Τρόποι επικοινωνίας, μέρος 1ο

Όταν λέω επικοινωνία το λέω με την παλιά έννοια, αυτή που είχε η λέξη στα νιάτα μου ακόμα (και που έχουν και τα λεξικά). Γιατί σήμερα έχει πάρει τη θέση της λέξης διαφήμιση! Και το επικοινωνώ έγινε μεταβατικό ρήμα. Δεν επικοινωνώ με κάποιον άλλον αλλά επικοινωνώ κάτι, ένα προϊόν, τις απόψεις μου κλπ. Όμως "γέρος γάιδαρος καινούρια περπατησιά" δεν γίνεται. Έτσι Οι άνθρωποι πάντα ήθελαν να επικοινωνούν ΄μεταξύ τους. Κι ο πρώτος τρόπος επικοινωνίας ήταν η ομιλία (άλλο αν σήμερα έχουν φτιαχτεί τόσες γλώσσες που δεν είναι καθόλου σίγουρο πως δυο άνθρωποι θα μπορέσουν να επικοινωνήσουν με την ομιλία 😀). Όμως αυτό είχε ένα μειονέκτημα. Πως έπρεπε αυτοί που επικοινωνούν να είναι παρόντες ταυτόχρονα και σε μικρή απόσταση. Κι έτσι μπήκε στη μέση και η γραφή. Αυτή έδινε τη δυνατότητα να επικοινωνήσουν άνθρωποι που δεν ήταν ταυτόχρονα στον ίδιο τόπο ή στον ίδιο χρόνο.

Αλουμινόχαρτο

Το αλουμινόχαρτο είναι σήμερα πολύ συνηθισμένο βοήθημα στην κουζίνα σήμερα. Όμως θέλει προσοχή και σ' αυτό θα επικεντρωθώ σήμερα. Το αλουμίνιο είχαμε μάθει στη χημεία στο γυμνάσιο (να επισημάνω πως εγώ πήγα 5 χρόνια στο γυμνάσιο και 1 χρόνο στο λύκειο) για το αλουμίνιο λοιπόν μάθαμε πως είναι "επαμφοτερίζον στοιχείο". Τι πάει να πει αυτό; πως αντιδρά τόσο με βάσεις όσο και με οξέα, ενώ γενικά τα μέταλλα είναι τα οξέα που τα τρώνε ενώ τα ίδια είναι βασικά. Αποτέλεσμα είναι να αλλοιώνεται ακόμα και με τα άλατα. Πράγμα που το κάνει να μην είναι κατάλληλο για τρόφιμα!

Μακαρόνια ογκρατέν

Μου περίσσεψε μπεσαμέλ (ήθελα μισή δόση κι έφτιαξα ολόκληρη) και σκεφτόμουνα τι να την κάνω. Έχω διάφορες συνταγές με μπεσαμέλ αλλά δεν έβλεπα κάτι που να μ' αρέσει για τη συγκεκριμένη μέρα ή δεν είχα τα απαραίτητα υλικά. Και μούρχεται η ιδέα για μακαρόνια ογκρατέν. Που γίνονται και χωρίς μπεσαμέλ (με κρέμα γάλακτος) αλλά μπορούν να φτιαχτούν και κάπως σαν ορφανό παστίτσιο (ορφανό = χωρίς κιμά, όχι όμως και νηστίσιμο, έχει άλλα μέσα). Ψάχνω τις συνταγές μου, αυτές πούχω βάλει εδώ αλλά και άλλες που κάθονται στην άκρη (γιατί δεν μ' ενθουσιάζουν) και δεν βρίσκω τίποτα. Άρα, το φτιάχνω και το δημοσιεύω!

Μπουγιουρντοαφήγημα

Τις προηγούμενες μέρες στο μπλογκ του Σαραντάκου είχε βάλει για τις λέξεις του 21 (ποιανού 21; ένα είναι το 21, το 1821). Ανάμεσα στα άλλα αναφέρθηκε το μπουγιουρντί. Και κάποιος θυμήθηκε πως για το μπουγιουρντί είχε γίνει αναλυτική κουβέντα στο μπλογκ παλιότερα, τόσο για το χαρτί, δηλαδή αυτό καθαυτό το μπουγιουρντί όσο και για το φαγητό που έχει αυτό το όνομα. Εκεί, στα σχόλια υπήρχε ένα αφήγημα απ' την σχολιάστρια που σχολιάζει με το ψευδώνυμο Λουκρητία (ή για συντομία Λου) που μια της δημιουργία είχα δημοσιέψει εδώ παλιότερα (μια φανταστική συνέντευξη από μένα). Επειδή το αφήγημα είναι κάπως μεγάλο (είχε δημιουργικό οίστρο - όχι πως είναι πρώτη φορά, αλλά συνήθως εκφράζεται έμμετρα) τόκοψε σε κάμποσα σχόλια να διαβάζεται. Βέβαια, το να διαβάζεται είν' ένας λόγος. Εμένα με δυσκόλεψε κι έτσι το αντέγραψα κομμάτι - κομμάτι και το σύνθεσα σε ένα. Αυτό το είχε κάνει και άλλος σχολιαστής, (ο Spyridos) μόνο που το κείμενο που έβαλε είναι σε τόπο που το κράταει για πολύ λίγο. Σήμερα βρεθήκαμε με την Λου και την ρώτησα αν είναι να το βάλω σε πιο μόνιμο μέρος κι εκείνη μου έδωσε την ιδέα να το μεταφέρω εδώ. Ιδού το λοιπόν. Κρατάω τις ορθογραφικές προτιμήσεις της συντάκτριας (π.χ. αυτό που βγάζει μάτι Βεζύρης αντί Βεζίρης, γαλλικό ερωτηματικό αντί για ελληνικό κλπ), καθένας με τις επιλογές του. Τελικά πήρα τη σύνθεση του Spyridos που είναι ενεργή αυτή τη στιγμή, τόχει πολύ πιο δουλεμένο!

Δικαιολογημένες και αδικαιολόγητες

Διαβάζω πως μέσα στον Μάρτη θα αλλάξουν πάλι τα πράγματα στα σχολεία. Αφενός μεν θα αυστηροποιηθεί το πλαίσιο λειτουργίας για τους μαθητές που παρεκτρέπονται π.χ. επανέρχεται η πενθήμερη αποβολή που είχε καταργηθεί πριν μερικά χρόνια. Αν και, γενικά, οι αυστηρές ποινές δεν είναι πάντα αποτρεπτικές, η κατάργηση της δυνατότητας του συλλόγου του σχολείου για να επιβάλει ποινές όπως η παραπάνω, ήταν πρόβλημα (το πρόλαβα όταν δίδασκα στο σχολείο ακόμα). Γιατί ουσιαστικά σήμερα οι ποινές που προβλέπονται δεν έχουν κάποια κλιμάκωση, χώρια που ο διευθυντής έχει χάσει την δυνατότητα για ξεχωριστή και άμεση τιμωρία για απλά παραπτώματα. Αφετέρου όμως, στα μέτρα που διέρρευσαν είναι και η επαναφορά του διαχωρισμού στις απουσίες σε δικαιολογημένες και αδικαιολόγητες.

Πράσινος Πόρος (και πράσινα άλογα)

Πρόσφατα (εντάξει, όχι και τόσο, πέρασε κάνα δίμηνο) έγιναν διάφορες εξαγγελίες από τον πρωθυπουργό πως ο Πόρος είναι το επόμενο πράσινο νησί της Ελλάδας. Μέσα στις άλλες αλλαγές, η μεταφορά από και προς το νησί θα γίνεται με ηλεκτρικά πλοία. Μα αν τα πλοία κινούνται με ηλεκτρισμό συνιστούν κάτι πιο πράσινο, με την έννοια πιο οικολογικό; Και μάλιστα αυτή η συζήτηση να γίνεται για τον Πόρο; Μα για τον Πόρο που επέχει λίγα μέτρα από το Γαλατά και λίγο πιο πέρα η απόσταση δεν είναι ούτε κατό μέτρα; Κι η κίνηση πλοίων με ηλεκτρισμό είναι πιο πράσινο απ' το να κατασκευαστεί ένα γεφύρι;

Πάρκινγκ χωρίς πάρκινγκ

Απέδιδα προχτές τα εύσημα που, επιτέλους, υπάρχουν τουαλέτες στους ελληνικούς αυτοκινητόδρομους και με παροχή πόσιμου νερού (σε περιοχές που κάτι τέτοιο δεν είναι από κοντινή παροχή). Όμως για να μην μένουν μόνο οι θετικές εντυπώσεις, να γράψω σήμερα και τις αρνητικές για να υπάρχει ισοζύγιο. Πλησιάζεις σε μια τουαλέτα. Τι ποιο φυσικό απ' το να θέλεις να σταματήσεις κάπου και τ' αυτοκίνητό σου. Όμως όχι, δεν επιτρέπεται. Υπάρχουν κολωνάκια δεξιά που δείχνουν πως εκεί δεν μπορείς να τ' αφήσεις. Και τότε τι κάνεις; Το παίρνεις στον ώμο;

Νερό απ' τον αέρα

Τελευταία στους ελληνικούς αυτοκινητόδρομους έχουν κάνει την εμφάνισή τους τουαλέτες. Καιρός ήταν, μέχρι τώρα η σχετική εξυπηρέτηση γινόταν στα πάρκινγκ - εσοχές των δρόμων (με τις όποιες δυσκολίες υπήρχαν εκεί). Και μάλιστα, τουαλέτες που είναι καθαρές (από όσες έχω εμπειρία). Το μόνο πρόβλημα που είχαν ήταν πως το νερό που υπήρχε δε ήταν πόσιμο, αλλά μικρό το κακό, το νερό που ήθελες όταν πήγαινες εκεί ήταν για να ρίξεις στην τουαλέτα και να πλύνεις τα χέρια σου. Βέβαια, πιθανά νάθελες και να πιεις, αλλά δεν βαριέσαι, τι να γίνει. Το πρόβλημα αυτό φαίνεται να λύνεται, τουλάχιστον στην Ολυμπία οδό.

Σύγχρονος ΟΣΕ

Εντάξει, Hellenic train. Επέτειος από το πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη. Κι είπα να την τιμήσω μ' έναν άλλο τρόπο. Βάζοντας μια φωτογραφία που δείχνει πώς απαξιώνεται το τρένο στην πράξη. Είναι (και φαίνεται) απ' τη γραμμή του οδοντωτού. Που έχει τιμές μόνο στα ελληνικά. Σε πολλές περιπτώσεις βλέπω κατάλογο με τιμές μόνο στα αγγλικά (ή κι άλλη γλώσσα ανάλογα την περιοχή, συνήθως σε ταβέρνες ή τουριστικές προβολές) και σνομπάρω τις σχετικές επιχειρήσεις (δεν πάω σ' αυτές εκτός αν είναι μεγάλη ανάγκη). Εδώ συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Δεν θέλουμε τους τουρίστες. Και κάποιος φιλότιμος υπάλληλος (πιθανά γιατί βαρέθηκε να τον ρωτάνε) έκατσε κι έγραψε με το χέρι τη μετάφραση!

Αρκούδις μι τα κδούνια

Τη δεκαετία του 70 ξεκίνησαν να φτιάχνονται συντοπίτικοι σύλλογοι. Άνθρωποι με καταγωγή απ' το ίδιο μέρος που έμεναν σε άλλη περιοχή έφτιαχναν ένα σύλλογο για να θυμούνται τα ήθη και έθιμα της περιοχής τους. Στην Αθήνα φτιάχτηκε το 1975 ο "Σύνδεσμος Πλωμαριτών Αττικής Βενιαμίν ο Λέσβιος" και κάπου εκεί κι η Λεσβιακή Ένωση Σπουδαστών (ΛΕΣ). Όταν ήμουν φοιτητής ήμουν μέλος και στους δυο, αντεπιστέλλον, βέβαια, αφού εγώ ήμουνα στα Γιάννενα. Και η μεν ΛΕΣ δεν ξέρω αν υπάρχει σήμερα, ο σύλλογος των Πλωμαριτών όμως υπάρχει και χτες είχε τον αποκριάτικο χορό του.

Φύλλο Περέκ

Το σημερινό θα είναι κατά κύριο λόγο φωτογραφικό. Για να ισορροπήσουμε το προχτεσινό της χαβίτσας που δεν είχε καθόλου φωτογραφίες. Να κρατήσουμε το ισοζύγιο. Καταρχάς να πω τι είν' αυτό το φύλλο το περέκ (που το βλέπω και σαν μπασλαμά). Είναι φύλλο για πίτες προψημένο, πράγμα που σημαίνει πως μπορεί να διατηρηθεί για πολύν καιρό χωρίς να χρειάζεται ψυγείο. Αυτό έχει και το μειονέκτημα πως τρίβεται εύκολα (σπάει σε κομμάτια) αλλά δεν μου δημιούργησε πρόβλημα στη χρήση. Αυτό που έχω στην αρχή είναι από τη Δράμα, γενικά βρίσκεται στη Μακεδονία όπου ζουν Πόντιοι (ποντιακό υλικό είναι), στην Αθήνα τέτοιο φύλλο βρίσκεται σε λίγα μέρη.

Χαβίτσα

Για την χαβίτσα δεν έχω φωτογραφία. Πού να την βρω αφού ούτε την έφτιαξα ποτέ εγώ, ούτε πρόκειται να την φτιάξω. Γιατί, όπως έγραψα και αλλού, πρόκειται για μια θερμιδική βόμβα. Κι όχι μόνο. Και για χοληστερινική βόμβα. Τότε γιατί βάζω τη συνταγή; Μα για να υπάρχει στην αναζήτηση της Γκουγκλ. Αν το ψάξει κανείς σήμερα θα το βρει σ' ένα σχόλιο δικό μου (αυτό που αναφέρω παραπάνω) και μια συνταγή σ' ένα Παλιοχωριανό σάιτ, που όμως αφενός είναι ανάμεσα σε άλλα φαγητά αλλά κυρίως εκεί δεν αναφέρει τίποτα για νερό. Καλά, ρε πατριώτες, με τι θα φουσκώσει τ' αλεύρι; Και για να το επιβεβαιώσω, πήρα και τη Βατώ. Αλλά πολλά τα εισαγωγικά, ας πάμε στο από τι αποτελείται και πώς φτιάχνεται η χαβίτσα.

Μετρητά vs πλαστικό χρήμα

Έγραφα για το ότι το πλαστικό χρήμα (οι κάρτες) δεν γίνονται δεκτά σε κάποια μαγαζιά στη Γερμανία. Και στην Ελλάδα δεν γίνεται δεκτό με χαρά, άσχετα αν υπάρχουν οι πιέσεις από την κυβέρνηση. Τότε είχα αναφέρει για το μαγαζί που έχει μόνιμα κολλημένη στο παράθυρο ανακοίνωση πως το μηχάνημά του είναι χαλασμένο, ενώ σε άλλο μαγαζί που ήμαστε παρέα πήγε να πληρώσει ένα με μετρητά. Το ποσό ήταν 15,50€. Δίνει 20άρικο και το γκαρσόνι ζητάει αν υπάρχουν τα 50 λεπτά (δεν έχουν ψιλά στα μαγαζιά εδώ). Άλλος απ' την παρέα προσφέρεται να πληρώσει με κάρτα ώστε να μην χρειάζονται ρέστα και η προσφορά απορρίπτεται διακριτικά. (Για να είμαι δίκαιος, μου έχει συμβεί και το αντίστροφο: να πάω να πληρώσω με μετρητά 3,5€, να δίνω 5 και να μου λένε δεν έχεις κάρτα να μην ψάχνω ψιλά). Πριν λίγες μέρες μέσα από το τζάμι της πόρτας ενός μαγαζιού είδα κολλημένο το παρακάτω που λέει γιατί τα μετρητά είναι πιο καλά για όλους μας. Επειδή το μαγαζί εκείνη την ώρα ήταν κλειστό κι έτσι η φωτογραφία δεν διαβάζεται και τόσο εύκολα, κάνω την αντιγραφή (διατηρώ την ορθογραφία και σύνταξη όπως το είδα).

Στην όπερα του Μονάχου

Τελευταίο από τα σημειώματα που ήρθαν λόγω της πρόσφατης επίσκεψής μου στο Μόναχο. Στη Γερμανία η όπερα είναι μέσα στην κουλτούρα τους. Κάθε πόλη έχει κι ένα κτίριο όπερας. Που δίνει τακτικά παραστάσεις. Στην Ελλάδα θα μπορούσα να αντιστοιχίσω με τα θέατρα αυτά (γιατί τι άλλο είναι το κτίριο της όπερας από ένα θέατρο για ειδικό σκοπό) με το δημοτικό θέατρο του Πειραιά ή της Ερμούπολης ή τον Απόλλωνα στην Πάτρα. Μόνο που φαντάζουν σαν φτωχού συγγενείς μπροστά στου Μονάχου (σ' αυτό έχω μπει, σε άλλα δεν έτυχα - όπως δεν έτυχε να μπω και στην κεντρική σκηνή του εθνικού θεάτρου). Αντίστοιχο θα μπορούσαμε να πούμε το Μέγαρο μουσικής στην Αθήνα; Δεν μου ταιριάζει. Η παλιά λυρική σκηνή στην Ακαδημίας ήταν προφανώς άσχετη, στην καινούρια στο Νιάρχος δεν έχω πάει, από το διάγραμμα για τα εισιτήρια βλέπω να μοιάζει μεγάλη και εντυπωσιακή (και με τσουχτερές τιμές - ειδικά αν τις συγκρίνω με του Μονάχου που έχουν μεγαλύτερο εύρος, μιλάω για τις παραστάσεις μιας και το κτίριο το εκμεταλλεύονται και για ξεναγήσεις).

Σποτάκια MVG

Το Μόναχο έχει σαν σήμα της πόλης ένα καλογεράκι, το Μύνχνερ Κιντλ (Münchner Kindl). Βλέπετε η λέξη Μόναχο συνδέεται με τους μοναχούς, τους καλόγερους, αφού εκεί που είναι σήμερα το Μόναχο υπήρχε ένα μοναστήρι και φτιάχτηκε μια πόλη γύρω του, στα 1158 λέει, θυμάμαι που το 2010 γιορτάστηκαν τα 852 χρόνια από την ίδρυση του Μονάχου (και μετά δεν υπήρξε άλλη πιο στρογγυλή επέτειος). Έτσι λοιπόν, το καλογεράκι με την κίτρινη ζώνη (και γύρ' απ' την κουκούλα), εμφανίζεται στο σήμα της πόλης, στο Οκτόμπερφεστ κι όπου αλλού θέλουν να δηλώσουν πως κάτι αναφέρεται στο Μόναχο.

Σήμα κινητού στο μετρό

Μετακινούμε συχνά με το μετρό στην Αθήνα. Και ξέρω πως δεν πρέπει να περιμένω να επικοινωνήσω τηλεφωνικά με κάποιον όση ώρα βρίσκομαι στα υπόγεια. Οριακά υπάρχει δυνατότητα σε κάποιους σταθμούς, πρέπει να προλάβεις να ολοκληρώσεις τη συνομιλία την ώρα που έχει σταματήσει ο συρμός εκεί, ή να στείλεις ένα μήνυμα. Βέβαια, έχει να κάνει και με την εταιρία που έχεις, η Ειρήνη λέει πως η Κοσμοτέ τα πάει πολύ καλύτερα, δεν ξέρω.

Πάντα ψιλά στα ταμεία

Ένα θέμα στο οποίο έχω αναφερθεί ξανά στο παλιό ιστολόγιο. Με εντυπωσίαζε και τότε, με εντυπωσίασε και τώρα. Βέβαια, φωτογραφία από συρτάρι ταμείου δεν γίνεται να βάλω, οπότε ας αρκεστούμε σε φωτογραφίες από μαγαζάκια χριστουγεννιάτικων αγορών, αφενός γιατί αυτός ήταν ο στόχος της πρόσφατης επίσκεψης στο Μόναχο κι αφετέρου γιατί από τέτοια μικρομάγαζα περιμένεις να υπάρχει πρόβλημα όμως ούτε κει υπάρχει. Δεν μούτυχε ποτέ αυτό που γίνεται στη λαϊκή π.χ. να ρωτάει ο ένας πάγκος τον διπλανό για να χαλάσει.

Κι είν' όλα ΒΙΟ

Στο πρόσφατο ταξίδι μου μούκανε εντύπωση πως πάρα πολλά προϊόντα στο σουπερμάρκετ ή στα μαγαζάκια στις χριστουγεννιάτικες αγορές διαφήμιζαν πως ήταν βιολογικά. ΒΙΟ και ξερό ψωμί. Και καλά, τα φρούτα να είναι βιολογικά να το καταλάβω (αν και διατηρώ πολλές επιφυλάξεις, ξέροντας πως οι προϋποθέσεις για να είναι κάτι βιολογικό είναι πολύ αυστηρές, απορώ πώς καταφέρνουν και παίρνουν πιστοποίηση). Αλλά βιολογικά λουκάνικα; Πώς; Πόθεν;

Ζέστη (μέσα) τον χειμώνα

Προφανώς άσχετη η φωτογραφία, είναι ο κινέζικος πύργος στου εγγλέζικους κήπους του Μονάχου, όπως τον είδα στο τελευταίο ταξίδι. Άσχετη και η επόμενη είναι το εσωτερικό της Αζάμκιρχε (Asamkirche) που όταν περνάς απ' έξω δεν την πιάνει το μάτι σου αλλά μέσα είναι γεμάτη με τόσα και τόσα γλυπτά, εικόνες κλπ. Μιας και το θέμα δεν μπορεί να έχει εικόνα είπα να βάλω άσχετες φωτογραφίες αλλά από μέρη ενδιαφέροντα. Χώρια που είναι και μικρό οπότε έτσι θα έχει και λίγη έκταση 😀

Μετακίνηση παιδιών

Έγραφα για τα μωρά στα καρότσια. Που ακόμα και τον χειμώνα τα κυκλοφορούνε (ναι, δεν το σχολίασα αυτό, έμεινα στη δυνατότητα να κυκλοφορούν με καρότσια, αλλά τα μωρά κυκλοφορούν όλες τις εποχές, δεν τα κρατάνε μέσα στο σπίτι μην κρυώσουν ή μην ζεσταθούν ή μη βραχούν - έχουν τον απαιτούμενο εξοπλισμό). Εκτός όμως απ' τα μωρά κυκλοφορούν στους δρόμους και τα παιδάκια. Τόχα ξεχάσει αυτό. Στις τρεις - τέσσερεις μέρες που έμεινα στο Μόναχο δεν πέρασε μέρα που να μην δω μια τουλάχιστον ομάδα μικρών να μετακινείται.

Μωρά - ανάπηροι σε καρότσια

Έγραφα για την προσβασιμότητα που υλοποιείται στη Γερμανία. Αυτό δίνει τη δυνατότητα να κυκλοφορούν άνετα τα μωρά στα καροτσάκια αλλά και οι ανάπηροι. Βέβαια είναι και θέμα κουλτούρας. Η κουλτούρα τους εκεί είναι να κυκλοφορούν όλοι. Αυτοί που δεν μπορούν να περπατήσουν δικαιούνται κι αυτοί να κυκλοφορήσουν. Και μπορεί να μην έχω φωτογραφία από αμαξίδιο, αυτό όμως έγινε εν γνώση μου, δεν το θεώρησα κομψό.

Προσβασιμότητα

Όταν μιλάμε για προσβασιμότητα δεν σημαίνει φτιάχνω μια ράμπα στα κτίρια κι όλα καλά. Όχι πως δεν χρειάζεται και δεν βολεύει κι αυτό. Πρόσφατα μιλούσα με γνωστή μου που είναι σε αναπηρικό αμαξίδιο και μούλεγε πως παλιότερα δεν μπορούσε να πάει καθόλου κάπου, ενώ τώρα αφού πάει με το αυτοκίνητο μέχρις εκεί κοντά, κάτι γίνεται. Αλλά παρατηρούσα στο Μόναχο πώς προσπαθούν να υπάρχει ευκολία για κίνηση σ’ όλα τα σημεία.

Πληροφόρηση στα ΜΜΜ

Στη Γερμανία η πληροφόρηση με πινακίδες και φωνή είναι πανταχού παρούσα. Στο S-bahn (ες μπαν είναι το αντίστοιχο του προαστιακού) και στα υπόλοιπα τρένα δεν λέει μόνο ποια είναι η επόμενη στάσεις (ή μάλλον οι επόμενες γιατί δείχνει αρκετές) αλλά κι όταν πλησιάζει δείχνει ποια τοπικά μέσα περνάνε από κει (κι όταν λέμε από κει το εννοούμε, φροντίζουν οι γραμμές των λεωφορείων και τραμ να περνάνε δίπλα απ' τους σταθμούς των τρένων και του μετρό) και σε πόση ώρα (η προβλεπόμενη κι η τυχόν καθυστέρηση από δίπλα)

Χριστουγεννιάτικος στολισμός στη Γερμανία

Συνήθως, όταν μιλάμε για στολισμό έχουμε δυο ειδών: τον δημόσιο (δημοτικό), στους δρόμους δηλαδή και τον ιδιωτικό, στα σπίτια. Στη Γερμανία ούτε το ένα συνηθίζεται ούτε το άλλο. Για παράδειγμα, ο στολισμός στο Μόναχο ήταν αυτός των φωτογραφιών. Σε δυο δρόμους κοντά στην (κεντρική) Μαρίενπλατς είχαν βάλει κάποια αστεράκια και τέτοια στις κολώνες φωτισμού καθώς επίσης κι αυτή την αψίδα. Στους υπόλοιπους δρόμους τίποτα, το χρώμα το δίνουν οι χριστουγεννιάτικες αγορές που είναι σε πολλά σημεία και με φώτα. Βέβαια, μιλάμε για πριν τα Χριστούγεννα. Οι αγορές κλείνουν σε διάφορες ημερομηνίες ανάμεσα παραμονή Χριστουγέννων (στο Μόναχο) και μέχρι την πρωτοχρονιά (ανοίγουν παντού 4 Σαββατοκύριακα πριν τα Χριστούγεννα).

Φωτισμός στους δρόμους (Γερμανία)

Έψαχνα να βρω μια φωτογραφία που να φαίνεται πως ο φωτισμός στους δρόμους του Μονάχου (και της Γερμανίας γενικότερα) είναι ελάχιστος, οριακός. Αλλά δεν συνηθίζει κανείς να βγάζει φωτογραφίες όταν δεν έχει φως, εκτός αν το κάνεις επιτούτου. Τελικά δεν βρήκα καμιά κι έτσι παραπάνω υπάρχει μια φωτογραφία που έχει μπόλικο φως. Αλλά αν παρατηρήσει κάποιος προσεκτικά, θα δει πως το φως είναι από τα μαγαζιά. Η φωτογραφία είναι από δρόμο δίπλα απ' το δημαρχείο, στο κέντρο του Μονάχου, ένας δρόμος με μπόλικη κίνηση κι έτσι τα μαγαζιά είναι καταστόλιστα και κατάφωτα. Γιατί αν φύγεις λίγο από το κέντρο (όχι πολύ, 100 - 200 μέτρα) τα φώτα των δρόμων ίσα που σου επιτρέπουν να κυκλοφορείς χωρίς να σκοντάφτεις (βέβαια, δεν είναι εύκολο να σκοντάψεις, δεν έχει πεταμένες πλάκες στα πεζοδρόμια ή άλλα περίεργα πράγματα 😀).

Κάρτα για πληρωμή; Όχι δεν θα πάρω

Κι ενώ στην Ελλάδα επιβάλλονται τα μηχανάκια για πληρωμή με κάρτα ακόμα και στις λαϊκές, στη Γερμανία επιμένουν στα μετρητά. Όπως στο μαγαζάκι της φωτογραφίας με ασιάτικο φαγητό. Με το που πήγα να παραγγείλω μου έδειξε την πινακίδα που είχε μπροστά απ' το ταμείο (και χώρο παραγγελιών):"nur Bargeld" Μόνο μετρητά. Και δεν είναι το μόνο.

Έργα DB Hauptbahnhof (και όχι μόνο)

Το Μόναχο για μένα είναι κι ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός του, το Hauptbahnhof. Ξεκινώντας απ' το γνωστό τραγούδι του Διονυσίου "Στο σταθμό του Μονάχου" (που όσο ήμουν στη Γερμανία το είχα ρινγκτόν στο κινητό μου - και ναι, είναι του Διονυσίου, όχι του Καζαντζίδη όπως πολλές φορές νομίζουμε), αλλά και απ' τις ώρες που πέρασα σ' αυτόν την εποχή εκείνη καθώς έμενα στο Μόναχο αλλά δούλευα στο Μανχάιμ (350χλμ), τη Στουτγάρδη (220χλμ) ή το Άουγκσμπουργκ (60χλμ). Οπότε τώρα που βρέθηκα ξανά στην πόλη, θα πέρναγα οπωσδήποτε κι απ' αυτόν.

Χιόνια στο Μόναχο

Πριν κάνα μήνα και κάτι έπεσε χιόνι στο Μόναχο. Μέχρις εδώ τίποτα το περίεργο. Όταν ήμουν εκεί, την πρώτη χρονιά χιόνι είδαμε γύρω στις 10 Οκτώβρη και βλέπαμε τακτικά μέχρι τον Μάρτη. Και μούχε κάνει εντύπωση πως το χιόνι δεν ψήλωνε καθόλου παρόλο που χιόνιζε κάθε τρεις και λίγο. Κι ενώ η θερμοκρασία ήταν κάτω απ' το μηδέν συνέχεια (αυτό που λέγεται ολικός παγετός) πάλι το χιόνι έλιωνε. Την εποχή εκείνη σχολίαζα (και εντυπωσιαζόμουνα) απ' το πόσο άμεσα και αποτελεσματικά γινόταν ο εκχιονισμός. Μάλιστα, πολλές φορές όταν έπεφταν στην Ελλάδα χιόνια και κοβόταν στα δυο (ή και περισσότερα) κομμάτια απ' το χιόνι και την αδυναμία να καθαρίσουν τους δρόμους, λέγαμε πως είναι η ανοργανωσιά που φταίει, αν και, προσωπικά, συνήθως έλεγα πως για το τόσο μικρό διάστημα που είναι οι χιονοπτώσεις, είναι δύσκολο να έχουμε την ετοιμότητα για την αντιμετώπισή τους. Πάντως, το Μόναχο το είχα(με) σαν υπόδειγμα.

Μόναχο, 10+ χρόνια μετά

Βρέθηκα στο Μόναχο μετά από πολλά χρόνια. Έμεινα εκεί σχεδόν τρία χρόνια, 2009 - 2012, ξαναπήγα περαστικός το καλοκαίρι του 2013 κι από τότε μόνο με τη σκέψη μου ταξίδευα εκεί. Πριν κάνα μήνα ξαναπήγα. Να ζήσω τη χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρά τους ξανά, 12 χρόνια απ' την τελευταία φορά (τα χριστούγεννα του 2011 ήταν η προηγούμενη, έτσι;). Τα κατάφερα, πήγα για λίγες (πολύ λίγες τελικά) μέρες και κατευθείαν μούρθε να γράψω και να σχολιάσω καταστάσεις. Και μπήκε το θέμα: σε ποιο μπλογκ να τα βάλω αυτά που θα γράψω; Σ' αυτό που είναι γενικού ενδιαφέροντος ή στο παλιό που ήταν καθαρά γερμανικού ενδιαφέροντος (Γράμματα απ' τη Γερμανία ο τίτλος του για).

Ο Ναπολέοντας

Ο πρόλογος στο βιβλίο με τα παραμύθια

Όχι, δεν πρόκειται για τον μεγάλο Ναπολέοντα, τον γνωστό, της Γαλλίας. Πρόκειται για ένα παραμύθι που έλεγε η γιαγιά μου. Εγώ δεν το θυμάμαι καθόλου. Αλλά το θυμήθηκε και το μετέφερε σε χαρτί ο θείος μου ο Αντώνης που γιορτάζει σήμερα. Προς τιμήν του, λοιπόν, το μεταφέρω εδώ. Ο θείος (αδερφός της μάνας μου) σπούδασε δάσκαλος και δούλεψε σε σχολεία της Άνδρου, της Χίου, της Μυτιλήνης και της Αθήνας. Μετά τη σύνταξη του αποσύρθηκε σ' ένα βουνό κι άρχισε να γράφει διάφορα. Το βουνό δύσκολο για την ηλικία του πια (φέτος κλείνει τα 90 αν υπολογίζω σωστά), μετακόμισε σε πιο προσιτά μέρη, αλλά το γράψιμο δεν το αφήνει. Τώρα δεν γράφει με το χέρι αλλά σε υπολογιστή (ναι, έμαθε να τον χρησιμοποιεί) κι αυτό κάνει πιο εύκολο το τύπωμα και τη διανομή (μιας και τα γραφτά του τα δίνει σε ορισμένους, δεν τα κυκλοφορεί αλλού). Το συγκεκριμένο παραμύθι το μετέτρεψε σε ποίημα. Στο βιβλίο που μου έδωσε το έχει με ρυθμό μόνο, αλλά χωρίς να είναι χωρισμένο σε στοίχους. Δεν ήξερε το πώς! Αυτή τη μετατροπή την έκανα εγώ. Αλλά πολλά είπα. Καιρός να βάλω και το ποίημα - παραμύθι (που έχει κάμποσο μάκρος).

Πουρπέτες (πατοκροκέτες) Βατώς

Όταν έβαλα τη συνταγή για τις πατατοκροκέτες είχα βάλει στον τίτλο και τη λέξη πορπέτες. Το βλέπει η Βατώ και μου βάζει πόστα. Καλά, ρε, η μάνα σου είχε κρέμα γάλακτος και τέτοια για τις πορπέτες; Τι 'ν' αυτά; Οπότε αποφάσισα να γράψω τη συνταγή την αυθεντική. Μόνο που δεν την θυμόμουνα. Μου την είπε, αλλά την ξέχασα πάλι. Κι έτσι χρειάστηκε νέο τηλεφώνημα για να ολοκληρωθεί το σημερινό. Κάποιες άλλες φίλες μίλησαν για κολοκύθι μέσα. Αυτό αφήνεται ως άσκηση για το σπίτι 😀 Εντάξει, η φωτογραφία είναι η ίδια, δεν αλλάζει και πολύ η φάτσα τους (τις έφτιαξα και μπήκε αυθεντική φωτογραφία)

Μουσείο πολιτικής αεροπορίας

Όταν ήμουνα στο Μόναχο, το τρένο είχε μια στάση πριν το αεροδρόμιο που ήταν το Besucherpark, το πάρκο των επισκεπτών δηλαδή. Εκεί υπήρχε κι ένας χώρος, υψωματάκι, που μπορούσες να δεις τα αεροπλάνα που απογειώνονταν ή προσγειώνονταν (και μάλιστα καθώς τραβούσα μια προσγείωση είδα πως ήταν αεροπλάνο της Ετζίαν). Επίσης υπήρχαν και κάποια παλιά αεροπλάνα να τα χαζέψεις. Αλήθεια, υπάρχει κάτι αντίστοιχο εδώ; Υπάρχει μουσείο πολιτικής αεροπορίας στην Ελλάδα; Γιατί το καλοκαίρι, σε μια βόλτα μου είδα μια τέτοια επιγραφή σ' ένα κτίριο. Και ψάχνοντας στο γκουγκλ βρήκα πως το μακρινό 2011 (κοντινό στο τότε που έβλεπα το του Μονάχου) είχε αρχίσει τη λειτουργία του κάτι σχετικό! Εκεί υποτίθεται πως ήταν απ' τους εργαζόμενους της πάλαι ποτέ Ολυμπιακής, ενώ η ίδια έχει στήσει και ειδικό ιστότοπο.

Να πάω σε εργατολόγο για σύνταξη; ΟΧΙ

Το ερώτημα το απάντησα γρήγορα, μιας και θα ξεκινήσω με τις προσωπικές μου γνώσεις από τη διαδικασία συνταξιοδότησης. Και θα δικαιολογήσω την απάντηση αυτή μέσα από 4 (όχι μια ή δυο) περιπτώσεις που το όποιο ποσό πληρώθηκε στον εργατολόγο για πληροφόρηση πήγε χαράμι αφού η πληροφόρηση που δόθηκε ήταν από λάθος μέχρι ελλιπής. Χώρια που σε κάποιες περιπτώσεις οι εργατολόγοι αποφασίζουν μόνοι τους για το τι συμφέρει σε σένα χωρίς να σου δώσουν τις παραμέτρους για ν' αποφασίσεις εσύ (ή έστω να συναποφασίσετε).

Κέικ χωρίς γάλα (Ειρήνης)

Ένα κέικ που φτιάχνει τακτικά τελευταία η Ειρήνη και που τη συνταγή της την έδωσε η Ειρήνη. Θα μπορούσα να το πω και κέικ Ειρήνης στο τετράγωνο 😀 Έχει ξετρελαθεί μ' αυτό. Εγώ δεν το έφτιαξα σε στρώματα αλλά ενιαίο.