Ξεκίνησα να γράφω τις αναμνήσεις μου από τα χρόνια που δούλευα αναπληρωτής. Στο πρώτο μέρος τα προκαταρκτικά, τότε που ψαχνόμουνα πώς και πού μπορώ να δουλέψω σαν αναπληρωτής ενώ στη συνέχεια κατά χρονιά εργασίας. Έγραψα για το 1990, το 1991, το 1992, το 1993 και το 1994 (σε πρώτη και δεύτερη και τρίτη συνέχεια), το 1995. Το 1996 τα πράγματα άλλαξαν, διοριστήκαμε (και οι δυο) αλλά όχι ανέφελα. Το καλοκαίρι όλο μας έφαγε το άγχος τι θα γίνει. Θα διοριστεί ο ένας, ο άλλος, οι δυο, κανένας; Κι αν ναι πού και με τι όρους; Τον Αύγουστο η αγωνία έφτασε στο κατακόρυφο. Νύχτες χωρίς ύπνο, μέρες με εκνευρισμό.
Μιας και η ανακοίνωση των διορισμών μόνιμα ανακοινώνεται τέλος Αυγούστου (μόνο το 92 επί Σουφλιά είχε γίνει ανακοίνωση αρχές Ιούλη να ξέρει καθένας τι του μέλλεται) αποφασίζουμε με τη Μαρία να φύγουμε απ' το χωριό αφήνοντας τα παιδιά στη μάνα μου και βλέποντας και κάνοντας. Είχαμε μαζέψει κάποια πράγματα αλλά μιας και υπήρχε το ενδεχόμενο να μην διοριστεί κανένας απ' τους δυο μας, δεν ήταν η καλύτερη ιδέα να φτιάξουμε τα μπογαλάκια μας. Αν δεν;
Την προηγούμενη που θα φεύγαμε ξαπλώνουμε για μεσημέρι αλλά τα παιδιά πλακώνονται. Τους βάζω τις φωνές και πιάνει τον Δημήτρη ένα κλάμα, άλλο πράγμα. Προσπαθώ να τον ηρεμήσω λέγοντάς του διάφορα για το ότι θα πρέπει να συνεργάζονται με την αδερφή του και τα τέτοια κι αυτός μέσα στο κλάμα του αποκαλύπτει πως η αιτία που έκλαιγε ήταν άλλη: "Δεν θέλω να φύγουμε από τον Πύργο". Ωχ! Άντε να εξηγήσεις (και να πείσεις) πως οι ανάγκες εργασίας κλπ.
Πέμπτη απόγεμα φεύγουμε και Παρασκευή πρωί ξημερώνουμε στον Πειραιά. Σκεφτόμαστε να πάμε προς το υπουργείο να ρωτήσουμε τι γίνεται και πότε θ' ανακοινωθούν οι διορισμοί και στ' αυτοκίνητο ακούμε πως βγήκανε. Ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη να πάμε στο υπουργείο μπας και μάθουμε τι μας κλήρωσε.
Στο υπουργείο να γίνεται ο χαμός. Κόσμος και ντουνιάς είχε πάει όπως και μεις να μάθει και οι πόρτες του ήταν ήδη ανοιχτές κι ας μην ήταν η προβλεπόμενη ώρα. Ανεβαίνουμε στον όροφο που είχε τις καταστάσεις και από τις καταληκτικές ημερομηνίες που γράφει ξέρουμε πως είμαστε στο και οι δυο. Η Μαρία στους κανονικούς ενώ εγώ στους διορισμούς των δυσπρόσιτων (πράγμα που μεταφράζεται στο ότι για τρία χρόνια δεν μπορώ να ζητήσω μετάθεση). Στους μαθηματικούς δεν υπάρχει κανένας να ρωτήσουμε, στους πληροφορικούς (μαζί με τους θεολόγους) είναι μια κοπέλα που ψάχνει και λέει πού διορίζεται ο καθένας. Έρχεται η σειρά της Μαρίας και μαθαίνουμε πως είναι στη Β' Ανατολικής Αττικής. Επειδή ήξερα αρκετά για τις περιοχές ψιλομεταφράζω στο νου μου πως αυτό σημαίνει το τρίγωνο Μενίδι - Διόνυσος - Ωρωπός. Μια χαρά.Δεν ξέρω τι είπα και μας λέει η κοπέλα να μην μιλάμε με διορισμό μέσα στην Αττική γιατί αυτή έχει τη θέση της κάπου στα Δωδεκάνησα και είναι με απόσπαση εκεί. Ε, τις λέω κι εγώ στα δυσπρόσιτα είμαι αλλά δεν ξέρω πού. Περιμέντε εκεί μας λέει. Περιμένουμε και με το που φεύγει ο κόσμος και βρίσκει καιρό μας παίρνει απ' το χέρι, κλείνει το γραφείο της και πάει και ψάχνει τις λίστες των δυσπρόσιτων. 2ο Λύκειο Διδυμοτείχου. Όχι και κακός διορισμός, μέσα στους στόχους μου να είναι στεριανό το μέρος να μπορώ να μετακινηθώ με διάφορα μέσα κι όχι μόνο με βαπόρι (λόγω εμπειρίας ξέρω πως τα βαπόρια μπορεί να είναι δεμένα για μέρες, ειδικά το χειμώνα).
Φεύγουμε για Πύργο να τα μαζεύουμε (άσχετα αν δεν τα μετακομίζουμε - τον Σεπτέμβρη εκείνον είχαμε τρία σπίτια: ένα το παλιό κι από ένα καινούριο στο μέρος δουλειάς). Στο δρόμο νέα κεραμίδα. Ανακοινώνονται εκλογές. Και ξέρω πως στην προεκλογική περίοδο απαγορεύονται οι διορισμοί. Ευτυχώς φρόντισαν και κράτησαν ΦΕΚ με την ίδια ημερομηνία που ανακοινώθηκαν οι διορισμοί και οι εκλογές κι έτσι το ξεπεράσαμε κι αυτό, αλλά το μάθαμε αργότερα.
Στον Πύργο παραγγέλνουμε ένα αυτοκίνητο να έχω κι εγώ εκεί που θα βρίσκομαι (το άλλο θα το κράταγε η Μαρία με τα παιδιά). Η επιλογή ήταν να αγοραστεί από κει αφού εκεί δουλέψαμε και βγάλαμε τα λεφτά που θα δίναμε. Πήγαμε είδαμε πού ήταν τα γραφεία της Διεύθυνσης για να πάει η Μαρία και Φεύγουμε απ' τον Πύργο και κάναμε μια βόλτα απ' την περιοχή της Μαρίας, το Μενίδι δεν το θέλαμε, ο Ωρωπός μας έπεφτε μακριά, περνάμε από Διόνυσο φαίνεται πως είναι ακριβή περιοχή. Περνάμε το ένα χωριό μετά το άλλο κι όταν φτάνουμε στον Άγιο Στέφανο λέω πως θα ήταν το καλύτερο μέρος να πάρει θέση η Μαρία.
Δευτέρα πρωί μπαίνω στο αεροπλάνο για Αλεξανδρούπολη. Ορκίζομαι και δρόμο για Διδυμότειχο. Μια καινούρια εποχή άρχιζε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Απόψεις; Ιδέες; Αντιρρήσεις; Παραλλαγές;
Όλα ευπρόσδεκτα.