Εγώ δικιά μου βάρκα δεν είχα ποτέ. Κι αν στην παραπάνω φωτογραφία φαίνομαι να κρατάω το διάκι της εξωλέμβιας, αυτό έγινε για τις ανάγκες της φωτογράφισης, η βάρκα ήταν δεμένη. Το γεγονός όμως ότι δεν είχα βάρκα δεν με απέτρεψε απ' το να έχω περιπέτειες. Τα κατάφερα όταν ζούλα σε μια βάρκα μπήκα. Αυτό έγινε τα χρόνια που ήμουνα φοιτητής αλλά όχι στη λίμνη, στα Γιάννενα, αλλά στο χωριό, ένα καλοκαίρι. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Το σημερινό δεν είναι φοιτητική αλλά μεταφοιτητική ιστορία, έχει όμως γούστο (και τραβάει σε μάκρος). Συνέβη δηλαδή όταν δεν ήμουνα πια φοιτητής, ακόμα κι η Μαρία είχε πάρει πτυχίο κι είχαμε παντρευτεί. Και τα δυο αυτά γεγονότα έγιναν το καλοκαίρι του 84. Μετά το γάμο ανοίξαμε σπιτικό στη Μυτιλήνη. Εγώ ακόμα φαντάρος κι η Μαρία να ψάχνει για κάνα μάθημα. Κάτι άρχισε να φαίνεται, κάποιες ώρες στο τοπικό φροντιστήριο, κάποια ιδιαίτερα, ξεκινήσαμε τον έγγαμο βίο. Τα Γιάννενα όμως ήταν πάντα αγαπημένα κι έτσι αποφασίσαμε στα γενέθλιά μου, το Νοέμβρη να πάμε να δούμε τα παλιά. Θα μέναμε στον Αντρέα και την Ντίνα που είχαν παντρευτεί κι αυτοί τα προηγούμενα Χριστούγεννα. Το ταξίδι προσπαθούσαμε να το κάνουμε με το χαμηλότερο δυνατό κόστος.
Για τις τηλεφωνικές ιστορίες μου γενικά τα έχω γράψει ήδη. Οπότε δεν θα τα επαναλάβω, αλλά θα γράφω πώς επικοινωνούσα εγώ κι οι συμφοιτητές μου με τους δικούς μας. Βλέπετε τότε δεν υπήρχαν κινητά (αυτά έκαναν την εμφάνισή τους 10 χρόνια αφού είχα φύγει από τα Γιάννενα και στην αρχή δεν ήταν προσιτά σε όλους όπως σήμερα). Άρα οι φοιτητές δεν είχαμε δικό μας τηλέφωνο. Κι έτσι υπήρχαν δυο κατηγορίες: αυτοί που είχαν τηλέφωνο στο σπίτι τους κι αυτοί που καμιά απ' τις δυο πλευρές δεν είχε τηλέφωνο. Για την πρώτη κατηγορία η ταλαιπωρία ήταν μικρότεροι. Για μας της δεύτερης διπλή! Το άρθρο αυτό ήθελα να το βάλω από καιρό αλλά το καθυστερούσα για να κάνω μια επίσκεψη στο μουσείο τηλεπικοινωνιών του ΟΤΕ στην Ν. Ερυθραία (που μόλις έμαθα πως υπάρχει και εικονική περιήγηση) για μερικές φωτογραφίες που ήθελα (που οι περισσότερες ήταν κατάλληλες για το παλιό άρθρο 😀).
Το τελευταίο από τα τουριστικά σημεία που θα παρουσιάσω είναι το μουσείο κέρινων ομοιωμάτων Βρέλλη. Το μουσείο βρισκόταν τότε στο χωριό Μουζακαίοι και πηγαίναμε με το αστικό λεωφορείο. Το χωριό μικρό μεν αλλά εκεί είχε χτίσει το σπίτι του ο Βρέλλης και το υπόγειό του το είχε διαμορφώσει σιγά σιγά σε μουσείο. Κι εκεί πήγα πολλές φορές τα χρόνια που ήμουνα φοιτητής Οι πρώτες εικόνες είναι φωτογραφία δικιά μου και μια κάρτα της εποχής που δείχνουν το μαρτύριο του Σκυλόσοφου με το φανάρι του βασανιστή να κουνιέται.
Δίπλα στα Γιάννενα είναι και το σπήλαιο του Περάματος. Όσο ήμουν φοιτητής το είχα επισκεφθεί πολλές φορές. Σχεδόν κάθε φορά που είχα επισκέπτες. Τότε οι ξεναγοί δεν ήταν σπουδαγμένοι, αλλά θυμάμαι ωραίες ιστορίες να μας λένε. Για διάφορους σχηματισμούς είχαν δοθεί και ονόματα. Κάποια τα παρουσιάζω όσο τα θυμάμαι (κι αν είναι σωστά). Αρκετές φωτογραφίες και πάλι, είναι από τότε επιτρεπόταν η φωτογράφιση. Γιατί τώρα... Αλλά φωτογραφίες μπορεί να δει κανείς και στη συλλογή που υπάρχει στο σάιτ του σπηλαίου (κι είναι σαφώς πιο σωστά φωτισμένες ιδού ένα παράδειγμα).
.JPG)
Πρώτα πρώτα χρόνια πολλά στη κόρη που γιορτάζει. Μετά να μιλήσουμε για το Νησάκι. Κι όταν λέμε για Νησάκι (ή Νησί πάντα με το νι κεφαλαίο) εννοούμε το νησί που βρίσκεται στη λίμνη των Ιωαννίνων, την Παμβώτιδα. Που δεν έχει άλλο όνομα. Νησί των Ιωαννίνων είναι γνωστό παραέξω και σκέτο Νησί στους Γιαννιώτες. Με Ν κεφαλαίο, αφού είναι όνομα. Τουριστικού ενδιαφέροντος και το σημερινό άρθρο κι οι φωτογραφίες που το συνοδεύουν είναι άλλες από την εποχή εκείνη κι άλλες πιο σύγχρονες. Ξεχωρίζουν εύκολα, οι παλιές είναι ασπρόμαυρες ή με κιτρινισμένα χρώματα.
Μετά τα πολιτικά τα πολιτιστικά και μέρος των πολιτιστικών είναι και τα τουριστικά. Έτσι στα επόμενα λίγα σημειώματα θα αναφερθώ σε κλασσικά τουριστικά σημεία των Ιωαννίνων βάζοντας φωτογραφίες από την εποχή των φοιτητικών χρόνων αλλά και πιο σύγχρονες μιας και οι επισκέψεις μου στην πόλη συνεχίζονται όποτε μου δίνεται η ευκαιρία (και δεν τα χορταίνω). Ξεκίνημα με τη λίμνη. Γιατί Γιάννενα χωρίς τη λίμνη είναι κάτι το αδιανόητο. Είναι σα να λέμε πως έχουμε σκορδαλιά δίχως σκόρδο
 |
| Δικηγόροι υπεράσπισης και κατηγορούμενοι. Γυρισμένος στην κάμερα ο Φώτης. |
Εκτός από τα κανονικά θεατρικά έργα υπήρξαν και κάποια θεατρικά που έγιναν με τελείως τοπική παραγωγή. Τα κείμενα είχαν γράψει οι (μακαρίτες πια) Φώτης Βαρουκτσής και Κώστας Τσόκαλης (που μπορεί να πήρε πτυχίο μαθηματικού και δούλεψε ως μαθηματικός όμως παράλληλα έχει γράψει δουλέψει ως - βραβευμένος - θεατρικός συγγραφέας γράφοντας αρκετούς διαλόγους σε σήριαλ ή σε επιθεωρήσεις π.χ. του Σεφερλή). Έν' απ' αυτά ήταν ο Άγιος Πρεβέζης.
Την εποχή που ήμαστε φοιτητές κάναμε κάποιες προσπάθειες για ν' ανεβάσουμε κάνα θεατρικό. Γενικά θέατρο βλέπαμε από τον Οργανισμό Ηπειρωτικού Θεάτρου (ΟΗΘ - αργότερα έγινε ΔΗΠΕΘΕ) που ανέβαζε αρκετές εξαιρετικές παραστάσεις στην περιοχή. Όμως θέλαμε να κάνουμε κάτι εμείς οι φοιτητές. Το καταφέραμε δυο φορές με την αρωγή του ΟΗΘ. Ο ΟΗΘ είχε κάποιους ντόπιους ηθοποιούς αλλά για τις ανάγκες κάποιου έργου έπαιρνε και βοήθεια από ηθοποιούς από άλλα μέρη. Το 76-77 μαζευτήκαμε κάμποσοι που είχαμε όρεξη να κάνουμε κάτι. Τότε είχε έρθει η Βάσω η Φιλιππίδη (βρήκα ότι έπαιξε και το 78-79) που μιας κι ήταν από άλλο μέρος (Καλαμάτα θαρρώ) δεν είχε άλλο εκτός από το έργο που θα έπαιζε κι έτσι ανέλαβε να μας βοηθήσει.
Άλλο ένα πολικό σήμερα και μετά πάμε γι' άλλα. Το 1981 ήταν οι εκλογές. Το ΚΚΕ τότε είχε βάλει σαν σύνθημα "ΚΚΕ αλλαγή - δεύτερη κατανομή" μιας και το εκλογικό σύστημα προσπαθούσε να κόψει έδρες από τα μικρά κόμματα. Όλοι έπαιρναν στην πρώτη κατανομή τις έδρες που αντιστοιχούσαν στη διαίρεση του αριθμού έγκυρων ψηφοδελτίων διά του αριθμού των εδρών της συγκεκριμένης εκλογικής περιφέρειας (το εκλογικό μέτρο της περιφέρειας). Όμως μ' αυτόν τον τρόπο έμεναν αρκετές έδρες αδιάθετες αφού το υπόλοιπο δεν κάλυπτε το μέτρο. Κι έτσι γινόταν δεύτερο μοίρασμα σε μεγαλύτερες ενότητες (κι εκεί πού θα πάρει ένα κόμμα έδρα και πού όχι ήταν αρκετά μπλεγμένη υπόθεση) μόνο που για να πάρει μέρος ένα κόμμα σ' αυτό το δεύτερο μοίρασμα, τη δεύτερη κατανομή εδρών, έπρεπε να έχει πιάσει ένα πολύ μεγάλο ποσοστό. Τη χρονιά εκείνη αυτό ήταν στο 17%, κατά συνέπεια το ΚΚΕ έβαλε στόχο να πιάσει τόσα στις εκλογές (που δεν τα κατάφερε). Και σήμερα παρόμοιος είναι ο τρόπος κατανομής, αν και δεν μπαίνει πια ο περιορισμός του ποσοστού (έτσι κι αλλιώς έχει άλλους περιορισμούς, 3% για να βγει έστω και ένας βουλευτής).
Για τις δημοτικές εκλογές στα Γιάννενα το 78 έχω μιλήσει, τότε υποψήφιοι ήταν ο Φρόντζος κι ο Τόλης, βγήκε ο πρώτος. Ο πρώτος "ανεξάρτητος" της ΝΔ, ο δεύτερος "ανεξάρτητος" όλης της (τότε) αντιπολίτευσης. Το ότι βγήκε ο πρώτος δεν ήταν μόνο η υποστήριξη της ΝΔ που βοήθησε αλλά ήταν κι η προσωπικότητα του ανθρώπου. Κι έτσι αν και σχετικά μεγάλης ηλικίας (αν τα 74 θεωρηθούν τέτοια, εδώ ο Μπάιντεν βγήκε πρόεδρος των ΗΠΑ στα 78 του) κατέβηκε υποψήφιος, έμεινε δήμαρχος για ένα χρόνο περίπου και μετά παραιτήθηκε. Για τον Τόλη δουλέψαμε συνεργατικά από όλες τις κομματικές νεολαίες, Κνίτες, Ρηγάδες, Πασόκοι (αλλά ο καθένας για τους υποψήφιους συμβούλους που υποστήριζε το κόμμα του). Στο τέλος, αν και χαμένος ο Τόλης μας τραπέζωσε στο Γιαννιώτικο Σαλόνι κι ήταν απ' τις ελάχιστες φορές που καθίσαμε στο ίδιο τραπέζι τόσοι πολλοί από διαφορετικές παρατάξεις.
Δεν είχα στο νου μου να γράψω για τις συνελεύσεις. Αλλά μούγραψε τις προάλλες η Χριστίνα πως υπάρχει σύλλογος συνταξιούχων εκπαιδευτικών που είχε κάνει συνέλευση και θα είχε εκλογές που θα πήγαινε. Το μεσημέρι τόλεγα στη Μαρία και θυμηθήκαμε τις δικές μας συνελεύσεις της εποχής εκείνης κι είπα να βάλω και γι' αυτές. Όχι για όλους τους συλλόγους, μαθηματικός ήμουνα, στις συνελεύσεις του μαθηματικού συμμετείχα απ' αυτές οι εμπειρίες. Όμως κάποια πράγματα σαφώς ήταν κοινά. Και στο σύλλογο της εστίας γίνονταν συνελεύσεις, αλλά ήταν πιο τυπικές, χωρίς έντονους διαξιφισμούς. Οι φωτογραφίες άσχετες με το θέμα, απλά να σπάει η μονοτονία του κειμένου
Ως Πανσπουδαστική γενικά ήμασταν ενάντια στις καταλήψεις. Θεωρούσαμε πως μια κατάληψη θα ήταν βεβήλωση εκείνων που έγιναν ενάντια στη χούντα, της Νομικής και του Πολυτεχνείου δηλαδή. Εξάλλου ως ανώτατη μορφή πάλης θα εκφυλιζόταν αν την κάναμε με ασήμαντη αφορμή. Ο 815 όμως καθόλου ασήμαντος δεν ήταν, ανέτρεπε πολλά στα πανεπιστήμια κι έτσι ξεκίνησαν καταλήψεις σε διάφορες σχολές ανά την Ελλάδα. Στα Γιάννενα κάποιοι σύλλογοι αποφάσισαν κατάληψη οπότε συμμετείχαμε και εμείς για να περιφρουρήσουμε την κατάληψη!
Άλλη μια προσωπική ιστορία που έχει να κάνει με φοιτητικές εκλογές, με αφισοκόλληση και με δίκη. Η προηγούμενη ήταν καθαρά κομματική. Αυτή είναι συνδυασμός, λίγ' απ' όλα. Δεν θυμάμαι σε ποιες φοιτητικές εκλογές οι σύλλογοι φοιτητών του πανεπιστημίου έχουν πάρει άδεια από τον δήμο να κολλήσουν στα πλαίσια που είχε τότε για διαφημίσεις (βασικά επί της Δωδώνης) αφίσες που προπαγάνδιζαν τις επερχόμενες εκλογές. Τις αφίσες αυτές τις είχε βγάλει η ΕΦΕΕ (που μετά τις εκλογές θα έκανε και συνέδριο - αυτή ήταν η συνηθισμένη διαδικασία). Παράλληλα βέβαια θέλαμε κι εμείς σαν παράταξη να κολλήσουμε τις δικές μας αφίσες για τις οποίες δεν προβλεπόταν παρόμοια διαδικασία, ο δήμος μάλλον δεν ήθελε ν' αρχίσει να δίνει τέτοιες άδειες ή δεν είχε ζητηθεί απ' την παράταξη (που θάμπαινε και θέμα ποιος εκπροσωπεί την παράταξη και πώς βγήκε αυτός εκπρόσωπος, όπως είπα η Πανσπουδαστική δεν ήταν κάποιο συγκεκριμένο σχήμα με όργανα και διοίκηση).
