Νουντλς κολοκυθιού με πέστο

Γκουρμεδιάρικο φαγητό το σημερινό. Δεν το είχα καθόλου υπόψη μου. Μου το πρότεινε ο γιος μου που κάπου το είδε και τ' άκουσε στη Γερμανία. Zucchini noodles τα λένε εκεί κι έχουν πολλές μορφές, αλλά βρήκε και συνταγή στα ελληνικά (η δικιά του είναι διαφορετική). Τώρα γιατί νουντλς κι όχι στικς, τι να πω, δεν ξέρω, ίσως γιατί πρέπει τα κολοκύθια να κοπούν πολύ λεπτά. Βασικά, οι συνταγές που βρήκα, όλες μιλάνε για ένα ειδικό μηχάνημα, το spiralizer, αλλά δεν αντέχω να πάρω κι άλλο μηχάνημα μόνο και μόνο γι' αυτά. Έτσι πήρα αυτό που είχα για τις πατάτες και είχε και εξάρτημα για πολύ λεπτές πατάτες (στικς) και χρησιμοποίησα αυτό. Το μηχάνημα τα κάνει να μοιάζουν όντως σαν μακαρόνια, αλλά κι έτσι μια χαρά ήταν.

Γεννητούρια

Ενώ με τη Μαρία ήμασταν μαζί από το 1980 και παντρευτήκαμε το 1984 δεν είχαμε καμιά σκέψη για ν' αποκτήσουμε παιδιά. Κάθε άλλο. Λεφτά δεν είχαμε (είτε φοιτητές είτε με την προσωρινότητα του κούριερ) για παιδιά ήμασταν; Για να μην συμβεί κάνα απρόοπτο βοήθησε και το γεγονός πως στο Νοσοκομείο Ιωαννίνων ήρθε ένα γυναικολόγος που έστησε ένα κέντρο οικογενειακού προγραμματισμού. Από κει είχαμε την κατάλληλη καθοδήγηση και παρακολούθηση. Την εποχή που μετακομίσαμε στην Αθήνα μετακόμισε κι ο Κανελλόπουλος (ο γιατρός που λέγαμε) στο Κρατικό της Νίκαιας. Κι έστησε ένα παρόμοιο κέντρο κι εκεί. Το μάθαμε και καταφύγαμε πάλι στις υπηρεσίες του (μόνο που τώρα ήταν συνεργάτες που βρίσκονταν στο κέντρο, σπάνια να δούμε τον ίδιο).

Κολοκυθόπιτα με τραχανά

Στο χωριό μου τον τραχανά τον τρώμε σε σούπα, για κυρίως γεύμα. Και μέχρι τώρα έτσι τον έφτιαχνα το χειμώνα, συνήθως νάχει και λίγο κρύο. Από τότε που πέθανε δε, η μάνα μου, με τραχανά με προμήθευε η Βατώ που έφτιαχνε δεκάδες κιλά κάθε καλοκαίρι (όμως δεν ρίχνει την ποιότητα λόγω της ποσότητας). Έτσι και φέτος. Πήραμε το καλοκαίρι τον τραχανά μας κι όταν έπιασαν τα κρύα αρχίσαμε να τον καταναλώνουμε σιγά σιγά. (Τα τελευταία χρόνια στο σχολείο είχα ανακαλύψει και το να τον τρώω σκέτο, ξερό σαν σνακ - ιδέα κι αυτή του Δημήτρη - αλλά έφυγα απ' το σχολείο και στο σπίτι δεν περπάτησε το σύστημα, υπάρχουν τόσα που ήταν μικρή η κατανάλωση απ' το μπολάκι που είχα κι έτσι τον έφυγα). Τις προάλλες λοιπόν, λέγαμε στο Δημήτρη πως είχαμε φτιάξει τραχανά για μεσημέρι και πως τελειώνει σχεδόν παράλληλα με τα κρύα, θα μας μείνει ένα μικρό υπόλοιπο που δεν θα είναι για μια φορά. Και μας ρίχνει την ιδέα πως μπορούμε να βάλουμε τραχανά και σε πίτα.

Καταρράκτης Πέτρας

Ωραία φωτογραφία καταρράκτη (κατά τη γνώμη μου) που δεν έχω ξαναβάλει, αλλά πού βρίσκεται και πώς προέκυψε; Για να μην υπάρχει αγωνία πού βρίσκεται το λέω στα γρήγορα εδώ και αναλυτικά παρακάτω: Είναι έξω από την Αλίαρτο, και τον έμαθα από σπόντα. Αλλά με εντυπωσίασε κι έτσι είπα να τον παρουσιάσω. Αλλά ας πιάσουμε την ιστορία απ' την αρχή στο πώς έγινε και βρέθηκα από κει. Αφορμή ο γιος μου κι αιτία η κόρη μου.  Το προπερασμένο Σάββατο μας πρότεινε η Ειρήνη να πάμε να φάμε σε μια ταβέρνα στα νότια προάστια. Αλλά κατά τις 4 μας λέει γιατί θα πήγαινε για καρτ μεσημεριάτικα. Ε, κανένα πρόβλημα, πάμε. Φτάνουμε εμείς λίγο πιο νωρίς και  βλέπουμε πως η ταβέρνα έχει αλλάξει κι έχει γίνει ρέστο(!) πιο μοντέρνο πράγμα. Ε, αφού εκεί έχουμε πει, μπαίνουμε καθόμαστε. Είμαστε απέναντι με τη Μαρία, αυτή βλέπει προς την πόρτα κι εγώ προς την αίθουσα. Κάποια στιγμή μου λέει πως ήρθε η Ειρήνη και της εξετάζουν τα διαπιστευτήρια 😀 (δηλαδή το πιστοποιητικό). Ξαφνικά βγάζει μια κραυγή. Τη ρωτάω τι συμβαίνει, α, κάποιον γνωστό είδα, μου λέει, εγώ δεν γυρίζω να δω ποιος είν' ο γνωστός της και συνεχίζω να κάθομαι και να μελετώ το μενού. Κι έρχεται η Ειρήνη στο τραπέζι κι από πίσω της ένας ψηλός: ο Δημήτρης

Δίσκοι SSD

SSD; Τι 'ν' αυτό; τρώγεται; Όχι. Α, για ταξίδια μαγικά τότε. Ούτε. Τότε; Τότε θα μιλήσω για μια συνταγή ώστε ο υπολογιστής να γίνει πολύ (μα πάρα πολύ) πιο γρήγορος. Γιατί το SSD αναφέρεται σε δίσκους υπολογιστών, φορητών συνήθως αλλά όχι μόνο. Όμως, πριν αναφερθώ στην εμπειρία μου από μια τέτοια αλλαγή, θέλω να πω κάποια πράγματα για την ιστορία των δίσκων και τη σχέση τους με τους υπολογιστές. Αλλ' αυτό τραβάει σε μάκρος. Οπότε όποιος βιάζεται, διαβάζει διαγώνια (τι λέει η αρχή κάθε παραγράφου, άντε και κάτι απ' τη μέση) και προχωράει προς το τέλος που θα υπάρχει και το τώρα. Όμως εγώ θέλω να τα παίρνω τα πράγματα με τη σειρά κι έτσι θα ξεκινήσω τα πράγματα από την αρχή, εδώ και 75 περίπου χρόνια. Τόση είναι η ιστορία των υπολογιστών.

Κολοκυθόσουπα βελουτέ

Η πρόταση του Δημήτρη. Με φέτα και σπόρους κολοκύθας!

Μιλάμε στο τηλέφωνο με τον Δημήτρη. Και μας λέει πως φτιάχνει σούπα κολοκύθας. Μας αρέσει η ιδέα να δοκιμάσουμε κι εμείς, μέχρι τώρα την έχουμε ακούσει (στη Γερμανία) αλλά δεν έτυχε να τη φάμε. Του ζητάμε τη συνταγή. Είναι πρωί, σε λίγο πάμε στη λαϊκή. Ένας πάγκος (εντάξει, όχι μόνο ένας) έχει κολοκύθες. Άλλες ολόκληρες κι άλλες σε κομμάτια. Διαλέγουμε με το μάτι ένα κομμάτι, βγαίνει κάπου δυο κιλά. Το παίρνουμε. Επιστρέφουμε στο σπίτι. Ο Δημήτρης μας έχει συνταγή. Είναι του Πετρετζήκη! Δεν με συγκινεί. Η Μαρία μου λέει να δούμε γερμανική συνταγή. Ψάχνω κι από κει, κοιτάζω και γι' άλλες ελληνικές. Ως συνήθως τις παντρεύω και φτιάχνω τα δικά μου.

Καινούρια φωτογραφική μηχανή

Την ιστορία μου με τις φωτογραφικές μηχανές την έχω γράψει πέρυσι το Μάρτη. Κι είχα σταματήσει στο γεγονός πως είχα αγοράσει μια Φούτζι μετά από πολλές Ολύμπους. Και πως δεν ήμουνα ευχαριστημένος. Παρόλο που πέρασε ένας χρόνος οι απόψεις μου δεν άλλαξαν. Ακόμα δεν είμ' ευχαριστημένος.Οι φωτεινότητά της κι η καθαρότητα του φακού οι κύριες αιτίες καθώς κι η διακριτότητα, ειδικά όταν έκανε ζουμ. Γιατί μπορεί μεν να υποστηρίζει 30Χ οπτικό ζουμ (η προηγούμενη ήταν 28Χ, άρα πολύ κοντά) αλλά στην πράξη όταν έπιανες παν' από 20Χ υπήρχε πρόβλημα, εκτός κι αν είχες τρίποδο.

Μπάμιες

Πολύ τουριστικό ταξίδι έπεσε κι άφησα πίσω τα γευστικά. Διακοπή λοιπόν σήμερα, να βάλω μια συνταγή. Τις μπάμιες δεν τις χώνευα και πολύ. Θες γιατί είχαν διαδικασία για να γίνουνε (γιατί παλιότερα τις καθαρίζαμε και τις αφήναμε με ξύδι στον ήλιο να μαραθούνε) θες γιατί έχουν μια περίεργη υφή δεν τις μαγείρευα. Μέχρι που κάποια στιγμή συζητάγαμε στο σπίτι για το ότι πρέπει να έχουμε ποικιλία στο φαγητό μας και πως εμείς (εγώ κι η Μαρία δηλ.) τρώμε απόλα τα φαγητά. Και πετάγετ' ο Δημήτρης και μας λέει "ναι, αλλά μπάμιες δεν τρώτε και δεν μαγειρεύετε". Απ' αυτή την αφορμή και για να καταρρίψουμε την ιστορία εντάχθηκαν κι οι μπάμιες στα λαδερά. Βέβαια, πιο απλοποιημένα τα πράγματα. Κατεψυγμένη μπάμια που υπάρχει όποτε τη θες κι είναι και πιο εύκολη.

Το ποντικάκι

Στα Γιάννενα είχα βρεθεί όπως είπα πολλές φορές. Μια απ 'αυτές ήταν και το 1990. Ο Δημήτρης, που έχει σήμερα γενέθλια (χρόνια πολλά Δημήτρη), τότε ήταν ακόμα μικρός. Και πήγαμε στα Λιθαρίτσια. Με το όνομα αυτό είναι γνωστό ένα κομμάτι πίσω από το στρατηγείο της 8ης Μεραρχίας, που αποτελείται από πάρκο, μια μεγάλη αλάνα και ένα καφεστιατόριο που πάντα ήταν γκουρμεδιάρικο. Από τότε που ήμασταν φοιτητές μας άρεσε ένα ιδιαίτερο γλυκό, πάστα: το ποντικάκι. Τα υπόλοιπα τα δείχνει η εικόνα...

Η δουλειά μου στον παγκόσμιο ιστό

Από το 1993 είχα μαζεμένες κάποιες πληροφορίες για τα σχολεία δευτεροβάθμιας στην Ελλάδα. Το όλο εγχείρημα ξεκίνησε όταν ένας συνάδελφος διορίστηκε στην (τότε) Β' Έβρου και μου ζήτησε πληροφορίες για το τι υπήρχε εκεί, μιας και εγώ μάζευα διάφορα χαρτιά πάντα. Έψαξα και του τα έγραψα σ' ένα χαρτί, αλλά μιας και τα γράμματά μου είναι δυσκολοδιάβαστα, τα πέρασα σ' ένα αρχείο κειμενογράφου (του Word; δεν θυμάμαι). Και αφού θα τα χρειαζόμουνα κι εγώ, κι όχι μόνο αυτά αλλά και άλλων περιοχών άρχισα να τα συγκεντρώνω όλα και να τα κωδικοποιώ σε γραμμές και στήλες. Αλλά το πράγμα ήταν κάπως δύσχρηστο κι έτσι τα πέρασα σ' ένα λογιστικό φύλλο.