350 γρ. αλεύρι άσπρο
350 γρ. αλεύρι ολικής αλέσεως
250 γρ. ρεβίθια αλεσμένα
25 γρ. μαγιά νωπή
2 ½ κουταλάκια αλάτι
1 κουταλιά μέλι
1 κουταλάκι τζίντζερ
2 – 3 κουταλιές λάδι
Βάζω τα τριμμένα ρεβίθια σε ζεστό νερό να μουλιάσουν για 4-5 ώρες ή μια νύχτα. (Μπορώ να τα κοπανίσει στο γουδί, οπότε θα είναι κάπως χοντροκομμένα). Ανακατεύω με το αλεύρι και ζυμώνω κανονικά. Ψήνω στο φούρνο για μια ώρα περίπου
Το ρεβιθόρυζο είν' ένα φαγητό που μ' αρέσει πολύ. Κι ήμουν σίγουρος πως θα έχω ήδη βάλει συνταγή στο ιστολόγιο αλλά ψάχνοντας δεν βρήκα. Κι έτσι κατέφυγα στο θείο γκούγκλη. Που μούβγαλε κάμποσες συνταγές αλλά μόνο δυο ήταν κοντά σ' αυτό που σκεφτόμουνα. Το ένα από το γνωστό σάιτ του Πετρετζίκη (που κι άλλες φορές μούχει δώσει καλές λύσεις) κι ένα άλλο που δεν είχα δει ξανά. Η συνταγή μου είναι για 4 μερίδες, σε ισορροπία οι ποσότητες ρεβιθιών και ρυζιού.
Συνεχίζουμε με συνταγές. Κάτι κλασσικό σήμερα. Ένα πεϊνιρλί. Ή αλλιώς τυρόψωμο, αφού (όπως έχω ξαναπεί) πεϊνίρ στα Τούρκικα πάει να πει τυρί κι ό,τι είναι με τυρί είναι πεϊνιρλί. Κι εδώ μιλάμε για ζύμη με τυρί, άρα; Βέβαια, στην Πέργαμο που θέλαμε πεϊνιρλί το παραγγείλαμε σαν πίντα (pida) (είν' αυτό στη φωτογραφία). Εδώ ήταν κλασσικό μέρος με πεϊνιρλί η Δροσιά που τη θυμάμαι τη δεκαετία του 80 γεμάτη πεϊνιρλάδικα αλλά τώρα έχουν μείνει μόνο δυο: του Ελευθεριάδη και του Τεχλικίδη ενώ φημισμένο ήταν και είν' ακόμα το πεϊνιρλί του Μπαρμπασταύρου στη Δραπετσώνα (όχι δεν έχει σάιτ).
Οι γιορτινές μέρες που βρισκόμαστε δεν προσφέρονται για να διαβάζει κανείς ιστορίες απ' τα παλιά. Έτσι κάνω ένα διάλλειμα απ' τις φοιτητικές αναμνήσεις και βάζω μερικές συνταγές, εξάλλου το ιστολόγιο αυτό έχει σαν θέμα του τα γευστικά ταξίδια! Συνεχίζω με το πώς φτιάχνω προζύμι. Να εξομολογηθώ πως τόχω προσπαθήσει αλλά δεν τόχω καταφέρει (κι έτσι βολεύομαι με ξερή μαγιά).
½ φλιτζάνι νερό
¼ φλιτζάνι λάδι
1 αυγό χτυπημένο
1 κουταλάκι σόδα
λίγο αλάτι
αλεύρι όσο πάρει
4 – 6 πράσα ψιλοκομμένα
1 κρεμμύδι ψιλοκομμένο
αλάτι, πιπέρι, άνηθο
200 γρ. φέτα
1 ½ κουτάλι σιμιγδάλι
Σοτάρω τα υλικά ανακατεύοντας και προσθέτω στο τέλος τη φέτα. Ζυμώνω τη ζύμη για το φύλλο, όχι πολύ σφιχτή, τη χωρίζω στα δύο, ανοίγω ένα φύλλο, το στρώνω σε λαδωμένο ταψί, βάζω τη γέμιση, στρώνω από πάνω την υπόλοιπη ζύμη (που έχω ανοίξει σε φύλλο), χαράζω ελαφρά με μαχαίρι, αλείφω την πίτα με λίγο λάδι, την πασπαλίζω, αν θέλω, με σουσάμι και την ψήνω στους 170° μέχρι να ροδίσει.
Πολλές φορές έχω δημοσιεύσει εδώ σχόλια που έχω κάνει στο μπλογκ του Ν. Σαραντάκου "Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία" (κάποια μάλιστα σε νέα έκδοση επαυξημένη και βελτιωμένη). Άλλες φορές πάλι, κάποιες από τις εδώ δημοσιεύσεις έχουν δημοσιευθεί κι εκεί ή με κάτι που γράφεται εκεί δίνει αφορμή για ένα άρθρο εδώ. Παράδειγμα ένα άρθρο εκεί για εθνικά φαγητά μου έδωσε αφορμή να γράψω για την πρώτη φορά που είχα πάει στις Βρυξέλλες ως κούριερ και το άρθρο μου αυτό μπήκε κι από κει (με τον ποιο όμορφο τίτλο "Πώς (δεν) έφαγα μύδια στις Βρυξέλλες"). Σ' αυτό το τελευταίο λοιπόν, σχολιάστριά τις που υπογράφει ως Λουκρητία και συγκεκομμένα Λου, είχε γράψει κάποια σχόλια σαν να μου έπαιρνε συνέντευξη. Τα σχόλια αυτά (82 - 85) τα είχα ξεχάσει μέχρι που βρεθήκαμε πριν λίγες μέρες και μου το θύμισε. Κι όχι μόνο αυτό αλλά σκάλισε και βρήκε πότε ήταν (μετά το πρώτο λοκντάουν) και μούστειλε το λίνκι προς αυτά. Τα είδα και σκέφτηκα πως έχουν θέση εδώ αφού στην αφεντομουτσουνάρα μου αναφέρονται.
Σημείωση: η πρόσκληση σε γεύμα δεν πραγματοποιήθηκε μέχρι τώρα. Βλέπετε (κι εσείς κυρία Λου που είσαι τόσο μερακλού) ήταν τις μέρες που φεύγαμε για Μυτιλήνη. Με την επιστροφή άλλα λοκντάουν μας βρήκανε, χώρια που ξεχάστηκε κιόλας. Αυτόν τον καιρό έχει αντικειμενικές δυσκολίες η ίδια: το σπίτι μου είναι στον πρώτο όροφο, χωρίς ασανσέρ κι εκείνη μετακινείται με μπαστούνι μετά από μια άσχημη πτώση που είχε. Αλλά επιφυλάσσομαι για όταν θα γερέψει. Ακολουθεί η δική της προσφορά, όπως ακριβώς τα έγραψε (εκτός από δυο κενά που έσβησα).
Πάσχα έρχεται, πασχαλινά εδέσματα θα καταναλωθούν. Κι έτσι είπα να κάνω μια συνολική παρουσίαση από συνταγές πασχαλινές που έχω βάλει κατά καιρούς. Γιατί σήμερα αφού έχουμε ακόμα λίγες μέρες για το Πάσχα; Ε, για να προλάβουμε να ετοιμαστούμε. Έχουμε και λέμε λοιπόν:
Πασχαλινά Κουλούρια αμμωνίας
Αρνί (ή κατσίκι) στη σούβλα (κοινώς οβελίας) κλασσικό
αλλά και Οβελίας με ψήσιμο αλά Λιβαδειά
αν και, εναλλακτικά με τα συκωτάκια υπάρχει και η Παπούδα
Μιας και πιάσαμε τα περί υγείας, ιδού μια ακόμα ιστορία. Καλοκαίριαζε το 1978. Τέλος του πρώτου έτους, αλλά με το δεύτερο εξάμηνο να τελειώνει το Γενάρη, τις παραδόσεις να έχουν σταματήσει, εξετάσεις δεν είχα σε κανένα μάθημα άρα δεν έχω τίποτα να κάνω στα Γιάννενα. Εκτός απ' το να συμμετάσχω σε μια εκδρομή στη Βουλγαρία. Που θα γινόταν αρχές Ιούλη. Άρα κάθομαι και δεν αδειάζω. 5 ο Ιούνης, απογευματάκι. Και στην εστία μου λένε πως κάποιος χρειάζεται αίμα, πιθανά ένας θυρωρός να ήταν εκείνη τη φορά (πιθανά τη δεύτερη). Προϋπόθεση να είσαι καλά (απ' όσο ήξερα, ήμουν) και να είσαι πάνω από 18 (ήμουν σίγουρα). Αποφασίζω να πάω στο Χατζηκώστα (που λέγαμε και στο προηγούμενο). Πάω, δίνω αίμα, μου κάνουν ομάδα (έλεγχο ομάδας αίματος) και μου δίνουν ένα δελτίο εθελοντή που λέει πως το αίμα μου ανήκει στην ομάδα 0 θετικό.
Μπορεί να έγραφα στο προηγούμενο πως η αναφορά στην υγειονομική υπηρεσία του πανεπιστημίου ήταν τιμής ένεκεν μιας και δεν είχε και μεγάλη παρουσία στη φοιτητική μας ζωή, όμως έτσι άνοιξα ένα άλλο κεφάλαιο, αυτό της υγείας τα χρόνια εκείνα. Άνοιξη του 1980. Παρασκευή χαράματα που ψάχνοντας βλέπω πως ήταν 23 του Μάη. Σηκώνομαι να πάω στην τουαλέτα. Στο δρόμο λιποθυμάω και πέφτω στο πάτωμα. Συνέρχομαι από το παγωμένο μωσαϊκό. Προχωράω μερικά βήματα. Ξανά κάτω. Με κόπο καταφέρνω να φτάσω στον προορισμό μου. Επιστρέφω προς το κρεββάτι. Σε τρεις δόσεις. Όμως το χάλι μου ήταν τόσο που δεν είχα μυαλό ούτε να ανησυχήσω. Ξημερώνει, σηκώνεται ο Αντρέας, με βρίσκει να κοιμάμαι. Κάποια στιγμή με ξυπνάει παραξενεμένος. Δεν μπορώ να σηκωθώ, αλλά έχω επαφή με το περιβάλλον. Συζητάμε. Αποφασίζουμε να πάμε στο νοσοκομείο. Φωνάζει ταξί, μπαίνουμε μέσα. Δρόμο για Καρδαμίτσια. Εκεί που ήταν το νοσοκομείο Χατζηκώστα, το μόνο που είχαν τα Γιάννενα (και είχε μοιραστεί σε νομαρχιακό και πανεπιστημιακό).
Τις προάλλες αράδιαζα πόσα κτίρια είχε το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων (ΠΙ) τότε που ήμουν φοιτητής. Ανάμεσα στα τόσα που είπα κάποιο το ξέχασα. Την υγειονομική του υπηρεσία. Γιατί υπήρχε και τέτοια. Αν θυμάμαι καλά ήταν κάπου στη Χαριλάου Τρικούπη. Λίγο πιο κάτω απ' το σουπερμάρκετ της Ένωσης. Ήταν ένα ωραίο χαμηλό κτίριο με κήπο - στους χάρτες της γκουγκλ που το ψάχνω πιθανολογώ στο νούμερο 28. Διευθυντής ήταν ο Κίττας, που ήταν και νομίατρος ή κάτι τέτοιο. Στο κτίριο αυτό υπήρχε ακτινολογικό μηχάνημα και γραμματεία. Ο Κίττας εμφανιζόταν κάποιες φορές, αλλά δεν ήταν αυτός που μας παρακολουθούσε αν αρρωσταίναμε. Ήταν ο προϊστάμενος. Αν αρρώσταινε κάποιος και χρειαζόταν γιατρό πήγαινε εκεί, έπαιρνε παραπεμπτικό και τον έστελναν στο αντίστοιχο γιατρό που είχε σύμβαση με το πανεπιστήμιο (αντίστοιχο εννοώ ανάλογα με την ειδικότητα).
 |
| Η είσοδος. Η σπιτονοικοκυρά καθαρίζει. |
Οι μέρες της αστεγίας κάποτε πέρασαν (όχι που δεν θα περνούσαν - όλα περνάνε, και τα καλά και τα κακά) και μπήκαμε με τον Αντρέα στο καινούριο μας σπίτι. Αιακιδών 35. Αιακιδών είν' ο δρόμος που από την Καλούτσιανη (απ' το τζαμί δίπλα δηλαδή) πάει στην Κιάφα. Μια μικρή πολυκατοικία, με δυο διαμερίσματα στο ισόγειο και τον πρώτο, ένας δεύτερος που φτιαχνότανε τότε, υπόγειο που είχε φτιαχτεί μια γκαρσονιέρα κι έμενε ο Γιώργος κι ένα πλυσταριό στην ταράτσα που έμενε ο Στάθης. Εμείς πιάσαμε στο ισόγειο ένα, ας πούμε δυάρι (κάπως γινόταν με το φωταγωγό, το ακριβώς από πάνω ήταν γκαρσονιέρα κι έμενε μια θεία του ιδιοκτήτη ο οποίος κράταγε δυο τριάρια, ένα στο ισόγειο κι ένα στον πρώτο.
Κι όμως, έχω ζήσει την αστεγία. Το να μην έχεις πού να κοιμηθείς. Να μην έχεις σπίτι να μείνεις. Βέβαια σε καλές συνθήκες. Γιατί εγώ είχα πού να φάω. Τα πράγματά μου ήταν ασφαλισμένα. Η κατάσταση ήταν προσωρινή. Όμως μου έχει μείνει. Ήταν τον Σεπτέμβρη του 79. Που γυρίζοντας απ' το χωριό στο Πανεπιστήμιο μαθαίνω πως άλλαξαν τα πράγματα, η επιλογή των δικαιούχων δωματίων έγινε με βάση το ετήσιο ατομικό εισόδημα (δηλαδή το πόσο δήλωσε η οικογένεια διά τον αριθμό των μελών της) και πως το μέγιστο εισόδημα στο οποίο είχε δοθεί δωμάτιο ήταν οι 278 δραχμές, πολύ μακριά απ' τις 33.000 τις δικές μου. Βέβαια, πώς ήταν δυνατόν να ζει κάποιος με 278 δραχμές το χρόνο δεν το έμαθα ποτέ, εξάλλου κι οι δικές μου 33.000 ήταν σχηματικές, αυτές δήλωνε ο πατέρας μου ως εισόδημα απ' τις οικοδομικές εργασίες που έκανε (κι ήταν αυτές που είχε συναλλαγή με το δημόσιο γιατί απ' τον ιδιωτικό τομέα σιγά που δηλωνόταν κάτι). Κι έτσι έμεινα εκτός εστίας.
 |
| Η πρώτη σελίδα της εκτύπωσης με τον κωδικό μου σε κύκλο και το περίφημο D |
Κι ενώ έλεγα πως έχω τελειώσει με τα μαθήματα, μια παρατήρηση στο ΦΒ σχετικά με τα προγράμματα των υπολογιστών με ξαναγύρισε πίσω. Έγραφα εκεί πως ο προγραμματισμός γινόταν με κάρτες την δεκαετία του 70. Ο Δημήτρης έγραψε πως κάπου είχε τέτοιες κάρτες, αλλά όπως έγραφα κάπου τις είχα κι εγώ. Το σχόλιο με βρήκε στο παλιό μου σπίτι που ήξερα πως οι κάρτες ήταν κάπου στο πατάρι του. Και είχα και χρόνο στη διάθεσή μου. Έτσι ανέβηκα στο πατάρι κι άρχισα να ψάχνω κι όπως λέει η παροιμία όποιος ψάχνει βρίσκει. Βρήκα εκείνο το πρόγραμμα με τις κάρτες, βρήκα όλα τα χαρτιά με τα (εκπαιδευτικά) προγράμματα που είχα γράψει τότε αλλά βρήκα και την εργασία που έγραφα πως είχα κάνει. Κι αφού τη βρήκα θα την παρουσιάσω εδώ, μιας και μ' εντυπωσίασε το υλικό που βρήκα (όλα τα σχετικά δηλαδή). Αλλά πριν προχωρήσω, να πω χρόνια πολλά στο γιο μου που έχει γενέθλια σήμερα.
Στο τέταρτο εξάμηνο υπήρχε το μάθημα "Στοιχεία διαφορικής γεωμετρίας και τανυσματικός τανυσtικός λογισμός". Το πήρα, την πρώτη φορά (Ιούνη 79) δεν το έδωσα, το Σεπτέμβρη ένα τίποτα. Δεν θυμάμαι ποιος μας το έκανε, αλλά το βιβλίο ήταν ένα γονατογράφημα. Μικρό σε έκταση αλλά διαβάζοντάς το δεν καταλάβαινες τίποτα (εγώ τουλάχιστον). Τον επόμενο χρόνο το παίρνει ο Μποζώνης (τον προηγούμενο έλειπε στο εξωτερικό για μετεκπαίδευση ή κάτι τέτοιο αλλά πρέπει να ήταν δικές του οι σημειώσεις). Και αποφασίζει να μεταφράσει το βιβλίο για τη διαφορική γεωμετρία της σειράς βιβλίων Schaum (στη φωτογραφία βλέπω πως αναφέρει επιμέλεια μετάφρασης που την έκαναν οι επιμελητές της έδρας - εγώ αλλιώς τα ξέρω).
