Βούπερταλ 2008

Όπως έγραφα τις προάλλες, το 2008 κάναμε ένα ταξίδι προς Γερμανία κι από κει επισκεφτήκαμε πόλεις σε άλλες χώρες, ενώ στην επιστροφή γυρίσαμε οδικά μέσω Βαλκανίων (αλλά χωρίς στάση στα Βαλκάνια εκείνη τη φορά). Την περιγραφή για το ταξίδι το ίδιο την ολοκλήρωσα σε μια ανάρτηση, αλλά όπως υποσχέθηκα παρουσιάζω φωτογραφίες απ' τις επισκέψεις αυτές. Σειρά έχει το Βούπερταλ (Wuppertal) όπου φτάσαμε αργά το βράδυ της Μ. Δευτέρας.

Ήδη απ' την πρώτη φωτογραφία διακρίνεται μια ιδιαιτερότητα της πόλης. Πως είν' απέναντι απέναντι τα σπίτια. Κι αυτό γιατί όπως λέει και τ' όνομα της πόλης, αυτή βρίσκεται σε μια κοιλάδα. Ταλ στα Γερμανικά είναι η κοιλάδα και Βούπερταλ η Κοιλάδα του Βούπερ (του ποταμού). Έτσι η πόλη απλώνεται σε αρκετά χιλιόμετρα μήκος ενώ το πλάτος της είναι δεν είναι ένα χιλιόμετρο.

Πολλές φορές έχω αναφερθεί στα μέσα μαζικής μεταφοράς της Γερμανίας (ειδικά στο παλιό μου μπλογκ). Η συγκεκριμένη δομή της πόλης όμως δεν προσφέρεται και πολύ για μετρό. Κι αφού δεν μπορούσαν να φτιάξουν υπόγειο σιδηρόδρομο, έφτιαξαν υπέργειο! Τον Σβέμπεμπαν (Schwebebahn).

Πώς στήθηκ' αυτός; έστησαν πυλώνες αριστερά και δεξιά απ' την κοίτη του ποταμού και κρέμασαν τις ράγες από πάνω.

Στις ράγες αυτές κρέμασαν τα βαγόνια. Δεν είναι πολύ μακρύς ο κάθε συρμός. Με δυο βαγόνια μόνο.

Οι σταθμοί είναι κι αυτοί ψηλά, με μια πλατφόρμα μην φύγει και κανείς στο κενό. Δεν ξέρω τι γίνεται σήμερα, αλλά τότε δεν υπήρχε πρόσβαση για ΑμεΑ, έπρεπε ν' ανέβεις τις σκάλες για να φτάσεις στο σταθμό.

Ωραία κι εικόνα από το μπροστινό παράθυρο που βλέπεις ό,τι βλέπει κι οδηγός ενώ από ένα σημείο και πέρα αφήνει τον ποταμό και πάει πάνω απ' τους δρόμους της πόλης με τον ίδιο τρόπο (και στο ίδιο ύψος).

Ωραίο να βλέπεις τα απέναντι τρένα αλλά τότε το κούνημα (που υπάρχει έτσι κι αλλιώς αφού κρέμονται τα βαγόνια) μεγαλώνει. Κάπου διάβασα πως το μήκος των γραμμών ξεπερνάει τα 13 χιλιόμετρα!

Βίντεο δεν βρήκα νάχω τραβήξει εγώ κι έτσι βάζω ένα απ' αυτά που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο

Για το τέλος άφησα το σπίτι του Ένγκελς. Ως γνωστόν οι θεωρητικοί του κομμουνισμού, ο Μαρξ κι ο Ένγκελς ήταν Γερμανοί. Ο ένας γεννήθηκε στην Τριρ (Trier) κι ο άλλος στο Βούπερταλ. Το ενδιαφέρον για μένα είναι πως τα σπίτια που γεννήθηκαν και έζησαν έχουν διατηρηθεί μέχρι σήμερα και έχουν γίνει μουσεία. Κι αυτό παρόλο που η Γερμανία κυβερνιέται από συντηρητικά πολιτικά σχήματα κατά κύριο λόγο. Κι οι δυο πόλεις ήταν στη Δυτική Γερμανία. Όμως οι Γερμανοί είναι περήφανοι για όποιον γεννήθηκε στη χώρα τους κι έχει ακουστεί τ' όνομά του. Και δεν έχουν αλλάξει και τα ονόματα των δρόμων που είχαν δοθεί κάποτε προς τιμή τους ούτε έχουν γκρεμίσει τα αγάλματά τους. (Θα μου πείτε πως στο Βερολίνο υπάρχει και συντηρείται το κομμάτι του νεκροταφείου με τα στελέχη του κομμουνιστικού κινήματος απ' τη Λούξεμπουργκ μέχρι τον Χόνεκερ. Πώς γίνεται στην Ελλάδα; Καμία σχέση).