε ευκαιρία να επανορθώσω. Γίνεται σε δυο παραλλαγές, η μια με αγκινάρες η άλλη σκέτο. Να μην αφήσουμε καμιά παραπονεμένη, θα της βάλω και τις δυο.

Βουδαπέστη 2008

Όπως έγραφα τις προάλλες, το 2008 κάναμε ένα ταξίδι προς Γερμανία κι από κει επισκεφτήκαμε πόλεις σε άλλες χώρες, ενώ στην επιστροφή γυρίσαμε οδικά μέσω Βαλκανίων (αλλά χωρίς στάση στα Βαλκάνια εκείνη τη φορά). Την περιγραφή για το ταξίδι το ίδιο την ολοκλήρωσα σε μια ανάρτηση, αλλά όπως υποσχέθηκα παρουσιάζω φωτογραφίες απ' τις επισκέψεις αυτές. Τελευταία στάση (και τελευταίο Β - αν και περάσαμε κι από έν' ακόμα, το Βελιγράδι, αλλά δεν σταματήσαμε). Την επόμενη μέρα είχαμε στόχο να βραδιαστούμε στη Σαλονίκη - και το πετύχαμε.

Βιέννη 2008

Όπως έγραφα τις προάλλες, το 2008 κάναμε ένα ταξίδι προς Γερμανία κι από κει επισκεφτήκαμε πόλεις σε άλλες χώρες, ενώ στην επιστροφή γυρίσαμε οδικά μέσω Βαλκανίων (αλλά χωρίς στάση στα Βαλκάνια εκείνη τη φορά). Την περιγραφή για το ταξίδι το ίδιο την ολοκλήρωσα σε μια ανάρτηση, αλλά όπως υποσχέθηκα παρουσιάζω φωτογραφίες απ' τις επισκέψεις αυτές. Προτελευταία πόλη - στάση η Βιέννη. Εντυπωσιακή πάντα, μέρα και νύχτα. Πρώτη εικόνα, το αυτοκρατορικό ανάκτορο του Χόφμπουργκ, μέσα στην πόλη.

Νυρεμβέργη 2008

Όπως έγραφα τις προάλλες, το 2008 κάναμε ένα ταξίδι προς Γερμανία κι από κει επισκεφτήκαμε πόλεις σε άλλες χώρες, ενώ στην επιστροφή γυρίσαμε οδικά μέσω Βαλκανίων (αλλά χωρίς στάση στα Βαλκάνια εκείνη τη φορά). Την περιγραφή για το ταξίδι το ίδιο την ολοκλήρωσα σε μια ανάρτηση, αλλά όπως υποσχέθηκα παρουσιάζω φωτογραφίες απ' τις επισκέψεις αυτές. Επιστρέψαμε στο Βούπερταλ, ετοιμαστήκαμε και έξι άτομα πια τώρα ξεκινήσαμε το ταξίδι της επιστροφής. Πρώτος σταθμός η Νυρεμβέργη για να δούμε και τον από πιο παλιά αποσπασμένο εκεί, αυτόν που μας έδωσε την ιδέα να πάμε κι εμείς (και την οποία επισκεφτήκαμε αρκετές φορές αργότερα και βλέπω πως είχα επιλέξει κοινές φωτογραφίες 😀).

Λουξεμβούργο 2008

Όπως έγραφα τις προάλλες, το 2008 κάναμε ένα ταξίδι προς Γερμανία κι από κει επισκεφτήκαμε πόλεις σε άλλες χώρες, ενώ στην επιστροφή γυρίσαμε οδικά μέσω Βαλκανίων (αλλά χωρίς στάση στα Βαλκάνια εκείνη τη φορά). Την περιγραφή για το ταξίδι το ίδιο την ολοκλήρωσα σε μια ανάρτηση, αλλά όπως υποσχέθηκα παρουσιάζω φωτογραφίες απ' τις επισκέψεις αυτές. Σειρά έχει το Λουξεμβούργο που βρεθήκαμε για δεύτερη φορά, Κυριακή του Πάσχα τώρα. Παρόλο που το Λουξεμβούργο είναι μικρό (είτε αναφερόμαστε στο κράτος είτε στην πόλη) πάντα έχεις να δεις πράματα.

Παρίσι 2008

Όπως έγραφα τις προάλλες, το 2008 κάναμε ένα ταξίδι προς Γερμανία κι από κει επισκεφτήκαμε πόλεις σε άλλες χώρες, ενώ στην επιστροφή γυρίσαμε οδικά μέσω Βαλκανίων (αλλά χωρίς στάση στα Βαλκάνια εκείνη τη φορά). Την περιγραφή για το ταξίδι το ίδιο την ολοκλήρωσα σε μια ανάρτηση, αλλά όπως υποσχέθηκα παρουσιάζω φωτογραφίες απ' τις επισκέψεις αυτές. Για σήμερα έχουμε Παρίσι και ξεκινάμε με μια νυχτερινή φωτογραφία του πύργου του Άιφελ, όπως και με την επίσκεψη του 2005.

Βρυξέλλες 2008

Όπως έγραφα τις προάλλες, το 2008 κάναμε ένα ταξίδι προς Γερμανία κι από κει επισκεφτήκαμε πόλεις σε άλλες χώρες, ενώ στην επιστροφή γυρίσαμε οδικά μέσω Βαλκανίων (αλλά χωρίς στάση στα Βαλκάνια εκείνη τη φορά). Την περιγραφή για το ταξίδι το ίδιο την ολοκλήρωσα σε μια ανάρτηση, αλλά όπως υποσχέθηκα παρουσιάζω φωτογραφίες απ' τις επισκέψεις αυτές. Επόμενος σταθμός οι Βρυξέλλες. Για άλλη μια φορά (τρίτη αυτή). Και ξεκινάμε με τον πύργο του δημαρχείου της πόλης.

Άαχεν 2008

Το πολυφωτογραφημένο και πολυζωγραφισμένο μπαλκόνι του δημαρχείου της πόλης

Όπως έγραφα τις προάλλες, το 2008 κάναμε ένα ταξίδι προς Γερμανία κι από κει επισκεφτήκαμε πόλεις σε άλλες χώρες, ενώ στην επιστροφή γυρίσαμε οδικά μέσω Βαλκανίων (αλλά χωρίς στάση στα Βαλκάνια εκείνη τη φορά). Την περιγραφή για το ταξίδι το ίδιο την ολοκλήρωσα σε μια ανάρτηση, αλλά όπως υποσχέθηκα παρουσιάζω φωτογραφίες απ' τις επισκέψεις αυτές. Σειρά σήμερα έχει το Άαχεν, να σπάσει λίγο η σειρά των Β (Βενετία - Βερόνα - Βούπερταλ τα προηγούμενα και Βρυξέλλες το επόμενο και έχει κι άλλα).

Βούπερταλ 2008

Όπως έγραφα τις προάλλες, το 2008 κάναμε ένα ταξίδι προς Γερμανία κι από κει επισκεφτήκαμε πόλεις σε άλλες χώρες, ενώ στην επιστροφή γυρίσαμε οδικά μέσω Βαλκανίων (αλλά χωρίς στάση στα Βαλκάνια εκείνη τη φορά). Την περιγραφή για το ταξίδι το ίδιο την ολοκλήρωσα σε μια ανάρτηση, αλλά όπως υποσχέθηκα παρουσιάζω φωτογραφίες απ' τις επισκέψεις αυτές. Σειρά έχει το Βούπερταλ (Wuppertal) όπου φτάσαμε αργά το βράδυ της Μ. Δευτέρας.

Βερόνα 2008

Όπως έγραφα τις προάλλες, το 2008 κάναμε ένα ταξίδι προς Γερμανία κι από κει επισκεφτήκαμε πόλεις σε άλλες χώρες, ενώ στην επιστροφή γυρίσαμε οδικά μέσω Βαλκανίων (αλλά χωρίς στάση στα Βαλκάνια εκείνη τη φορά). Την περιγραφή για το ταξίδι το ίδιο την ολοκλήρωσα σε μια ανάρτηση, αλλά όπως υποσχέθηκα παρουσιάζω φωτογραφίες απ' τις επισκέψεις αυτές. Για σήμερα σειρά έχει η Βερόνα έξω απ' την οποία καταλύσαμε την πρώτη νύχτα του ταξιδιού.

Βενετία 2008

Όπως έγραφα τις προάλλες, το 2008 κάναμε ένα ταξίδι προς Γερμανία κι από κει επισκεφτήκαμε πόλεις σε άλλες χώρες, ενώ στην επιστροφή γυρίσαμε οδικά μέσω Βαλκανίων (αλλά χωρίς στάση στα Βαλκάνια εκείνη τη φορά). Την περιγραφή για το ταξίδι το ίδιο την ολοκλήρωσα σε μια ανάρτηση, αλλά όπως υποσχέθηκα παρουσιάζω φωτογραφίες απ' τις επισκέψεις αυτές. Ξεκίνημα με τη Βενετία που είναι ο πρώτος σταθμός. Όχι τυπικά, όπως την προηγούμενη φορά που την είδαμε απ' το βαπόρι και μόνο, αλλά γιατί μείναμε κάποιες ώρες σ' αυτήν.

Ευρώπη 2008

Το πλοίο έπιανε το πρωί Κέρκυρα. Ήταν η τελευταία φορά που την "επισκέφτηκα"!

Μας καλάρεσε το προηγούμενο ταξίδι κι έτσι δεν αργήσαμε να κάνουμε ακόμα ένα παρόμοιο. Το είπαμε για το Πάσχα του 2008. Ήδη ο Γιώργος είχαν πάει με απόσπαση στο Βούπερταλ. Κι είπαμε να πάμε να τους βρούμε, να δούμε πώς είναι μιας κι ετοιμαζόμασταν κι εμείς για απόσπαση στη Γερμανία. Να περάσουμε κι απ' τις Βρυξέλλες να τους δούμε κι εκείνους, να κάνουμε και καμιά βόλτα στα πέριξ και να επιστρέψουμε οδικά αυτή τη φορά. Είχαμε ήδη εξοπλιστεί και με πλοηγό (τζιπιές στα ελληνικά) κι ήμασταν πιο άνετοι σε τέτοια. Ας πω δυο λόγια για το μηχανάκι αυτό, κάπου τάχα γράψει στο παλιό μπλογκ περιληπτικά.

Νότια Γαλλία 2005

Όπως έγραφα τις προάλλες, το 2005 κάναμε ένα οδικό ταξίδι στις Βρυξέλλες κι από κει επισκεφτήκαμε διάφορες πόλεις σε άλλες χώρες, πέρ' απ' το Βέλγιο. Την περιγραφή για το ταξίδι το ίδιο την ολοκλήρωσα, αλλά όπως υποσχέθηκα παρουσιάζω φωτογραφίες απ' τις επισκέψεις αυτές. Τελευταίο κομμάτι σήμερα, απ' τη Νότια Γαλλία. Πρώτη φωτογραφία από την πρώτη στάση - διανυκτέρευση που κάναμε στη Νιμ (Nîmes), στη Νότια Γαλλία. Το ρωμαϊκό αμφιθέατρο.

Ρουσφέτια

Έκτακτο το σημερινό. Τούρκικη λέξη το ρουσφέτι, αλλά πλήρως ενσωματωμένο στην ελληνική δημόσια ζωή. "Εκδούλευση για ίδιο όφελος" λένε τα λεξικά και διευκρινίζουν πως αυτή είναι α) πολιτική και β) παράτυπη. Βέβαια μερικές φορές είναι και θεσμοθετημένη νομικά! Παράδειγμα οι αποσπάσεις του υπουργείου παιδείας (και όχι μόνο). Πολλές φορές έχουμε συζητήσει με φίλους για το πρόβλημα, αφορμή για το σημερινό είναι μια είδηση που διάβασα τελευταία και έχει σχέση με το υπουργείο υγείας. Τελευταία ακούμε για ασθενοφόρα που δεν είναι διαθέσιμα κι έτσι κάποιοι άνθρωποι πεθαίνουν. Κι ο αρμόδιος υπουργός "ανακάλυψε" πως υπάρχουν 112 διασώστες που έχουν αποσπαστεί σε άσχετες θέσεις απ' αυτές που προσλήφθηκαν.

Παρίσι 2005

Όπως έγραφα τις προάλλες, το 2005 κάναμε ένα οδικό ταξίδι στις Βρυξέλλες κι από κει επισκεφτήκαμε διάφορες πόλεις σε άλλες χώρες, πέρ' απ' το Βέλγιο. Την περιγραφή για το ταξίδι το ίδιο την ολοκλήρωσα, αλλά όπως υποσχέθηκα παρουσιάζω φωτογραφίες απ' τις επισκέψεις αυτές. Σειρά έχει το Παρίσι. Το πιο χαρακτηριστικό του μνημείο είναι μάλλον ο Πύργος του Άιφελ και μ' αυτόν ξεκινάμε σε νυχτερινή φωτογράφιση.

Βρυξέλλες 2005

Όπως έγραφα τις προάλλες, το 2005 κάναμε ένα οδικό ταξίδι στις Βρυξέλλες κι από κει επισκεφτήκαμε διάφορες πόλεις σε άλλες χώρες, πέρ' απ' το Βέλγιο. Άλλη βέλγικη πόλη δεν επισκεφτήκαμε, αλλά όσο νάναι τις Βρυξέλλες τις (ξανα)γυρίσαμε. Την περιγραφή για το ταξίδι το ίδιο την ολοκλήρωσα, αλλά να παρουσιάσω και κάμποσες βρυξελιώτικες φωτογραφίες. Τόσες μέρες μείναμε στις Βρυξέλλες, Κάθε μέρα που δεν ήμασταν αλλού, θα κάναμε και μια βόλτα απ' το κέντρο. Περιέργως δεν βλέπω να έχω φωτογραφία από το εμβληματικό δημαρχείο της πόλης στη Μεγάλη Πλατεία, την Γκραν Πλας (Grand Place). Στην παραπάνω φωτογραφία, μόλις και διακρίνεται στο αριστερό μέρος.

Λουξεμβούργο 2005

Όπως έγραφα τις προάλλες, το 2005 κάναμε ένα οδικό ταξίδι στις Βρυξέλλες κι από κει επισκεφτήκαμε διάφορες πόλεις σε άλλες χώρες, πέρ' απ' το Βέλγιο. Την περιγραφή για το ταξίδι το ίδιο την ολοκλήρωσα, αλλά όπως υποσχέθηκα παρουσιάζω φωτογραφίες απ' τις επισκέψεις αυτές. Για σήμερα Λουξεμβούργο. Που πήγαμε το Μ. Σάββατο του 2005. 30 Απρίλη. Με τη Πρωτομαγιά να πέφτει Κυριακή. Κι οι τεμπέληδες οι ευρωπαίοι να την μεταφέρουν την αργία για τη Δευτέρα και νάχουν τριήμερο. Κι έτσι οι δρόμοι να είναι πήχτρα, όλοι φεύγανε.

Άαχεν 2005

Περνώντας τα σύνορα. Μόνο οι πινακίδες υπάρχουν και τίποτ' άλλο (ή περίπου, σταματάει κι ο φωτισμός στον αυτοκινητόδρομο)!

Όπως έγραφα τις προάλλες, το 2005 κάναμε ένα οδικό ταξίδι στις Βρυξέλλες κι από κει επισκεφτήκαμε διάφορες πόλεις σε άλλες χώρες, πέρ' απ' το Βέλγιο. Την περιγραφή για το ταξίδι το ίδιο την ολοκλήρωσα, αλλά όπως υποσχέθηκα παρουσιάζω φωτογραφίες απ' τις επισκέψεις αυτές. Για σήμερα από το Άαχεν (Aachen) της Γερμανίας. Αφορμή να πάμε προς τα κει ήταν μια ανταλλαγή που είχαν το γυμνάσιο του Αγίου Στεφάνου με αντίστοιχο σχολείο της πόλης. Είχαμε φιλοξενήσει μαθητές και καθηγητές από κει και ο ένας Γερμανός καθηγητής που συνόδευε ήταν Έλληνας, παλιός καθηγητής της Μαρίας.

Ολλανδία 2005

Όπως έγραφα προχτές, το 2005 κάναμε ένα οδικό ταξίδι στις Βρυξέλλες κι από κει επισκεφτήκαμε διάφορες πόλεις σε άλλες χώρες, πέρ' απ' το Βέλγιο. Την περιγραφή για το ταξίδι το ίδιο την ολοκλήρωσα, αλλά όπως υποσχέθηκα σήμερα και τις επόμενες μέρες θα παρουσιάσω φωτογραφίες απ' τις επισκέψεις αυτές. Στην Ολλανδία πήγαμε την Μ. Τρίτη, 28 Απρίλη 2005 (ναι, ξαναπήγα άλλη φορά, αλλά για εκείνη την παλιά θα μιλήσω σήμερα).

Ευρώπη 2005

Ηλιοβασίλεμα στην Αδριατική

Το 2004 είναι χρονιά ορόσημο για την Ελλάδα. Πήραμε το ευρωπαϊκό στο ποδόσφαιρο (πληθυντικός μεγαλοπρεπείας, εγώ δεν έκανα τίποτα γι' αυτό), διοργανώσαμε τους Ολυμπιακούς (εδώ ο πληθυντικός είναι ταιριαστός αφού κι εγώ πλήρωσα και πληρώνω γι' αυτούς), ήμασταν όλο δόξα κι όλο χάρη. Σαν οικογένεια, την προηγούμενη χρονιά είχαμε αλλάξει κι αυτοκίνητο, είχαμ' αγοράσει ένα Όπελ Ζαφίρα 1,8, ένα αυτοκίνητο που ήταν ένα κι ένα για μεγάλα ταξίδια. Με πολλούς χώρους και μπόλικη δύναμη στο δρόμο. Εκείνο το καλοκαίρι λοιπόν, βρισκόμαστε με την οικογένεια της κουνιάδας μου και μας υπενθυμίζουν αυτό που είχαμε πει όταν ήμασταν στις Βρυξέλλες: πως θα ξαναπάμε και μάλιστα οδικά. Ιδού η ευκαιρία. Να το προγραμματίσουμε για τον επόμενο χρόνο το Πάσχα. Μιας κι είμαστε δύσκολοι στο να κάνουμε ταξίδια (όταν αρχίσαμε να μαζεύουμε χρήματα για να πάρουμε σπίτι η μάνα μου μας έδωσε 5 εκατομμύρια δραχμές λέγοντας, πως εγώ σας τα δίνω αυτά και ελπίζω να γίνουν σπίτι κι όχι ταξίδια 😀) κάναμε πέτρα την καρδιά μας κι είπαμε το ναι 😂

Τρώγοντας έξω έξω

Καθώς έψαχνα φωτογραφίες για την πρώτη οικογενειακή επίσκεψη στις Βρυξέλλες έπεσα πάνω σε μία που η Μαρία κόβει μια πίτσα. Ατομική βεβαίως, βεβαίως, το μέγεθος (και το πάχος της ζύμης) στις πίτσες εκεί δεν ήταν να τη μοιραστείς με άλλον! Και θυμήθηκα τη φάση, πώς καταφέραμε να φάμε πίτσα στις Βρυξέλλες αργά το βράδυ. Και μετά θυμήθηκα άλλες παρόμοιες φάσεις. Κι ενώ στην αρχή σκέφτηκα να τη βάλω στο τέλος του προηγούμενου, τελικά αποφάσισα να την παρουσιάσω σήμερα χωριστά, αλλά μαζί με δυο τρία άλλα εστιατορικά ευτράπελα. Κι ο τίτλος μου παίζει με τη σημασία του έξω. Στη μια είναι έξω, εκτός σπιτιού, σε μαγαζί ενώ η άλλη είναι έξω, στο εξωτερικό. Όχι, δεν έχει την άλλη, που να είναι έξω στον κήπο!😀

Βρυξέλλες 2002

Το πιο γνωστό (και φημισμένο) άγαλμα των Βρυξελλών: το αγοράκι που κατουράει

Από τις προηγούμενες εκδρομές στο εξωτερικό μέχρι αυτήν εδώ έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Έχει αλλάξει ο αιώνας αλλά και η χιλιετία. Πάει ο 20ος πάει κι η 2 χιλιετία. Έχουμε μπει πια στην 3η και τον 21ο. Έχουμε φύγει απ' το Διδυμότειχο κι έχουμε εγκατασταθεί στον Άγιο Στέφανο. Το αεροδρόμιο έχει μετακομίσει από το Ελληνικό στα Σπάτα. Οι δίδυμοι πύργοι έχουν γκρεμιστεί. Τα τηλέφωνα έχουν γίνει όλα 10ψήφια. Τέρμα οι αυτόματοι μπροστά. Συγχρόνως έχουν βγει διάφορες τηλεφωνικές εταιρίες που μεταπουλάνε τα τηλέφωνα του ΟΤΕ (τώρα πώς γίνεται κι αυτοί πουλάνε φτηνότερα, δεν το ξέρω). Τέρμα και η δραχμή που ξέραμε και πορευτήκαμε μαζί της τόσα χρόνια. Τώρα ήρθε το ευρώ. Στην αρχή μόνο το ακούγαμε, μετά το είδαμε και στα χέρια μας. Κι ό,τι άλλες ιδιαίτερες αλλαγές στη ζωή του καθένα μέσα σε μια τριετία. Γιατί η ιστορία που θα διηγηθώ είναι πια το 2002.

Μονοήμερη για Βουλγαρία

Στ' αριστερά το ελληνικό συνοριακό γραφείο (διαβατήρια, τελωνείο).

Αστεία εκδρομή, αλλά ήταν η τελευταία μας εκδρομή στο εξωτερικό για τον 20ο αιώνα (και τη δεύτερη χιλιετία) οπότε έχει ιστορική αξία 😀. Από το Διδυμότειχο είχαμε χρησιμοποιήσει αρκετές φορές το τρένο. Συνήθως για ή από Αθήνα. Σπάνια πιο κοντά. Αλλά ξέραμε πως κάποιοι συρμοί πάνε προς εξωτερικό: Δίπλα απ' το Διδυμότειχο, στο Πύθειο, σταματούσε όποιος ήθελε να πάει σιδηροδρομικώς προς Τουρκία. Εκεί ερχόταν το μεσημέρι μια μηχανή μ' ένα δυο βαγόνια, καθόταν καμιά ώρα κι έφευγε πίσω. Έτσι το να χρησιμοποιήσουμε αυτή την έξοδο ήταν λίγο δύσκολο, έπρεπε να κανονίσουμε να διανυκτερεύσουμε στην Τουρκία.

Βουλγαρία

Φλεβάρης του 99. Τριήμερο της αποκριάς. Πάλι ανακοινώνονται εκδρομές στο εξωτερικό από τα γραφεία στο Διδυμότειχο. Η πρώτη ερώτηση που κάνω είναι κατά πόσο θα πραγματοποιηθούν, η θ' ακυρωθούν κι αυτές οι εξαγγελίες. Όχι, μου λένε, θα γίνουν σίγουρα και μάλιστα θα υπάρχουν δυο λεωφορεία, ένα που θα φύγει πολύ νωρίς το πρωί του Σαββάτου κι ένα που θα φύγει κατά το μεσημέρι (τελικά πρέπει να ήταν 4 λεωφορεία ή και περισσότερα). Δηλώνουμε εμείς οι τέσσερεις, ενδιαφέρεται κι η Κρυσταλλία μ' έναν άλλο συνάδελφο και ξεκινάμε. Τόσο νωρίς που κατά τις 7:30 είμαστε ήδη στο ξενοδοχείο. Το πρόγραμμα προέβλεπε για μας τους πρωινούς ξενάγηση στην πόλη. Εγώ έκρινα πως η Φιλιππούπολη (σημερινό Πλόβντιβ) δεν είχε τόσο ενδιαφέρον κι έτσι πρότεινα να φύγουμε για Σόφια (που δεν ήταν στο πρόγραμμά μας). Κι έτσι κι έγινε. Με το τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο πάμε στο σιδηροδρομικό σταθμό και δρόμο για τη Σόφια.

Νεκροταφείο Σουλινά

Έγραψα προχτές για την Ρουμανία και το έκλεισα. Κι άρχισα να γράφω για το επόμενο στη Βουλγαρία. Και ξαφνικά θυμάμαι την εντύπωση που μου έκανε το νεκροταφείο στο οποίο βρέθηκα από σπόντα. Έψαξα καμιά φωτογραφία αλλά δεν βρήκα. Κι έβαλα να δω το βίντεο που είχα τραβήξει (τόχω ξαναπεί πως τις εποχές εκείνες που η φωτογραφία ήταν ακριβή την είχα καταβρεί τραβώντας ώρες βίντεο). Και βλέποντάς το ξανά αποφάσισα να αφιερώσω ολόκληρο σημείωμα για τ ο νεκροταφείο του Σουλινά (ή Σουλίνα, ο τόνος παίζει). Θυμόμουνα πού βρισκόταν κι έτσι άνοιξα το χάρτη της Γκουγκλ να εντοπίσω το στίγμα του. Και βλέπω να λέει πως Το συγκεκριμένο νεκροταφείο έχει χαρακτηριστεί ανοιχτό μουσείο (κι έτσι είναι). Ψάχνοντας παραπέρα βρήκα κι ένα βίντεο στο γιουτιούμπ που έχει στην αρχή την πλαζ και στη συνέχεια το νεκροταφείο.

Στη Ρουμανία

Για την εκδρομή αυτή έχω γράψει ήδη ένα μεγάλο κομμάτι. Εκεί γράφω για το πώς κι αποφασίσαμε να κάνουμε αυτή τη βόλτα και περιγράφω τα του πηγαιμού (μόνο για τον άλλον που έτρωγε κοτόπουλο και σκούπιζε τα χέρια του στις κουρτίνες δεν έγραψα 😀). Άρα για το τρένο, το πέρασμα απ' τα Βουλγάρικα χωριά, πάνω απ' τον Δούναβη, την είσοδο στη Ρουμανία και της διέλευσης δεν θα τα επαναλάβω, αλλά να γράψω τι έγινε το πρωί στην Τούλτσα (ή Τουλσέα - Tulcea) και να βάλω και φωτογραφίες που δεν έχω στο παλιό.

Τουρκία και πάλι, συνέχεια

Είμαστε στην Κωνσταντινούπολη για πρώτη φορά, την έχουμε δει κάπως (τόσο μεγάλη πόλη που είναι η Πόλη, δεν μπορώ να πω πως την έχω δει ούτε και τώρα που πήγα και ξαναπήγα) και την Κυριακή το πρόγραμμα λέει επίσκεψη στην Αρετσού, το χωριό απ' το οποίο έφυγε πρόσφυγας ο παππούς της Μαρίας και μετά να προσπαθήσουμε να πάμε προς την Προύσα, μπας και βρούμε τον Ριζά. Έχουμε μάθει πως η Αρετσού σήμερα λέγεται Ντάριτζα (Darıca), έχουμε δει πού βρίσκεται (ξέραμε πως είναι κοντά σχετικά κι απ' την ασιατική μεριά, αυτά που μάθαμε ταίριαζαν), κοντά στο Γκέμπτζε (Gebze). Παίρνουμε το δρόμο, ανεβαίνουμε στη γέφυρα του Βόσπορου και κολλάμε για κάμποση ώρα εκεί, το απέναντι ρεύμα ήταν κλειστό, κάποιοι πέρναγαν σαν σε πορεία. Κάποια στιγμή καταφέρνουμε να περάσουμε, πληρώνουμε τα διόδια και βρισκόμαστε σε ασιατικό έδαφος!

Τουρκία και πάλι

Μετά από κάνα μήνα, το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος κάποιο τουριστικό γραφείο στο Διδυμότειχο διοργανώνει εκδρομή στη Βουλγαρία. Μας αρέσει η ιδέα και δηλώνουμε αλλά παράλληλα (αφού την είχαμε πάθει την προηγούμενη φορά) ετοιμάζουμε εναλλακτική και μια Κωνσταντινούπολη. Παίρνουμε πληροφορίες για το πού και το τι υπάρχει, αγοράζω χάρτες, ρωτάμε περαδώθε κι όταν την Τετάρτη μας λέει το πρακτορείο πως δεν μαζεύτηκε κόσμος, εμείς δεν στεναχωρηθήκαμε καθόλου. Απλά ξέραμε πως θ' ακολουθήσουμε το δικό μας πρόγραμμα: με το που τελειώναμε το σχολείο θα ξεκινούσαμε για Κήπους κι από κει για τη Πόλη. Καθώς θα γύριζε η Μαρία απ' την Ορεστιάδα θάπαιρνε και την Κρυσταλλία που θα ερχόταν μαζί μας και σ' αυτήν την εκδρομή.

Τουρκία 2

Το προηγούμενο αποτυχημένο ταξίδι στην Τουρκία, όπως έλεγα, μας άνοιξε την όρεξη να ξαναπάμε. Με τον συνάδερφο Νίκο συζητάγαμε να πάμε παρέα με τ' αυτοκίνητά μας. Έτσι είχαμε ψάξει ιντερνετικά να δούμε τι χρειάζεται. Διεθνές δίπλωμα οδήγησης από την ΕΛΠΑ και πράσινη κάρτα ασφάλισης. Μιας κι είχαμε ήδη τα ροζ διπλώματα, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ήμασταν καλυμμένοι για το διεθνές, δεν χρειαζόταν να τρέχουμε (και να πληρώνουμε) στην ΕΛΠΑ. Όμως αυτός ήθελε το ταξίδι να γίνει μέσα στις διακοπές του Πάσχα. Εγώ δεν μπορούσα τότε. Έτσι κανόνισε και πήγε μόνος του: Διδυμότειχο - Καστανιές - Αδριανούπολη - Κιρκλαρελί (Σαράντα Εκκλησιές - το μέρος απ' όπου καταγόταν η γυναίκα του) - Ραιδεστός (Τεκίρνταγκ) - Κήπου - Διδυμότειχο. Σε μια μέρα. Εγώ είχα κόσμο εκείνο το Πάσχα (του 1998) και δεν μούβγαινε.

Τουρκία 1

Από το προηγούμενο ταξίδι έχουν περάσει λιγότερο από δυο χρόνια. Από Δεκέμβρη 1995 σε Νοέμβρη 1997. Κι όμως πολλά έχουν αλλάξει. Το καλοκαίρι του 1996 έχουμε διοριστεί στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και εγώ και η Μαρία. Εγώ στο Διδυμότειχο, εκείνη στον Άγιο Στέφανο όπου μένει μαζί με τα παιδιά. Δύσκολη η κατάσταση οπότε αποφασίζουμε να πάρει απόσπαση για τον Έβρο (εγώ είχα διοριστεί με τον νόμο για τα δυσπρόσιτα, πράγμα που σήμαινε πως αυτόματα για τρία χρόνια δεν μπορούσα να μετακινηθώ απ' το σχολείο μου).  Το 1997 έρχεται κι η Μαρία και τοποθετείται στο ΤΕΛ Ορεστιάδας. Αρκετά από τα παρακάτω τα έχω ξαναγράψει, μάλιστα κάποια είναι αντιγραφή από τα παλιότερα άρθρα, αλλά εδώ θα μπουν κι άλλες λεπτομέρειες!

Βαθμολογικές εμπειρίες: Φυσικώς αδύνατοι

Περί βαθμολογιών αναφέρομαι τελευταία, και σήμερα ολοκληρώνεται ο κύκλος. "Φυσικώς αδύνατοι" είναι ένας άλλος τρόπος για να πεις μαθητές με αναπηρία. Κατάλοιπο μιας εποχής που οι ανάπηροι έγιναν Άτομα με Ειδικές Ανάγκες (ΑμΕΑ - που μάλιστα κάποιοι το προχώρησαν παραπάνω και τόκαναν ειδικές δεξιότητες, αλλά δεν έγινε ακρωνύμιο) και μιας και το αρκτικόλεξο είχε πιάσει το κράτησαν ακουστικά αλλά έχει αλλάξει σήμερα κι είναι ΑμεΑ, άτομα με αναπηρία δηλαδή. Γιατί συνήθως οι ευφημισμοί είναι εκ του πονηρού. Αλλά επεκτάθηκα κι ας γυρίσουμε στους μαθητές με αναπηρία. Είναι μια τεράστια κατηγορία αφού πιάνει όλους τους μαθητές που προσωρινά ή μόνιμα, αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα που τους εμποδίζει να ακολουθήσουν το πρόγραμμα των υπόλοιπων μαθητών που δεν έχουν κάποιο θέμα.

Βαθμολογικές εμπειρίες: Οι μετεξεταστέοι

Οι μετεξεταστέοι (μεταξεταστέοι στον προφορικό λόγο) είναι πάντα μια δύσκολη κατάσταση. Στα περισσότερα χρόνια που ήμουν στα σχολεία είχαμε τέτοιους. Και με εξαίρεση κάποια ενδιάμεσα χρόνια, οι εξετάσεις τους ήταν τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη. Το αν και ποιοι μένουν μετεξεταστέοι αλλάξει κάθε λίγο, ανάλογα με τις εμπνεύσεις του υπουργείου κάθε φορά, αλλά δεν θ' ασχοληθώ μ' αυτό αλλά με τους μαθητές.

Βαθμολογικές εμπειρίες: Έκδοση αποτελεσμάτων

Συνεχίζω με τα βαθμολογικά. Κάθε εξεταζόμενος, μαθητής, φοιτητής ή ό,τι άλλο, όταν βγουν τ' αποτελέσματα θα πει είτε "πέρασα" είτε "μ' έκοψε" (ή μ' έκοψαν). Δεν ακούγεται ποτέ το "κόπηκα" ή το "με πέρασε". Πάντα το καλό αποτέλεσμα είναι δικό του, το κακό του το προξένησε ο βαθμολογητής. Η περίπτωση της δικής μου ανάλυσης ΙΙ που λέω πως με πέρασε ο Στάικος, είναι απ' τις εξαιρέσεις! Κι όμως το τι μαγείρεμα γίνεται για να περάσουν μερικοί, δεν μπορούν να το φανταστούν.

Βαθμολογικές εμπειρίες 2

Βαθμολογικών εμπειριών συνέχεια. Μετά τη Δάφνη βρίσκομαι τον Οκτώβρη του 1991 στον Άγιο Δημήτρη Αργολίδας, κοινώς Μετόχι, σε Γυμνάσιο. Είναι η χρονιά που ξαναμπαίνουν οι εξετάσεις στο γυμνάσιο. Και μάλιστα όπως ήταν κάποτε, στη μισή ύλη το Φλεβάρη και στην υπόλοιπη τον Ιούνη (μόνο εκείνη τη χρονιά ίσχυσε έτσι, από το 1993 και μετά δίνουν μια φορά τον Ιούνη). Για να περάσει ο μαθητής ένα μάθημα χρειάζεται να βγάλει μέσον όρο 10 (πάντα) μόνο που εδώ μετράνε τα τρία τρίμηνα και ο μέσος όρος των δυο γραπτών εξετάσεων διά 4. Η βάση δηλαδή στο γυμνάσιο βγαίνει 40 (και με την έκπτωση λόγω στρογγυλοποίησης, 38). Μεγάλη διαφορά από το λύκειο, μόνο που το τι σημαίνει αυτό το μαθαίνεις στην πράξη.

Βαθμολογικές εμπειρίες

Γυμνάσιο γράφει, λύκειο ήτανε!

Τη Δευτέρα είχα πάει σ’ ένα θέατρο. Ερασιτεχνική παράσταση μεν, αλλά πολύ καλή. Η διπλανή μου  κυρία, που είχε έρθει να καμαρώσει την εγγονή της που ήραν η πρωταγωνίστρια, μούπιασε κουβέντα. Με ρώτησε για τι δουλειά κάνω (έκανα της είπα -εγώ δεν την ρώτησα αντίστοιχα, τόχω αυτό το ελάττωμα 🙂 ) και σχολίασε πως οι μαθηματικοί δεν βάζουν (-με) εύκολα βαθμούς. Σκέφτηκα πως θάπρεπε να γράψω κάποιες απ’ τις βαθμολογικές μου εμπειρίες, κοίταξα αν τις έχω αναφέρει και δεν βρίσκω κάτι. Κι έτσι, διακόπτω τις ταξιδιωτικές αναμνήσεις για μερικές σχετικές με βαθμολογίες, είναι και πιο επίκαιρες αφού σε λίγο έχουμε αποτελέσματα στα γυμνάσια και τα λύκεια.

Λονδίνο 2

Με φόντο τον Πύργο του Λονδίνου

Λονδίνου συνέχεια εκ του προηγουμένου, λοιπόν. Να διευκρινίσω απ' την αρχή πως οι σημερινές φωτογραφίες είναι από προηγούμενη επίσκεψη εκεί, από το 1988. Είπαμε, του 1995 ήταν λιγοστές!
Ξημερώνει λοιπόν το Σάββατο 2 Δεκέμβρη. Κατεβαίνω για πρωινό. Δεν μας έχουν στην κανονική αίθουσα του πρωινού αλλά σε κάποια άλλη στο υπόγειο. Πρωινό μπουφές. Είμαστε πάνω από 100 άτομα και φαγανά άτομα. Αρχίζουν ν' αδειάζουν κάποιες λαμαρίνες. Ξανάρχονται γεμάτες μεν, αλλά με επόπτη. Πήρες απ' αυτό, δεν ξαναπαίρνεις. Και κάνουν παρατήρηση σε κάποιον πούχε μπροστά του κάμποσα σάντουιτς. Είναι συνηθισμένο κάποιο να φεύγουν απ' το ξενοδοχείο με τις τσέπες γεμάτες σάντουιτς που θα τους βγάλουν όλη τη μέρα. Κάτι που δεν είναι σωστό, το ξενοδοχείο στην τιμή έχει πρωινό, να φας για πρωί δηλαδή. Όμως ο τύπος θα τάτρωγε όλα εκεί. Άρα απλά ήταν γυφτιές του Χίλτον.

Στο Λονδίνο

Πάμε λοιπόν. Παραλειπόμενα από εκδρομές εξωτερικού. Εκδρομή πρώτη, Λονδίνο. Πρώτη όχι  γιατί ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα στο Λονδίνο, ούτε γιατί θα ξαναγράψω για τον ίδιο προορισμό. Απλά αυτή είναι η πρώτη απ' αυτές που σκέφτηκα να διηγηθώ (απ' αυτές που έχουν παρασκήνιο). Και ξεκινώ από μια εκδρομή του 1995. Που δεν την διοργάνωσα εγώ αλλά τουριστικό γραφείο κι ήμουνα μόνος μου (χωρίς την οικογένεια εννοώ, από άλλα άτομα η εκδρομή αυτή είχε πολλά, ήμασταν πάνω από 100).

Εκδρομές εξωτερικού

Γράφοντας για την οδική σήμανση θυμήθηκα την εμπειρία μου απ' την εξαιρετική σήμανση που μ' άφησε έκπληκτο όταν πρωτοδήγησα στο εξωτερικό, στην Τουρκία. Και μούρθε φλασιά πως την ιστορία αυτή δεν την έχω αφηγηθεί εδώ οπότε αποφάσισα να το κάνω, βάζοντας κι άλλα παραλειπόμενα από εκδρομές στο εξωτερικό. Όπως έχω διηγηθεί στα μικράτα μου είχα εμπειρίες εκδρομών πάνω στο νησί. Με στο σχολείο (ή τους προσκόπους) όλες, μία μόνο που είχε οργανωθεί από κάποιον στο χωριό με λεωφορείο και δυο με το θείο το Φώτη που είχε έρθει απ' την Αυστραλία. Για εξωτερικό ούτε λόγος. Για σύγκριση, ο γιος μου το πρώτο του ταξίδι εκτός Ελλάδας έγινε όταν ήταν τριών μηνών (εντάξει, μάλλον δεν πρέπει να του το μετράω μιας και δεν έχει καμιά ανάμνηση απ' αυτό) αλλά πάντως τα παιδιά μου πριν κλείσουν τα δέκα είχαν βρεθεί στο εξωτερικό κι όχι μια ή δυο φορές μόνο.

Κοκορέτσι στο φούρνο

 

Συνταγή για κοκορέτσι έχω βάλει. Άρα προς τι η συζήτηση; Εκεί γράφω πως το κοκορέτσι μπαίνει σε σούβλα και ψήνεται στα κάρβουνα. Έτσι είναι κανονικά, αλλά τι γίνεται αν δεν έχω κάρβουνα; Κι αν το πάρω έτοιμο πώς να το σουβλίσω; Το τελευταίο βολεύεται, με λίγη προσοχή περνάει η σούβλα. Πολύ περισσότερο που τα έτοιμα είναι και μέσα σε δίχτυ που κρατάει τα διάφορα μέρη και δεν σκορπίζονται. Άρα το βασικό είναι το ψήσιμο. Τι κάνω αν δεν έχω κάρβουνα (ύπάρχουν και φούρνοι που παίρνουν σούβλα, αλλά όλο και λιγοστεύουν μιας και στη θέση που ήταν το μοτέρ και γύρναγε τη σούβλα έχει μπει ο αέρα).

Δίπλωμα για μηχανάκι

Όταν απέκτησα μηχανάκι έπρεπε να αποκτήσω και δίπλωμα (άδεια οδήγησης το κανονικό όνομα) ώστε να το κυκλοφορώ νόμιμα. Μιας και το μηχανάκι ήταν μικρό (μέχρι 50 κυβικά ήταν η διατύπωση τότε, σήμερα πάει με την ισχύ του κινητήρα) μπορούσα να πάρω το δίπλωμα απ' την τροχαία κι όχι με τη μεγάλη διαδικασία που προβλεπόταν για τ' αυτοκίνητα και τις μεγαλύτερες μηχανές (δίκυκλες ή τρίκυκλες). Έτσι, με το που πήγα στα Γιάννενα πήγα στην τροχαία Ιωαννίνων και κατέθεσα τη σχετική αίτηση και μου έδωσαν ημερομηνία τις αμέσως επόμενες μέρες (νομίζω κάθε Δευτέρα έκαναν εξετάσεις). Η εξέταση περιλάμβανε θεωρητικό και πρακτικό μέρος, όπως και στις άλλες εξετάσεις για δίπλωμα.

Πεταλώματα

Και το σημερινό άρθρο είναι από το μπλογκ του Σαραντάκου. Έγραφε τις προάλλες με αφορμή τη λέξη αλμπάνης που μπήκε σε τηλεπαιχνίδι. Κάποιος σχολίασε πως το πετάλωμα λέγεται και καλίγωμα Οπότε εγώ είπα "Και καλίβωμα σε μας (το καλίγωμα). Που μπλέκεται με το καλύβω = καλύπτω… Κι έτσι καλβώνουν τς γαδάρ (τα άλογα ήταν σπάνια, στο κείμενο αναφέρονται τα βόδια αλλά όχι τα μουλάρια) αλλά μπορεί να σε καλβώς κάνας ατσίδας (να σου κλείσει τα μάτια και να σε εξαπατήσει) 😀 Να συμπληρώσω πας αν σου πει κάποιος "να τα καλύψεις" αυτό είναι η έσχατη κατάρα, οριστικά καλυμμένα μάτια έχει ο πεθαμένος,,, Μ' αυτά και μ' αυτά όμως, και μιας και από πεταλώματα έχω αναμνήσεις πρόσθεσα κάποια που εδώ τα επεκτείνω παραπέρα.

Εξόφληση ΙΚΑ

Όχι, δεν είναι δικιά μου φωτογραφία, απ' το ίντερνετ την αλίευσα!

Πάντα είναι δύσκολο να βάλεις το χέρι και να πληρώσεις. Ειδικά, όταν αυτό για το οποίο πληρώνεις δεν το βλέπεις άμεσα. Είτε είναι το ρεύμα και το τηλέφωνο, είτε ακόμα χειρότερα ο φόρος ή οι ασφαλιστικές εισφορές. Κι εμείς οι μισθωτοί δεν τόχουμε τόσο άγχος. Άλλος έκανε το λογαριασμό, μας τα κράτησε και θα τα δώσει. Όλα μου τα χρόνια, όταν με ρωτούσαν πόσα παίρνω η απάντησή μου ήταν τα λεφτά που έβλεπα στο χέρι. Τα ονομαστικά (τα μικτά λεγόμενα) δεν με απασχόλησαν ποτέ. Απ' την παρακράτηση ένα μέρος ήταν οι εισφορές (που συμπληρώνονταν με τα ανάλογα του εργοδότη και πληρώνονταν όπου δει) ενώ το υπόλοιπο ο φόρος. Που είναι εισόδημα και έτσι εμφανίζεται στις βεβαιώσεις, αλλά μόνο εκεί (και που στο τέλος συμψηφίζεται με αυτόν που πρέπει να πληρώσεις κι ή παίρνεις πίσω (αρκετές φορές μούτυχε) ή δίνεις (και τσούζει) ή στην καλύτερη είσαι ίσα βάρκα ίσα πανιά.

Πληρωμή μισθών δημοσίου (παλιά)

Κι αφού είπα ποιοι υπολογισμού έπρεπε να γίνουν ώστε να φτάσουμε στο "εν τη παλάμη" το χρήμα δηλαδή που θα έπρεπε να εισπράξει ένας έκαστος ΔΥ (πάει να πει ΔημοσιοΥπάλληλος) πάμε τώρα να δούμε πώς κατάφερνε το χρήμα να φτάσει μέχρι την παλάμη και πόσο δυσκόλευε τα πράγματα. Βλέπετε τότε έφτανε πράγματι στο χέρι μας χρήμα (έστω και χαρτονόμισμα - που δεν είναι ακριβώς χρήμα) ενώ τώρα απλά το βλέπουμε στον τραπεζικό μας λογαριασμό (κι από κει το ξοδεύουμε, άμα λάχει). Για να φτάσουμε όμως σ' αυτό υπήρξαν πολλά ενδιάμεσα βήματα (που κόστισαν κιόλας).