Εκδρομές στο νησί

Βασικά, δεν είναι εκδρομή αυτή. Στον Άγιο Ισίδωρο είμαστε, στην παραλία που κατεβαίνουμε για μπάνιο από το χωριό. Αλλά τόσο σπάνιο να υπάρχει τέτοια χαλαρή φωτογραφία τότε.

Την εποχή εκείνη, τις δεκαετίες του 60 και του 70 οι εκδρομές δεν ήταν κάτι συνηθισμένο. Ειδικά στα χωριά. Στις πόλεις υπήρχε η ανάγκη απομάκρυνσης κι έτσι κάποιες εκδρομές γίνονταν. Στα χωριά, εκδρομή ήταν να πάρεις το γάιδαρο και να πας στο ξωκκλήσι που γιόρταζε. Άρα το να πας σ' άλλο χωριό πιο μακρινό πάνω στο νησί, ήταν κάτι το εξωτικό. Από τις τακτικές εκδρομές σε ξωκκλήσια ήταν στην Αγία Παρασκευή στον Καρυώνα που η οικογένεια τη θεωρούσε προστάτιδά της κι εκεί πηγαίναμε στην καρότσα κάποιου τρίκυκλου (δεν πρόλαβα με ζώα). Επίσης, ο παππούς μου έκανε προσκυνηματική εκδρομή στον Πλακάδο της Γέρας όπου η εκκλησία είναι αφιερωμένη στον Άγιο Βλάση που είναι ειδικός στ' αυτιά (και μας έκανε εντύπωση πως όταν πήγαμε να πιούμε από μια βρύση που δεν είχε πια νερό, μια γειτόνισσα μας είδε κι όχι μόνο μας ενημέρωσε πως την κλείσανε αλλά και μας έφερε μια κανάτα με νερό να πιούμε - κάτι τέτοιο στο χωριό μου ήταν αδιανόητο). Οπότε και μια επίσκεψη στη Μυτιλήνη για δουλειές ήταν μεγάλη υπόθεση. Όσο δε για μένα που πήγα και στην Αθήνα για γιατρούς, ήταν κάτι το μαγευτικό.

1976. Με τους προσκόπους στη Μονή Λειμώνος.

Εκδρομές με λεωφορείο κάναμε με το (δημοτικό) σχολείο. Η μια που ήταν στο αεροδρόμιο, ήταν πριν από μένα. Εγώ πήγα σε μια άλλη, μέχρι τη Γέρα πάλι, στο Πέραμα αυτή τη φορά στο βυρσοδεψείο του Σουρλάγκα, από τα μεγαλύτερα των Βαλκανίων τότε (που προτίμησε να κλείσει παρά να πάρει μέτρα να μην ρυπαίνει το περιβάλλον). Αργότερα, στο γυμνάσιο ήταν μια καθιερωμένη εκδρομή με λεωφορείο κάθε χρόνο αλλά και εκδρομές με τους προσκόπους (κίνητρο :) ). Επίσης μια εκδρομή διοργανώθηκε όταν ο γιος του παπά μας έγινε παπάς κι αυτός και τοποθετήθηκε στην Άγρα, στην άλλη μεριά του νησιού. Κι έτσι πήγαμε με λεωφορείο στην Άγρα, συναντηθήκαμε και μετά κατεβήκαμε στην Ερεσό. Περιπέτεια ολόκληρη αφού τότε δεν υπήρχε ο σημερινός δρόμος από την Καλλονή που μέσω Παρακοίλων πάει στην Άγρα. Τότε η διαδρομή από την Καλλονή συνέχιζε για Άντισσα, Ερεσό, Μεσότοπο και Άγρα (και με χωματόδρομο στο τελευταίο κομμάτι). Πάντως ήταν σημαντικό γεγονός.

Όταν ήρθε ο θείος Φώτης στην Ελλάδα είχε νοικιάσει αυτοκίνητο (ένα Φορντ Έσκορτ της εποχής εκείνης όπως μου θύμισε ο Τζον). Μεγάλη υπόθεση για τότε. Κι έκανε διάφορες εκδρομές, να γνωρίσει το νησί και ο ίδιος (που όταν ήταν εδώ δούλευε οδηγός σε φορτηγό, άρα όλο και κάποια μέρη είχε δει) αλλά πολύ περισσότερο η οικογένειά του. Το αυτοκίνητο ήταν για πέντε άτομα μεν άρα τυπικά δύο εκείνος με τη γυναίκα του και τρία τα παιδιά τους το γέμιζαν. Αλλά τα παιδιά ήμασταν μικρά, δεν μετράγαμε κι έτσι έπαιρνε κι άλλους στις βόλτες. Εγώ συμμετείχα σε δυο. Τη μια μ' έναν ακόμα ξάδερφο που πήγαμε στο απολιθωμένο δάσος. Εντυπωσιακό ακόμα και τότε που καμιά προστασία δεν είχε, όλα χύμα ήτανε και καμιά εποπτεία στο χώρο. Κάπου θυμάμαι μια φωτογραφία μου δίπλα στον όρθιο κορμό των 6 μέτρων, αλλά δεν ξέρω πού είναι τώρα. Στην επιστροφή είδαμε και την αξία του αυτοκινήτου. Ο δρόμος από την Καλλονή προς τη Μυτιλήνη είναι απ' τους λίγους στο νησί που πάει ευθεία σε μεγάλο κομμάτι του. Σήμερα έχει βελτιωθεί, αλλά οι ισιάδες υπήρχαν από τότε. Οπότε κι ο (επαγγελματίας) οδηγός έπιασε τα 110 χιλιόμετρα την ώρα, ταχύτητα εξαιρετικά υψηλή για το συγκεκριμένο δρόμο ακόμα και σήμερα!

Η εκδρομή στα Βατερά. Στάση για φαγητό στον Άγιο Δημήτρη. Όχι, εγώ δεν είμαι μέσα, κάποιος έπρεπε να τραβήξει τη φωτογραφία :)

Μια άλλη εκδρομή ήταν στα Βατερά. Εκεί ήταν μαζί κι οι γονείς μου (4 μεγάλοι και 4 παιδιά στο αυτοκίνητο)! Είχα μάθει να κλειδώνω το αυτοκίνητο πατώντας τις ασφάλειες κι έτσι με το που κατεβήκαμε πατάω και κλειδώνω. Έλα όμως που ο θείος δεν είχε πάρει τα κλειδιά. Αμάν, τι κάνουμε τώρα. Μπορούσε να ειδοποιήσει την εταιρία να του φέρει το εφεδρικό. Αυτό όμως κόστιζε σε χρόνο και σε χρήμα. Έτσι μ' ένα σύρμα κατάφερε κι άνοιξε το παραθυράκι που ήταν στην πόρτα του οδηγού (και συνοδηγού) στα αυτοκίνητα τότε. Από κει έβαλε το χέρι κι η διάριξη του δικού του αυτοκινήτου στέφτηκε με επιτυχία!

1976. Ε' Γυμνασίου. Στο Μόλυβο, στο κάστρο. Δεν είχα πάει μαζί, αλλά είναι εκδρομή!

Βουτάμε μέσα στη θάλασσα αλλά λίγο αργότερα η Τζένη (Δήμητρα δηλαδή, η ξαδέρφη μου) βγαίνει λέγοντας πως έχασε ένα δαχτυλίδι. Της έφυγε μέσα στη θάλασσα. Και πού να βρεθεί μέσα σε μια θάλασσα γεμάτη χαλίκι. Κι όμως. Έκοβα βόλτες με τη μάσκα γύρω από το σημείο που ήξερε πως της έπεσε (κι ήταν φοβερό πως ήξερε πού συνέβει). Και στο τέλος το βρήκα. Κι ισοφάρισα με τη ζημιά που είχα κάνει (με το κλείδωμα).

Σχολική. 1975. Στην Αχλαδερή. Η τάξη μου.

Α! ναι. Να αναφέρω και κάποιες εκδρομές που γινόντουσαν με γκαζολίνα (= μικρό ντιζελοκίνητο καΐκι). Συνήθως στο Τάρτι. Μια απ' αυτές, ήταν με το θείο Φώτη πάλι. Εκεί η Τζένη μας έπαιξε κι ακορντεόν που μάθαινε τότε και τόχαν κουβαλήσει απ' την Αυστραλία. Στην επιστροφή το άφησε σε μένα, αλλά δεν έμαθα να παίζω.