Φώτα αυτοκινήτων

Όταν περνάς τα βόρεια σύνορα της Ελλάδας χρειάζεται να έχεις τα φώτα του αυτοκινήτου αναμμένα συνέχεια 24 ώρες το 24ωρο. Δεν είμαι σίγουρος αν αυτό ισχύει και για τη Βουλγαρία, αλλά τόσο η Αλβανία όσο και οι χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας το έχουν καθιερώσει. Και στην Ουγγαρία και δεν θυμάμαι πού αλλού ακόμα. Αυτό δεν είναι παράξενο. Θεωρητικά και στην Ελλάδα σήμερα υπάρχει αντίστοιχη υποχρέωση αλλά μόνο για μηχανές και μηχανάκι. Για τα αυτοκίνητα όχι, αν και πολλά αυτοκίνητα είναι εφοδιασμένα απ' τη μάνα τους (την κατασκευάστρια εταιρία δηλαδή) με ένα σύστημα που μόλις ανάβεις τη μηχανή να ανοίγουν και τα ειδικά φώτα ημέρας, συνήθως μια σειρά από λεντάκια.

Σκόπια, τα αγάλματα

Το κέντρο των Σκοπίων είναι γεμάτο αγάλματα. Για ό,τι φανταστεί κανείς. Στην περιήγησή μςα στο κέντρο ο πρώτος σταθμός ήταν η κεντρική πλατεία της πόλης Πηγαίνοντας πήραμε μια γεύση αν και αυτό που δεσπόζει από μακρυά είναι με το άγαλμα του Μεγαλέξανδρου: ένα συντριβάνι με μια ψηλή κολόνα στη μέση πάνω στο οποίο υπάρχει το άγαλμα. Έτσι που να φαίνεται από παντού.

Σκόπια

Αφήσαμε το Βελιγράδι κι ο δρόμος της επιστροφής συνεχίστηκε. Τελευταίος σταθμός αυτού του ταξιδιού τα Σκόπια. 440 χλμ περίπου υπολογίζαμε κάπου 5 ώρες (είχαμε πάλι σύνορα), δεν μας φαίνονταν και τόσο πολλές, ας είναι καλά οι αυτοκινητόδρομοι που υπάρχουν στο μεγαλύτερο μέρος (κάπου 100 χλμ. δεν έχουν τελειώσει ακόμα). Φτάσαμε στα Σκόπια νωρίς, αλλά όχι όσο υπολογίζαμε. Λίγο η κίνηση στους δρόμους, λίγο τα σύνορα, μια καθυστέρηση την είχαμε. (Στη φωτογραφία η Βουλή).

Λίμνες Πλίτβιτσε 3

Συνέχεια 3. Το πάρκο, ήταν ανεπανάληπτη εμπειρία. Ο καιρός ήταν με το μέρος μας, ζεστός αλλά όχι πολύ, όχι βροχές κι ομίχλες, μόνο όση υγρασία έβγαζαν τα νερά που μας περιέβαλαν. Βέβαια, θα το απολαμβάναμε ακόμα περισσότερο αν πηγαίναμε σε δυο μέρες και κάναμε ένα κομμάτι της διαδρομής κάθε φορά, ώστε να μπορέσουμε να τα δούμε με την ησυχία μας και την άνεσή μας.

Λίμνες Πλίτβιτσε 2

Λίμνες Πλίτβιτσε, μέρος 2ο. Γιατί προχτές είχα βάλει την αρχή, σήμερα η περιπέτεια συνεχίζεται αλλά οι φωτογραφίες δεν τελειώνουν. Τόση ομορφιά, όσες φωτογραφίες και να μπουν δεν φτάνουν για να την περιγράψουν, οπότε μένουν και για επόμενη φορά.

Λίμνες Πλίτβιτσε

Αυτός που περιέγραψε τις λίμνες σαν "ένα θαύμα της φύσης" δεν υπερέβαλε καθόλου. Πήγαμε για να μείνουμε κάνα δίωρο - τρίωρο. Κάναμε λάθος και μείναμε πάνω από πεντάωρο. Κουραστήκαμε αλλά δεν βαρεθήκαμε. Και χαλαλίσαμε το χρόνο που ξοδέψαμε (αν και θα ήταν καλύτερο, πιο ξεκούραστο και πιο αποδοτικό να τον ξοδεύαμε σε δυο μέρες). Γέμισαν τα μάτια μας απ' όλες τις αποχρώσεις που μπορεί να πάρει το νερό και τ' αυτά μας απ' τον ήχο του όταν τρέχει. Τόσο που όταν απομακρυνθήκαμε μας έλειψε η φασαρία αυτή :)

Ζαντάρ

Πάσχα ήταν η μέρα εκείνα αλλά εκεί που βρισκόμασταν αρνάκι δεν είχε. Ε, και τι έγινε. Εμείς συνεχίσαμε ακάθεκτοι την εκδρομή μας. Αφήσαμε πίσω μας το Σπλιτ, περάσαμε το Σιμπενίκ και καταλήξαμε στο Ζαντάρ που ήταν ο τελευταίος προορισμός στις Δαλματικές ακτές. Μετά θα προχωρούσαμε προς τα ενδότερα και θα παίρναμε το δρόμο της επιστροφής.

Διέλευση συνόρων με αυτοκίνητο

Τι γίνεται όταν περνάμε τα σύνορα με το αυτοκίνητό μας; Ποια διαδικασία ακολουθείται; Τι χρειάζεται να κάνουμε; Τα απαιτούμενα έγγραφα για να ταξιδέψει ένας άνθρωπος σε ξένη χώρα είναι το διαβατήριο (μερικές φορές και η βίζα) ενώ αρκετές χώρες (όλες την Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και κάμποσες άλλες) δέχονται την ταυτότητα (αρκεί τα στοιχεία του κατόχου να είναι λατινογραμμένα να μπορούν να διαβαστούν και παραέξω). Τι γίνεται όμως με το αυτοκίνητο; Όπως έγραφα παλιότερα, απαραίτητο χαρτί είναι η πράσινη κάρτα, η βεβαίωση δηλαδή ότι το αυτοκίνητο είναι ασφαλισμένο και μάλιστα πως η εταιρία που το ασφαλίζει έχει διεθνή αναγνώριση κι αν συμβεί κάτι θα πληρώσει. Πολλές φορές ζητιέται και η άδεια κυκλοφορίας του αυτοκινήτου ενώ πιο σπάνιο είναι να ελεγχτεί η άδεια οδήγησης (δίπλωμα) του οδηγού. Και η διαδικασία;

Σίμπενικ

Πήγαμε και στο Σίμπενικ (Šibenik). Σε αντίθεση με τις άλλες πόλεις που επισκεφτήκαμε μέχρι τώρα στις ακτές της Αδριατικής, η πόλη δεν ιδρύθηκε από τους Έλληνες, τους Ιλλυριούς ή τους Ρωμαίους, αλλά από τους Κροάτες, τον 10ο αιώνα κι είναι η αρχαιότερη Κροατική πόλη.

Τρογκίρ

Το Μεγάλο Σάββατο πρωί πήγαμε μέχρι το Τρογκίρ σε απόσταση 30 χλμ. δυτικά από το Σπλιτ. Μπόλικες φωτογραφίες κι από κει, είπα να τις βάλω όλες σε μια μέρα.

Σπλιτ τέλος

Συνέχεια τρίτη.
Σήμερα το πρόγραμμα περιλαμβάνει μπόλικες φωτογραφίες αλλά λίγα λόγια :) Στο ξεκίνημα η πλατεία του Λαού με το ρολόι και τη Σιδερένια Πύλη (που μας έλλειπε απ' τη συλλογή).

Σπλίτ συνέχεια

Δεύτερη συνέχεια.
Tο Σπλιτ σε θαμπώνει απροσδόκητα. Περιμένεις μια τυπική μεσογειακή πόλη για καλοκαιρινό τουρισμό: ηλιόλουστες παραλίες, χαλαρή ζωή, γαλάζιες θάλασσες. Ιδού μια πανοραμική άποψη της πόλης από τα ψηλά. Μπροστά το κτίριο του λιμεναρχείο μας θύμιζε κάπως το κτίριο Παπαστράτου (νυν πανεπιστήμιο) στο Βόλο.

Σπλιτ

Ασπάλαθος. Ελληνικότατη λέξη. Πρόκειται για ένα φυτό με όμορφα κίτρινα λουλούδια (γι' αυτό και το κίτρινο στην φωτογραφία) που το αναφέρει κι ο Σεφέρης στο ομώνυμο (περίπου) ποίημά του.  Αλλά πού είναι τραβηγμένη η φωτογραφία και πού κολλάει ο ασπάλαθος; Εντάξει, δεν θα το βάλω για κουίζ, ούτε θα συνεχίσω με περισσότερα για το φυτό αυτό (το έχει κάνει ήδη άλλος). Στο Σπλιτ είναι τραβηγμένη κι η ταμπέλα κολλάει στο ότι το Σπλιτ είναι η αρχαία ελληνική πόλη Ασπάλαθος. Το πώς απ' τη μια λέξη πας στην άλλη, δεν είναι δύσκολο να το καταλάβει κανένας, ειδικά που μεσολαβούν κάτοικοι με τελείως διαφορετική γλώσσα. Εξάλλου, δίπλα βρίσκονται τα Σάλωνα, (που σήμερα είναι γειτονιά του Σπλιτ με τ' όνομα Σολίν - Solin) που ήταν παλιότερη αποικία και μετά μετακόμισαν πιο πέρα με άλλο όνομα.

Ντουμπρόβνικ 3 - τέλος

Έλεγα στο προηγούμενο πως βγάλαμε φωτογραφίες από ψηλά τσάμπα γιατί ο Νίκος έσκασε τις 110 περίπου κούνες (δηλ. κάπου 16€) και περπάτησε πάνω στα τείχη.

Ντουμπρόβνικ 3

Σηκώνομαι πρωί. 8:05 είμαι στο συνεργείο. Τους αφήνω τ' αυτοκίνητο, μου λένε πως τ' ανταλλακτικό έχει έρθει και πως μέχρι τις 2 - 3 η ώρα θα είναι έτοιμο. Οι υπόλοιποι κοιμούνται. Από τύχη, το συνεργείο είναι πάνω απ' το καινούριο λιμάνι, πολύ κοντά στο σπίτι, λιγότερο από 1000 μέτρα. Άρα δεν είναι τίποτα να γυρίσω με το πόδι. Αλλά πώς θα κινηθούμε την υπόλοιπη μέρα;

Ντουμπρόβνικ 2

Ξεκινάμε τις βόλτες μας στην πόλη. Το Ντουμπρόβνικ, το λιμάνι της χώρας που είναι επίσης γνωστό ως το «μαργαριτάρι της Αδριατικής». Η πόλη έχει υπέροχες παραλίες και παράλληλα είναι μία από τις καλύτερα διατηρημένες μεσαιωνικές πόλεις της Ευρώπης. Από τον 13ο αιώνα υπήρξε μεγάλη θαλάσσια δύναμη. Αργότερα αν και υπέστη σημαντικές ζημιές, τόσο από ένα σεισμό το 1667 όσο και από την ένοπλη σύρραξη το 1990, η πόλη διατηρεί τις όμορφες εκκλησίες, τα μοναστήρια, τα παλάτια της σε γοτθικό, αναγεννησιακό και μπαρόκ ρυθμό. Από το 1979 κατέχει μία θέση στον Κατάλογο της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO (και αυτή).

Ντουμπρόβνικ 1

Κατά τις 3 το μεσημέρι είμαστε έξω απ' τη Ραγούζα, που λέγαμε. Βέβαια, σήμερα είναι γνωστή με το όνομα Ντουμπρόβνικ κι είναι μια πόλη 44 χιλ. κατοίκων στις Δαλματικές ακτές, σημαντικό λιμάνι κάποτε. Είμαστε πάλι στην Ευρωπαϊκή Ένωση μ' ό,τι πλεονεκτήματα έχει αυτό, αφού από 1/7/2013 η Κροατία έχει ενταχθεί κι αυτή. Ήδη από μακριά φάνηκε πως είναι πανέμορφο. Σταματήσαμε για μια γρήγορη φωτογράφηση και δρόμο για το συνεργείο.

Κότορ, το φιόρδ

Στο Κότορ που βρισκόμασταν, όσοι άντεχαν (οι αρσενικοί της παρέας δηλαδή) ανεβήκαμε μέχρι κάποιο σημείο στο κάστρο κι είδαμε την πόλη από ψηλά.

Κότορ

Την άλλη μέρα ξεκινάμε με επίσκεψη στην καστροπολιτεία του Κότορ ένα μνημείο φυσικής ομορφιάς και πολιτισμού, μια πολύ παλιά πόλη καλά διατηρημένη με έντονη Βυζαντινή και βενετσιάνικη επιρροή. Βρίσκεται στο βαθύτερο σημείο, σε έναν από τους πιο όμορφους κόλπους των ακτών του Μαυροβουνίου στον οποίο ορισμένοι αποδίδουν την έννοια του μεγαλύτερου, νοτιότερου και ομορφότερου φιορδ της Αδριατικής (28 χιλιόμετρα βάθος).

Άγιος Στέφανος, Μπούντβα

Δεύτερη μέρα της εκδρομής μας και ξεκινάμε για το Κότορ. Το πρόγραμμα λέει πως θα διανυκτερεύσουμε λίγο πριν κι απλά ίσως πεταχτούμε να το δούμε τη νύχτα που είναι όμορφο όπως το είδα και στη φωτογραφία που βρήκα στο πανοράμιο. Αναλυτικά θα το δούμε την τρίτη μέρα, για σήμερα θα δούμε τον Άγιο Στέφανο (όχι αυτόν απ' τον οποίο ξεκινήσαμε) και την Μπούντβα. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας, 300 χλμ "μόνο" αλλά 6 ώρες λέει, βάλε και τα σύνορα. Κι οι ώρες πληθαίνουν μιας κι οι δρόμοι της Αλβανίας μας άφησαν κατάλοιπα. Από ένα σημείο και μετά το αυτοκίνητο δυσκολεύεται. Πρώτη ιδέα πως φταίει το γκάζι. Ή σαν γκάζι ή σαν ποιότητα. Το γυρίζουμε στη βενζίνα (γι' αυτό και κάψαμε και τόσα λίτρα) αλλά βελτίωση καμιά. Απώλεια ισχύος.