Μπουγιουρντοαφήγημα

Τις προηγούμενες μέρες στο μπλογκ του Σαραντάκου είχε βάλει για τις λέξεις του 21 (ποιανού 21; ένα είναι το 21, το 1821). Ανάμεσα στα άλλα αναφέρθηκε το μπουγιουρντί. Και κάποιος θυμήθηκε πως για το μπουγιουρντί είχε γίνει αναλυτική κουβέντα στο μπλογκ παλιότερα, τόσο για το χαρτί, δηλαδή αυτό καθαυτό το μπουγιουρντί όσο και για το φαγητό που έχει αυτό το όνομα. Εκεί, στα σχόλια υπήρχε ένα αφήγημα απ' την σχολιάστρια που σχολιάζει με το ψευδώνυμο Λουκρητία (ή για συντομία Λου) που μια της δημιουργία είχα δημοσιέψει εδώ παλιότερα (μια φανταστική συνέντευξη από μένα). Επειδή το αφήγημα είναι κάπως μεγάλο (είχε δημιουργικό οίστρο - όχι πως είναι πρώτη φορά, αλλά συνήθως εκφράζεται έμμετρα) τόκοψε σε κάμποσα σχόλια να διαβάζεται. Βέβαια, το να διαβάζεται είν' ένας λόγος. Εμένα με δυσκόλεψε κι έτσι το αντέγραψα κομμάτι - κομμάτι και το σύνθεσα σε ένα. Αυτό το είχε κάνει και άλλος σχολιαστής, (ο Spyridos) μόνο που το κείμενο που έβαλε είναι σε τόπο που το κράταει για πολύ λίγο. Σήμερα βρεθήκαμε με την Λου και την ρώτησα αν είναι να το βάλω σε πιο μόνιμο μέρος κι εκείνη μου έδωσε την ιδέα να το μεταφέρω εδώ. Ιδού το λοιπόν. Κρατάω τις ορθογραφικές προτιμήσεις της συντάκτριας (π.χ. αυτό που βγάζει μάτι Βεζύρης αντί Βεζίρης, γαλλικό ερωτηματικό αντί για ελληνικό κλπ), καθένας με τις επιλογές του. Τελικά πήρα τη σύνθεση του Spyridos που είναι ενεργή αυτή τη στιγμή, τόχει πολύ πιο δουλεμένο!

Πεταλώματα

Και το σημερινό άρθρο είναι από το μπλογκ του Σαραντάκου. Έγραφε τις προάλλες με αφορμή τη λέξη αλμπάνης που μπήκε σε τηλεπαιχνίδι. Κάποιος σχολίασε πως το πετάλωμα λέγεται και καλίγωμα Οπότε εγώ είπα "Και καλίβωμα σε μας (το καλίγωμα). Που μπλέκεται με το καλύβω = καλύπτω… Κι έτσι καλβώνουν τς γαδάρ (τα άλογα ήταν σπάνια, στο κείμενο αναφέρονται τα βόδια αλλά όχι τα μουλάρια) αλλά μπορεί να σε καλβώς κάνας ατσίδας (να σου κλείσει τα μάτια και να σε εξαπατήσει) 😀 Να συμπληρώσω πας αν σου πει κάποιος "να τα καλύψεις" αυτό είναι η έσχατη κατάρα, οριστικά καλυμμένα μάτια έχει ο πεθαμένος,,, Μ' αυτά και μ' αυτά όμως, και μιας και από πεταλώματα έχω αναμνήσεις πρόσθεσα κάποια που εδώ τα επεκτείνω παραπέρα.

Π

Το παρακάτω κείμενο είναι δικό μου και φιλοξενήθηκε σήμερα στο ιστολόγιο του Νίκου Σαραντάκου για το οποίο έχω μιλήσει αρκετές φορές.

14 Μαρτίου σήμερα κι όπως έχει αναφερθεί πριν 7 χρόνια, σήμερα είναι η μέρα του π: "14/3 δηλαδή, κι άμα το γράψουμε αμερικανοπρεπώς είναι 3/14, οπότε δεν είναι ανεξήγητο που διάλεξα αυτή την ημερομηνία για να παρουσιάσω ένα άρθρο αφιερωμένο στο π" έγραφε τότε ο Νικοκύρης και συνέχιζε κάνοντας μια μικρή αναφορά στον αριθμό π που έδωσε την ευκαιρία για το άρθρο εκείνο και συνέχιζε για το γράμμα π. Κάποια στιγμή το Σεπτέμβρη σε άρθρο για τους μνημονικούς κανόνες των μαθητών αναφέρθηκαν τα ποιηματάκια που δίνουν κάποια ψηφία του π και πηγαίνοντας στο παλιό εκείνο άρθρο είδα πως τα είχα γράψει στο 200στό από τα 202 σχόλια και μάλιστα δυο μέρες μετά από τη δημοσίευση του άρθρου (που ήταν και καθαροδευτέρα κι εγώ βόλταρα στη Ρόδο), άρα λίγοι τα είδαν. Τότε πρότεινα να γραφτεί ένα άρθρο για τον αριθμό π και μάλιστα είπα πως μπορώ να το γράψω εγώ μιας και είχα ασχοληθεί λίγο με εργασίες στο σχολείο για το π.

Κούριερ για Βρυξέλλες

Εμβόλιμο το σημερινό, λόγω φιλοξενίας του στο ιστολόγιο Σαραντάκου. Θα επανέλθει χρονικά όταν έρθει ο καιρός του! Ε, ο καιρός του ήρθε. Νάτο και στη σειρά του!

Είπαμε πως ο Σαραντάκος όλο αφάλες βάζει; Να τις προάλλες έγραφε για εθνικά φαγητά με αφορμή μια σχετική παρουσίαση από κάποιο σάιτ. Και θυμήθηκα για το πώς έμαθα το εθνικό φαγητό των Βέλγων. Κάτι που έγινε όταν δούλευα στην εταιρία. Που από τότε που έγραψα για τον Πειραιώτη, λέω να γράψω την ιστορία μου εκεί συνολικά. Και λέω να τη γράψω με τη σειρά, αλλά έλα που προέκυψε αυτό το ενδιάμεσο. Είπα να γράψω σε σχόλιο μόνο τη μέση και να το κρατήσω για να το βάλω με τη σειρά του. Αλλά μου βγήκε μεγάλο για σχόλιο. Δεν πάει το σχόλιο να είναι το μισό απ' το άρθρο. Κι έτσι αποφάσισα να το γράψω ολόκληρο, απ' τη στιγμή που έφυγα απ' το αεροδρόμιο μέχρι που επέστρεψα, αλλά για να γίνει κατανοητό αυτό θέλει κι άλλη επέκταση, μια μικρή εισαγωγή.

Από μια μερακΛΟΥ

Πολλές φορές έχω δημοσιεύσει εδώ σχόλια που έχω κάνει στο μπλογκ του Ν. Σαραντάκου "Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία" (κάποια μάλιστα σε νέα έκδοση επαυξημένη και βελτιωμένη). Άλλες φορές πάλι, κάποιες από τις εδώ δημοσιεύσεις έχουν δημοσιευθεί κι εκεί ή με κάτι που γράφεται εκεί δίνει αφορμή για ένα άρθρο εδώ. Παράδειγμα ένα άρθρο εκεί για εθνικά φαγητά μου έδωσε αφορμή να γράψω για την πρώτη φορά που είχα πάει στις Βρυξέλλες ως κούριερ και το άρθρο μου αυτό μπήκε κι από κει (με τον ποιο όμορφο τίτλο "Πώς (δεν) έφαγα μύδια στις Βρυξέλλες"). Σ' αυτό το τελευταίο λοιπόν, σχολιάστριά τις που υπογράφει ως Λουκρητία και συγκεκομμένα Λου, είχε γράψει κάποια σχόλια σαν να μου έπαιρνε συνέντευξη. Τα σχόλια αυτά (82 - 85) τα είχα ξεχάσει μέχρι που βρεθήκαμε πριν λίγες μέρες και μου το θύμισε. Κι όχι μόνο αυτό αλλά σκάλισε και βρήκε πότε ήταν (μετά το πρώτο λοκντάουν) και μούστειλε το λίνκι προς αυτά. Τα είδα και σκέφτηκα πως έχουν θέση εδώ αφού στην αφεντομουτσουνάρα μου αναφέρονται.
Σημείωση: η πρόσκληση σε γεύμα δεν πραγματοποιήθηκε μέχρι τώρα. Βλέπετε (κι εσείς κυρία Λου που είσαι τόσο μερακλού) ήταν τις μέρες που φεύγαμε για Μυτιλήνη. Με την επιστροφή άλλα λοκντάουν μας βρήκανε, χώρια που ξεχάστηκε κιόλας. Αυτόν τον καιρό έχει αντικειμενικές δυσκολίες η ίδια: το σπίτι μου είναι στον πρώτο όροφο, χωρίς ασανσέρ κι εκείνη μετακινείται με μπαστούνι μετά από μια άσχημη πτώση που είχε. Αλλά επιφυλάσσομαι για όταν θα γερέψει. Ακολουθεί η δική της προσφορά, όπως ακριβώς τα έγραψε (εκτός από δυο κενά που έσβησα).

Μπαταρίσματα

Ακόμα μια ανάρτηση με αφορμή το (γνωστό) μπλογκ του Ν. Σαραντάκου. Είχε προχτές για το μπατάρω και την ιστορία του κι εκεί κάποιοι σχολιαστές, ένα Κρητικός κι ένας Χιώτης ανέφεραν ότι το μπατάρω εκτός απ' τη σημασία του γέρνω, ανατρέπω (ή ανατρέπομαι) έχει και την έννοια του συμψηφίζω, πατσίζω. Και θυμήθηκα πως και στο χωριό μου έχουμε κι αυτή τη σημασία. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά και μια ευτράπελη και πικάντικη ιστορία που συνέβη κάποια στιγμή κι όπου μέσα στα άλλα υπάρχει κι αυτή η λέξη με την έννοια του πατσίζω. Την έγραψα εκεί αλλά είπα να την βάλω κι εδώ. Ορίστε:

Περιμένοντας τη βαλίτσα

Δεν είναι πρώτη φορά που αφορμή για ανάρτηση παίρνω από κάτι που γράφεται στο ιστολόγιο του Ν. Σαραντάκου. Σήμερα έχει άρθρο για τις βαλίτσες. Με αφορμή μια βαλίτσα του που δεν έφτασε στην ώρα της με το αεροπλάνο, γράφει για τη βαλίτσα και τις αποσκευές. Η αρχή του μου θύμισε το πρόσφατο δικό μου πάθημα με βαλίτσα και πήγα να το γράψω σε σχόλιο. Και σκεφτόμουνα μετά να το μεταφέρω (ελαφρά τροποποιημένο) κι εδώ. Αρχίζω να (περι)γράφω και βλέπω πως τραβάει πολύ σε μάκρος. Οπότε το βάζω πρώτα εδώ και θα βάλω εκεί λίνκι προς τα εδώ (ν' ανεβαίνουν κι οι επισκέψεις μου 😀)

Δάφνη Καλαβρύτων 90 - 91. Τα θετικά

Αλλαγή χρόνων για λίγο. Από τη δεκαετία του 60 που ήμασταν μέχρι τώρα, ένα σύντομο ταξίδι στις αρχές της δεκαετίας του 90 και ξαναγυρίζουμε πίσω. Αφορμή πάλι το μπλογκ του Σαραντάκου: Σε κείμενο για τη γήσμπα, κάποιος ανέφερε πως δεν μπορούσε να είν' αλήθεια πως το 1960 πετάγονταν σκουπίδια σε οικόπεδο. Κι εκεί θυμήθηκα τη Δάφνη. Τη Δάφνη Καλαβρύτων που οι ντόπιοι την έλεγαν Στρέζοβα (ήταν το παλιό της όνομα). Για τη χρονιά εκεί έχω ήδη γράψει, αλλά πολύ επιγραμματικά, τα κύρια σημεία μονάχα. Ενώ η χρονιά που ήμουνα εκεί ήταν πολύ γεμάτη. Με θετικές και αρνητικές εμπειρίες. Και θα ξεκινήσω απ' τις θετικές αλλά δεν θα σταματήσω σ' αυτές μόνο.

Ονοματοθεσία δρόμων

Ακόμα ένα άρθρο που ξεκίνησε από ένα άρθρο στου Σαραντάκου σχετικά με τα ονόματα των δρόμων στους Αμπελόκηπους Θεσσαλονίκης. Εκεί έμαθα και τον όρο ονοματοθεσία, μέχρι τότε ήξερα μόνο την ονοματοδοσία που όμως δεν την βλέπω στο ΛΚΝ, ευτυχώς την έχει ο Μπαμπινιώτης να μην σκέφτομαι πως δεν ξέρω τι λέω. Εκεί τα παλιά χρόνια, το μακρινό 1971, στα χωριά δεν είχαμε ονόματα στους δρόμους (όχι πως σήμερα έχουμε, θα τα δούμε παρακάτω). Οι χρονιές που τελειώνουν σε 1 όπως αυτή που τελειώνει σε λίγο είναι χρονιές απογραφής πληθυσμού για την Ελλάδα. Και τώρα ακούω διαφημίσεις για τη φετινή απογραφή που μάλλον λόγω κορονοϊού έχει μείνει πίσω.

3 + 1 Χιονιάδες (1998 - 2021)

Φωτογραφία από "Το Ποντίκι" που πολύ μ' άρεσε. Χιόνι στην παραλία

Ο σημερινός χιονιάς μ' έκανε να θυμηθώ χιονιάδες απ' τα παλιά. Έτσι κι αλλιώς είν' ένα φαινόμενο που επαναλαμβάνεται τακτικά, κάθε 10 - 11 χρόνια. Πάει μαζί με τις κηλίδες του ήλιου, αλλά δεν θ' ασχοληθώ παραπάνω με τα αστρομετεωρολογικά, θα γράψω για τους χιονιάδες που θυμάμαι. Και θα ξεκινήσω από σήμερα γυρίζοντας προς τα παλιά, τη δεκαετία του 60. Οι φωτογραφίες είναι φετινές, σημερινές για την ακρίβεια, από το μπαλκόνι του σπιτιού μου στην Ηλιούπολη το πρωί, εκτός απ' την πρώτη που την είδα το πρωί και μ' εντυπωσίασε. (Τελικά βρήκα κι από αρκετές άλλες χρονιές, το αρχείο μου έχει πολύ υλικό).

Τυροπατάτα

Τόχω ξαναγράψει πολλές φορές πως παρακολουθώ το ιστολόγιο του Νίκου Σαραντάκου "Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία". Και πως πολλές φορές κάτι που διαβάζω στο (καθημερινό) άρθρο ή τα σχόλια, μου θυμίζουν διάφορες ιστορίες μου. Έτσι έγινε και σήμερα. Είχε άρθρο για "το άλλο χρυσάφι της γης" ονομάζοντας έτσι την πατάτα. Στα σχόλια κάποιος έγραψε πως "Πατάτα (λέγεται ότι) βάνουν και στις (πειραγμένες) γραβιέρες, αυτές που είναι άνοστες-σαπουνέ". Και θυμήθηκα την τυροπατάτα. Έγραψα εκεί την ιστορία κάπως σύντομα, τη γράφω κι εδώ πιο αναλυτικά.

Κεφτέδες 2

Ο μπακάλης σαν φτωχύνει τα παλιά τεφτέρια πιάνει, ξεκίναγε το (ημερήσιο) άρθρο του ο Νίκος ο Σαραντάκος πριν μερικές μέρες. Την παροιμία δεν την ήξερα αλλά μου άρεσε. Ο Νίκος, το έγραφε αυτό γιατί παρουσίαζε ξανά ένα παλιό άρθρο του, που όμως όπως συνήθως κάνει σε τέτοιες περιπτώσεις το παρουσίαζε ξαναδουλεμένο. Εγώ ούτε κάθε μέρα ανεβάζω (το πρώτο πεντάμηνο της χρονιάς ανέβηκε μονοψήφιος αριθμός δημοσιεύσεων) ούτε έχω υλικό που να το ξαναδουλέψω και να το παρουσιάσω (σε "νέα έκδοση ανανεωμένη - επηυξημένη" όπως έλεγαν κάποια βιβλία παλιά όταν κάναν επανέκδοση). Τότε πώς κολλάει η παροιμία; Ε, να. Αφού από τον Ιούνη άρχισα και γράφω κάθε δεύτερη μέρα κάτι είπα να μην χαλάσω τη συνήθεια. Όμως δεν προλαβαίνω να γράψω αυτά που θέλω. Απ' την άλλη έχω κάποιες "συνταγές για δημοσίευση" από τη συλλογή συνταγών που είχα μαζέψει. Συνταγές που δεν φτιάχνω καθόλου ή φτιάχνω πολύ σπάνια. Ε, ας βάλω καμιά απ' αυτές! Για αρχή κεφτέδες σε νέα παραλλαγή απ' αυτούς που ήδη υπάρχουν.

Αναμνήσεις - Αρχή

Οι γονείς μου, αρκετά χρόνια αργότερα, 1977

Γράφοντας τις προάλλες για το πώς έγινα "Πειραιώτης", σκέφτηκα να γράψω για τα χρόνια στην εταιρία. Αλλά από πού να ξεκινήσω; Από τη μέρα που ξεκίνησα θα ήταν μια αρχή, αλλά θα ήταν ξεκρέμαστη αρχή. Σκέφτηκα (και ξεκίνησα να γράφω) από την εποχή που έφυγα από το χωριό αφού ως φοιτητής δεν ήμουν εργαζόμενος, αλλά έλα που και τα χρόνια αυτά υπήρχαν εποχές που δούλευα. Εντάξει, όχι στην εταιρία, αλλά δεν ήμουν άεργος όπως έλεγα να τιτλοφορήσω την περίοδο εκείνη. Μέχρι που προχτές ο Σαραντάκος (πάλι ο Σαραντάκος, είπαμε όλο ανοίγει αφάλες: με αυτά που γράφει μου θυμίζει πράγματα και μου δίνει αφορμές) έβαλε στο ιστολόγιό του ένα άρθρο με αποσπάσματα από το βιβλίου του Τάσσου Αγγελίδη "Άνωθεν Ασύλου". Αυτοβιογραφικά που ξεκίναγαν απ' τη γέννησή του. Κι εκεί το πήρα απόφαση. Θα ξεκίναγα κι εγώ απ' την αρχή. Μόνο που ο εργασιακός βίος εκείνα τα πρώτα χρόνια θα υπάρχει από σπόντα. Γιατί όχι πως δεν δούλευα από πολύ μικρός, όπως δούλευα κι ό,τι μπορούσα, αλλά κυρίως γιατί υπάρχουν και παράλληλες ιστορίες που θα ανακατευτούν μαζί.

Τουρίστες στα ξενοδοχεία

Μιας και το ιστολόγιο αρέσκεται στα ταξίδια μια σχετική αναδημοσίευση από το Σαραντάκιο ιστολόγιο (βασικά, το ιστολόγιο από μόνο του δεν κάνει τίποτα, ο ιστολόγος είν' αυτός που όλο γυρίζει, αλλά χάριν λόγου το λέμε).

Πίτα με κρασί

Καινούργιες αφάλες από τον Σαραντάκο. Έγραφε προχτές για το πώς πίνεται το κρασί (δυο χρονογραφήματα του Βάρναλη) και κάπου έγραψε για κρασοψιχιά (ψωμί μέσα σε κρασί). Και κοίτα σύμπτωση, λίγη ώρα πριν το διαβάσω, είχα σημειώσει να γράψω για το έθιμο του ψωμιού με το κρασί που υπάρχει στο χωριό μου, ένα έθιμο όμως που δεν είναι για ευχάριστες καταστάσεις.

Ο "Πειραιώτης"

Ο Σαραντάκος (για το ιστολόγιο του οποίου και με αφορμή αυτό έχω γράψει αρκετές φορές) λοιπόν όλο αφάλες μου ανοίγει και όλο καινούργιες δουλειές με σπρώχνει να κάνω. Κάτι γράφει, κάτι μου θυμίζει κι αρχίζω. Δηλαδή τώρα αν δεν τάθελα κι εγώ δεν θα τα έκανα, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Έγραφε για τα εστιατόρια και τις ταβέρνες, κάποιος τα συνδύασε με τα καρβουνιάρικα τα παλιά που πούλαγαν και κρασί, τις ταβέρνες της κάποιας εποχής δηλαδή και θυμήθηκα πως είχα δει μία τέτοια στην Ευαγγελιστρίας στον Πειραιά (τι περίεργους συνειρμούς που κάνει το μυαλό). Οπότε λέω καλά, αυτό το έχω γράψει, να το βρω να το βάλω. Αλλά πού. Δεν τόχω γράψει. Ε, θα το γράψω λοιπόν τώρα.

Φοιτητοδουλειές

Έγραφε τις προάλλες ο Σαραντάκος για το ψαρονέφρι που δεν είναι από ψάρι και το Καρπενήσι που δεν είναι νησί. Και κάποιος έγραψε πως και τη Μεσσήνη την λένε Νησί στην περιοχή αλλά κι αυτή δεν είναι νησί. Και θυμήθηκα πώς το έμαθα αυτό εκεί στο μακρινό 1979, τις απόκριες. Ήμασταν φοιτητές στα Γιάννενα και πιάσαμε δουλειά για κάτι λιγότερο από δυο βδομάδες στη Λέβερ (πρόγονο της σημερινής Γιουνιλέβερ – Unilever που έχει απλωθεί πολύ παραπάνω, όχι μόνο σε καθαριστικά αλλά και τρόφιμα κι απ' όλα). Είχε βγάλει τότε ένα υγρό για πιάτα, το Σάνλάιτ (Sunlight) και θα το προμοτάραμε. Ήταν γύρω στις απόκριες, 12 μέρες δουλειά, 8,5 χιλιάρικα, εξαιρετική αμοιβή. Καθαρά Δευτέρα έχει φτάσει η χάρη μας στην Καλαμάτα και μας λένε το μεσημέρι να πάμε για καρναβάλι στο Νησί. Ψαχνόμαστε. Και μας εξηγούν την περίπτωση: Νησί =Μεσσήνη. Μιας και το θυμήθηκα έριξα μια ματιά κι είδα πως την ιστορία αυτή δεν την έχω γράψει. Ε, ας το κάνω τώρα!

Ιστορίες εξετάσεων

Η σημερινή ιστορία ανάγεται στην περίοδο των εξετάσεων για τα πανεπιστήμια του 1977. Την θυμήθηκα πριν λίγο καιρό σε άρθρο του Σαραντάκου κι είπα να την μεταφέρω κι εδώ. Εισαγωγικές τις λέγαμε τότε τις εξετάσεις αυτές. Θυμίζω πως ήταν χωριστές για τα ΑΕΙ και άλλες για τα ΚΑΤΕΕ (τους προγόνους των σημερινών ΤΕΙ). Τότε δίναμε σε πέντε μαθήματα που βαθμολογούσαν (όπως και σήμερα) δυο βαθμολογητές από το 1 μέχρι το 20 (άρα μπορούσες να πάρεις από 2 μέχρι 40 σε κάθε μάθημα). Πέντε μαθήματα πάει να πει 200 μόρια το μεγαλύτερο, πρόσθεσε και το βαθμό του απολυτηρίου 220, μια βαθμολογία που κανένας δεν πλησίαζα μιας και τότε δεν υπήρχε σαφώς καθορισμένη ύλη αλλά μόνο τίτλοι κι αυτοί γενικοί κι άντε να δεις αν αυτό που θέλεις να χρησιμοποιήσεις ο βαθμολογητής θα το δεχτεί σαν θεώρημα ή θα έπρεπε να το αποδείξεις (ειδικά για τα μαθηματικά). Κι ήμασταν χωρισμένοι σε ομάδες σχολών που δίναμε σε διαφορετικές μέρες παρόλο που τα μαθήματα ήταν παρόμοια. Έτσι μπορούσαν να έχουν τελειώσει οι υποψήφιοι μιας ομάδας ενώ της άλλης να μην έχουν καν αρχίσει.

Εμπειρίες από τουαλέτες

Σήμερα στου Σαραντάκου είχε θέμα σχετικά με τις τουαλέτες. Τα αποχωρητήρια ή όπως αλλιώς το λέει ο καθένας (ο Νίκος έχει κάμποσες λέξεις που λέγονται για το ίδιο "μέρος" :) ). Και θυμήθηκα κι εγώ κάποιες σχετικές προσωπικές εμπειρίες. Με το θέμα έχω ασχοληθεί διάφορες φορές, κάθε φορά που επισκέπτομαι ένα μέρος πάντα παρατηρώ τι συμβαίνει εκεί σχετικά με τις τουαλέτες, είμαι ώρες στο δρόμο και τις χρειάζομαι συχνά. Απ' όλες όμως τις ιστορίες, μια ξεχωρίζει. Πρόκειται για εμπειρία μοναδική και μάλιστα απ' το μακρινό 1998, απ' τις πρώτες φορές που ταξίδευα στο εξωτερικό που είπα να τη μεταφέρω κι εδώ.

Η ντοπιολαλιά μας

Διαφορετικό το σημερινό άρθρο. Πρώτα πρώτα είναι μεγάλο. Δεύτερον είναι αναδημοσίευση. Αλλά δικού μου κειμένου. Όπως έχω γράψει σε διάφορες φάσεις, παρακολουθώ ανελλιπώς το ιστολόγιο του Νίκου Σαραντάκου "Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία". Το ιστολόγιο είναι με επίκεντρο την ελληνική γλώσσα και τις λέξεις που την απαρτίζουν. Έχει κάποιες τακτικές "στήλες", θέματα που μπαίνουν σε συγκεκριμένες μέρες (π.χ. το Σάββατο γλωσσικά μεζεδάκια ή την Κυριακή λογοτεχνία) ενώ τις άλλες μέρες έχει διάφορα θέματα πολλές φορές με αφορμή την επικαιρότητα. Ο Νίκος καταφέρνει να ανεβάζει ένα άρθρο κάθε μέρα τα τελευταία πολλά χρόνια. Κι αν αυτό θέλει κόπο (να βρεις τι θα βάλεις και να το συντάξεις και να το πληκτρολογήσεις) σκεφτείτε πως κάθε μέρα έχει πολλά πολλά σχόλια που τα διαβάζει όλα και απαντάει όπου κρίνει. Ανάμεσα στα ενδιαφέροντά του είναι και οι λέξεις που χρησιμοποιούνται σε μια περιοχή κι ακόμα περισσότερο αυτές που σήμερα χάνονται. Έτσι αποφάσισα να γράψω κι εγώ για το χωριό μου. Κι ο Νίκος έκανε κάποιες συμπληρώσεις σε αγκύλες που μ' άρεσαν κι είπα να τις φέρω κι εδώ. Αλλά αρκεί η εισαγωγή, ας βάλω το άρθρο όπως δημοσιεύτηκε εκεί.