Κολοκυθοκεφτέδες με κίτρινη (ή κόκκινη) κολοκύθα

Τους βρήκα τελικά στην Αργυρώ (από κει και η εικόνα στο τέλος) και βέβαια τους προσάρμοσα. Πρώτα πρώτα η κολοκύθα που χρησιμοποίησα ήταν κόκκινη. Παρόμοιες είναι η κίτρινη με την κόκκινη, η μια είναι απλά λίγο πιο γλυκιά. Δεύτερον εγώ τους έψησα σε φούρνο, στον αέρα, καλύτερα θα ήταν στο ερφράιερ, αλλά η ποσότητα τότε θα είναι μικρή. Και μάλλον τους έψησα λίγο παραπάνω απ' όσο θα έπρεπε.

Γλυκιά πατσαβουρόπιτα με κόκκινη κολοκύθα

Την κολοκύθα την ανακάλυψα σχετικά πρόσφατα. Κάποτε την ήξερα μόνο για τα κολοκυθοπιτάκια. Γλυκά κι αυτά. Μετά έμαθα να φτιάχνω σούπα ή πίτες αρμυρές. Μέχρι που έπεσα κατά τύχη πάνω σε μια συνταγή που την έκρινα ενδιαφέρουσα. Ήταν από τον Άκη οπότε μιας και την προηγούμενη την είχα πάρει απ' την Αργυρώ, ταίριαξε για να υπάρχει ισορροπία. Εννοείται, βέβαια, πως την προσάρμοσα.

Λουλουδάκια τεμπέλικα

Όχι, δεν ήταν η τεμπελιά που μ' έκανε να φτιάξω αυτή την εκδοχή από κολοκυθολούλουδα κι ας τα ονόμασα τεμπέλικα. Πρακτικοί ήταν οι λόγοι. Άκουσαν πως μ' αρέσουν τα λουλουδάκια και κάποιος σκέφτηκε να μου φέρει. Όμως ήταν μικρά γιατί ήταν από κολοκυθιές που κάνουν τα καλοκαιρινά κολοκυθάκια (τα μακρόστενα τα πράσινα - το πόσο έντονα πράσινα, ε, έχει πολλές παραλλαγές). Εν τω μεταξύ, τις μέρες εκείνες συζητούσα με τη θεία μου που μου είπε πως βαριέται να κάθεται να γεμίζει κι έτσι τα λουλούδια τα κόβει κι αυτά μέσα στο μείγμα και τα φτιάχνει κάπως έτσι. Αυτό μου τόχε ξαναπεί, αλλά δεν είχα δώσει σημασία. Αλλά τώρα μου φάνηκε ενδιαφέρον κι έτσι την ρώτησα λεπτομέρειες και ιδού.

Νουντλς κολοκυθιού με πέστο

Γκουρμεδιάρικο φαγητό το σημερινό. Δεν το είχα καθόλου υπόψη μου. Μου το πρότεινε ο γιος μου που κάπου το είδε και τ' άκουσε στη Γερμανία. Zucchini noodles τα λένε εκεί κι έχουν πολλές μορφές, αλλά βρήκε και συνταγή στα ελληνικά (η δικιά του είναι διαφορετική). Τώρα γιατί νουντλς κι όχι στικς, τι να πω, δεν ξέρω, ίσως γιατί πρέπει τα κολοκύθια να κοπούν πολύ λεπτά. Βασικά, οι συνταγές που βρήκα, όλες μιλάνε για ένα ειδικό μηχάνημα, το spiralizer, αλλά δεν αντέχω να πάρω κι άλλο μηχάνημα μόνο και μόνο γι' αυτά. Έτσι πήρα αυτό που είχα για τις πατάτες και είχε και εξάρτημα για πολύ λεπτές πατάτες (στικς) και χρησιμοποίησα αυτό. Το μηχάνημα τα κάνει να μοιάζουν όντως σαν μακαρόνια, αλλά κι έτσι μια χαρά ήταν.

Μπριάμ

Το μπριάμ (ή μπριγιάμ) είναι ένα κατεξοχήν καλοκαιρινό φαγητό. Γίνεται με φρέσκα λαχανικά: ντομάτα, κολοκύθι και μελιτζάνα σε συνδυασμό βέβαια με τα διαχρονικά πατάτα και κρεμμύδι. Γίνεται και στην κατσαρόλα, αλλά στο φούρνο είναι πιο ελαφρύ. Γενικά δεν το φτιάχνω, αλλά φέτος ο γιος ο ξενιτεμένος που μας επισκέφτηκε, όταν τον ρωτήσαμε τι φαγητό θα ήθελε, ζήτησε μπριάμ. Οπότε ενέδωσα και το έφτιαξα και τελικά το αποτέλεσμα τον δικαίωσε μιας και βγήκε ένα πολύ όμορφο φαγητό κι είπα να βάλω κι εδώ τη συνταγή, να υπάρχει.

Κολοκυθόπιτα με τραχανά

Στο χωριό μου τον τραχανά τον τρώμε σε σούπα, για κυρίως γεύμα. Και μέχρι τώρα έτσι τον έφτιαχνα το χειμώνα, συνήθως νάχει και λίγο κρύο. Από τότε που πέθανε δε, η μάνα μου, με τραχανά με προμήθευε η Βατώ που έφτιαχνε δεκάδες κιλά κάθε καλοκαίρι (όμως δεν ρίχνει την ποιότητα λόγω της ποσότητας). Έτσι και φέτος. Πήραμε το καλοκαίρι τον τραχανά μας κι όταν έπιασαν τα κρύα αρχίσαμε να τον καταναλώνουμε σιγά σιγά. (Τα τελευταία χρόνια στο σχολείο είχα ανακαλύψει και το να τον τρώω σκέτο, ξερό σαν σνακ - ιδέα κι αυτή του Δημήτρη - αλλά έφυγα απ' το σχολείο και στο σπίτι δεν περπάτησε το σύστημα, υπάρχουν τόσα που ήταν μικρή η κατανάλωση απ' το μπολάκι που είχα κι έτσι τον έφυγα). Τις προάλλες λοιπόν, λέγαμε στο Δημήτρη πως είχαμε φτιάξει τραχανά για μεσημέρι και πως τελειώνει σχεδόν παράλληλα με τα κρύα, θα μας μείνει ένα μικρό υπόλοιπο που δεν θα είναι για μια φορά. Και μας ρίχνει την ιδέα πως μπορούμε να βάλουμε τραχανά και σε πίτα.

Κολοκυθόσουπα βελουτέ

Η πρόταση του Δημήτρη. Με φέτα και σπόρους κολοκύθας!

Μιλάμε στο τηλέφωνο με τον Δημήτρη. Και μας λέει πως φτιάχνει σούπα κολοκύθας. Μας αρέσει η ιδέα να δοκιμάσουμε κι εμείς, μέχρι τώρα την έχουμε ακούσει (στη Γερμανία) αλλά δεν έτυχε να τη φάμε. Του ζητάμε τη συνταγή. Είναι πρωί, σε λίγο πάμε στη λαϊκή. Ένας πάγκος (εντάξει, όχι μόνο ένας) έχει κολοκύθες. Άλλες ολόκληρες κι άλλες σε κομμάτια. Διαλέγουμε με το μάτι ένα κομμάτι, βγαίνει κάπου δυο κιλά. Το παίρνουμε. Επιστρέφουμε στο σπίτι. Ο Δημήτρης μας έχει συνταγή. Είναι του Πετρετζήκη! Δεν με συγκινεί. Η Μαρία μου λέει να δούμε γερμανική συνταγή. Ψάχνω κι από κει, κοιτάζω και γι' άλλες ελληνικές. Ως συνήθως τις παντρεύω και φτιάχνω τα δικά μου.

Κολοκυθόπιτα με κίτρινη κολοκύθα

Κολοκύθια υπάρχουν πολλών ειδών και συνταγές τους ακόμα περισσότερες. Εγώ έχω ανεβάσει μέχρι τώρα πάνω από 10. Οι περισσότερες με τα κλασσικά κολοκυθάκια που βρίσκουμε σχεδόν όλον τον χρόνο πια. Αλλά αυτή την εποχή εμφανίζονται στην αγορά κι άλλα, "εξωτικά", κολοκύθια. Συνήθως μεγάλου μεγέθους που τα λέμε κολοκύθες. Είναι οι κόκκινες που χρησιμοποιώ για να φτιάχνω κολοκυθοπιτάκια, γλυκά. Αλλά και κίτρινες που έχω δει, αλλά δεν είχα χρησιμοποιήσει, δεν τις συνηθίζουμε στο χωριό μας (να τις φυτεύουμε). Αλλά πριν μερικές μέρες έδωσε στη Μαρία μια συναδέλφισσά της μια τέτοια κίτρινη κολοκύθα. Κι είπαμε να την φτιάξουμε αρμυρή αυτή τη φορά, κάτι σαν σπανακόπιτα που είχαμε φάει στο Γιώργο. Αλλά αντί να τον πάρουμε τηλέφωνο και να μάθουμε τη συνταγή του, έψαξε η Μαρία και βρήκε μία της Αργυρώς. Στην αρχή που μου το είπε μου φάνηκε κάπως αλλά όταν  τη διάβασα είδα πως ήταν στα μέτρα μου κι έτσι τη φτιάξαμε. Αν εξαιρέσει κανείς πως η ποσότητα της κολοκύθας που προτείνει μου φαίνεται μεγάλη αναλογικά με τα υπόλοιπα, το αποτέλεσμα ήταν μια χαρά. Έτσι εδώ πληθαίνω λίγο τα συνοδευτικά κι αλλάζω το μυρωδικό. Ο δυόσμος μου φαίνεται πως δένει καλύτερα.

Κολοκυθοκεφτέδες

Μια επίσκεψη στο θείο μου ήταν η αφορμή να φτιάξω κολοκυθοκεφτέδες. Που μας φίλεψε με ένα κολοκύθι. Ένα και μοναδικό, αλλά πάνω από κιλό! Που βέβαια, αφού ήταν παραγωγής του ήταν φρεσκότατο, δροσινό και γλυκό. Αλλά κολοκύθια είχαμε ήδη φάει κάνα δυο φορές εκείνες τις μέρες. Σκέφτηκα πως για σφουγγάτο ήταν μπόλικο κι έτσι αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε να φτιάξουμε και κολοκυθοκεφτέδες. Τους θέλαμε στο φούρνο (το τηγάνι το αποφεύγω όταν μπορώ). Συνδύασα απ' τις πρώτες δυο τρεις συνταγές που είδα και έφτιαξα. Έτσι κι αλλιώς τα υλικά μοιάζουν αρκετά με το σφουγγάτο άρα ήταν στη λογική μου!

Κολοκυθάκια γεμιστά χωρίς κιμά

Τα γεμιστά κολοκυθάκια που περιέγραφα προχτές μπορούν να γίνουν και χωρίς κιμά. Παρόμοια η διαδικασία, δεν είναι απαραίτητα μόνο για "βιτζιτέριανς" :)

Κολοκυθάκια γεμιστά με αυγολέμονο

Καλοκαιρινών φαγητών συνέχεια. Κολοκυθάκια γεμιστά. Όχι αυτά που μπαίνουν ανάμεσα σε άλλα λαχανικά (ντομάτες, μελιτζάνες, πιπεριές και τέτοια) που γίνονται στο φούρνο. Αλλά σκέτα τα κολοκύθια. Στην κατσαρόλα και με αυγολέμονο.

Κολοκυθάκια κατσαρόλας με τομάτα και φέτα

Υλικά

½ φλιτζάνι λάδι
1 μεγάλο κρεμμύδι
1 κιλό κολοκυθάκια
3 τομάτες

Κολοκύθι γλυκό

Καλοκαίρι κι εποχή για γλυκά. Κι ευκαιρία που είμαι στο χωριό να μαζέψω καμιά συνταγή απ' τα παλιά, τα παραδοσιακά, τα μη συνηθισμένα. Κι έκανα αρχή με ένα γλυκό που το φρούτο του δεν είναι της εποχής! Γιατί το βάζω τώρα τότε; Εμ, αφού τώρα το έμαθα. Πηγή; η θεία μου η Βενετία, που ασχολείται χρόνια με τέτοια. Το κολοκύθι που αναφέρεται εδώ είναι μια ιδιαίτερη ποικιλία, είναι μεγάλο και άσπρο. Βέβαια, με παρόμοια διαδικασία μπορεί να γίνει γλυκό κι άλλο κολοκύθι: Το κόκκινο, που τότε το γλυκό παίρνει ένα σκούρο κοκκινωπό χρώμα. Ή αυτό που βρίσκουμε στα μανάβικα και στις λαϊκές όλο το χρόνο. Μόνο που στην περίπτωση αυτή πρέπει να είναι πολύ μεγάλο και ώριμο.

Κολοκυθόπιτα με μέλι

Μιας και έδωσα την παραδοσιακή συνταγή για τα κολοκυθοπιτάκια ας δώσω και την άλλη, που βρήκα κάποια στιγμή μπροστά μου, μάλλον όταν είχα πάει μερικά απ' τα άλλα στο σχολείο μου, κάποιος άλλος έφερε απ' αυτά και τα δοκιμάσαμε για σύγκριση. Κάπως πιο γλυκά τα βρίσκω και δεν μπορώ να πω πως είναι στην πρώτη σειρά της προτίμησής μου, αλλά κάποιες φορές τα (ή την) φτιάχνω για αλλαγή! Το ιδιαίτερό τους, πως θέλουν σιρόπιασμα μετά το ψήσιμο και επίσης πως μπορεί να γίνει και μια μεγάλη ενιαία πίτα και να κοπεί σε κομμάτια μετά (κι αυτή την παραλλαγή δίνω εδώ - είναι πιο εύκολο ειδικά για το σιρόπιασμα). Φωτογραφία δεν έχει, μάλλον θ' αργήσω να τη φτιάξω για να βάλω:)

Κολοκυθοπιτάκια (Μαμάς)

Εποχικό το θέμα. Τώρα άρχισαν να κυκλοφορούν τα κόκκινα τα κολοκύθια, τα μεγάλα. Και μιας και τα βρήκαμε μπροστά μας είπαμε να πάρουμε ένα και να φτιάξουμε μερικά κολοκυθοπιτάκια. Τα κολοκύθια αυτά μπορούν να κρατηθούν για πολύν καιρό, και φτιάχνονται τα πιτάκια όλο το χειμώνα. Για τα συγκεκριμένα έχω δυο διαφορετικές συνταγές. Η μια είναι τα παραδοσιακά, αυτά που φτιάχνουνε στο χωριό μου και που είναι με ρύζι μέσα. Αναμφίβολα τρώγεται σαν γλύκισμα, αλλά η γεύση του είναι πιο γήινη αφού έχει και δυόσμο μέσα. Η μάνα μου συνηθίζει να τα τηγανίζει. Εγώ το τηγάνι δεν το πολυπάω και προτιμώ να τα βάζω στο φούρνο

Γεμιστά παραδοσιακά (σαρακοστιανά)

Τα γεμιστά είναι ένα από τα φαγητά που θεωρούνται παραδοσιακά ελληνικά. Γίνεται με διάφορους τρόπους, τόσο ως προς το τι γεμίζει κανείς όσο και ως προς το τι βάζει για γέμισμα. Είναι από τα φαγητά που συνήθως τα φτιάχνει η μάνα μου, έτσι κι αλλιώς είναι καλοκαιρινό κατά βάση, τότε που είναι η εποχή για τα λαχανικά που χρησιμοποιούνται. Βέβαια, υπάρχει η παραλλαγή των εστιατορίων με σκέτη ντομάτα και πιπεριά που είναι υλικά που τα θερμοκήπια καταφέρνουν να έχουν στην ίδια γεύση και ποιότητα όλο το χρόνο. Σ' αυτήν μέσα δεν μπαίνει τίποτα άλλο σχεδόν εκτός από ρύζι. Σε άλλη παραλλαγή η γέμιση είναι από κιμά. Η εκδοχή που παρουσιάζεται εδώ είναι η παραδοσιακή με διάφορα λαχανικά που γεμίζονται με το δικό τους υλικό και συμπλήρωμα από ρύζι (συν αρωματικά).

Σφουγγάτο

Σφουγγάτο λέμε στο χωριό μου ένα είδος ομελέτας που εκτός από αυγά έχει και κολοκύθι και κρεμμύδι και άλλα μυρωδικά. Έτσι κι αλλιώς στην ομελέτα μπορούν να γίνουν διάφορες προσθήκες! Μπορεί να φτιαχτεί εξολοκλήρου στο τηγάνι ή να ολοκληρωθεί στο φούρνο για πιο ελαφρύ.

Πατατοκολόκυθο

Άλλο ένα φαγητό - σαλάτα. Άρα, άλλη μια παραμετροποιήσιμη συνταγή, προσαρμόζεται εύκολα στην όρεξη του καθενός. Για το καλοκαίρι, μιας και τα υλικά το είναι καλοκαιρινά (άσχετα αν με την εξέλιξη της τεχνολογίας, μπορούν να βρεθούν και το χειμώνα). Συνήθως βράζω τις πατάτες και υπόλοιπα αρκετά νωρίς ώστε να προλάβουν να κρυώσουν μέχρι την ώρα που θα σερβιριστεί κι είναι ένα δροσιστικό φαγητό και πλήρες. Δεν του λείπει τίποτα. Η παρακάτω δοσολογία είναι για ένα άτομο. Ανάλογα με το πόσοι θα φάνε και τι απ' αυτά θέλουνε είναι κι η ποσότητα που μαγειρεύω. Το πόσο θα βάλει ο καθένας και αν θα τα βάλει όλ' αυτά είναι καθαρά θέμα γούστου.

Ντολμαδάκια Γιαλαντζή

Γιαλάν (yalan) είναι τούρκικη λέξη και σημαίνει το ψέμα. Και σαν επίθετο κάτι το ψεύτικο. Γιαλάν λιμάν είναι κάτι που μοιάζει με λιμάνι, πάνε βαρκάκια να προφυλαχτούνε, αλλά λιμάνι δεν είναι. Ομοίως γιαλάν νταβάν = ψεύτικο ταβάνι, το οίκημα δεν έχει ταβάνι αλλά η σκεπή είναι έτσι φτιαγμένη που να μοιάζει με ταβάνι (για οικονομία). Ακόμα θυμάμαι μια γυναίκα στο χωριό (την Αναστασιά) που είχε διακαή πόθο να αποκτήσει ένα δικός της σπιτάκι. Μιας κι ο πατέρας μου ήταν οικοδόμος, όταν τον έβλεπε του έλεγε τα σχέδιά της: “Μια καμαρούλα φτάνει. Κι ας είναι και γιαλάν νταβάν”. Τα σχέδια τα είχε, τη θέληση την είχε αλλά δεν αξιώθηκε η καημένη να τ' αποκτήσει. Αλλά και γιαλάν ντουνιάς και γιαλάν μπουγάζι κλπ. Απ' το γιαλάν λοιπόν βγαίνει κι ο γιαλαντζής = γιαλάν ντολμά Δηλαδή ψεύτικο ντολμαδάκι αφού δεν γίνεται με κιμά. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι ένα νοστιμότατο φαγητό. Το μυστικό του; Μπόλικη πρασινάδα. Από μαρούλι μέχρι δυόσμο και μαϊντανό και φρέσκο κρεμμυδάκι.

Ντολμαδάκια (ή γιαπρακάκια)

Ντολμαδάκια τα λέμε στο χωριό μου σήμερα, αλλά τα ΄χω συναντήσει και σαρμαδάκια και φύλλα και δεν θυμάμαι πόσα άλλα ονόματα. Τούρκικη η προέλευση του ονόματος αλλά με νέα σημασία μιας και ντολμά στα τούρκικα είναι ό,τι είναι γεμιστό. Παράδειγμα ο Ντολμά-μπαχτσέ! Παλιότερα τα λέγαμε γιαπράκια, αλλά η ονομασία αυτή σήμερα έχει ξεχαστεί. Τα ντολμαδάκια λοιπόν τα ελληνικά είναι αγαπημένο φαγητό. Κι είναι το φαγητό που παραδοσιακά μας περιμένει για καλωσόρισμα όταν πηγαίνουμε στη μάνα μου στη Μυτιλήνη. Έχει την υπομονή να κάτσει να το φτιάξει. Κι όχι μόνο αυτό αλλά να είναι και μικρούλια, όσο το δάχτυλο χοντρά. Τόσο που όταν κάποια μέρα είπαμε στη διατροφολόγο πως το μενού μας θα έχει ντολμαδάκια λέει "εντάξει, αλλά όχι πολλά, τρία τέσσερα μόνο". Εγώ γελάω και προσπαθώ να εξηγήσω πώς έχουν τα πράγματα και υποχωρεί στα 10! Εκεί λοιπόν εγώ σταμάτησα την προσπάθεια, αλλά στο πιάτο μου βάζω καμιά εικοσιπενταριά!