Σημερινή Γερμανία και κομμουνιστικά μνημεία

Όπως είναι γνωστό με την Γερμανία έχω πάρε δώσε. Πρώτα πρώτα έμεινα εκεί τρία χρόνια, γι' αυτό και ξεκίνησα με τα μπλογκ, πρώτα καθαρά με γερμανικά θέματα, αλλά όταν γύρισα που ξεκίνησα αυτό, τα θέματα Γερμανίας δεν λείψανε. Η πόλη που έμεινα πολύ είναι το Μόναχο. Από κει πήγαινα στο Άουγκσμπουργκ, τη Στουτγάρδη και το Μανχάιμ πολλές μέρες αλλά αυτό γινόταν για να κάνω μάθημα. Πήγαινα μέχρι το σχολείο που υπήρχε εκεί κι όταν σχόλαγα έφευγα πάλι για το σπίτι μου. Έμεινα σαν τουρίστας λίγο στην κάθε μια απ' αυτές αλλά δεν μπορώ να πω πως τις έχω γυρίσει πλήρως (αν και, δεν νομίζω πως έχουν και πολλά άλλα πράγματα να δω). Μετά το Μόναχο, η πόλη που έχω μείνει αρκετά είναι το Βερολίνο. Είτε ως τουρίστας τις εποχές εκείνες είτε ως επισκέπτης μετά το 2018 που μετακόμισε εκεί ο γιος μου. Και το Βερολίνο έχει πολλά πράγματα να δει κανένας. Έχω καταγράψει καμιά 80αριά σημεία και έχω δει κάπου τα μισά!

Καλαμάκια (π' ρουφούν)

Καιρό σκεφτόμουνα ν' αναφερθώ στα πάθη (μας) με τα καλαμάκια κι όλο τ' άφηνα. Παρόλο που είχα απ' όλων των ειδών για να βάλω εδώ. Αλλά πρόσφατα διάβασα πως ο Τραμπ θα καταργήσει τα χάρτινα (και θα ξαναφέρει τα πλαστικά; δεν έρχεται να του ξηγήσουμ' εμείς;) κι έτσι είπα να το ξεκινήσω. Πριν από κάμποσα χρόνια, λοιπόν, για να ρουφάμε τ' αναψυκτικά μας ή τις φραπεδιές μας κλπ είχαμε κάτι πλαστικά σωληνάκια, τα καλαμάκια. Στην αρχή ήταν μονοκόμματα, μετά γίναν σπαστά και μετά βγήκαν σε πολλά και διάφορα μεγέθη, ποικιλία σε μήκος και διάμετρο ανάλογα για τι είδος ρούφηγμα ήταν. Επίσης στην αρχή ήταν όλα μαζί, μετά άρχισαν να μπαίνουν σε ατομική συσκευασία, σε χαρτάκι και πιο ύστερα σε σελοφάν. Αλλά απαγορεύτηκαν. Να γλιτώσουμε απ' το πλαστικό. Αυτά στη φωτογραφία δεν είν' απ' τα παλιά. Είναι λαθραία, που τα έφεραν από γειτονική χώρα. Όπου δεν είχαν τέτοιες ευαισθησίες.

Αυστηρά πρόστιμα

Η Γερμανία είναι ομόσπονδο κράτος. Κάθε μια απ' τις ομόσπονδες οντότητες που συνήθως στα Ελληνικά τις λέμε κρατίδια άσχετα απ' την έκτασή τους (μπορεί να είναι μια πόλη όπως η Βρέμη ή μια τεράστια περιοχή όπως η Βαυαρία), κάθε μία λοιπόν αποφασίζει τα του οίκου της. Στην κεντρική (ομοσπονδιακή) κυβέρνηση έχουν μείνει οι γενικές κατευθύνσεις περισσότερο παρά τα κανονιστικά. Για παράδειγμα η εκπαίδευση αποφασίζεται τοπικά. Ο ομοσπονδιακός υπουργός παιδείας μόνο στο γενικό πλαίσιο παρεμβαίνει. Οι μέρες αργίας διαφέρουν από κρατίδιο σε κρατίδιο. Ας πούμε τα Φώτα αλλού είναι αργία κι αλλού όχι. Αλλά εκεί δεν έχουν πρόβλημα να τρώγονται μεταξύ τους και να ζητάνε να μειωθούν οι μέρες των άλλων για να έχουν όλοι τις ίδιες (έτσι κι αλλιώς να πληθύνουν δεν πρόκειται).

Σύστημα εγγυοδοσίας πλαστικών μπουκαλιών

Ήταν Ιούνης μήνας όταν διάβασα την είδηση για πρώτη φορά και τώρα την ξανάδα. Τότε έλεγε πως θα ισχύσει από 1ης Ιουλίου, δηλαδή μετά από καμιά 10αριά μέρες (κάτι που δεν έγινε), τώρα σε δυο μήνες και μάλλον θα ισχύσει έτσι, πρέπει να είναι κεντρική κατεύθυνση απ' την ΕΕ. Βέβαια, ο τίτλος είναι παραπλανητικός (και το κείμενο εν μέρη): δεν πρόκειται για αύξηση 15 λεπτά ούτε είναι αντίστοιχο με την πλαστική σακούλα. Η αύξηση των 15 (ή 10) λεπτών προκύπτει σαν εγγυοδοσία, δηλαδή θα τα δίνουμε μεν, αλλά αν επιστρέψουμε το μπουκάλι θα τα παίρνουμε πίσω (με κάποιον τρόπο). Αντίθετα τη σακούλα την πληρώνουμε (και με διάφορους τρόπους, είτε μόνο το περιβαλλοντικό τέλος είτε το κόστος στο κατάστημα συν το τέλος είτε μας της πουλάει το κατάστημα είτε με διάφορες πατέντες μας την δίνουν τσάμπα).

Ο κλήδονας

Όταν ολοκληρωνόταν το κάψιμο των στεφανιών (τα κάψαλα) ξεκίναγε η διαδικασία για τον κλήδονα που κράταγε δυο μέρες. Η πρώτη, μετά τις φωτιές, παραμονή τ' αη Γιαννιού. Κάποιος έπρεπε να πάει στη βρύση να φέρει το αμίλητο νερό. Όταν λέμε βρύση, εννοούμε τη βρύση του χωριού (ή μια απ' τις βρύσες, στα δικά μου χρόνια είχε κάμποσες -τρεχούμενο νερό στο σπίτι δεν είχε, ή μάλλον δεν είχε σε κάθε σπίτι, ήταν η εποχή που άρχιζε να γίνονται τέτοιες εγκαταστάσεις, πάντως η μεταφορά του νερού δεν γινόταν από διπλανό σπίτι αλλά από κοινόχρηστη βρύση). Αμίλητο νερό πάει να πει πως αυτός που το μεταφέρει δεν πρέπει να μιλήσει σε κανέναν κατά τη μεταφορά του, ούτε να γελάσει. Κάποιες φορές αν υπήρχε αμφισβήτηση για της επιλογή η ομάδα που ήθελε να είναι δικός της ο μεταφορέας προσπαθούσε να τον κάνει να γελάσει (τουλάχιστον) οπότε χυνόταν το νερό αυτό (δεν ήταν πια αγνό) και αναλάμβανε άλλος τη μεταφορά.

Τα κάψαλα

Την Πρωτομαγιά στο χωριό ήταν συνήθειο να φτιάχνονται στεφάνια (όπως και σε πολλά μέρη της Ελλάδας κι όχι μόνο). Η βάση ήταν κλαδί αλγαριάς (λυγαριάς) στο οποίο μπλέκονταν κλώσσις (κόκκινες παπαρούνες) και απειράθεις (μαργαρίτες) αν είχε όψιμες βροχές. Επίσης, ψάχναμε να βρούμε τριαντάφυλλα από κάποιον κήπο. Μιας και τα σπίτια ήταν το ένα κολλητά με το άλλο, η ύπαρξη αυλής ήταν πολυτέλεια. Αλλά όποιος είχε αυλή είχε και λουλούδια οπότε ζητάγαμε να μας δώσουν ή τα παίρναμε αυθαίρετα (κοινώς τα κλέβαμε) για να στολίσουμε το στεφάνι. Απαραίτητο συμπλήρωμα ένας αβλαστός (τρυφερό βλαστάρια από κλήμα) και μια τζαγκνιά (τσουκνίδα).

Τρόποι επικοινωνίας, μέρος 2ο

Σύγχρονο τηλέφωνο. Όχι, δεν είναι τελευταίο μοντέλο, απλά τα σημερινά έτσι φαίνονται όλα!

Έγραφα τις προάλλες για την πορεία των τρόπων επικοινωνίας από το ξεκίνημα της ύπαρξης του ανθρώπου μέχρι πριν καμιά 30αριά χρόνια. Σήμερα θα γράψω γι' αυτά τα τελευταία 30 χρόνια. Που η εξέλιξη είναι περίπου όσο κι η προηγούμενη. Είπαμε πως στην αρχή ήταν ο έναρθρος λόγος, μετά αυτός έγινε γραπτός, κάποια στιγμή ο γραπτός λόγος χρησιμοποιήθηκε για επικοινωνία σε μεγάλες αποστάσεις κι αφού αυτό άρεσε και βόλεψε ήρθε το τηλέφωνο για να μεταφέρει τον προφορικό λόγο, κάτι που είχε και αμεσότητα αλληλεπίδρασης. Κι ύστερα ήρθαν οι υπολογιστές!

Τρόποι επικοινωνίας, μέρος 1ο

Όταν λέω επικοινωνία το λέω με την παλιά έννοια, αυτή που είχε η λέξη στα νιάτα μου ακόμα (και που έχουν και τα λεξικά). Γιατί σήμερα έχει πάρει τη θέση της λέξης διαφήμιση! Και το επικοινωνώ έγινε μεταβατικό ρήμα. Δεν επικοινωνώ με κάποιον άλλον αλλά επικοινωνώ κάτι, ένα προϊόν, τις απόψεις μου κλπ. Όμως "γέρος γάιδαρος καινούρια περπατησιά" δεν γίνεται. Μένω στα παλιά. Οι άνθρωποι πάντα ήθελαν να επικοινωνούν μεταξύ τους. Κι ο πρώτος τρόπος επικοινωνίας ήταν η ομιλία (άλλο αν σήμερα έχουν φτιαχτεί τόσες γλώσσες που δεν είναι καθόλου σίγουρο πως δυο άνθρωποι θα μπορέσουν να επικοινωνήσουν με την ομιλία 😀). Όμως αυτό είχε ένα μειονέκτημα. Πως έπρεπε αυτοί που επικοινωνούν να είναι παρόντες ταυτόχρονα και σε μικρή απόσταση. Κι έτσι μπήκε στη μέση και η γραφή. Αυτή έδινε τη δυνατότητα να επικοινωνήσουν άνθρωποι που δεν ήταν ταυτόχρονα στον ίδιο τόπο ή στον ίδιο χρόνο.

Δικαιολογημένες και αδικαιολόγητες

Διαβάζω πως μέσα στον Μάρτη θα αλλάξουν πάλι τα πράγματα στα σχολεία. Αφενός μεν θα αυστηροποιηθεί το πλαίσιο λειτουργίας για τους μαθητές που παρεκτρέπονται π.χ. επανέρχεται η πενθήμερη αποβολή που είχε καταργηθεί πριν μερικά χρόνια. Αν και, γενικά, οι αυστηρές ποινές δεν είναι πάντα αποτρεπτικές, η κατάργηση της δυνατότητας του συλλόγου του σχολείου για να επιβάλει ποινές όπως η παραπάνω, ήταν πρόβλημα (το πρόλαβα όταν δίδασκα στο σχολείο ακόμα). Γιατί ουσιαστικά σήμερα οι ποινές που προβλέπονται δεν έχουν κάποια κλιμάκωση, χώρια που ο διευθυντής έχει χάσει την δυνατότητα για ξεχωριστή και άμεση τιμωρία για απλά παραπτώματα. Αφετέρου όμως, στα μέτρα που διέρρευσαν είναι και η επαναφορά του διαχωρισμού στις απουσίες σε δικαιολογημένες και αδικαιολόγητες.

Πράσινος Πόρος (και πράσινα άλογα)

Πρόσφατα (εντάξει, όχι και τόσο, πέρασε κάνα δίμηνο) έγιναν διάφορες εξαγγελίες από τον πρωθυπουργό πως ο Πόρος είναι το επόμενο πράσινο νησί της Ελλάδας. Μέσα στις άλλες αλλαγές, η μεταφορά από και προς το νησί θα γίνεται με ηλεκτρικά πλοία. Μα αν τα πλοία κινούνται με ηλεκτρισμό συνιστούν κάτι πιο πράσινο, με την έννοια πιο οικολογικό; Και μάλιστα αυτή η συζήτηση να γίνεται για τον Πόρο; Μα για τον Πόρο που επέχει λίγα μέτρα από το Γαλατά και λίγο πιο πέρα η απόσταση δεν είναι ούτε κατό μέτρα; Κι η κίνηση πλοίων με ηλεκτρισμό είναι πιο πράσινο απ' το να κατασκευαστεί ένα γεφύρι;

Αρκούδις μι τα κδούνια

Τη δεκαετία του 70 ξεκίνησαν να φτιάχνονται συντοπίτικοι σύλλογοι. Άνθρωποι με καταγωγή απ' το ίδιο μέρος που έμεναν σε άλλη περιοχή έφτιαχναν ένα σύλλογο για να θυμούνται τα ήθη και έθιμα της περιοχής τους. Στην Αθήνα φτιάχτηκε το 1975 ο "Σύνδεσμος Πλωμαριτών Αττικής Βενιαμίν ο Λέσβιος" και κάπου εκεί κι η Λεσβιακή Ένωση Σπουδαστών (ΛΕΣ). Όταν ήμουν φοιτητής ήμουν μέλος και στους δυο, αντεπιστέλλον, βέβαια, αφού εγώ ήμουνα στα Γιάννενα. Και η μεν ΛΕΣ δεν ξέρω αν υπάρχει σήμερα, ο σύλλογος των Πλωμαριτών όμως υπάρχει και χτες είχε τον αποκριάτικο χορό του.

Μετρητά vs πλαστικό χρήμα

Έγραφα για το ότι το πλαστικό χρήμα (οι κάρτες) δεν γίνονται δεκτά σε κάποια μαγαζιά στη Γερμανία. Και στην Ελλάδα δεν γίνεται δεκτό με χαρά, άσχετα αν υπάρχουν οι πιέσεις από την κυβέρνηση. Τότε είχα αναφέρει για το μαγαζί που έχει μόνιμα κολλημένη στο παράθυρο ανακοίνωση πως το μηχάνημά του είναι χαλασμένο, ενώ σε άλλο μαγαζί που ήμαστε παρέα πήγε να πληρώσει ένα με μετρητά. Το ποσό ήταν 15,50€. Δίνει 20άρικο και το γκαρσόνι ζητάει αν υπάρχουν τα 50 λεπτά (δεν έχουν ψιλά στα μαγαζιά εδώ). Άλλος απ' την παρέα προσφέρεται να πληρώσει με κάρτα ώστε να μην χρειάζονται ρέστα και η προσφορά απορρίπτεται διακριτικά. (Για να είμαι δίκαιος, μου έχει συμβεί και το αντίστροφο: να πάω να πληρώσω με μετρητά 3,5€, να δίνω 5 και να μου λένε δεν έχεις κάρτα να μην ψάχνω ψιλά). Πριν λίγες μέρες μέσα από το τζάμι της πόρτας ενός μαγαζιού είδα κολλημένο το παρακάτω που λέει γιατί τα μετρητά είναι πιο καλά για όλους μας. Επειδή το μαγαζί εκείνη την ώρα ήταν κλειστό κι έτσι η φωτογραφία δεν διαβάζεται και τόσο εύκολα, κάνω την αντιγραφή (διατηρώ την ορθογραφία και σύνταξη όπως το είδα).

Στην όπερα του Μονάχου

Τελευταίο από τα σημειώματα που ήρθαν λόγω της πρόσφατης επίσκεψής μου στο Μόναχο. Στη Γερμανία η όπερα είναι μέσα στην κουλτούρα τους. Κάθε πόλη έχει κι ένα κτίριο όπερας. Που δίνει τακτικά παραστάσεις. Στην Ελλάδα θα μπορούσα να αντιστοιχίσω με τα θέατρα αυτά (γιατί τι άλλο είναι το κτίριο της όπερας από ένα θέατρο για ειδικό σκοπό) με το δημοτικό θέατρο του Πειραιά ή της Ερμούπολης ή τον Απόλλωνα στην Πάτρα. Μόνο που φαντάζουν σαν φτωχού συγγενείς μπροστά στου Μονάχου (σ' αυτό έχω μπει, σε άλλα δεν έτυχα - όπως δεν έτυχε να μπω και στην κεντρική σκηνή του εθνικού θεάτρου). Αντίστοιχο θα μπορούσαμε να πούμε το Μέγαρο μουσικής στην Αθήνα; Δεν μου ταιριάζει. Η παλιά λυρική σκηνή στην Ακαδημίας ήταν προφανώς άσχετη, στην καινούρια στο Νιάρχος δεν έχω πάει, από το διάγραμμα για τα εισιτήρια βλέπω να μοιάζει μεγάλη και εντυπωσιακή (και με τσουχτερές τιμές - ειδικά αν τις συγκρίνω με του Μονάχου που έχουν μεγαλύτερο εύρος, μιλάω για τις παραστάσεις μιας και το κτίριο το εκμεταλλεύονται και για ξεναγήσεις).

Ρουσφέτια

Έκτακτο το σημερινό. Τούρκικη λέξη το ρουσφέτι, αλλά πλήρως ενσωματωμένο στην ελληνική δημόσια ζωή. "Εκδούλευση για ίδιο όφελος" λένε τα λεξικά και διευκρινίζουν πως αυτή είναι α) πολιτική και β) παράτυπη. Βέβαια μερικές φορές είναι και θεσμοθετημένη νομικά! Παράδειγμα οι αποσπάσεις του υπουργείου παιδείας (και όχι μόνο). Πολλές φορές έχουμε συζητήσει με φίλους για το πρόβλημα, αφορμή για το σημερινό είναι μια είδηση που διάβασα τελευταία και έχει σχέση με το υπουργείο υγείας. Τελευταία ακούμε για ασθενοφόρα που δεν είναι διαθέσιμα κι έτσι κάποιοι άνθρωποι πεθαίνουν. Κι ο αρμόδιος υπουργός "ανακάλυψε" πως υπάρχουν 112 διασώστες που έχουν αποσπαστεί σε άσχετες θέσεις απ' αυτές που προσλήφθηκαν.

Εξόφληση ΙΚΑ

Όχι, δεν είναι δικιά μου φωτογραφία, απ' το ίντερνετ την αλίευσα!

Πάντα είναι δύσκολο να βάλεις το χέρι και να πληρώσεις. Ειδικά, όταν αυτό για το οποίο πληρώνεις δεν το βλέπεις άμεσα. Είτε είναι το ρεύμα και το τηλέφωνο, είτε ακόμα χειρότερα ο φόρος ή οι ασφαλιστικές εισφορές. Κι εμείς οι μισθωτοί δεν τόχουμε τόσο άγχος. Άλλος έκανε το λογαριασμό, μας τα κράτησε και θα τα δώσει. Όλα μου τα χρόνια, όταν με ρωτούσαν πόσα παίρνω η απάντησή μου ήταν τα λεφτά που έβλεπα στο χέρι. Τα ονομαστικά (τα μικτά λεγόμενα) δεν με απασχόλησαν ποτέ. Απ' την παρακράτηση ένα μέρος ήταν οι εισφορές (που συμπληρώνονταν με τα ανάλογα του εργοδότη και πληρώνονταν όπου δει) ενώ το υπόλοιπο ο φόρος. Που είναι εισόδημα και έτσι εμφανίζεται στις βεβαιώσεις, αλλά μόνο εκεί (και που στο τέλος συμψηφίζεται με αυτόν που πρέπει να πληρώσεις κι ή παίρνεις πίσω (αρκετές φορές μούτυχε) ή δίνεις (και τσούζει) ή στην καλύτερη είσαι ίσα βάρκα ίσα πανιά.

Πληρωμή μισθών δημοσίου (παλιά)

Κι αφού είπα ποιοι υπολογισμού έπρεπε να γίνουν ώστε να φτάσουμε στο "εν τη παλάμη" το χρήμα δηλαδή που θα έπρεπε να εισπράξει ένας έκαστος ΔΥ (πάει να πει ΔημοσιοΥπάλληλος) πάμε τώρα να δούμε πώς κατάφερνε το χρήμα να φτάσει μέχρι την παλάμη και πόσο δυσκόλευε τα πράγματα. Βλέπετε τότε έφτανε πράγματι στο χέρι μας χρήμα (έστω και χαρτονόμισμα - που δεν είναι ακριβώς χρήμα) ενώ τώρα απλά το βλέπουμε στον τραπεζικό μας λογαριασμό (κι από κει το ξοδεύουμε, άμα λάχει). Για να φτάσουμε όμως σ' αυτό υπήρξαν πολλά ενδιάμεσα βήματα (που κόστισαν κιόλας).

Παλιάς μισθοδοσίας δημοσίου συνέχεια

Στο προηγούμενο έγραφα για τα πρακτικά θέματα της μισθοδοσίας στο δημόσιο τα χρόνια πριν το 2011. Βασικά στα πολύ πριν, αρχές δεκαετίας του 1990. Γιατί κάποια στιγμή υπήρξε κάποια πρόοδος, αλλά με πολλούς περιορισμούς. Συνεχίζω λοιπόν σήμερα για το πλαίσιο της μισθοδοσίας (πώς γίνονταν οι υπολογισμοί) και μετά για το πώς βρίσκαμε πατέντες να μας βοηθάει η τεχνολογία. Να προειδοποιήσω πως το σημερινό είναι μακρύ και κουραστικό μιας κι έχει αρκετές λεπτομέρειες σχετικά με υπολογισμούς.

Πώς γινόταν η μισθοδοσία του δημοσίου παλιά

Αφορμή για το σημερινό στάθηκε μια κουβέντα που είχαμε με την Ειρήνη. Την κόρη μου ντε. Ήμασταν στο θέατρο και κάπου συζητούσαμε για το ότι έχει καθυστερήσει ν' ανέβει η ενημέρωση για τη μισθοδοσία της για τον προηγούμενο χρόνο και περιμένει να γίνει αυτό για να μπορέσει να κάνει τη φορολογική της δήλωση και να πάρει την επιστροφή φόρου. Κι αυτό μιας και εγώ που έκανα δήλωση στις 30 Μάρτη, την πρώτη μέρα που άνοιξε η πλατφόρμα στις 4 του Απρίλη τα πήρα (δηλαδή σε λιγότερο από βδομάδα - το ότι έχουμε εκλογές τον άλλο μήνα λέτε να έχει κάποια σχέση; Μπαααα. Δεν το πιστεύω). Εκεί θυμήθηκε πως κάποια στιγμή της λέγαμε πως φτιάχναμε εμείς το αρχείο και το στέλναμε στην τράπεζα με δισκέτα και κάνει την ερώτηση "δηλαδή, πιο μπροστά πληρωνόσασταν με μετρητά;" Γέλασα, πήγα να της πω το τι αλλαγές έχω δει στα χρόνια που ήμουνα στα σχολεία αλλά χτύπησε το τρίτο κουδούνι, άρχισε η παράσταση και τ' αφήσαμε για άλλη φορά. Όμως σκέφτηκα πως οι αλλαγές αυτές καλό θα ήταν να υπήρχαν κάπου γραμμένες "για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι" κι έτσι ξεκινώ την παρουσίαση.

Τα καλά των (δημοτικών) εκλογών

Να ξεκινήσω με ευχές στις Ειρήνες που γιορτάζουν σήμερα. Και πάμε στο θέμα μας. "Αύγουστε καλέ μου μήνα νάσουν δυο φορές το χρόνο" λέει μια παλιά κογκολέζικη 😀 παροιμία. Εγώ θα το παραλλάξω λίγο και θα πώς "εκλογές δημοτικούλες, νάσασταν κάθε δυο χρόνια". Δεν είμαι σίγουρος αν τα δυο είναι καλά και θα εξηγήσω γιατί, αλλά για να είμαι πιο κοντά στην παροιμία!

Σχολεία κλειστά λόγω καιρού

Τις προηγούμενες μέρες με τα χιόνια, ακούστηκε πάλι η καραμέλα πως στην Ελλάδα κλείνουμε τα σχολεία με το παραμικρό κι αν ήταν έτσι στη Γερμανία τα σχολεία θα ήταν κλειστά όλο το χρόνο. Εντάξει, το όλο το χρόνο ίσως φανεί υπερβολή, αλλά το υπόλοιπο είναι λογικοφανές. Μάλιστα, μιλώντας με φίλο που είπε πως αφορμή γυρεύουν οι εκπαιδευτικοί για να κλείσουν τα σχολεία. Σκέφτηκα λοιπόν να γράψω στο μπλογκ για τo θέμα, το αν δηλαδή κλείνουν τα σχολεία στη Γερμανία λόγω καιρού. Αλλά πριν γράψω, είπα να ρίξω μια ματιά, μήπως και τόχω ήδη γράψει (γιατί μου φαινόταν παράξενο να μην έχω αναφερθεί). Και ναι. Τόχα βάλει πριν δυο χρόνια τέτοιες μέρες! Αντιγράφω λοιπόν από κει: