Μονοήμερη για Βουλγαρία

Στ' αριστερά το ελληνικό συνοριακό γραφείο (διαβατήρια, τελωνείο).

Αστεία εκδρομή, αλλά ήταν η τελευταία μας εκδρομή στο εξωτερικό για τον 20ο αιώνα (και τη δεύτερη χιλιετία) οπότε έχει ιστορική αξία 😀. Από το Διδυμότειχο είχαμε χρησιμοποιήσει αρκετές φορές το τρένο. Συνήθως για ή από Αθήνα. Σπάνια πιο κοντά. Αλλά ξέραμε πως κάποιοι συρμοί πάνε προς εξωτερικό: Δίπλα απ' το Διδυμότειχο, στο Πύθειο, σταματούσε όποιος ήθελε να πάει σιδηροδρομικώς προς Τουρκία. Εκεί ερχόταν το μεσημέρι μια μηχανή μ' ένα δυο βαγόνια, καθόταν καμιά ώρα κι έφευγε πίσω. Έτσι το να χρησιμοποιήσουμε αυτή την έξοδο ήταν λίγο δύσκολο, έπρεπε να κανονίσουμε να διανυκτερεύσουμε στην Τουρκία.

μ

Όμως το τρένο που έφευγε το μεσημέρι από Αθήνα και το βράδυ από Θεσσαλονίκη κι έφτανε χαράματα στο Διδυμότειχο συνέχιζε μέχρι τα Δίκαια και μετά η μηχανή έπαιρνε κάνα δυο βαγόνια και συνέχιζε για το Σβίλεγκραντ της Βουλγαρίας. Κι εκεί, όπως η τούρκικη στο Πύθειο, καθόταν καμιά ώρα και γύρναγε πίσω και το μεσημέρι ήταν ξανά στο Διδυμότειχο.

Έτσι, το Μάη του 99 λίγο πριν φύγουμε απ' το Διδυμότειχο (περίμενα τη μετάθεση, ήμουν σχεδόν σίγουρος πως θα την πάρω, όμως είχαν καθυστερήσει να βγουν, μετά ήταν οι ευρωεκλογές, άρα απαγόρευση διοικητικών μεταβολών κι εμείς σε αναμονή) αποφασίσαμε να πάρουμε ένα πρωινό το τρένο αυτό. Κι έτσι κάναμε.

Χαράματα στο σταθμό του Διδυμοτείχου. Μπήκαμε, κάτσαμε με την άνεσή μας (το τρένο ήταν όλο και πιο άδειο) και φτάσαμε στο Σβίλεγκραντ. Κατεβήκαμε, πήραμε ένα αναψυκτικό, ξαναμπήκαμε στο τρένο κι επιστρέψαμε. Τι το ενδιαφέρον είδαμε; Πώς. Είδαμε πώς περνάς τα σύνορα με τρένο. Πώς γίνεται ο έλεγχος διαβατηρίων μέσα στο τρένο (κάπου μπαίνει ένας αστυνομικός από την Ελλάδα, και κάπου παρακάτω σταματάει στη μέση του πουθενά, κατεβαίνει και μπαίνει ένας Βούλγαρος). Είδαμε τις συνοριακές γραμμές (που είναι μια πινακίδα). Είχαμε μια ξεχωριστή εμπειρία, βρε αδερφέ.