Βρυξέλλες 2002

Το πιο γνωστό (και φημισμένο) άγαλμα των Βρυξελλών: το αγοράκι που κατουράει

Από τις προηγούμενες εκδρομές στο εξωτερικό μέχρι αυτήν εδώ έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Έχει αλλάξει ο αιώνας αλλά και η χιλιετία. Πάει ο 20ος πάει κι η 2 χιλιετία. Έχουμε μπει πια στην 3η και τον 21ο. Έχουμε φύγει απ' το Διδυμότειχο κι έχουμε εγκατασταθεί στον Άγιο Στέφανο. Το αεροδρόμιο έχει μετακομίσει από το Ελληνικό στα Σπάτα. Οι δίδυμοι πύργοι έχουν γκρεμιστεί. Τα τηλέφωνα έχουν γίνει όλα 10ψήφια. Τέρμα οι αυτόματοι μπροστά. Συγχρόνως έχουν βγει διάφορες τηλεφωνικές εταιρίες που μεταπουλάνε τα τηλέφωνα του ΟΤΕ (τώρα πώς γίνεται κι αυτοί πουλάνε φτηνότερα, δεν το ξέρω). Τέρμα και η δραχμή που ξέραμε και πορευτήκαμε μαζί της τόσα χρόνια. Τώρα ήρθε το ευρώ. Στην αρχή μόνο το ακούγαμε, μετά το είδαμε και στα χέρια μας. Κι ό,τι άλλες ιδιαίτερες αλλαγές στη ζωή του καθένα μέσα σε μια τριετία. Γιατί η ιστορία που θα διηγηθώ είναι πια το 2002.

Για να μη μείνει η εντύπωση πως είναι κάνα μεγάλο γλυπτό, νάτο και στο γενικότερο πλαίσιό του.

Η εγκατάσταση στον Άγιο Στέφανο έχει πια ολοκληρωθεί. Το καλοκαίρι συναντιόμαστε με Ιωάννα, την αδερφή της Μαρίας, και την οικογένειά της που ζούνε στις Βρυξέλλες. Και κάπου κει μας ρίχνουν την ιδέα να πάμε τα Χριστούγεννα να τους επισκεφτούμε στο σπίτι τους. Και να γνωρίζουμε κι ολίγον από Βέλγιο. Μας αρέσει η ιδέα μεν, αλλά τα Χριστούγεννα μας τρομάζουν. Χειμώνας στην Ευρώπη σημαίνει κρύο και χιόνια. Δύσκολα θα μπορέσουμε να κυκλοφορήσουμε. Κι αντιπροτείνουμε το Πάσχα.

Το Πάσχα είναι και γι' αυτούς περίοδος να κάνουν καμιά βόλτα, αν και δεν έχουν κάνει ακόμα σχέδια προτιμούν τα Χριστούγεννα, τέλος πάντων μετά από μακροχρόνιες διαβουλεύσεις 😀 υποχωρούν και συμφωνούμε πως το Πάσχα του 2003 θα το περάσουμε στο Βέλγιο.

Οι Βρυξέλλες έχουν παράδοση στη δαντέλλα. Κι ένα μαγαζί που πουλάει δαντέλες έχει πάρει μια κούκλα, την έχει ντύσει μ' αγιοβασιλιάτικη στολή και κουνάει τα χέρια σαν να πλέκει.

Η ιδέα ήταν να πάμε με αεροπλάνο (και στο μέλλον βλέπουμε και για κάνα οδικό ταξίδι). Οπότε από πολύ νωρίς (τέλη Νοέμβρη;) αρχίζουμε να κοιτάμε για τιμές εισιτηρίων. Που δεν είναι και φτηνά έστω κι αν είναι αρκετό καιρό πριν. Κι ένα βράδυ, πρέπει νάναι γύρω στις 10 του Δεκέμβρη, ενώ όλοι έχουν πάει για ύπνο και λέω να ρίξω πάλι μια ματιά, μου πετάει μια διαφήμιση: Βρυξέλλες με 25€ το άτομο ανά κατεύθυνση συν φόροι. Η προσφορά είναι για συγκεκριμένες μέρες και ισχύουν για κάνα ενάμισι μήνα. Κι επειδή όταν ακούς συν φόροι πρέπει να δεις πόσοι είν' αυτοί κι αν η τιμή είναι όντως συμφέρουσα, το δοκιμάζω και βλέπω πως με κάτι λιγότερο από 400€ εξασφαλίζουμε οι τέσσερίς μας εισιτήρια πηγαινέλα. Όντως εξαιρετική τιμή.

Το ευρώ εισέβαλε και στο Βέλγιο, βέβαια. Κι ό,τι έκανε 50 φράγκα, τώρα στα 1,25€ (καφέδες, αναψυκτικά, νερό, σούπες)!

Ενθουσιάζομαι. Αλλά αφού οι υπόλοιποι κοιμούνται δεν μπορώ να προχωρήσω. Το πρωί το λέω στη Μαρία η οποία έχει αντιρρήσεις: τόσο καιρό προσπαθούσαμε να συμφωνήσουμε για το Πάσχα και τώρα να τ' αλλάξουμε; Μα αφού κι εκείνοι προτιμούσαν τα Χριστούγεννα. Ε, ναι αφού είπαμε. Εν τω μεταξύ εκτός από μένα, οι υπόλοιποι δεν είχαν διαβατήρια σε ισχύ. Οπότε πείθομαι να τ' αφήσουμε.

Την εποχή εκείνη έχω ξεκινήσει γυμναστήριο. Προβλήματα με τη μέση μου είχα απ' το 89. Από τότε μ' έπιανε σε διάφορες φάσεις. Μια γερή ήταν του Ευαγγελισμού το 2003. Πήγα στα απογευματινά ιατρεία του ΚΑΤ κι ο γιατρός μου λέει πως ή πρέπει να κάνω γυμναστική ή να το πάρω απόφαση πως θα πονάω. Δεν έδωσα μεγάλη σημασία, αλλά το φθινόπωρο με ξαναπιάνει οπότε αρχίζω τρέχοντας φυσιοθεραπείες και μετά γυμναστήριο. Την εποχή εκείνη, εγώ είμαι απογευματινός (το σχολείο που δουλεύω είναι 14:30 - 20:00) ενώ όλοι οι υπόλοιποι σε πρωινά σχολεία. Έτσι κάθε πρωί, όταν φύγουν όλοι, εγώ πάω στο γυμναστήριο, γυρίζω κι ασχολούμαι με το φαγητό. Συνήθως τρώω μόνος μου κι αφήνω το τραπέζι για να συνεχίσουν οι υπόλοιποι (εκτός κι αν δεν έχω μάθημα την πρώτη ώρα).

Πάω, λοιπόν, στο γυμναστήριο κι όπως κάνω τις ασκήσεις μου σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι την προσφορά της Βίρτζιν (Virgin Express λεγόταν η εταιρία κι ήταν θυγατρική του ομίλου Virgin). Κι όσο το σκέφτομαι, τόσο καταλήγω πως η περίπτωση δεν είν' απ' αυτές που αφήνει κανείς. Οπότε αποφασίζω πως θα την εκμεταλλευτώ. Βέβαια, πρώτα πρέπει να γίνουν κάποιες δουλειές. Γυρίζοντας σπίτι, η πρώτη μου δουλειά να δω πως η προσφορά υπάρχει ακόμα (κι υπάρχουν διαθέσιμα εισιτήρια). Ναι, υπάρχουν. Επόμενο βήμα, να επικοινωνήσω με την Ιωάννα πως μπορούμε ν' αλλάξουμε τα σχέδια και να πάμε. Σύμφωνα μ' όσα δει, θα φεύγαμε από Αθήνα τη μέρα των Χριστουγέννων και θα επιστρέφαμε τη μέρα της Πρωτοχρονιάς. Μ' αυτές τις μέρες δεν είχε πρόβλημα, για το επόμενο διάστημα είχαν κανονίσει και θα είχαν επισκέπτες, οπότε θα είμασταν φύγ' εσύ, έλα εσύ. Έχω το ΟΚ κι από κει, κλείνω τα εισιτήρια!

Στον τύμβο, στο Βατερλό.

Το επόμενο που έπρεπε να γίνει (και το πιο δύσκολο) είναι να εξασφαλίσουμε διαβατήρια. Παίρνω το μηχανάκι κι αρχίζω δρομολόγια. Είναι την εποχή που τα διαβατήρια τα βγάζει ακόμα η νομαρχία, έτσι μπορώ να πάω τα χαρτιά στο ΚΕΠ (περνάω και τα βρίσκουμε, μπορώ μέχρι τις 14:25, μετά κλείνουνε, χώρια που αύριο έχουν δρομολόγιο για νομαρχία, δεν πάνε κάθε μέρα). Πάω στο φωτογραφείο (γνωριζόμασταν με την κοπέλα, μου τύπωνε τα φιλμ) και συνεννοούμαι πως θα πάω τρία άτομα για φωτογραφίες διαβατηρίου που τις θέλω την ίδια μέρα. Παίρνω την Ειρήνη από το δημοτικό, την πάω για φωτογράφιση, την αφήνω στο σπίτι. Στο διάλειμμα παίρνω το Δημήτρη, φωτογράφιση και πίσω στο γυμνάσιο. Τον αφήνω και παίρνω τη Μαρία που εκτός από τη φωτογράφιση πρέπει να πάμε κι απ' την αστυνομία να συναινέσουμε αμφότεροι για τα διαβατήρια των (ανήλικων) παιδιών και να θεωρηθεί το γνήσιο της υπογραφής (μάλλον το ΚΕΠ δεν έκανε ακόμα αυτή τη δουλειά). Και τα χαρτιά κατατίθενται. Επιτέλους.

Στη Μπριτζ

Ωραία, τα καταθέσαμε, αλλά πρέπει και να ετοιμαστούν τα διαβατήρια. Βρίσκομαι μια μέρα στη νομαρχία και ρωτάω, μου λένε πως είναι στη σειρά και μάλλον θα προλάβουν την Δευτέρα το μεσημέρι να τα δώσουν στον άνθρωπο από το ΚΕΠ. Οριακά. Την Τετάρτη είναι Χριστούγεννα και πετάμε. Αλλά αν δεν είναι στον Άγιο Στέφανο το πρωί της Τρίτης, μπορώ να φύγω για Παλλήνη να προσπαθήσω για άμεση έκδοση. Δεν χρειάστηκε. Τρίτη πρωί που πάω στο ΚΕΠ, είν' εκεί και με περιμένουν.

Τετάρτη μεσημέρι λένε ο Γιώργος κι η Παναγιώτα να μας κάνουν το τραπέζι, να μην έχουμε να μαζεύουμε μετά και με το που αποτρώμε φεύγουμε για Ελ. Βενιζέλος. Μπαίνουμε στο αεροπλάνο και βουρ για Βρυξέλλες. Ξαναβρίσκομαι εκεί μετά από 15 χρόνια και όχι για ώρες αλλά για μέρες.

Είδαμε αρκετά πράγματα απ' τις Βρυξέλλες, κάναμε και βόλτα σε τουριστικά σημεία στα πέριξ (π.χ. στο Βατερλό (Waterloo) που είναι καμιά εικοσαριά χιλιόμετρα πιο έξω (έτσι κι αλλιώς το Βέλγιο είναι μικρό, οι Βρυξέλλες στο κέντρο, άρα οι αποστάσεις μικρές). Πήγαμε και λίγο πιο μακριά καμιά κατοσταριά χιλιόμετρα στην Μπριτζ (Brugge - Βρύγη τη βλέπω στους γκουγκλοχάρτες) μια χαρά περάσαμε.

Την τελευταία μέρα του χρόνου ήρθαν κι οι φίλοι τους κι έτσι στο σπίτι γίναμε πολλοί, αλλά η παραμονή της πρωτοχρονιάς θέλει τις μεγάλες παρέες. Κόψαμε και την πίτα (είχε φροντίσει η Ιωάννα να βρει τα απαραίτητα υλικά), δεν θυμάμαι ποιος ήταν ο τυχερός.

Πρωί πρωτοχρονιάς, φεύγουμε για Ζάβεντεμ (Zaventem) που είναι το αεροδρόμιο των Βρυξελλών κι επιστροφή στο σπίτι μας. Αλλά μας άρεσε η όλη ιστορία κι είπαμε να το ξανακάνουμε. Αλλά οδικά την επόμενη φορά. Να δούμε κι άλλα μέρη