Μόνιμος! (ολοκλήρωση)

Ξεκίνησα να γράφω τις αναμνήσεις μου από τα χρόνια που δούλευα αναπληρωτής. Στο πρώτο μέρος τα προκαταρκτικά, τότε που ψαχνόμουνα πώς και πού μπορώ να δουλέψω σαν αναπληρωτής ενώ στη συνέχεια κατά χρονιά εργασίας. Έγραψα για το 1990, το 1991, το 1992, το 1993 και το 1994 (σε πρώτη και δεύτερη και τρίτη συνέχεια) και το 1995. Μ' αυτά τέλειωσε η φάση αναπληρωτής κι άρχισε η φάση μόνιμος. Έγραψα πώς βρήκαμε το πού θα πάμε καθώς κι ένα γράμμα που έστειλα τότε στους συναδέλφους του παλιού μου σχολείου και συνέχισα με την πρώτη χρονιά στο Διδυμότειχο. Εκεί έμεινα συνολικά τρία χρόνια μέχρι το 1999 (και λέω να τα περιγράψω σήμερα εν συντομία) που πήρα μετάθεση για τη Β' Ανατολικής Αττικής που ήταν ήδη η Μαρία κι άρχισαν οι μικρομετακινήσεις στην περιοχή. Κάποια στιγμή πήγα με απόσπαση στη Γερμανία, άρχισα να γράφω τις εντυπώσεις μου από κει και σε μπλογκ κι όταν επέστρεψα και άλλα γράμματα απ' την Γερμανία δεν είχα να γράφω, άρχισα ετούτο δω.

Το καλοκαίρι του 97 αφήσαμε το σπίτι που είχαμε νοικιάσει στον Άγιο Στέφανο κι η Μαρία πήρε απόσπαση για τον Έβρο. Βέβαια, όπως συνήθως, το υπουργείο δεν είχε φροντίσει για διορισμούς μονίμων και αναπληρωτών έγκαιρα. Και σκέφτηκε, να μην φύγουν οι αποσπασμένοι πριν ολοκληρωθούν οι εξετάσεις του Σεπτεμβρίου. Και το κακό ήταν πως στο σχολείο της η Μαρία είχε να εξετάσει δυο μαθητές που ήταν από παραπομπή σε ολική εξέταση το Σεπτέμβρη (αυτό γινόταν γιατί είχαν αρκετές απουσίες, αλλά όχι πάρα πολλές ώστε να μείνουν). Έτσι δεν μπορούσαμε ν' ανεβούμε όλοι μαζί.

Αναγκαστικά μπήκαμε στ' αυτοκίνητο εγώ και τα παιδιά κι Μαρία ήρθε μετά από μερικές μέρες με το αεροπλάνο. Πριν φύγουμε αγόρασα κι ένα καρτοκινητό, σημαντικό έξοδο για τότε μεν, απ' την άλλη θα ήμουνα στο δρόμο τόσες ώρες, και με τα παιδιά μικρά, 6 και 8 χρονών. Παρεμπιπτόντως, τον αριθμό εκείνον τον έχω ακόμα, είναι το τηλέφωνο που συνήθως δίνω. Ο δρόμος μακρύς γιατί εκτός απ' το ότι τότε η απόσταση ήταν 980 χιλιόμετρα και τα περισσότερα απ' αυτά κακά ή πολύ κακά. Γιατί τότε όχι Εγνατία δεν υπήρχε αλλά κι η Αθηνών Θεσσαλονίκης δεν ήταν καθόλου ολοκληρωμένη. Το πέταλο του Μαλιακού δόθηκε πρόσφατα (καλά για Τέμπη δεν συζητάμε), αλλά και στον κάμπο της Λάρισας γίνονταν έργα και πηγαίναμε από παράδρομους. Χώρια που περνάγαμε μέσα από ένα σωρό πόλεις και χωριά. 12 -13 ώρες σερί, ενώ με τις στάσεις βρείτε πόσο παραπάνω. Για σύγκριση σήμερα η απόσταση είναι στα 880 χιλιόμετρα και βγαίνει σε 9 ώρες. Κάπου εκεί στα Τέμπη ήτανε που άρχισε το ραδιόφωνο να λέει για το θάνατο της Νταϊάνας που είχε γίνει εκείνο το πρωί.

Στο Διδυμότειχο εξακολουθήσαμε να μένουμε στο ίδιο σπίτι. Μικρό και στριμωγμένο μεν, αλλά κοντά στα σχολεία και η σπιτονοικοκυρά μας έβαλε και καλοριφέρ οπότε είχαμε μπόλικη ζέστη (τόση που ανοίγαμε τα παράθυρα να δροσιστούμε λίγο).  Η Μαρία πήγε τελικά στην Ορεστιάδα στο ΤΕΛ, ήμασταν πάλι όλοι μαζί.

Η διαβίωση δύσκολη. Το χειμώνα ομίχλη που να μην σηκώνεται όλη τη μέρα. Κι αν σηκωνόταν στο Διδυμότειχο, με το που έφευγες για Ορεστιάδα πριν φτάσεις στο Θούριο την ξανάβρισκες μπροστά σου. Χώρια τα χιόνια. Που τη χρονιά εκείνη πέσανε πολλά. Πάνω από μέτρο κάθε φορά. Και να υπάρχει απαίτηση να είσαι στο σχολείο το οποίο λειτουργούσε με το σκεπτικό ότι γιατί στη Γερμανία και σε άλλες βόρειες χώρες λειτουργούν με τα χιόνια. Τότε δεν ήξερα πως στη Γερμανία με τα χιόνια λειτουργούν αλλά με τη ζέστη κλείνουν (αν δούνε 24 βαθμούς Κελσίου στις 10 το πρωί). Τα λεωφορεία να δυσκολεύονται να φτάσουν αλλά οι εκπαιδευτικοί να είναι στην ώρα τους στο σχολείο. Και δεν ήταν λίγοι οι μετακινούμενοι από χωριό σε χωριό. Και μιας κι αναφέρθηκε η Γερμανία: τότε που ετοιμαζόμασταν μας έλεγαν πως οι καιρικές συνθήκες είναι δύσκολες στη Γερμανία. Κρύο, βροχές κλπ. Κι η απάντησή μου; Δεν με τρομάζουν όλ' αυτά. Εγώ έχω κάνει Διδυμότειχο!

Πάντως είχαμε συνδεθεί μεταξύ μας οι συνάδελφοι σε παρέες (κυρίως οι ξένοι προς την περιοχή) και καλά περνάγαμε. Βόλτες στην περιοχή (κι έχει πολλές φυσικές ομορφιές η περιοχή), εξορμήσεις στην Τσίγκλα (ένα καταπράσινο λόφο δίπλα στην πόλη που πηγαίναμε και ψήναμε φθινόπωρο και άνοιξη), αρχίσαμε και εκδρομές στο εξωτερικό (αφού ήμασταν δίπλα στα σύνορα ήταν πρόκληση να μην τα περάσουμε). Τα παιδιά δικτυώθηκαν κι αυτά, είχαν να διαλέξουν από ένα σωρό δραστηριότητες που πρόσφερε ο δήμος, μια χαρά προσαρμόστηκαν. Έτσι κύλησε η δεύτερη χρονιά.

Το τρίτο χρόνο η Μαρία πήρε ξανά απόσπαση κι αυτή τη χρονιά δούλεψε στο διπλανό γυμνάσιο. Ανεβήκαμε απ' την αρχή όλοι μαζί και είχαμε ορίζοντα παραμονής μέχρι το καλοκαίρι! Αρκετοί απ' τους συναδέλφους έφυγαν (αυτοί που είχαν διοριστεί με τα δυσπρόσιτα το 95) κι υπήρξε ανανέωση με πολλούς απ' τους καινούριους συναδέλφους να είναι σε διαφορετικό κλίμα από μας. Το κινητό που είχα πάρει εγώ και το είχα κυρίως όταν ταξιδεύαμε σ' αυτούς ήταν σε καθημερινή χρήση. Αρκετοί εγκαταστάθηκαν στην Ορεστιάδα και πηγαινοέρχονταν, ίσως γιατί ήταν με τη σκέψη πως θα μείνουν εκεί ένα χρόνο μόνο (δεν ήταν πια στα δυσπρόσιτα).

Την άνοιξη αγοράσαμε κι ένα σπίτι στον Άγιο Στέφανο. Όχι χωρίς περιπέτειες η απόκτησή του, το καλό ήταν πως δεν θέλησα να πάρουμε δάνειο απ' το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο που δικαιούμασταν και μας είχε εγκριθεί γιατί τότε το έδιναν για 30 χρόνια. Και τα 30 μου φαίνονταν πολλά παρόλο που όλοι μας έλεγαν πως στο τέλος θα το έχουμε ουσιαστικά ξεχάσει. Κι ήταν καλό που τελικά το πήραμε από τράπεζα γιατί όταν ήρθαν οι μειώσεις στους μισθούς και οι δόσεις άρχισαν πάλι να φαίνονται, τέλειωσε το δάνειο (κι άρχισαν οι βόλτες). Την εποχή εκείνη ήταν ο πυρετός του χρηματιστηρίου. Και μου λέει η Μαρία να βάλουμε τα λεφτά στο χρηματιστήριο ώστε να μην χρειαστεί να πάρουμε δάνειο. Κι αν τα χάσουμε της λέω. Γιατί μπορεί και να τα χάσουμε; Μα, όταν "παίζεις" είτε στο χρηματιστήριο είτε σε καζίνο άλλος κερδίζει άλλος χάνει. Κι έτσι συνεχίσαμε να μαζεύουμε και να χρειάζεται να συμπληρώσουμε με δάνειο.

Το καλοκαίρι του 1999, όταν επιτέλους ανακοινώθηκαν οι μεταθέσεις, ήταν και το δικό μου όνομα μέσα οπότε μετακομίσαμε στο νέο μας σπίτι. Το επιτέλους έχει να κάνει με το γεγονός πως εκείνη η χρονιά είχε ευρωεκλογές τον Ιούνη. Καθυστέρησαν αρκετά να ανακοινωθούν οι μεταθέσεις, μετά ήταν προεκλογική περίοδος και ένα μήνα πριν απαγορεύονται οι διοικητικές μεταβολές κι έτσι βγήκαν την επόμενη των εκλογών μάθαμε κι εμείς πως φεύγουμε. Ε, αφού φύγαμε και πήγαμε σ' ένα μέρος, κλείνουν οι αφηγήσεις.