Ευρώπη 2008

Το πλοίο έπιανε το πρωί Κέρκυρα. Ήταν η τελευταία φορά που την "επισκέφτηκα"!

Μας καλάρεσε το προηγούμενο ταξίδι κι έτσι δεν αργήσαμε να κάνουμε ακόμα ένα παρόμοιο. Το είπαμε για το Πάσχα του 2008. Ήδη ο Γιώργος είχαν πάει με απόσπαση στο Βούπερταλ. Κι είπαμε να πάμε να τους βρούμε, να δούμε πώς είναι μιας κι ετοιμαζόμασταν κι εμείς για απόσπαση στη Γερμανία. Να περάσουμε κι απ' τις Βρυξέλλες να τους δούμε κι εκείνους, να κάνουμε και καμιά βόλτα στα πέριξ και να επιστρέψουμε οδικά αυτή τη φορά. Είχαμε ήδη εξοπλιστεί και με πλοηγό (τζιπιές στα ελληνικά) κι ήμασταν πιο άνετοι σε τέτοια. Ας πω δυο λόγια για το μηχανάκι αυτό, κάπου τάχα γράψει στο παλιό μπλογκ περιληπτικά.

Τον Σεπτέμβρη βρέθηκα σ' ένα κατάστημα ηλεκτρονικών κι αγόρασα ένα μηχανάκι με κάπου 180€. Ήθελα να δω πόσο αξιόπιστο ήταν (δοκιμάζοντάς το σε γνωστές μου διαδρομές), πόσο εύκολες οι οδηγίες, πώς τις καταλαβαίνεις κλπ κι έτσι είπα νάχω χρόνο. Αυτό ήταν κλειδωμένο, έπαιρνε το συγκεκριμένο πρόγραμμα και μόνο. Ενώ ήταν ένας μικροϋπολογιστής, ο κατασκευαστής είχε απενεργοποιήσει τις άλλες δυνατότητες. Το πρόγραμμα ήταν το ΜΙΟ και με την αγορά σου έδινε χάρτες της Ελλάδας και της Ανατολικής Ευρώπης. Οι δοκιμές ήταν καλές, αλλά μιας κι εγώ σκόπευα να διασχίσω και μεγάλο μέρος της Δυτικής ήθελα κι άλλους χάρτες. Άλλα 120€ μου λένε. Το Νοέμβρη παραγγέλνω. Περνάει ένας μήνας, δυο και χάρτες δεν βλέπω. Κι αλλού που έψαχνα, ναι μου λέγανε αλλά δεν είχανε.

Κάπου κει μου ρίχνει ο Δημήτρης της ιδέα: να πάρουμε ένα άλλο μηχανάκι που δεν θα είναι κλειδωμένο και να βρούμε πρόγραμμα απ' αυτά που κυκλοφορούσαν σπασμένα στο διαδίκτυο (τότε η πειρατεία ήταν σε άνθιση, μετά άρχισαν τα στριμώγματα - θυμίζω πως τα εξυπνόφωνα δεν είχαν κυκλοφορήσει ακόμα τότε). Καλή ήταν κι αυτή η ιδέα, αν και το καινούριο μηχανάκι θα κόστιζε αρκετά παραπάνω, γύρω στα 340€ αν θυμάμαι καλά. Αλλά ήταν ένας πλήρης υπολογιστής παλάμης (πάλμτοπ τα λέγανε αυτά τότε, κατά το λάπτοπ) με Windows CE οπότε ήταν φιλικό σε μένα το περιβάλλον. Το παραγγέλνω και το παίρνω κάνα μήνα πριν την αναχώρηση, το φορτώνω με διάφορα προγράμματα πλοήγησης, αυτό που μ' άρεσε ήταν το IGO (που το χρησιμοποιώ και σήμερα σε πλοήγηση χωρίς να χρειάζομαι ντάτα - αγορασμένο τώρα πια για κινητό). Ουσιαστικά ήταν κάτι σαν τα σημερινά "έξυπνα" τηλέφωνα αλλά χωρίς SIM (άρα και χωρίς δυνατότητες τηλεφωνίας). Για να τα λέμε όλα, κυκλοφορούσε και με SIM αλλά η τιμή εκτοξευόταν πάνω απ' τα διπλά!

Γενική άποψη της Κέρκυρας καθώς φεύγουμε

Η εκδρομή θα ξεκινούσε όπως η προηγούμενη, Παρασκευή μεσάνυχτα με πλοίο από Πάτρα για Βενετία. Μαζί μας θα είχαμε και το γιο του Γιώργου ενώ για την επιστροφή θα παίρναμε μαζί μας και την κόρη τους που θα μας συναντούσε στο Βούπερταλ. Το Ζαφίρα ήταν επταθέσιο, άρα θα ήμασταν άνετα στον πηγαιμό και στην επιστροφή θα είχαμε ανοίξει μια θέση και τα πράγματά μας θα στριμώχνονταν στη θέση του 7ου επιβάτη. Έτσι έγινε και καλά τα βολέψαμε. Στη Βενετία δεν είχε πρωινή ξενάγηση αλλά έτσι κι αλλιώς είχαμε αποφασίσει πως θα κάναμε τη βόλτα μας εμείς στην πόλη.

Μετά τη Βενετία θα πηγαίναμε για διανυκτέρευση στη Βερόνα (να δούμε και την πόλη - είδαμε πού ήταν το σπίτι της Ιουλιέτας, ναι, εμείς το ξέραμε πως δεν ήταν υπαρκτό πρόσωπο άρα ούτε το σπίτι ήταν πραγματικό αλλά οι Βερονέζοι μια χαρά το πουλάνε κι ένα σωρό τουρισμό έχουν εξαιτίας του). Το ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει ήταν λίγο πιο έξω απ' την πόλη αλλά ήταν απ' τα καλύτερα που έχουμε μείνει, ήταν τότε ένα σάιτ που είχε καλά ξενοδοχεία κάποια σε εξαιρετικές τιμές.

Την Μ. Δευτέρα φεύγουμε από Βενετία. Ανεβαίνουμε τις Άλπεις και κοντά στο Ίνσμπρουκ το τζιπιές μας στέλνει αριστερά να πάμε μέσω Φίσεν (Füssen) και Ουλμ (Ulm). Σήμερα εκεί υπάρχει αυτοκινητόδρομος (ο 7) τότε δεν είχε φτιαχτεί, ήταν ένας δρόμος με μια λουρίδα ανά κατεύθυνση. Πετύχαμε μια νταλίκα μπροστά κι πήγαμε καρότσι με τις ώρες. Φτάσαμε στο Βούπερταλ αργά το βράδυ.

Με το που φτάνουμε λέει η Παναγιώτα φέρτε τα ρούχα σας για το πλυντήριο να προλάβουν να στεγνώσουν. Εμείς στο πρόγραμμά μας είχαμε πως θα βάζαμε πλυντήριο στις Βρυξέλλες. Αλλά έτσι όπως το είπε τα δώσαμε κι όταν πλενόντουσαν το συνειδητοποιήσαμε αλλά ήταν αργά. Κοιμηθήκαμε δυο βραδιές εκεί, είδαμε και λίγο την πόλη και την Τετάρτη πήγαμε στις Βρυξέλλες. Για δυο νύχτεςκι εκεί, ίσα να τους δούμε. Την Μ. Παρασκευή έρχονται οι άλλοι από Βούπερταλ, τους ξεναγούμε στο κέντρο των Βρυξελλών και φεύγουμε για Παρίσι. Μένουμε άλλες δυο νύχτες εκεί και την Κυριακή επιστρέφουμε προς Βούπερταλ μέσω Λουξεμβούργου.

Στο Τιρόλο. Μόλις έχουμε περάσει τα σύνορα της Αυστρίας.

Στο Παρίσι, στο δωμάτιο του ξενοδοχείου πειραματιζόμουν στο τζιπιές ποιος είν' ο καλύτερος δρόμος για την επιστροφή. Με διόδια, χωρίς διόδια, από ποια διαδρομή κλπ. Κι ενώ βάζω στο μηχανάκι τη ρύθμιση για να πάμε κανονικά και γρήγορα με διόδια αυτό κράτησε τη διαδρομή την άνευ. Και μας στέλνει όλο μέσ' από χωριά. Μέχρι που κάποια στιγμή καταλαβαίνω πως κάτι δεν πάει καλά, κάνω δεξιά, σταματάω να το κουβεντιάσουμε με τον Γιώργο στο άλλο αυτοκίνητο. Από αλλού μου λέει εμένα αλλά αφού πας από δω εγώ ακολουθώ. Φτου. Του κάνω μια επανεκκίνηση και τα δυο μηχανάκια συμφωνούν για το πώς πρέπει να συνεχίσουμε. Μικρή η καθυστέρηση μεν, αλλά υπαρκτή.

Όχι, δεν είμαστε σε ξενοδοχείο, σε τρένο είμαστε!

Λουξεμβούργο, Βούπερταλ και παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής με στάση σε Νυρεμβέργη, Βιέννη, Βουδαπέστη και κατάληξη στη Θεσσαλονίκη απ' όπου θα παίρναμε το τρένο. Αυτό ήταν έμπνευση της στιγμής. Όταν ήμασταν στο Βούπερταλ μούρθε η ιδέα. Αντί να ψάχνουμε για ξενοδοχείο όταν μπούμε στην Ελλάδα (ακόμα τότε την πρώην Γιουγκοσλαβία την αντιμετωπίζαμε με δέος, πολλά ακούγονταν και δεν θέλαμε να σταματήσουμε εκεί - από τότε περάσαμε και ξαναπεράσαμε, μείναμε και ξαναμείναμε) να πάρουμε το βραδινό τρένο Θεσσαλονίκη - Αθήνα που έπαιρνε κι αυτοκίνητα είχε και κλινάμαξα.

Ρουφ. Πίσω στην πατρίδα!

Το πρόβλημα ήταν πως για να κλείσουμε μ' αυτό υπήρχε μόνο ένα τετραψήφιο ή πενταψήφιο τηλέφωνο που προφανώς δεν μπορούσες να το χρησιμοποιήσεις απ' το εξωτερικό. Έπαιρνα σε διάφορά άλλα τηλέφωνα του ΟΣΕ όλα με παρέπεμπαν σ' αυτό, άλλος τρόπος δεν υπάρχει ήταν η απάντηση. Δοκίμαζα σε διάφορα σχετικά τμήματα μέχρι που σε κάποιο βρήκα έναν προϊστάμενο που κατάλαβε τη δυσκολία. Μου λέει θα τα κλείσω εγώ στ' όνομά μου αλλά έχω ρίσκο γιατί δεν θα είναι πληρωμένα. Έτσι πρέπει να είστε σχετικά νωρίς να τα πληρώσετε και να τα πάρετε, το αργότερο μέχρι τις 8:30 το βράδυ (το τρένο έφευγε 11 ή αργότερα). Έτσι βιαστήκαμε λίγο την τελευταία μέρα, ήταν πολλά τα χιλιόμετρα, πολλά τα σύνορα, αλλά τελικά προλάβαμε. Πήραμε τα εισιτήρια, κάναμε μια βόλτα στη Σαλονίκη να τσιμπήσουμε κάτι, βάλαμε το αυτοκίνητο στο βαγόνι του, μπήκαμε κι εμείς στη δική μας καμπίνα (εξαθέσια ήταν, μια χαρά μας βόλεψε) και το πρωί βγήκαμε στο Ρουφ φρέσκοι και ξεκούραστοι. Αφήσαμε τα δυο παιδιά στο σπίτι τους κι εμείς γυρίσαμε στο δικό μας νωρίς νωρίς του Σαββάτου. Προλάβαμε και να ψωνίσουμε και να ξεκουραστούμε και να ετοιμαστούμε για το δευτεριάτικο σχολειό μας!

Βγαίνει και τ' αυτοκίνητο

Αυτή η εκδρομή μας, στα επόμενα περισσότερες φωτογραφίες απ' τις ενδιάμεσες στάσεις.