Ευρώπη 2005

Ηλιοβασίλεμα στην Αδριατική

Το 2004 είναι χρονιά ορόσημο για την Ελλάδα. Πήραμε το ευρωπαϊκό στο ποδόσφαιρο (πληθυντικός μεγαλοπρεπείας, εγώ δεν έκανα τίποτα γι' αυτό), διοργανώσαμε τους Ολυμπιακούς (εδώ ο πληθυντικός είναι ταιριαστός αφού κι εγώ πλήρωσα και πληρώνω γι' αυτούς), ήμασταν όλο δόξα κι όλο χάρη. Σαν οικογένεια, την προηγούμενη χρονιά είχαμε αλλάξει κι αυτοκίνητο, είχαμ' αγοράσει ένα Όπελ Ζαφίρα 1,8, ένα αυτοκίνητο που ήταν ένα κι ένα για μεγάλα ταξίδια. Με πολλούς χώρους και μπόλικη δύναμη στο δρόμο. Εκείνο το καλοκαίρι λοιπόν, βρισκόμαστε με την οικογένεια της κουνιάδας μου και μας υπενθυμίζουν αυτό που είχαμε πει όταν ήμασταν στις Βρυξέλλες: πως θα ξαναπάμε και μάλιστα οδικά. Ιδού η ευκαιρία. Να το προγραμματίσουμε για τον επόμενο χρόνο το Πάσχα. Μιας κι είμαστε δύσκολοι στο να κάνουμε ταξίδια (όταν αρχίσαμε να μαζεύουμε χρήματα για να πάρουμε σπίτι η μάνα μου μας έδωσε 5 εκατομμύρια δραχμές λέγοντας, πως εγώ σας τα δίνω αυτά και ελπίζω να γίνουν σπίτι κι όχι ταξίδια 😀) κάναμε πέτρα την καρδιά μας κι είπαμε το ναι 😂

Στην Ηγουμενίτσα το πρωί δένανε 3 - 4 καράβια από και προς Ιταλία

Το ταξίδι είπαμε να το κάνουμε συνδυαστικά πλοίο και αυτοκίνητο. Ήταν το πρώτο μας μεγάλο ταξίδι εκτός Ελλάδας με αυτοκίνητο κι είχαμε κάποιους ενδοιασμούς (που με τα χρόνια μας πέρασαν). Θα πηγαίναμε μέσω Ιταλίας. Διαλέξαμε να πάμε από Βενετία και να επιστρέψουμε από Ανκόνα. Βασικά θέλαμε να φτάσουμε στις Βρυξέλλες μονομερίτικα. Να μη σταματήσουμε στο δρόμο για ύπνο (είχαμε βάλει στάσεις στην επιστροφή). Το βαπόρι έφτανε στη Βενετία πρωί (κατά τις 8 είχαμε όντως φύγει) ενώ στην Ανκόνα μετά τις 10. Επιπλέον η απόσταση από Βενετία ήταν καμιά 200αριά χιλιόμετρα παραπάνω. Οπότε μόνο από Βενετία είχαμε καλές προοπτικές για αυθημερόν άφιξη στις Βρυξέλλες. Το δρομολόγιο ξεκίναγε από Πάτρα μεσάνυχτα, έπιανε Κέρκυρα Ηγουμενίτσα το πρωί και μετά από ένα 24ωρο περίπου εν πλω ήταν στη Βενετία. Πολλές οι ώρες στο καράβι αλλά με μια τετράκλινη καμπίνα και με υπέροχα πλοία που είχε τότε η γραμμή ήταν μια χαρά, κρουαζιέρα.

Ανκόνα. Ναι, είναι απ' την επιστροφή, αλλά είναι απ' το βαπόρι μέσα!

Τα εισιτήρια τα κλείσαμε αρκετά νωρίς, κάπου το Γενάρη. Την εποχή εκείνη ο ανταγωνισμός στις γραμμές της Ιταλίας ήταν έντονος, 3 εταιρίες χτυπιόντουσαν κι έτσι όποιος έκλεινε το Γενάρη του έδιναν γενναίες εκπτώσεις, της τάξης του 40 ή 50 τοις εκατό (κι αν γύριζες με την ίδια όπως εμείς ερχόταν ακόμα φτηνότερα, τόσο που για μια τετράκλινη με αυτοκίνητο πηγαινέλα θέλαμε λιγότερα απ' όσο για τη Μυτιλήνη).

Παρασκευή απόγεμα, με το που κλείνουν τα σχολεία παίρνουμε το βαπόρι απ' την Πάτρα και Κυριακή των Βαΐων ξυπνάμε στη Βενετία. Το πλοίο περνάει μέσα απ' τη Βενετία που είναι τυλιγμένη στο πρωινό πούσι. Κυλάει πολύ αργά στο νερό, ίσα που καταλαβαίνουμε πως μετακινείτε. Είμαστε στο πάνω κατάστρωμα κι απ' τα μεγάφωνα του πλοίου ακούγεται ξενάγηση σε διάφορες γλώσσες! Έτσι γνωρίσαμε τη Βενετία χωρίς να πατήσουμε το πόδι μας σ' αυτήν. Μαγεία. Τελευταία που πήγα ξανά Βενετία, το πλοίο περνάει από άλλο διάδρομο, πιο δυτικά κι έτσι δεν φαίνεται τίποτα απ' την πόλη.

Η επόμενη δυσκολία ήταν το πώς θα κινηθούμε στους δρόμους. Δεν ήμασταν καθόλου σίγουροι για τον εαυτό μας. Ενώ τη δεκαετία του 70 ο νονός (και θείος) της Μαρίας είχε πάει οδικώς στη Γερμανία χωρίς να ξέρει καμία ξένη γλώσσα και κατάφερε κι έφτασε έξ' απ' το σπίτι που ήθελε, εμείς διστάζαμε. Έτσι ψάξαμε και βρήκαμε μέσω ίντερνετ καλή καθοδήγηση. Το ViaMichelin. Αυτό είν' ένα σάιτ της εταιρίας ελαστικών Μισελέν που έδινε (και δίνει) διαδρομές από (και προς) όποιο σημείο της Ευρώπης ήθελες. Τότε δεν υπήρχαν ούτε τα μηχανάκια πλοήγησης (ούτε βέβαια οι γκουγκλοχάρτες). Το ViaMichelin όχι μόνο δίνει αναλυτικές οδηγίες (με προϋπολογισμό του κόστους ανάμεσα σε εναλλακτικές) αλλά έχει και έξυπνες λύσεις για να πας πιο γρήγορα και οικονομικά στον προορισμό σου. Σήμερα έχει και σχετική ον λάιν εφαρμογή για κινητά (το μόνο κακό πως οι οδηγίες είναι στα αγγλικά, άρα χρειάζεται καλή εξοικείωση).

Εμείς ακολουθήσαμε περίπου τη διαδρομή 2, τότε δεν είχε ακόμα ολοκληρωθεί το δίκτυο στη Γερμανία (π.χ. ο 7)

Τυπώσαμε λοιπόν τους χάρτες, στα σημεία που είχε αλλαγές μπορούσες να έχεις αναλυτική εικόνα της κατάστασης (βγαίνεις στην 5η έξοδο της πλατείας, να ο χάρτης της πλατείας αυτής και μόνο, να βλέπεις συγκεκριμένα τι γίνεται (βλέπω πως τώρα δεν έχεις αυτή τη δυνατότητα, αλλά έτσι κι αλλιώς μπορείς να έχεις πλοήγηση σε κάθε σημείο). Έχουμε προμηθευτεί κι ένα άτλαντα της Ευρώπης κι ο συνοδηγός έχει πλήρη ρόλο συνοδηγού: παρακολουθεί πού βρισκόμαστε κάθε στιγμή και δίνει οδηγίες στον οδηγό για το τι θα κάνει. Πράγματι ακολουθούμε τις οδηγίες και βγαίνουμε από τη Βενετία (εκτός απ' τις τυπωμένες, παρακολουθούμε και τις πινακίδες του δρόμου). Φτάνουμε μέχρι το Μιλάνο και κινούμαστε τον περιφερειακό του αυτοκινητόδρομο. Εκεί οι οδηγίες μας λένε να βγούμε π.χ. απ' την έξοδο 15 (εκεί έχουν αριθμούς στις εξόδους των αυτοκινητόδρομων) για να πάμε προς Ελβετία. Εμείς βλέπουμε πινακίδες που δείχνουν προς Ελβετία, φοβόμαστε πως κάπου χάσαμε την έξοδο που μας έλεγε (ήταν κι η απειρία) και αποφασίζουμε να ακολουθήσουμε κάποια απ' αυτές (π.χ την 12). Δεν καταλάβαμε πως οι πινακίδες αυτές ήταν μπλε ενώ εμείς έπρεπε ν' ακολουθήσουμε μια πράσινη.

Αποτέλεσμα παίρνουμε δρόμο χωρίς διόδια μεν, με χαμηλές ταχύτητες  και μέσα από χωριά δε. Έτσι χάνουμε κάμποση ώρα. Φτάνουμε στα σύνορα με την Ελβετία κι υπάρχει τεράστια ουρά. Κάποιος αστυνομικός κάνει σήμα να προχωρήσουμε γρήγορα. Κανονικά, έπρεπε να κάνουμε δεξιά και να βγάλουμε μια βινιέτα για την Ελβετία (βινιέτα κάτι σαν τέλη κυκλοφορίας των αυτοκινήτων, αντί για διόδια. Κάθε χώρα έχει δικό της καθεστώς, στις περισσότερες μπορείς να βγάλεις για λίγες μέρες, οι Ελβετοί θέλουν ετήσια κι ας είναι για μια μέρα μόνο και κοστίζει περίπου 30€, αυτά που έχει με κόκκινο το ViaMichelin). Με την κίνηση φεύγουμε και βινιέτα δεν βγάζουμε, αλλά ευτυχώς δεν μας σταματάνε πουθενά.

Προχωράμε στην Ελβετία περνάμε το Λουγκάνο με τη λίμνη του και μπαίνουμε στο τούνελ του Γκόταρντ. Αυτό έχει μήκος 17 περίπου χιλιόμετρα και κανονικά είναι διπλό (δυο σήραγγες, μια για κάθε κατεύθυνση). Επειδή πριν λίγα χρόνια από τότε, είχε γίνει ένα μεγάλο ατύχημα στη μια σήραγγα, η κίνηση γινόταν από την μία μόνο. Με 50 χιλιόμετρα το όριο, ο ένας πίσ' απ' τον άλλον, μια αλυσίδα αυτοκινήτων στο ένα ρεύμα κι άλλη μια στο άλλο, μέχρι να περάσουμε είδαμε και πάθαμε.

Κάποια στιγμή κάναμε και μια στάση στην Ελβετία για να τσιμπήσουμε για μεσημέρι. Ήταν ένας χώρος με τραπεζάκια για πικνίκ και, βέβαια, τουαλέτες. Που όταν μπήκαμε μέσα, όχι μόνο ήταν πεντακάθαρες κι αστραφτερές αλλά ακουγόταν και κλασσική μουσική! Δίπλα μας ένα ποταμάκι, υπέροχο σημείο για ξεκούρασμα και ξαφνικά βλέπουμε απέναντι ένα τρένο που μετέφερε αυτοκίνητα. Το ενδιαφέρον για μας ήταν το μήκος του. Και τελειωμό δεν είχε. Ήταν κάτι που δεν είχαμε ξανασυναντήσει (τρένα με καμιά 20αριά βαγόνια είχαμε δει να περνάν από τον Άγιο Στέφανο, αλλά εκεί πρέπει νάταν πάνω από 50). Το συνηθίσαμε όταν μείναμε στη Γερμανία.

Η γέφυρα των στεναγμών, όπως την είδαμ' απ' το πλοίο. Προσοχή: δεν είναι η μπροστά, αλλά η κλειστή πίσω, που ενώνει κτίρια!

Περνάμε την Ελβετία, μπαίνουμε στη Γαλλία κι όλο και προχωράμε διασχίζοντας την Αλσατία. Κάποια στιγμή οι οδηγίες λένε να βγούμε από το δρόμο το μεγάλο και να μπούμε σε κάτι μικρούς, περνώντας από χωριά. Τις ακολουθούμε μεν, με δυσπιστία δε και επιφυλακτικότητα. Αλλά όλα όσα μας λέει τα βρίσκουμε ακριβώς. Αργότερα καταλάβαμε γιατί: επειδή ήταν απόγεμα και στο Στρασβούργο κοντά είχε μεγάλη κίνηση, είχε προβλέψει να πάμε από μέρη που θα την αποφεύγαμε! Γι' αυτό είπα πως το ViaMichelin βγάζει έξυπνες προτάσεις. Αυτό με βάση τις στατιστικές, χωρίς να υπάρχει τίποτα ονλάιν (τότε ούτε ντάτα στο κινητό δεν υπήρχαν).

Το Ντουκάλε, το Καμπανέλο και πίσω ο Άγιος Μάρκος (μόλις και φαίνεται κι η πλατεία του - ενώ διακρίνεται κι η γέφυρα των στεναγμών που λέγαμε).

Περνάμε και το Στρασβούργο κι όλο προχωράμε, διασχίζουμε το Λουξεμβούργο (με το που μπήκαμε, βγήκαμε, ίσα που καταλάβαμε πως ήμασταν σ' άλλη χώρα, έτσι κι αλλιώς ήδη τα σύνορα, εκεί, δεν έπαιζαν κανένα ρόλο) και μπαίνουμε στο Βέλγιο. Κάτι οι σημειώσεις του ViaMichelin κάτι οι τηλεφωνικές οδηγίες του Σωτήρη, καταφέραμε και φτάσαμε κατά τις δέκα και μισή το βράδυ μέχρι το σπίτι που μας περίμεναν.

Καθώς πηγαίναμε στο βαπόρι στην Ανκόνα, πετύχαμε μια ουρά από παλιά αυτοκίνητα που θα συμμετείχαν σε κάποιο σχετικό ράλι

Από τις Βρυξέλλες κάναμε κάποιες εκδρομές στα πέριξ, άλλες μόνοι μας άλλες με την οικογένεια της κουνιάδας (φωτογραφίες θα βάλω στα επόμενα) κι αφού μείναμε εκεί καμιά βδομάδα, πήραμε το δρόμο της επιστροφής με διανυκτερεύσεις στο Παρίσι, την Νιμ και τη Νίκαια και στις 6 του Μάη είμαστε πια στην Ανκόνα για την επιστροφή. Απ' τη Νίκαια φεύγουμε πολύ νωρίς το πρωί κι έτσι στην Ανκόνα είμαστε νωρίς (κατά τη μία, μιάμιση το μεσημέρι ενώ το βαπόρι μας φεύγει κατά τις 4 και μετά). Κι  αφού φτάσαμε νωρίς, κάναμε μια βόλτα στην πόλη, δεν μας συγκίνησε κάτι να σταματήσουμε αλλά είδαμε ταμπέλες για Καρφούρ. Σε 7 χιλιόμετρα έλεγε κι είπαμε να πάμε για κάποιες προμήθειες σε τρόφιμα.

Πάμε και πάμε και στα 7 χιλιόμετρα άλλη ταμπέλα, στρίψτε και πάτε από κει. Και δώσ' του δώσ' του κάναμε καμιά ώρα μέχρι να φτάσουμε. Μπαίνουμε μέσα και χαζεύουμε. Τεράστιο σουπερμάρκετ με ατέλειωτους πάγκους με τυριά και αλλαντικά (αυτά μας εντυπωσίασαν). Ψωνίσαμε ό,τι μας γυάλισε και πήραμε το δρόμο της επιστροφής, αγχωμένοι αν θα προλάβουμε. Και καλά κάναμε γιατί ταμπέλες για επιστροφή δεν είχε (και βοήθεια απ' τους Ιταλούς δεν μπορούσαμε να πάρουμε μιας και Ιταλικά δεν ξέραμε). Τέλος πάντων, όλα πήγαν καλά, προλάβαμε και το βαπόρι άνετα και γυρίσαμε στο σπίτι μας!