Σύγχρονος ΟΣΕ

Εντάξει, Hellenic train. Επέτειος από το πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη. Κι είπα να την τιμήσω μ' έναν άλλο τρόπο. Βάζοντας μια φωτογραφία που δείχνει πώς απαξιώνεται το τρένο στην πράξη. Είναι (και φαίνεται) απ' τη γραμμή του οδοντωτού. Που έχει τιμές μόνο στα ελληνικά. Σε πολλές περιπτώσεις βλέπω κατάλογο με τιμές μόνο στα αγγλικά (ή κι άλλη γλώσσα ανάλογα την περιοχή, συνήθως σε ταβέρνες ή τουριστικές προβολές) και σνομπάρω τις σχετικές επιχειρήσεις (δεν πάω σ' αυτές εκτός αν είναι μεγάλη ανάγκη). Εδώ συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Δεν θέλουμε τους τουρίστες. Και κάποιος φιλότιμος υπάλληλος (πιθανά γιατί βαρέθηκε να τον ρωτάνε) έκατσε κι έγραψε με το χέρι τη μετάφραση!

Αρκούδις μι τα κδούνια

Τη δεκαετία του 70 ξεκίνησαν να φτιάχνονται συντοπίτικοι σύλλογοι. Άνθρωποι με καταγωγή απ' το ίδιο μέρος που έμεναν σε άλλη περιοχή έφτιαχναν ένα σύλλογο για να θυμούνται τα ήθη και έθιμα της περιοχής τους. Στην Αθήνα φτιάχτηκε το 1975 ο "Σύνδεσμος Πλωμαριτών Αττικής Βενιαμίν ο Λέσβιος" και κάπου εκεί κι η Λεσβιακή Ένωση Σπουδαστών (ΛΕΣ). Όταν ήμουν φοιτητής ήμουν μέλος και στους δυο, αντεπιστέλλον, βέβαια, αφού εγώ ήμουνα στα Γιάννενα. Και η μεν ΛΕΣ δεν ξέρω αν υπάρχει σήμερα, ο σύλλογος των Πλωμαριτών όμως υπάρχει και χτες είχε τον αποκριάτικο χορό του.

Φύλλο Περέκ

Το σημερινό θα είναι κατά κύριο λόγο φωτογραφικό. Για να ισορροπήσουμε το προχτεσινό της χαβίτσας που δεν είχε καθόλου φωτογραφίες. Να κρατήσουμε το ισοζύγιο. Καταρχάς να πω τι είν' αυτό το φύλλο το περέκ (που το βλέπω και σαν μπασλαμά). Είναι φύλλο για πίτες προψημένο, πράγμα που σημαίνει πως μπορεί να διατηρηθεί για πολύν καιρό χωρίς να χρειάζεται ψυγείο. Αυτό έχει και το μειονέκτημα πως τρίβεται εύκολα (σπάει σε κομμάτια) αλλά δεν μου δημιούργησε πρόβλημα στη χρήση. Αυτό που έχω στην αρχή είναι από τη Δράμα, γενικά βρίσκεται στη Μακεδονία όπου ζουν Πόντιοι (ποντιακό υλικό είναι), στην Αθήνα τέτοιο φύλλο βρίσκεται σε λίγα μέρη.

Χαβίτσα

Για την χαβίτσα δεν έχω φωτογραφία. Πού να την βρω αφού ούτε την έφτιαξα ποτέ εγώ, ούτε πρόκειται να την φτιάξω. Γιατί, όπως έγραψα και αλλού, πρόκειται για μια θερμιδική βόμβα. Κι όχι μόνο. Και για χοληστερινική βόμβα. Τότε γιατί βάζω τη συνταγή; Μα για να υπάρχει στην αναζήτηση της Γκουγκλ. Αν το ψάξει κανείς σήμερα θα το βρει σ' ένα σχόλιο δικό μου (αυτό που αναφέρω παραπάνω) και μια συνταγή σ' ένα Παλιοχωριανό σάιτ, που όμως αφενός είναι ανάμεσα σε άλλα φαγητά αλλά κυρίως εκεί δεν αναφέρει τίποτα για νερό. Καλά, ρε πατριώτες, με τι θα φουσκώσει τ' αλεύρι; Και για να το επιβεβαιώσω, πήρα και τη Βατώ. Αλλά πολλά τα εισαγωγικά, ας πάμε στο από τι αποτελείται και πώς φτιάχνεται η χαβίτσα.

Μετρητά vs πλαστικό χρήμα

Έγραφα για το ότι το πλαστικό χρήμα (οι κάρτες) δεν γίνονται δεκτά σε κάποια μαγαζιά στη Γερμανία. Και στην Ελλάδα δεν γίνεται δεκτό με χαρά, άσχετα αν υπάρχουν οι πιέσεις από την κυβέρνηση. Τότε είχα αναφέρει για το μαγαζί που έχει μόνιμα κολλημένη στο παράθυρο ανακοίνωση πως το μηχάνημά του είναι χαλασμένο, ενώ σε άλλο μαγαζί που ήμαστε παρέα πήγε να πληρώσει ένα με μετρητά. Το ποσό ήταν 15,50€. Δίνει 20άρικο και το γκαρσόνι ζητάει αν υπάρχουν τα 50 λεπτά (δεν έχουν ψιλά στα μαγαζιά εδώ). Άλλος απ' την παρέα προσφέρεται να πληρώσει με κάρτα ώστε να μην χρειάζονται ρέστα και η προσφορά απορρίπτεται διακριτικά. (Για να είμαι δίκαιος, μου έχει συμβεί και το αντίστροφο: να πάω να πληρώσω με μετρητά 3,5€, να δίνω 5 και να μου λένε δεν έχεις κάρτα να μην ψάχνω ψιλά). Πριν λίγες μέρες μέσα από το τζάμι της πόρτας ενός μαγαζιού είδα κολλημένο το παρακάτω που λέει γιατί τα μετρητά είναι πιο καλά για όλους μας. Επειδή το μαγαζί εκείνη την ώρα ήταν κλειστό κι έτσι η φωτογραφία δεν διαβάζεται και τόσο εύκολα, κάνω την αντιγραφή (διατηρώ την ορθογραφία και σύνταξη όπως το είδα).

Στην όπερα του Μονάχου

Τελευταίο από τα σημειώματα που ήρθαν λόγω της πρόσφατης επίσκεψής μου στο Μόναχο. Στη Γερμανία η όπερα είναι μέσα στην κουλτούρα τους. Κάθε πόλη έχει κι ένα κτίριο όπερας. Που δίνει τακτικά παραστάσεις. Στην Ελλάδα θα μπορούσα να αντιστοιχίσω με τα θέατρα αυτά (γιατί τι άλλο είναι το κτίριο της όπερας από ένα θέατρο για ειδικό σκοπό) με το δημοτικό θέατρο του Πειραιά ή της Ερμούπολης ή τον Απόλλωνα στην Πάτρα. Μόνο που φαντάζουν σαν φτωχού συγγενείς μπροστά στου Μονάχου (σ' αυτό έχω μπει, σε άλλα δεν έτυχα - όπως δεν έτυχε να μπω και στην κεντρική σκηνή του εθνικού θεάτρου). Αντίστοιχο θα μπορούσαμε να πούμε το Μέγαρο μουσικής στην Αθήνα; Δεν μου ταιριάζει. Η παλιά λυρική σκηνή στην Ακαδημίας ήταν προφανώς άσχετη, στην καινούρια στο Νιάρχος δεν έχω πάει, από το διάγραμμα για τα εισιτήρια βλέπω να μοιάζει μεγάλη και εντυπωσιακή (και με τσουχτερές τιμές - ειδικά αν τις συγκρίνω με του Μονάχου που έχουν μεγαλύτερο εύρος, μιλάω για τις παραστάσεις μιας και το κτίριο το εκμεταλλεύονται και για ξεναγήσεις).

Σποτάκια MVG

Το Μόναχο έχει σαν σήμα της πόλης ένα καλογεράκι, το Μύνχνερ Κιντλ (Münchner Kindl). Βλέπετε η λέξη Μόναχο συνδέεται με τους μοναχούς, τους καλόγερους, αφού εκεί που είναι σήμερα το Μόναχο υπήρχε ένα μοναστήρι και φτιάχτηκε μια πόλη γύρω του, στα 1158 λέει, θυμάμαι που το 2010 γιορτάστηκαν τα 852 χρόνια από την ίδρυση του Μονάχου (και μετά δεν υπήρξε άλλη πιο στρογγυλή επέτειος). Έτσι λοιπόν, το καλογεράκι με την κίτρινη ζώνη (και γύρ' απ' την κουκούλα), εμφανίζεται στο σήμα της πόλης, στο Οκτόμπερφεστ κι όπου αλλού θέλουν να δηλώσουν πως κάτι αναφέρεται στο Μόναχο.

Σήμα κινητού στο μετρό

Μετακινούμε συχνά με το μετρό στην Αθήνα. Και ξέρω πως δεν πρέπει να περιμένω να επικοινωνήσω τηλεφωνικά με κάποιον όση ώρα βρίσκομαι στα υπόγεια. Οριακά υπάρχει δυνατότητα σε κάποιους σταθμούς, πρέπει να προλάβεις να ολοκληρώσεις τη συνομιλία την ώρα που έχει σταματήσει ο συρμός εκεί, ή να στείλεις ένα μήνυμα. Βέβαια, έχει να κάνει και με την εταιρία που έχεις, η Ειρήνη λέει πως η Κοσμοτέ τα πάει πολύ καλύτερα, δεν ξέρω.

Πάντα ψιλά στα ταμεία

Ένα θέμα στο οποίο έχω αναφερθεί ξανά στο παλιό ιστολόγιο. Με εντυπωσίαζε και τότε, με εντυπωσίασε και τώρα. Βέβαια, φωτογραφία από συρτάρι ταμείου δεν γίνεται να βάλω, οπότε ας αρκεστούμε σε φωτογραφίες από μαγαζάκια χριστουγεννιάτικων αγορών, αφενός γιατί αυτός ήταν ο στόχος της πρόσφατης επίσκεψης στο Μόναχο κι αφετέρου γιατί από τέτοια μικρομάγαζα περιμένεις να υπάρχει πρόβλημα όμως ούτε κει υπάρχει. Δεν μούτυχε ποτέ αυτό που γίνεται στη λαϊκή π.χ. να ρωτάει ο ένας πάγκος τον διπλανό για να χαλάσει.

Κι είν' όλα ΒΙΟ

Στο πρόσφατο ταξίδι μου μούκανε εντύπωση πως πάρα πολλά προϊόντα στο σουπερμάρκετ ή στα μαγαζάκια στις χριστουγεννιάτικες αγορές διαφήμιζαν πως ήταν βιολογικά. ΒΙΟ και ξερό ψωμί. Και καλά, τα φρούτα να είναι βιολογικά να το καταλάβω (αν και διατηρώ πολλές επιφυλάξεις, ξέροντας πως οι προϋποθέσεις για να είναι κάτι βιολογικό είναι πολύ αυστηρές, απορώ πώς καταφέρνουν και παίρνουν πιστοποίηση). Αλλά βιολογικά λουκάνικα; Πώς; Πόθεν;

Ζέστη (μέσα) τον χειμώνα

Προφανώς άσχετη η φωτογραφία, είναι ο κινέζικος πύργος στου εγγλέζικους κήπους του Μονάχου, όπως τον είδα στο τελευταίο ταξίδι. Άσχετη και η επόμενη είναι το εσωτερικό της Αζάμκιρχε (Asamkirche) που όταν περνάς απ' έξω δεν την πιάνει το μάτι σου αλλά μέσα είναι γεμάτη με τόσα και τόσα γλυπτά, εικόνες κλπ. Μιας και το θέμα δεν μπορεί να έχει εικόνα είπα να βάλω άσχετες φωτογραφίες αλλά από μέρη ενδιαφέροντα. Χώρια που είναι και μικρό οπότε έτσι θα έχει και λίγη έκταση 😀

Μετακίνηση παιδιών

Έγραφα για τα μωρά στα καρότσια. Που ακόμα και τον χειμώνα τα κυκλοφορούνε (ναι, δεν το σχολίασα αυτό, έμεινα στη δυνατότητα να κυκλοφορούν με καρότσια, αλλά τα μωρά κυκλοφορούν όλες τις εποχές, δεν τα κρατάνε μέσα στο σπίτι μην κρυώσουν ή μην ζεσταθούν ή μη βραχούν - έχουν τον απαιτούμενο εξοπλισμό). Εκτός όμως απ' τα μωρά κυκλοφορούν στους δρόμους και τα παιδάκια. Τόχα ξεχάσει αυτό. Στις τρεις - τέσσερεις μέρες που έμεινα στο Μόναχο δεν πέρασε μέρα που να μην δω μια τουλάχιστον ομάδα μικρών να μετακινείται.

Μωρά - ανάπηροι σε καρότσια

Έγραφα για την προσβασιμότητα που υλοποιείται στη Γερμανία. Αυτό δίνει τη δυνατότητα να κυκλοφορούν άνετα τα μωρά στα καροτσάκια αλλά και οι ανάπηροι. Βέβαια είναι και θέμα κουλτούρας. Η κουλτούρα τους εκεί είναι να κυκλοφορούν όλοι. Αυτοί που δεν μπορούν να περπατήσουν δικαιούνται κι αυτοί να κυκλοφορήσουν. Και μπορεί να μην έχω φωτογραφία από αμαξίδιο, αυτό όμως έγινε εν γνώση μου, δεν το θεώρησα κομψό.

Προσβασιμότητα

Όταν μιλάμε για προσβασιμότητα δεν σημαίνει φτιάχνω μια ράμπα στα κτίρια κι όλα καλά. Όχι πως δεν χρειάζεται και δεν βολεύει κι αυτό. Πρόσφατα μιλούσα με γνωστή μου που είναι σε αναπηρικό αμαξίδιο και μούλεγε πως παλιότερα δεν μπορούσε να πάει καθόλου κάπου, ενώ τώρα αφού πάει με το αυτοκίνητο μέχρις εκεί κοντά, κάτι γίνεται. Αλλά παρατηρούσα στο Μόναχο πώς προσπαθούν να υπάρχει ευκολία για κίνηση σ’ όλα τα σημεία.