Ελαιοτριβείο - Τα μπασκιά

Μπασκιά (πιεστήρια, ακούγεται μπασκγιά) στην αράδα. Κάθε μηχανή είχε τρία τέσσερα τουλάχιστον. Το κάθε μπασκί μπορεί να πιέσει δυο - τρία στάματα. Αν δεν έχουμε τόσες ελιές δουλεύει πατέντα: αφήνουν λίγα απ' το προηγούμενα τσουβάλια ώστε όταν το έμβολο θα υψωθεί να μπορέσει να πιέσει το φορτίο του.

Ελαιοτριβείο - Το άλεσμα

Επιτέλους. ήρθε η ώρα για το άλεσμα. Τις ελιές τις μαζέψαμε, τις κουβαλήσαμε στη μηχανή, τις αποθηκεύσαμε στην πατή για κάμποσες μέρες μέχρι να μαζευτεί αρκετή ποσότητα κι ήρθε η μέρα για το άλεσμα. Η μηχανή δουλεύει απ' το πρωί. Οι χαμάληδες κουβαλάνε τα τσουβάλια και τα ρίχνουν στα βόλια. Ανεβαίνουν φορτωμένοι μια σκαλίτσα και αδειάζουν ένα ένα τσουβάλι στο ειδικό χωνί απ' το οποίο οι ελιές πέφτουνε μέσα (και αφενός μπορεί να ελεγχθεί πόσες θα πέσουνε κάθε φορά κι αφετέρου, όσο αλέθονται οι ελιές του ενός, συνεχίζεται το κουβάλημα με τις ελιές του επόμενου). Αργότερα θα βάλουν κι ένα μηχάνημα να ρίχνει αέρα και να φεύγει κάνα φύλλο, αλλά είναι ακόμα νωρίς!

Ελαιοτριβείο - Ο ατμός

"Όλα είν' ατμός" έλεγε ο Θρασύβουλος (Θανάσης Βέγγος) που είχε το "Εξοχικό κέντρο ο Έρως" στην ταινία "Ο ατσίδας". Εννοώντας πως χάνονται εύκολα, εξατμίζονται. Κι όμως. Ο ατμός είναι κινητήρια δύναμη. Μ' αυτόν δουλεύει όλη η μηχανή. Και για να φτιαχτεί ο ατμός χρειάζεται καζάνι (κι αυτός που δουλεύει για να φτιάξει τέτοια καζάνια λέγεται καζαντζής ή λεβητοποιός στο πιο επίσημο - η δουλειά που έκανε ο πεθερός μου. Αργότερα όταν ο ατμός έδωσε τη θέση του στο ντίζελ και το καζάνι δεν είχε τόση ζήτηση, εφαρμοστής λαμαρινάς). Το καζάνι είναι ένας χτισμένος διπλός κύλινδρος, κλειστός απ' τις δυο άκρες. Στη μέση μπροστά υπάρχους τα πορτάκια για να ταΐζεται η φωτιά που θα ζεστάνει το νερό και για να μαζεύεται η στάχτη. Από πίσω το άνοιγμα οδηγείται στην καμινάδα. Το μπροστινό μέρος, αυτό που βλέπουμε, λέγεται καθρέφτης.

Αποθήκευση ελιών - Οι πατές

Εν αρχή ην η "πακή". Έτσι λέγαμε την αποθήκη των ελιών που υπήρχαν σε κάθε μηχανή. Δηλαδή όχι μια. Δεκάδες "πατές" (η πακή - οι πατές, στον ενικό το τ γίνεται κ στην ντοπιολαλιά μας). Έψαχνα να βρω καμιά για φωτογραφία και ευτυχώς στο μουσείο του Ιδρύματος Πολιτισμού της Πειραιώς τις είχαν κρατήσει. Εκεί τις έγραφε "μπατές". Μπορεί να είναι πιο σωστό, αλλά εγώ θα τις γράφω όπως τις ξέρω, πατές. Το μουσείο τις έχει αξιοποιήσει. Άλλες τις έχει γκρεμίσει εσωτερικά και τις έχει χώρους εκθέσεων ενώ σε άλλες έχει βάλει τζάμι στο άνοιγμά τους και έχει μέσα διάφορα σχετικά με το λιομάζωμα. Π.χ. εκεί βρήκα και φωτογράφισα τους πίρους ή κάποια τσουβάλι που έβαλα στην προηγούμενη ανάρτηση.

Η μηχανή

Η λέξη μηχανή από μόνη της μπορεί να σημαίνει πολλά και διαφορετικά πράγματα: Μπορεί να είναι κάποιο μηχάνημα, μπορεί μια μοτοσυκλέτα ή μια περίεργη κατάσταση που έχει στηθεί επιτούτου. Για τα χωριά μας όμως μηχανή ήταν το ελαιοτριβείο. Ο όρος επικράτησε λένε οι πληροφοριακές πινακίδες όταν έγινε εκμηχάνηση της διαδικασίας παραγωγής λαδιού, κάτι που έγινε στα τέλη του 19ου αιώνα, με την είσοδο του ατμού στην παραγωγή.

Το μάζεμα της ελιάς

Επιστρέφοντας απ' τις ελιές. Με το τιμπλί στο χέρι και τον γάιδαρο φορτωμένο.

Καλά τα έγραψα για τα πράματα, για τα λιόδεντρα δηλαδή, αλλά μιας και οι ελιές καλλιεργούνται για να γίνουν λάδι (παντού κυρίως γι' αυτό αλλά στο νησί, μόνο γι' αυτό, οι βρώσιμες, τ' φαγιού μας, είναι μόνο για προσωπική κατανάλωση) μάλλον θα πρέπει να περιγράψω τι διαδικασία πώς από την ελιά φτάνουμε να έχουμε το λάδι. Και θα το κάνω μιλώντας τόσο για τα παλιότερα χρόνια όσο και για τα σημερινά, που τα ξέρω απ' ακοής αφού έχω ν' ασχοληθώ με ελιές από το 1985. Αλλά αφενός μεν μέχρι πριν 6 - 7 χρόνια ασχολιόταν η μάνα μου κι έτσι μάθαινα τις εξελίξεις (που είναι κυρίως στο άλεσμα) αφετέρου όμως κυκλοφορώ στο χωριό κι οι ελιές είναι το κύριο θέμα.

Τα πράματα

Η λέξη "πράματα" έχει κατά τόπους διάφορες σημασίες, πέρα απ' το πράγματα = αντικείμενα. Όταν στο χωριό λένε για πράματα εννοούν κτήματα. Χμ. Ούτε κι αυτό είναι ξεκάθαρο. Ας το κάνω λίγο πιο σαφές: ελαιοκτήματα. Τα οποία είναι συνήθως πολύ μικρά αφού πολλές φορές προέρχονται από κατατμήσεις των αρχικών από κληρονομιά (ή άλλη τέτοια μεταβίβαση). Αυτοί που είχαν μεγάλα κτήματα ήταν λίγοι. Οι δικοί μου ξεκίνησαν με τρία πράματα, 50 + 20 + 90 = 160 δέντρα (ρίζες ελιές). Στο μέγιστο της κατοχής σε δέντρα πρέπει να ήτα γύρω στα 1.000. Το πόσα δέντρα είχαν δεν λέει και πολλά αφού οι ελιές έχουν διαφορετική απόδοση η καθεμιά. Θα προσπαθήσω να κάνω μια παρουσίαση από το πώς υπολογίζουμε τις αποδόσεις και τις επιδόσεις για να γίνει πιο κατανοητό, αν και έχω ξαναμιλήσει γι' αυτά. Εδώ θα είναι μια ανακεφαλαίωση από αναφορές περαδώθε.

Η ελιά η Μυτιληνιά

Άρχισα να γράφω για την παραγωγή λαδιού αλλά για την ελιά αυτή καθαυτή, το δέντρο δηλαδή δεν είχα γράψει τίποτα. Και ενώ έχει ανέβει το προχτεσινό για τα μουσεία του λαδιού που είναι το εναρκτήριο άρθρο αυτής της σειράς συνειδητοποιώ πως για τις μπολάδες, όπως λέμε τα λιόδεντρα στο χωριό, δεν έχω αναφερθεί. Κι όμως χρειάζεται γιατί δεν είναι σωστό να γράφεις για τον καρπό αλλά όχι από πού τον μαζεύουμε αυτόν τον καρπό. Να γράφεις για τα πράματα και να προσπερνάς αυτά που τα φτιάχνουν. Γιατί ένας τόπος που δεν μπορεί να φιλοξενήσει δέντρο στο χωριό είναι άχρηστος (κι έτσι έλεγαν μια περιοχή έξω απ' το Πλωμάρι που ήταν σκέτος βράχος και που σήμερα με την ένταξή του στο σχέδιο πόλης και τη μετατροπή του σε οικόπεδα μόνο άχρηστα δεν είναι). Έτσι στρώθηκα και γράφω το σημερινό με αναφορά στην ελιά, το δέντρο (που έχει ίδιο όνομα με τον καρπό της) έτσι όπως είναι στα δικά μας τα μέρη. Τη Μυτιληνιά ελιά και ακόμα πιο πολύ την ελιά στα Πλωμάρια.

Μουσεία λαδιού

Όταν ξεκίνησα να γράφω για τα κτήματα σκέφτηκα ότι θα πρέπει να γράψω και αναλυτικά για το πώς φτιάχνεται το λάδι (να φέρω κι αυτή τη δημοσίευση εδώ κοντά για να υπάρχει συνέχεια).Η περιγραφή που θα κάνω αφορά τις μηχανές - ελαιοτριβεία που υπήρχαν μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 70. Την εποχή εκείνη άρχισε ν' αλλάζει η κατάσταση καθώς ο ηλεκτρισμός αναλάμβανε όλο και περισσότερες ευθύνες για την λειτουργία και των ελαιοτριβείων. Και για να μην μείνει μισή η περιγραφή, θα βάλω και πώς γίνονται τα πράγματα σήμερα. Έχω περάσει πολλές ώρες μέσα σε εργοστάσια να κάθομαι σε μια άκρη και να χαζεύω το πώς δούλευαν οι εργάτες και τι έκαναν απ' την αρχή μέχρι το τέλος της διαδικασίας και ήθελα να τη μεταφέρω. Βέβαια όταν περιγράφεις κάτι δεν μπορείς να μεταφέρεις ολόκληρη την εμπειρία. Αλλά αν υπάρχει και μία σχετική εικόνα κάτι καλύτερο μπορεί να γίνει. Το θέμα είναι ότι δεν είχα βγάλει φωτογραφίες από αυτά που έβλεπα στα εργοστάσια. Πού να σκεφτώ πως στο μέλλον θα τις ήθελα (χώρια που οι φωτογραφίες τότε δεν ήταν το ίδιο εύκολες με σήμερα). Τη λύση την έδωσαν τα σχετικά μουσεία που υπάρχουν στο νησί. Η περιγραφή θα έχει υποστηρικτικό φωτογραφικό υλικό που δεν το έχω από την εποχή εκείνη και από εν λειτουργία εργοστάσιο αλλά από τα πολύ αξιόλογα μουσεία που υπάρχουν εδώ.

Φτιάχνω τραχανά

Το 2013, λίγες μέρες μετά την έναρξη τούτου του μπλογκ, είχα ανεβάσει τη συνταγή για το πώς ο ξερός τραχανάς γίνεται σούπα (όπως τον φτιάχνουμε στο χωριό μου). Εκεί λοιπόν έγραφα "Το καλοκαίρι να δώσω και οδηγίες για την παρασκευή του, τότε είναι η εποχή που φτιάχνεται". Έτσι όπως το έγραφα ήταν μια υπόσχεση για το καλοκαίρι του 13. Κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε ούτε εκείνο ούτε τα επόμενα. Πριν λίγες μέρες ήμασταν στη Βατώ και μας είπε πως ξεκίνησε να μαζεύει (για άλλη μια φορά - κάνει τη διαδικασία 2 - 3 φορές τον χρόνο) γάλα για τραχανά. Φύγαμε και μου λέει η Μαρία "μπας κι είναι ευκαιρία να τραβήξεις καμιά φωτογραφία και να βάλεις για το πώς φτιάχνεται ο τραχανάς"; Μα έχω γράψει, λέω. Τόσο σίγουρος ήμουνα. Και ψάχνω και δεν βρίσκω τίποτα. Αλλά ούτε και φωτογραφίες από παρασκευή τραχανά κατάφερα να βρω (ή έστω βίντεο) που είμαι σίγουρος πως κάπου υπάρχουνε, είχα βιντεοσκοπήσει τη διαδικασία όταν η μάνα μου είχε τις δυνάμεις και έβραζε η ίδια τραχανά το καλοκαίρι. Τώρα δεν υπάρχει καν η ίδια. Πάντως βρέθηκε το βιντεάκι, είναι μέσα κι ο Δημήτρης μικρός μεν αλλά ανακάτευε (δηλαδή μας ανακάτευε) κι αυτός! Κι αφού δεν υπήρχε τίποτα υλικό, ευκαιρία να κάνω μια επίσκεψη στη Βατώ και να εκπληρώσω και την υπόσχεσή μου εκείνη (και να φρεσκάρω και τη μνήμη μου).

Τα τυριά της Μυτιλήνης

Αλλάζουμε λίγο το θεματολόγιο από σήμερα. Φεύγουμε (για κάνα μήνα) απ' τα προσωπικά και πάμε σε κάτι ποιο γενικό για το νησί.
Το νησί ως προς το τυρί χωρίζεται σε δυο κομμάτια, το ανατολικό και νότιο όπου ευδοκιμεί η ελιά κι έτσι η κτηνοτροφία ήταν πολύ περιορισμένη και περιοριζόταν σε μια κατσίκα για το γάλα της και σπάνια κάνα πρόβατο και στο βόρειο και το δυτικό νησί όπου δεν υπήρχε δυνατότητα παρά μόνο για πρόβατα και κατσίκια. Ελάχιστα μέρη προς τα βόρεια έτρεφαν και κάνα μοσχάρι για το κρέας του. Στο νότο, αφού το γάλα ήταν άμεσης κατανάλωσης λίγο περίσσευε για να γίνει τυρί. Το τυρί αυτό έπρεπε κάπως να συντηρηθεί. Και ποιος ήταν ο πιο εύκολος τρόπος να συντηρήσεις κάτι σ' ένα μέρος που κυριαρχεί η ελιά και το λάδι; Μα να το κρύψεις μέσα στο λάδι ώστε να μπορούν να το ενοχλούν οι μικροοργανισμοί και οι μύκητες. Αυτό ήταν το λαδοτύρι (που έγινε σήμερα ΠΟΠ), το σκληρό τυρί της περιοχής.

Μουσικές στα καφενεία

Η μάνα μου, δεύτερη από δεξιά, στα σκαλάκια με γειτόνισσες αλλά και γείτονες που λόγω ασθένειας δεν μπορούσαν να πάνε σε καφενείο, γύρω στο 2012. Σ' αυτά τα σκαλάκια κάθονται ακόμα, αν και δεν ήταν αυτά η αρχική επιλογή. Παλιότερα ήταν λίγο πιο χαμηλά, αλλά μετακόμισαν για τους έχοντες δυσκολίες κίνησης.

Την δεκαετία του 60 και του 70 υπήρχε αυστηρό πρωτόκολλο: οι άντρες στα καφενεία κι οι γυναίκες στο σπίτι. Το χειμώνα έτσι κι αλλιώς, όταν γύριζαν απ' τις ελιές οι γυναίκες δεν είχαν καιρό αφού έπρεπε να κάνουν τις δουλειές του σπιτιού (τα οικιακά) αλλά και να ετοιμάσουν φαγητό για την ίδια μέρα το βράδυ και την επόμενη μέρα για να πάρουν μαζί στο κτήμα (να φτιάξουν την κουμπάνια). Το καλοκαίρι όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Έβγαιναν στη γειτονιά και κάθονταν στα σκαλάκια. Υπήρχαν συγκεκριμένα σε κάθε γειτονιά και πολλές φορές κάθονταν έστω κι αν ο κάτοικος του σπιτιού δεν ήταν μέσα. Θυμάμαι που συνήθιζαν να κάθονται στα σκαλιά της γιαγιάς μου και δυσκολευόμασταν να μπούμε μέσα. Σήμερα οι γυναίκες πάνε κι αυτές στα καφενεία (όχι όλες, αλλά πολύ πιο εύκολα) και τα γειτονέματα στα σκαλάκια έχουν λιγοστέψει (έως εξαφανιστεί).

Ο Παπαφώτης

Ο Παπαφώτης (Φώτιος Λαυριώτης τ' ονοματεπώνυμό του) δεν ήταν παπάς της Πλαγιάς αλλά του Τρύγονα. Στο χωριό μου παπάς ήταν τότε ο παπα Γιώργης, ο Βούρος, ή αλλιώς "γι παπάς του Βασ'λέλ". Που το "του" εδώ είναι πραγματικά γενική, σημαίνει ο γιος του Βασίλη. Παρομοίως, ο γιος του ο Βασίλης, ήταν "γι Βασίλ'ς γι παπάς", ο γιος του παπά, μέχρι που έγινε κι αυτός παπάς αλλά άλλαξε όνομα κι έγινε Ραφαήλ. Αλλά ας πάμε ξανά στον Παπαφώτη. Που μπορεί να ήταν του Τρύγονα αλλά έτσι κι αλλιώς πέρα από τα παρεδόσε που είχαμε από τις ανταλλαγές του επιτάφιου και της Ανάστασης, είχαμε κι άλλες επαφές αφού τα χωριά αντάλλασσαν γαμπρούς και νύφες π.χ. άρα σε τελετές βρισκόμασταν, πανηγύρια γίνονταν και πηγαίναμε κλπ.

Μαθαίνω μπάνιο

Αν και ο πατέρας μου μεγάλωσε σε βάρκα κατά κάποιο τρόπο αφού ο πατέρας του ήταν ψαράς δεν είχε ιδιαίτερη διάθεση να πάει προς τη θάλασσα για μπάνιο. Καλά, η μάνα μου ούτε να επιπλέει δεν ήξερε, το μπάνιο στη θάλασσα, τα δικά της χρόνια, ήταν πολυτέλεια, ακόμα κι όταν έμενε στους μπαξέδες, στα 200 - 300 μέτρα απ' τη θάλασσα. Παρόλ' αυτά εμένα με προέτρεπαν να πάω για μπάνιο κι έψαχναν διάφορους τρόπους για να καταφέρουν να βρουν κάποιον να με επιβλέπει. Δεν θυμάμαι πότε πρωτοξεκίνησα, πάντως το θαλάσσιο μπάνιο γινόταν με τη βοήθεια "σωσιβίου", της γνωστής φουσκωτής κουλούρας που είχαν τα περισσότερα παιδιά τότε. Κατεβαίναμε με το λεωφορείο των 11, κι είχαμε περίπου δυο ώρες να κάνουμε το μπάνιο μας, να λιαστούμε και να επιστρέψουμε με το τοπικό των 13:15 (εκτός αν δεν χωράγαμε οπότε μπαίναμε και στης Μυτιλήνης, γενικά έπρεπε να παστωθεί τελείως το πρώτο για να επιτραπεί είσοδος στο δεύτερο).

Το τηλέφωνο στο χωριό

Με το τηλέφωνο του χωριού δεν είχα άμεση σχέση, όμως λέω να γράψω κάποια πράγματα που ίσχυαν και που δείχνει και την γενικότερη εξέλιξη της τηλεφωνίας τα τελευταία 60 χρόνια. Στο χωριό λοιπόν, στην αρχή υπήρχε ένα τηλέφωνο. Το είχε στην ευθύνη του ο παπάς του χωριού, κυρίως η μικρή του κόρη που ήταν ακόμα απάντρευτη. Ήταν στο γραφείο της εκκλησίας που υπήρχε τότε κάτω και δίπλα από το καμπαναριό (που κι αυτό γκρεμίστηκε μαζί με το ρολόι). Το τηλέφωνο ήταν μια μαύρη συσκευή με μια μανιβέλα στο πλάι που τη γύριζες και επικοινωνούσες με κάποιο πιο κεντρικό σημείο. Είχε και δυο βάζα δίπλα του που έπαιζαν το ρόλο της μπαταρίας. Για να επικοινωνήσει κανείς με άλλον έπρεπε να ειδοποιήσει το ένα κέντρο το άλλο και το τελευταίο τον ενδιαφερόμενο. Που θα όριζε κάποια ώρα που θα γινόταν όλη αυτή η αλληλουχία συνδέσεων για να μιλήσουν αυτοί που έπρεπε μεταξύ τους.

Το ρολόι του χωριού

Καλή χρονιά. Μπήκε ο Σεπτέμβρης, νέα σχολική χρονιά, τα σχολεία για μας άνοιξαν, για τους μαθητές έχουμε καιρό ακόμα και επανερχόμαστε στην κανονικότητα με αφηγήσεις απ' τα παλιά.
Πού είναι το ρολόι οέο; Γύρω στο 63 με 64 το χωριό απόκτησε ρολόι. Όχι πως δεν είχαμε στα σπίτια μας μέχρι τότε. Αλλά τη χρονιά εκείνη, οι εν Αμερική απόδημοι του χωριού (αν δεν κάνω λάθος) έκαναν δώρο στο χωριό ένα ρολόι πόλης, απ' αυτά που μπαίνουν στα καμπαναριά. Και το καμπαναριό μας είχε τη δυνατότητα να το πάρει αφού είχε τέσσερις στρογγυλές τρύπες πάνω απ' τις καμπάνες. Στις οποίες μπήκαν τέσσερις πλάκες ρολογιού να φαίνεται η ώρα απ' όλες τις μεριές. Οι δείκτες γύριζαν με τη βοήθεια μηχανισμού που εγκαταστάθηκε ακριβώς κάτω απ' τις καμπάνες και ο οποίος φρόντιζε να ακούγονται κιόλας αφού χτύπαγε ταχτικά.