Τυρόπιτα με τραχανά (και φύλλο)

Ξεχάστηκα να τραβήξω φωτογραφία την πρώτη μέρα που ήταν φρέσκια και λαχταριστή. Το θυμήθηκα στα τελευταία κομμάτια. Δυο ημερών και κάτι. Παρ' όλ' αυτά δεν έχασε την ομορφιά της.

Κάποια στιγμή είχα φτιάξει κολοκυθόπιτα με τραχανά. Που την δοκίμασα και μ' άρεσε πολύ. Βέβαια ο τραχανάς που είχα χρησιμοποιήσει τότε ήταν απ' το χωριό. Με ιδιαίτερη μυρωδιά και γεύση. Που τον έπαιρνα απ' τη Βατώ. Αλλά η Βατώ το καλοκαίρι δεν έφτιαξε τραχανά. Είπα να πάρω από άλλη αλλ' η Μαρία με απέτρεψε, να κάνουμε και λίγο αποτοξίνωση. Το δέχτηκα εκείνη τη στιγμή αλλά αργότερα το ξανασκέφτηκα. Κι αγόρασα του σουπερμάρκετ. Τον είχα κάμποσο καιρό στο ντουλάπι μέχρι που είπαμε τα Χριστούγεννα να φτιάξουμε μια τυρόπιτα. Και σκέφτηκα να είναι με τραχανά (μιας και μου καλάρεσε η άλλη). Η πρόταση έγινε αποδεκτή και μιας και δεν είχα συνταγή έψαξα και βρήκα. Δυο ειδών, με φύλλο και χωρίς φύλλο. Εγώ είχα προσανατολιστεί να είναι με φύλλο κι έτσι αυτήν έκανα και την παρουσιάζω εδώ (τώρα που θυμάμαι ακόμα τι επιλογές έκανα απ' αυτά που διάβασα).

Οι καφενέδες του χωριού

Η ιδέα για το σημερινό μούρθε όταν έγραφα για τη χαρτοπαιξία. Που γινόταν στους καφενέδες. Στο χωριό πρόλαβα τους καφενέδες, πριν γίνουν καφενεία. Τι εννοώ; Πως την εποχή που ήμουν μικρός η λέξη καφενείο μόλις και είχε αρχίσει να χρησιμοποιείται, ειδικά όταν μιλάγανε σε μας τους μικρούς ενώ η λέξη που λεγόταν ανάμεσα στους μεγάλους ήταν καφενές. Γι' αυτό κι εγώ θα μιλήσω για τους καφενέδες που ήταν στο χωριό τις δεκαετίες του 60 και του 70 που εγώ έμενα στο χωριό, σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει, πολλοί απ' αυτούς έχουν κλείσει, λίγοι έχουν αλλάξει ιδιοκτήτη κι ένας μόνο συνεχίζει μέσα στην οικογένεια, με εκσυγχρονισμένη όμως μορφή.

Χαρτοπαιξία

Οι μέρες αυτές είναι μέρες που συνηθίζεται η χαρτοπαιξία λίγο παραπάνω απ' ό,τι σ' άλλες εποχές. Έτσι είπα να θυμηθώ  τι κάναμε με τα χαρτιά στα μικρά μας χρόνια, τις δεκαετίες του 60 και του 70, στο χωριό (αλλά και λίγο στο πανεπιστήμιο - αν κι αυτά τάχω ξαναγράψει). Βασικά, κάπου διάβαζα για τα χαρτιά στη Σχεδία του Δεκεμβρίου που γράφει για παλιότερες εποχές και έκανα τη σύνδεση με τα δικά μου.

Σελινάτο

Στο χωριό το κατεξοχήν φαγητό ανήμερα τα Χριστούγεννα ήταν (είναι) το σελινάτο. Που εγώ το προσάρμοσα σε πρασοσέλινο, προσθέτοντας και πράσο σ' αυτό που ξέραμε. Που το μαγείρευαν στο πανεπιστήμιο και μ' άρεσε παραπάνω. Κι όταν το πρότεινα στο σπίτι η πρώτη αντίδραση ήταν αρνητική, αλλά όταν δοκιμάστηκε, όχι μόνο έγινε αποδεκτό αλλά καθιερώθηκε κιόλας. Αλλά για χοιρινό πρασοσέλινο έχω βάλει συνταγή (κι από κει είναι η φωτογραφία). Εδώ θα πω κάποιες σχετικές ιστορίες περισσότερο (συν την υπενθύμιση του χριστουγεννιάτικου μεσημεριανού.

Νουντλς κολοκυθιού με πέστο

Γκουρμεδιάρικο φαγητό το σημερινό. Δεν το είχα καθόλου υπόψη μου. Μου το πρότεινε ο γιος μου που κάπου το είδε και τ' άκουσε στη Γερμανία. Zucchini noodles τα λένε εκεί κι έχουν πολλές μορφές, αλλά βρήκε και συνταγή στα ελληνικά (η δικιά του είναι διαφορετική). Τώρα γιατί νουντλς κι όχι στικς, τι να πω, δεν ξέρω, ίσως γιατί πρέπει τα κολοκύθια να κοπούν πολύ λεπτά. Βασικά, οι συνταγές που βρήκα, όλες μιλάνε για ένα ειδικό μηχάνημα, το spiralizer, αλλά δεν αντέχω να πάρω κι άλλο μηχάνημα μόνο και μόνο γι' αυτά. Έτσι πήρα αυτό που είχα για τις πατάτες και είχε και εξάρτημα για πολύ λεπτές πατάτες (στικς) και χρησιμοποίησα αυτό. Το μηχάνημα τα κάνει να μοιάζουν όντως σαν μακαρόνια, αλλά κι έτσι μια χαρά ήταν.

Ιδιωτική vs Δημόσια υγεία

Πριν λίγες μέρες κατατέθηκε ένα νομοσχέδιο για αλλαγή του δημόσιου συστήματος υγείας σε πιο ιδιωτικό. Το νομοσχέδιο ξεσήκωσε αντιδράσεις αλλά και συζητήσεις για το αν οι ασθενείς θα έχουν καλύτερη περίθαλψη αν εφαρμοστούν τα προβλεπόμενα (προσπαθώ να το γράψω όσο ουδέτερα μπορώ). Το νομοσχέδιο ψηφίστηκε στη βουλή, όπως ήταν αναμενόμενο (ποιο κυβερνητικό νομοσχέδιο δεν ψηφίστηκε ποτέ; ο διαχωρισμός σε νομοθετική και εκτελεστική εξουσία είναι μόνο στα χαρτιά) κι είναι ο νόμος 4999. Το βασικό πρόβλημα είναι πως οι υπηρεσίες της δημόσιας υγείας θα γίνουν κι άλλο ημιδημόσιες ή αλλιώς ημιιδιωτικές. Γιατί και τώρα υπάρχει εν μέρει η δυνατότητα να πληρώσει κάποιος για να έχει δημόσια υγεία (απογευματινά ιατρεία). Ε, να υπάρξει καθαρά ιδιωτική, δηλαδή αντί να πας να πληρώσεις στο νοσοκομείο για να σε δει ο γιατρός εκεί, να πας να τον δεις στο ιδιωτικό του ιατρείο. Προς το παρόν για 2 μέρες τη βδομάδα, αλλά έτσι ανοίγει η κερκόπορτα. Αργότερα η τροποποίηση θα είναι μικρή. Τι 2 τι 3. Και πάει λέγοντας.

Αρνητικός ισολογισμός

Άντε να κλείνουμε σιγά - σιγά. Γιατί μ' αυτά και μ' αυτά φτάνουμε στο τέλος των αφηγήσεων. Καλύψαμε (και επικαλύψαμε) τα χρόνια απ' τα γεννητούρια μέχρι το 1990. Απ' το 1990 και μετά τις περιπέτειες του καθηγητή (αναπληρωτή στην αρχή και διορισμένου στη συνέχεια) τις έχουμε πει παλιότερα, απ' το 1999 που γύρισα στο κλεινόν άστυ δεν υπάρχουν αξιομνημόνευτα γεγονότα εκτός απ' τα χρόνια της Γερμανίας που όμως γι' αυτά έχουν γραφτεί πολλά, ολόκληρο μπλογκ στήθηκε (από κει ξεκίνησαν τα γραφτά). Για το κλείσιμο, λοιπόν, μερικά ακόμα γεγονότα την περίοδο της ανεργίας ή πώς όταν δεν έχεις κάτι να ασχοληθείς έχεις παραπάνω έξοδα (αλλά τι γίνεται που δεν έχεις έσοδα).

Ανεργία

Μ' αυτά και μ' αυτά βρέθηκα στην ανεργία παραμονές πρωτοχρονιάς (προγραμματισμένη ενέργεια γιατί μετά θα δικαιούμουνα την άδεια του 1990). Πρώτη δουλειά να γραφτώ στον ΟΑΕΔ, στο ταμείο ανεργίας. Εκεί μου είπαν πως θα παίρνω για έξι μήνες 59 χιλιάδες δραχμές το μήνα περίπου και μετά για άλλους τρεις τα μισά. Από τα 100 που έπαιρνα μέχρι τότε έπεσε αρκετά, αλλά δεν ήταν και λίγα αυτά που (θα) έπαιρνα.

Επίστρατος

Ο κάθε κληρωτός όταν απολυθεί δεν έχει τελειώσει οριστικά τη σχέση του με τον στρατό γιατί η πατρίδα μπορεί να τον ξαναχρειαστεί και να τον ξανακαλέσει. Η διαδικασία αυτή λέγεται επιστράτευση. Γενικά σκεφτόμαστε πως αυτό γίνεται σε καιρό πολέμου (ή απειλής πολέμου) όμως επιστράτευση γίνεται και για "εκπαίδευση στα νέα όπλα". Άλλη περίπτωση επιστράτευσης είναι η πολιτική επιστράτευση όταν το κράτος θέλει να χρησιμοποιήσει το προσωπικό του που απεργεί (μας είχαν επιστρατεύσει πριν κάμποσα χρόνια τους εκπαιδευτικούς και το γεύτηκα κι αυτό).

Κούριερ για Βρυξέλλες

Εμβόλιμο το σημερινό, λόγω φιλοξενίας του στο ιστολόγιο Σαραντάκου. Θα επανέλθει χρονικά όταν έρθει ο καιρός του! Ε, ο καιρός του ήρθε. Νάτο και στη σειρά του!

Είπαμε πως ο Σαραντάκος όλο αφάλες βάζει; Να τις προάλλες έγραφε για εθνικά φαγητά με αφορμή μια σχετική παρουσίαση από κάποιο σάιτ. Και θυμήθηκα για το πώς έμαθα το εθνικό φαγητό των Βέλγων. Κάτι που έγινε όταν δούλευα στην εταιρία. Που από τότε που έγραψα για τον Πειραιώτη, λέω να γράψω την ιστορία μου εκεί συνολικά. Και λέω να τη γράψω με τη σειρά, αλλά έλα που προέκυψε αυτό το ενδιάμεσο. Είπα να γράψω σε σχόλιο μόνο τη μέση και να το κρατήσω για να το βάλω με τη σειρά του. Αλλά μου βγήκε μεγάλο για σχόλιο. Δεν πάει το σχόλιο να είναι το μισό απ' το άρθρο. Κι έτσι αποφάσισα να το γράψω ολόκληρο, απ' τη στιγμή που έφυγα απ' το αεροδρόμιο μέχρι που επέστρεψα, αλλά για να γίνει κατανοητό αυτό θέλει κι άλλη επέκταση, μια μικρή εισαγωγή.

OBC

OBC είναι τα αρχικά απ' τις λέξεις on board courier και σημαίνει τον κούριερ που ταξιδεύει μ' ένα αεροπλάνο (συνήθως) ή άλλο μέσον μαζικής μεταφοράς συνοδεύοντας έτσι τα πράγματα που στέλνονται. Γιατί χρειάζεται να ταξιδέψει κάποιος μαζί και δεν στέλνονται σκέτα; Για επιτάχυνση διαδικασιών. Σε μια προγραμματισμένη πτήση η αποστολή ενός δέματος (ή ενός συνόλου δεμάτων δεν έχει σημασία) έχει μια κάποια διαδικασία. Ειδικά σήμερα με τους κανονισμούς ασφαλείας μπορεί να χρειαστεί να παραμείνει σε καραντίνα για 24 ώρες! Αλλά και τα χρόνια κείνα τα παλιά που ήμουνα στην εταιρία, πάλι έπρεπε η αποστολή να έχει ολοκληρωθεί κάνα δίωρο πριν την πτήση. Ενώ ο επιβάτης μόλις ένα μισάωρο (σε συμφωνία και με την αεροπορική που είχε ένα στάνταρ επιβάτη κάθε μέρα).

TNT Skypak τέλος

Στη νέα εταιρία ήρθε νέος διευθυντής. Ενώ ο προηγούμενος (ο σύζυγος της ιδιοκτήτριας δηλαδή) περίμενε πως θα συνέχιζε οι καινούριοι ιδιοκτήτες είχαν άλλες απόψεις. Τον κράτησαν σαν σύμβουλο για κάνα δυο μήνες αλλά έφεραν δικό τους, απ' το εξωτερικό. Τσάρλι συστηνότανε κι είχε εγγλέζικο διαβατήριο αλλά το όνομά του ήταν αραβικό (καταγόταν απ' το Ιρακ).

TNT Skypak 6

Δυο τηλέφωνα μεταφέρθηκαν στο καινούριο κτίριο, το τέλεξ το ίδιο, έλλειψαν απ' τα γραφεία της Σμολένσκη που δουλεύαμε. Κι αυτό δυσκόλευε τις επικοινωνίες. Οπότε μπήκε θέμα πώς θα γίνει να ξεκινήσει να δουλεύει και ο καινούριος χώρος κάτι σαν υποκατάστημα, όπως του Πειραιά π.χ. Και μιας κι η διεύθυνση μου φέρθηκε εντάξει, προθυμοποιήθηκα να μετακομίσω εκεί. Ήταν πιο κοντά στο σπίτι αλλά το κέρδος της ώρας μετάβασης δεν το είχα αφού χρειαζόταν να δουλεύω παραπάνω απ' το 8ωρο. Οι επιχειρήσεις του νότιου τομέα ειδοποιήθηκαν κι έπαιρναν σε μένα, είχα και κάνα δυο κουριέρηδες ενώ παράλληλα έκανα και τις δουλειές τις κανονικές, του διευθυντή ντε. Τα πράγματα που μαζεύαμε τα ετοιμάζαμε κιόλας κι όταν πήγαινα το αυτοκίνητο στο αεροδρόμιο έκανε στάση, έπαιρνε κι αυτά και συνέχιζε. Εκεί τέλειωνε η βάρδια μου (εκτός κι αν άφηνα τα πράγματα και άνοιγε ο οδηγός με κλειδί, αλλά αυτό σπάνια συνέβαινε). Κάποιες μέρες είχα και το Δημήτρη δίπλα μου. Και να κλαίει το μωρό κι εγώ να προσπαθώ να μην ακουστεί στο τηλέφωνο.