Νότια Γαλλία 2005

Όπως έγραφα τις προάλλες, το 2005 κάναμε ένα οδικό ταξίδι στις Βρυξέλλες κι από κει επισκεφτήκαμε διάφορες πόλεις σε άλλες χώρες, πέρ' απ' το Βέλγιο. Την περιγραφή για το ταξίδι το ίδιο την ολοκλήρωσα, αλλά όπως υποσχέθηκα παρουσιάζω φωτογραφίες απ' τις επισκέψεις αυτές. Τελευταίο κομμάτι σήμερα, απ' τη Νότια Γαλλία. Πρώτη φωτογραφία από την πρώτη στάση - διανυκτέρευση που κάναμε στη Νιμ (Nîmes), στη Νότια Γαλλία. Το ρωμαϊκό αμφιθέατρο.

Η πηγή γύρω απ' την οποία χτίστηκε η ρωμαϊκή πόλη πριν δυο χιλιάδες χρόνια περίπου.

Άλλο ένα ρωμαϊκό κτίσμα στη Νιμ.

Αποφασίσαμε να κινηθούμε κατά μήκος της παραλίας ώστε να δούμε όλη τη φημισμένη Ριβιέρα (ή αλλιώς Κυανή Ακτή - Côte d'Azur). Έτσι δεν περάσαμε παρά ξώφαλτσα από τη Μασσαλία και συνεχίσαμε προς Τουλόν κι είπαμε να πάμε και μέχρι το φημισμένο Σεν Τροπέ (Saint-Tropez).

Μόνο που το είδαμε από μακριά. Είχε μια τεράστια ουρά για να πάμε. Υπολογίζαμε πως ήμασταν 5 χιλιόμετρα μακριά όταν στηθήκαμε στην ουρά. Και σε κάνα μισάωρο ζήτημα αν έχουμε προχωρήσει ένα χιλιόμετρο, ενώ συγχρόνως βλέπουμε από απέναντι άλλη ουρά τα αυτοκίνητα που έρχονται. Το σκεφτόμαστε ψύχραιμα. Άντε και πήγαμε. Μετά πρέπει να στηθούμε για να γυρίσουμε. Ολ' αυτό με το ρυθμό που πηγαίναμε θα θέλαμε κάνα τρίωρο τετράωρο τουλάχιστον. Εμ δεν είχαμε τόσο χρόνο. Έτσι, κάναμε μεταβολή, και γυρίσαμε προς τα πίσω.

Κατεβήκαμε σε μια παραλία και τσιμπήσαμε απ' αυτά πούχαμε ψωνίσει το πρωί, ξεκουραστήκαμε και προχωρήσαμε σε επόμενους σταθμούς. Περάσαμε κι απ' το Σεν Ραφαέλ (Saint-Raphaël), όχι πως είχε κάτι το ιδιαίτερο αλλά μιας κι έχουμε άγιο Ραφαήλ και στη Μυτιλήνη, μας έμεινε στο μυαλό. Συμπέρασμα από όλη τη διαδρομή παραλιακά; Η Ριβιέρα είναι μεσογειακή θάλασσα, η πιο κοντινή στη Βόρεια Ευρώπη. Έτσι είναι διέξοδος για όλους αυτούς που μένουν εκεί. Μέχρις εκεί. Ακόμα κι η "Αθηναϊκή Ριβιέρα" (όπως λένε τελευταία την παραλία του Σαρωνικού) είναι ίδια και καλύτερη, για τις άλλες τις ελληνικές παραλίες δεν γίνεται συζήτηση, ασύγκριτα καλύτερες.

Στις Κάνες. Η παραλιακή οδός με τους φοίνικες. Και το Ζαφίρα παρκαρισμένο εκεί. Ήταν 5 του Μάη και τότε ακόμα γιόρταζε η Ειρήνη εκείνη τη μέρα, οπότε κάναμε μια στάση για καφέ και παγωτό.

Βραδάκι φτάσαμε στη Νίκαια. Με την τεράστια παραλιακή λεωφόρο, την Προμενάντ Ντεζ Αγκλαί (Promenade des Anglais). Κάπου 6 χιλιόμετρα. Στη Νίκαια φτάσαμε αργά. Είχαμε εντοπίσει δυο ξενοδοχεία ΕΤΑΠ, (σχετικά οικονομικά την εποχή εκείνη) αλλά δεν είχαμε κλείσει εκ των προτέρων. Πάμε σ' αυτό που είναι στην Προμενάντ. Μας λένε πως είναι γεμάτο. Ε, να πάμε στο άλλο που είναι 5 - 6 χιλιόμετρα πιο μέσα. Μην κάνετε τον κόπο, κι αυτό γεμάτο είναι. Να, αν θέλετε πάτε σ' αυτό, και μας δίνει μια κάρτα ενός παραδιπλανού, θα μας έκανε κι έκπτωση με την κάρτα. Το θεωρήσαμε ακριβό (το ΕΤΑΠ είχε γύρω στα 40 - 45€, το άλλο 60 και με την έκπτωση 54). Κάνουμε μια μικρή βόλτα, σταματάμε σε άλλα ξενοδοχεία (όλα στην παραλία) όλα γεμάτα (τότε είδαμε πρώτη φορά και ξενοδοχεία που καταλαμβάνουν έναν όροφο μόνο σ' ένα κτίριο ή κι ένα κομμάτι του ορόφου). Καταλήγουμε σ' αυτό που μας πρότειναν, που ήταν όντως πολύ ανώτερο από τα ΕΤΑΠ (που είχαν μόνο τα στοιχειώδη μέσα). Και το πρωί σηκωθήκαμε και πήραμε δρόμο πολύ πρωί, ίσα που προλάβαμε να φάμε πρωινό. Έπρεπε να προλάβουμε να φτάσουμε Ανκόνα.

Ουρά στα διόδια. Γενικά δεν είχαμε μεγάλες ουρές γιατί στους περισσότερους αυτοκινητόδρομους παίρναμε ένα χαρτί πως μπήκαμε κι όταν βγαίναμε πληρώναμε ανάλογα με τα χιλιόμετρα (κι ήταν ακριβά τα διόδια από τότε). Στη νότια Γαλλία όμως, κάναμε τρεις στάσεις για να πληρώσουμε από 1 - 2€ τη φορά κι ήταν κάθε φορά μπόλικη η καθυστέρηση. Και να βιαζόμαστε.