Παρίσι 2005

Όπως έγραφα τις προάλλες, το 2005 κάναμε ένα οδικό ταξίδι στις Βρυξέλλες κι από κει επισκεφτήκαμε διάφορες πόλεις σε άλλες χώρες, πέρ' απ' το Βέλγιο. Την περιγραφή για το ταξίδι το ίδιο την ολοκλήρωσα, αλλά όπως υποσχέθηκα παρουσιάζω φωτογραφίες απ' τις επισκέψεις αυτές. Σειρά έχει το Παρίσι. Το πιο χαρακτηριστικό του μνημείο είναι μάλλον ο Πύργος του Άιφελ και μ' αυτόν ξεκινάμε σε νυχτερινή φωτογράφιση.

Χερούλι σε πόρτα. Άσχετο με τα από κάτω, αλλά με εντυπωσίασε.

Οι αυτοκινητόδρομοι στο Βέλγιο δεν είχαν (και νομίζω ακόμα δεν έχουν) χώρους για να σταματήσεις για ένα ξεκούρασμα. Μόνο μια διαπλάτυνση κάθε κάποια χιλιόμετρα ώστε αν το αυτοκίνητό σου πάθει κάτι, να το βάλεις εκεί για λίγο μέχρι να έρθει η οδική βοήθεια. Αντίθετα στη Γαλλία (και στη Γερμανία είδαμε αργότερα) υπάρχουν τέτοιοι χώροι κάθε κάποια χιλιόμετρα. Οι περισσότεροι συνδυάζονται με βενζινάδικα, καταστήματα φαγητού κλπ ενώ υπάρχουν που είναι μόνο για πικνίκ. Στην Ιταλία τα δυο είδη εναλλάσσονται με αξιοθαύμαστη συχνότητα, κάθε 12 - 13 χιλιόμετρα θα βρει μια το ένα και μια το άλλο. Και εννοείται πως κάθε τέτοιος χώρος έχει και τουαλέτα για τους ταξιδιώτες.

Οπότε Τρίτη πρωί φεύγουμε από Βρυξέλλες με προορισμό το Παρίσι. Έχουμε ταξιδέψει μιάμιση - δυο ώρες και θέλουμε τουαλέτα. Κάνουμε υπομονή να μπούμε στη Γαλλία που θα βρούμε χώρο. Φτάνουμε στα σύνορα που δεν γίνεται έλεγχος, βλέπουμε πινακίδες για τουαλέτες, πάμε κι είναι κλειδωμένες. Μιμηθήκαμε τους προηγούμενους ταξιδιώτες από μας, και ανακουφιστήκαμε στον περιβάλλοντα χώρο. Βέβαια μύριζε κάπως, αλλά τι να γίνει. Ήταν μια ψυχρολουσία η υποδοχή στη Γαλλία.

Και μιας και πιάσαμε τα των δρόμων, μια φωτογραφία για το πώς υποχρεώνεις τον άλλον να πληρώσει την κλήση. Του κλειδώνεις τη μια ρόδα. Βέβαια, δεν γινόταν αυτό σε όλα τα σημεία, αλλά εκεί που εμπόδιζε. Απ' την άλλη, αφού το αυτοκίνητο εμποδίζει (π.χ. είναι πάνω στη γωνία που στρίβουνε), ένα τέτοιο κλείδωμα δεν θα καθυστερήσει την αποκατάσταση της ομαλής κυκλοφορίας; Και δεν ξέρω πώς γίνεται η αφαίρεση.

Η εκκλησία της Παναγίας των Παρισίων από πολύ μακριά

από απόσταση που να φαίνεται ολόκληρη

κι από κοντά.

Εύκολος και φτηνός τρόπος για καλαθάκι για σκουπίδια: ένα κολλάρο σ' έναν στύλο και μια σακούλα. Στην αρχή την παίρνει λίγο ο αέρας, αλλά όταν αρχίσουν και πέφτουν σκουπίδια μέσα στέκεται μια χαρά.

Τα καραβάκια του Σηκουάνα. Τα είχα πρωτοακούσει όταν κάναμε Γαλλικά στο Γυμνάσιο. Μπατό μους (bateaux mouches) είναι τ' όνομά τους, καραβάκια μύγες. Και μεταφέρουν τουρίστες αβέρτα.

Μπήκαμε κι εμείς σ' έν' απ' αυτά.

Γέφυρα Αλεξάνδρου ΙΙΙ (Pont Alexandre III) και στο βάθος το Μέγαρο των απομάχων.

Ο οβελίσκος στην πλατεία Ομονοίας του Παρισιού (καλά, σε μετάφραση, Πλας ντε λα Κονκόρντ λέγεται - Place de la Concorde)/

Διαφήμιση σε στάση. Τι διαφημίζει; Τη χρήση προφυλακτικού. Κάτι που μας φάνηκε πολύ έξω απ' όσα συνηθίζονται στη δικιά μας χώρα.

Το Παρίσι είναι ένα από τα παγκόσμια κέντρα μόδας. Απ' τα πιο γνωστά ονόματα για πολυτελείς τσάντες, βαλίτσες κλπ αυτό της Λουί Βιτόν (Louis Vuitton) έστησε δυο τεράστιες βαλίτσες για διαφήμιση.

Η λεωφόρος των Ηλυσίων Πεδίων (Avenue des Champs-Élysées) απ' την Αψίδα του Θριάμβου (Arc de Triomphe). Στο βάθος διακρίνεται ο οβελίσκος.

Και κάτω απ' την Αψίδα του Θριάμβου καίει συνέχεια μια φωτιά για τον άγνωστο στρατιώτη.

Αφού είδαμε τον Πύργο του Άιφελ προχωρήσαμε στο πάρκο πίσω του, προς την Στρατιωτική Σχολή (Εκόλ Μιλιταίρ - École Militaire). Ο κόσμος καθόταν χαλαρά στο γρασίδι και ρέμβαζε. Και ξαφνικά τους βλέπουμε όλους να σηκώνονται, να τα μαζεύουν και να φεύγουν.

Άσχετοι εμείς με το καιρό του Παρισιού δεν καταλάβαμε τι γινόταν. Απλά ερχόταν βροχή. Και τι βροχή. Μπόρα γερή. Παρόλ' αυτά δεν το βάλαμε κάτω. Καταφέραμε και είδαμε το Παρίσι (έτσι κι αλλιώς μετά από λίγη ώρα σταμάτησε η βροχή, μπόρα ήταν και πέρασε).

Και θα κλείσουμε όπως ξεκινήσαμε. Με τον Πύργο του Άιφελ (Τουρ Εφέλ - Tour Eiffel) στα γαλλικά, Με το που βγήκαμε απ' το μετρό στο Τροκαντερό (Trocadéro) τον αντικρύσαμε

κι είπαμε να βγάλουμε αναμνηστικές φωτογραφίες. Στην αρχή έβγαζε ο ένας τον άλλον και είπαμε να έχουμε και μια όλη η οικογένεια μαζί. Του δίνω τη μηχανή φτιαγμένη, μη στεναχωριέσαι μου λέει, ξέρω από τέτοιες μηχανές.

Και ιδού το αποτέλεσμα. Άλλαξε το ζουμ, έβγαλε τα πόδια μας και κάποιος χώρο μπροστά ενώ ο πύργος του Άιφελ μόλις και διακρίνεται από πίσω μας. Ατυχήσαμε.

Οι ουρές για εισιτήριο μας απέτρεψαν ν' ανέβουμε. Το κακό είναι πως όσες φορές πήγα, δεν κατάφερα να βρω πιο μικρή ουρά. Κι έτσι δεν κατάφερα να δω τη θέα από ψηλά καμιά φορά. Η μικρή ουρά ήταν πάντα αυτή για να πάει κάποιος απ' τις σκάλες ενώ στα ασανσέρ ήταν πολύ μεγαλύτερες. Άρα και για το μέλλον που μόνο με ασανσέρ μπορώ να ανέβω, δεν έχω και πολλές ελπίδες (αν και δεν νομίζω πως θα ξαναπάω στο Παρίσι, το είδα αρκετά, πήγα και ξαναπήγα, υπάρχουν κι άλλα μέρη να δούμε). Κι αφού εξασφάλιζες το εισιτήριο έπρεπε να στηθείς στην επόμενη ουρά για ν' ανέβεις. Δεν έχω τόση υπομονή.

Και μια τελευταία φωτογραφία κάτω απ' τον Πύργο. Δεν είναι από το 2005 αλλά απ' την τελευταία φορά που πήγα, το 2012. Παιδάκια του σχολείου κατευθύνονται προς τα κει για ν' ανέβουν. Όλα φοράνε ειδικά γιλέκα για να ξεχωρίζουν από μακριά, μια πρακτική που την είχα δει και στη Γερμανία.