Το πανηγύρι του ταύρου

Πρόσφατα (που λέει ο λόγος, έχουν περάσει κάμποσοι μήνες από τότε) ήρθε πάλι στην επικαιρότητα τα πανηγύρια που συμμετέχουν ζώα. Διάφοροι φιλόζωοι προσπαθούν να τα ακυρώσουν, εγώ διαφωνώ και τις διαφωνίες μου αυτές θα εκθέσω αφού πω και μερικά για το πανηγύρι του ταύρου αλλά και για τους χορούς των αλόγων (αυτό ήταν η φετινή αφορμή) που γίνονται στο πανηγύρι του ταύρου αλλά και σε άλλα πανηγύρια στη Μυτιλήνη. Το άρθρο αυτό ενδιαφέρθηκε να το παρουσιάσει ο Νίκος ο Σαραντάκος (εκεί γίνονται και εξαιρετικά ενδιαφέροντα σχόλια, για το ιστολόγιό του έχω ξαναγράψει) κι έπρεπε να βρεθεί κοινός χρόνος. Το βασικό ήταν να γράψω εγώ αυτά που ήθελα. Από κει και πέρα η καθυστέρηση ήταν μικρή.

Χάχλες με φέτα και...

Οι χάχλες είναι τραχανάς που απλά όταν ξεραίνεται φτιάχνεται με κάποια μορφή συγκεκριμένη. Όπως έγραφα τότε που είχα περιγράψει τη διαδικασία για την παρασκευή τραχανά "Ο τραχανάς τρίβεται πολύ ή λίγο, ανάλογα τα γούστα. Κι έτσι έχουμε τον χοντρό, τον ψιλό ή τις χάχλες. Χάχλα είναι μια πίτα σκαφάτη που ξεραίνεται έτσι και μπορεί να φαγωθεί είτε σκέτη είτε γεμισμένη ωμή ή βρασμένη". Δεν είχα γράψει πως το πιο συνηθισμένο ήταν να μπαίνουν οι χάχλες στο μαγκάλι με την πυρήνα και να τρώγονται ψημένες, μια πρακτική συνηθισμένη παλιότερα (τότε που συνήθως ζεσταινόμασταν με τέτοια μαγκάλια).

Βασιλόπιτα (Παρλιάρου)

Έχει κλείσει 10 χρόνια η συνταγή για βασιλόπιτα που έχω βάλει και που φτιάχνω (όποτε δεν καταφεύγω σε ετοιματζίδικη). Βασιλόπιτα (Γιώργου), συνταγή εγγύηση. Κι αυτήν ετοιμάζομαι να φτιάξω αύριο. Αλλά ο Γιώργος δεν ησυχάζει. Δεν βολεύεται μ' αυτά που έχει. Πάντα πρόθυμος να δοκιμάσει κάτι καινούριο. Και το μεσημέρι μούστειλε μια καινούρια συνταγή. Που του την έδωσε, λέει, η Μαρία που την κατέγραψε, λέει, απ' τον Παρλιάρο. Τώρα, αν ο Παρλιάρος την παρουσίασε κάπου κι από κει η καταγραφή ή αν την είχε δημοσιεύσει κάπου, δεν ξέρω. Δεν την έχω φτιάξει ακόμα, η φωτογραφία είναι από την άλλη.

Λουλουδάκια τεμπέλικα

Όχι, δεν ήταν η τεμπελιά που μ' έκανε να φτιάξω αυτή την εκδοχή από κολοκυθολούλουδα κι ας τα ονόμασα τεμπέλικα. Πρακτικοί ήταν οι λόγοι. Άκουσαν πως μ' αρέσουν τα λουλουδάκια και κάποιος σκέφτηκε να μου φέρει. Όμως ήταν μικρά γιατί ήταν από κολοκυθιές που κάνουν τα καλοκαιρινά κολοκυθάκια (τα μακρόστενα τα πράσινα - το πόσο έντονα πράσινα, ε, έχει πολλές παραλλαγές). Εν τω μεταξύ, τις μέρες εκείνες συζητούσα με τη θεία μου που μου είπε πως βαριέται να κάθεται να γεμίζει κι έτσι τα λουλούδια τα κόβει κι αυτά μέσα στο μείγμα και τα φτιάχνει κάπως έτσι. Αυτό μου τόχε ξαναπεί, αλλά δεν είχα δώσει σημασία. Αλλά τώρα μου φάνηκε ενδιαφέρον κι έτσι την ρώτησα λεπτομέρειες και ιδού.

Χαρτοπαιξία

Οι μέρες αυτές είναι μέρες που συνηθίζεται η χαρτοπαιξία λίγο παραπάνω απ' ό,τι σ' άλλες εποχές. Έτσι είπα να θυμηθώ  τι κάναμε με τα χαρτιά στα μικρά μας χρόνια, τις δεκαετίες του 60 και του 70, στο χωριό (αλλά και λίγο στο πανεπιστήμιο - αν κι αυτά τάχω ξαναγράψει). Βασικά, κάπου διάβαζα για τα χαρτιά στη Σχεδία του Δεκεμβρίου που γράφει για παλιότερες εποχές και έκανα τη σύνδεση με τα δικά μου.

Πρασόπιτα (Μαίρης)

Υλικά

Για το φύλλο

½ φλιτζάνι νερό
¼ φλιτζάνι λάδι
1 αυγό χτυπημένο
1 κουταλάκι σόδα
λίγο αλάτι
αλεύρι όσο πάρει

Για τη γέμιση

4 – 6 πράσα ψιλοκομμένα
1 κρεμμύδι ψιλοκομμένο
αλάτι, πιπέρι, άνηθο
200 γρ. φέτα
1 ½ κουτάλι σιμιγδάλι

Εκτέλεση

Σοτάρω τα υλικά ανακατεύοντας και προσθέτω στο τέλος τη φέτα. Ζυμώνω τη ζύμη για το φύλλο, όχι πολύ σφιχτή, τη χωρίζω στα δύο, ανοίγω ένα φύλλο, το στρώνω σε λαδωμένο ταψί, βάζω τη γέμιση, στρώνω από πάνω την υπόλοιπη ζύμη (που έχω ανοίξει σε φύλλο), χαράζω ελαφρά με μαχαίρι, αλείφω την πίτα με λίγο λάδι, την πασπαλίζω, αν θέλω, με σουσάμι και την ψήνω στους 170° μέχρι να ροδίσει.

Κολοκυθόπιτα με τραχανά

Στο χωριό μου τον τραχανά τον τρώμε σε σούπα, για κυρίως γεύμα. Και μέχρι τώρα έτσι τον έφτιαχνα το χειμώνα, συνήθως νάχει και λίγο κρύο. Από τότε που πέθανε δε, η μάνα μου, με τραχανά με προμήθευε η Βατώ που έφτιαχνε δεκάδες κιλά κάθε καλοκαίρι (όμως δεν ρίχνει την ποιότητα λόγω της ποσότητας). Έτσι και φέτος. Πήραμε το καλοκαίρι τον τραχανά μας κι όταν έπιασαν τα κρύα αρχίσαμε να τον καταναλώνουμε σιγά σιγά. (Τα τελευταία χρόνια στο σχολείο είχα ανακαλύψει και το να τον τρώω σκέτο, ξερό σαν σνακ - ιδέα κι αυτή του Δημήτρη - αλλά έφυγα απ' το σχολείο και στο σπίτι δεν περπάτησε το σύστημα, υπάρχουν τόσα που ήταν μικρή η κατανάλωση απ' το μπολάκι που είχα κι έτσι τον έφυγα). Τις προάλλες λοιπόν, λέγαμε στο Δημήτρη πως είχαμε φτιάξει τραχανά για μεσημέρι και πως τελειώνει σχεδόν παράλληλα με τα κρύα, θα μας μείνει ένα μικρό υπόλοιπο που δεν θα είναι για μια φορά. Και μας ρίχνει την ιδέα πως μπορούμε να βάλουμε τραχανά και σε πίτα.

Φτιάχνω τραχανά

Το 2013, λίγες μέρες μετά την έναρξη τούτου του μπλογκ, είχα ανεβάσει τη συνταγή για το πώς ο ξερός τραχανάς γίνεται σούπα (όπως τον φτιάχνουμε στο χωριό μου). Εκεί λοιπόν έγραφα "Το καλοκαίρι να δώσω και οδηγίες για την παρασκευή του, τότε είναι η εποχή που φτιάχνεται". Έτσι όπως το έγραφα ήταν μια υπόσχεση για το καλοκαίρι του 13. Κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε ούτε εκείνο ούτε τα επόμενα. Πριν λίγες μέρες ήμασταν στη Βατώ και μας είπε πως ξεκίνησε να μαζεύει (για άλλη μια φορά - κάνει τη διαδικασία 2 - 3 φορές τον χρόνο) γάλα για τραχανά. Φύγαμε και μου λέει η Μαρία "μπας κι είναι ευκαιρία να τραβήξεις καμιά φωτογραφία και να βάλεις για το πώς φτιάχνεται ο τραχανάς"; Μα έχω γράψει, λέω. Τόσο σίγουρος ήμουνα. Και ψάχνω και δεν βρίσκω τίποτα. Αλλά ούτε και φωτογραφίες από παρασκευή τραχανά κατάφερα να βρω (ή έστω βίντεο) που είμαι σίγουρος πως κάπου υπάρχουνε, είχα βιντεοσκοπήσει τη διαδικασία όταν η μάνα μου είχε τις δυνάμεις και έβραζε η ίδια τραχανά το καλοκαίρι. Τώρα δεν υπάρχει καν η ίδια. Πάντως βρέθηκε το βιντεάκι, είναι μέσα κι ο Δημήτρης μικρός μεν αλλά ανακάτευε (δηλαδή μας ανακάτευε) κι αυτός! Κι αφού δεν υπήρχε τίποτα υλικό, ευκαιρία να κάνω μια επίσκεψη στη Βατώ και να εκπληρώσω και την υπόσχεσή μου εκείνη (και να φρεσκάρω και τη μνήμη μου).

Πίτα με κρασί

Καινούργιες αφάλες από τον Σαραντάκο. Έγραφε προχτές για το πώς πίνεται το κρασί (δυο χρονογραφήματα του Βάρναλη) και κάπου έγραψε για κρασοψιχιά (ψωμί μέσα σε κρασί). Και κοίτα σύμπτωση, λίγη ώρα πριν το διαβάσω, είχα σημειώσει να γράψω για το έθιμο του ψωμιού με το κρασί που υπάρχει στο χωριό μου, ένα έθιμο όμως που δεν είναι για ευχάριστες καταστάσεις.

Χόρτα τσιγαριστά

Η ιστορία ξεκίνησε μια Τρίτη. Είναι μέρα που έχει λαϊκή στη γειτονιά μου. Έχει κι άλλες μέρες δηλαδή και πάω ανάλογα με το πότε τελειώνουν οι προμήθειες. Και μιας κι η Τρίτη είναι μέρα εργάσιμη, πάω στη λαϊκή μόλις σχολάσω απ' το σχολείο. Συνήθως, αυτά που ψωνίζω από τη λαϊκή είναι σαλατικά και φρούτα. Στα σαλατικά συγκαταλέγονται και τα χόρτα που όποτε βρω παίρνω για βραστή σαλάτα. Έτσι και κείνη την Τρίτη. Σχόλασα, πέρασα απ' τη λαϊκή, ψώνισα κι ανάμεσα στ' άλλα πήρα και χόρτα. Γυρίζω σπίτι και μπαίνοντας βρίσκω στην πόρτα δεμένη μια σακούλα με μπόλικα χόρτα, περισσότερα απ' όσα είχα αγοράσει. Μου τάχε αφήσει ο Τάκης που τούφερε δυο τέτοιες σακούλες ο συμπέθερός του και σκέφτηκε να δώσει και σε μένα. Αμάν, λέω θα τρώμε χόρτα βραστά για μέρες. Και θα ξεμείνουν τα μαρούλια. Άντε να βάλω και λίγα (βρασμένα) στο ψυγείο αλλά και πάλι πολλά είναι. Κι αρχίζω να τα καθαρίζω.

Χυλοπίτες παραδοσιακές

Τις χυλοπίτες τις ήξερα από παλιά, αλλά σπάνια τις μαγείρεψα και πάντα σαν να ήταν μακαρόνια. Το ίδιο και τα χυλοπιτάκια (που είναι χυλοπίτες ίσιες και κομμένες σε μικρά κομματάκια). Και πριν λίγες μέρες βρεθήκαμε σ' ένα σουπερμάρκετ που είχε σε προβολή χυλοπίτες μετσοβίτικες και τις είδ' η Μαρία και τις ζήλεψε. Και πήραμε με κρύα καρδιά, μιας και δεν τις είχα σε ιδιαίτερη εκτίμηση. Και ξεκινώ να τις φτιάχνω όπως τόχα στο νου μου αλλά λέω να ρίξω και μια ματιά στις οδηγίες που υπήρχαν πάνω στο σακούλι. Αλλιώς τάλεγε τα πράγματα εκεί κι είπα να τ' ακολουθήσω. Και βγήκαν υπέροχες. Τόσο που α) αγόρασα κι άλλες και β) δεν πέρασαν πολλές μέρες και τις ξανάφτιαξα (όχι και τόσο πετυχημένες τη δεύτερη φορά, οφείλω να ομολογήσω, αλλά ξέρω τι φταίει). Κι η Μαρία να επιμένει να ανεβάσω τη συνταγή. Της κείνης ρήμασι πειθόμενος λοιπόν, την παρουσιάζω. Είναι για 4 άτομα (με τα δικά μου μέτρα :) ).

Μελιτζάνες με φέτα στο φούρνο

Γυρίζοντας από τη Λευκάδα, κάναμε μια στάση στην Πάτρα να δούμε την Ντίνα. Που μας πρότεινε να πάμε για φαγητό στα Βραχνέικα, κι εκεί είχε μελιτζάνες με τυρί στο φούρνο. Τις πήρα, τις δοκίμασα και πολύ μ' αρέσανε κι έλεγα να βρω τη συνταγή αλλά δεν χρειάστηκε να ψάξω πολύ γιατί τις επόμενες μέρες το μπλογκ της Ελένης έβαλε μια σχετική συνταγή, που μου θύμιζε περισσότερο σουφλέ μελιτζάνας, αλλά ήταν μια καλή βάση. Πάνω στην ώρα! Τη δοκίμασα, αλλά φωτογραφίες δεν έβγαλα. Εδώ η δική μου παραλλαγή, αν και δεν σταμάτησα σ' αυτήν. Υπάρχει και συνέχεια...

Ρεβίθια φούρνου

Πριν κάνα μήνα και κάτι είχα πάει μια περιοδεία :) στη Βόρεια Ελλάδα. Δηλαδή μέχρι τη Θεσσαλονίκη πετάχτηκα, να μην τα παραλέω, αλλά εντάξει, πετάχτηκα και μέχρι την Έδεσσα, έκανα και μια στάση στη Λάρισα, ε, ας υπερβάλω κι εγώ λίγο. Τέλος πάντων, στη διαδρομή προς το βορρά είχαμε μπόλικο χρόνο (πολύ παραπάνω απ' ό,τι προβλέπαμε) κι έτσι κάναμε μια καλή στάση στην Αγία Παρασκευή στα Τέμπη (ίσως η τελευταία φορά που περάσαμε από κει αφού το Σάββατο δίνεται στην κυκλοφορία ο καινούριος δρόμος με τα τούνελ. Λάθος, πάει τη Δευτέρα αφού ο πρωθυπουργός είναι απασχολημένος άρα εγκαίνια αργότερα, ας κυκλοφορήσουμε ένα Σαββατοκύριακο ακόμα απ' τον παλιό). Εκεί, παραδοσιακά πουλάνε διάφορα πήλινα (και σε καλές τιμές) και πήραμε δυο για δώρο. Στην Έδεσσα η Κατερίνα μας είπε πόσο ωραία γίνονται τα ρεβίθια στη γάστρα. Στην επιστροφή πήραμε ακόμα μια για μας (είχα ήδη άλλες δυο!) και προχτές είπαμε να τα δοκιμάσουμε. Καλό το αποτέλεσμα και το παρουσιάζω εδώ.

Χταπόδι κρασάτο

Φεύγοντας απ' το χωριό ο Δούκας μου έκανε δώρο ένα χταπόδι (που το είχε ψαρέψει φυσικά ο ίδιος). Κι έπρεπε να το φτιάξω άμεσα. Ψάχνω συνταγή για κρασάτο και βρίσκω μόνο μια που είχα βάλει παλιά για χταπόδι με καραμελωμένα κρεμμύδια. Απλό κρασάτο δεν είχα βάλει, αν και τη συνταγή την είχα και με διπλή παραλλαγή ως προς την εκτέλεση. Ευκαιρία λοιπόν, μόνο που το φάγαμε και φωτογραφία δεν έβγαλα :(. Η δεύτερη ιδέα μοιάζει μ' αυτή του Μαμαλάκη! Να σημειώσω πως τελικά ντομάτα δεν έβαλα (και δεν το μετάνιωσα).

Κολοκυθάκια γεμιστά με αυγολέμονο

Καλοκαιρινών φαγητών συνέχεια. Κολοκυθάκια γεμιστά. Όχι αυτά που μπαίνουν ανάμεσα σε άλλα λαχανικά (ντομάτες, μελιτζάνες, πιπεριές και τέτοια) που γίνονται στο φούρνο. Αλλά σκέτα τα κολοκύθια. Στην κατσαρόλα και με αυγολέμονο.

Κεμπάπ πρόβειο (παραδοσιακό)

Για το κεμπάπ έχω γράψει κι άλλη φορά. Και γενικά για το τι σημαίνει κεμπάπ αλλά και μια συνταγή για γιαουρτλού κεμπάπ. Και ψάχνοντας τις συνταγές που έχω μαζέψει βρήκα πως έχω και μία γενική για κεμπάπ, τέτοια που φτιάχνεις μια μεγάλη ποσότητα

Εξοχικό

Δεν ξέρω γιατί, αλλά το εξοχικό το έχω για ανοιξιάτικο φαγητό αν και, τίποτα απ' τα υλικά του δεν είναι αυτής της εποχής. Είναι φαγητό (αλλά και υπέροχος μεζές για κρασί) που τρώγεται άνετα όλο το χρόνο.

Κουλούρια αμμωνίας

Αυτά είναι τα κατεξοχήν λαμπριάτικα κουλούρια που φτιάχνουμε στο χωριό. Το Πάσχα δεν συνηθίζονται τα τσουρέκια αλλά τα κουλουράκια. Κι έχουν περάσει τόσα Πάσχα και συνταγή δεν ανέβασα. Και το διαπίστωσα επειδή είπα πως θ' ανεβάσω όλες τις σχετικές με κουλούρια συνταγές. Την άφησα λοιπόν τελευταία. Προφανώς τα υλικά είναι μπόλικα, για να φτουράνε, η μισή δόση πάλι ικανοποιητική είναι!

Γιαούρτι

Βασικά, δεν ξεκίνησα να γράψω το σημερινό για να δώσω συνταγή για γιαούρτι, αν και θα γίνει κι αυτό. Το πράγμα ξεκίνησε όταν πριν λίγες μέρες συζητάγαμε με τη Μαίρη για τα γιαούρτια που φτιάχνει, με απλό γάλα απ' το σουπερμάρκετ. Κι εγώ τα απέρριψα μιας και έχω μια κάποια παράδοση στο γιαούρτι. Βλέπετε έκανα γιαουρτάς. Πωλητής γιαουρτιού δηλ. Στα πολύ μικρά μου χρόνια, εκεί στην δεκαετία του 70. Κι αφού πούλαγα γιαούρτι, έχω άποψη για το πώς είναι το καλό, το σωστό γιαούρτι και δεν συμβιβάζομαι με μοιάζει με πηγμένο γάλα. Πολύ περισσότερο δεν συμβιβάζομαι, βέβαια, με το πήξιμο που γίνεται με ζελατίνα ή άλλα τέτοια μέσα και παρουσιάζεται σαν γιαούρτι (αν και, για προστασία τους οι εταιρίες δεν γράφουν πάνω τη λέξη "γιαούρτι" αλλά "επιδόρπιο".

Πατατοκεφτέδες

Ένα ιδιαίτερο φαγητό. Παραδοσιακό, απ' το χωριό μου, φαίνεται από τα υλικά που είναι χειμωνιάτικα: καυκαλίδες (καυκαλήθρες) που είναι ένα αρωματικό φυτό που δεν ξέρω πώς το λένε αλλού και οι κοτσινάδες που ούτε αυτό ξέρω κοινό όνομα. Θα μου πήγαινε στο νου πως είναι κοκκινάδες, αλλά δεν έχουν κάτι κόκκινο πάνω τους, αλλά τουλάχιστον σ' αυτές υπάρχουν εναλλακτικές :)