Τουρκία 2

Το προηγούμενο αποτυχημένο ταξίδι στην Τουρκία, όπως έλεγα, μας άνοιξε την όρεξη να ξαναπάμε. Με τον συνάδερφο Νίκο συζητάγαμε να πάμε παρέα με τ' αυτοκίνητά μας. Έτσι είχαμε ψάξει ιντερνετικά να δούμε τι χρειάζεται. Διεθνές δίπλωμα οδήγησης από την ΕΛΠΑ και πράσινη κάρτα ασφάλισης. Μιας κι είχαμε ήδη τα ροζ διπλώματα, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ήμασταν καλυμμένοι για το διεθνές, δεν χρειαζόταν να τρέχουμε (και να πληρώνουμε) στην ΕΛΠΑ. Όμως αυτός ήθελε το ταξίδι να γίνει μέσα στις διακοπές του Πάσχα. Εγώ δεν μπορούσα τότε. Έτσι κανόνισε και πήγε μόνος του: Διδυμότειχο - Καστανιές - Αδριανούπολη - Κιρκλαρελί (Σαράντα Εκκλησιές - το μέρος απ' όπου καταγόταν η γυναίκα του) - Ραιδεστός (Τεκίρνταγκ) - Κήπου - Διδυμότειχο. Σε μια μέρα. Εγώ είχα κόσμο εκείνο το Πάσχα (του 1998) και δεν μούβγαινε.

Δεν μας έβγαινε η μονοήμερη για τις μέρες εκείνες αλλά μου προέκυψε καλύτερο. Στον κόσμο που είχα ήταν κι η μάνα μου. Που έπρεπε να γυρίσει στο νησί. Την εποχή εκείνη η Μυτιλήνη συνδεόταν με τη Βόρεια Ελλάδα σε τρία σημεία: Αλεξανδρούπολη, Καβάλα και Θεσσαλονίκη (σήμερα, καλύτερα να μην το συζητήσουμε). Κι η Θεσσαλονίκη μας έπεφτε κομμάτι μακριά, όμως τις άλλες δυο τις χρησιμοποιούσαμε. Έτσι ήρθε στην Αλεξανδρούπολη (η καλύτερη λύση) αλλά θα έφευγε από Καβάλα. Επειδή είχαμε βρεθεί με δυο αυτοκίνητα που δεν τα χρειαζόμασταν και τόσο κι επειδή θαρχόταν ένας θείος μου από την Αυστραλία και έλεγε να νοικιάσει, κανονίζω να του δανείσω το δικό μου. Μιας κι η μάνα μου δεν οδηγούσε, την πάω μέχρι την Καβάλα και βάζουμε τ' αυτοκίνητο στο βαπόρι (στη Μυτιλήνη θα της περίμενε να το βγάλει άλλος) κι εγώ γυρίζω με το λεωφορείο. Με το που κατεβαίνω στο σταθμό της Αλεξανδρούπολης βλέπω δίπλα ένα πρακτορείο ταξιδιών που διοργανώνει εκδρομή στην Κωνσταντινούπολη για το τριήμερο της Πρωτομαγιάς!

Μ' άρεσε η ιδέα, μπαίνω μέσα και το κουβεντιάζουμε. Η εκδρομή θα ξεκινούσε νύχτα Πέμπτη προς Παρασκευή και συμφωνούμε στις 2 περίπου τα ξημερώματα να βρούμε το γκρουπ έξω απ' το σταθμό των Κήπων (να γλιτώσω το Αρδάνι - Αλεξανδρούπολη που είναι καμιά 35αριά χιλιόμετρα κι άλλα τόσα πίσω, χώρια το χρόνο). Μιλάμε και με μια συναδέλφισσα που είχε πει πως ενδιαφέρεται κι αυτή και δηλώνουμε για 5 άτομα (3 μεγάλοι και 2 παιδιά). Τρίτη βράδυ μιλάμε τηλεφωνικά, πώς θα δώσουμε τα λεφτά. Συμφωνούμε να της δώσω τα στοιχεία της πιστωτικής και θα τα χρεώσει εκεί. Όλα έτοιμα.

Τετάρτη απόγεμα κατά τις 4 πέφτει τηλέφωνο. Μας ειδοποιούν πως δεν μαζεύτηκαν αρκετά άτομα κι η εκδρομή ματαιώνεται. (Η συγκεκριμένη εκδρομή ήταν συνεργασία γραφείων από Θεσσαλονίκη - Καβάλα - Κομοτηνή κι Αλεξανδρούπολη. Όλοι οι πρώτοι είχαν μόλις 2 άτομα. Η Αλεξανδρούπολη εμάς τους 5 κι άλλους 3 ακόμα, σύνολο 8). Και το μαθαίνουμε μόλις 34 ώρες πριν απ' την ώρα που θα τους βρίσκαμε. Αμάν, τι κάνουμε τώρα;

Βγαίνουμε στο Διδυμότειχο να βρούμε τρόπο για μια ημερήσια εκδρομή στην Αδριανούπολη, Πρώτη στάση στην ασφαλίστρια του αυτοκινήτου να ρωτήσω πώς μπορώ να πάρω την πράσινη κάρτα (τη βεβαίωση για το εξωτερικό ότι το αυτοκίνητο είναι ασφαλισμένο) και πόσο κοστίζει. Η απάντηση πως αν της το πω εκείνη την ώρα, την άλλη μέρα τ' απόγεμα θα την έχω (θα της την έστελναν από Ορεστιάδα) και πως μιας και είμαι πελάτης της δεν θα πλήρωνα τίποτα (αν δεν ήμουνα δικός της πελάτης αλλά γενικά της εταιρίας θα μούπαιρνε ένα χιλιάρικο για την εξυπηρέτηση). Καλά τα νέα, αλλά είμαι επιφυλακτικός να οδηγήσω εκτός Ελλάδας.

Ψάχνω για ταξί να μας κάνει τη διαδρομή. Ανακαλύπτω πως είναι θρύλος το ότι είναι εύκολο να πας μέχρις Αδριανούπολη με ταξί. Γιατί ενώ ακουγόταν πως πάνε όποτε θελήσεις οι απαντήσεις που παίρνω είναι πως ένας μόνο ταξιτζής έχει άδεια για να πηγαίνει έξω, αλλά τις μέρες εκείνες λείπει στη Γερμανία! Στη βόλτα πάνω βρίσκουμε και τον Νίκο που μας λέει τις εντυπώσεις τους και μας ενθαρρύνει να πάμε με το δικό μας αυτοκίνητο. Δεν τόχουμε αποφασίσει ακόμα αλλά για καλό και για κακό γυρίζω στην ασφαλίστρια και της λέω να μου βγάλει την κάρτα.

Το συζητάμε, μιλάμε και με την άλλη συναδέλφισσα και της λέμε τα καθέκαστα, αυτή δεν έχει θέμα να έρθει μαζί μας αν πάμε κι έτσι το παίρνουμε απόφαση. Πέμπτη απόγευμα περνάω απ' την ασφαλίστρια και παίρνω την πράσινη κάρτα και την Παρασκευή το πρωί στις 9 (την ώρα που ανοίγουν) φτάνουμε στα σύνορα.

Περνάμε το ελληνικό σταθμό και παίρνουμε τη βεβαίωση για την φωτογραφική που κουβαλούσα. Κάπου είχα και μια αντίστοιχη για την βιντεοκάμερα (που κόστιζε πολύ περισσότερο) αλλά δεν την βρίσκω 😀

Φτάνουμε στον τούρκικο σταθμό. Μας σφραγίζουν τα διαβατήρια και μας στέλνουν να πληρώσουμε ένα τέλος για το αυτοκίνητο (κάπου ενάμισι χιλιάρικο). Το πληρώνουμε, παίρνουμε και το σχετικό αυτοκόλλητο (που ενώ έπρεπε να το έχω κολλημένο στο παρμπρίζ εγώ το κράτησα σε μια άκρη) κι είμαστε έτοιμοι.

Περνάμε το Κάραγατς, την γέφυρα της Αδριανούπολης και κάνουμε βόλτα στην πόλη. Πάμε στο Σελιμιγιέ Τζαμί όπου γνωρίζουμε τον Ριζά. Αρκετά με την Αδριανούπολη, παίρνουμε τον αυτοκινητόδρομο μέχρι Λουλέ Μπουργκάς και κόβουμε για Ραιδεστό. Φτάνουμε εκεί και καθόμαστε στο "Çay Bahçesi" που είχαμε δει την προηγούμενη φορά. Κι επειδή εμείς είμαστε του καφέ παραγγέλνουμε έναν τούρκικο καφέ.
- You mean Greek coffee, μας λέει ο γκαρσόνης και μας αποτελειώνει.

Κάναμε και τη βόλτα μας στην πόλη, πήραμε κι ένα ρολόι σε "πορσελάνη" Κιουτάχειας (πήλινο δηλαδή) πήραμε και διάφορα διαφημιστικά για την Τουρκία, μεταξύ των οποίων ένα για το Παμούκαλε που μας εντυπωσίασε (και το επισκεφθήκαμε κοντά 20 χρόνια αργότερα) και επιστρέψαμε κάποια στιγμή στο σπίτι μας έχοντας στο νου μας να ξανακάνουμε μια βόλτα από Τουρκία μεριά.