Τουρκία και πάλι

Μετά από κάνα μήνα, το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος κάποιο τουριστικό γραφείο στο Διδυμότειχο διοργανώνει εκδρομή στη Βουλγαρία. Μας αρέσει η ιδέα και δηλώνουμε αλλά παράλληλα (αφού την είχαμε πάθει την προηγούμενη φορά) ετοιμάζουμε εναλλακτική και μια Κωνσταντινούπολη. Παίρνουμε πληροφορίες για το πού και το τι υπάρχει, αγοράζω χάρτες, ρωτάμε περαδώθε κι όταν την Τετάρτη μας λέει το πρακτορείο πως δεν μαζεύτηκε κόσμος, εμείς δεν στεναχωρηθήκαμε καθόλου. Απλά ξέραμε πως θ' ακολουθήσουμε το δικό μας πρόγραμμα: με το που τελειώναμε το σχολείο θα ξεκινούσαμε για Κήπους κι από κει για τη Πόλη. Καθώς θα γύριζε η Μαρία απ' την Ορεστιάδα θάπαιρνε και την Κρυσταλλία που θα ερχόταν μαζί μας και σ' αυτήν την εκδρομή.

Αφού έκλεισε πως θα πάμε Τουρκία, πάω σ' ένα (άλλο) πρακτορείο να ρωτήσω αν έχει να μου προτείνει κάνα ξενοδοχείο. Δεν μούπε κάποιο συγκεκριμένο αλλά μου σύστησε να ψάξουμε στο Ακσαράι (Aksaray), μπαίνοντας στη (παλιά) Κωνσταντινούπολη, εκεί υπήρχαν καλά ξενοδοχεία και φτηνά. Κι όπως συζητάμε του λέω πως θα φύγουμε από Κήπους και μου ρίχνει την ιδέα να το ζορίσω λίγο το πράμα και να πάμε από Καστανιές. Βέβαια είχαμε σχολείο το πρωί κι οι μεγάλοι και τα παιδιά. Εγώ μάλιστα είχα μάθημα δεύτερη βάρδια που ξεκίναγε 10:30. Πώς να προλάβουν να τελειώσουν οι μαθητές και να πάρω τα γραπτά και να φύγω και να είμαι πριν τη μία στα σύνορα; Είναι και καμιά 40αριά χιλιόμετρα απόσταση (και τότε δεν υπήρχε ο σημερινός γρήγορος δρόμος, έπρεπε να περάσουμε από ένα σωστό χωριά, στο μισάωρο μόλις και θάχα περάσει την Ορεστιάδα).

Από την άλλη, είχε δίκιο. Αν καταφέρναμε να περάσουμε από Καστανιές, μετά ο δρόμος Αδριανούπολη - Κωνσταντινούπολη θα ήταν ένα πολύ γρήγορος αυτοκινητόδρομος. Έτσι παίρνουμε την απόφαση να το προσπαθήσουμε. Το βασικό ήταν τι ώρα θα τέλειωνα εγώ. Αλλά όλα ήταν έτοιμα πως η διαδρομή θα γινόταν από Καστανιές. Η Μαρία φεύγει με τη συγκοινωνία, αν προλάβω θα περάσω να την πάρω από το ΤΕΛ (όπου θα ήταν κι η Κρυσταλλία). Τα παιδιά ειδοποιημένα πως μπορεί να περάσω να τα πάρω πριν σχολάσουν. Παρασκευή πάω στο σχολείο, έρχεται η ώρα, δίνω τα θέματα και πριν τις 11:30 έχω τα γραπτά στα χέρια μου (καθόλου παράξενο, αφενός γιατί στα μαθηματικά δεν κάθονται να το παιδεύουν το πράμα, όποιος ξέρει γράφει και φεύγει, όποιος δεν ξέρει τα παρατάει και φεύγει κι αφετέρου ήταν γεωμετρία που δεν της δίνουν μεγάλη σημασία). Άρα το σχέδιο μπορεί και να πετύχει. Πηγαίνω στο δημοτικό (δίπλα ήμασταν) παίρνω τα παιδιά, αφήνουμε τα πράγματα του σχολείου, μπαίνουμε στ' αυτοκίνητο (που ήταν φορτωμένο), ειδοποιώ και τη Μαρία να ολοκληρώνουν και να με περιμένουν (επιτήρηση κάνανε).

Φτάνω στο ΤΕΛ, βρίσκω τη Μαρία, αλλά η Κρυσταλλία ήταν ακόμα στην αίθουσα. Ψάχνουμε αντικαταστάτη, της τον πάμε, μπαίνουμε στ' αυτοκίνητο και κατά τις παρά δέκα είμαστε στον ελληνικό σταθμό. Μας περνάνε στα γρήγορα για να προλάβουμε τους Τούρκους. Πράγματι μία παρά παρά δυο λεπτά φτάνουμε στο τούρκικο. Στη μία κλείνανε κανονικά, αλλά τι να κάνουν, καθυστέρησαν μέχρι να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες (έλεγχος διαβατηρίων, παράβολο αυτοκινήτου) και να περάσουμε. Κι έτσι βρεθήκαμε για τρίτη φορά σ' έναν χρόνο σε τούρκικο έδαφος.

Μέσω ίντερνετ είχα βρει κάποια ξενοδοχεία στην περιοχή που μούχε πει ο πράκτορας, αλλά δεν είχα κλείσει κανένα (τότε οι ιντερνετικές κρατήσεις δεν είχαν προχωρήσει). Είχα μιλήσει με ένα δυο τηλεφωνικά αλλά μέχρις εκεί. Μπαίνοντας λοιπόν στην περιοχή υπάρχει ένας μεγάλος οδικός κόμβος. Δεν τον περνάω αλλά στρίβω δεξιά σ' έναν μεγάλο δρόμο (μετά είδα πως ήταν η Μουσταφά Κεμάλ Πασά), βλέπουμε κάποιο ξενοδοχείο, ρωτάμε, μας λένε πως δεν έχουν δωμάτιο αλλά λίγο πιο πέρα ένα άλλο θα είχε. Πάμε, μας δέχονται, πιάνουμε δυο δωμάτια, στο ένα εγώ με τη Μαρία και την Ειρήνη, στο άλλο η Κρυσταλλία με τον Δημήτρη. Ωραιότατα. Μας είπαν και για ένα γειτονικό πάρκινγκ για τ' αυτοκίνητο, τ' αφήσαμε εκεί και ξεκινάμε να γνωρίσουμε την περιοχή.

Απογεματάκι ήταν, κάνουμε μια βόλτα στο Γενίκαπι Λιμάν (στο τέρμα του δρόμου), ανεβαίνουμε σε ρόδα ενός λουναπάρκ που ήταν στημένο εκεί και βλέπουμε την Κωνσταντινούπολη από ψηλά. Επιστρέφοντας περνάμε από ένα μαγαζί με τουριστικό πρόγραμμα κι αποφασίζουμε να το παρακολουθήσουμε. Τσουχτερή (τουριστική) η τιμή, πάντως είχε αρκετό πρόγραμμα, από χορό της κοιλιάς μέχρι χορούς απ' την Ανατολία.

Την επόμενη κάνουμε βόλτα στην Πόλη. Ξεκινάμε απ' το ξενοδοχείο με τα πόδια και πάμε μέχρι την Αγιασοφιά. Στο δρόμο σταματάμε σ' ένα παγωτατζίδικο που ο πωλητής κάνει διάφορα κόλπα με το παγωτό, παιδεύει τον κόσμο μέχρι να του το δώσει κι όλοι γελάνε (τέτοια κόλπα τα είδαμε αρκετές φορές): έχει το παγωτό και το ανακατεύει μ' ένα μακρύ σίδερο, στο βάζει στο χωνάκι, πας να το πάρεις αλλά είναι κολλημένο και το τραβάει και το σηκώνει. Και δώστου ξανά, μόνο που τώρα έχει δυο χωνάκια και σου μένει το ένα και άλλα τέτοια. Είχα την εντύπωση πως είχα και σχετικό βίντεο, αλλά δεν βρίσκω τίποτα (όποιος ψάχνει βρίσκει - τόβαλα παρακάτω).

Κάποια στιγμή μας πλησιάζουν δυο σερμπετάδες (δηλαδή τύπου που πουλάνε δροσιστικό σερμπέτι το καλοκαίρι - το χειμώνα σαλέπι). Παίρνουμε δυο σερμπέτια και δίνω 50 εκατομμύρια να κρατήσει. Μου δίνει ρέστα από 5. Φασαρία, συζητήσεις (μας είχαν προειδοποιήσει πως συχνά οι διάφοροι πωλητές κάνουν τέτοια κόλπα, έμοιαζαν τα δυο χαρτονομίσματα). Εγώ να επιμένω, το ίδιο και κείνος. Να μου δείχνει τις τσέπες του πως δεν έχει άλλο χαρτονόμισμα, πώς εγώ επιμένω πως τούδωσα κάτι που δεν υπάρχει. Εγώ δεν μασάω, συνεχίζουμε για κάμποση ώρα, στο τέλος βλέπει πως δεν υποχωρώ, μου βγάζει το πενηντάρι, μου το δίνει και φεύγει, δεν κράτησε ούτε τα σερμπέτια που πήραμε!

Περπατήσαμε με τις ώρες στη διαδρομή Ακσαράι - Μεϊντάνι, επισκεφθήκαμε την Αγιασοφιά και το Σουλταναχμέτ (ή αλλιώς Μπλε Τζαμί) και κάπου κει η Μαρία και τα παιδιά παίρνουν το δρόμο της επιστροφής. Τους αφήσαμε σε μια στάση να πάρουν το τραμ, δεν θυμάμαι αν τα κατάφεραν, εγώ με την Κρυσταλλία ανεβήκαμε στο Τοπκαπί, είδαμε τον Κεράτιο και τον Βόσπορο από ψηλά και πήραμε κι εμείς το δρόμο της επιστροφής με τα πόδια, φτάσαμε στο ξενοδοχείο και ξεραθήκαμε. Κι όχι τίποτ' άλλο, αλλά την επόμενη το πρόγραμμα είχε δρόμους μακρινούς.

Αρκετά μέχρις εδώ, αν και τέσσερις μέρες στην Πόλη και τα πέριξ δεν τελειώνουν έτσι. Έχουμε και συνέχεια.