Ιδιωτική vs Δημόσια υγεία

Πριν λίγες μέρες κατατέθηκε ένα νομοσχέδιο για αλλαγή του δημόσιου συστήματος υγείας σε πιο ιδιωτικό. Το νομοσχέδιο ξεσήκωσε αντιδράσεις αλλά και συζητήσεις για το αν οι ασθενείς θα έχουν καλύτερη περίθαλψη αν εφαρμοστούν τα προβλεπόμενα (προσπαθώ να το γράψω όσο ουδέτερα μπορώ). Το νομοσχέδιο ψηφίστηκε στη βουλή, όπως ήταν αναμενόμενο (ποιο κυβερνητικό νομοσχέδιο δεν ψηφίστηκε ποτέ; ο διαχωρισμός σε νομοθετική και εκτελεστική εξουσία είναι μόνο στα χαρτιά) κι είναι ο νόμος 4999. Το βασικό πρόβλημα είναι πως οι υπηρεσίες της δημόσιας υγείας θα γίνουν κι άλλο ημιδημόσιες ή αλλιώς ημιιδιωτικές. Γιατί και τώρα υπάρχει εν μέρει η δυνατότητα να πληρώσει κάποιος για να έχει δημόσια υγεία (απογευματινά ιατρεία). Ε, να υπάρξει καθαρά ιδιωτική, δηλαδή αντί να πας να πληρώσεις στο νοσοκομείο για να σε δει ο γιατρός εκεί, να πας να τον δεις στο ιδιωτικό του ιατρείο. Προς το παρόν για 2 μέρες τη βδομάδα, αλλά έτσι ανοίγει η κερκόπορτα. Αργότερα η τροποποίηση θα είναι μικρή. Τι 2 τι 3. Και πάει λέγοντας.

Αιμοδοσία

Μιας και πιάσαμε τα περί υγείας, ιδού μια ακόμα ιστορία. Καλοκαίριαζε το 1978. Τέλος του πρώτου έτους, αλλά με το δεύτερο εξάμηνο να τελειώνει το Γενάρη, τις παραδόσεις να έχουν σταματήσει, εξετάσεις δεν είχα σε κανένα μάθημα άρα δεν έχω τίποτα να κάνω στα Γιάννενα. Εκτός απ' το να συμμετάσχω σε μια εκδρομή στη Βουλγαρία. Που θα γινόταν αρχές Ιούλη. Άρα κάθομαι και δεν αδειάζω. 5 ο Ιούνης, απογευματάκι. Και στην εστία μου λένε πως κάποιος χρειάζεται αίμα, πιθανά ένας θυρωρός να ήταν εκείνη τη φορά (πιθανά τη δεύτερη). Προϋπόθεση να είσαι καλά (απ' όσο ήξερα, ήμουν) και να είσαι πάνω από 18 (ήμουν σίγουρα). Αποφασίζω να πάω στο Χατζηκώστα (που λέγαμε και στο προηγούμενο). Πάω, δίνω αίμα, μου κάνουν ομάδα (έλεγχο ομάδας αίματος) και μου δίνουν ένα δελτίο εθελοντή που λέει πως το αίμα μου ανήκει στην ομάδα 0 θετικό.

Στο νοσοκομείο

Μπορεί να έγραφα στο προηγούμενο πως η αναφορά στην υγειονομική υπηρεσία του πανεπιστημίου ήταν τιμής ένεκεν μιας και δεν είχε και μεγάλη παρουσία στη φοιτητική μας ζωή, όμως έτσι άνοιξα ένα άλλο κεφάλαιο, αυτό της υγείας τα χρόνια εκείνα. Άνοιξη του 1980. Παρασκευή χαράματα που ψάχνοντας βλέπω πως ήταν 23 του Μάη. Σηκώνομαι να πάω στην τουαλέτα. Στο δρόμο λιποθυμάω και πέφτω στο πάτωμα. Συνέρχομαι από το παγωμένο μωσαϊκό. Προχωράω μερικά βήματα. Ξανά κάτω. Με κόπο καταφέρνω να φτάσω στον προορισμό μου. Επιστρέφω προς το κρεββάτι. Σε τρεις δόσεις. Όμως το χάλι μου ήταν τόσο που δεν είχα μυαλό ούτε να ανησυχήσω. Ξημερώνει, σηκώνεται ο Αντρέας, με βρίσκει να κοιμάμαι. Κάποια στιγμή με ξυπνάει παραξενεμένος. Δεν μπορώ να σηκωθώ, αλλά έχω επαφή με το περιβάλλον. Συζητάμε. Αποφασίζουμε να πάμε στο νοσοκομείο. Φωνάζει ταξί, μπαίνουμε μέσα. Δρόμο για Καρδαμίτσια. Εκεί που ήταν το νοσοκομείο Χατζηκώστα, το μόνο που είχαν τα Γιάννενα (και είχε μοιραστεί σε νομαρχιακό και πανεπιστημιακό).

Νοσηλευτικές υπηρεσίες στο ΠΙ

Τις προάλλες αράδιαζα πόσα κτίρια είχε το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων (ΠΙ) τότε που ήμουν φοιτητής. Ανάμεσα στα τόσα που είπα κάποιο το ξέχασα. Την υγειονομική του υπηρεσία. Γιατί υπήρχε και τέτοια. Αν θυμάμαι καλά ήταν κάπου στη Χαριλάου Τρικούπη. Λίγο πιο κάτω απ' το σουπερμάρκετ της Ένωσης. Ήταν ένα ωραίο χαμηλό κτίριο με κήπο - στους χάρτες της γκουγκλ που το ψάχνω πιθανολογώ στο νούμερο 28. Διευθυντής ήταν ο Κίττας, που ήταν και νομίατρος ή κάτι τέτοιο. Στο κτίριο αυτό υπήρχε ακτινολογικό μηχάνημα και γραμματεία. Ο Κίττας εμφανιζόταν κάποιες φορές, αλλά δεν ήταν αυτός που μας παρακολουθούσε αν αρρωσταίναμε. Ήταν ο προϊστάμενος. Αν αρρώσταινε κάποιος και χρειαζόταν γιατρό πήγαινε εκεί, έπαιρνε παραπεμπτικό και τον έστελναν στο αντίστοιχο γιατρό που είχε σύμβαση με το πανεπιστήμιο (αντίστοιχο εννοώ ανάλογα με την ειδικότητα).

Ανταπόκριση από Βερολίνο - περί κορονοϊού

Ακόμα κάτι γερμανικό: πώς αντιμετωπίζουν οι Γερμανοί τον κορονοϊό. Κι αυτό γιατί αρκετοί με ρώτησαν τις μέρες που ήμουν στο Βερολίνο. Η απάντησή μου θα είναι με βάση αυτά που είδα στην ευρύτερη περιοχή. Βλέπετε τις τελικές αποφάσεις για τέτοια θέματα (υγείας, παιδείας) τις παίρνει το κάθε κρατίδιο κι η κεντρική κυβέρνηση μόνο να υποδείξει μπορεί και να προσπαθήσει για κάποια ομοιομορφία, χωρίς να είναι σίγουρο το αποτέλεσμα. Αυτό λοιπόν που κυριαρχούσε στα Βερολίνο και το Βραδεμβούργο (το κρατίδιο, όχι μόνο την πόλη) ήταν τα τεστ. Ας πούμε στο δρόμο υπήρχαν πινακίδες σαν την παραπάνω με την προτροπή "τεσταριστείτε".

PLF

PLF; Τι είν' αυτό πούναι και λατινογραμμένο (κάτι που απεχθάνομαι). Είναι η δήλωση που χρειάζεται να κάνει κάποιος πριν μπει σε μια χώρα τώρα με τον κορονοϊό.  Βασικά αναφέρεται στη δικιά μας χώρα αλλά την ίδια (περίπου) δήλωση που έχει η Ελλάδα την έχει κι η Γερμανία (που χρειάστηκα) αλλά κι οι Γαλλία, Ιταλία, Μάλτα και Σλοβενία (χρειάστηκε φίλος που ταξίδευε πριν από μας και τα μάθαμε χάρη στην εξαιρετική σελίδα της Ετζίαν). Μπορεί το όνομα να διαφέρει, αλλά τα στοιχεία κατά βάση είναι ίδια. Ποιος είσαι, πού έμενες πριν την άφιξη στη χώρα και πού θα μείνεις μετά καθώς κι αν έχεις πιστοποιητικό νόσησης ή εμβολιασμού. 

Φροντιστήριο (+ Νοσοκομείο)

Μιας και βρεθήκαμε στην Αθήνα, κάναμε και μια βόλτα μέχρι την Ακρόπολη

Στο χωριό, την εποχή εκείνη δεν είχαμε φροντιστήρια εκτός απ' αυτό των Αγγλικών. Το διάβασμα γινόταν μέσα από βιβλία που αγοράζαμε. Κάποια απ' αυτά τα χρησιμοποιούσαμε και στο σχολείο μιας και τα σχολικά, του οργανισμού, δεν ήταν για προετοιμασία για εξετάσεις. Για την ακρίβεια ήταν τελείως πρόχειρα και είχαν πολύ λίγη ύλη σε σχέση μ' αυτά που χρειαζόμασταν (τότε η ύλη δεν ήταν σαφώς καθορισμένη, σε κάθε μάθημα μπορούσε να μπει οποιοδήποτε θέμα) κι έτσι τα βιβλία απλά τα παραλαβαίναμε απ' το σχολείο και τ' αφήναμε στην άκρη. Κι ο καθένας προσπαθούσε να λύσει πολλές συναφείς ασκήσεις με το μάθημα που είχε τη μέρα εκείνη ή και από παρακάτω. Κι αν είχαμε κάποια απορία τη συζητούσαμε μεταξύ μας ή με τον καθηγητή. Προσωπικά για κάθε μάθημα (από τα πέντε που εξεταζόμασταν - για το έκτο, την έκθεση δεν είχαμε βιβλίο) είχα τα βιβλία από τρεις τουλάχιστον διαφορετικούς συγγραφείς. Παράλληλα, υπήρχε παράδοση για όποιον μπορούσε και ήθελε να κάνει φροντιστήριο στη Μυτιλήνη ή την Αθήνα για δυο μήνες τα καλοκαίρια (στις διακοπές δηλαδή) από την πέμπτη προς την έκτη κι αφού είχαμε αποφοιτήσει μέχρι να δώσουμε εξετάσεις (που τότε ξεκίναγαν μετά τις 20 Αυγούστου).

Πνευμονία δεύτερη

Στο προηγούμενο έγραφα για το πώς μάθαμε πως ο Δημήτρης είχε πνευμονία, εκεί στο μακρινό 1994. Μεγάλο βγήκε και σταμάτησα με το να έχει μπει στο νοσοκομείο και να έχω γυρίσει εγώ στο σπίτι και να βρίσκω την (τρίχρονη) Ειρήνη να έχει κάνει εμετό. Όμως από πυρετό τίποτα το σημαντικό. Ούτε 38. Ε, δεν γίνεται να είναι δύο στα δυο παιδιά με πνευμονία. Αλλά κι αν; Τηλεφωνιόμαστε με τη Μαρία, της λέω τα καθέκαστα και πάει στους γιατρούς του νοσοκομείου. Που βέβαια δεν κάνουν διάγνωση από μακριά. Και λένε να την πάμε για εξέταση από κοντά. Εγώ πάω στο μάθημα στο ΙΕΚ και το μεσημέρι για το ΠΕΚ. Μαζί και η Ειρήνη και μιας κι η μάνα μου θα έμενε μόνη, έρχεται κι αυτή μαζί.

Μια πνευμονία (από τις δύο)

Γράφοντας τις ιστορίες μου από την πρώτη φορά αναπληρωτής μέχρι την μετάθεσή μου στην Β' Ανατολικής Αττικής, κάποια στιγμή, σ' εκείνο το ατέλειωτο 1994 ανέφερα πως υπήρχαν κι άλλες ιστορίες την εποχή εκείνη. Έλεγα να μην την γράψω κι αυτήν αλλά μιας και είχα αρκετές θετικές κριτικές στο ΦΒ (= φατσοβιβλίο ή φέισμπουκ στα ελληνικά) τελικά σκέφτηκα να γράψω ακόμα μια. Μόνο που αυτή δεν έχει άμεση σχέση με τα σχολεία αλλά με την υγεία.

Ένας χρόνος χωρίς γυαλιά

Προχτές έκλεισε ένας χρόνος από τότε που δεν χρησιμοποιώ γυαλιά. Από τότε που έκανα την επέμβαση για τη διόρθωση της μυωπίας που κουβάλαγα τόσα χρόνια. Η αίσθηση του να βλέπεις χωρίς να είσαι υποχρεωμένος να βάλεις πρώτα τα γυαλιά ή τους φακούς είναι υπέροχη. Βλέπω κανονικά όλες τις ώρες απ' τη στιγμή που θα ξυπνήσω μέχρι να ξανακοιμηθώ. Στον ήλιο και στη σκιά οι παλιές συνήθειες δεν έχουν αλλάξει σε κάτι. Πάντα δεν ήθελα τον πολύ ήλιο (κι αυτός ήταν ένας λόγος που φόραγα φακους, για να μπορώ να φοράω γυαλιά ηλίου) το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Αλλ' αυτό δεν έχει να κάνει με την επέμβαση.

Διόρθωση μυωπίας, μήνες μετά

Πέρασε κάμποσος καιρός  από τότε που έκανα την επέμβαση για τη διόρθωση της μυωπίας μου. Πάνω από τέσσερις μήνες. Ας γράψω το πώς πήγε η όλη ιστορία αυτούς τους μήνες, για να κλείσω το θέμα. Έχουμε και λέμε λοιπόν. Πώς είμαι σήμερα; Μια χαρά. Βέβαια, ακόμα δεν έχω συνηθίσει πλήρως πως δεν φοράω γυαλιά. Ειδικά το πρωί που ξυπνάω. Επί σαράντα και βάλε χρόνια, με το που ξύπναγα η πρώτη μου κίνηση ήταν να βάλω τα γυαλιά μου (εκτός απ' τις εποχές που κοιμόμουνα με τους φακούς οπότε έπρεπε να ρίξω σταγόνες για να ανοίξουν τα μάτια μου). Τώρα ξυπνάω και βλέπω κανονικά. Ήταν κάτι που το είχα ξεχάσει. Να θέλω να δω το ρολόι μέσ' τη νύχτα π.χ. και να μην χρειάζεται να κάνω κάτι άλλο πρώτα.

Αιδηψός

Η ιδέα να πάμε Αιδηψό το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος μας είχε έρθει πριν το Πάσχα. Την αφήσαμε για αργότερα, να δούμε αν θα είχαμε δυνάμεις αφού θα είχαμε περάσει το δεκαπενθήμερο του Πάσχα στο δρόμο. Και κάποια στιγμή βλέπει η Μαρία αυτή την αφίσα και το θυμάται αφενός, ενθουσιάζεται αφετέρου. Και κλείνουμε. Με 54€ για τρεις νύχτες.

Ιαματικά λουτρά

Το νερό είναι απ' τους καλύτερους διαλύτες. Λίγες ουσίες του αντιστέκονται. Έτσι, απ' όπου περνάει, κάτι παίρνει μαζί του. Και συνήθως, όσο πιο ζεστό είναι τόσο περισσότερα πράγματα διαλύει. Κι απ' την αρχαιότητα ακόμα είχαν παρατηρήσει πως όταν κάποιος κάνει μπάνια σε κάποια απ' αυτάς τα ζεστά βλέπει βελτίωση στην υγεία του. Και σιγά σιγά τα νερά από κάθε περιοχή βρέθηκε πού μπορούν να γιάνουν τον κόσμο. Όταν το νερό απ' τις θερμές πηγές, που λέγαμε, το χρησιμοποιούμε για μπάνια έχουμε τα ιαματικά λουτρά!

Θερμές πηγές

Το όλο θέμα μου βγήκε από ένα ταξίδι που έκανα στην Αιδηψό. Και μου βγήκε τριπλό. Ένα το σημερινό για τις θερμοπηγές, ένα το επόμενο που θα είναι για τη χρήση τους για ιαματικούς σκοπούς, ε, κι ένα τρίτο για την Αιδηψό την ίδια. Οι φωτογραφίες είναι όλες απ' την Αιδηψό αν και οι αναφορές στα δυο πρώτα θα είναι γενικότερες μιας και οι εμπειρίες μου είναι κι από άλλες περιοχές αλλά δύσκολα να βρω τώρα φωτογραφίες από το αρχείο μου.

Διόρθωση της μυωπίας μου με λέιζερ (συνέχεια)

Συνέχεια στην ιστορία της επέμβασης για τη μυωπία μου. Τα παρακάτω έχουν μπει και στην αρχική δημοσίευση, αλλά αν μείνουν μόνο εκεί, θα ψιλοχαθούν. Αν δεν μπουν, βέβαια, θα πρέπει όποιος διαβάζει την ιστορία να ψάχνει περαδώθε.

Διόρθωση της μυωπίας μου με λέιζερ

Ημερολόγιο

Στο προηγούμενο έγραφα αφενός για τις εξελίξεις στην χειρουργική διόρθωση της μυωπίας κι αφετέρου (και παράλληλα) πώς αντιμετώπιζα εγώ το πρόβλημα της μυωπίας μου. Κι ενώ την έχω και με παιδεύει πάνω από 40 χρόνια, ξαφνικά φέτος αποφασίζω να απαλλαγώ απ' αυτήν. Κι απαλλάχτηκα. Ε, είπα να καταγράψω σ' ένα "ημερολόγιο" το πώς και το τι. Μια ιδιαιτερότητα είναι πως το ημερολόγιο θα συμπληρώνεται (θα ενημερώνεται και θα επικαιροποιείται) και μετά το σημερινό ανέβασμα.

Μυωπία και λέιζερ - ιστορικό

Χρονολόγιο

Η σημερινή ανάρτηση θα είναι λίγο διαφορετική. Γιατί μετά από πολλά χρόνια αποφάσισα ν' ακολουθήσω το παράδειγμα της Ειρήνης και να κάνω κι εγώ την επέμβαση για διόρθωση της μυωπίας μου. Έτσι είπα να περιγράψω το πώς και το τι παίρνοντας τα πράγματα απ' την (πολύ) αρχή τους. Και για να μη χανόμαστε να βάλω κι ημερομηνίες. Έτσι ξεκινάω στην αρχή με τα παλιά σ' ένα χρονολόγιο κι όταν φτάσω στα τωρινά θα το αλλάξω σε ημερολόγιο.

Μικρά αλλ' εντυπωσιακά

Όταν διαβάζω κάτι που με εντυπωσιάζει ως γεγονός, συνήθως κρατάω ανοιχτή την καρτέλα για να αναφερθώ σ' αυτό από δω. Μερικές φορές ο καιρός περνάει και οι ανοιχτές καρτέλες πληθαίνουν και τίποτα δεν γράφω, συνήθως γιατί το άρθρο που διάβασα δεν είναι τέτοιο που θα μπορούσα να γράψω αρκετά. Έτσι, πολλές φορές τα κλείνω και πάνε. Σήμερα λοιπόν είπα να κάνω μια αλλαγή και να παρουσιάσω μαζεμένα κάποια τέτοια μικροθέματα. Ένα ας πούμε είναι πως η καρέκλα του επικεφαλής του ΔΝΤ είναι επικίνδυνη. Μετά τον Στρος Καν που συνελήφθη, τώρα σειρά είχε ακόμα ένας (πρώην) επικεφαλής ονόματι Ράτο, που τον συλλάβανε. Και αυτοί οι άνθρωποι κανονίζουν τα λεφτά μας και τη ζωή μας :(

Δυσλεξία και στράτευμα

Όταν πρόκειται να καταταχθεί κάποιος στο στρατό περνάει από κρίση για το τι δουλειές μπορεί να κάνει. Αυτό λέγεται σωματική ικανότητα και είναι 5 βαθμίδων. Ι1 αυτός που δεν έχει κανένα πρόβλημα με Ι5 αυτόν που έχει τόσα και τέτοια προβλήματα που δεν μπορεί να υπηρετήσει στο στρατό. Οι πρώτες δυο κατηγορίες Ι1 και Ι2 αναλαμβάνουν όλες τις υπηρεσίες ενώ οι Ι3 και Ι4 συνήθως λέγονται βοηθητικοί και οι υπηρεσίες είναι μόνο άοπλες, δεν παίρνουν όπλο κατά τη διάρκεια της θητείας τους. Αν τώρα κάποιος θέλει να γίνει αξιωματικός, προφανώς θα πρέπει να είναι της κατηγορίας Ι1 ή έστω και Ι2, με κάποιους περιορισμούς.

ΠΕΔΥ συνέχεια

Ξεκίνησα να γράφω προχτές για το ΠΕΔΥ, έγραψα την ιστορία και στο ΠΕΔΥ μόλις που έφτασα. Συνεχίζω λοιπόν από κει που είχα μείνει. Απ' τις πρώτες δουλειές που έγιναν με το που άρχισε να λειτουργούν υποτυπωδώς τα ιατρεία του ΠΕΔΥ ήταν να λειτουργήσουν τα νούμερα των ραντεβού. Οι εταιρίες δεν μπορούσαν να περιμένουν. Πώς αλλιώς θα μάθαινες πως δεν μπορείς να εξυπηρετηθείς. Γιατί οι μονάδες υγείας του ΙΚΑ άνοιξαν σταδιακά με το νέο καθεστώς αλλά α) όλο αυτό το διάστημα, τουλάχιστον στο ΠΕΔΥ της γειτονιάς μου, το σύστημα των επιτόπου ραντεβού είναι εκτός λειτουργίας, άρα πρέπει να πάρεις στα 5ψήφια και β) τα ιατρεία που λειτουργούν είν' ελάχιστα. Σε μας ας πούμε υπάρχουν 5 ειδικότητες: οδοντίατρος (που πάντα ήταν προβληματική η οδοντιατρική περίθαλψη και στο δημόσιο και στο ΙΚΑ - δεν ξέρω τι ακριβώς δουλειές κάνει ο γιατρός αυτός, μάλλον εξαγωγές μόνο, για σφραγίσματα δεν ξέρω, για παραπέρα δεν το πιστεύω, αλλά μιας και δεν χρειάστηκα δεν έμαθα) ορθοπ*δικός (στο αστεράκι άλλος βάζει -αι- κι άλλος -ε-) οφθαλμίατρος, και παιδίατρος, μια πραγματικά ειδικότητα που τη χρειάζεται πολύς κόσμος.