Λονδίνο 2

Με φόντο τον Πύργο του Λονδίνου

Λονδίνου συνέχεια εκ του προηγουμένου, λοιπόν. Να διευκρινίσω απ' την αρχή πως οι σημερινές φωτογραφίες είναι από προηγούμενη επίσκεψη εκεί, από το 1988. Είπαμε, του 1995 ήταν λιγοστές!
Ξημερώνει λοιπόν το Σάββατο 2 Δεκέμβρη. Κατεβαίνω για πρωινό. Δεν μας έχουν στην κανονική αίθουσα του πρωινού αλλά σε κάποια άλλη στο υπόγειο. Πρωινό μπουφές. Είμαστε πάνω από 100 άτομα και φαγανά άτομα. Αρχίζουν ν' αδειάζουν κάποιες λαμαρίνες. Ξανάρχονται γεμάτες μεν, αλλά με επόπτη. Πήρες απ' αυτό, δεν ξαναπαίρνεις. Και κάνουν παρατήρηση σε κάποιον πούχε μπροστά του κάμποσα σάντουιτς. Είναι συνηθισμένο κάποιο να φεύγουν απ' το ξενοδοχείο με τις τσέπες γεμάτες σάντουιτς που θα τους βγάλουν όλη τη μέρα. Κάτι που δεν είναι σωστό, το ξενοδοχείο στην τιμή έχει πρωινό, να φας για πρωί δηλαδή. Όμως ο τύπος θα τάτρωγε όλα εκεί. Άρα απλά ήταν γυφτιές του Χίλτον.

Φρουρός στους βασιλικούς σταύλους

Οι οποίες γυφτιές επαναλήφθηκαν σε χειρότερο βαθμό την επόμενη. Μπουφές μεν, αλλά από ένα είδος και μια φορά. Και μάλιστα από γλυκά που είχε (κέικ, κουλούρια και δεν θυμάμαι τι άλλο) ενώ είχε τριών - τεσσάρων ειδών μπορούσες να πάρεις μόνο ένα απ' όλα. Το άκρον άωτο της γυφτιάς (κι επειδή στον Πύργο είχαμε και γύφτους, ο χαρακτηρισμός γυφτιά είναι άδικος για τους ανθρώπους αυτούς που είναι γενικά στο πάρε). Μπουφές μόνο κατ' όνομα.

Τέλος πάντων, το Σάββατο το πρωί τρώω ό,τι ήταν να φάω και φεύγω στα γρήγορα. Έχω πρόγραμμα: Παίρνω το μετρό και να κατέβω στο Λονδίνο με την κάμερα επ' ώμου κι όλα τα συμπράγκαλά μου (δεύτερη μπαταρία, δεύτερη κασέτα και τέτοια), βάρος, όχι αστεία. Φεύγοντας απ' την αίθουσα είναι μια κοπέλα απ' το γκρουπ και μιλάει στο κινητό της (θυμίζω πως είμαστε στα 1995, άρα τα κινητά ήταν εξωτικό είδος, ελάχιστοι είχανε, πόσο μάλλον να μιλάς από το εξωτερικό). Την ακούω να λέει "... χάλια σου λέω, μας φέραν σ' ένα ξενοδοχείο έξ' απ' το Λονδίνο...". Τη συνέχεια δεν την άκουσα, αλλά μούκανε εντύπωση. Ναι, ήμασταν έξω απ' το κέντρο του Λονδίνου, τόπα και χτες. Αλλά όχι και σ' ένα όποιο όποιο ξενοδοχείο. Χίλτον ήταν (έστω και με τις γυφτιές τους).

Στήλη του Νέλσονα στην πλατεία Τραφάλγκαρ

Φεύγω από το Χίθροου και κατευθύνομαι στο κέντρο. Κάνω βόλτες στα γνωστά τουριστικά σημεία. Πετυχαίνω και την μεγάλη αλλαγή της φρουράς στο Μπάκιγχαμ. Δεν γίνεται κάθε μέρα το χειμώνα, αλλά ήμουνα τυχερός. Είχε και καλό καιρό. Το βροχερό Λονδίνο που λέει το κλισέ, κάθε άλλο παρά βροχερό είναι.

Πάνε για την αλλαγή φρουράς

Συνεχίζω όλη μέρα να τραβάω (είπαμε, πάνω από 2 ώρες ταινία Παρασκευή και Σάββατο κι ένα μισάωρο την Κυριακή). Βραδιάζει (χειμώνας στο Λονδίνο βραδιάζει νωρίς, 4 η ώρα έχει σκοτινιάσει), έχω καταλήξει στην πλατεία Πικαντίλι, Τραβάω τις φωτεινές διαφημίσεις της, βγάζω φωτογραφία τον Έρωτα που είναι στο κέντρο, κατεβαίνω στο σταθμό και παίρνω το μετρό για επιστροφή ψόφιος στην κούραση.

Φτάνω στο ξενοδοχείο. Ο άνθρωπος που μοιραζόμασταν το δωμάτιο ετοιμάζεται. "Πού πας"; "Μα για φαΐ. Εσύ δεν θάρθεις"; "Ποιο φαΐ; Αφού σήμερα δεν προβλέπεται από το πρόγραμμα". "Α, μετά από τις διαμαρτυρίες κανόνισε ο ΠΠ (ο διευθυντής του ΚΕΚ που μας συνόδευε όπως είπα) και θα φάμε εδώ". Εγώ είχα φάει ό,τι έφαγα τη μέρα, δεν θυμάμαι αν είχα πάρει και κάτι για το βράδυ στην τσάντα μου, έκανα ένα μπάνιο και την έπεσα για ύπνο μέχρι την άλλη μέρα το πρωί. Οι περισσότεροι μετά το φαγητό εκδράμανε κατά το Σόχο μεριά (στα περίεργα μέρη), εγώ δεν είχα δύναμη για τίποτα.

Η Μαρία με τη Ναστάζια Κίνσκι

Συνήθως τα πρακτορεία λένε τριήμερη εκδρομή εννοώντας πως θα είναι δυο νύχτες και τρεις μέρες. Κάπως έτσι ήταν κι η δικιά μας (αν και εμείς είχαμε και δυο νύχτες ταξιδιού επιπλέον, θα μπορούσε να την πει και τετραήμερη κι ίσως πενταήμερη 😀). Η εκδρομή ήταν με ημιδιατροφή: αυτό σημαίνει κάθε διανυκτέρευση έχει ένα πρωινό κι ένα γεύμα ή δείπνο. Δυο διανυκτερεύσεις σημαίνει δυο πρωινά, δυο κυρίως. Και μιας και το Σάββατο ήταν τελείως ελεύθερη μέρα προτιμήθηκε τα κυρίως να δοθούν την Παρασκευή και την Κυριακή. Μέχρις εδώ τίποτα το περίεργο.

Κι εγώ με κάτι ιππότες.

Στην πορεία όμως εκφραστήκαν διαμαρτυρίες. Αφού είμαστε εδώ τρεις πλήρεις μέρες. Συζητήσεις διάφορες και τελικά ο ΠΠ ήρθε σε επαφή με το πρακτορείο κι έκλεισε συμφωνία με το Χίλτον! Δεν ξέρω πόσο κόστισε επιπλέον, πάντως έφαγαν κάπου 75 - 80 άτομα από τους 107 που ήμασταν.

Λένιν, Γκορμπατσόφ, Αντρόποφ. Δίπλα δίπλα. Στο μουσείο της μαντάμ Τισό. Τότε που τραβήχτηκε η φωτογραφία υπήρχε ακόμα Σοβιετικοί Ένωση. Την εποχή που διαδραματίζεται η ιστορία μου, όχι.

Και ξημερώνει η Κυριακή. Άλλη μια ελεύθερη μέρα αλλά με προαιρετική εκδρομή σε Οξφόρδη και Στράτφορντ απόν Έιβον (Stratford-upon-Avon). Προαιρετική εκδρομή πάει να πει πως πληρώνει όποιος θέλει να συμμετάσχει, δεν είναι μέσα στο πακέτο. Δεν θυμάμαι πόσο ήτανε, εμένα πρέπει να μούκανε και ειδική τιμή, μαζευτήκαμε ένα λεωφορείο και ξεκινάμε.

Πρώτη στάση Οξφόρδη. Επίσκεψη και ξενάγηση στο μεγαλύτερο πανεπιστήμιο της πόλης (γιατί έχει αρκετά πανεπιστήμια). Βλέπουμε και λίγο την πόλη και φεύγουμε.

Επόμενος σταθμός Στράτφορντ απόν Έιβον. Είναι η γεννέτηρα του Σέξπιρ. Πόλη με ιστορικό κέντρο (παλιά σπίτια που διατηρούνται δηλαδή). Επίσκεψη στο σπίτι του Σέξπιρ. Βόλτα στο ποτάμι. Επιστροφή. Με ψιλόβροχο και μπόλικη κίνηση καθότι απόγεμα Κυριακής. Φτάνουμε με κάμποση καθυστέρηση στο σημείο συνάντησης που μας περιμένει και το άλλο λεωφορείο καθώς κι οι υπόλοιποι από το γκρουπ. Έχουμε ανασύνταξη για να πάμε για το τελευταίο γεύμα στο Λονδίνο και μετά στο Γκάτγουικ για να φύγουμε. Ειδοποιούμε την ταβέρνα (κυπραίικη και πάλι) πως α) αργούμε και β) βιαζόμαστε.

μ

Την ώρα που ετοιμαζόμαστε να φύγουμε, άλλη καθυστέρηση. Κάνοντας όπισθεν το ένα λεωφορείο για να βγει από κει πούταν σταματημένο και να φύγουμε, χτυπάει το πίσω αυτοκίνητο. Άντε διαδικασίες για δηλώσεις, ασφαλιστικές και τέτοια. Εμείς φεύγουμε με το ένα λεωφορείο και πάμε προς την ταβέρνα (ευτυχώς ήταν κοντά) και τους αφήνουμε να έρθουν αργότερα να μας βρουν.

Πώς ήταν η ταβέρνα την προηγούμενη φορά μέσα στην ανοργανωσιά; Τώρα καμία σχέση. Με το που φτάνουμε τα τραπέζια είναι στρωμένα και μας περιμένουν με το ψωμί πάνω, τα νερά και τα ορεκτικά σερβιρισμένα. Με το που καθόμαστε αρχίζει κι έρχεται το κυρίως. Τρώμε στα γρήγορα (κι οι άλλοι από το δεύτερο λεωφορείο ακόμα πιο γρήγορα) επιβιβαζόμαστε και ξεκινάμε για Γκάτγουικ καθυστερημένα (σύμφωνα με το πρόγραμμα).

Καθυστερημένα σύμφωνα με το πρόγραμμα ξεκινήσαμε από την ταβέρνα, πολύ καθυστερημένα στην πράξη φτάσαμε στο αεροδρόμιο. Η πτήση μας ήταν η τελευταία πτήση του αεροδρομίου (τα αεροδρόμια στο Λονδίνο - τουλάχιστον την εποχή εκείνη - έκλειναν για τη νύχτα. Πριν τις 11 το βράδυ το Χίθροου, πριν τις 12 το Γκάτγουικ (για τα άλλα δεν ξέρω, αλλά τότε αυτά ήταν που είχαν πτήσεις για Αθήνα). Άρα ήμασταν οι τελευταίοι επιβάτες που θα πέρναγαν και μετά οι υπάλληλοι θα πήγαιναν σπίτια τους. Ας πούμε η πτήση ήταν στις εντεκάμισι. Το λαστ τσεκ ιν ήταν κάπου δυο ώρες πριν (δηλαδή το τέλος του ελέγχου εισιτηρίων και έκδοσης κάρτας επιβίβασης - θυμίζω πως μιλάμε για το 95 άρα δεν είχε ηλεκτρονικό τσεκ ιν, εδώ καλά καλά δεν υπήρχε ίντερνετ, ήταν στα σπάργανα ακόμα). Εμείς φτάσαμε λοιπόν ακριβώς στην ώρα που τέλειωνε το τσεκ ιν (ή και κάνα δεκάλεπτο αργότερα).

Το να φτάσει ένας επιβάτης την τελευταία στιγμή δεν υπήρχε πρόβλημα, αλλά το να φτάσουν οι 107 απ' τους 130 επιβάτες είναι ένα θέμα. Πότε θα ελεγχθούν τα εισιτήρια και πότε τα διαβατήρια και πότε η επιβίβαση. Απ' το γκισέ, λοιπόν, δεν θέλουν να προχωρήσουν. Να πάρετε την επόμενη πτήση, αύριο, λένε. Πού να πάμε τόσος κόσμος. Διαμάχη και γίνεται προσπάθεια να φύγουμε. Και φύγαμε, αφού καθυστερήσαμε επιπλέον απ' αυτό το γεγονός. Τελικά το αεροπλάνο έφυγε οριακά, λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Προλάβαμε.

Ξημερώματα Δευτέρας προσγειωνόμαστε στην Αθήνα, λεωφορείο για την Πάτρα, κάποιος κατέβαινε προς Πύργο (δεν θυμάμαι ποιος, πιθανά ήταν μαζί μας ο ιδιοκτήτης του ταξιδιωτικού γραφείο - έτσι μου φαίνεται από το βίντεο που κοίταξα και μάλλον έτσι ήταν και γι' αυτό ήταν πιο εύκολη η διευθέτηση του έξτρα γεύματος).

Τέλος εκδρομής.