Ολλανδία 2005

Όπως έγραφα προχτές, το 2005 κάναμε ένα οδικό ταξίδι στις Βρυξέλλες κι από κει επισκεφτήκαμε διάφορες πόλεις σε άλλες χώρες, πέρ' απ' το Βέλγιο. Την περιγραφή για το ταξίδι το ίδιο την ολοκλήρωσα, αλλά όπως υποσχέθηκα σήμερα και τις επόμενες μέρες θα παρουσιάσω φωτογραφίες απ' τις επισκέψεις αυτές. Στην Ολλανδία πήγαμε την Μ. Τρίτη, 28 Απρίλη 2005 (ναι, ξαναπήγα άλλη φορά, αλλά για εκείνη την παλιά θα μιλήσω σήμερα).

Η καλή η μέρα από το πρωί φαίνεται λέει μια παροιμία. Και όντως, με το που βγήκαμε απ' τις Βρυξέλλες και πήραμε το δρόμο για Αμβέρσα χορτάσαμε κίνηση. Το έργο το είδαμε και στην Ιταλία, στο δρόμο από Μπολόνια προς Ανκόνα και χρόνια μετά στη Γερμανία. Την εποχή εκείνη οι περισσότεροι ευρωπαϊκοί αυτοκινητόδρομοι ήταν με δυο λουρίδες. Τη μια την έπιαναν νταλίκες (και ίσως λεωφορεία) και τη δεύτερη τα γιωταχί. Κάποια στιγμή έβγαινε μια νταλίκα να προσπεράσει κι όλοι περιμέναμε να ολοκληρώσει το προσπέρασμα για να μπορέσουν να συνεχίσουν οι άλλοι. Το να προσπεράσεις το μπροστινό σου ήταν δώρο άδωρο αφού πάλι στην ουρά θα ήσουνα. Σιγά σιγά προστέθηκε και τρίτη λουρίδα κι έτσι κάπως βελτιώθηκε η κατάσταση (το κάπως το λέω γιατί πάντα τις ώρες αιχμής υπάρχουν μποτιλιαρίσματα μήκους πολλών χιλιομέτρων). Πάντως, για την κίνηση στους δρόμους που είδαμε στο ταξίδι αυτό θα μας δοθεί ευκαιρία να τα ξαναπούμε.

Με το που φτάσαμε στο Άμστερνταμ, αφήσαμε τ' αυτοκίνητο σ' ένα πάρκινγκ κοντά στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό. Ανεβαίνουμε και βλέπουμε μια θάλασσα από ποδήλατα. Δεν καταλάβαμε πολλά, μόνο πως οι Ολλανδοί ποδηλατούν αβέρτα. Κι αυτά που φαίνονται στη φωτογραφία είναι ένα κομμάτι μόνο απ' όσα είδαμε, αυτά που ήταν μπροστά στο σταθμό.

Ε, κι αφού ήμασταν στο σταθμό να μην μπούμε και μέσα να δούμε πώς είναι τα τρένα τους; Από πάντα μου άρεσαν τα τρένα. Κι έτσι μπήκαμε. Και είδαμε. Και χαζέψαμε. Πρώτη φορά που βλέπαμε τόσο μεγάλα τρένα αλλά και τρένα διώροφα (πέρασαν κοντά 20 χρόνια και στην Ελλάδα τέτοια δεν είδαμε να κυκλοφορούν, αλλά βέβαια στη Γερμανία τα χρησιμοποιήσαμε αρκετά).

Βέβαια, το Άμστερνταμ είναι συνδεμένο με τα κανάλια. Δεν ξέρω αν η Βενετία, η Στοκχόλμη ή το Άμστερνταμ έχουν τα περισσότερα κανάλια. Κι οι τρεις διεκδικούν την πρωτιά, και στις τρεις περπατάς δίπλα στο νερό.

Εκεί που κάναμε τη βόλτα μας, να κι ένα κάρο. Με ρόδες ντυμένες με λάστιχο για να μην χαλάει τους δρόμους αλλά με το τάκα τάκα τα πεταλάκια από κάτι εντυπωσιακά αλογάκια με μακριές τρίχες στα ποδαράκια, σαν να φόραγαν γκέτες. Διαφημιστικό για τη μπύρα Χάινεκεν ήταν (που όπως κι η Άμστελ είναι τοπικές μάρκες, άσχετα αν έχουν κατακυριεύσει τη γη).

Αυτά όμως που μας έκαναν μεγάλη εντύπωση ήταν δυο πράγματα: το ένα κάτι μικρά αυτοκίνητα που μόλις και χώραγαν ένα ή δυο άτομα. Τελικά κοιτάζοντας καλύτερα καταλάβαμε πως ήταν αναπηρικά. Με μεγάλη πόρτα πίσω για να χωράει και το καρότσι (αν χρειαζόταν). Τελικά έχει πολλούς ανάπηρους η Ολλανδία. (Κι η Γερμανία, αλλά τους βλέπεις να κυκλοφορούν μόνο με καρότσια, αυτά τα ειδικά αυτοκίνητα μόνο στην Ολλανδία τα είδα). Ή μήπως οι Ολλανδοί ανάπηροι κυκλοφορούν και δεν μένουν κλεισμένοι στα σπίτια τους όπως στα μέρη μας;

Το άλλο εντυπωσιακό ήταν οι ποδηλατόδρομοι. Περπάταγες στο πεζοδρόμιο κι έπρεπε να προσέχεις να μην πατήσεις στον ποδηλατόδρομο. Γιατί ενώ αν κατέβαινες στο δρόμο να περάσεις, τ' αυτοκίνητα θα σταμάταγαν, τα ποδήλατα το πολύ να χτύπαγαν ένα κουδούνι. Αν δεν έφευγες άμεσα απ' το χώρο τους, θα σ' έπαιρναν μαζί τους. Κι όπως τα ποδήλατα είναι πάρα πολλά, δεν προλαβαίνεις να συνειδητοποιήσεις πως μόλις γλύτωσες κι έρχεται άλλο. Θέλει μεγάλη προσοχή. Χώρια που στους ποδηλατόδρομους κυκλοφορούν και μηχανάκια και αναπηρικά αυτοκίνητα.

Φεύγοντας απ' το Άμστερνταμ είπαμε να περάσουμε από Χάγη και Ρότερνταμ. Μιας και στη Χάγη δεν βολευτήκαμε να παρκάρουμε και  κάναμε μόνο ένα πέρασμα, αποφασίσαμε να σταματήσουμε σ' ένα χωριό. Κάναμε τη βόλτα μας και μπήκαμε σε ένα καφέ να το πω; παμπ να το πω; Δεν ξέρω πώς το λένε, όμως ήταν πολύ ατμοσφαιρικό. Κι όλοι οι τοίχοι του καλυμμένοι με παλιές τσίγκινες πινακίδες κάθε είδους. Για δρόμους, για ποτά, για σπίτια, για προειδοποίηση κι' ό,τι βάλει ο νους τ' ανθρώπου.

Στα κανάλια του Μάαστριχτ περνάει ένα περιπολικό της αστυνομίας. Για να μπορέσει να περάσει κάτ' απ' τη γέφυρα κατεβάζει τις αντένες του (που έτσι κι αλλιώς είναι χαμηλές)

Μετά από άλλες δυο μέρες θέλουμε να πάμε στο Άαχεν. Θα συναντούσαμε και γνωστούς που όμως το πρωί θα ήταν στο σχολείο. Έτσι αποφασίσαμε να περάσουμε πρώτα απ' το Μάαστριχτ που μας ήταν γνωστό απ' την ομώνυμη συνθήκη του. Κοιτάμε το χάρη και μας λέει πως είναι κοντά στη Λιέγη. Α, τη Λιέγη την ξέρουμε, Liège στα βέλγικα (στα γαλλικά δηλαδή), βλέπουμε από ποια έξοδο του περιφερειακού των Βρυξελλών θα βγούμε κι από κει ακολουθάμε τις πινακίδες. Εκτός από Liège οι πινακίδες έγραφαν και κάτι άλλο που δεν του δώσαμε σημασία αφού μετά από λίγο χάθηκε, μόνο Liège βλέπαμε. Ξαφνικά πάνε οι ταμπέλες που ξέραμε. Τώρα βλέπαμε να μας λένε προς Luik. Μα αφού δεν αλλάξαμε καθόλου. Πιάνουμε άκρη, άχνουμε το χάρτη, σωστά φαίνεται πως είμαστε. Συνεχίζουμε. Αφού περνάμε κάνα δυο Luik μετά να πάλι πινακίδες για Liège. Μέχρι που την περάσαμε, μπήκαμε στο Μάαστριχτ, είδαμε κανάλια και ποδήλατα 😀 και φύγαμε. Τι είχε γίνει; Liège είναι στα γαλλικά, στη Βαλλωνία, τη γαλόφωνη περιοχή του Βελγίου. Για λίγο όμως μπήκαμε στη Φλάνδρα όπου η γλώσσα είναι τα φλαμανδικά (ουσιαστικά Ολλανδικά) κι οι πινακίδες ήταν στη δικιά τους γλώσσα, Luik! Ευτυχώς, δεν πέσαμε στη γερμανική περιοχή να δούμε και Lüttich να μπλεχτούμε εντελώς!

Και μια τελευταία φωτογραφία μέσ' απ' τ' αυτοκίνητο, που δείχνει τις τιμές των καυσίμων που ίσχυαν στο Μάαστριχτ την εποχή εκείνη (στο περίπου). Να τις βλέπουμε και ν' αναπολούμε το παρελθόν. Τότε στην Ελλάδα η τιμή της βενζίνας ήταν στα 0,80€. Πιο ακριβά τα καύσιμα τότε στην Ευρώπη, με εξαίρεση το Λουξεμβούργο ((η διπλανή της Σελ είν' ενδεικτική - μ' αποτέλεσμα όποτε περνάγαμε απ' το Λουξ φουλάραμε όσο πιο καλά μπορούσαμε, μάλιστα στα σύνορα με τη Γερμανία είχε ένα βενζινάδικο με καμιά 25αριά αντλίες). Και το φουλάρισμα είναι σελφ σέρβις, σπάνια να βρεις υπάλληλο.