Καλαμάκια (π' ρουφούν)

Καιρό σκεφτόμουνα ν' αναφερθώ στα πάθη (μας) με τα καλαμάκια κι όλο τ' άφηνα. Παρόλο που είχα απ' όλων των ειδών για να βάλω εδώ. Αλλά πρόσφατα διάβασα πως ο Τραμπ θα καταργήσει τα χάρτινα (και θα ξαναφέρει τα πλαστικά; δεν έρχεται να του ξηγήσουμ' εμείς;) κι έτσι είπα να το ξεκινήσω. Πριν από κάμποσα χρόνια, λοιπόν, για να ρουφάμε τ' αναψυκτικά μας ή τις φραπεδιές μας κλπ είχαμε κάτι πλαστικά σωληνάκια, τα καλαμάκια. Στην αρχή ήταν μονοκόμματα, μετά γίναν σπαστά και μετά βγήκαν σε πολλά και διάφορα μεγέθη, ποικιλία σε μήκος και διάμετρο ανάλογα για τι είδος ρούφηγμα ήταν. Επίσης στην αρχή ήταν όλα μαζί, μετά άρχισαν να μπαίνουν σε ατομική συσκευασία, σε χαρτάκι και πιο ύστερα σε σελοφάν. Αλλά απαγορεύτηκαν. Να γλιτώσουμε απ' το πλαστικό. Αυτά στη φωτογραφία δεν είν' απ' τα παλιά. Είναι λαθραία, που τα έφεραν από γειτονική χώρα. Όπου δεν είχαν τέτοιες ευαισθησίες.

Μετρητά vs πλαστικό χρήμα

Έγραφα για το ότι το πλαστικό χρήμα (οι κάρτες) δεν γίνονται δεκτά σε κάποια μαγαζιά στη Γερμανία. Και στην Ελλάδα δεν γίνεται δεκτό με χαρά, άσχετα αν υπάρχουν οι πιέσεις από την κυβέρνηση. Τότε είχα αναφέρει για το μαγαζί που έχει μόνιμα κολλημένη στο παράθυρο ανακοίνωση πως το μηχάνημά του είναι χαλασμένο, ενώ σε άλλο μαγαζί που ήμαστε παρέα πήγε να πληρώσει ένα με μετρητά. Το ποσό ήταν 15,50€. Δίνει 20άρικο και το γκαρσόνι ζητάει αν υπάρχουν τα 50 λεπτά (δεν έχουν ψιλά στα μαγαζιά εδώ). Άλλος απ' την παρέα προσφέρεται να πληρώσει με κάρτα ώστε να μην χρειάζονται ρέστα και η προσφορά απορρίπτεται διακριτικά. (Για να είμαι δίκαιος, μου έχει συμβεί και το αντίστροφο: να πάω να πληρώσω με μετρητά 3,5€, να δίνω 5 και να μου λένε δεν έχεις κάρτα να μην ψάχνω ψιλά). Πριν λίγες μέρες μέσα από το τζάμι της πόρτας ενός μαγαζιού είδα κολλημένο το παρακάτω που λέει γιατί τα μετρητά είναι πιο καλά για όλους μας. Επειδή το μαγαζί εκείνη την ώρα ήταν κλειστό κι έτσι η φωτογραφία δεν διαβάζεται και τόσο εύκολα, κάνω την αντιγραφή (διατηρώ την ορθογραφία και σύνταξη όπως το είδα).

Πάντα ψιλά στα ταμεία

Ένα θέμα στο οποίο έχω αναφερθεί ξανά στο παλιό ιστολόγιο. Με εντυπωσίαζε και τότε, με εντυπωσίασε και τώρα. Βέβαια, φωτογραφία από συρτάρι ταμείου δεν γίνεται να βάλω, οπότε ας αρκεστούμε σε φωτογραφίες από μαγαζάκια χριστουγεννιάτικων αγορών, αφενός γιατί αυτός ήταν ο στόχος της πρόσφατης επίσκεψης στο Μόναχο κι αφετέρου γιατί από τέτοια μικρομάγαζα περιμένεις να υπάρχει πρόβλημα όμως ούτε κει υπάρχει. Δεν μούτυχε ποτέ αυτό που γίνεται στη λαϊκή π.χ. να ρωτάει ο ένας πάγκος τον διπλανό για να χαλάσει.

Κάρτα για πληρωμή; Όχι δεν θα πάρω

Κι ενώ στην Ελλάδα επιβάλλονται τα μηχανάκια για πληρωμή με κάρτα ακόμα και στις λαϊκές, στη Γερμανία επιμένουν στα μετρητά. Όπως στο μαγαζάκι της φωτογραφίας με ασιάτικο φαγητό. Με το που πήγα να παραγγείλω μου έδειξε την πινακίδα που είχε μπροστά απ' το ταμείο (και χώρο παραγγελιών):"nur Bargeld" Μόνο μετρητά. Και δεν είναι το μόνο.

Εξόφληση ΙΚΑ

Όχι, δεν είναι δικιά μου φωτογραφία, απ' το ίντερνετ την αλίευσα!

Πάντα είναι δύσκολο να βάλεις το χέρι και να πληρώσεις. Ειδικά, όταν αυτό για το οποίο πληρώνεις δεν το βλέπεις άμεσα. Είτε είναι το ρεύμα και το τηλέφωνο, είτε ακόμα χειρότερα ο φόρος ή οι ασφαλιστικές εισφορές. Κι εμείς οι μισθωτοί δεν τόχουμε τόσο άγχος. Άλλος έκανε το λογαριασμό, μας τα κράτησε και θα τα δώσει. Όλα μου τα χρόνια, όταν με ρωτούσαν πόσα παίρνω η απάντησή μου ήταν τα λεφτά που έβλεπα στο χέρι. Τα ονομαστικά (τα μικτά λεγόμενα) δεν με απασχόλησαν ποτέ. Απ' την παρακράτηση ένα μέρος ήταν οι εισφορές (που συμπληρώνονταν με τα ανάλογα του εργοδότη και πληρώνονταν όπου δει) ενώ το υπόλοιπο ο φόρος. Που είναι εισόδημα και έτσι εμφανίζεται στις βεβαιώσεις, αλλά μόνο εκεί (και που στο τέλος συμψηφίζεται με αυτόν που πρέπει να πληρώσεις κι ή παίρνεις πίσω (αρκετές φορές μούτυχε) ή δίνεις (και τσούζει) ή στην καλύτερη είσαι ίσα βάρκα ίσα πανιά.

Πληρωμή μισθών δημοσίου (παλιά)

Κι αφού είπα ποιοι υπολογισμού έπρεπε να γίνουν ώστε να φτάσουμε στο "εν τη παλάμη" το χρήμα δηλαδή που θα έπρεπε να εισπράξει ένας έκαστος ΔΥ (πάει να πει ΔημοσιοΥπάλληλος) πάμε τώρα να δούμε πώς κατάφερνε το χρήμα να φτάσει μέχρι την παλάμη και πόσο δυσκόλευε τα πράγματα. Βλέπετε τότε έφτανε πράγματι στο χέρι μας χρήμα (έστω και χαρτονόμισμα - που δεν είναι ακριβώς χρήμα) ενώ τώρα απλά το βλέπουμε στον τραπεζικό μας λογαριασμό (κι από κει το ξοδεύουμε, άμα λάχει). Για να φτάσουμε όμως σ' αυτό υπήρξαν πολλά ενδιάμεσα βήματα (που κόστισαν κιόλας).

Παλιάς μισθοδοσίας δημοσίου συνέχεια

Στο προηγούμενο έγραφα για τα πρακτικά θέματα της μισθοδοσίας στο δημόσιο τα χρόνια πριν το 2011. Βασικά στα πολύ πριν, αρχές δεκαετίας του 1990. Γιατί κάποια στιγμή υπήρξε κάποια πρόοδος, αλλά με πολλούς περιορισμούς. Συνεχίζω λοιπόν σήμερα για το πλαίσιο της μισθοδοσίας (πώς γίνονταν οι υπολογισμοί) και μετά για το πώς βρίσκαμε πατέντες να μας βοηθάει η τεχνολογία. Να προειδοποιήσω πως το σημερινό είναι μακρύ και κουραστικό μιας κι έχει αρκετές λεπτομέρειες σχετικά με υπολογισμούς.

Πώς γινόταν η μισθοδοσία του δημοσίου παλιά

Αφορμή για το σημερινό στάθηκε μια κουβέντα που είχαμε με την Ειρήνη. Την κόρη μου ντε. Ήμασταν στο θέατρο και κάπου συζητούσαμε για το ότι έχει καθυστερήσει ν' ανέβει η ενημέρωση για τη μισθοδοσία της για τον προηγούμενο χρόνο και περιμένει να γίνει αυτό για να μπορέσει να κάνει τη φορολογική της δήλωση και να πάρει την επιστροφή φόρου. Κι αυτό μιας και εγώ που έκανα δήλωση στις 30 Μάρτη, την πρώτη μέρα που άνοιξε η πλατφόρμα στις 4 του Απρίλη τα πήρα (δηλαδή σε λιγότερο από βδομάδα - το ότι έχουμε εκλογές τον άλλο μήνα λέτε να έχει κάποια σχέση; Μπαααα. Δεν το πιστεύω). Εκεί θυμήθηκε πως κάποια στιγμή της λέγαμε πως φτιάχναμε εμείς το αρχείο και το στέλναμε στην τράπεζα με δισκέτα και κάνει την ερώτηση "δηλαδή, πιο μπροστά πληρωνόσασταν με μετρητά;" Γέλασα, πήγα να της πω το τι αλλαγές έχω δει στα χρόνια που ήμουνα στα σχολεία αλλά χτύπησε το τρίτο κουδούνι, άρχισε η παράσταση και τ' αφήσαμε για άλλη φορά. Όμως σκέφτηκα πως οι αλλαγές αυτές καλό θα ήταν να υπήρχαν κάπου γραμμένες "για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι" κι έτσι ξεκινώ την παρουσίαση.

Ιδιωτική vs Δημόσια υγεία

Πριν λίγες μέρες κατατέθηκε ένα νομοσχέδιο για αλλαγή του δημόσιου συστήματος υγείας σε πιο ιδιωτικό. Το νομοσχέδιο ξεσήκωσε αντιδράσεις αλλά και συζητήσεις για το αν οι ασθενείς θα έχουν καλύτερη περίθαλψη αν εφαρμοστούν τα προβλεπόμενα (προσπαθώ να το γράψω όσο ουδέτερα μπορώ). Το νομοσχέδιο ψηφίστηκε στη βουλή, όπως ήταν αναμενόμενο (ποιο κυβερνητικό νομοσχέδιο δεν ψηφίστηκε ποτέ; ο διαχωρισμός σε νομοθετική και εκτελεστική εξουσία είναι μόνο στα χαρτιά) κι είναι ο νόμος 4999. Το βασικό πρόβλημα είναι πως οι υπηρεσίες της δημόσιας υγείας θα γίνουν κι άλλο ημιδημόσιες ή αλλιώς ημιιδιωτικές. Γιατί και τώρα υπάρχει εν μέρει η δυνατότητα να πληρώσει κάποιος για να έχει δημόσια υγεία (απογευματινά ιατρεία). Ε, να υπάρξει καθαρά ιδιωτική, δηλαδή αντί να πας να πληρώσεις στο νοσοκομείο για να σε δει ο γιατρός εκεί, να πας να τον δεις στο ιδιωτικό του ιατρείο. Προς το παρόν για 2 μέρες τη βδομάδα, αλλά έτσι ανοίγει η κερκόπορτα. Αργότερα η τροποποίηση θα είναι μικρή. Τι 2 τι 3. Και πάει λέγοντας.

Εμπειρίες μετά τη αφυπηρέτηση!

Η εργασία είναι υγεία.
Η σύνταξη είναι ΜΑΓΕΙΑ!
Γ.Γκ.

Εμπειρίες ενός υπό συνταξιοδότηση (θα φανεί παρακάτω γιατί το γράφω έτσι) για χρήση απ' τους καινούριους,

Έχει περάσει ένας χρόνος που έχω φύγει από το σχολείο και κάποιος συνάδελφος που βγήκε τώρα με ρώτησε για το τι να περιμένει. Κι αποφάσισα να του τα γράψω μιας κι είναι αρκετά. Πάμε: Το να βγει κάποιος για σύνταξη είναι κάτι που ορίζει μια ολοκλήρωση ενός κύκλου και την αρχή ενός καινούριου. Το πότε θα το κάνει εξαρτάται από διάφορους παράγοντες προσωπικούς και αντικειμενικούς – νομικούς. Υπάρχει το όριο των 67 ετών για σύνταξη. Όταν κάποιος το περάσει, βγαίνει στη σύνταξη περίπου αυτόματα. Για τους εκπαιδευτικούς αυτό σημαίνει πως με το που τελειώνει το διδακτικό έτος (τον Ιούνη δηλαδή) απολύεται αυτοδικαίως. Αντίστοιχα και στον υπόλοιπο δημόσιο τομέα (μόνο που δεν περιμένει τον Ιούνη). Η άλλη περίπτωση είναι να υποβάλει παραίτηση. Για το δημόσιο γενικά την υποβάλει και ή υποβάλει και δεύτερη μέσα σε 15 μέρες οπότε είν’ οριστικό και φεύγει, είτε δεν κάνει τίποτα και σ’ ένα μήνα θεωρείται οριστική και φεύγει (αμέσως). Για τους εκπαιδευτικούς υπάρχει ειδική διαδικασία: ισχύει μόνο το δεύτερο (μία υποβολή και δυνατότητα ανάκλησης μέσα σ’ ένα μήνα) κι η υποβολή αυτή πρέπει να γίνει συγκεκριμένες ημερομηνίες (τώρα είναι αρχές Φλεβάρη). Στην περίπτωση αυτή η υπηρεσία του τελειώνει στο τέλος του σχολικού έτους (31 Αυγούστου) κι από 1 Σεπτέμβρη είναι υπό συνταξιοδότηση. Αυτή την περίπτωση θα περιγράψω μιας και σ’ αυτήν την κατηγορία ανήκω, για τους εκτός εκπαίδευσης ισχύουν παρόμοια (αλλά με διαφορετικές ημερομηνίες).

Νέα τέλη

Εμβόλιμο και το σημερινό άρθρο, δεν έχει σχέση δηλαδή με τις ιστορίες απ' τα χρόνια του πανεπιστημίου που δημοσιεύω τελευταία. Είναι που διάβαζα προχτές μια είδηση που λέει ότι επιβάλλεται νέο τέλος για τα πλαστικά μιας χρήσης που χρησιμοποιούνται. Τέλος ανακύκλωσης το λένε και θα ισχύει για τα πλαστικά που είναι από PVC. Το τέλος αυτό των 0,08€ θα το πληρώνουμε οι καταναλωτές και πάει στον δημόσιο κορβανά απευθείας κι έρχεται να προστεθεί στα 0,09€ που ισχύει για τις σακούλες (θα σχολιάσω παρακάτω) και στα 0,05€ για κάθε πλαστικό ή επικαλυμμένο χάρτινο(!) που χρησιμοποιείται στα σελφ σέρβις (ή τα ντελίβερι) που μεταφράζεται σε 0,10€ στον καφέ π.χ. αφού και να μην χρειάζεται στο κυπελάκι μπαίνει καπάκι. Παράλληλα, το σήμα που υπάρχει παραπάνω παρότι παραπέμπει σε ανακύκλωση πλαστικών και αλουμινένιων δεν είν' ελληνικό αλλά γερμανικό. Για τον τρόπο που επιβάλει η Γερμανία την ανακύκλωση τέτοιων συσκευασιών έχω γράψει στο παλιό μπλογκ ένα σύντομο σημείωμα και θα μεταφέρω ακόμα πιο σύντομα παρακάτω.

Πώς να κλέψετε νομότυπα

Υπάρχει ποικιλία τρόπων για να κλέψει κάποιος νομότυπα. Κι είναι παλιά η φράση που λέει πως αν κλέψεις λίγα είσαι λωποδύτης ενώ αν κλέψεις πολλά μπορεί να σε πούνε μέχρι και ευεργέτη. Συνήθως δεν αν κλέβεις λίγα δεν έχεις το απαραίτητο επιτελείο για να βρει τρόπους να φαίνεται πως αυτό γίνεται νομότυπα. (Δεν γράφω νόμιμα γιατί κλοπή νόμιμη δεν στέκει, αλλά που να δείχνει νόμιμη μια χαρά γίνεται). Κι επειδή ίσως θα λέτε τι μύγα με τσίμπησε στα καλά καθούμενα και γράφω τέτοια, θα σας πως μια εμπειρία μου από δοσοληψία των τελευταίων ημερών.

Μια απίστευτη ιστορία

Το διάβασα στη Σχεδία του προηγούμενου μήνα. Τόχω ξαναπεί πως η Σχεδία έχει τρομερά ενδιαφέρουσα ύλη και την αγοράζει κάποιος όχι μόνο για να βοηθήσει κάποιον συνάνθρωπο που έχει ανάγκη (συνήθως άστεγο) αλλά και για το περιεχόμενό της. Το κακό είναι πως η ύλη αυτή δεν υπάρχει διαθέσιμη στο ίντερνετ (ούτε και για τα παλιότερα τεύχη). Στο τεύχος 64 (Νοέμβριος 2018) διάβασα κάτι που το θεώρησα απίστευτο και εξωφρενικό. Βέβαια, αν το καλοσκεφτούμε, αφού ζούμε σε καπιταλιστική (και καπιτα-ληστική θα τόγραφα, να παίξω και λίγο με τις λέξεις) κοινωνία, το κέρδος πάει πάνω απ' όλα. Άρα, οι καπιταλιστές δεν θα δίσταζαν να εκβιάσουν την όποια κατάσταση τους βόλευε, αρκεί να έβγαζαν κέρδος. Άδικα τόλεγαν πως ο καπιταλιστής θα πουλήσει ως και το σκοινί που θα τον κρεμάσουν; Μπορεί να φαίνεται ακραίο, αλλά και η ιστορία που διάβασα και μεταφέρω, ακραία είναι.

Αυτοματοποιημένες συναλλαγές

Πολλές συναλλαγές που ξέρουμε να γίνονται με τη μεσολάβηση ανθρώπων σε άλλες χώρες γίνονται αυτοματοποιημένα. Αυτό που καθορίζει το αν θα χρησιμοποιούνται κάπου άνθρωποι ή μηχανήματα έχει να κάνει με το ποιος κοστίζει περισσότερο. Πάνε 20 χρόνια αλλ' ακόμα θυμάμαι πως μας είχε κάνει εντύπωση από την πρώτη φορά που πήγαμε στην Τουρκία πως σε όλα τα μαγαζιά δούλευε πολύς κόσμος. Εκεί που στην Ελλάδα θα είχαμε ένα, άντε δυο άτομα να κάνουν μια δουλειά, εκεί υπήρχαν 4 - 5 ή και περισσότερα. Ρωτώντας μάθαμε πως αυτό συνέβαινε γιατί τα μεροκάματα ήταν πολύ φτηνά κι έτσι οι επιχειρήσεις χρησιμοποιούσαν παραπάνω άτομα για να μπορούν να πουλάνε μούρη πως έχουν καλύτερη εξυπηρέτηση από ανταγωνιστικά.

Αλλαγές στα σχολεία

Το υπουργείο Παιδείας ετοιμάζει διάφορες αλλαγές στο νομοθετικό πλαίσιο των σχολείων. Θα μου πει κανείς πού είναι το περίεργο. Κάθε υπουργός κάνει αλλαγές, γιατί όχι κι αυτός.Σωστά. Υπάρχουν αλλαγές κι αλλαγές. Άλλες στου κασίδη το κεφάλι (ας πούμε αυτό που γίνεται με την Γ' Λυκείου και την δήθεν αποσύνδεσή της απ' τις εισαγωγικές για τα ΑΕΤ-ΤΕΙ που κάθε φορά η αποσύνδεση έχει αποτέλεσμα την πιο σφιχτή σύνδεση) κι άλλες που έχουν να κάνουν καθαρά με το πώς το κράτος θα πληρώνει λιγότερα. Αφορμή για το σημερινό άρθρο είναι το τελευταίο, μιας και από το υπουργείο μας έχουν ανακοινωθεί δυο "πρωτοβουλίες" που με το πρόσχημα της αποσαφήνισης η μια ή της διευκόλυνσης των μαθητών η άλλη και οι δυο έχουν να κάνουν με το χρήμα (για τα λεφτά τα κάνεις όλα όπως λέει και το τραγούδι). Αλλά ας πω μερικά για τις αλλαγές γενικότερα:

Διόδια και κάρτες (POS)

Το σημερινό σημείωμα είναι εν μέρει μια αναδημοσίευση από το φέισμπουκ της φίλης Βάσως και από κει και πέρα συμπλήρωμα δικό μου. Εξάλλου στο θέμα είχα αναφερθεί κι εγώ παλιότερα, στο παλιό μου μπλογκ στην αναφορά που έκανα για την επάνοδό μου στους ελληνικούς δρόμους. Όμως αυτά ήταν το 2012. Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια κι η κυβέρνηση (με την τρόικα που έγινε θεσμοί) επέβαλαν την χρήση του πλαστικού χρήματος όσο το δυνατόν περισσότερο, αναγκάζοντας τους επιχειρηματίες μεγάλους και μικρούς (ακόμα και περίπτερα) να εγκαταστήσουν μηχανάκια και να δέχονται κάρτες. Μηχανάκια που κόστισαν διάφορα ποσά που τα πήραν οι τράπεζες που εκτός απ' αυτά παίρνουν από δω και πέρα μίζα από τις σχετικές συναλλαγές. Αλλά ενώ (και) οι μικροεπιχειρηματίες είναι υποχρεωμένοι να βάλουν σχετικά μηχανάκια, οι εταιρείες των αυτοκινητοδρόμων δεν έχουν σχετική υποχρέωση. Αλλά ας βάλω το σημείωμα της Βάσως:

Ραντάρ ταχύτητας

Όλοι ξέρουμε το τι γίνεται στους ελληνικούς δρόμους με τα ραντάρ. Γενικά κρυμμένα σε διάφορα σημεία εκτός κι αν πρόκειται για ραντάρ εκφοβισμού. Υπάρχουν διάφορες λίστες για τα σημεία που βρίσκονται ραντάρ ενώ κυκλοφορούν και κάποια προγράμματα που προσπαθούν να ειδοποιήσουν για το πού βρίσκεται κάποια σχετική κάμερα. Επίσημα, αυτή η πληροφόρηση θεωρείται παράνομη, για τη χώρα μας. Τα περισσότερα είναι κινητά, αν και είναι συνήθως στο ίδιο σημείο κι έτσι οι ντόπιοι τα ξέρουνε και την πληρώνουν οι ξένοι (προς την περιοχή).

Ευρωπαϊκή αγορά

Έχω αναφέρει κι άλλη φορά την εμπειρία μου από το τι ισχύει στην Ευρώπη ως προς τους όρους της αγοράς και πώς μας παραμυθιάζουνε για διάφορα θέματα. Μιας και είμαι πάλι (για βόλτα) στας Ευρώπας, πάλι το βλέπω μπροστά μου και μου 'ρχεται διάθεση να αναφέρω για άλλη μια φορά τις διαπιστώσεις μου. Αυτή τη φορά, απ' την πρωτεύουσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τις Βρυξέλλες. Σε δυο θέματα θα σταθώ: το ωράριο των καταστημάτων και το πώς επηρεάζει ο χρόνος που ένα γάλα θεωρείται φρέσκο την τιμή του. Γιατί πολύ μελάνι έχει ξοδευτεί κι ακόμα περισσότερος τηλεοπτικός χρόνος για να μας πείσουν πως για να βελτιωθεί η κατάσταση θα πρέπει να γίνουν ριζικές αλλαγές. Πόσο βελτιωμένη είν' η κατάσταση, λοιπόν, στο Βέλγιο και πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα;

Διαφημίσεις κινητής τηλεφωνίας

Το τελευταίο διάστημα οι τηλεοράσεις έχουν γεμίσει με διαφημίσεις των εταιριών κινητής τηλεφωνίας. Και των τριών που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα. Γενικά οι διαφημίσεις των κινητών δεν μας λείπουνε αλλά αυτόν τον καιρό έχουν ξετρελαθεί. Και οι τρεις διαφημίζουν το ίδιο προϊόν: τα πακέτα που διευκολύνουν την περιαγωγή, ειδικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ για συντομία). Πώς αυτό το ξαφνικό ενδιαφέρον να μας δώσουν κάτι φτηνά; Θέλουν να χάσουν λεφτά; Δύσκολο. Βέβαια, πάντα οι διαφημίσεις φέρνουν νέα έσοδα αν αποδώσουν αλλά πώς και επικεντρώνονται ξαφνικά και οι τρεις στο ίδιο προϊόν; Η εξήγηση υπάρχει και είναι απλή.

Πλαστικό χρήμα

Το οικονομικό επιτελείο της "πρώτη φορά αριστερά" κυβέρνησης μας είχε εντυπωσιάσει με τα ρηξικέλευθα μέτρα που πρότεινε. Όπως οι τουρίστες, φοιτητές κλπ που θα ήταν οι κατάσκοποι της εφορίας για να πιάνουν αυτούς που δεν κόβουν αποδείξεις :) Κι αυτό για να μην επιβληθεί το τάδε μέτρο. Τελικά τα μέτρα επιβλήθηκαν έτσι όπως τα επέβαλαν "οι θεσμοί" (και το ΠΑΣΟΚ το 81 είχε κάνει κάτι αντίστοιχο με το να αλλάζει ονόματα και να λέει πως άλλαξε η ουσία, όπως πχ οι αμερικάνικες βάσεις που ονομάστηκαν διευκολύνσεις). Αλλά οι ιδέες εξακολουθούν να έρχονται παρόμοιες και στη νέα κυβέρνηση (που είναι η ίδια η παλιά, αλλά ξαναβαφτισμένη μέσω εκλογών). Μια ακόμα ιδέα που ακούστηκε τότε ήταν να γίνονται υποχρεωτικά όλες οι συναλλαγές με πλαστικές κάρτες (πιστωτικές ακούγεται, αλλά και οι χρεωστικές νομίζω πως κι αυτές μέσα θα ήταν) για όσους συναλλάσσονται σε νησιά με μικρό πληθυσμό.