Επίστρατος

Ο κάθε κληρωτός όταν απολυθεί δεν έχει τελειώσει οριστικά τη σχέση του με τον στρατό γιατί η πατρίδα μπορεί να τον ξαναχρειαστεί και να τον ξανακαλέσει. Η διαδικασία αυτή λέγεται επιστράτευση. Γενικά σκεφτόμαστε πως αυτό γίνεται σε καιρό πολέμου (ή απειλής πολέμου) όμως επιστράτευση γίνεται και για "εκπαίδευση στα νέα όπλα". Άλλη περίπτωση επιστράτευσης είναι η πολιτική επιστράτευση όταν το κράτος θέλει να χρησιμοποιήσει το προσωπικό του που απεργεί (μας είχαν επιστρατεύσει πριν κάμποσα χρόνια τους εκπαιδευτικούς και το γεύτηκα κι αυτό).

Εν Μυτιλήνη

Σήμερα θα μιλήσω για την παράλληλη ζωή μου στη Μυτιλήνη, το τελευταίο διάστημα που υπηρετούσα στο στρατό αλλά και αμέσως μετά. Παράλληλα έχω και φωτογραφίες από διάφορα τουριστικά σημεία του νησιού, τραβηγμένες όμως την εποχή εκείνη, το χειμώνα 84 - 85.
Σαν γυρίσαμε απ' τη βδομάδα του μέλιτος στον Πειραιά, μαζέψαμε διάφορα πράγματα που είχε φέρει η Μαρία απ' το σπίτι στα Γιάννενα, μπήκαμε στο βαπόρι και τραβήξαμε για Μυτιλήνη. Ξεκινήσαμε χωρίς να ξέρουμε αν το σπίτι που είχαμε κλείσει ήταν διαθέσιμο (κενό) ή όχι ακόμα. Αλλά είπαμε, θα πάμε και θα το δούμε. Βγαίνουμε στο λιμάνι, πάμε στο σπίτι, τελείως άδειο. Ο διοικητής μου, όπως έχω ξαναπεί, το είχε αδειάσει. Οπότε ξεκινήσαμε την εγκατάσταση. Βάλαμε τα πράγματά που είχαμε, ανοίξαμε και τα δώρα που μας είχαν κάνει για τον γάμο κι αρχίσαμε ν' αγοράζουμε κάποιον εξοπλισμό. Π.χ. τη βιβλιοθήκη μπροστά απ' την οποία στέκομαι και φτιάχνω τα λουλούδια, στην παραπάνω φωτογραφία.

Βδομάδα του μέλιτος

Πειραιάς 30/7/1984. Αριστερά είναι δεμένος ο Αλκαίος, βαπόρι της ΝΕΛ για Μυτιλήνη (τότε δένανε στα Λεμονάδικα).

Τα σημερινά εν μέρη τα έχω ξαναγράψει πριν 5 χρόνια. Και ρίχνοντας μια ματιά βλέπω πως εν μέρη έχω γράψει ακριβώς τα ίδια. Παράξενο; Μάλλον όχι. Πάντως, σήμερα θα είναι πιο αναλυτικά και με επιπλέον φωτογραφίες (ναι, κι εκεί είχα συμπέσει).
Σάββατο ήταν ο γάμος. Κυριακή δεν είχαμε προγραμματίσει κάτι (είχαμε δηλαδή πει να πάμε στη Σαλαμίνα, αλλά αφού το γλεντήσαμε το βράδυ στη Δραπετσώνα, ποιος είχε όρεξη για άλλα το μεσημέρι της Κυριακής) ενώ τη Δευτέρα είχαμε αποφασίσει να πάμε για μήνα (σιγά μήνα, με τι λεφτά μήνα, βδομάδα και πάλι καλά) του μέλιτος. Προορισμός Κρήτη. Στόχος να τη γυρίσουμε όλη με μηχανάκι!

Προετοιμασίες για γάμο

Η τελετή τέλειωσε. Το φρεσκοπαντρεμένο ζευγάρι ποζάρει με τις οικογένειες και τους κουμπάρους.

Την εποχή που θα έπαιρνα πτυχίο πια και θάφευγα απ' τα Γιάννενα, είχα προτείνει στη Μαρία να κάνουμε κι ένα γάμο. Αλλά αυτή είχε αντιρρήσεις. Κι έτσι δεν προχώρησε η ιδέα εκείνη την χρονιά. Τον επόμενο χρόνο επανήλθα. Η Μαρία είχε φτάσει στο τέταρτο έτος με 4 μαθήματα μόνο (έχοντας εκμεταλλευτεί το ν+1 είχε περάσει παραπάνω μαθήματα). Θεωρητικά θα μπορούσε να τα πάρει σε ένα τετράμηνο, όμως οι σπουδές έπρεπε να διαρκέσουν 8 εξάμηνα, άρα θα τα είχε δυο και δυο. Εδώ καθάριζε 4 μαθήματα το εξάμηνο δεν θα πέρναγε τα δύο; Οπότε το Φλεβάρη του 84 έχει περάσει τα δύο και τις μένουν τα δυο τελευταία. Την εποχή εκείνη πάω κι εγώ μια βόλτα από Γιάννενα κι ενώ συζητάμε για το αυτοκίνητο που θα θέλαμε, ξαναβάζω το θέμα του γάμου σε συνδυασμό με το τι θα κάνουμε αφού πάρει πτυχίο το καλοκαίρι, πού θα μείνουμε κλπ. Κι αυτή τη φορά η καλή μου λέει το ναι.

Ικανός για τα παρεμφερή

Τα πρώτα που γράφω σήμερα τάχω ξαναγράψει όταν μίλαγα για τον πατέρα μου. Αλλά τα επαναλαμβάνω (και πιο αναλυτικά) για να σχηματιστεί καλύτερα η εικόνα.
Καλοκαίρι του 82. Δουλεύουμε σε μια οικοδομή στο Πλωμάρι. Τέλος Αυγούστου φεύγω εγώ για Γιάννενα. Περνάω από το σπίτι της Μαρίας και κάνω την επίσημη πρώτη εμφάνιση, να γνωριστώ με τους δικούς της και μετά να ξεκινήσουμε μαζί και να κάνουμε και μια εκδρομή στην Κέρκυρα. Παίρνοντας τηλέφωνο στο χωριό μαθαίνω πως την προηγούμενη μέρα ο πατέρας μου δεν αισθανόταν καλά κι έφυγε από τη δουλειά κατά τις 10 η ώρα. Ξέροντας τον άνθρωπο κατάλαβα πως ήταν κάτι σοβαρό, δεν θάφηνε τη δουλειά για κάτι μικρό με μέτριο.

Μεταθέσεις στρατευσίμων

Στρατιώτες εκπαιδεύονται στα σύγχρονα οπλικά συστήματα: πτυοσκάπανο (γκασμά και φτυάρι δηλαδή) για την ανέγερση κάποιου από τα έργα που φτιαχνόντουσαν στη μονάδα

Οι όποιες μεταθέσεις γίνονται πάντοτε υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον. Εντάξει, όχι απ' όλους, απ' αυτούς που αφορούν (και τις οικογένειές τους, βέβαια). Υπάρχουν μεταθέσεις που γίνονται μια φορά το χρόνο και μαζικά και με μεγάλη δημοσιότητα (π.χ. των εκπαιδευτικών που κανονικά γίνονται κάθε Μάρτη, άντε Απρίλη, αλλά το 1999 που περίμενα εγώ από λάθος του υπουργείου ανακοινώθηκαν τέλος Ιούνη - και μετά έχει άλλες διαδικασίες που πρέπει να γίνουν, τοποθετήσεις και τέτοια μ' αποτέλεσμα να ολοκληρωθούν με την ψυχή στο στόμα, τέλη Αυγούστου). Όμως αυτά είν' άλλο θέμα, σήμερα θα μιλήσω για τις μεταθέσεις στο στρατό.

20 Φ ένα μήνα πριν την απόλυση

Σε άψογη καθαρεύουσα 7 χρόνια μετά την καθιέρωση της δημοτικής στα σχολεία και 6 μετά την καθιέρωσή της στη διοίκηση

Υπάρχουν διάφορα είδη ταυτότητας. Οι περισσότεροι έχουμε τις γνωστές αστυνομικές ταυτότητες όμως οι ένστολοι (στρατιωτικοί, αστυνομικοί κλπ) έχουν τις δικές τους (υπηρεσιακές) ταυτότητες. Οι στρατιώτες λογικά, έχουν τις δικές τους ταυτότητες πριν καταταγούν (τις πολιτικές όπως τις λέγαμε) αφού θεωρητικά κάθε Έλληνας πολίτης στα δεκατέσσερά του χρόνια τότε (και στα δώδεκα σήμερα) πρέπει να φροντίσει για να βγάλει μία. Αλλά αφού ο πολίτης κατατάσσεται στο στρατό θα πρέπει να έχει υπηρεσιακή. Έτσι μέσα στα άλλα που πρέπει να παραδώσει ο κατατασσόμενος είναι και το δελτίο αστυνομικής ταυτότητας. Κάποιοι βέβαια την κράταγαν (τότε που παρουσιάστηκα εγώ) για να την έχουν στις εξόδους και να την δείχνουν να μην μπλέκουν με τη στρατονομία, αλλά αν γινόταν αντιληπτό κάτι τέτοιο τα προβλήματα θα ήταν πολύ περισσότερα!

Και μη ποινές

Ψάχνοντας βρήκα το καρτελάκι αυτό που έχει το μέτρημά μου με το που παρουσιάστηκα

Το κακό είναι πως η τυχαία αυτή πεντάρα που μούρθε λίγους μήνες πριν την απόλυση δεν έμεινε μόνη. Κι αν η πρώτη ήταν τυχαία, η δεύτερη ήταν κουφή. Ο γάμος που είχα κάνει το καλοκαίρι μου έδωσε δυο πλεονεκτήματα: α) ο μισθός από πεντακοσάρικο πήγε τριχίλιαρο. Μπορεί να μην ήταν κανένα τρομερό ποσό (ούτε για το νοίκι δεν έφτανα) αλλά ήταν αξιοπρόσεκτη αύξηση! Και β) ήμουν πια κάτοικος Μυτιλήνης και επίσημα άρα μπορούσα να πάρω διανυκτέρευση σχεδόν κάθε φορά που έβγαινα με έξοδο. Απόλυτα νόμιμα και μάλιστα ως παντρεμένος ένα παραπάνω να μπορώ να βρεθώ με την νόμιμη σύζυγό μου 👫 Πράγματα που πολύ μου άρεσαν βέβαια (και η αύξηση και η διανυκτέρευση και το βρισκόμαστε με τη Μαρία)!

Ποινές κατά τη θητεία

Η φωτογραφία είν' απ' το πέιμπουκ το βιβλιάριο στρατιωτικών μεταβολών, δηλαδή απ' τις πρώτες μέρες στο στρατό. Στο βιβλιάριο δεν υπάρχουν καταγραμμένες ποινές

Τα πάντα στον στρατό γίνονται με βάση κανόνες Γραπτούς. Κι ο βασικός κανονισμός είναι (ήταν) ο 20-1. Εκεί λέει τι πρέπει να γίνεται. Όχι βέβαια την ώρα της μάχης αλλά τον καιρό της ειρήνης. Και για τον πόλεμο πρέπει νάχει, αλλά αυτά δεν μας απασχόλησαν ποτέ (όχι πως είχα διαβάσει τον 20-1 ποτέ). Αν κάτι δεν γίνει σωστά, προβλέπονται ποινές. Κατά σειρά Σ = στέρηση εξόδου, Κ = κράτηση, Φ - φυλάκιση. Αυτές επιβάλλονται απ' τους ανώτερους (δηλαδή για τους φαντάρους από μόνιμους υπαξιωματικούς και αξιωματικούς). Ανάλογα με το βαθμό είναι και το ποια και πόση θα η ποινή. Ας πούμε ο διοικητής του λόχου μπορεί να "ρίξει" (όπως είναι η ορολογία) μέχρι 5 μέρες ενώ ο διοικητής της μονάδας 15 (τα νούμερα για παράδειγμα, το πόσο ακριβώς. Ένας αξιωματικός που δεν είναι άμεσος προϊστάμενός σου μπορεί να σε αναφέρει στον δικό σου και αυτός θα πάρει τη σχετική απόφαση. Αν ο διοικητής σου κρίνει πως πρέπει να τιμωρηθείς με μεγαλύτερη ποινή απ' αυτήν που σου επέβαλε, μπορεί να σε παραπέμψει στον παραπάνω, αλλά αυτό μπορεί να γίνει και αυτόματα αφού οι ποινές αναφέρονται στην πρωινή αναφορά. Οπότε όταν ο στρατιώτης πει πως τιμωρήθηκε με 5 Φ για τον άλφα βήτα λόγο, ο διοικητής μπορεί να πει πως ήτανλίγες, πάρε άλλες 3 ή άλλες 5 κι από μένα (δηλ. σύνολο 8, 10 κλπ).. Από και πέρα, για πιο σοβαρά ζητήματα όπως π.χ. εγκατάλειψη σκοπιάς είναι το στρατοδικείο που αποφασίζει.

Αλλαγή ηγεσίας στη μονάδα

Το καλοκαίρι του 84 άλλαξε σχεδόν όλη η ηγεσία της μονάδας. Διοικητής και αξιωματικοί. Μόνο ο υποδιοικητής έμεινε (που είχε έρθει τον προηγούμενο χρόνο) κι οι (μόνιμοι) υπαξιωματικοί. Δεν θυμάμαι αν έμεινε κάποιος απ' τους υπόλοιπους. Γενικά, στο στρατό οι αξιωματικοί μένουν σε μια μονάδα μέχρι δυο χρόνια, οι ανώτατοι συνήθως έναν και τη χρονιά εκείνη έπρεπε να φύγει ο διοικητής του νησιού Ματαφιάς κι έγινε ειδική πατέντα για πάρτη του (το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία, για)! Εν πάση περιπτώσει, στη μονάδα που ήμουνα θ' άλλαζαν πολλοί μεταξύ των οποίων κι ο διοικητής.

Γιορτές και πανηγύρια στη μονάδα

Οι γιορτινές μέρες στο στρατό είναι απ' τις πιο δύσκολες. Σε κάθε υπηρεσία όταν δουλεύεις γιορτή είναι δύσκολα, αλλά στο στρατό ένα παραπάνω μιας και ζορίζεσαι τις απλές μέρες, άρα τις γιορτές ένα παραπάνω. Τις περιόδους με τις πολλές γιορτές (Χριστούγεννα - Πάσχα) δίνονται άδειες όσο πιο πολλές γίνεται για να απαλυνθεί κάπως η κατάσταση ενώ αυτοί που μένουν παρηγοριούνται με το ότι σε λίγες μέρες θα πάρουν κι αυτοί μια άδεια να πάνε σπίτια τους (καλά αυτοί που πήγαν και γύρισαν έχουν ακόμα τη γλύκα της άδειας και τη βολεύουν). Βέβαια, επειδή δίνονται μπόλικες άδειες, αυτοί που μένουν πίσω είναι υποχρεωμένοι να κάνουν πολλές υπηρεσίες (σκοπιές, αγγαρείες κλπ) κι ουσιαστικά δεν υπάρχουν εξοδούχοι (εκτός κι αν γίνουν κάποιες πατέντες, το ίδιο άτομο να έχει δυο τρεις υπηρεσίες ώστε να περισσέψουν κάνα δυο).

Έν' αστείο (ευτυχώς) επεισόδιο

Το στρατόπεδο της Παγανής φιλοξενούσε δυο μονάδες (ας πούμε το αντίστοιχο των ταγμάτων) η μια τεθωρακισμένων κι η άλλη η δική μας. Η κεντρική πύλη ήταν στη μεριά των τεθωρακισμένων, πάνω στο δρόμο που ενώνει τη Μυτιλήνη με το υπόλοιπο νησί. Από κει μπενοβγαίναμε και για να πάμε στη δικιά μας μεριά έπρεπε να διασχίσουμε τη δική τους και να περάσουμε από μια άτυπη πύλη που ένωνε τις δυο μονάδες (και που γενικά δεν είχε φύλαξη, αφού ήταν εσωτερική, μεταξύ μας τώρα θα κλεβόμασταν; αν και κάποτε μπήκε κάποιος σκοπός για να ταλαιπωρείται αυτός εκεί και να τρέχουνε οι υπόλοιποι που δεν προλάβαιναν με τις σκοπιές. Αλλ' ας τ' αφήσω αυτό). Επίσης κάπου στο χώρισμα ήταν Πειθαρχείο, το κρατητήριο του στρατοπέδου, κι αυτό κοινό. Ούτ' εκεί υπήρχε γενικά σκοπός όταν ήταν άδειο (συνήθως) αλλά αν είχε κρατούμενους κάποιος έπρεπε να είν' απέξω να τους φυλάει αλλά και για να μπορούν να επικοινωνήσουν με τον έξω κόσμο αν π.χ. παρουσιαζόταν κάτι.

Δίπλωμα αυτοκινήτου

Όπως έλεγα όχι μόνο το αυτοκίνητο το απέκτησα κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής μου θητείας και με αφορμή τις δυσκολίες στη μετακίνηση προς και από το χωριό (κι ας μην το χρησιμοποίησα γι' αυτές) αλλά και το δίπλωμα. Και να πώς:
Αυτοκίνητο είχαμε, αλλά άδεια να το οδηγούμε (κοινώς δίπλωμα) όχι. Άρα έπρεπε ν' αποκτήσουμε κι απ' αυτό. Για τη Μαρία η διαδικασία ήταν μονόδρομος. Δάσκαλος, μαθήματα, εξετάσεις. Εγώ όμως φαντάρος άνθρωπος είχα την δυνατότητα να πάρω το (πολιτικό) δίπλωμα μέσω του στρατού. Σε τακτά διαστήματα γίνονταν εξετάσεις κι όποιοι ξέρανε παίρνανε στρατιωτικό δίπλωμα και πριν απολυθούν μπορούσαν να το μετατρέψουν σε πολιτικό (και μάλιστα και Γ' κατηγορίας αν θέλανε - για φορτηγό δηλαδή).

Το πρώτο μου αυτοκίνητο

Τι σχέση έχει ο στρατός με το αυτοκίνητο; Έλα που έχει και μάλιστα διπλή. Γιατί το αυτοκίνητο το απέκτησα όταν ήμουν φαντάρος (και με αφορμή αυτό) αλλά και γιατί το δίπλωμα το πήρα στο στρατό. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Πρόγραμμα φαγητού

Κι αφού ξεκίνησα με το πρόγραμμα στο στρατό ν' ασχοληθώ και με το πρόγραμμα φαγητού. Που ήταν δική μου ευθύνη ως σιτιστή. Κάθε βδομάδα έφτιαχνα το πρόγραμμα, το υπέγραφε ο αξιωματικός συσσιτίου και το ενέκρινε ο διοικητής. Βέβαια τα περιθώρια που είχα για το τι θα φάμε ήταν περιορισμένα αφού κάποια πράγματα ήταν δεδομένα. Ας πούμε κάθε Τρίτη - Πέμπτη - Σάββατο είχαμε κοτόπουλο υπηρεσίας. Εντάξει, κάθε δεύτερο Σάββατο είχε χοιρινό που αγοράζαμε απ' την αγορά. Αυτά ήταν δεδομένα. Το αν θα γινόταν με πατάτες αγοράς ή με ρύζι υπηρεσίας αυτό ήταν θέμα δικό μου. Υπήρχε συγκεκριμένο δοσολόγιο και με βάση το πόσες μερίδες είχαμε κάθε μέρα κανονιζόταν και το πόσα υλικά χρειάζονται. Τότε έμαθα και το πόσα γραμμάρια είναι η κάθε μερίδα που έβαλα τις πρώτες μέρες του αυτού ιστολογίου.

Ημερήσιο πρόγραμμα στρατού

Για να θυμούνται οι παλιοί (δηλαδή αυτοί που υπηρέτησαν στον στρατό) και να μαθαίνουν οι υπόλοιποι να γράψω τι κάναμε κάθε μέρα στο στρατόπεδο. Χρησιμοποιείται ενεστώτας αν και αναφέρομαι στο μακρινό 83 - 85:
06:15 εγερτήριο κι αμέσως μετά ατομική υγιεινή (τουαλέτα, νίψιμο, πλύσιμο δοντιών - τότε καθιέρωσα να πλένω τα δόντια μου κάθε πρωί στο πλαίσιο αυτής της ρουτίνας).
06:30 Πρωινή γυμναστική (με αθλητική περιβολή)
06:45 Λήξη γυμναστικής, να βάλουμε τα κανονικά στρατιωτικά ρούχα του στρατοπέδου
06:50 Πρωινό ρόφημα (τσάι ή γάλα εβαπορέ και ψωμί με μαργαρίνη και μαρμελάδα)
07:10 Στους θαλάμους για στρώσιμο κρεβατιών και όποια άλλη ετοιμασία. Αρχίζουν και μπαίνουν οι αξιωματικοί στο στρατόπεδο (που εκτός περιόδων επιφυλακής, διανυκτερεύουν όλοι στο σπίτι τους εκτός από έναν, τον αξιωματικό υπηρεσίας).
07:30 Πρωινή αναφορά λόχουπυροβολαρχίας. Παρατάσσεται όλη η πυροβολαρχία, ο επιλοχίας (ο βαθμοφόρος στρατιώτης που είναι βοηθός του διοικητή της πυροβολαρχίας) λέει τι έγινε - αν έγινε - κατά το προηγούμενο διάστημα κι όποιος στρατιώτης έχει να πει (ν' αναφέρει) κάτι (π.χ. θέλει άδεια ή πως έκανε κάποιο παράπτωμα οπότε επιβάλονται και ποινές σε τοπικό επίπεδο). Πολλές φορές η διαδικασία αυτή παραλειπόταν, όλα λέγονταν στο πόδι χωρίς επισημότητες κι απλά μαζευόμασταν ώστε να πάμε
07:40 Αναφορά μοίρας. Παρόμοια με την προηγούμενη διαδικασία μόνο που τώρα είναι μαζεμένη όλη η μοίρα (το τάγμα για πυροβολικό). Συνήθως με παρουσία του διοικητή. Αν κάποιος έχει τιμωρηθεί αλλά ο διοικητής της πυροβολαρχίας κρίνει πως η ποινή που του επέβαλε είναι μικρή (υπάρχει όριο στο τι ποινή βάζει ο καθένας) μπορεί να βγει μπροστά για να πει τι έγινε ώστε να επιβληθεί μεγαλύτερη ποινή (ή πιο σπάνια να χαριστεί, ναι μπορεί να συμβεί κι αυτό).

Στην Παγανή

Από τη Θήβα, λοιπόν, βρέθηκα στη Μυτιλήνη. Ήδη είχα μάθει πως η μονάδα είναι στην Παγανή και Παγανή είναι ο λόφος με του βγαίνει ο δρόμος απ' την πόλη για το εσωτερικό του νησιού. Καλό σημείο, στην έξοδο άνετα κατεβαίναμε με τα πόδια (ειδικά τα Σαββατοκύριακα που βγαίναμε από τη μία) αλλά στην επιστροφή ήταν λίγο ζόρικα, πότε ξηγιόμασταν ταξί πότε πόδι. Εγώ είχα το μηχανάκι, αλλά τότε απαγορευόταν να κυκλοφορεί φαντάρος με μηχανάκι (σήμερα αντίθετα δίνουν και χώρο μέσα στο στρατόπεδο για να τα βάλουν - απαραίτητο βέβαια το κράνος όταν μπαινοβγαίνουν). Πότε το άφηνα σε κάτι θάμνους ψευτοκρυμμένο, αλλά συνήθως τόχα στη Μυτιλήνη. Ένας θείος μου είχε κάτω απ' το ΚΤΕΛ κατάστημα που έφτιαχνε σίδερα κι αλουμίνια και κανόνισα μαζί του, μούδωσε κλειδί και τ' άφηνα εκεί. Όταν κατέβαινα κυκλοφορούσα στην πόλη μ' αυτό ή πήγαινα στο χωριό, αλλά η επιστροφή ήταν ζήτημα (χώρια τον επιπλέον χρόνο που χρειαζόταν Παγανή - Μυτιλήνη - Παγανή χωριό).

Στο κέντρο πυροβολικού

Παρουσιάστηκα, λοιπόν, στη Θήβα κι η θητεία ξεκίνησε με επίσκεψη στο ιατρείο. Απρογραμμάτιστη. Και δεν ήταν η μόνη εκεί. Ξαναβρέθηκα με προβλήματα που δεν ήταν αντιμετωπίσιμα στο κέντρο κι έτσι στάλθηκα στην Αθήνα. Μετάβαση με Στάγιερ, ένα φορτηγό του στρατού, όσοι ήμασταν για 401 στην καρότσα. Η διάγνωση άμεση. Ιγμορίτιδα. Επιβεβαίωση με ακτινογραφία κι αντιμετώπιση εξίσου καλή (παρόλο που λέγεται πως η ιγμορίτιδα περνάει μόνη της). Μου έδωσαν μια "Ρινική αλοιφή" κι αμέσως τα συμπτώματα υποχώρησαν. Τι είχε μέσα θα σας γελάσω και δεν το θέλω. Έγραφε μόνο αυτό στο σωληνάριο και πως ήταν παραγωγή του στρατού. Είχα και την περιπέτεια με το αντιφυματικό εμβόλιο που μου το έκαναν ενώ δεν χρειαζόταν. Ε, αρκετά ήταν!

Παρουσιάζομαι για φαντάρος (Στρ. ΠΒ)

Ξαναπιάνουμε την ιστορία από κει που την αφήσαμε, το τέλος της παραμονής στα Γιάννενα. 2 Μαρτίου παίρνω πτυχίο. Ήθελα να τελειώνω με τις υποχρεώσεις και να ξεκινήσω την δουλειά όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Και βασική υποχρέωση ήταν η στρατιωτική θητεία. Όπως έλεγα λοιπόν, όταν πέρασα με τα πρόχειρα την αστρονομία κι ήξερα πως την Αριθμητική Ανάλυση ΙΙ θα την πέρναγα οπωσδήποτε, πήγα κι έκοψα την αναβολή απ' το στρατό. Πήγα στο στρατολογικό γραφείο στα Γιάννενα (τότε ήταν επί της Δωδώνης, στον Κουραμπά) κι έκανα την αίτηση ώστε αρχές Απριλίου να μπω στο στρατό. Να πάω μ' αυτούς που θα μπαίνανε για κατάταξη αμέσως μετά το πιθανό πτυχίο μου (γιατί και να μην πέρναγα τον ΙΙΑ δεν θα καθόμουνα γι' αυτόν, είχα απηυδήσει μαζί του). Αν τη διακοπή δεν την έκανα εκεί και τότε, δεν θα προλάβαινα να μπω τον Απρίλη γιατί από τη διακοπή έπρεπε να μπει μια ΕΣΣΟ και εσύ πήγαινες με την επόμενη (ο στρατός έπαιρνε 6 φορές το χρόνο, κάθε δυο μήνες περίπου, κάθε φορά ήταν μια ΕΣΣΟ). Στην αρχή είπαν να τα στείλω ταχυδρομικά στη Μυτιλήνη όπου ανήκα, τους είπα το πώς και το γιατί κι έτσι τα πήραν τα χαρτιά μου εκεί και μούρθε η ειδοποίηση να παρουσιαστώ στη Θήβα στις 4 τ' Απρίλη.

Οτοστόπ Μυτιλήνη - Γιάννενα

Το σημερινό δεν είναι φοιτητική αλλά μεταφοιτητική ιστορία, έχει όμως γούστο (και τραβάει σε μάκρος). Συνέβη δηλαδή όταν δεν ήμουνα πια φοιτητής, ακόμα κι η Μαρία είχε πάρει πτυχίο κι είχαμε παντρευτεί. Και τα δυο αυτά γεγονότα έγιναν το καλοκαίρι του 84. Μετά το γάμο ανοίξαμε σπιτικό στη Μυτιλήνη. Εγώ ακόμα φαντάρος κι η Μαρία να ψάχνει για κάνα μάθημα. Κάτι άρχισε να φαίνεται, κάποιες ώρες στο τοπικό φροντιστήριο, κάποια ιδιαίτερα, ξεκινήσαμε τον έγγαμο βίο. Τα Γιάννενα όμως ήταν πάντα αγαπημένα κι έτσι αποφασίσαμε στα γενέθλιά μου, το Νοέμβρη να πάμε να δούμε τα παλιά. Θα μέναμε στον Αντρέα και την Ντίνα που είχαν παντρευτεί κι αυτοί τα προηγούμενα Χριστούγεννα. Το ταξίδι προσπαθούσαμε να το κάνουμε με το χαμηλότερο δυνατό κόστος.