Λουλουδάκια τεμπέλικα

Όχι, δεν ήταν η τεμπελιά που μ' έκανε να φτιάξω αυτή την εκδοχή από κολοκυθολούλουδα κι ας τα ονόμασα τεμπέλικα. Πρακτικοί ήταν οι λόγοι. Άκουσαν πως μ' αρέσουν τα λουλουδάκια και κάποιος σκέφτηκε να μου φέρει. Όμως ήταν μικρά γιατί ήταν από κολοκυθιές που κάνουν τα καλοκαιρινά κολοκυθάκια (τα μακρόστενα τα πράσινα - το πόσο έντονα πράσινα, ε, έχει πολλές παραλλαγές). Εν τω μεταξύ, τις μέρες εκείνες συζητούσα με τη θεία μου που μου είπε πως βαριέται να κάθεται να γεμίζει κι έτσι τα λουλούδια τα κόβει κι αυτά μέσα στο μείγμα και τα φτιάχνει κάπως έτσι. Αυτό μου τόχε ξαναπεί, αλλά δεν είχα δώσει σημασία. Αλλά τώρα μου φάνηκε ενδιαφέρον κι έτσι την ρώτησα λεπτομέρειες και ιδού.

Αγκινάρες μ' αρακά (αλά πολίτα)

Σειρά σήμερα στις αγκινάρες. Οι αλά πολίτα συνήθως είναι σκέτες, χωρίς αρακά και χωρίς αυγολέμονο. Εμένα μ' αρέσει να έχει παραπάνω υλικά.

Αρακάς αυγολέμονο

Ένα λαδερό που τόχω φτιάξει πολλές φορές αλλά δεν βρίσκω να τόχω βάλει στο μπλογκ. Περίεργο. Τόφτιαξα και προχτές οπότε ευκαιρία να επανορθώσω. Γίνεται σε δυο παραλλαγές, η μια με αγκινάρες η άλλη σκέτο. Να μην αφήσουμε καμιά παραπονεμένη, θα της βάλω και τις δυο.

Χόρτα τσιγαριστά

Η ιστορία ξεκίνησε μια Τρίτη. Είναι μέρα που έχει λαϊκή στη γειτονιά μου. Έχει κι άλλες μέρες δηλαδή και πάω ανάλογα με το πότε τελειώνουν οι προμήθειες. Και μιας κι η Τρίτη είναι μέρα εργάσιμη, πάω στη λαϊκή μόλις σχολάσω απ' το σχολείο. Συνήθως, αυτά που ψωνίζω από τη λαϊκή είναι σαλατικά και φρούτα. Στα σαλατικά συγκαταλέγονται και τα χόρτα που όποτε βρω παίρνω για βραστή σαλάτα. Έτσι και κείνη την Τρίτη. Σχόλασα, πέρασα απ' τη λαϊκή, ψώνισα κι ανάμεσα στ' άλλα πήρα και χόρτα. Γυρίζω σπίτι και μπαίνοντας βρίσκω στην πόρτα δεμένη μια σακούλα με μπόλικα χόρτα, περισσότερα απ' όσα είχα αγοράσει. Μου τάχε αφήσει ο Τάκης που τούφερε δυο τέτοιες σακούλες ο συμπέθερός του και σκέφτηκε να δώσει και σε μένα. Αμάν, λέω θα τρώμε χόρτα βραστά για μέρες. Και θα ξεμείνουν τα μαρούλια. Άντε να βάλω και λίγα (βρασμένα) στο ψυγείο αλλά και πάλι πολλά είναι. Κι αρχίζω να τα καθαρίζω.

Παστουρμάς με αυγά

Τον παστουρμά τον ήξερα αλλά δεν έτυχε να τον χρησιμοποιήσω. Πολλές φορές άκουγα για τη μυρουδιά που αφήνει αφού τον φας. Ίσως γι' αυτό, ίσως γιατί είναι ένα ιδιαίτερο αλλαντικό που δεν βρίσκεται και πολύ τακτικά, δεν θυμάμαι να είχα έρθει σε επαφή μαζί του. Ώσπου το καλοκαίρι κάνοντας μια βόλτα με τη Ντόρα στην αγορά της Μυτιλήνης περνάγαμε έξω απ' την Ερμού 78 όπου υπάρχει ένα κρεοπωλείο που φτιάχνει παστουρμά κι όταν περνάς από κει σου σπάει τη μύτη. Και σχολιάζαμε πόσο χαρακτηριστική είναι η μυρουδιά για το συγκεκριμένο σημείο. Και πως αν κάποια στιγμή περάσουμε από κει και δεν μυρίζει παστουρμά, κάτι θα έχει αλλάξει και θα μας φαίνεται παράξενο. Και συμφωνούσαμε κι οι δυο σ' αυτό. Το συζητάμε με τη Μαρία και εκφράζω την επιθυμία να πάρω και μια φορά παστουρμά από κει, να το δοκιμάσουμε τέλος πάντων.

Τεμπελόπιτα της Παυλίνας

Τις προάλλες στο σχολείο μου είχαν μπαζάρ οι μαθητές της Γ' Λυκείου για να βγάλουν κάνα φράγκο για την εκδρομή τους. Άλλοι αγόρασαν κι άλλοι έφτιαξαν (ένας μάλιστα είχε φέρει κρεπιέρα κι έφτιαχνε κρέπες επιτόπου!). Άλλα αρμυρά, άλλα γλυκά. Σε τιμές εξαιρετικά φιλικές. Δοκίμασα διάφορα αλλά ξεχώρισα μια τυρόπιτα χωρίς φύλλο που είχε φτιάξει η Παυλίνα. Αφράτη αφράτη και γευστικότατη. Προφανώς ζήτησα τη συνταγή και προφανώς την παρουσιάζω εδώ. Το τεμπελόπιτα είναι δικό της. Μπρουστ μου την έγραψε, δεν ξέρω τι πάει να πει και γιατί, εγώ απ' την Παυλίνα την έμαθα, της Παυλίνας τη γράφω. Η διαδικασία θυμίζει κάπως την Κικιτσόπιτα, μόνο που τούτη γίνεται πιο ψηλή και (πολύ) πιο αφράτη. Όταν την έφτιαξα το ταψί μου φάνηκε μικρό κι έτσι έβαλα λίγη και σ' ένα άλλο, κι είχα δίκιο.

Κολοκυθόπιτα με κίτρινη κολοκύθα

Κολοκύθια υπάρχουν πολλών ειδών και συνταγές τους ακόμα περισσότερες. Εγώ έχω ανεβάσει μέχρι τώρα πάνω από 10. Οι περισσότερες με τα κλασσικά κολοκυθάκια που βρίσκουμε σχεδόν όλον τον χρόνο πια. Αλλά αυτή την εποχή εμφανίζονται στην αγορά κι άλλα, "εξωτικά", κολοκύθια. Συνήθως μεγάλου μεγέθους που τα λέμε κολοκύθες. Είναι οι κόκκινες που χρησιμοποιώ για να φτιάχνω κολοκυθοπιτάκια, γλυκά. Αλλά και κίτρινες που έχω δει, αλλά δεν είχα χρησιμοποιήσει, δεν τις συνηθίζουμε στο χωριό μας (να τις φυτεύουμε). Αλλά πριν μερικές μέρες έδωσε στη Μαρία μια συναδέλφισσά της μια τέτοια κίτρινη κολοκύθα. Κι είπαμε να την φτιάξουμε αρμυρή αυτή τη φορά, κάτι σαν σπανακόπιτα που είχαμε φάει στο Γιώργο. Αλλά αντί να τον πάρουμε τηλέφωνο και να μάθουμε τη συνταγή του, έψαξε η Μαρία και βρήκε μία της Αργυρώς. Στην αρχή που μου το είπε μου φάνηκε κάπως αλλά όταν  τη διάβασα είδα πως ήταν στα μέτρα μου κι έτσι τη φτιάξαμε. Αν εξαιρέσει κανείς πως η ποσότητα της κολοκύθας που προτείνει μου φαίνεται μεγάλη αναλογικά με τα υπόλοιπα, το αποτέλεσμα ήταν μια χαρά. Έτσι εδώ πληθαίνω λίγο τα συνοδευτικά κι αλλάζω το μυρωδικό. Ο δυόσμος μου φαίνεται πως δένει καλύτερα.

Αυγά προσωπάκια Κατερίνας

Τις προηγούμενες μέρες είχαμε πάει στη βόρεια Ελλάδα για να συναντηθούμε με συμφοιτητές απ' τα παλιά που είχαν κανονίσει να βρεθούν σε μια ταβέρνα. Στη Θεσσαλονίκη μας φιλοξένησε η Κατερίνα, αν και η ίδια δεν ήταν παρούσα! Αποφασίσαμε να πάμε να τη βρούμε και το επόμενο πρωί μας πρότεινε για πρωινό αυγά - προσωπάκια.

Κολοκυθοκεφτέδες

Μια επίσκεψη στο θείο μου ήταν η αφορμή να φτιάξω κολοκυθοκεφτέδες. Που μας φίλεψε με ένα κολοκύθι. Ένα και μοναδικό, αλλά πάνω από κιλό! Που βέβαια, αφού ήταν παραγωγής του ήταν φρεσκότατο, δροσινό και γλυκό. Αλλά κολοκύθια είχαμε ήδη φάει κάνα δυο φορές εκείνες τις μέρες. Σκέφτηκα πως για σφουγγάτο ήταν μπόλικο κι έτσι αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε να φτιάξουμε και κολοκυθοκεφτέδες. Τους θέλαμε στο φούρνο (το τηγάνι το αποφεύγω όταν μπορώ). Συνδύασα απ' τις πρώτες δυο τρεις συνταγές που είδα και έφτιαξα. Έτσι κι αλλιώς τα υλικά μοιάζουν αρκετά με το σφουγγάτο άρα ήταν στη λογική μου!

Κολοκυθάκια γεμιστά με αυγολέμονο

Καλοκαιρινών φαγητών συνέχεια. Κολοκυθάκια γεμιστά. Όχι αυτά που μπαίνουν ανάμεσα σε άλλα λαχανικά (ντομάτες, μελιτζάνες, πιπεριές και τέτοια) που γίνονται στο φούρνο. Αλλά σκέτα τα κολοκύθια. Στην κατσαρόλα και με αυγολέμονο.

Κολοκυθάκια κατσαρόλας με τομάτα και φέτα

Υλικά

½ φλιτζάνι λάδι
1 μεγάλο κρεμμύδι
1 κιλό κολοκυθάκια
3 τομάτες

Σβιρνιές με τ' αυγά

Τις σβιρνιές όπως τις λέμε στο χωριό μου δεν μπορώ να πω πως τις αγαπώ. Σπάνια τις τρώω, τις αποφεύγω όσο μπορώ, αλλά κάποιοι άλλοι τρελένονται γι' αυτές. Άλλοι τις τρώνε λίγο βρασμένες, σαν σαλάτα κι άλλοι με τ' αυγά. Είναι αγαπημένο φαγητό της μάνας μου. Μιας και δεν τις τρώω εγώ, δεν έχω συνταγή και δεν θα έβαζα εδώ αλλά χτες την είδα στις συνταγές της Ελένης (κι εκεί πέρα παραπέμπω σήμερα, κοπιπαστώνω κι από κάτω, χωρίς ν' αλλάξω ούτε κεραία). Εκεί η Ελένη τις λέει "οβριές" και λέει πως είναι είδος σπαραγγιών. Για να το λέει κάτι θα ξέρει :)

Ομελέτα φούρνου με πατάτες και λουκάνικο

Πριν μερικές μέρες είδα στο ίντερνετ μια συνταγή για ομελέτα φούρνου με πατάτες και λουκάνικο. Τίποτα το παράξενο το να βλέπεις κάτι καθώς περιδιαβαίνεις στις διάφορες ιστοσελίδες. Και καθόλου παράξενο που η ομελέτα αυτή μ' άρεσε, χώρια που έφερε και θύμησες από τα πανεπιστημιακά χρόνια που τρώγαμε παρόμοια ομελέτα (πολύ σχετικό το παρόμοια, τότε ήταν μόνο μ' αυγά!) κι είπα να τη φτιάξω. Κράτησα τη σελίδα ανοιχτή μερικές μέρες, δεν βόλευε να τη φτιάξω, την έκλεισα κι όταν χτες ήρθε η ώρα, δεν κατάφερα να τη βρω. Έψαξα, αλλά όλες οι συνταγές ξεκίναγαν με το "τηγανίζατε τις πατάτες". Αυτό δεν μ' άρεσε. Αν είναι να τηγανίσω τις πατάτες γιατί να μην την φτιάξω όλη στο τηγάνι; Έτσι, αυτοσχεδίασα. Και το αποτέλεσμα ήταν καταπληκτικό.

Ομελέτα με πατάτες ραπέ

Για ομελέτα με λουκάνικα και πατάτες έχω ήδη βάλει συνταγή. Αυτή, που είναι παραλλαγή, την είδα στο σάιτ της Ελένης και την δοκίμασα (και την προσάρμοσα). Εκεί την έλεγε "με λουκάνικο και τυρί κρέμα". Για μένα το ιδιαίτερο, αυτό που την διαφοροποιεί, είναι είναι όμως ο τρόπος που είναι φτιαγμένες οι πατάτες! Κι όσο για το τι τυρί, γιατί να είναι τυρί κρέμα κι όχι ένα κλασσικό γευστικό τυρί; Ορίστε λοιπόν η ιδέα μου:

Ρολό μαρμελάδας

Είχαμε πάει προχθές στη Γιωργία και μας κέρασε γλυκό. Περίεργο γλυκό, δεν το είχα ξαναδοκιμάσει σ' αυτούς παρόλο που το φτιάχνουνε (λένε) τακτικά. Κι είναι (λέει) εύκολο. Τι πιο φυσικό απ' το να ζητήσω τη συνταγή. Κι αφού είχα τη συνταγή, αμ έπος αμ έργον. Το έφτιαξα χτες. Το όνομα το βγάλαμε επιτόπου, δεν ήξεραν να το ονοματίσουν. Η δοσολογία είναι για ένα ταψί τυπικού οικιακού φούρνου (35Χ45), εκείνης το ταψί είναι λίγο μικρότερο και το είχε φτιάξει με 4 αυγά. Στη δική μου δοκιμή μου φάνηκε πολλή η ζάχαρη, θα το προτιμούσε με κάπως λιγότερη (αντί 1 1/2 στο 1 1/4). Κι όταν το δοκίμασαν τα παιδιά είπαν πως ένα τέτοιο γλυκό (αλλά ετοιματζίδικο) είχε δοκιμάσει η μάνα μου πριν μερικά χρόνια κι είχε ξετρελαθεί. Αν ήταν με αντίστοιχη συνταγή και με τόσα αυγά ζήτω που κάηκε, τινάχτηκε στον αέρα η αντιχολιστερινική δίαιτα :) (Εδώ που τα λέμε, δεν είναι έτσι ακριβώς, αφού εξαρτάται από το πόσο κομμάτι θα φας).

Κιμαδόπιτα

Άλλο ένα φαγητό που φτιάχτηκε εξαιτίας της Ειρήνης. Είχε βγάλει η Μαρία κιμά να φτιάξει μπιφτέκια κι η Ειρήνη κόλλησε: αντί μπιφτέκια να γίνει κιμαδόπιτα. Κι επειδή δεν φτιάχτηκε τόπε κάμποσες φορές. Νάταν κιμαδόπιτα... Πέρασαν κάμποσες μέρες και λέω πως θα φτιάξω πατατόπιτα. Δεν είπε τίποτα, αλλά ο Δημήτρης που το 'μαθε σχολίασε πως πάει η κιμαδόπιτα της Ειρήνης. Κι η δική μου αντίδραση ήταν, γιατί να μην φτιάξουμε και τα δυο. Αμ έπος, αμ έργο. Πρώτη δουλειά, γκούγκλης. Η πρώτη συνταγή που άνοιξα μ' άρεσε αρκετά, τόσο που δεν πήγα παρακάτω. Αλλά άνοιξα και τα κιτάπια μου κι είδα πως είχα ήδη μια συνταγή. Κρεατόπιτα την έγραφα μεν, με κιμά ήταν δε. Έτσι δεν είχα παρά να παντρέψω τις δυο συνταγές και να εφαρμόσω το συνδυασμό τους. Το αποτέλεσμα με ικανοποίησε και το παρουσιάζω.

Σουφλέ με τυρί

Το γνήσιο σουφλέ. Τρίτο στη σειρά, να το εξαντλήσουμε το θέμα. Αυτό είναι όμως σκέτο. Δεν έχει ζυμαρικά και το φούσκωμα είναι των τυριών και μόνο. Το θέμα είναι πως το σουφλέ αυτό πρέπει να σερβιριστεί με το που θα βγει απ' το φούρνο γιατί όταν σταθεί πέφτει. Αντί για μπεσαμέλ μπορεί να μπει ψίχα φρέσκου ψωμιού (ή ψωμιού τοστ).

Σουφλέ Ζυμαρικών 2

Και μιας κι άρχισα με τα σουφλέ, ας βάλω όλες τις παραλλαγές. Τι έχει το σημερινό; Ερμόλ αντί για γάλα. Κάτι σαν κρέμα δηλαδή. Α, ναι. Αυτό έχει και αυγά.

Μαγιονέζα Γρήγορη (Βίκης)

Έβαλα προχτές τη συνταγή για μαγιονέζα. Την κλασσική, παραδοσιακή συνταγή. Κι η Μαίρη αντιπρότεινε στα σχόλια μια γρήγορη συνταγή. Που μπορεί το αποτέλεσμα να είναι μια κρεμώδης σάλτσα αλλά μαγιονέζα δεν είναι. Αφού δεν έχει αυγό. Μα θα μου πείτε πως κι οι μαγιονέζες του εμπορίου το αυγό το έχουν εξοβελίσει κι αν έχουν, είναι σκόνη. Ε, ναι, αλλά εδώ οι συνταγές είναι σπιτικές :) Εν πάση περιπτώσει, το σχόλιό της μου έδωσε την ιδέα να ψάξω και ν' ανεβάσω και την γρήγορη εκδοχή.

Μαγιονέζα

Τη μαγιονέζα την είχα συνηθίσει με το βραστό ψάρι. Όταν η μάνα μου είχε όρεξη έστρωνε πάνω από το ψάρι μια μαγιονέζα, τη στόλιζε και με κομμένα καρότα που είχαν βράσει μαζί, κι ήταν θαύμα ειδέσθαι. Από τότε κι εγώ, φτιαχτή μαγιονέζα για τέτοιες περιπτώσεις φτιάχνω (χωρίς τα πλουμιά). Αλλά χρησιμοποιώ έτοιμη για να συνοδέψω διάφορα φαγητά και σαλάτες. Στη Γερμανία (αλλά και στο Βέλγιο και τις άλλες χώρες της περιοχής) φοριέται πολύ η μαγιονέζα στις τηγανητές πατάτες, αλλά και στα λουκάνικα! Εγώ τη βάζω σε τονοσαλάτα ή συνοδεύω τηγανητό ψάρι και γενικά ψαρικά.