Δίπλωμα για μηχανάκι

Όταν απέκτησα μηχανάκι έπρεπε να αποκτήσω και δίπλωμα (άδεια οδήγησης το κανονικό όνομα) ώστε να το κυκλοφορώ νόμιμα. Μιας και το μηχανάκι ήταν μικρό (μέχρι 50 κυβικά ήταν η διατύπωση τότε, σήμερα πάει με την ισχύ του κινητήρα) μπορούσα να πάρω το δίπλωμα απ' την τροχαία κι όχι με τη μεγάλη διαδικασία που προβλεπόταν για τ' αυτοκίνητα και τις μεγαλύτερες μηχανές (δίκυκλες ή τρίκυκλες). Έτσι, με το που πήγα στα Γιάννενα πήγα στην τροχαία Ιωαννίνων και κατέθεσα τη σχετική αίτηση και μου έδωσαν ημερομηνία τις αμέσως επόμενες μέρες (νομίζω κάθε Δευτέρα έκαναν εξετάσεις). Η εξέταση περιλάμβανε θεωρητικό και πρακτικό μέρος, όπως και στις άλλες εξετάσεις για δίπλωμα.

Παίρνω το βιβλιαράκι για το θεωρητικό μέρος (τα σήματα, όπως λέγεται) κι είχε κάποιες ομάδες ερωτήσεων με 20 ερωτήσεις η καθεμιά. Τη μέρα της εξέτασης σου έδιναν μια ομάδα κι έπρεπε να τη συμπληρώσεις σωστά (νομίζω μπορούσες να κάνεις μέχρι ένα λάθος) για να περάσεις. Μάλλον ήταν και 20 οι ομάδες, δεν ήταν τίποτα το φοβερό, πήγα, έδωσα, πέρασα. Η εξέταση ήταν νωρίς το πρωί κι όσοι περάσαμε θα πηγαίναμε στη λίμνη να δώσουμε και το πρακτικό μέρος.

Οι δυσκολία ήταν το πώς θα το πήγαινα το μηχανάκι μέχρις εκεί. Γιατί δεν έπρεπε να με δουν να το οδηγώ αφού δεν είχα δίπλωμα. Είχα βέβαια κράνος ώστε να μην με σταματήσουν για κάτι τέτοιο (και προφανώς θα έδινα με το κράνος, απαραίτητη προϋπόθεση) αλλά πώς πάνε από την τροχαία, στο κέντρο της πόλης μέχρι τη λίμνη; Ε, έφυγα σέρνοντας το μηχανάκι, πήγα από κάποια στενά μέχρι κοντά στο σημείο που θα δίναμε και εμφανίζομαι να το σέρνω και πάλι στα τελευταία μέτρα. 😀

Εκεί που ήμασταν μαζεμένοι, είτε στην τροχαία είτε στη λίμνη, δεν θυμάμαι, άκουγα τους άλλους που έλεγαν πως το όριο ταχύτητας ήταν τα 40 χιλιόμετρα την ώρα είτε είσαι μέσα στην πόλη είτε έξω. Εγώ, απ' αυτά που είχα διαβάσει, ήξερα πως μέσα στην πόλη ήταν 50 ενώ απ' έξω ανάλογα με τον δρόμο. Που όμως δεν ίσχυε για τα μικρά μηχανάκια. Λίγο πριν ξεκινήσουμε, ο αστυνομικός που θα επέβλεπε την εξέταση ρωτάει πρώτα μερικές ερωτήσεις απ' τον κώδικα (παρόλο που είχαμε περάσει υποτίθεται το θεωρητικό μέρος). Δεν ξέρω πόσους ρώτησε συνολικά, πάντως εμένα μούκανε την ερώτηση για το όριο, απάντησα έτσι που ήξερα και μου λέει κόβεσαι. Αυτό ήταν το πρακτικό(!) μέρος που δεν πέρασα την πρώτη φορά. Τι να κάνω, σέρνω το μηχανάκι λίγο παραπέρα κι φεύγω. Το γεγονός πως με τον αστυνομικό αυτόν είχαμε γνωριστεί παλιότερα όταν με είχε συλλάβει σε μια συγκέντρωση στην πλατεία, θεωρείται τυχαίο!

Ξαναπάω να δώσω. Έχω περάσει το θεωρητικό μέρος άρα πρέπει να δώσω το πρακτικό μόνο. Αλλά έπρεπε να περάσει ένας μήνας από τότε που κόπηκα. Έτσι το Φλεβάρη ξαναπάω. Ο ίδιος εξεταστής, κοιτάζει τα χαρτιά του, μου κάνει την ίδια ερώτηση, το μάθημά μου το είχα μάθει (το είχα ψάξει και ο κώδικας προέβλεπε περιορισμούς για τα μικρά μηχανάκια - αλλά αφού κόπηκα την προηγούμενη φορά και να μην ήταν έτσι, αυτό θ' απαντούσα), μου κάνει άλλη μια ερώτηση, απαντάω σωστά κι έτσι όταν έρθει η σειρά μου (απ' τους πρώτους) μου λέει να ξεκινήσω. Φοράω το κράνος, καβαλάω το μηχανάκι και ξεκινάω. Η "πορεία" όπως λεγόταν η πρακτική εξέταση προέβλεπε να κάνουμε ένα γύρο την πλατεία Μαβίλη, αυτήν που είναι στη λίμνη κοντά εκεί που φεύγουν τα καραβάκια για το Νησί. Άδεια ήτανε, μπορούσε να μας βλέπει πώς πηγαίναμε. Κάνω τη γύρα, επιστρέφω και μου λέει κόβεσαι. Γιατί; Γιατί δεν σταμάτησες στο ΣΤΟΠ. Μα σταμάτησα. Όχι δεν σταμάτησες.

Ήμασταν μαζεμένοι στην Καραμανλή, εκεί που σταματάνε τα λεωφορεία. Έπρεπε να πάμε 10 μέτρα μέχρι να βρούμε τον παραλίμνιο δρόμο κι εκεί υπήρχε ΣΤΟΠ. Εγώ σταμάτησα μεν αλλά δεν κατέβασα το πόδι μου κι έτσι αυτός θεώρησε πως δεν υπήρχε σταμάτημα. Έτσι έκρινε κι όσο και να διαμαρτυρήθηκα δεν άλλαξε κάτι. Κόπηκα για δεύτερη φορά!

Επόμενη εξέταση τον Μάρτιο. Ο εξεταστής διαφορετικός. Κοιτάζει το φάκελό μου. Μου κάνει την ερώτηση για το όριο ταχύτητας. Δεύτερη ερώτηση τι σημαίνει το σήμα ΣΤΟΠ. Ικανοποιητικές οι απαντήσεις. Με στέλνει για την πορεία. Ξεκινάω, φτάνω στο ΣΤΟΠ, κατεβάζω το πόδι μου, βγάζω το χέρι να δείξω τις στροφές, όλα άψογα. Εντάξει, πέρασα, να ετοιμαστεί το δίπλωμα και να το πάρω. Φεύγω σέρνοντας (ακόμα) το μηχανάκι μου και μετά από λίγες μέρες γίνεται η παραλαβή κι όλα πια νόμιμα.

Το δίπλωμα αυτό το χρησιμοποιούσα για κάποια χρόνια. Το 1988 στην εταιρία αγοράσαμε κλειστά φορτηγάκια και είπαμε να πάρουν οι οδηγοί τους επαγγελματικό δίπλωμα. Αυτό δεν ήταν υποχρεωτικό, αλλά κρίναμε πως ήταν πιο σωστό. Το κόστος μετατροπής του διπλώματος των οδηγών σε επαγγελματικό το πλήρωνε η εταιρία (για τη μετατροπή αυτή έπρεπε να δώσουν εξετάσεις σ' ένα βιβλιαράκι με πολύ λιγότερες ερωτήσεις και τίποτ' άλλο - η διαφορά ήταν πως το δίπλωμα ίσχυε για 5 χρόνια και μετά έπρεπε να ξαναπεράσεις γιατρούς και να ξαναπληρώσεις παράβολα). Η θέση η δική μου δεν προέβλεπε να οδηγούσα σε τακτική βάση, επειδή όμως τα έπαιρνα κάποιες φορές είπα να κάνω και το δικό μου επαγγελματικό. Και μ' αυτή την ευκαιρία να πάρω και δίπλωμα για μηχανή.

Η εξέταση αυτή τη φορά ήταν στο Χολαργό. Σ' ένα οικόπεδο μέσα. Έπρεπε να δώσω με μεγαλύτερο απ' το δικό μου μηχανάκι κι έτσι νοίκιασα μια βέσπα (υπήρχαν κάποιοι εκεί που τις νοίκιαζαν γι' αυτόν ακριβώς το σκοπό), έκανα κάποιες βόλτες δοκιμαστικές (στην εξέταση έπρεπε να κάνουμε κάποιες βόλτες περνώντας ανάμεσα σε κουκουνάρες που έπαιζαν τον ρόλο κορίνας 😀, τα λεγόμενα οχτάρια κι έπρεπε να συνηθίσω και το διαφορετικό δίκυκλο - διαφορετικό σε ισχύ αλλά και στον τρόπο που το χειριζόσουν) έδωσα και πήρα δίπλωμα και για μηχανή. Το 1990 πήρα μεγάλο μηχανάκι (100άρι) άρα χρειαζόμουν το μεγάλο δίπλωμα κι έτσι αυτό απ' την τροχαία Ιωαννίνων ξέμεινε σ' ένα συρτάρι. Το ανέσυρα για να το δω τώρα και βλέπω πως ισχύει ακόμα!