Άαχεν 2005

Περνώντας τα σύνορα. Μόνο οι πινακίδες υπάρχουν και τίποτ' άλλο (ή περίπου, σταματάει κι ο φωτισμός στον αυτοκινητόδρομο)!

Όπως έγραφα τις προάλλες, το 2005 κάναμε ένα οδικό ταξίδι στις Βρυξέλλες κι από κει επισκεφτήκαμε διάφορες πόλεις σε άλλες χώρες, πέρ' απ' το Βέλγιο. Την περιγραφή για το ταξίδι το ίδιο την ολοκλήρωσα, αλλά όπως υποσχέθηκα παρουσιάζω φωτογραφίες απ' τις επισκέψεις αυτές. Για σήμερα από το Άαχεν (Aachen) της Γερμανίας. Αφορμή να πάμε προς τα κει ήταν μια ανταλλαγή που είχαν το γυμνάσιο του Αγίου Στεφάνου με αντίστοιχο σχολείο της πόλης. Είχαμε φιλοξενήσει μαθητές και καθηγητές από κει και ο ένας Γερμανός καθηγητής που συνόδευε ήταν Έλληνας, παλιός καθηγητής της Μαρίας.

Αυτή τη φωτογραφία την έχω βάλει και την έχω ξαναβάλει. Κι έχω τραβήξει παρόμοιες και σε άλλα μέρη. Αλλά πάντα μου κάνει εντύπωση ο άνθρωπος ψησταριά. Που όλα (πρέπει να) τα έχει πάνω του. Τη μπουκάλα με το γκάζι στην πλάτη, μπροστά του η ψησταριά που ψήνει λουκάνικα που τα έχει σ' ένα κουτί και τα βάζει σε ψωμάκια που έχει σε μια σακούλα που κρέμεται απ' το πλάι. Εννοείται πως συνοδεύονται από μουστάρδα ή/και κέτσαπ. Για να μπορεί ν' αντέχει στις βροχές και στον ήλιο, έχει στους ώμους του στερεωμένη μια ομπρέλα. Καταχρηστικά έχει κι ένα πόδι στην ψησταριά του από κάτω. Αυτό και τα πόδια του είναι τα μόνα που ακουμπούν στο δρόμο. Τίποτ' άλλο. (Τέτοιους συνάντησα κάποια χρόνια αργότερα και στην Αλεξάντερπλατς στο Βερολίνο, αλλά όχι σε άλλα μέρη).

Το πιο στενό σπίτι του Άαχεν, αν όχι της Γερμανίας. Πλάτος ένα δωμάτιο μόνο. Αλλά και τέσσερα πατώματα. Αυτό, το γαλάζιο στη μέση!

Ο Καρλομάγνος, αυτός που ίδρυσε την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, στέφτηκε εδώ αυτοκράτορας της.

Σπουδαστές ζωγραφίζουν το δημαρχείο της πόλης. Τότε ήταν η πρώτη φορά που βλέπαμε κάτι τέτοιο. Αργότερα το συνηθίσαμε. Όχι απαραίτητα από σπουδαστές αλλά από κάθε ηλικία. Μικρά παιδιά μέχρι μεγάλοι άνθρωποι, μόνοι ή σε ομάδες, με καθοδήγηση ή από μόνοι τους. Βλέπουμε καμιά φορά και στα τουριστικά μέρη της Αθήνας καμιά φορά, 99,9% είναι ξένοι.

Το δημαρχείο που λέγαμε. Ειδικά μια γωνία του την έχουν ζωγραφίσει και φωτογραφίσει κόσμος και ντουνιάς.

Μεγάλη Πέμπτη ήτανε, πήγαμε και στο σπίτι της Γερμανίδας συναδέλφισσας που είχαμε γνωρίσει, πήγαμε και στην ελληνική εκκλησία, πήγαμε και στο σπίτι της μαθήτριας που φιλοξενήσαμε (που αυτή ήταν ελληνικής καταγωγής, αλλά το τμήμα ήταν μεικτό και μάθαιναν ελληνικά). Και κάποια στιγμή φεύγουμε να γυρίσουμε στις Βρυξέλλες. Ο αυτοκινητόδρομος έχει τρεις λουρίδες και ελάχιστη κίνηση. Εμείς όπως έχουμε συνηθίσει από εδώ, οδηγάμε στη μεσαία ή στην αριστερή. Και ξαφνικά βλέπουμε κάποιον που έρχεται πίσω μας δεξιά να βγαίνει για να μας προσπεράσει από αριστερά. Μας παραξενεύει αλλά δεν δίνουμε σημασία. Αλλά μετά κι άλλος κι άλλος. Κι εκεί συνειδητοποιούμε πως προσπερνάνε μόνο από αριστερά κι αφού εμείς είμαστε στη μεσαία τους υποχρεώνουμε να κάνουν ολόκληρη ιστορία για να μας προσπεράσουν. Χωρίς κανένας να μας παίξει φώτα ή να μας σφυρίξει ή να μας κράξει με όποιον τρόπο. Και πως το να είμαστε στην δεξιά λουρίδα θα ήταν πολύ πιο σωστό, δεν υπήρχε κανένας λόγος να είμαστε στη μεσαία. Πήραμε το μάθημά μας (και το θυμόμαστε να το εφαρμόζουμε ακόμα).