Όταν άρχισα να δουλεύω σαν αναπληρωτής, άλλαξα διάφορα σχολεία στην Πελοπόννησο. Εκεί, είτε γιατί αναπληρωτής ήμουνα, τα των μονίμων δεν μ' ενδιέφεραν (σιγά, για όλα έψαχνα) είτε γιατί στο νότο δεν το πολυσυνηθίζουνε, δεν έμαθα, δεν άκουσα, δεν είδα, για αποσπάσεις στο εξωτερικό. Όταν όμως διορίστηκα στο Διδυμότειχο, είχα έναν μαθητή που μόλις είχε επιστρέψει απ' το Λύκειο του Βούπερταλ όπου ήταν με τον πατέρα του που ήταν δάσκαλος και τώρα που γύρισε θα έδινε ειδικές εξετάσεις. Αλλά ενώ λέω παραπάνω πως για όλα έψαχνα, για το συγκεκριμένο δεν γύρεψα παραπάνω πληροφορίες.
Όταν επέστρεψα στο μέρος που είχαμε αποφασίσει πως θα γίνει το μέρος μας κι είχαμ' αγοράσει και σπίτι, έμαθα για μια συνάδελφο που ήταν αποσπασμένη στην Αίγυπτο κι ενώ τέλειωσε η απόσπασή της έκανε προσπάθειες (επιτυχείς) να μείνει κι άλλο εκεί. Και για άλλον έναν, με παρόμοια ιστορία για τη Σουηδία. Δεν μου λείπανε, δηλαδή οι πληροφορίες. Όμως δεν είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία, θεωρούσα πως αυτό αφορά άλλους κι όχι εμένα. Μέχρι που κάποια στιγμή...
Αλλά ας γυρίσουμε πάλι στο διορισμό και στο Διδυμότειχο. Με το που έφτασα βρήκα ακόμα έναν μαθηματικό. Γιάννης κι αυτός, που σπούδασε στα Γιάννενα κι αυτός. Ένα χρόνο μετά από μένα είχε μπει, άρα κάναμε αρκετά μαθήματα μαζί (κάποια εξάμηνα τα κάναμε μαζί μιας κι εμείς είχαμε χάσει ένα εξάμηνο με απόφαση της σχολής). Αυτός με θυμόταν κάπως, εγώ όχι (τελικά είχαμε μαζευτεί αρκετοί απ' το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων εκεί τότε). Αυτός είχε διοριστεί με τα δυσπρόσιτα τον προηγούμενο χρόνο. Δέσαμε και τον ένα χρόνο που ήμουνα μόνος μου και τον επόμενο που ήρθε η Μαρία και τα παιδιά, κάνανε παρέα και με τα δικά τους παιδιά που ήταν περίπου στις ίδιες ηλικίες. Έτσι, όταν τον δεύτερο (μου) χρόνο έφυγε κρατήσαμε επαφές και φιλίες, έστω από μακρυά.
Η γυναίκα του δεν ήταν διορισμένη. Διορίστηκε μερικά χρόνια αργότερα και διάλεξαν να πάνε στο Διδυμότειχο που το ήξεραν. Μιλάγαμε τηλεφωνικά, ανταλλάσσαμε νέα, το 2005 πήρε μετάθεση κι η Μάγδα προς το μέρος τους τους συγχάρηκα και κατά τα Χριστούγεννα πήρα να τα πούμε για τις γιορτές (ή λίγο πιο μπροστά). Στο τηλέφωνο απάντησε η κόρη τους που είχε περάσει στο πανεπιστήμιο στη Θεσσαλονίκη κι είχε πάει σπίτι εκείνες τις μέρες. Και με πληροφόρησε πως οι γονείς της δεν ήταν στο χωριό αλλά στη Γερμανία! Με απόσπαση. Τότε συνειδητοποίησα πως όλοι οι εκπαιδευτικοί είχαν μια τέτοια δυνατότητα!
Η ιδέα της απόσπασης μου άρεσε. Έτσι κι αλλιώς, από τότε που έφυγα απ' το χωριό μου για φοιτητής στα Γιάννενα μέχρι που γύρισα απ' το Διδυμότειχο, πάνω από 20 χρόνια δηλαδή, σ' ένα μέρος δεν είχα μείνει πάνω από 5 χρόνια (είχα στο ενεργητικό μου και λιγότερο από ένα, τα πρώτα χρόνια αναπληρωτής και όχι μόνο). Οπότε, σκεφτόμουν πως το να μείνω συνέχεια στο ίδιο μέρος θα μου ήταν δύσκολο. Και λέγαμε να πάρουμε καμιά απόσπαση για κάνα χρόνο σε καμιά επαρχία. Αυτό βέβαια θα είχε μπόλικο κόστος σ' αντίθεση με μια απόσπαση στο εξωτερικό που προέβλεπε έξτρα αμοιβή εκεί, το λεγόμενο επιμίσθιο.
Το πήραμε απόφαση αλλά δεν μπορούσαμε να φύγουμε αμέσως. Πρώτα πρώτα δεν ξέραμε καθόλου Γερμανικά κι έπρεπε να μάθουμε. Ύστερα, Τη χρονιά εκείνη ο Δημήτρης, ο γιος μου ήταν ήδη στη Β' Λυκείου, άρα τον επόμενο τέλειωνε αλλά τότε θα πήγαινε στη Β η κόρη, η Ειρήνη. Άρα θα έπρεπε να περιμένουμε να τελειώσει κι αυτή κι ύστερα να μετακινηθούμε. Βάζοντάς τα κάτω, το 2009 ήταν η χρονιά που θα μπορούσαμε κι αρχίσαμε να προσανατολιζόμαστε για τότε.
Όταν είπα την απόφαση στο Γιώργο, άλλον φίλο απ' το πανεπιστήμιο, του καλάρεσε κι αυτουνού η ιδέα και ξεκίνησε τις διαδικασίες άμεσα, αυτουνού τα παιδιά τέλειωναν απ' τα σχολεία ήδη το 2007. Έτσι, έφυγαν αυτοί πρώτα και ακολουθήσαμε εμείς. Μόνο που ο καιρός που διαλέξαμε δεν ήταν ο καλύτερος, αλλά τότε δεν το ξέραμε.
Ενόψει της πιθανής απόσπασης μάθαμε Γερμανικά κάνοντας ιδιαίτερα μαθήματα, δώσαμε εξετάσεις και περάσαμε το όριο που έπρεπε για να μπούμε στους πίνακες. Ήταν απ' τις τελευταίες εξετάσεις που έκανε το υπουργείο γι' αυτή τη δουλειά, αργότερα άλλαξαν τα πράγματα και μόνο αν έχεις πιστοποιημένη γλωσσομάθεια μπορείς να κάνεις αίτηση. Επίσης ήταν η τελευταία φορά που έγιναν μαζικά αποσπάσεις και που πριν φύγουμε μας είπαν και πέντε πράγματα σ' ένα ταχύρυθμο σεμινάριο. Το επιμίσθιο τότε ήταν 1750€ καθαρά φόρων κι εκκρεμούσε η υλοποίηση της υπόσχεσης της (πρώην πια) υπουργού Μαριέττας για αύξηση. Μάλιστα, ένας συνάδελφος είχε φτιάξει ένα σάιτ που μέτραγε τις μέρες και τις ώρες που είχαν περάσει απ' την εξαγγελία και δεν είχε υλοποιηθεί. Βέβαια, αντί για αύξηση ήρθαν επανειλημμένες μειώσεις και τις φάγαμε στη μάπα, η απόσπαση ήταν για 3+2 χρόνια αλλά στην τριετία μας είπαν πως αν θέλουμε να συνεχίσουμε τα τελευταία 2 θα ήταν χωρίς επιμίσθιο και άλλα τέτοια, αλλ' αυτά άλλη φορά.
Τότε υπήρχε κι ένα ηλεκτρονικό φόρουμ αλληλοενημέρωσης που λειτουργούσε με πόρους του υπουργείου, όταν άρχισαν οι μειώσεις κι οι διαμαρτυρίες μας το έκλεισαν κι ησύχασαν.
Εγώ είχα ήδη φτιάξει ένα σάιτ με χρηστικές πληροφορίες για τους εκπαιδευτικούς της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Με το ίδιο σκεπτικό έψαξα, μάζεψα πληροφορίες για τις αποσπάσεις στο εξωτερικό και τις ανέβασα κι αυτές. Όταν γυρίσαμε έβαλα παρόμοιες πληροφορίες και για την πρωτοβάθμια (που μου το ζητάγανε τόσον καιρό) και μάζεψα τα τρία κομμάτια σε ένα, μου τα ενοποίησε ο Δημήτρης κι έτσι όποιος θέλει πληροφορίες βρίσκει, αν και σήμερα πολλά μπορούν να βρεθούν κι αλλού, άλλα αντιγραμμένα από μένα κι άλλα γιατί έχει προχωρήσει η ηλεκτρονική πληροφορία. Αυτά που είχα βάλει τότε για το εξωτερικό δεν υπάρχουν αλλού, αλλά επίσης δεν είναι και επικαιροποιημένα.
Πολλά είπαμε για τα πριν. Στο επόμενο θα γράψω για τις ετοιμασίες κι ύστερα το πώς ξεκίνησα και τι έκανα εκεί και, πώς έφτασα στα μπλογκ: τα Γράμματα απ' τη Γερμανία κι αυτό εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Απόψεις; Ιδέες; Αντιρρήσεις; Παραλλαγές;
Όλα ευπρόσδεκτα.