Ποταμός Βενέτικος

Κατεβαίνοντας απ' την Καστοριά, περάσαμε έξ' απ' τα Γρεβενά και συνεχίσαμε προς Καλαμπάκα. Την ίδια διαδρομή που είχαμε κάνει και πηγαίνοντας. Κι είχαμε εντοπίσει ένα ενδιαφέρον σημείο για στάση. Όχι μεγάλη, λίγα λεπτά μόνο, αν και θα μπορούσε να κρατήσει και περισσότερο, ανάλογα την ώρα που είχαμε. Πού; Στον ποταμό Βενέτικο. Το σύνορο των νομών Γρεβενών και Τρικάλων, το σύνορο της Μακεδονίας με τη Θεσσαλία.

Καστοριά

Λιμνών συνέχεια. Στο δρόμο της επιστροφής και μετά τον προϊστορικό οικισμό, είπαμε να πάμε και σε ένα σημερινό :) Καστοριά και μην ξεμείνουμε από λίμνη, έχουμε τη λίμνη Ορεστιάδα. Όχι για πολλή ώρα, εξάλλου όλοι της παρέας έχουμε ξαναπεράσει από δω, άλλος πιο πρόσφατα κι άλλος πιο παλιά.

Πρέσπες, στα χωριά

Πρεσπών συνέχεια 4η (και τελευταία). Μερικές φωτογραφίες απ' τα πιο φημισμένα χωριά της περιοχής. Καθόλου αντιπροσωπευτικές, αφού δεν σταματήσαμε και σε πολλά. Για αρχή η πανσέληνος τ' Αυγούστου προβάλει πάνω απ' τους Ψαράδες.

Πρέσπες, τα πουλιά

Πρεσπών συνέχεια 3η. Πρωινό ξύπνημα στους Ψαράδες. Εντάξει, όχι και πολύ πρωινό, κατά τις 8. Κι απ' τα παράθυρα ν' ακούγεται μια τρελή φασαρία από κελαηδήματα πουλιών. Χελιδόνια και γλάροι σε συναγωνισμό. Μαγεία.

Πρέσπες, θρησκευτικές

Πρεσπών συνέχεια. Στην περιοχή λοιπόν, υπάρχουν αρκετά και ιδιαίτερα χριστιανικά στοιχεία. Πρώτα - πρώτα υπάρχουν τοπικοί Άγιοι. Όπως ο Άγιος Αχίλλειος. Που με το όνομά του υπάρχει και ένα νησάκι στη Μικρή Πρέσπα το οποίο είναι ένα απ' τα δυο κατοικημένα λιμναία νησιά της Ελλάδας, μαζί με το Νησί της λίμνης Παμβώτιδας, των Ιωαννίνων. Μπορεί η διαφορά μεγέθους να είναι συντριπτική σε βάρος του Αγίου Αχιλλείου (έχει μόλις 20 κατοίκους σε 12 σπίτια, δεν κάνει λέει να χτιστούν παραπάνω!, έναντι 200), όμως ως προς τον αριθμό των εκκλησιών - μοναστηριών κλπ, δεν πάει καθόλου πίσω.

Πρέσπες

Επιστρέψαμε στην Ελλάδα χωρίς να απομακρυνθούμε απ' την περιοχή. Κατευθυνθήκαμε προς τις Πρέσπες, που βασικά είναι η φυσική συνέχεια την Οχρίδας ή μάλλον η φυσική αρχή της αφού βρίσκονται σε μεγαλύτερο υψόμετρο και τα νερά απ' αυτές πάνε στην άλλη. Γιατί πληθυντικός; Γιατί οι Πρέσπες είναι δύο: η Μικρή και η Μεγάλη (από πάνω προς τα κάτω :) ).

ΝΑ Αλβανία

Φεύγοντας απ' τη Στρούγκα, συνεχίσαμε να πηγαίνουμε δίπλα απ' τη λίμνη Οχρίδα. Κατευθυνόμαστε προς Ελλάδα, αλλά για να φτάσουμε μέχρις εκεί πρέπει να περάσουμε από ένα κομμάτι τις Αλβανίας. Μπαίνουμε μετά φόβου θεού, γιατί θυμόμαστε την εμπειρία μας με τους κακούς δρόμους της δυτικής Αλβανίας. Προχωράμε και συνέχεια σκεφτόμαστε, τώρα θα βρούμε τα δύσκολα, ύστερα θα βρούμε τα δύσκολα, αλλά τελικά δεν τα βρήκαμε. Ο δρόμος ήταν αρκετά καλός και με καλή θέα στη λίμνη.

Στρούγκα

Μπορεί να έχει κάποια μέρη για μπάνιο η (πόλη) Οχρίδα, μπορεί να υπάρχουν παραλίες σ' όλο το μήκος της διαδρομής μέχρι τον άγιο Ναούμ, όμως η κατεξοχήν πόλη για λιμνήσιο μπάνιο είναι Στρούγκα. Με δυο - τρεις οργανωμένες ακτές με αμμουδιά και οριοθετημένες με σημαδούρες, θύμιζαν σε όλα θάλασσα. Και για μια χώρα που δεν έχει πουθενά θάλασσα, είναι ένας εξαιρετικά δημοφιλής τουριστικός προορισμός και πολύς κόσμος μαζεύεται σ' αυτήν την πόλη δίπλα στα σύνορα.

Οχρίδας συνέχεια

Καιρός να ολοκληρώσω με την Οχρίδα με μερικές ακόμα φωτογραφίες της.

Άγιος Ναούμ

Ο Άγιος Ναούμ είναι ένα από τα πιο γνωστά αξιοθέατα της Οχρίδας. Τόσο πριν πάμε εκεί, όταν ψάχναμε για πληροφορίες, όσο και όταν ήμασταν στην περιοχή βλέπαμε να μιλάνε για τον για το μοναστήρι του Αγίου Ναούμ. Και τα καραβάκια απ' το λιμάνι της πόλης, στο μεγάλο τους ταξίδι, πηγαίνανε στο μοναστήρι του Αγίου Ναούμ. Εμείς αποφασίσαμε και πήγαμε το αυτοκίνητο μας. Φθάνοντας εκεί, αφήνουμε το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ που υπάρχει, αφού πληρώσαμε το σχετικό αντίτιμο (πουθενά δεν μπορείς να αφήσεις το αυτοκίνητο στην Οχρίδα χωρίς να πληρώσεις). Βλέπουμε λοιπόν την πύλη του μοναστηριού από μακριά. αλλά μοναστήρι δεν βλέπουμε. Γιατί μπορεί μεν να μοιάζει ακόμα και για ελληνικό μοναστήρι, όμως πόρτες που να κλείνουν δεν είδαμε.

Οχρίδα

Από τη Μυτιλήνη γύρισα σχετικά νωρίς τον Αύγουστο. Το σχετικά σημαίνει 23 του μήνα, μια ημερομηνία που δεν ήταν συνηθισμένη για μένα. Αυτό γιατί είχαμε πιθανό ένα ταξίδι στα Γιάννενα με παλιούς συμφοιτητές, που όμως δεν πραγματοποιήθηκε . Τα εισιτήρια από και προς Μυτιλήνη τα κόβω από πολύ πολύ νωρίς, δηλαδή κατά τον Απριλομάη. Γιατί ξέρω καλά ότι δεν είναι εύκολο να επιστρέψεις από τη Μυτιλήνη τέλος Αυγούστου. Χαρακτηριστικά ο Δημήτρης που ήθελε να επιστρέψει μαζί μας πήγε να βγάλει εισιτήριο 15 μέρες πιο μπροστά αλλά δεν τα κατάφερε. Αλλά ξεφεύγω.

Φώτα αυτοκινήτων

Όταν περνάς τα βόρεια σύνορα της Ελλάδας χρειάζεται να έχεις τα φώτα του αυτοκινήτου αναμμένα συνέχεια 24 ώρες το 24ωρο. Δεν είμαι σίγουρος αν αυτό ισχύει και για τη Βουλγαρία, αλλά τόσο η Αλβανία όσο και οι χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας το έχουν καθιερώσει. Και στην Ουγγαρία και δεν θυμάμαι πού αλλού ακόμα. Αυτό δεν είναι παράξενο. Θεωρητικά και στην Ελλάδα σήμερα υπάρχει αντίστοιχη υποχρέωση αλλά μόνο για μηχανές και μηχανάκι. Για τα αυτοκίνητα όχι, αν και πολλά αυτοκίνητα είναι εφοδιασμένα απ' τη μάνα τους (την κατασκευάστρια εταιρία δηλαδή) με ένα σύστημα που μόλις ανάβεις τη μηχανή να ανοίγουν και τα ειδικά φώτα ημέρας, συνήθως μια σειρά από λεντάκια.

Χορός των ποτηριών

Πρόσφατα βρέθηκα στην Οχρίδα. Την πόλη. Που βρίσκεται πάνω στην ομώνυμη λίμνη. Για την πόλη θα τα πούμε άλλη φορά. Για σήμερα κάτι σύντομο που μ' εντυπωσίασε. Τις μέρες που ήμασταν εκεί, πέσαμε λίγο πριν την έναρξη του τοπικού φεστιβάλ. Στα πλαίσια αυτά, έγινε μια παρέλαση από ομάδες διαφόρων χωρών: της Ουγγαρίας, της Σλοβακίας και μια ακόμα που έγραφε "Кипар". Να το διαβάσω τα κατάφερα (είχα μάθει να αναγνωρίζω τα κυριλλικά πριν από πολλά χρόνια). Κιπάρ. Αλλά ποια χώρα ήταν; Εν πάση περιπτώσει, λίγο αργότερα πέσαμε σε παρουσίαση χορών. Ωραία ήταν, πιο εντυπωσιακό απ' όλα ένας χορός απ' τους Κιπάρ. Η μουσική μου θύμισε Ελλάδα. Και έκανα τη σύνδεση. Κύπρος. Αυτό ήταν. Μόνο που οι χορευτές, δεν μου φάνηκαν και πολύ Κυπραίοι. Χώρια που όταν τους άκουσα μάλλον δεν μιλούσαν κυπραίικα. Πάντως ο χορός τους εντυπωσιακός.

Σκόπια, τα αγάλματα

Το κέντρο των Σκοπίων είναι γεμάτο αγάλματα. Για ό,τι φανταστεί κανείς. Στην περιήγησή μςα στο κέντρο ο πρώτος σταθμός ήταν η κεντρική πλατεία της πόλης Πηγαίνοντας πήραμε μια γεύση αν και αυτό που δεσπόζει από μακρυά είναι με το άγαλμα του Μεγαλέξανδρου: ένα συντριβάνι με μια ψηλή κολόνα στη μέση πάνω στο οποίο υπάρχει το άγαλμα. Έτσι που να φαίνεται από παντού.

Σκόπια

Αφήσαμε το Βελιγράδι κι ο δρόμος της επιστροφής συνεχίστηκε. Τελευταίος σταθμός αυτού του ταξιδιού τα Σκόπια. 440 χλμ περίπου υπολογίζαμε κάπου 5 ώρες (είχαμε πάλι σύνορα), δεν μας φαίνονταν και τόσο πολλές, ας είναι καλά οι αυτοκινητόδρομοι που υπάρχουν στο μεγαλύτερο μέρος (κάπου 100 χλμ. δεν έχουν τελειώσει ακόμα). Φτάσαμε στα Σκόπια νωρίς, αλλά όχι όσο υπολογίζαμε. Λίγο η κίνηση στους δρόμους, λίγο τα σύνορα, μια καθυστέρηση την είχαμε. (Στη φωτογραφία η Βουλή).

Βελιγράδι

Το Βελιγράδι το είχαμε ξαναδεί όλοι. Έτσι ήταν ένας σκέτος ενδιάμεσος προορισμός, χωρίς να καίγεται κανένας να δει πώς είναι αφού το ξέραμε. Λέγαμε να πάμε για να απολαύσουμε το ηλιοβασίλεμα στο κάστρο πάνω απ' τη συμβολή του Σάββα με τον Δούναβη αλλά ήμασταν αρκετά κουρασμένοι κι έτσι χαλαρώσαμε για τα καλά στα κρεβάτια μας.

Λίμνες Πλίτβιτσε 3

Συνέχεια 3. Το πάρκο, ήταν ανεπανάληπτη εμπειρία. Ο καιρός ήταν με το μέρος μας, ζεστός αλλά όχι πολύ, όχι βροχές κι ομίχλες, μόνο όση υγρασία έβγαζαν τα νερά που μας περιέβαλαν. Βέβαια, θα το απολαμβάναμε ακόμα περισσότερο αν πηγαίναμε σε δυο μέρες και κάναμε ένα κομμάτι της διαδρομής κάθε φορά, ώστε να μπορέσουμε να τα δούμε με την ησυχία μας και την άνεσή μας.

Λίμνες Πλίτβιτσε 2

Λίμνες Πλίτβιτσε, μέρος 2ο. Γιατί προχτές είχα βάλει την αρχή, σήμερα η περιπέτεια συνεχίζεται αλλά οι φωτογραφίες δεν τελειώνουν. Τόση ομορφιά, όσες φωτογραφίες και να μπουν δεν φτάνουν για να την περιγράψουν, οπότε μένουν και για επόμενη φορά.

Λίμνες Πλίτβιτσε

Αυτός που περιέγραψε τις λίμνες σαν "ένα θαύμα της φύσης" δεν υπερέβαλε καθόλου. Πήγαμε για να μείνουμε κάνα δίωρο - τρίωρο. Κάναμε λάθος και μείναμε πάνω από πεντάωρο. Κουραστήκαμε αλλά δεν βαρεθήκαμε. Και χαλαλίσαμε το χρόνο που ξοδέψαμε (αν και θα ήταν καλύτερο, πιο ξεκούραστο και πιο αποδοτικό να τον ξοδεύαμε σε δυο μέρες). Γέμισαν τα μάτια μας απ' όλες τις αποχρώσεις που μπορεί να πάρει το νερό και τ' αυτά μας απ' τον ήχο του όταν τρέχει. Τόσο που όταν απομακρυνθήκαμε μας έλειψε η φασαρία αυτή :)

Ζαντάρ

Πάσχα ήταν η μέρα εκείνα αλλά εκεί που βρισκόμασταν αρνάκι δεν είχε. Ε, και τι έγινε. Εμείς συνεχίσαμε ακάθεκτοι την εκδρομή μας. Αφήσαμε πίσω μας το Σπλιτ, περάσαμε το Σιμπενίκ και καταλήξαμε στο Ζαντάρ που ήταν ο τελευταίος προορισμός στις Δαλματικές ακτές. Μετά θα προχωρούσαμε προς τα ενδότερα και θα παίρναμε το δρόμο της επιστροφής.