Ευρώπη 2005

Ηλιοβασίλεμα στην Αδριατική

Το 2004 είναι χρονιά ορόσημο για την Ελλάδα. Πήραμε το ευρωπαϊκό στο ποδόσφαιρο (πληθυντικός μεγαλοπρεπείας, εγώ δεν έκανα τίποτα γι' αυτό), διοργανώσαμε τους Ολυμπιακούς (εδώ ο πληθυντικός είναι ταιριαστός αφού κι εγώ πλήρωσα και πληρώνω γι' αυτούς), ήμασταν όλο δόξα κι όλο χάρη. Σαν οικογένεια, την προηγούμενη χρονιά είχαμε αλλάξει κι αυτοκίνητο, είχαμ' αγοράσει ένα Όπελ Ζαφίρα 1,8, ένα αυτοκίνητο που ήταν ένα κι ένα για μεγάλα ταξίδια. Με πολλούς χώρους και μπόλικη δύναμη στο δρόμο. Εκείνο το καλοκαίρι λοιπόν, βρισκόμαστε με την οικογένεια της κουνιάδας μου και μας υπενθυμίζουν αυτό που είχαμε πει όταν ήμασταν στις Βρυξέλλες: πως θα ξαναπάμε και μάλιστα οδικά. Ιδού η ευκαιρία. Να το προγραμματίσουμε για τον επόμενο χρόνο το Πάσχα. Μιας κι είμαστε δύσκολοι στο να κάνουμε ταξίδια (όταν αρχίσαμε να μαζεύουμε χρήματα για να πάρουμε σπίτι η μάνα μου μας έδωσε 5 εκατομμύρια δραχμές λέγοντας, πως εγώ σας τα δίνω αυτά και ελπίζω να γίνουν σπίτι κι όχι ταξίδια 😀) κάναμε πέτρα την καρδιά μας κι είπαμε το ναι 😂

Τρώγοντας έξω έξω

Καθώς έψαχνα φωτογραφίες για την πρώτη οικογενειακή επίσκεψη στις Βρυξέλλες έπεσα πάνω σε μία που η Μαρία κόβει μια πίτσα. Ατομική βεβαίως, βεβαίως, το μέγεθος (και το πάχος της ζύμης) στις πίτσες εκεί δεν ήταν να τη μοιραστείς με άλλον! Και θυμήθηκα τη φάση, πώς καταφέραμε να φάμε πίτσα στις Βρυξέλλες αργά το βράδυ. Και μετά θυμήθηκα άλλες παρόμοιες φάσεις. Κι ενώ στην αρχή σκέφτηκα να τη βάλω στο τέλος του προηγούμενου, τελικά αποφάσισα να την παρουσιάσω σήμερα χωριστά, αλλά μαζί με δυο τρία άλλα εστιατορικά ευτράπελα. Κι ο τίτλος μου παίζει με τη σημασία του έξω. Στη μια είναι έξω, εκτός σπιτιού, σε μαγαζί ενώ η άλλη είναι έξω, στο εξωτερικό. Όχι, δεν έχει την άλλη, που να είναι έξω στον κήπο!😀

Βρυξέλλες 2002

Το πιο γνωστό (και φημισμένο) άγαλμα των Βρυξελλών: το αγοράκι που κατουράει

Από τις προηγούμενες εκδρομές στο εξωτερικό μέχρι αυτήν εδώ έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Έχει αλλάξει ο αιώνας αλλά και η χιλιετία. Πάει ο 20ος πάει κι η 2 χιλιετία. Έχουμε μπει πια στην 3η και τον 21ο. Έχουμε φύγει απ' το Διδυμότειχο κι έχουμε εγκατασταθεί στον Άγιο Στέφανο. Το αεροδρόμιο έχει μετακομίσει από το Ελληνικό στα Σπάτα. Οι δίδυμοι πύργοι έχουν γκρεμιστεί. Τα τηλέφωνα έχουν γίνει όλα 10ψήφια. Τέρμα οι αυτόματοι μπροστά. Συγχρόνως έχουν βγει διάφορες τηλεφωνικές εταιρίες που μεταπουλάνε τα τηλέφωνα του ΟΤΕ (τώρα πώς γίνεται κι αυτοί πουλάνε φτηνότερα, δεν το ξέρω). Τέρμα και η δραχμή που ξέραμε και πορευτήκαμε μαζί της τόσα χρόνια. Τώρα ήρθε το ευρώ. Στην αρχή μόνο το ακούγαμε, μετά το είδαμε και στα χέρια μας. Κι ό,τι άλλες ιδιαίτερες αλλαγές στη ζωή του καθένα μέσα σε μια τριετία. Γιατί η ιστορία που θα διηγηθώ είναι πια το 2002.

Μονοήμερη για Βουλγαρία

Στ' αριστερά το ελληνικό συνοριακό γραφείο (διαβατήρια, τελωνείο).

Αστεία εκδρομή, αλλά ήταν η τελευταία μας εκδρομή στο εξωτερικό για τον 20ο αιώνα (και τη δεύτερη χιλιετία) οπότε έχει ιστορική αξία 😀. Από το Διδυμότειχο είχαμε χρησιμοποιήσει αρκετές φορές το τρένο. Συνήθως για ή από Αθήνα. Σπάνια πιο κοντά. Αλλά ξέραμε πως κάποιοι συρμοί πάνε προς εξωτερικό: Δίπλα απ' το Διδυμότειχο, στο Πύθειο, σταματούσε όποιος ήθελε να πάει σιδηροδρομικώς προς Τουρκία. Εκεί ερχόταν το μεσημέρι μια μηχανή μ' ένα δυο βαγόνια, καθόταν καμιά ώρα κι έφευγε πίσω. Έτσι το να χρησιμοποιήσουμε αυτή την έξοδο ήταν λίγο δύσκολο, έπρεπε να κανονίσουμε να διανυκτερεύσουμε στην Τουρκία.

Βουλγαρία

Φλεβάρης του 99. Τριήμερο της αποκριάς. Πάλι ανακοινώνονται εκδρομές στο εξωτερικό από τα γραφεία στο Διδυμότειχο. Η πρώτη ερώτηση που κάνω είναι κατά πόσο θα πραγματοποιηθούν, η θ' ακυρωθούν κι αυτές οι εξαγγελίες. Όχι, μου λένε, θα γίνουν σίγουρα και μάλιστα θα υπάρχουν δυο λεωφορεία, ένα που θα φύγει πολύ νωρίς το πρωί του Σαββάτου κι ένα που θα φύγει κατά το μεσημέρι (τελικά πρέπει να ήταν 4 λεωφορεία ή και περισσότερα). Δηλώνουμε εμείς οι τέσσερεις, ενδιαφέρεται κι η Κρυσταλλία μ' έναν άλλο συνάδελφο και ξεκινάμε. Τόσο νωρίς που κατά τις 7:30 είμαστε ήδη στο ξενοδοχείο. Το πρόγραμμα προέβλεπε για μας τους πρωινούς ξενάγηση στην πόλη. Εγώ έκρινα πως η Φιλιππούπολη (σημερινό Πλόβντιβ) δεν είχε τόσο ενδιαφέρον κι έτσι πρότεινα να φύγουμε για Σόφια (που δεν ήταν στο πρόγραμμά μας). Κι έτσι κι έγινε. Με το τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο πάμε στο σιδηροδρομικό σταθμό και δρόμο για τη Σόφια.

Νεκροταφείο Σουλινά

Έγραψα προχτές για την Ρουμανία και το έκλεισα. Κι άρχισα να γράφω για το επόμενο στη Βουλγαρία. Και ξαφνικά θυμάμαι την εντύπωση που μου έκανε το νεκροταφείο στο οποίο βρέθηκα από σπόντα. Έψαξα καμιά φωτογραφία αλλά δεν βρήκα. Κι έβαλα να δω το βίντεο που είχα τραβήξει (τόχω ξαναπεί πως τις εποχές εκείνες που η φωτογραφία ήταν ακριβή την είχα καταβρεί τραβώντας ώρες βίντεο). Και βλέποντάς το ξανά αποφάσισα να αφιερώσω ολόκληρο σημείωμα για τ ο νεκροταφείο του Σουλινά (ή Σουλίνα, ο τόνος παίζει). Θυμόμουνα πού βρισκόταν κι έτσι άνοιξα το χάρτη της Γκουγκλ να εντοπίσω το στίγμα του. Και βλέπω να λέει πως Το συγκεκριμένο νεκροταφείο έχει χαρακτηριστεί ανοιχτό μουσείο (κι έτσι είναι). Ψάχνοντας παραπέρα βρήκα κι ένα βίντεο στο γιουτιούμπ που έχει στην αρχή την πλαζ και στη συνέχεια το νεκροταφείο.

Στη Ρουμανία

Για την εκδρομή αυτή έχω γράψει ήδη ένα μεγάλο κομμάτι. Εκεί γράφω για το πώς κι αποφασίσαμε να κάνουμε αυτή τη βόλτα και περιγράφω τα του πηγαιμού (μόνο για τον άλλον που έτρωγε κοτόπουλο και σκούπιζε τα χέρια του στις κουρτίνες δεν έγραψα 😀). Άρα για το τρένο, το πέρασμα απ' τα Βουλγάρικα χωριά, πάνω απ' τον Δούναβη, την είσοδο στη Ρουμανία και της διέλευσης δεν θα τα επαναλάβω, αλλά να γράψω τι έγινε το πρωί στην Τούλτσα (ή Τουλσέα - Tulcea) και να βάλω και φωτογραφίες που δεν έχω στο παλιό.

Τουρκία και πάλι, συνέχεια

Είμαστε στην Κωνσταντινούπολη για πρώτη φορά, την έχουμε δει κάπως (τόσο μεγάλη πόλη που είναι η Πόλη, δεν μπορώ να πω πως την έχω δει ούτε και τώρα που πήγα και ξαναπήγα) και την Κυριακή το πρόγραμμα λέει επίσκεψη στην Αρετσού, το χωριό απ' το οποίο έφυγε πρόσφυγας ο παππούς της Μαρίας και μετά να προσπαθήσουμε να πάμε προς την Προύσα, μπας και βρούμε τον Ριζά. Έχουμε μάθει πως η Αρετσού σήμερα λέγεται Ντάριτζα (Darıca), έχουμε δει πού βρίσκεται (ξέραμε πως είναι κοντά σχετικά κι απ' την ασιατική μεριά, αυτά που μάθαμε ταίριαζαν), κοντά στο Γκέμπτζε (Gebze). Παίρνουμε το δρόμο, ανεβαίνουμε στη γέφυρα του Βόσπορου και κολλάμε για κάμποση ώρα εκεί, το απέναντι ρεύμα ήταν κλειστό, κάποιοι πέρναγαν σαν σε πορεία. Κάποια στιγμή καταφέρνουμε να περάσουμε, πληρώνουμε τα διόδια και βρισκόμαστε σε ασιατικό έδαφος!

Τουρκία και πάλι

Μετά από κάνα μήνα, το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος κάποιο τουριστικό γραφείο στο Διδυμότειχο διοργανώνει εκδρομή στη Βουλγαρία. Μας αρέσει η ιδέα και δηλώνουμε αλλά παράλληλα (αφού την είχαμε πάθει την προηγούμενη φορά) ετοιμάζουμε εναλλακτική και μια Κωνσταντινούπολη. Παίρνουμε πληροφορίες για το πού και το τι υπάρχει, αγοράζω χάρτες, ρωτάμε περαδώθε κι όταν την Τετάρτη μας λέει το πρακτορείο πως δεν μαζεύτηκε κόσμος, εμείς δεν στεναχωρηθήκαμε καθόλου. Απλά ξέραμε πως θ' ακολουθήσουμε το δικό μας πρόγραμμα: με το που τελειώναμε το σχολείο θα ξεκινούσαμε για Κήπους κι από κει για τη Πόλη. Καθώς θα γύριζε η Μαρία απ' την Ορεστιάδα θάπαιρνε και την Κρυσταλλία που θα ερχόταν μαζί μας και σ' αυτήν την εκδρομή.

Τουρκία 2

Το προηγούμενο αποτυχημένο ταξίδι στην Τουρκία, όπως έλεγα, μας άνοιξε την όρεξη να ξαναπάμε. Με τον συνάδερφο Νίκο συζητάγαμε να πάμε παρέα με τ' αυτοκίνητά μας. Έτσι είχαμε ψάξει ιντερνετικά να δούμε τι χρειάζεται. Διεθνές δίπλωμα οδήγησης από την ΕΛΠΑ και πράσινη κάρτα ασφάλισης. Μιας κι είχαμε ήδη τα ροζ διπλώματα, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ήμασταν καλυμμένοι για το διεθνές, δεν χρειαζόταν να τρέχουμε (και να πληρώνουμε) στην ΕΛΠΑ. Όμως αυτός ήθελε το ταξίδι να γίνει μέσα στις διακοπές του Πάσχα. Εγώ δεν μπορούσα τότε. Έτσι κανόνισε και πήγε μόνος του: Διδυμότειχο - Καστανιές - Αδριανούπολη - Κιρκλαρελί (Σαράντα Εκκλησιές - το μέρος απ' όπου καταγόταν η γυναίκα του) - Ραιδεστός (Τεκίρνταγκ) - Κήπου - Διδυμότειχο. Σε μια μέρα. Εγώ είχα κόσμο εκείνο το Πάσχα (του 1998) και δεν μούβγαινε.

Τουρκία 1

Από το προηγούμενο ταξίδι έχουν περάσει λιγότερο από δυο χρόνια. Από Δεκέμβρη 1995 σε Νοέμβρη 1997. Κι όμως πολλά έχουν αλλάξει. Το καλοκαίρι του 1996 έχουμε διοριστεί στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και εγώ και η Μαρία. Εγώ στο Διδυμότειχο, εκείνη στον Άγιο Στέφανο όπου μένει μαζί με τα παιδιά. Δύσκολη η κατάσταση οπότε αποφασίζουμε να πάρει απόσπαση για τον Έβρο (εγώ είχα διοριστεί με τον νόμο για τα δυσπρόσιτα, πράγμα που σήμαινε πως αυτόματα για τρία χρόνια δεν μπορούσα να μετακινηθώ απ' το σχολείο μου).  Το 1997 έρχεται κι η Μαρία και τοποθετείται στο ΤΕΛ Ορεστιάδας. Αρκετά από τα παρακάτω τα έχω ξαναγράψει, μάλιστα κάποια είναι αντιγραφή από τα παλιότερα άρθρα, αλλά εδώ θα μπουν κι άλλες λεπτομέρειες!

Βαθμολογικές εμπειρίες: Φυσικώς αδύνατοι

Περί βαθμολογιών αναφέρομαι τελευταία, και σήμερα ολοκληρώνεται ο κύκλος. "Φυσικώς αδύνατοι" είναι ένας άλλος τρόπος για να πεις μαθητές με αναπηρία. Κατάλοιπο μιας εποχής που οι ανάπηροι έγιναν Άτομα με Ειδικές Ανάγκες (ΑμΕΑ - που μάλιστα κάποιοι το προχώρησαν παραπάνω και τόκαναν ειδικές δεξιότητες, αλλά δεν έγινε ακρωνύμιο) και μιας και το αρκτικόλεξο είχε πιάσει το κράτησαν ακουστικά αλλά έχει αλλάξει σήμερα κι είναι ΑμεΑ, άτομα με αναπηρία δηλαδή. Γιατί συνήθως οι ευφημισμοί είναι εκ του πονηρού. Αλλά επεκτάθηκα κι ας γυρίσουμε στους μαθητές με αναπηρία. Είναι μια τεράστια κατηγορία αφού πιάνει όλους τους μαθητές που προσωρινά ή μόνιμα, αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα που τους εμποδίζει να ακολουθήσουν το πρόγραμμα των υπόλοιπων μαθητών που δεν έχουν κάποιο θέμα.

Βαθμολογικές εμπειρίες: Οι μετεξεταστέοι

Οι μετεξεταστέοι (μεταξεταστέοι στον προφορικό λόγο) είναι πάντα μια δύσκολη κατάσταση. Στα περισσότερα χρόνια που ήμουν στα σχολεία είχαμε τέτοιους. Και με εξαίρεση κάποια ενδιάμεσα χρόνια, οι εξετάσεις τους ήταν τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη. Το αν και ποιοι μένουν μετεξεταστέοι αλλάξει κάθε λίγο, ανάλογα με τις εμπνεύσεις του υπουργείου κάθε φορά, αλλά δεν θ' ασχοληθώ μ' αυτό αλλά με τους μαθητές.

Βαθμολογικές εμπειρίες: Έκδοση αποτελεσμάτων

Συνεχίζω με τα βαθμολογικά. Κάθε εξεταζόμενος, μαθητής, φοιτητής ή ό,τι άλλο, όταν βγουν τ' αποτελέσματα θα πει είτε "πέρασα" είτε "μ' έκοψε" (ή μ' έκοψαν). Δεν ακούγεται ποτέ το "κόπηκα" ή το "με πέρασε". Πάντα το καλό αποτέλεσμα είναι δικό του, το κακό του το προξένησε ο βαθμολογητής. Η περίπτωση της δικής μου ανάλυσης ΙΙ που λέω πως με πέρασε ο Στάικος, είναι απ' τις εξαιρέσεις! Κι όμως το τι μαγείρεμα γίνεται για να περάσουν μερικοί, δεν μπορούν να το φανταστούν.

Βαθμολογικές εμπειρίες 2

Βαθμολογικών εμπειριών συνέχεια. Μετά τη Δάφνη βρίσκομαι τον Οκτώβρη του 1991 στον Άγιο Δημήτρη Αργολίδας, κοινώς Μετόχι, σε Γυμνάσιο. Είναι η χρονιά που ξαναμπαίνουν οι εξετάσεις στο γυμνάσιο. Και μάλιστα όπως ήταν κάποτε, στη μισή ύλη το Φλεβάρη και στην υπόλοιπη τον Ιούνη (μόνο εκείνη τη χρονιά ίσχυσε έτσι, από το 1993 και μετά δίνουν μια φορά τον Ιούνη). Για να περάσει ο μαθητής ένα μάθημα χρειάζεται να βγάλει μέσον όρο 10 (πάντα) μόνο που εδώ μετράνε τα τρία τρίμηνα και ο μέσος όρος των δυο γραπτών εξετάσεων διά 4. Η βάση δηλαδή στο γυμνάσιο βγαίνει 40 (και με την έκπτωση λόγω στρογγυλοποίησης, 38). Μεγάλη διαφορά από το λύκειο, μόνο που το τι σημαίνει αυτό το μαθαίνεις στην πράξη.