Ζύμη Πίτσας

Μια συνταγή για ζύμη πίτσας έχω ήδη βάλει. Μόνο που αυτή ήταν με σπράιτ. Είναι η αγαπημένη της Ειρήνης, αλλά εμένα δεν μ' αρέσει τόσο γιατί γίνεται αφράτη (και μπόλικη). Προτιμώ το ζυμάρι να είναι πιο λεπτό, πιο "ιταλικό" (αν και, δεν μπορώ να πω πως τα καταφέρνω να την ανοίξω τόσο ούτε αυτήν). Ας πούμε πρόσφατα είπαμε να φτιάξουμε πίτσα και δεν πρόλαβα να επιλέξω είδος, την ξεκίνησαν μάνα και κόρη. Αλλά έκαναν το λάθος και έφυγαν την ώρα που ήταν για στρώσιμο. Την απλώνω κι εγώ όσο μπορούσα, ρίχνω και λίγο σκληρό αλεύρι από πάνω να σφίξει και την έφερα στα μέτρα μου :). Γιατί αν προλάβαινα θα έφτιαχνα τούτην εδώ. Που γίνεται στον αρτοπαρασκευαστή (αλλά όχι υποχρεωτικά. Απλά το μηχάνημα αναλαμβάνει να κάνει ένα καλό ζύμωμα και να την φουσκώσει με μια σωστή θερμοκρασία).

Πίτσα Σκαλτσόνε (Θωμά)

Μιας και πιάσαμε τις πίτσες τις προάλλες, ας ρίξω κι άλλη μία. Σκαλτσόνε λέμε τη σκεπαστή πίτσα. Το ζυμάρι που απλώνω στο κάτω μέρος το φτιάχνω έτσι που να γυρίσει κι από πάνω και να τη σκεπάσει (καλά). Αυτό από μόνο του δεν είναι κάτι ιδιαίτερο κι αν ήταν έτσι θα μπορούσα να είχα συμπληρώσει αυτή την εκδοχή στο τέλος της συνταγής για την πίτσα κι όλα να τέλειωναν εκεί. Η συγκεκριμένη συνταγή του Θωμά όμως, έχει κάτι το ιδιαίτερο. Οι πίτσες (γιατί πρόκειται για ζευγάρι) ψήνονται πάνω σε λαδόκολλα, χαμηλά στο φούρνο έτσι που το χαρτί σχεδόν καίγεται μ' αποτέλεσμα να δίνει μια ιδιαίτερη γεύση, σαν να έχει ψηθεί η πίτσα σε φούρνο με ξύλα.

Πίτσα

Έγραφα πριν λίγο καιρό για τη ζύμη για πίτσα που μου έμαθε η Ειρήνη. Ε, λογικό είναι να δώσω κάποια στιγμή και μια ιδέα για το πώς φτιάχνεται η πίτσα. Ήταν ένα φαγητό που έφτιαχνε η Ιταλίδα νοικοκυρά με πράγματα που είχε στο ντουλάπι της. Απλά, έπρεπε να έχει φούρνο αναμμένο. Ε, το χειμώνα αυτό ήταν εύκολο, αφού δούλευε η φωτιά για ζέσταμα. Τις άλλες εποχές, δεν ξέρω πώς το κατάφερναν! Ιταλικής προέλευσης, αλλά έχει γίνει αγαπημένο φαγητό σε πολλές χώρες. Όπου και να ταξίδεψα, πίτσα υπήρχε.

Ζύμη για πίτσα με σπράιτ

Αυτή τη συνταγή μου την έχει φέρει η Ειρήνη. Κι είναι νόστιμη και τραγανή. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της είναι πως ένα μέρος των υγρών της αποτελεί ένα αναψυκτικό: η σπράιτ (ή όποιο αντίστοιχο). Παρόμοια είναι κι η συνταγή με μπίρα (επιφυλάσσομαι για το μέλλον). Στη φωτογραφία το αποτέλεσμα δεν είναι και το καλύτερο, αφενός μεν γιατί έγινε πολύ ψηλή (κάτι που δεν μ' αρέσει, προτιμώ το ιταλικό στιλ, τη λεπτούλα ζύμη δηλ.) και αφετέρου αυτός που ανέλαβε το ψήσιμο την παραέψησε την πίτσα. Κι έτσι πρόσθεσα στη συνταγή και χρόνο ψησίματος που δεν είχα αρχικά! Ξαναφτιάξαμε την πίτσα κι άλλαξα τη φωτογραφία. Τώρα είναι στα μέτρα μου:) Για το αποτέλεσμα αυτό και για ένα ταψί του φούρνου χρησιμοποίησα το 1/3 των υλικών που λέει η συνταγή.

Φλάμκουχεν (Flammkuchen)

Το φλάμκουχεν είναι κλασσικό αλσατικό έδεσμα. Άρα Γαλλογερμανικό. Το γαλλικό του όνομα είναι ταρτ φλαμπέ (tarte flambée) που σημαίνει το ίδιο, φαΐ της φωτιάς. Το δοκίμασα σε διάφορες εκδοχές στη Γερμανία. Αυτή που παρουσιάζω εδώ τη βρήκα με ένα γκούγκλισμα. Μου ταίριαζε, τη δοκίμασα και πράγματι τη βρήκα πολύ όμορφη. Το καλό με τη συνταγή αυτή ήταν πως στο σάιτ που τη βρήκα την είχε και προσαρμόσιμη: Το στάνταρ ήταν για δυο άτομα, αλλά μπορούσες να αλλάξεις το νούμερο και να σου δώσει τις αναλογίες για όσους θέλεις! Στη συνταγή αναφέρεται τυρί κρέμα. Άλλα είδη που επίσης μπορούν να χρησιμοποιηθούν είναι κρέμα γάλακτος, κρεμ-φρες ή ξινή κρέμα ή ένας συνδυασμός απ' αυτά. Εδώ στην Ελλάδα δεν έχουμε τόσες παραλλαγές κρέμας (ειδικά στο όνομα!). Εγώ το προτιμώ με ελληνικό αλειφωτό κατσικίσιο τυρί όπως το κατίκι Δομοκού ή το Βασιλοτύρι. Επίσης μπορούν να μπουν και τα διάφορα ξένα (φιλαδέλφεια, κότατζ τσιζ κλπ) που είναι πιο επίπεδη η γεύση τους.