Βαθμολογικές εμπειρίες: Φυσικώς αδύνατοι

Περί βαθμολογιών αναφέρομαι τελευταία, και σήμερα ολοκληρώνεται ο κύκλος. "Φυσικώς αδύνατοι" είναι ένας άλλος τρόπος για να πεις μαθητές με αναπηρία. Κατάλοιπο μιας εποχής που οι ανάπηροι έγιναν Άτομα με Ειδικές Ανάγκες (ΑμΕΑ - που μάλιστα κάποιοι το προχώρησαν παραπάνω και τόκαναν ειδικές δεξιότητες, αλλά δεν έγινε ακρωνύμιο) και μιας και το αρκτικόλεξο είχε πιάσει το κράτησαν ακουστικά αλλά έχει αλλάξει σήμερα κι είναι ΑμεΑ, άτομα με αναπηρία δηλαδή. Γιατί συνήθως οι ευφημισμοί είναι εκ του πονηρού. Αλλά επεκτάθηκα κι ας γυρίσουμε στους μαθητές με αναπηρία. Είναι μια τεράστια κατηγορία αφού πιάνει όλους τους μαθητές που προσωρινά ή μόνιμα, αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα που τους εμποδίζει να ακολουθήσουν το πρόγραμμα των υπόλοιπων μαθητών που δεν έχουν κάποιο θέμα.

Βαθμολογικές εμπειρίες: Οι μετεξεταστέοι

Οι μετεξεταστέοι (μεταξεταστέοι στον προφορικό λόγο) είναι πάντα μια δύσκολη κατάσταση. Στα περισσότερα χρόνια που ήμουν στα σχολεία είχαμε τέτοιους. Και με εξαίρεση κάποια ενδιάμεσα χρόνια, οι εξετάσεις τους ήταν τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη. Το αν και ποιοι μένουν μετεξεταστέοι αλλάξει κάθε λίγο, ανάλογα με τις εμπνεύσεις του υπουργείου κάθε φορά, αλλά δεν θ' ασχοληθώ μ' αυτό αλλά με τους μαθητές.

Βαθμολογικές εμπειρίες: Έκδοση αποτελεσμάτων

Συνεχίζω με τα βαθμολογικά. Κάθε εξεταζόμενος, μαθητής, φοιτητής ή ό,τι άλλο, όταν βγουν τ' αποτελέσματα θα πει είτε "πέρασα" είτε "μ' έκοψε" (ή μ' έκοψαν). Δεν ακούγεται ποτέ το "κόπηκα" ή το "με πέρασε". Πάντα το καλό αποτέλεσμα είναι δικό του, το κακό του το προξένησε ο βαθμολογητής. Η περίπτωση της δικής μου ανάλυσης ΙΙ που λέω πως με πέρασε ο Στάικος, είναι απ' τις εξαιρέσεις! Κι όμως το τι μαγείρεμα γίνεται για να περάσουν μερικοί, δεν μπορούν να το φανταστούν.

Βαθμολογικές εμπειρίες 2

Βαθμολογικών εμπειριών συνέχεια. Μετά τη Δάφνη βρίσκομαι τον Οκτώβρη του 1991 στον Άγιο Δημήτρη Αργολίδας, κοινώς Μετόχι, σε Γυμνάσιο. Είναι η χρονιά που ξαναμπαίνουν οι εξετάσεις στο γυμνάσιο. Και μάλιστα όπως ήταν κάποτε, στη μισή ύλη το Φλεβάρη και στην υπόλοιπη τον Ιούνη (μόνο εκείνη τη χρονιά ίσχυσε έτσι, από το 1993 και μετά δίνουν μια φορά τον Ιούνη). Για να περάσει ο μαθητής ένα μάθημα χρειάζεται να βγάλει μέσον όρο 10 (πάντα) μόνο που εδώ μετράνε τα τρία τρίμηνα και ο μέσος όρος των δυο γραπτών εξετάσεων διά 4. Η βάση δηλαδή στο γυμνάσιο βγαίνει 40 (και με την έκπτωση λόγω στρογγυλοποίησης, 38). Μεγάλη διαφορά από το λύκειο, μόνο που το τι σημαίνει αυτό το μαθαίνεις στην πράξη.

Βαθμολογικές εμπειρίες

Γυμνάσιο γράφει, λύκειο ήτανε!

Τη Δευτέρα είχα πάει σ’ ένα θέατρο. Ερασιτεχνική παράσταση μεν, αλλά πολύ καλή. Η διπλανή μου  κυρία, που είχε έρθει να καμαρώσει την εγγονή της που ήραν η πρωταγωνίστρια, μούπιασε κουβέντα. Με ρώτησε για τι δουλειά κάνω (έκανα της είπα -εγώ δεν την ρώτησα αντίστοιχα, τόχω αυτό το ελάττωμα 🙂 ) και σχολίασε πως οι μαθηματικοί δεν βάζουν (-με) εύκολα βαθμούς. Σκέφτηκα πως θάπρεπε να γράψω κάποιες απ’ τις βαθμολογικές μου εμπειρίες, κοίταξα αν τις έχω αναφέρει και δεν βρίσκω κάτι. Κι έτσι, διακόπτω τις ταξιδιωτικές αναμνήσεις για μερικές σχετικές με βαθμολογίες, είναι και πιο επίκαιρες αφού σε λίγο έχουμε αποτελέσματα στα γυμνάσια και τα λύκεια.

Σχολικές διακοπές

Ναι μεν από τα σχολεία έφυγα αλλά τα σχολικά θέματα δεν τάχ' αφήσει. Αφορμή για το σημερινό κάποια δημοσιεύματα που λένε πως φέτος οι μαθητές (κι οι εκπαιδευτικοί κατ' επέκταση) θα έχουν 18 μέρες διακοπές αντί για 15. Δεν ξέρω γιατί γίνεται τακτικά μια τέτοια προσπάθεια να μεγαλώσει ο αριθμός των σχολικών διακοπών. Για να βγουν 18 οι μέρες, γινόταν αναφορά πως τα σχολεία κλείνουν στις 23 Δεκέμβρη κι αυτή τη μέρα τη μέτραγαν μέσα στις μέρες των διακοπών. Όμως στις 23 τα σχολεία λειτουργούν. Μπορεί να γίνεται εκκλησιασμός, μπορεί να γίνεται κάποια γιορτή, μπορεί να γίνεται μάθημα ή συνδυασμός απ' αυτά, όμως τα σχολεία είναι ανοικτά. Οι διακοπές των Χριστουγέννων (για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αντίστοιχα υπάρχει και για την πρωτοβάθμια) σύμφωνα με το άρθρο 2 του ΠΔ 104 του 1979: "Διακοπαί Χριστουγέννων, από 24ης Δεκεμβρίου μέχρι και της 7ης Ιανουαρίου". Βέβαια όλα τα χρόνια εύρισκα συναδέλφους στα σχολεία που τους έκανε εντύπωση που στις 7 Γενάρη ήμασταν κλειστά. Και πράγματι, πριν από το 79 οι διακοπές ξεκινούσαν στις 23 και στις 7 (στη γιορτή μου) επιστρέφαμε. Όμως έχουν περάσει τόσο πολλά χρόνια από τότε που λίγοι είναι αυτοί που ήταν έστω μαθητές τότε. Πώς συνεχίζουν να έχουν ακόμα την εντύπωση πως ισχύουν τα παλιά, δεν ξέρω.

Δάφνη Καλαβρύτων 90 - 91. Τα αρνητικά

Ξεκίνησα να γράφω για τις εμπειρίες μου από την Δάφνη Καλαβρύτων τη σχολική χρονιά 1990 - 1991. Και ξεκίνησα με τα  θετικά. Το πώς περνάγαμε εκεί. Σειρά έχουν τα αρνητικά. Όχι σαν αναπληρωτής (αν και συνδεμένες μ' αυτό το γεγονός). Τέτοια δεν υπήρξαν. Αλλά από την εμπειρία μου με το χωριό. Που ενώ κι εγώ από χωριό καταγόμουνα και σε χωριό μεγάλωσα (και μάλιστα πιο μικρό) αυτά που συνάντησα εκεί πέρα ήταν πράγματα απρόσμενα. Πράγματα που δεν περίμενα να τα δω το 1990. Γιατί ή τα είχαμε στο χωριό μου και τ' αφήσαμε πριν από πολλά χρόνια πίσω ή γιατί τα είχα ακούσει σαν ιστορίες απ' τα παλιά.

Δάφνη Καλαβρύτων 90 - 91. Τα θετικά

Αλλαγή χρόνων για λίγο. Από τη δεκαετία του 60 που ήμασταν μέχρι τώρα, ένα σύντομο ταξίδι στις αρχές της δεκαετίας του 90 και ξαναγυρίζουμε πίσω. Αφορμή πάλι το μπλογκ του Σαραντάκου: Σε κείμενο για τη γήσμπα, κάποιος ανέφερε πως δεν μπορούσε να είν' αλήθεια πως το 1960 πετάγονταν σκουπίδια σε οικόπεδο. Κι εκεί θυμήθηκα τη Δάφνη. Τη Δάφνη Καλαβρύτων που οι ντόπιοι την έλεγαν Στρέζοβα (ήταν το παλιό της όνομα). Για τη χρονιά εκεί έχω ήδη γράψει, αλλά πολύ επιγραμματικά, τα κύρια σημεία μονάχα. Ενώ η χρονιά που ήμουνα εκεί ήταν πολύ γεμάτη. Με θετικές και αρνητικές εμπειρίες. Και θα ξεκινήσω απ' τις θετικές αλλά δεν θα σταματήσω σ' αυτές μόνο.

Αποχαιρετισμοί (και ολίγα περί αξιολόγησης)

Η ζωή είναι κύκλοι, κομμάτια με αρχή και τέλος (ξέρω, ο κύκλος δεν έχει τέτοια, αλλ' απ' την άλλη όταν ξεκινάς να σχεδιάζεις έναν κύκλο έχει μια αρχή κι όταν ξαναφτάνεις εκεί, ο κύκλος κλείνει, άρα τελειώνει).  Το 1990 άνοιξε ένας τέτοιος κύκλος για μένα. Ο κύκλος της εκπαίδευσης. Θα μου πει κάποιος πως η εκπαίδευση ξεκίνησε στα 6 που πήγα δημοτικό. Σωστά. Άλλος κύκλος αυτός. Τότε μάθαινα. Στον άλλον δίδασκα (αν και, σίγουρα μάθαινα παράλληλα: από το πώς το μάθημα θα είναι πιο καλό και αποδοτικό μέχρι το γιατί τα πράγματα πάνε έτσι, θέματα που δεν είχα καταλάβει μέχρι τότε). Και φέτος ο κύκλος αυτός κλείνει, δηλαδή έκλεισε ήδη, μένει μόνο η διαπιστωτική πράξη πως πάει κι αυτό.

Αναχώρηση για Γερμανία.

Το πήραμε απόφαση πως φεύγουμε. 1η Σεπτέμβρη 2009, ημέρα Τρίτη. Όλα είναι έτοιμα για την αναχώρηση. Το πρωί πάω στην τράπεζα να βγάλω λεφτά μιας και η εγκατάσταση έχει ανάγκες. 4,5 χιλιάρικα έβγαλα, μου τα δώσανε σε δεκάρικα και εικοσάρικα κυρίως, λίγα τα πενηντάρια, ένα μάτσο τεράστιο. Πού να το κουβαλάς τέτοιο πράγμα. Μου λένε να περάσω το μεσημέρι μπας και τους έχουν πάει τίποτα πιο χοντρά. Φορτώνουμε το αυτοκίνητο μέχρι τα μπούνια. Ένα Ζαφίρα με μπόλικο χώρο πίσω, αφού είχαμε ρίξει και τα καθίσματα, μας έδινε 1,5 κυβικό μέτρο περίπου αλλά πάλι λίγο μας φαινότανε. Είχαμε μια λαΐνα λάδι (γύρω στα 50 κιλά), ούζο και άλλα ευγενή ποτά και λοιπά τρόφιμα αλλά και σεντόνια, μαξιλάρια, πιάτα εκτός από τα ρούχα (που αφού θα μέναμε καιρό ήταν πολλά και διάφορα, άλλα για χειμώνα κι άλλα για καλοκαίρι). Τα τελευταία πράγματα για να μπούνε είχα κατεβάζει τα παράθυρα και τα στοίβαζα από κει.

Γερμανία: ετοιμασίες για αναχώρηση

Το 2009 ήταν χρονιά με πολλά γεγονότα (για μας). Η Ειρήνη έδινε πανελλαδικές. Εμείς είχαμε κάνει μαθήματα Γερμανικών (κάποια μόνοι μας και αργότερα ιδιαίτερο) και δώσαμε κι εμείς εξετάσεις. Αρχές Απρίλη. Εκτός από Γερμανικά δώσαμε κι Αγγλικά χωρίς να κάνουμε ούτε καν επανάληψη. Μ' ό,τι ξέραμε. Περίμενα καλύτερη βαθμολογία στ' Αγγλικά απ' ότι στα Γερμανικά αλλά ατύχησα. 54% στα πρώτα (από ορθογραφία δεν πήγα καθόλου καλά, είχα πάψει να γράφω χρόνια πριν), 63% στα δεύτερα (που έχοντας κάνει και παρόμοια θέματα ήξερα να τα χειριστώ), άρα για τις μη αγγλόφωνες εκτός Γερμανίας χώρες (π.χ. Τουρκία ή Αίγυπτο που είχαμε δηλώσει) τα Αγγλικά που εξετάστηκαν δεν χρειάζονταν, πήγαινα με τον καλύτερο βαθμό. Για τη Μαρία τα πράγματα ήταν ανάποδα, τα Αγγλικά πήγαν καλύτερα. Έτσι κι αλλιώς στην αίτηση είχαμε ζητήσει συναπόσπαση: ή και οι δυο ή κανένας.

Απόσπαση στη Γερμανία

Όταν άρχισα να δουλεύω σαν αναπληρωτής, άλλαξα διάφορα σχολεία στην Πελοπόννησο. Εκεί, είτε γιατί αναπληρωτής ήμουνα, τα των μονίμων δεν μ' ενδιέφεραν (σιγά, για όλα έψαχνα) είτε γιατί στο νότο δεν το πολυσυνηθίζουνε, δεν έμαθα, δεν άκουσα, δεν είδα, για αποσπάσεις στο εξωτερικό. Όταν όμως διορίστηκα στο Διδυμότειχο, είχα έναν μαθητή που μόλις είχε επιστρέψει απ' το Λύκειο του Βούπερταλ όπου ήταν με τον πατέρα του που ήταν δάσκαλος και τώρα που γύρισε θα έδινε ειδικές εξετάσεις. Αλλά ενώ λέω παραπάνω πως για όλα έψαχνα, για το συγκεκριμένο δεν γύρεψα παραπάνω πληροφορίες.

Μόνιμος! (ολοκλήρωση)

Ξεκίνησα να γράφω τις αναμνήσεις μου από τα χρόνια που δούλευα αναπληρωτής. Στο πρώτο μέρος τα προκαταρκτικά, τότε που ψαχνόμουνα πώς και πού μπορώ να δουλέψω σαν αναπληρωτής ενώ στη συνέχεια κατά χρονιά εργασίας. Έγραψα για το 1990, το 1991, το 1992, το 1993 και το 1994 (σε πρώτη και δεύτερη και τρίτη συνέχεια) και το 1995. Μ' αυτά τέλειωσε η φάση αναπληρωτής κι άρχισε η φάση μόνιμος. Έγραψα πώς βρήκαμε το πού θα πάμε καθώς κι ένα γράμμα που έστειλα τότε στους συναδέλφους του παλιού μου σχολείου και συνέχισα με την πρώτη χρονιά στο Διδυμότειχο. Εκεί έμεινα συνολικά τρία χρόνια μέχρι το 1999 (και λέω να τα περιγράψω σήμερα εν συντομία) που πήρα μετάθεση για τη Β' Ανατολικής Αττικής που ήταν ήδη η Μαρία κι άρχισαν οι μικρομετακινήσεις στην περιοχή. Κάποια στιγμή πήγα με απόσπαση στη Γερμανία, άρχισα να γράφω τις εντυπώσεις μου από κει και σε μπλογκ κι όταν επέστρεψα και άλλα γράμματα απ' την Γερμανία δεν είχα να γράφω, άρχισα ετούτο δω.

Πρώτος χρόνος μόνιμος

Ξεκίνησα να γράφω τις αναμνήσεις μου από τα χρόνια που δούλευα αναπληρωτής. Στο πρώτο μέρος τα προκαταρκτικά, τότε που ψαχνόμουνα πώς και πού μπορώ να δουλέψω σαν αναπληρωτής ενώ στη συνέχεια κατά χρονιά εργασίας. Έγραψα για το 1990, το 1991, το 1992, το 1993 και το 1994 (σε πρώτη και δεύτερη και τρίτη συνέχεια) και το 1995. Μ' αυτά τέλειωσε η φάση αναπληρωτής κι άρχισε η φάση μόνιμος. Έγραψα πώς βρήκαμε το πού θα πάμε κι ένα γράμμα που έστειλα τότε στους συναδέλφους του παλιού μου σχολείου. Το γράμμα γράφτηκε στις 10 Σεπτέμβρη άρα πολύ νωρίς για να έχει την ιστορία ολόκληρης της πρώτης χρονιάς μόνιμου (ή μάλλον δόκιμου όπως είναι το τυπικό) καθηγητή. Ε, λέω να μην τ' αφήσω έτσι, να βάλω και μερικά ακόμα.

Διορισμένος

Ξεκίνησα να γράφω τις αναμνήσεις μου από τα χρόνια που δούλευα αναπληρωτής. Στο πρώτο μέρος τα προκαταρκτικά, τότε που ψαχνόμουνα πώς και πού μπορώ να δουλέψω σαν αναπληρωτής ενώ στη συνέχεια κατά χρονιά εργασίας. Έγραψα για το 1990, το 1991, το 1992, το 1993 και το 1994 (σε πρώτη και δεύτερη και τρίτη συνέχεια) και το 1995. Μ' αυτά τέλειωσε η φάση αναπληρωτής κι άρχισε η φάση μόνιμος. Έγραψα πώς βρήκαμε το πού θα πάμε και αντί για άλλο σήμερα, θα παραθέσω το γράμμα που έστειλα τότε στους συναδέλφους του Λυκείου Βουνάργου. Δεν ξέρω για τι σκάλιζα και έπεσα πάνω στο συγκεκριμένο κι έτσι είπα να το ρίξω στην τεμπελιά. Αντί να γράφω ό,τι θυμάμαι, να αντιγράψω αυτά που είχα γράψει τότε. Είναι και ένα δείγμα πώς έγραφα πριν από 21 χρόνια! Το γράμμα βλέπω πως γράφτηκε στις 10 Σεπτέμβρη του 1996 αν και δεν είχα βάλει ημερομηνία. Σ' αυτό φαίνεται πως εγώ είχα ήδη σπίτι και τηλέφωνο ενώ η Μαρία τίποτ' απ' τα δυο. Κι την επόμενε μέρα τα παιδιά ήδη θα πήγαιναν σχολείο κι έπρεπε να κανονίσουμε να μετακομίσουμε τα πράγματα απ' τον Πύργο. Στα επόμενα η συνέχεια

Διορισμός 1996

Ξεκίνησα να γράφω τις αναμνήσεις μου από τα χρόνια που δούλευα αναπληρωτής. Στο πρώτο μέρος τα προκαταρκτικά, τότε που ψαχνόμουνα πώς και πού μπορώ να δουλέψω σαν αναπληρωτής ενώ στη συνέχεια κατά χρονιά εργασίας. Έγραψα για το 1990, το 1991, το 1992, το 1993 και το 1994 (σε πρώτη και δεύτερη και τρίτη συνέχεια), το 1995. Το 1996 τα πράγματα άλλαξαν, διοριστήκαμε (και οι δυο) αλλά όχι ανέφελα. Το καλοκαίρι όλο μας έφαγε το άγχος τι θα γίνει. Θα διοριστεί ο ένας, ο άλλος, οι δυο, κανένας; Κι αν ναι πού και με τι όρους; Τον Αύγουστο η αγωνία έφτασε στο κατακόρυφο. Νύχτες χωρίς ύπνο, μέρες με εκνευρισμό.

Αναπληρωτής 1995

Ξεκίνησα να γράφω τις αναμνήσεις μου από τα χρόνια που δούλευα αναπληρωτής. Στο πρώτο μέρος τα προκαταρκτικά, τότε που ψαχνόμουνα πώς και πού μπορώ να δουλέψω σαν αναπληρωτής ενώ στη συνέχεια κατά χρονιά εργασίας. Έγραψα για το 1990, το 1991, το 1992, το 1993 και το 1994 (σε πρώτη και δεύτερη και τρίτη συνέχεια). Σειρά έχει το 1995.

Αναπληρωτής 1994, μέρος γ'

Ξεκίνησα να γράφω τις αναμνήσεις μου από τα χρόνια που δούλευα αναπληρωτής. Στο πρώτο μέρος τα προκαταρκτικά, τότε που ψαχνόμουνα πώς και πού μπορώ να δουλέψω σαν αναπληρωτής ενώ στη συνέχεια κατά χρονιά εργασίας. Έγραψα για το 1990, το 1991, το 1992, το 1993. Ξεκίνησα και με το 1994 αλλά επειδή ήταν μεγάλο έβαλα και δεύτερο μέρος, είχαμε κι ένα εμβόλιμο επεισόδιο σχετικό - άσχετο και φτάσαμε μέχρι την πρώτη του Δεκέμβρη, κι αυτή δεν την είδαμε ακριβώς. Μόνο το ξημέρωμά της είδαμε και τις σκέψεις με τις οποίες πήγαμε στη Διεύθυνση. Σήμερα λοιπόν η συνέχεια. Τι έγινε εκεί και πώς κύλησε η χρονιά.

Αναπληρωτής 1994, μέρος β'

Ξεκίνησα να γράφω τις αναμνήσεις μου από τα χρόνια που δούλευα αναπληρωτής. Στο πρώτο μέρος τα προκαταρκτικά, τότε που ψαχνόμουνα πώς και πού μπορώ να δουλέψω σαν αναπληρωτής ενώ στη συνέχεια κατά χρονιά εργασίας. Έγραψα για το 1990, το 1991, το 1992, το 1993. Ξεκίνησα δεν με το 1994 αλλά μόνο για τον μαύρο μας Σεπτέμβρη έγραψα και σταμάτησα εκεί που φάνηκε ν' ασπρίζει. Είπαμε η χρονιά ήταν μεγάλη και καθοριστική (από πολλές απόψεις).

Αναπληρωτής 1994

Ξεκίνησα να γράφω τις αναμνήσεις μου από τα χρόνια που δούλευα αναπληρωτής. Στο πρώτο μέρος τα προκαταρκτικά, τότε που ψαχνόμουνα πώς και πού μπορώ να δουλέψω σαν αναπληρωτής ενώ στη συνέχεια κατά χρονιά εργασίας. Έγραψα για το 1990, το 1991, το 1992, το 1993. Σειρά έχει το 1994, μια πολύ δύσκολη χρονιά που όμως στο τέλος βγήκε η καλύτερη από πολλές άλλες. Όταν ακούω για Μαύρο Σεπτέμβρη ο νους μου δεν πάει στο μακρινό 1972 (που ήμουνα και μικρός για να τα θυμάμαι) αλλά στο λιγότερο μακρινό 1994 και στο άγχος και την αγωνία εκείνων των ημερών που ακόμα δεν τις έχω ξεπεράσει.