Μπακαλιάρος πανέ στο φούρνο

Ο μπακαλιάρος μας αρέσει. Όμως θέλουμε ν' αποφεύγουμε τα τηγανητά. Κι ειδικά που έχω τώρα ένα μικροφουρνάκι (σαν ερφράιερ αλλά όχι αυτό με τον κάδο μου μούπεσε μικρό) είναι εύκολο να φτιάξω φαγητό για δυο άτομα (αν και οι αναλογίες παρακάτω είναι για 4). Πολλές φορές είχα βάλει το μπακαλιάρο στο φούρνο, αλλά καμιά φορά δεν έμεινα ευχαριστημένος. Δεν έβγαιναν τραγανά. Οπότε πρόσφατα που ήθελα να τα φτιάξω πάλι, έριξα μια ματιά στο ίντερνετ. Βρήκα και πάντρεψα τον Άκη με το cookpad με τα στέφανα δικά μου (οι δικές μου απόψεις δηλαδή 😀). Το βασικό είναι το πέρασμα απ' το ασπράδι του αυγού. Και μπορεί αντί για μπακαλιάρο να είναι άλλο ψάρι απ' αυτά που γίνονται πανέ.

Γλυκιά πατσαβουρόπιτα με κόκκινη κολοκύθα

Την κολοκύθα την ανακάλυψα σχετικά πρόσφατα. Κάποτε την ήξερα μόνο για τα κολοκυθοπιτάκια. Γλυκά κι αυτά. Μετά έμαθα να φτιάχνω σούπα ή πίτες αρμυρές. Μέχρι που έπεσα κατά τύχη πάνω σε μια συνταγή που την έκρινα ενδιαφέρουσα. Ήταν από τον Άκη οπότε μιας και την προηγούμενη την είχα πάρει απ' την Αργυρώ, ταίριαξε για να υπάρχει ισορροπία. Εννοείται, βέβαια, πως την προσάρμοσα.

Παστουρμαδόπιτα

Παστουρμαδόπιτα ήθελα αλλά συνταγή δικιά μου δεν είχα. Η λύση κλασσική. Αναζήτηση στο ίντερνετ. Ναι, αλλά ποια συνταγή; Βρήκα πολλές οι περισσότερες με τον παστουρμά να είναι σε μικρά κομμάτια ή και σε μείξη με τα υπόλοιπα κάτι που δεν μ' άρεσε. Είχα μια ιδέα του τι και πώς το ήθελα οπότε κατέληξα σ' αυτήν της Αργυρώς που ήταν πιο κοντά στις ιδέες μου. Προσθαφαίρεσα και κάτι λίγα από άλλες συνταγές κι έφτιαξα τη δικιά μου!

Κέικ χωρίς γάλα (Ειρήνης)

Ένα κέικ που φτιάχνει τακτικά τελευταία η Ειρήνη και που τη συνταγή της την έδωσε η Ειρήνη. Θα μπορούσα να το πω και κέικ Ειρήνης στο τετράγωνο 😀 Έχει ξετρελαθεί μ' αυτό. Εγώ δεν το έφτιαξα σε στρώματα αλλά ενιαίο.

Βασιλόπιτα (Παρλιάρου)

Έχει κλείσει 10 χρόνια η συνταγή για βασιλόπιτα που έχω βάλει και που φτιάχνω (όποτε δεν καταφεύγω σε ετοιματζίδικη). Βασιλόπιτα (Γιώργου), συνταγή εγγύηση. Κι αυτήν ετοιμάζομαι να φτιάξω αύριο. Αλλά ο Γιώργος δεν ησυχάζει. Δεν βολεύεται μ' αυτά που έχει. Πάντα πρόθυμος να δοκιμάσει κάτι καινούριο. Και το μεσημέρι μούστειλε μια καινούρια συνταγή. Που του την έδωσε, λέει, η Μαρία που την κατέγραψε, λέει, απ' τον Παρλιάρο. Τώρα, αν ο Παρλιάρος την παρουσίασε κάπου κι από κει η καταγραφή ή αν την είχε δημοσιεύσει κάπου, δεν ξέρω. Δεν την έχω φτιάξει ακόμα, η φωτογραφία είναι από την άλλη.

Γίδα στo φούρνο με ζυμαρικά

Τις προάλλες η Δήμητρα με φίλεψε με γίδα από το χωριό. Εγώ με γίδα δεν έχω πολλές επαφές, σπάνια να σφάξει κανείς μεγάλο ζώο (σε ηλικία) στο χωριό μου. Αν δεν γένναγαν το δεύτερο χρόνο σφάζονταν, αλλά ακόμα δεν είχαν αρχίσει να σφίγγουν τα κρέατά τους. Αλλού ήξερα πως η γίδα κι η προβατίνα ήταν περιζήτητος μεζές, κάποιες σπάνιες φορές τον δοκίμασα. Κι αφού είχα τη γίδα τώρα, άρχισα να ψάχνω για καμιά συνταγή. Και βλέπω τον γκούγκλη να μου βγάζει μια δικιά μου συνταγή για γίδα! Την είχα ξεχάσει τελείως. Και δεν ήταν μόνο πως μου την έβγαλε αυτόνομη, μου έβγαλε και μια λίστα άλλες συνταγές μια απ' τις οποίες ήταν που παρουσίαζε συνταγές που υπήρχαν στο ίντερνετ κι ανάμεσα στις άλλες είχε και τη δική μου. Επειδή ήθελα αυτή τη φορά να την κάνω στο φούρνο περιορίζω την αναζήτηση να έχει μόνο συνταγές με φούρνο. Και ξαναβλέπω τη δική μου. Μα εγώ απλά ανέφερα άλλα κρέατα που βάζω στο φούρνο. Αλλά το χαζό ψαχτήρι είδε τη λέξη και την έβαλε στην κατηγορία των συνταγών με φούρνο! Και μάλιστα έγραφε πως η συνταγή είχε κι άλλα κρέατα... Ότι νάναι.

Τυρόπιτα με τραχανά (χωρίς φύλλο)

Κάποια στιγμή είχα φτιάξει κολοκυθόπιτα με τραχανά. Που την δοκίμασα και μ' άρεσε πολύ. Πριν λίγο καιρό έφτιαξα τυρόπιτα με τραχανά αλλά με φύλλο. Κι αυτή μου άρεσε. Όταν έψαχνα για ιδέες πώς να την κάνω όμως, συνήθως εύρισκα άλλες παραλλαγές, χωρίς φύλλο. Ε, να μην τη δοκιμάσω κι αυτήν; Και γιατί να μην μ' αρέσει, χώρια που είναι πιο εύκολη. Τώρα είπα να την ξαναφτιάξω, αλλά δεν θυμάμαι τη συνταγή, πάντως ήταν πάντρεμα απ' τις δυο προηγούμενες και χωρίς βράσιμο του τραχανά που είδα στις περισσότερες. Ας γράψω, λοιπόν, τη δικιά μου εκδοχή νάχω για το μέλλον. Όποιος θέλει ακολουθεί και μια δοκιμή πείθει!

Εκμέκ με τσουρέκι και κρέμα

Κάποια στιγμή μου είχε φέρει η Ειρήνη μια συνταγή για εκμέκ που η βάση του ήταν τσουρέκι (κατά προτίμηση πολίτικο). Πολλές φορές το έφτιαξα έτσι και πάντα μου άρεσε. Αλλά το καλοκαίρι έπεσα πάνω σε μια παραλλαγή που περιλάμβανε και κρέμα ζαχαροπλαστικής. Ουσιαστικά είναι ένα πάντρεμα απ' αυτά που είχα ήδη βάλει (της Φωτεινής και το απλό). Η ιδέα μου άρεσε κι απ' το καλοκαίρι είχα ανοιχτή τη σελίδα ώστε να τη φτιάξω κάποια στιγμή. Και τώρα τις γιορτές ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Την έφτιαξα, μου άρεσε το αποτέλεσμα και την ξανάφτιαξα.

Τυρόπιτα με τραχανά (και φύλλο)

Ξεχάστηκα να τραβήξω φωτογραφία την πρώτη μέρα που ήταν φρέσκια και λαχταριστή. Το θυμήθηκα στα τελευταία κομμάτια. Δυο ημερών και κάτι. Παρ' όλ' αυτά δεν έχασε την ομορφιά της.

Κάποια στιγμή είχα φτιάξει κολοκυθόπιτα με τραχανά. Που την δοκίμασα και μ' άρεσε πολύ. Βέβαια ο τραχανάς που είχα χρησιμοποιήσει τότε ήταν απ' το χωριό. Με ιδιαίτερη μυρωδιά και γεύση. Που τον έπαιρνα απ' τη Βατώ. Αλλά η Βατώ το καλοκαίρι δεν έφτιαξε τραχανά. Είπα να πάρω από άλλη αλλ' η Μαρία με απέτρεψε, να κάνουμε και λίγο αποτοξίνωση. Το δέχτηκα εκείνη τη στιγμή αλλά αργότερα το ξανασκέφτηκα. Κι αγόρασα του σουπερμάρκετ. Τον είχα κάμποσο καιρό στο ντουλάπι μέχρι που είπαμε τα Χριστούγεννα να φτιάξουμε μια τυρόπιτα. Και σκέφτηκα να είναι με τραχανά (μιας και μου καλάρεσε η άλλη). Η πρόταση έγινε αποδεκτή και μιας και δεν είχα συνταγή έψαξα και βρήκα. Δυο ειδών, με φύλλο και χωρίς φύλλο. Εγώ είχα προσανατολιστεί να είναι με φύλλο κι έτσι αυτήν έκανα και την παρουσιάζω εδώ (τώρα που θυμάμαι ακόμα τι επιλογές έκανα απ' αυτά που διάβασα).

Μπριάμ

Το μπριάμ (ή μπριγιάμ) είναι ένα κατεξοχήν καλοκαιρινό φαγητό. Γίνεται με φρέσκα λαχανικά: ντομάτα, κολοκύθι και μελιτζάνα σε συνδυασμό βέβαια με τα διαχρονικά πατάτα και κρεμμύδι. Γίνεται και στην κατσαρόλα, αλλά στο φούρνο είναι πιο ελαφρύ. Γενικά δεν το φτιάχνω, αλλά φέτος ο γιος ο ξενιτεμένος που μας επισκέφτηκε, όταν τον ρωτήσαμε τι φαγητό θα ήθελε, ζήτησε μπριάμ. Οπότε ενέδωσα και το έφτιαξα και τελικά το αποτέλεσμα τον δικαίωσε μιας και βγήκε ένα πολύ όμορφο φαγητό κι είπα να βάλω κι εδώ τη συνταγή, να υπάρχει.

Μπατόν Σαλέ 2

Για μπατόν σαλέ έχω ξαναγράψει. Και μάλιστα και σε παραλλαγή χωρίς τυρί. Αλλά η επανάληψη μήτηρ μαθήσεως (αυτά είν' αλλιώτικα). Αυτά της φωτογραφίας δεν είναι δικά μου (μια φορά έχω φτιάξει μόνο) είναι από το φούρνο του Σουσαμλή που λέγαμε στο προηγούμενο.

Σου

Η μάνα μου τη δεκαετία του 80. Φτιάχνει ζύμη για κουλούρια, αλλά κι η σημερινή παρόμοια υλικά έχει!

Υλικά

125 γρ. γάλα
125 γρ. νερό
110 γρ. βούτυρο ή μαργαρίνη
5 γρ. (1 κουταλάκι) αλάτι
5 γρ. (1 κουταλάκι) ζάχαρη
140 γρ. αλεύρι
5 αυγά

Εκτέλεση

Σε μια κατσαρόλα ζεσταίνω το γάλα με το νερό, το βούτυρο, το αλάτι και τη ζάχαρη. Μόλις αρχίσουν να βράζουν προσθέτω το αλεύρι ανακατεύοντας συνεχώς με μια κουτάλα για περίπου 3’. Κατεβάζω από τη φωτιά, αδειάζω το μείγμα αυτό στο μίξερ και ανακατεύω σε χαμηλή ταχύτητα με το φτερό (όχι με το σύρμα) προσθέτοντας ένα – ένα τα αυγά μέχρι να γίνει λεία και μαλακιά η ζύμη. Στη λαμαρίνα του φούρνου βάζω μια λαδόκολλα και σχηματίζω με ένα κορνέ τα σου. Ψήνω σε συμβατικό φούρνο στους 200° C για 30 – 35 λεπτά έως ότου πάρουν σκούρο χρυσαφί χρώμα. Δεν ανοίγω τον φούρνο κατά τη διάρκεια του ψησίματος. Όταν βγουν, αφήνω τα σου να κρυώσουν, τα χωρίζω στη μέση και προσθέτω τη γέμιση που μου αρέσει (π.χ. ζαμπόν και τυρί ή κρέμα ή ροκφόρ με βούτυρο κλπ).

Ρεβιθόψωμο

Υλικά

350 γρ. αλεύρι άσπρο
350 γρ. αλεύρι ολικής αλέσεως
250 γρ. ρεβίθια αλεσμένα
25 γρ. μαγιά νωπή
2 ½ κουταλάκια αλάτι
1 κουταλιά μέλι
1 κουταλάκι τζίντζερ
2 – 3 κουταλιές λάδι

Εκτέλεση

Βάζω τα τριμμένα ρεβίθια σε ζεστό νερό να μουλιάσουν για 4-5 ώρες ή μια νύχτα. (Μπορώ να τα κοπανίσει στο γουδί, οπότε θα είναι κάπως χοντροκομμένα). Ανακατεύω με το αλεύρι και ζυμώνω κανονικά. Ψήνω στο φούρνο για μια ώρα περίπου

Πεϊνιρλί

Συνεχίζουμε με συνταγές. Κάτι κλασσικό σήμερα. Ένα πεϊνιρλί. Ή αλλιώς τυρόψωμο, αφού (όπως έχω ξαναπεί) πεϊνίρ στα Τούρκικα πάει να πει τυρί κι ό,τι είναι με τυρί είναι πεϊνιρλί. Κι εδώ μιλάμε για ζύμη με τυρί, άρα; Βέβαια, στην Πέργαμο που θέλαμε πεϊνιρλί το παραγγείλαμε σαν πίντα (pida) (είν' αυτό στη φωτογραφία). Εδώ ήταν κλασσικό μέρος με πεϊνιρλί η Δροσιά που τη θυμάμαι τη δεκαετία του 80 γεμάτη πεϊνιρλάδικα αλλά τώρα έχουν μείνει μόνο δυο: του Ελευθεριάδη και του Τεχλικίδη ενώ φημισμένο ήταν και είν' ακόμα το πεϊνιρλί του Μπαρμπασταύρου στη Δραπετσώνα (όχι δεν έχει σάιτ).

Πρασόπιτα (Μαίρης)

Υλικά

Για το φύλλο

½ φλιτζάνι νερό
¼ φλιτζάνι λάδι
1 αυγό χτυπημένο
1 κουταλάκι σόδα
λίγο αλάτι
αλεύρι όσο πάρει

Για τη γέμιση

4 – 6 πράσα ψιλοκομμένα
1 κρεμμύδι ψιλοκομμένο
αλάτι, πιπέρι, άνηθο
200 γρ. φέτα
1 ½ κουτάλι σιμιγδάλι

Εκτέλεση

Σοτάρω τα υλικά ανακατεύοντας και προσθέτω στο τέλος τη φέτα. Ζυμώνω τη ζύμη για το φύλλο, όχι πολύ σφιχτή, τη χωρίζω στα δύο, ανοίγω ένα φύλλο, το στρώνω σε λαδωμένο ταψί, βάζω τη γέμιση, στρώνω από πάνω την υπόλοιπη ζύμη (που έχω ανοίξει σε φύλλο), χαράζω ελαφρά με μαχαίρι, αλείφω την πίτα με λίγο λάδι, την πασπαλίζω, αν θέλω, με σουσάμι και την ψήνω στους 170° μέχρι να ροδίσει.

Κολοκυθόπιτα με τραχανά

Στο χωριό μου τον τραχανά τον τρώμε σε σούπα, για κυρίως γεύμα. Και μέχρι τώρα έτσι τον έφτιαχνα το χειμώνα, συνήθως νάχει και λίγο κρύο. Από τότε που πέθανε δε, η μάνα μου, με τραχανά με προμήθευε η Βατώ που έφτιαχνε δεκάδες κιλά κάθε καλοκαίρι (όμως δεν ρίχνει την ποιότητα λόγω της ποσότητας). Έτσι και φέτος. Πήραμε το καλοκαίρι τον τραχανά μας κι όταν έπιασαν τα κρύα αρχίσαμε να τον καταναλώνουμε σιγά σιγά. (Τα τελευταία χρόνια στο σχολείο είχα ανακαλύψει και το να τον τρώω σκέτο, ξερό σαν σνακ - ιδέα κι αυτή του Δημήτρη - αλλά έφυγα απ' το σχολείο και στο σπίτι δεν περπάτησε το σύστημα, υπάρχουν τόσα που ήταν μικρή η κατανάλωση απ' το μπολάκι που είχα κι έτσι τον έφυγα). Τις προάλλες λοιπόν, λέγαμε στο Δημήτρη πως είχαμε φτιάξει τραχανά για μεσημέρι και πως τελειώνει σχεδόν παράλληλα με τα κρύα, θα μας μείνει ένα μικρό υπόλοιπο που δεν θα είναι για μια φορά. Και μας ρίχνει την ιδέα πως μπορούμε να βάλουμε τραχανά και σε πίτα.

Χαλβάς Φαρσάλων ξανά

Ο χαλβάς Φαρσάλων (σαπουνέ) μ' αρέσει πολύ. Έχω δοκιμάσει διάφορες συνταγές και έχω βάλει κάποια φορά μία απ' αυτές που την πέτυχα καλύτερα από τις άλλες. Αλλά ευχαριστημένος δεν έμεινα. Κάπου βρήκα μια που μου φάνηκε καλύτερη. Δεν θυμάμαι από πού την πήρα. Την έβαλα πριν κάνα δυο χρόνια προσωρινά να τη δοκιμάσω κι αν είναι να την ανεβάσω. Δεν αξιώθηκα για το πρώτο κι αποφάσισα να προχωρήσω στο δεύτερο. Ίσως τώρα το αποφασίσω. Τα σχόλια στο ΦΒ μ' έβαλαν στα αίματα. Έτσι τον δοκίμασα, τα συμπεράσματα στα σχόλια. Είναι μια οικονομική, εύκολη και γρήγορη συνταγή. Γίνεται νηστίσιμος με λάδι ή απογειώνεται η γεύση του με λιωμένο βούτυρο. Η καραμελωμένη επιφάνειά του είναι το κάτι άλλο.

Γεωργιανή τυρόπιτα

Ο φούρνος

Μια συνταγή για τυρόπιτα από την Γεωργία. Τη χώρα Γεωργία κι όχι από κάποια απ' τις γνωστές μου. Αναδημοσίευση κάνω αλλά έτσι κι αλλιώς, όποιος τη φτιάξει δεν μπορεί να την κάνει όπως στη Γεωργία ούτε καν όπως την πουλάνε γεωργιανοί φούρνοι στην Ελλάδα. Γιατί οι παραδοσιακοί γεωργιανοί φούρνοι είναι σαν πιθάρια μισοχωμένα στο έδαφος που μπαίνει φωτιά και ζεσταίνονται και μετά κολλάνε τη ζύμη στο πλάι και ψήνεται. Στην Ελλάδα υπάρχουν αλλά δουλεύουν με ηλεκτρικές αντιστάσεις (φαντάζομαι πως και στη Γεωργία έτσι θα είναι σήμερα). Κι έτσι είναι ιδιαίτερο το ψήσιμο άρα και η γεύση τους. Για τις πίτες αυτές κάπου είχε διαβάσει πριν κάμποσα χρόνια η Μαρία και βρήκαμε πως ο σχετικός φούρνος δεν ήταν και πολύ δύσκολο να προσεγγισθεί. Στην Αριστοτέλους 79, στην πλατεία Βικτώριας (κάποια στιγμή βγήκα απ' το μετρό, πήρα πίτες και συνέχισα με το επόμενο - τώρα έχει ανοίξει κι άλλος στην 3ης Σεπτεμβρίου 73). Το θέμα είναι πως έχω βγάλει φωτογραφίες αλλά δεν ξέρω πού βρίσκονται (όποιος ψάχνει βρίσκει) ενώ τώρα δεν γίνεται να βγάλεις γιατί λόγω των μέτρων για τον κορονοϊό δεν μπαίνεις καν μέσα στο μαγαζί. Ας βάλω κι ένα ακόμα λίνκι που έχει εικόνα.

Κόκορας κρασάτος με χυλοπίτες στη γάστρα

Αυτές τις μέρες είν' ο Δημήτρης στην Ελλάδα. Και συζητώντας για φαγητά εκδήλωσε την επιθυμία για κόκορα κρασάτο με χυλοπίτες. Η επιθυμία του διαταγή. Έπρεπε να ικανοποιηθεί, και γρήγορα, δεν είναι συνέχεια μαζί μας, φεύγει πίσω για Βερολίνο. Τα βασικά υλικά ήταν γνωστά: κόκορας και χυλοπίτες. Αλλά τι άλλο θα έπρεπε να τα συνοδέψει και, το κυριότερο, ποια είναι η σχετική διαδικασία. Γιατί πολλές φορές το έχω ακούσει ή δει σε μενού ταβέρνας αυτό το έδεσμα αλλά καμιά δεν το έφτιαξα και κυρίως δεν είχα σχετική συνταγή στο αρχείο μου. Βέβαια, τέτοια πράγματα την σήμερον είναι εύκολο να τα λύσεις: ρωτάς τη θεία Γκουγκλ. Κι αυτή σου δίνει πολλές και διάφορες ιδέες. Που διαφέρουν, αλλά αν ξέρεις διαλέγεις και καταλήγεις στη δική σου εκδοχή. Κι η δική μου, τελικά, ξέφυγε εντελώς αφού χρησιμοποίησα γάστρα.

Λεμονόπιτα (Όλγας)

Όλγας; Ποιας Όλγας; Σίγουρος δεν είμαι, αλλά έτσι την είχα σημειώσεις. Μάλλον συναδέλφισσα στο Μόναχο! 

Υλικά

500 γρ. αλεύρι
1 κουταλάκι μπέικιν πάουντερ
½ φλιτζάνι ζάχαρη
5 αυγά
250 γρ. μαργαρίνη
300 γρ. γιαούρτι
ξύσμα από 2 λεμόνια
1 βανίλια
1 πρέζα αλάτι
Για το σιρόπι
χυμό από ½ λεμόνι
2 φλιτζάνια ζάχαρη (ή λιγότερη)
1 φλιτζάνι νερό
κανέλα

Εκτέλεση

Χτυπάω στη μεσαία ταχύτητα του μίξερ το βούτυρο (που το έχω αφήσει αρκετά σε θερμοκρασία δωματίου να μαλακώσει). Προσθέτω τμηματικά τη ζάχαρη, ένα – ένα τα αυγά, χτυπώντας συνεχώς, το ξύσμα, το αλάτι, τη βανίλια και τέλος εναλλάξ το γιαούρτι με το αλεύρι, μέχρι να γίνει μια αφράτη μάζα. Βουτυρώνω μια φόρμα, την αλευρώνω και βάζω μέσα το μείγμα. Ψήνω στους 180º C για 45’ – 1 ώρα.