Χταπόδι κρασάτο

Φεύγοντας απ' το χωριό ο Δούκας μου έκανε δώρο ένα χταπόδι (που το είχε ψαρέψει φυσικά ο ίδιος). Κι έπρεπε να το φτιάξω άμεσα. Ψάχνω συνταγή για κρασάτο και βρίσκω μόνο μια που είχα βάλει παλιά για χταπόδι με καραμελωμένα κρεμμύδια. Απλό κρασάτο δεν είχα βάλει, αν και τη συνταγή την είχα και με διπλή παραλλαγή ως προς την εκτέλεση. Ευκαιρία λοιπόν, μόνο που το φάγαμε και φωτογραφία δεν έβγαλα :(. Η δεύτερη ιδέα μοιάζει μ' αυτή του Μαμαλάκη! Να σημειώσω πως τελικά ντομάτα δεν έβαλα (και δεν το μετάνιωσα).

Γαριδομακαρονάδα

Τη μακαρονάδα με θαλασσινά πρώτη φορά την έφτιαξα. Ήμασταν μαζεμένοι χτες για φαγητό μια παρέα κι είπα εκτός απ' τον παραδοσιακό μπακαλιάρο να έχουμε και κάτι άλλο, αλλά να είναι και θαλασσινό (μπακαλιάρος και μπριζόλα δεν μου κάθεται με τίποτα :) ). Έπεσαν διάφορες ιδέες κι η κατάληξη ήταν στη γαριδομακαρονάδα. Που είναι απ' τη μια μακαρονάδα κατά τα γνωστά (με χοντρό μακαρόνι Νο 6 και πάνω ή λαζάνι που το έχουμε πει λιγκουίνι ή άλλο τέτοιο ζυμαρικό) κι απ' την άλλη μια σάλτσα με γαρίδες που αφού φτιαχτούνε χώρια, παντρεύονται μαζί. Είχα στο νου μου ιδέα πώς γίνεται αν και, δεν την είχα φτιάξει ποτέ. Επιβεβαίωσα από δυο - τρεις άλλες συνταγές, την έφτιαξα και την παρουσιάζω εδώ.

Χταποδάκι

Για άλλο πήγαινα κι άλλο ανεβάζω. Για πανσέληνο τ' Αυγούστου ήθελα να βάλω σήμερα, αλλά έλα που η σύνδεση στο νέτι είναι να την κλαις. Έτσι βάζω μια φωτογραφία που την είχα ανεβάσει αλλά δεν είχα προλάβει να γράψω. Καλοκαίρι και τα πλοκάμια απ' το χταπόδι λιάζονται. Στη Σκάλα Σκαμιάς, στη Λέσβο. Έτοιμα να καταλήξουν στο πιάτο του κάθε καλοφαγά. Συνταγή για χταπόδι ψητό; Κάρβουνα δυνατά να υπάρχουνε και δεν χρειάζεται κάτι άλλο :)

Μύδια τηγανητά

Στο χωριό μου παλιά φτιάχναμε τηγανητά τα χτένια. Καταπληκτικός ουζομεζές (κυρίως) αλλά σαν φαγητό. Αλλά γιατί όχι και τα μύδια που είναι παρόμοια; Έτσι, αποφάσισα να τα δοκιμάσω. Και τ' αποτέλεσμα μ' άρεσε. Εννοείται πως μιλάμε για το μέσα μόνο, την ψίχα. Αν θέλεις με το όστρακο δεν τα τηγανίζεις. Τα αχνίζεις.

Μύδια κοκκινιστά

Μύδια για άλλη μια φορά. Ένα βράδυ σκέφτηκα να φτιάξω ένα μεζέ, είχα μύδια κι είπα να τα φτιάξω κόκκινα, με σάλτσα για να συνοδέψω το ουζάκι μου. Ωραιότατος έγινε.

Μύδια σαγανάκι

Όταν έψαχνα για συνταγή για το μυδοπίλαφο, σ' αυτή που βρήκα πιο κοντά στα γούστα μου είχε και παραπομπή για μύδια σαγανάκι. Η ιδέα παρόμοια με τις γαρίδες σαγανάκι (που πολύ μ' αρέσουνε), μόνο που εδώ έχει και κρεμμύδι (αλλά θέλει προσοχή, να μην του πέσει πολύ). Το έφερα λοιπόν στα μέτρα μου και το έφτιαξα.

Μυδοπίλαφο

Την Καθαροδευτέρα που λείπαμε εμείς στη βόλτα μας κατά Γιάννενα μεριά, η Ειρήνη ήταν μόνη στο σπίτι. Και την κάλεσε η Μαίρη για φαγητό. Όταν γυρίσαμε λοιπόν μας λέει πως κι αυτή μόλις μπήκε γιατί κλπ και συμπληρώνει: "Και που να δείτε τι ωραίο τραπέζι είχε στρώσει η κα Μαίρη. Κι είχε εξαιρετικά πράγματα. Αυτό, εκείνο, τ' άλλο και μυδοπίλαφο". Μιας και τα μύδια είναι των ημερών αποφάσισα να της φτιάξω κι εγώ μυδοπίλαφο κι ας μην ήταν τόσο ευπαρουσίαστο σαν της Μαίρης. Είχα πολλά χρόνια να φτιάξω. Ούτε θυμόμουν πώς το είχα φτιάξει τότε. Ήμασταν στη Σαλαμίνα, βρήκαμε μπροστά μας φρέσκα μύδια, πήραμε και φτιάξαμε, αλλά τη διαδικασία δεν την θυμάμαι ούτε αν είχα ρωτήσει κανέναν. Αυτή τη φορά θα ήταν πιο εύκολα. Απλά να γκουγκλίσω (ή να γκουγκλάρω; δεν είμαι σίγουρος :) ). Βέβαια, πιο εύκολο θάταν νάπαιρνα τη Μαίρη τηλέφωνο. Δεν το έκανα, άρα μπορεί να υπάρξει κι η δική της εκδοχή!

Αστακομακαρονάδα

Η αστακομακαρονάδα έγινε της μόδας τις τελευταίες δεκαετίες. Αλλά πάντα ήταν φαγητό για τους έχοντες αφού ο αστακός δεν είναι απ' τα φτηνά εδέσματα, χώρια που αν θέλουν να φάνε κάμποσοι δεν φτάνει ο ένας. Κι επειδή ο αστακός δεν έχει αίμα είναι και νηστίσιμος άρα συνδυάζει όλες σε επίσημα γεύματα προς μητροπολίτες και λοιπούς αξιωματούχους της εκκλησίας. Μέχρι την παραμονή της πρωτοχρονιάς που βρέθηκα σε σπίτι που είχε αστακομακαρονάδα για το ρεβεγιόν (άλα της). Κι είδα κι έμαθα κι εγώ πώς γίνεται κι είπα να την παρουσιάσω κι εδώ.

Γαρίδες σαγανάκι

Έγραφα για το απλό σαγανάκι και θυμήθηκα πως γίνεται ένα πολύ όμορφος και ιδιαίτερος μεζές όταν συνδυαστεί με γαρίδες. Και δεν χρειάζεται τίποτα μεγάλες, οι μικρές του ταιριάζουν πολύ καλύτερα. Αν και γράφω για κατεψυγμένες γαρίδες, μια χαρά γίνεται και με φρέσκες, ακαθάριστες, μόνο που τότε χρειάζεται να τις καθαρίζεις καθώς τις τρως (άρα είναι μεζές για τραπέζωμα). Κι όταν λέω το θυμήθηκα, εννοώ αφενός μεν για να το βάλω εδώ κι αφετέρου για να το μαγειρέψω:)

Γαρίδες με μουστάρδα και ούζο

Τις γαρίδες συνήθως τις φτιάχνω σαγανάκι (και διαφωνούμε με τη μάνα μου που λέει πως εκεί χάνονται και μόνο τηγανητές αξίζουν ή έστω με ρύζι που εμένα δεν μου πάει καθόλου). Επιφυλάσσομαι να δώσω συνταγή στο μέλλον. Συνήθως οι γαρίδες που χρησιμοποιώ είναι κατεψυγμένες γιατί δεν είναι εύκολο να τις έχεις την ώρα που τις θέλεις, πρέπει να το έχεις προγραμματίσει έγκαιρα, πράγμα αρκετά δύσκολο. Έτσι και τώρα έψαχνα κάτι για βραδινό. Το ένα δεν μας άρεσε, το άλλο δεν είχαμε τα υλικά και κάπου πέφτει η ιδέα για γαρίδες. Και θυμήθηκα πριν πολλά χρόνια σε ένα ουζερί στο Αιγάλεω που είχαμε φάει γαρίδες με μουστάρδα. Ρίχνω μια ματιά σε άλλα σχετικά σάιτ, βρίσκω διάφορα τα συνδυάζω και η συνταγή φτιάχνεται! Προτίμησα να τις κάνω στο φούρνο για πιο ελαφριές, όμως μπορούν να γίνουν και στο τηγάνι.

Καλαμάρια ψητά

Ένα τελείως απλό φαγητό που όμως δεν το είχα φάει (άρα κι φτιάξει) ποτέ. Μέχρι που ένα μεσημέρι μου πρότεινε φίλος να πάμε για φαγητό ένα μεσημέρι στο Μόναχο. Και διάλεξε για τόπο φαγητού ένα κυλικείο(!) σε μια απ' τις πισίνες (μπαντ - bad) της πόλης. Παράξενο μου φάνηκε μιας και σε κυλικείο φαγητό δεν το έχω συνηθίσει. Όμως η επιλογή του ήταν εξαιρετική. Και για γεύμα πρότεινε το συγκεκριμένο πιάτο: καλαμάρια ψητά. Το κυλικείο το είχε Έλληνας (ο φίλος ήταν διεθνής, καμιά σχέση με Ελλάδα εκτός απ' την αγάπη του για τη χώρα) και μας εντυπωσίασε με το πιάτο του. Τα καλαμαράκια ψημένα στη σχάρα παρουσιάστηκαν όπως στη φωτογραφία: πάνω σε μαρούλι (δεν θυμάμαι αν ήταν πολύχρωμο). Κι ήταν μια αποκάλυψη. Νοστιμότατο και υγιεινό.

Χταπόδι με καραμελωμένα κρεμμύδια

Άλλη μια συνταγή απ' το περιοδικό του Ηλία Μαμαλάκη. Την διάβασα, μου άρεσε, τη δοκίμασα και την παρουσιάζω. Μπορείτε καθώς τη διαβάζετε να ακούτε με το νου σας και τη φωνή του κυρ-Ηλία με το δικό του στυλ (προσθέτουμε το κρασάκι, και γίνεται μμμ.. πω πω πώς μυρίζει κλπ) Υπέροχο έγινε, αν και με μπόλικο ζουμί και πολύ βρασμένο (και τα δυο λόγω χύτρας). Στη φωτογραφία φαίνονται λίγα από τα κρεμμύδια μιας από τα τέσσερα πιάτα φαίνεται μόνο το ένα με όλο το χταπόδι.