Βαθμολογικές εμπειρίες

Γυμνάσιο γράφει, λύκειο ήτανε!

Τη Δευτέρα είχα πάει σ’ ένα θέατρο. Ερασιτεχνική παράσταση μεν, αλλά πολύ καλή. Η διπλανή μου  κυρία, που είχε έρθει να καμαρώσει την εγγονή της που ήραν η πρωταγωνίστρια, μούπιασε κουβέντα. Με ρώτησε για τι δουλειά κάνω (έκανα της είπα -εγώ δεν την ρώτησα αντίστοιχα, τόχω αυτό το ελάττωμα 🙂 ) και σχολίασε πως οι μαθηματικοί δεν βάζουν (-με) εύκολα βαθμούς. Σκέφτηκα πως θάπρεπε να γράψω κάποιες απ’ τις βαθμολογικές μου εμπειρίες, κοίταξα αν τις έχω αναφέρει και δεν βρίσκω κάτι. Κι έτσι, διακόπτω τις ταξιδιωτικές αναμνήσεις για μερικές σχετικές με βαθμολογίες, είναι και πιο επίκαιρες αφού σε λίγο έχουμε αποτελέσματα στα γυμνάσια και τα λύκεια.

Όπως έλεγα παλιότερα, ξεκίνησα να δουλεύω σε σχολείο το 1990 στο Λύκειο Δάφνης (Καλαβρύτων). Κάνω άλγεβρα στην Α' και τη Β' (που έχει δυο τμήματα), μαθηματικά και πολιτική οικονομία στην Δ' δέσμη της Γ' και τα μισά μαθηματικά της Α' δέσμης. Ως νέος στην εκπαίδευση είμαι αυστηρός (και άσχετος). Ειδικά η Α' που έχει πολλά παιδιά. Οι βαθμοί μου στο τρίμηνο (οι προφορικοί , όπως λέγονται) ξεκινούν από το 6.

Τότε υπήρχαν τρίμηνα και στο γυμνάσιο και στο λύκειο, μόνο που μέτραγαν διαφορετικά. Μέχρι τη χρονιά εκείνη είχαν καταργηθεί η εξετάσεις στο γυμνάσιο κι έτσι οι προφορικοί ήταν καθοριστικοί στο αν θα πέρναγε ένα μαθητής ή όχι ενώ στο γυμνάσιο έπρεπε οι τρεις προφορικοί βαθμοί και το διπλάσιο του γραπτού να δίνουν μέσον όρο δέκα (κι επειδή υπήρχε και στρογγυλοποίηση, πρακτικά αυτό σήμαινε πως θα έπρεπε να έχουν άθροισμα 48), Άρα μαθητής που έχει στα τρία τρίμηνα από 6, σύνολο 18, για να περάσει πρέπει να γράψει 15. Προφανώς αδύνατο, αλλά εγώ δεν το είχα καταλάβει. Το κακό είναι πως κανείς δεν μου εξήγησε, απλά οι άλλοι είπαν πως θα ξεκίναγαν από 8. Βέβαια, εγώ είχα πει από τότε (κάτι που το έλεγα πάντα, κάθε χρόνο) πως όποιος μαθητής γράψει 7 θα περάσει, άσχετα απ' το πώς και τι της βαθμολογίας - βέβαια το 7 να είναι στην κόλλα, όχι είναι 3, βάλε και κάτι, άντε 5, ε, τι 5 τι 7 και πάει λέγοντας).

Είπα πως η Α' τάξη είχε πολλά παιδιά. Κι αρκετοί αδιάφοροι για το σχολείο, έρχονταν απλά γιατί αλλιώς θάπρεπε ν' ασχοληθούν με τα πρόβατα και άλλες αγροτικές δουλειές. Ε, αυτοί ξεκινούσαν από 6 κι ανέβαιναν ανάλογα με το ενδιαφέρον που έδειχναν, έφταναν μέχρι το 10 - 11! (Όχι, δεν ήταν αυτό το μέγιστο της βαθμολογίας γενικά, για την ομάδα αυτή λέω). Δίνουμε τους ελέγχους λίγο πριν τα Χριστούγεννα, δεν υπήρξαν αντιδράσεις και διαμαρτυρίες.

Παίρνω κάποιο πρόχειρό τους κι ένα απ' τα γραπτά μ' εντυπωσιάζει γιατί ήταν πολύ καλό. Αρχίζω να τον πολιορκώ με καθημερινή εξέταση και τον βρίσκω πως είναι ένας καλός μαθητής που απλά έκανε παρέα (και καθότανε) ανάμεσα σε πολλούς κακούς. Το συζητάω με τους συναδέλφους και μου λένε, ναι και μάλιστα είναι γιος του γραμματέα του δήμου. Πάω και βρίσκω τον πατέρα του και τα συζητάμε. Γιατί δεν ήρθες να μου παραπονεθείς τον ρωτάω, ε, και τι έγινε, εγώ ξέρω πως είναι καλύτερος, η απάντηση! Στα άλλα δυο τρίμηνα του έβαλα 20, το 17 που έγραψε το έκανα 20 ώστε να καταφέρει να βγάλει μέσον όρο ένα 17, 18 που ήταν ο βαθμός που κανονικά έπρεπε να πάρει.

Πάντως, άλλη φορά δεν έπεσα έξω σ' όλα τα υπόλοιπά μου χρόνια στα σχολεία. Ακόμα και το 1995 στον Πύργο που δίδαξα υπολογιστές. Μάθημα μονόωρο. Ξεκινήσαμε τέλος Γενάρη. Το πρώτο μάθημα εισαγωγικό. Από τότε κάναμε ένα μάθημα στην τάξη κι ένα στο εργαστήριο. Ε, μέσα στις 4 βδομάδες που έχει ο Φλεβάρης όλο και κάποιο μάθημα χάθηκε (είτε από εκδρομή, είτε του Άη Χαραλάμπη που είναι πολιούχος, σπάνια τμήμα να έκανε και τις 4 ώρες). Και στο τέλος του μήνα μας ζητάνε να δώσουμε βαθμολογία. Μπορούσα να μην δώσω αφού το μάθημα δεν διδάχτηκε κανονικά, όμως δεν το ήξερα ούτε μου το είπε κανένας. Έτσι κατέθεσα κανονικά. Κάποιοι ήρθαν να παραπονεθούν (είχαν 16 κι όχι 20, λέει). Είπα πως θα τους παρακολουθήσω πιο προσεκτικά (και νάχουν το νου τους). Για κανέναν δεν άλλαξα άποψη.

Αλλά ας ξαναγυρίσω στη Δάφνη. Το Μάη λέω στα παιδιά της Α να γράψουμε ένα διαγώνισμα προσομοίωσης, να δουν πώς είναι οι εξετάσεις (είπαμε, μέχρι τότε δεν είχαν δώσει). Συμφωνούμε, τη Δευτέρα θα γράψουν. Κυριακή πρωί κάνω βόλτα με το μηχανάκι. Και βλέπω τη Γιωργία, ένα κορίτσι απ' αυτήν την τάξη που α) φύλαγε τα πρόβατα, β) πρόσεχε την αδερφή της και γ) διάβαζε για το διαγώνισμα. Είπαμε προσομοίωσης ήταν, όπως και να πήγαν δεν είχε βαθμολογική σημασία, αλλά τα παιδιά προσπαθούσαν να προετοιμαστούν (εξάλλου κι οι κανονικές εξετάσεις ήταν κοντά). Το κορίτσι αυτό πήρε 9 μέσον όρο στην άλγεβρα και περίμενα να δω τι θα γίνει και με τη γεωμετρία (άλγεβρα και γεωμετρία δίνουν έναν βαθμό, τον βαθμό των μαθηματικών. Οπότε αν στη γεωμετρία είχε 10, μέσος όρος 9,5, με στρογγυλοποίηση 10, θα πέρναγε).

Τα αποτελέσματα θα έβγαιναν 19 Ιούνη. Τις μέρες αυτές δεν ήμουνα και πολύ στη Δάφνη αλλά στην Κόρινθο, περιμένοντας να γεννηθεί η Ειρήνη. Στις 17 ανεβαίνω, έγραφαν κάποιοι δικό μου μάθημα. Το διορθώνω και φεύγω, η γέννα είχε προγραμματιστεί για την επόμενη Είχα σκοπό να γυρίσω την επόμενη για να είμαι στη συνεδρίαση των αποτελεσμάτων.

Πράγματι, Τρίτη 18 του μήνα ανεβαίνω. Περνάω απ' το σχολείο και βλέπω ανακοινωμένα τ' αποτελέσματα. Τι είχε γίνει; Είδαν πως είχαν κατατεθεί οι βαθμοί απ' όλα τα μαθήματα κι αποφάσισαν να βγάλουν αποτελέσματα. Κι η Γιωργία κόπηκε με 9 γιατί τόσο της έβαλε και ο συνάδελφος της γεωμετρίας. Ακόμα στεναχωριέμαι. Μπορεί να ήταν το μόνο μάθημα που έμεινε, μπορεί ακόμα ένα, τα έδωσε το Σεπτέμβρη και πέρασε, αλλά υπήρχε λόγος να παιδεύεται και να διαβάζει όλο το καλοκαίρι;

Συνεχίζεται...