Εκδρομές εξωτερικού

Γράφοντας για την οδική σήμανση θυμήθηκα την εμπειρία μου απ' την εξαιρετική σήμανση που μ' άφησε έκπληκτο όταν πρωτοδήγησα στο εξωτερικό, στην Τουρκία. Και μούρθε φλασιά πως την ιστορία αυτή δεν την έχω αφηγηθεί εδώ οπότε αποφάσισα να το κάνω, βάζοντας κι άλλα παραλειπόμενα από εκδρομές στο εξωτερικό. Όπως έχω διηγηθεί στα μικράτα μου είχα εμπειρίες εκδρομών πάνω στο νησί. Με στο σχολείο (ή τους προσκόπους) όλες, μία μόνο που είχε οργανωθεί από κάποιον στο χωριό με λεωφορείο και δυο με το θείο το Φώτη που είχε έρθει απ' την Αυστραλία. Για εξωτερικό ούτε λόγος. Για σύγκριση, ο γιος μου το πρώτο του ταξίδι εκτός Ελλάδας έγινε όταν ήταν τριών μηνών (εντάξει, μάλλον δεν πρέπει να του το μετράω μιας και δεν έχει καμιά ανάμνηση απ' αυτό) αλλά πάντως τα παιδιά μου πριν κλείσουν τα δέκα είχαν βρεθεί στο εξωτερικό κι όχι μια ή δυο φορές μόνο.

Όταν πήγα στα Γιάννενα κάναμε διάφορες εκδρομές στα πέριξ (κι η Αθήνα ή η Θεσσαλονίκη στα πέριξ είναι) και μια στη Βουλγαρία (καταφέραμε όχι μόνο να πάμε, αλλά και να γυρίσουμε)!. Ήταν η πρώτη φορά που πέρναγα τα σύνορα. Και μ' άρεσε. Κι όχι μόνο σε μένα. Και οργανώθηκε ακόμα μια από τα Γιάννενα, μόνο που την οργάνωσαν σύλλογοι χωριών (κάποιοι απ' τους φοιτητές που συμμετείχαν μαζί μας ήταν Γιαννιώτες κι έριξαν την ιδέα). Με το ίδιο πρακτορείο και την Ήρα για αρχηγό, αλλ' αυτοί πήγαν στην Ουγγαρία. Το χειμώνα του 78 προς 79, σε μια συνάντηση όλων σε ταβέρνα έπεσε η ιδέα να κάνουμε κι εμείς (οι φοιτητές) μια εκδρομή στην Ουγγαρία. Πολύ μ' άρεσε και το Πάσχα τόπα στους γονείς μου. Δεν θέλαν να μ' αφήσουν (τότε η ενηλικίωση γινόταν στα 21 οπότε για να βγάλω διαβατήριο ήθελα υπογραφή γονέων - και οικονομική συνδρομή, βεβαίως).

Την εποχή εκείνη η μάνα μου μ' έπρηζε να αγοράσω κουστούμι. Εγώ δεν είχα καμιά διάθεση για κουστούμια και γραβάτες. Δεν έβλεπα το λόγο. Και το κουστούμι κόστιζε ακριβά. Μπορεί και όσο η εκδρομή στην Ουγγαρία. Πρέπει να το είπα κάποια στιγμή κι εκείνη είπα πως δεν ήταν θέμα χρημάτων, αν αγόραζα κουστούμι θα μούδινε και τα λεφτά για την εκδρομή οπότε θα υπέγραφε και για το διαβατήριο. Ε, με τέτοιους όρους θάμουνα χαζός να μη συμφωνήσω. Έτσι απόκτησα την κουστουμιά (με την οποία έβγαλα κάμποσες φωτογραφίες νάχει να με θαυμάζει η μάνα μου, την κράτησα κάμποσα χρόνια, τι να πάθε αφού δεν την φορούσα, και είχα και κουστούμι για τον γάμο το 84) απόκτησα και διαβατήριο.

Διαβατήριο απόκτησα, αλλά η εκδρομή δεν έγινε. Δεν θυμάμαι τι μεσολάβησε, αλλά το διαβατήριο εκείνο έμεινε χωρίς άλλες σφραγίδες (τότε κάθε φορά που πέρναγες σύνορα σου βάζαν σφραγίδα: βγήκε από δω, μπήκε εδώ δύο σφραγίδες και δυο στην επιστροφή σύνολο 4. Τώρα σε λίγες περιπτώσεις σφραγίζουν). Όμως όταν έληξε το 1984 ήμουνα φαντάρος, άρα δεν μπορούσα να ανανεώσω, αλλά με το που μπόρεσα ανανέωσα. Έτσι είχα διαβατήριο όταν προκύψαν τα ταξιδάκια με την εταιρία στις Βρυξέλλες ή στο Λονδίνο.

Φωτογραφία διαβατηρίου. Τότε που κι οι αυτόματες γίνονταν δεκτές. Και πώς αλλιώς να φωτογραφήσεις ένα δίμηνο μωρό;

Βλέπω πως και για τα τότε ταξιδάκια στο Λονδίνο δεν έχω γράψει. Ε, απ' την εταιρία είχαμε έναν κούριερ κάθε μέρα. Που πήγαινε και γύριζε αυθημερόν τις καθημερινές ενώ την Παρασκευή και το Σάββατο έμενε δυο μέρες εκεί. Αυτά τα είπα. Εκείνο που δεν είπα ήταν πως η Μαρία έκανε κάμποσες φορές τα ημερήσια για να πάρει κάνα Σαββατοκύριακο να δει την αδερφή της και συνήθως πήγαινα κι εγώ. Την τελευταία φορά, είχαμε και τον Δημήτρη μωρό. Το Σαββατοκύριακο ήταν μικρό. Η αντίπαλη εταιρία, η DHL έστελνε τους κουριέρηδές της για μια βδομάδα. Έτσι συνεννοήθηκα μαζί τους και πήγε η Μαρία με το μωρό για βδομάδα κι εγώ για τριήμερο μόνο!

Μετά την εταιρία τα ταξίδια στο εξωτερικό κόπηκαν για κάποια χρόνια. Το επόμενο από Διδυμότειχο για Τουρκία. Το αποτυχημένο. Που τόχω γράψει εν συντομία, μιας και το θέμα ήταν άλλο οπότε θα κάτσω να τα γράψω και αναλυτικά. Α, όχι, προηγήθηκε άλλο ένα Λονδίνο. Όλα με τη σειρά τους.