Ο καιρός στα Γιάννενα

Όταν ακούτε για Γιάννενα με τι καιρό τα σκέφτεστε; Η ερώτηση απευθύνεται βέβαια σε ανθρώπους που δεν έχουν ζήσει στην πόλη. Εγώ πριν πάω την σκεφτόμουνα σαν ένα μέρος με πολύ κρύο και το ίδιο έχω ακούσει κι από άλλους. Κι όμως. Πιο πολύ έμοιαζαν τα Γιάννενα με το Λονδίνο. Κρύο δεν είχε. Μπορεί το θερμόμετρο να έδειχνε πως ο καιρός κρύωσε. Όμως ήταν πολύ εύκολο να το αντιμετωπίσεις. Κρύο ένιωσα στο Διδυμότειχο. Ή στην Αθήνα. Γιατί το κρύο της είναι ψιλό, διαπεραστικό σ' αντίθεση με τα Γιάννενα (που ίσως λόγω υψομέτρου) είναι χοντρό: ντύνεσαι και δεν καταλαβαίνεις τίποτα.

Ανταπόκριση από Βερολίνο - περί κορονοϊού

Ακόμα κάτι γερμανικό: πώς αντιμετωπίζουν οι Γερμανοί τον κορονοϊό. Κι αυτό γιατί αρκετοί με ρώτησαν τις μέρες που ήμουν στο Βερολίνο. Η απάντησή μου θα είναι με βάση αυτά που είδα στην ευρύτερη περιοχή. Βλέπετε τις τελικές αποφάσεις για τέτοια θέματα (υγείας, παιδείας) τις παίρνει το κάθε κρατίδιο κι η κεντρική κυβέρνηση μόνο να υποδείξει μπορεί και να προσπαθήσει για κάποια ομοιομορφία, χωρίς να είναι σίγουρο το αποτέλεσμα. Αυτό λοιπόν που κυριαρχούσε στα Βερολίνο και το Βραδεμβούργο (το κρατίδιο, όχι μόνο την πόλη) ήταν τα τεστ. Ας πούμε στο δρόμο υπήρχαν πινακίδες σαν την παραπάνω με την προτροπή "τεσταριστείτε".

Αεροδρόμιο Βερολίνου

Επιτέλους. Ξεκίνησε να λειτουργεί το (νέο) αεροδρόμιο του Βερολίνου! Και τι μ' αυτό θα μου πείτε και τι μας νοιάζει εμάς. Μα έχουμε ακούσει τόσες και τόσες φορές πως εμείς οι Έλληνες είμαστε χύμα στο κύμα, δεν τηρούμε τα χρονοδιαγράμματα που μπαίνουν για τα διάφορα έργα και πως δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε το παράδειγμα των Ευρωπαίων και κυρίως των Γερμανών που τα προγραμματίζουν όλα και τα κάνουν στην ώρα τους. Για το θέμα είχα γράψει και στο παλιό μου το μπλογκ αλλά είχα κάνει και αναφορά όταν έγραψα για το ότι θα φτιαχνόταν η σκεπή του σταθμού του Μονάχου (και για άλλους μύθους σχετικά με τη Γερμανία είχα γράψει, άλλους που είναι υπέρ τους κι άλλους που είναι κατά).

Ευρωπαϊκή αγορά

Έχω αναφέρει κι άλλη φορά την εμπειρία μου από το τι ισχύει στην Ευρώπη ως προς τους όρους της αγοράς και πώς μας παραμυθιάζουνε για διάφορα θέματα. Μιας και είμαι πάλι (για βόλτα) στας Ευρώπας, πάλι το βλέπω μπροστά μου και μου 'ρχεται διάθεση να αναφέρω για άλλη μια φορά τις διαπιστώσεις μου. Αυτή τη φορά, απ' την πρωτεύουσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τις Βρυξέλλες. Σε δυο θέματα θα σταθώ: το ωράριο των καταστημάτων και το πώς επηρεάζει ο χρόνος που ένα γάλα θεωρείται φρέσκο την τιμή του. Γιατί πολύ μελάνι έχει ξοδευτεί κι ακόμα περισσότερος τηλεοπτικός χρόνος για να μας πείσουν πως για να βελτιωθεί η κατάσταση θα πρέπει να γίνουν ριζικές αλλαγές. Πόσο βελτιωμένη είν' η κατάσταση, λοιπόν, στο Βέλγιο και πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα;

Οφθαλμαπάτες

Οι οφθαλμαπάτες είναι γνωστό πως συμβαίνουν. Για παράδειγμα οι οριζόντιες γραμμές στην εικόνα. Είναι ίσες αφού έτσι τις έφτιαξα (με κοπιπάστη). Κι όμως η μια φαίνεται μεγαλύτερη απ' την άλλη. Φταίνε οι ακρούλες που μπερδεύουν το μάτι και το ξεγελούν. Στο γκουγκλ βρίσκονται δεκάδες πιο περίτεχνες και εντυπωσιακές, ειδικά οι στατικές εικόνες με τελείες που φαίνονται να κινούνται.

Υπερπανσέληνος

Πολλή κουβέντα έγινε τις τελευταίες μέρες του Σεπτέμβρη για την "Υπερπανσέληνο". Τι είν' αυτό; Ένας όρος που δεν ξέρω ποιος τον πρωτολανσάρισε, αλλά εννοεί την πανσέληνο που συμβαίνει στο περίγειο του Φεγγαριού. Λίγα αστρονομικά: οι πλανήτες κι οι δορυφόροι τους δεν κάνουν κυκλικές τροχιές αλλά ελλειπτικές (που στη μια εστία της έλλειψης είν' ο ήλιος, λένε οι νόμοι του Κέπλερ). Έτσι πότε πλησιάζουν τον ήλιο (ή τον πλανήτη αν πρόκειται για δορυφόρους) και πότε απομακρύνονται, πότε πλησιάζουν τη γη και πότε είναι μακριά της. Όταν ένα σώμα είναι κοντά στον ήλιο είναι το περιήλιο, όταν είναι κοντά στη γη το περίγειο. Αυτό λοιπόν γίνεται περιοδικά και όταν η πανσέληνος είναι κοντά στη γη, το φεγγάρι φαίνεται μεγαλύτερο (κι αυτό κάποιος το ονόμασε υπερπανσέληνο). Αλλά πόσο και σε σχέση με τι;

Η σκεπή του σταθμού του Μονάχου

Πάνε πάνω από 5 χρόνια που έβαλα αυτή τη φωτογραφία στο παλιό μου μπλογκ. Είναι από τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό του Μονάχου (Hauptbahnhof). Μια εικόνα που την έβλεπα τακτικά τους χειμώνες,όλα τα χρόνια που κυκλοφορούσα στο σταθμό. Να πέφτουν νερά απ' την οροφή όταν έβρεχε αρκετά και να υπάρχουν πέρα δώθε κουβάδες για να τα μαζεύουν. Και μπορεί να φαίνονται τρεις αλλά απ' την άλλη μεριά υπήρχαν κι άλλοι. Προχθές, λοιπόν, η Μαρία διάβασε στη Ζιντόιτσε Τσάιντουνγκ πως το καλοκαίρι αρχίζουν έργα επιδιόρθωσης της σκεπής που θα κοστίσουν 15 εκατομμύρια και θα κρατήσει 4 χρόνια. Βέβαια, παράλληλα ψάχνονται και για καινούριο σταθμό. Να διευκρινίσω πως τα 4 χρόνια είναι το αρχικό πλάνο. Τον πραγματικό χρόνο θα τον μάθουμε όταν με το καλό τελειώσει. Γιατί το νέο αεροδρόμιο του Βερολίνου που ήταν να παραδοθεί το 2010, ακόμα δεν έχει ξεκινήσει (και, όχι δεν άλλαξε τίποτα από το καλοκαίρι που είναι το άρθρο).
Για να μην λέμε πως τέτοια γίνονται "μόνο στην Ελλάδα".

Κλείνουν τα σχολεία στη Γερμανία λόγω καιρού;

Η περασμένη βδομάδα κύλησε με κακοκαιρία (που ξανάρθε και τούτη). Το σχολείο μου ήταν κλειστό για δυο μέρες. Και μιας και έκανα κάποια χρόνια στη Γερμανία, από πολλούς, συναδέλφους συνήθως αλλά και άλλους, μου (ξανα)μπήκε το ερώτημα: "κλείνουν τα σχολεία στη Γερμανία λόγω χιονιού;" Είναι συνηθισμένο ερώτημα, έχω γράψει γι' αυτό στο παλιό μου το μπλογκ, πάλι με την ευκαιρία μιας χιονόπτωσης στην Ελλάδα δυο χρόνια πριν. Λίγο πολύ τα ίδια θα επαναλάβω εδώ, έτσι κι αλλιώς δεν άλλαξε κάτι, μόνο που εδώ αυτό θα είναι το κύριο θέμα. Να σημειώσω μόνο πως το συγκεκριμένο ερώτημα το χρησιμοποιούσαν ως επιχείρημα στο Διδυμότειχο που τα σχολεία υποτίθεται πως λειτουργούσαν ενώ μαθητές και εκπαιδευτικοί δεν μπορούσαν να πάνε μέχρις αυτά. Και για μεν τους μαθητές ο νομοθέτης έχει μια πρόβλεψη, όμως για τους εκπαιδευτικούς υπήρχαν αφόρητες πιέσεις κι έτσι πολλοί πήγαιναν με χίλιες δυσκολίες, αφάνταστη ταλαιπωρία και κινδύνους.

Λονδίνο, καθαριότητα.

Έγραφα τις προάλλες για την καθαριότητα στην Τουρκία. Και πως όπου έτυχε να πάω κι ήταν καθαρά (σ' αντίθεση με τα δικά μας που δεν είναι) αυτό δεν σήμαινε καθόλου αυτό που συνήθως προβάλλεται: πως δηλαδή οι άλλοι λαοί είναι προσεκτικοί και δεν βρομίζουν ενώ εμείς ο Έλληνες πετάμε τα σκουπίδια μας περαδώθε. Οι Εγγλέζοι για παράδειγμα κάθε άλλο παρά προσεκτικοί είναι με τα σκουπίδια. Το έγραφα και παλιότερα. Βγάζουν τα σκουπίδια τη μέρα που είναι να περάσει το σκουπιδιάρικο σύμφωνα με τον γενικό προγραμματισμό κι αν για κάποιο λόγο αυτό δεν μπορεί να γίνει, τα σκουπίδια μένουν στους δρόμους τροφή όχι για τα αδέσποτα που δεν υπάρχουν αλλά για τα άγρια που έχουν γίνει ημι-ήμερα (κάτι αλεπουδίτσες π.χ.).

Κωνσταντινούπολη: Καθαριότητα στους έξω χώρους

Πολλές φορές έχ' ακούσει το ότι οι Έλληνες είμαστε βρομιάρηδες ενώ οι Ευρωπαίοι είναι καθαροί και προσεκτικοί. Όχι για τον εαυτό μας τόσο, όσο για τον περιβάλλοντα χώρο. Πρόσφατα ας πούμε, είχε έρθει η κουβέντα για άλλη μια φορά στο θέμα αυτό κι η Ελένη μου έφερνε για παράδειγμα τους οδηγούς που στην εθνική πετάνε τ' άδειο τους πακέτο απ' το παράθυρο του αυτοκινήτου. Κι εκεί τη ρώτησα σε ποια κατηγορία βάζει τους Τούρκους. Η άποψή της (χωρίς βέβαια αντίστοιχες γνώσεις, απ' τα στερεότυπα και μόνο) πως αντίστοιχα θα συμβαίνουν και στην Τουρκία. Κι όμως. Όπου πήγαμε κι όπου σταθήκαμε, είτε στην τουριστική Κωνσταντινούπολη είτε σε μη τουριστικά μέρη οι δρόμοι τα πάρκα κι όλοι οι έξω χώροι ήταν πεντακάθαροι.

Τουρκία: Ανάπηροι στους δρόμους

Όταν έκανα τις βόλτες μου στη Γερμανία ήταν πάρα πολύ συνηθισμένο να βλέπω στους δρόμους ανθρώπους με προβλήματα υγείας (κινητικά, αναπνευστικά κλπ) που μετακινιόντουσαν με το καροτσάκι τους. Είτε χειροκίνητα είτε ηλεκτροκίνητα τα καροτσάκια ήταν πολύ συνηθισμένα. Από κει και πέρα, υπήρχαν κι άλλοι ανάπηροι ή γενικά με κινητικές δυσκολίες που είχαν τα απαραίτητα εργαλεία να βοηθηθούν να κυκλοφορήσουν αλλά το κυριότερο, τα χρησιμοποιούσαν. Το ίδιο και στην Ολλανδία. Σε άλλες χώρες, ενώ υπήρχαν αρκετές διευκολύνσεις στους δρόμους (πεζοδρόμια κατάλληλα διαμορφωμένα, χώροι για να περνάνε, μέσα συγκοινωνίας με τον κατάλληλο εξοπλισμό και με οδηγούς πρόθυμους να βοηθήσουν ανοίγοντας τη σχετική ράμπα) ωστόσο δεν υπήρχαν τόσο πολλοί (κινητικά) ανάπηροι στους δρόμους.

Τουρκία: Ιδιαίτερα μαθήματα

Πολλές φορές λέγεται πως τα φροντιστήρια είναι ελληνική πατέντα. Και πως μόνο στην Ελλάδα υπάρχουνε. Κάποιοι, πιο γαλαντονόμοι παραδέχονται πως υπάρχουν και στο Ισραήλ ενώ οι ακόμα πιο άνετοι βάζουν στο παιχνίδι και τη μακρινή Ιαπωνία. Η αλήθεια είναι πως όπου η κοινωνία είναι ανταγωνιστική εκεί η ιδιωτική πρωτοβουλία βρίσκει πεδίο δόξης λαμπρό. Παράδειγμα στη Γερμανία που ήμουνα και τα έβλεπα από κοντά, το Βέλγιο που για να περάσει ο ανιψιός μου κάποιο μάθημα, συστήθηκε απ' τον καθηγητή του να κάνει ιδιαίτερα σε κάποιο συγκεκριμένο δάσκαλο. Τελευταίο, απ' την Τουρκία. Εκεί που έμεινα το καλοκαίρι, βλέπω παραδίπλα αγγελία για ιδιαίτερα. Κι όχι τόσο φτηνά, οι 50 λίρες για τους περισσότερους Τούρκους είναι αρκετά μεγάλο ποσό.

Αγγλικά επικοινωνίας

"Τα αγγλικά είναι η γλώσσα της επικοινωνίας με οποιονδήποτε αλλόγλωσσο". Ένα στερεότυπο που έχω αντιμετωπίσει πολλές φορές. Στην Τουρκία το θυμήθηκα γι' ακόμα μια φορά. Αγγλικά, μόνο στις τουριστικές περιοχές κι εκεί μόνο τα βασικά. Κι όχι μόνο στο δρόμο δεν μπορείς να συνεννοηθείς στα Αγγλικά (ή σε άλλη ξένη γλώσσα) αλλά και στις πινακίδες τους, είτε οι πληροφοριακές των έργων είτε οι ειδοποιήσεις σε αεροδρόμια, τελωνεία κλπ είναι στα τούρκικα και μόνο.

Φροντιστήρια

Πολλές φορές ακούγεται, ακόμα και σήμερα, πως τα φροντιστήρια είναι ελληνική πρωτοτυπία και δεν υπάρχουν αλλού. Κάποιοι βάζουν λίγο νερό στο κρασί τους και προσθέτουν το Ισραήλ ή την Ιαπωνία, αλλά σίγουρα όχι τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες (τουλάχιστον). Ίσως κάποτε να πίστευα κι εγώ σ' αυτό το παραμύθι, αλλά έλα που έμαθα από κοντά πως δεν είναι έτσι. Για παράδειγμα, ο ανιψιός μου στις Βρυξέλλες δέχτηκε τη διακριτική σύσταση από τον καθηγητή του της μουσικής να κάνει ιδιαίτερα (και μάλιστα όχι στον ίδιον αλλά σε συστημένο δάσκαλο) αν ήθελε να περάσει το μάθημα. Επίσης, όπως έγραφα στο παλιό μου μπλογκ, όταν ήμουν στη Γερμανία έβρισκα στο γραμματοκιβώτιό μου διαφημιστικά για ιδιαίτερα, αλλά και μια ταμπέλα γερμανικού φροντιστηρίου υπήρχε στη γειτονιά.

Το κυνήγι των αποδείξεων

Δεν είμαστε μόνο εμείς εδώ στην Ελλάδα που η κυβέρνηση μας ζαλίζει για να μαζεύουμε αποδείξεις. Τα ίδια γίνονται και στην Πορτογαλία: Εκεί η κυβέρνηση θα κληρώνει λέει πολυτελή αυτοκίνητα κάθε βδομάδα για τους πολίτες που ζήτησαν και πήρα απόδειξη από κάποιες κατηγορίες επιχειρήσεων. Προφανώς η κατοχή πολυτελούς αυτοκινήτου δεν θα τιμωρείται με αυξημένους φόρους γιατί αλλιώς θα είναι σαν με το ένα χέρι να τα δίνει και με το άλλο να τα παίρνει. Απ' την άλλη στη Γερμανία οι αποδείξεις δεν έχουν μεγάλη πέραση. Μπορεί να μας παραμυθιάζουν πως όλα γίνονται τυπικά και πως τον κόβουν αποδείξεις είναι αυτονόητο, αλλά εγώ δεν το είδα. Σ' ένα σωρό μαγαζιά, εστιατόρια, καφετέριες και τέτοια ο λογαριασμός γινόταν σ' ένα κομματάκι χαρτί από μπλοκάκι. Στο έδειχνε, το πλήρωνες και τέλος.

Οικογενειοκρατία στη Γερμανία

Υπάρχει τέτοιο πράγμα; Μα δεν είναι οι Ευρωπαίοι κι ιδιαίτερα οι Γερμανοί τύπος και υπογραμμός; Πώς γίνεται κάτι τέτοιο; Ε, να που γίνεται. Κι αυτός ο μύθος αποδείχνεται απλά ένας ακόμα καλοστημένος μύθος. Και δεν το λέω εγώ. Η Ντόιτσε Βέλε (Deutsche Welle) το λέει. Το γερμανικό κρατικό ραδιοτηλεοπτικό δίκτυο. Κάτι σαν την ΕΡΤ ας πούμε.
Υπάρχει οικογενειοκρατία με την έννοια πως οι εκεί βουλευτές μισθοδοτούσαν τα παιδιά τους ή τις γυναίκες τους σαν υπαλλήλους τους. Κάτι που έχει απαγορευτεί. Κι αυτό μάλιστα γινόταν στην πιο παραδοσιακή περιοχή της Γερμανίας, τη Βαυαρία. Αλλά θα μου πείτε οι Βαυαροί δεν οργάνωσαν το νεοσύστατο ελληνικό κράτος τον 19ο αιώνα; Ε, τις συνήθειες του τόπου τους μετέφεραν:)

Τζούτζα

Δεν ξέρω πώς να τη γράψω τη λέξη. Βλέπετε είναι παλιά αλλά μόνο προφορικά την ξέρω. Τη χρησιμοποιούσαμε στο χωριό για να πούμε τη ζαβολιά που κάνει κάποιος στο παιχνίδι. Η με απατηλό τρόπο δηλαδή δημιουργία ευνοϊκών συνθηκών για την τελική έκβαση. Δεν ξέρω πώς γράφεται. Τζούτζα ή τζιούτζα ή μήπως τζιούτζια. Το -τζ- είναι παχύ και της δυο φορές. Το θέμα μου όμως σήμερα δεν είναι οι παιδικές ζαβολιές, τα τζούτζα που κάνει κάποιος στο παιχνίδι αλλά τα τζούτζα που κάνει κάποιος για να μπορέσει να κερδίσει στην πολιτική. Και συγκεκριμένα για τα τζούτζα που κάνουν οι πολιτικοί της Γερμανίας. Γιατί ενώ συνήθως λέγεται πως οι Έλληνες είμαστε κομπιναδόροι, δυο υπουργοί της ΟΔΓ (κι ο πρόεδρός της αν δεν κάνω λάθος) τα τελευταία χρόνια παραιτήθηκαν γιατί έκαναν τζούτζα!

Οι Γερμανοί ανακαλύπτουν τα φροντιστήρια

Το μπλογκ για τη Γερμανία μπορεί να έκλεισε, ειδήσεις όμως από κει έρχονται διάφορες. Μια απ' αυτές που ήρθε χθες έχει να κάνει με τον μύθο περί ανύπαρκτων φροντιστηρίων σε άλλες χώρες εκτός απ' την Ελλάδα (άντε και την Ιαπωνία). Κι όχι από κάποια πηγή που θα μπορούσε να θεωρηθεί μεροληπτική αλλά από την ίδια την Deutsche Welle, τη φωνή της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας (για όποιον δεν ξέρει κάτι σαν το γερμανικό ΜπιΜπιΣι ή ΣιΕνΕν κλπ. Ή αλλιώς όπως είναι η ΕΡΤ!) και λέει ακριβώς ότι "Οι Γερμανοί ανακαλύπτουν τα φροντιστήρια".