Φαγητό για φοιτητές

Στα Γιάννενα ήμασταν τότε περίπου 3.000 φοιτητές. Κι όλοι αυτοί έπρεπε να φάμε. Εντάξει, κάποιοι έτρωγαν στο σπίτι τους ή σε εστιατόρια της πόλης (ελάχιστοι) αλλά οι περισσότεροι έτρωγαν στους χώρους μαζικής εστίασης των φοιτητών. Κι αυτοί ήταν δύο: η εστία που είχε εστιατόριο για όσους έμεναν εκεί κι η λέσχη (όπως λέγαμε κάποιες φορές), το εστιατόριο δηλαδή του πανεπιστημίου. Τυπικά, όταν είχες δικαίωμα να φας στην πρώτη δεν είχες δικαίωμα και για τη δεύτερη, ένας κανόνας που πολλές φορές παραβιαζόταν! Οπότε σήμερα θ' αναφέρω τις ομοιότητες και τις διαφορές των δυο εστιατορίων. Οι φωτογραφίες όλες είναι από την εστία, κάποια μέρα που δεν θυμάμαι τι είχε γίνει κι οι ουρά έφτανε μπροστά από το θυρωρείο, κατέβαινε τη σκάλα κι έστριβε για να φτάσει στον έλεγχο!

Λεωφορεία και μετακινήσεις

Η Στέλα Χασκίλ μπροστά σε λεωφορείο για Γιάννενα!

Οι μετακινήσεις μου από το χωριό στα Γιάννενα περιλάμβαναν λεωφορείο Πλαγιά - Μυτιλήνη, βαπόρι Μυτιλήνη - Πειραιά και λεωφορείο Αθήνα - Γιάννενα. Απ' τον Πειραιά μέχρι τον σταθμό του Κηφισού η μετακίνηση συνήθως ήταν με τον ηλεκτρικό μέχρι την Ομόνοια κι απ' τον Άγιο Κωνσταντίνο με λεωφορείο (αστικό) αλλά άλλες φορές έμενα στη θεία μου ή όπου αλλού. Το αεροπλάνο ήταν πολυτέλεια, το χρησιμοποίησα την πρώτη φορά που ανέβηκα με τον πατέρα μου (κι ήταν η πρώτη μου φορά που έμπαινα σε αεροπλάνο) κι άλλη μια που είχα κλείσει από Μυτιλήνη για Αθήνα με το δεύτερο, αλλά λόγω καιρού δεν πέταξε ούτ' αυτό ούτε το προηγούμενο. Ήρθε ένα καθυστερημένο από Θεσσαλονίκη και μπήκα σ' αυτό και πήγα μέσω Θεσσαλονίκης στα Γιάννενα (έδινα μάθημα γι' αυτό και μ' έκοφτε). Κι αφού για το κομμάτι μέχρι Αθήνα έχω πει παλιότερα, σήμερα θ' ασχοληθώ με τα υπεραστικά λεωφορεία για μέχρις την πόλη της φοιτητικής ζωής αλλά και με τα λεωφορεία της πόλης, το αστικό ΚΤΕΛ Ιωαννίνων.

Μαθήματα και πρόγραμμα σπουδών

Όπως έλεγα σε προηγούμενη αφήγηση, όταν πήγα εγώ, στο μαθηματικό τμήμα υπήρχαν 26 μαθήματα. Κάποια μαθήματα ήταν υποχρεωτικά (τα πρώτα 14) ενώ τα άλλα με επιλογή. Όμως αφενός μεν αυτά ήταν τα παλιά των ετών κάπως προσαρμοσμένα, δεν ήταν ενταγμένα κανονικά στο καινούριο σύστημα σπουδών των εξαμήνων άρα χρειαζόταν να φτιαχτεί ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα κι αφετέρου υπήρχαν και μαθήματα που δεν ήταν επίσημα στο πρόγραμμα. Τέτοια ήταν η γυμναστική κι οι ξένες γλώσσες. Απ' αυτές τις τελευταίες (δεν θυμάμαι ποιες και πόσες υπήρχαν) μπορούσες να παρακολουθήσεις όποια ήθελες, έδινες εξετάσεις κανονικά αλλά ήταν τελείως προαιρετικό το αν θα το κάνεις ή όχι. Εγώ θυμάμαι πως είχα γραφτεί στ' Αγγλικά, είχα πάει σε δυο τρία μαθήματα και δεν ξαναφάνηκα, χωρίς να υπάρχει κάποια επίπτωση.

Καταρράκτης Πέτρας

Ωραία φωτογραφία καταρράκτη (κατά τη γνώμη μου) που δεν έχω ξαναβάλει, αλλά πού βρίσκεται και πώς προέκυψε; Για να μην υπάρχει αγωνία πού βρίσκεται το λέω στα γρήγορα εδώ και αναλυτικά παρακάτω: Είναι έξω από την Αλίαρτο, και τον έμαθα από σπόντα. Αλλά με εντυπωσίασε κι έτσι είπα να τον παρουσιάσω. Αλλά ας πιάσουμε την ιστορία απ' την αρχή στο πώς έγινε και βρέθηκα από κει. Αφορμή ο γιος μου κι αιτία η κόρη μου.  Το προπερασμένο Σάββατο μας πρότεινε η Ειρήνη να πάμε να φάμε σε μια ταβέρνα στα νότια προάστια. Αλλά κατά τις 4 μας λέει γιατί θα πήγαινε για καρτ μεσημεριάτικα. Ε, κανένα πρόβλημα, πάμε. Φτάνουμε εμείς λίγο πιο νωρίς και  βλέπουμε πως η ταβέρνα έχει αλλάξει κι έχει γίνει ρέστο(!) πιο μοντέρνο πράγμα. Ε, αφού εκεί έχουμε πει, μπαίνουμε καθόμαστε. Είμαστε απέναντι με τη Μαρία, αυτή βλέπει προς την πόρτα κι εγώ προς την αίθουσα. Κάποια στιγμή μου λέει πως ήρθε η Ειρήνη και της εξετάζουν τα διαπιστευτήρια 😀 (δηλαδή το πιστοποιητικό). Ξαφνικά βγάζει μια κραυγή. Τη ρωτάω τι συμβαίνει, α, κάποιον γνωστό είδα, μου λέει, εγώ δεν γυρίζω να δω ποιος είν' ο γνωστός της και συνεχίζω να κάθομαι και να μελετώ το μενού. Κι έρχεται η Ειρήνη στο τραπέζι κι από πίσω της ένας ψηλός: ο Δημήτρης

Ένα εξάμηνο που κράτησ' ένα χρόνο

Κανονικά, εξάμηνο σημαίνει έξι μήνες. Στα σπουδαστικά όμως πράγματα υπάρχουν κάποιες διαφορές. Έτσι κι αλλιώς το διδακτικό έτος κρατάει λιγότερο, κάπου 9 (ίσως και κάτι) άρα το εξάμηνο σαν μέρος του διδακτικού έτους θάταν 4,5 μήνες. Απ' τους οποίους κάποιοι είναι μήνες εξετάσεων. Άρα περίπου τρίμηνο είναι το καθένα. Μέσα Οκτώβρη (κι αν), Νοέμβρης, Δεκέμβρης, Γενάρης και το Φλεβάρη εξετάσεις. Αυτό το λέμε χειμερινό αφού πιάνει όλους τους μήνες του χειμώνα. Και μέσα Φλεβάρη (αν), Μάρτης, Απρίλης, Μάης και τον Ιούνη εξετάσεις, είναι το εαρινό. Το θέρος είναι διακοπές, και το μισό φθινόπωρο τρώγεται με τις εξετάσεις των άλλων εξαμήνων. Έτσι έχουν τα πράγματα σήμερα και κάπως έτσι έπρεπε να είναι πάντα. Κι όμως. Το δεύτερο εξάμηνο το δικό μου (και των λοιπών εισαχθέντων το 1977 στη Φυσικομαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων) ενώ ξεκίνησε όπως προβλεπόταν το Φλεβάρη του 78, ολοκληρώθηκε (με τις εξετάσεις πρώτης περιόδου) τον Φλεβάρη του 79. Πράγμα που έφερε κι άλλα παράξενα.

Πρωτοετής φοιτητής

Στα Γιάννενα ήμουν από πολύ νωρίς, γύρω στις Οκτώβρη έφτασα οπότε με το που ξεκίνησαν οι εγγραφές πήγα και γράφτηκα Και παρόλο που ήμουν ανήλικος (τότε η ενηλικίωση γινόταν στα 21) κανείς δεν είχε αντίρρηση στην ολοκλήρωση των σχετικών διαδικασιών (ακόμα και τραπεζικό λογαριασμό είχα στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο με μόνο το όνομά μου και ειδική σφραγίδα "ιδίω καμάτω" ώστε να μπορώ να παίρνω λεφτά παρότι ανήλικος. Βέβαια, καθόλου με δικό μου κάματο, με τον κόπο μου, δεν ήταν βγαλμένα τα λεφτά, απ' τους γονείς μου ήταν, αλλά έτσι λειτουργούσε το σύστημα). Γράφτηκα, πήρα το βιβλιάριο που το επικύρωνε επίσημα, πήρα και το πάσο (το δελτίο φοιτητικού εισιτηρίου δηλαδή) κι έκανα αίτηση στην εστία.

Πανεπιστημιούπολη

Περί πανεπιστημίου μέρος τελευταίο για να τελειώνουμε με τα κτιριολογικά. Όπως έλεγα στο προηγούμενο, το πανεπιστήμιο την εποχή που πήγα εγώ ήταν μοιρασμένο σε πολλά και διάφορα σημεία της πόλης. Κάτι καθόλου καλό αφού κάθε σύγχρονο πανεπιστήμιο που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να έχει και μια πανεπιστημιούπολη γύρω του. Να είναι δηλαδή μαζεμένο σ' ένα μέρος και γύρω του να έχει τις απαραίτητες εγκαταστάσεις για τους φοιτητές του (εργαστήρια, νοσοκομεία, εστίες, χώρους άθλησης κλπ). Οπότε και για το πανεπιστήμιο Ιωαννίνων είχε από πολύ νωρίς βρεθεί χώρος για την δημιουργία πανεπιστημιούπολης.

Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων

Η πινακίδα στην κύρια είσοδο του κτιρίου της Δόμπολη Είναι φιλοτεχνημένη απ' τον γλύπτη Παύλο Βρέλλη.

Το πανεπιστήμιο Ιωαννίνων είναι σχετικά καινούριο πανεπιστήμιο. Μετράει λίγο παραπάνω από 50 χρόνια ζωής. Ξεκίνησε τα μέσα της δεκαετίας του 60 με τη φιλοσοφική σαν τμήμα της Θεσσαλονίκης και ακολούθησε το μαθηματικό στο ίδιο μοτίβο. Το 70 ιδρύεται ως Πανεπιστήμιο με δυο σχολές τη Φιλοσοφική (με ένα τμήμα που στο 3 έτος χωρίζεται σε ειδικότητες) και τη Φυσικομαθηματική με δυο τμήματα: το μαθηματικό και το φυσικό. Το 77 που πάω εγώ έχει μόλις προστεθεί άλλο ένα τμήμα, το χημικό και μια σχολή η Ιατρική (πρώτη φορά φοιτητές τους μπαίνουν μαζί με μένα). Κι όλ' αυτά χρειάζονται χώρους για να στεγαστούν. Όταν πήγα εγώ στα Γιάννενα το πανεπιστήμιο στεγαζόταν σε 3 κτίρια που απείχαν αρκετά μεταξύ τους και με την ίδρυση της Ιατρικής προστέθηκαν κι άλλα.

Ιστορία ενός ακορτνεόν

Έβαλα προχτές αυτήν τη φωτογραφία όπου πρωταγωνιστεί ένα ακορντεόν. Κι άρχισα να σκέφτομαι τη μακριά του ιστορία. Γράφοντας για τις εκδρομές που είχαμε κάνει όταν ήμασταν μικροί είχα γράψει "Να αναφέρω και κάποιες εκδρομές που γινόντουσαν με γκαζολίνα (= μικρό ντιζελοκίνητο καΐκι). Συνήθως στο Τάρτι. Μια απ' αυτές, ήταν με το θείο Φώτη πάλι. Εκεί η Τζένη μας έπαιξε κι ακορντεόν που μάθαινε τότε και τόχαν κουβαλήσει απ' την Αυστραλία. Στην επιστροφή το άφησε σε μένα, αλλά δεν έμαθα να παίζω". Η ξαδέρφη μου η Τζένη είναι λίγο πιο μικρή από μένα και στην Αυστραλία είχε αρχίσει να μαθαίνει ακορντεόν. Της είχαν αγοράσει αυτό της φωτογραφίας που δεν είναι παιδικό. Δεν φαίνεται το μέγεθος, αλλά είναι με 48 μπάσα, τα πέντε πλήκτρα στη μέση για αλλαγή περιοχής δείχνουν πως είναι ένα μεσαίο όργανο.

Η ζωή στην εστία

Πόζα με40 τόνους μαγκιά κι από πίσω ο Ανέστης με μουτζώνει, αλλά εκείνη την ώρα δεν τον πήρα χαμπάρι. Αργότερα κατέστρεψα το αρνητικό!

Εστία μέρος 3 αλλά βλέπω να υπάρχουν μεγάλες προσδοκίες από παλιούς συμφοιτητές που τους κοινοποιώ τα γραφόμενά μου μέσω ΦΒ κι έτσι τρομάζω αν θα μπορέσω να ανταποκριθώ στις προσδοκίες τους. Αλλά θα το προσπαθήσω. Κι ό,τι ξεχάσω ελπίζω να μου το θυμίσουν στα σχόλιά τους οπότε θα το συμπληρώσω. Αφού περιέγραψα το χώρο σήμερα λέω να μιλήσω για τον τρόπο (αν και, πάλι θα πρέπει ν' αναφερθώ στο χώρο σε κάποια σημεία). Για το πώς πέρναγε η μέρα μας εκεί. Αλλά για το φαγητό ακόμα μιας και λέω να το βάλω συνολικά με το φαΐ στη λέσχη. Ε, άμα μιλάς για μάσα να μην μένεις με τη μπουκιά στο στόμα και περιμένεις τα υπόλοιπα 😀

Τα δωμάτια της εστίας

Άρχισα να γράφω προχτές για την φοιτητική εστία που έμεινα τα πρώτα δυο χρόνια που ήμουνα φοιτητής. Όπως είπα τα δωμάτια ήταν σε πτέρυγες με αντικριστά τα δωμάτια σ' έναν μακρύ διάδρομο. Αλλά πώς ήταν μέσα τα δωμάτια; Ε, αυτό θα προσπαθήσω να δείξω σήμερα. Θα ξεκινήσω από τα κοινά στοιχεία και μετά θα μιλήσουμε για διαφοροποιήσεις (γιατί υπήρχαν και τέτοιες). Να ξαναπώ πως οι τουαλέτες ήταν 4 κοινές για όλους στο τέλος του κάθε διαδρόμου. Επίσης να πω πως όλα τα δωμάτια είχαν πρόσβαση προς τα έξω, αυτά που ήταν στους ορόφους με μπαλκόνι (κοινό για όλα τα δωμάτια που έβλεπαν από εκείνη τη μεριά) κι αυτά που ήταν ένα με το έδαφος μπορούσες να βγεις έξω (και να πας βόλτα στους απέναντι, αν ήσουν στην εσωτερική αυλή).

Η Εστία

Βρέθηκα λοιπόν να μένω στην εστία. Προσωρινά στην αρχή κι όταν έγινε η επίσημη επιλογή κανονικά και με τον νόμο. Η επιλογή γινόταν με βάση το οικογενειακό εισόδημα. Ο πατέρας μου δήλωνε τότε έσοδα 69.000 δραχμές στην εφορία και με βάση αυτό ήμουν απ' αυτούς που πήραν δωμάτιο τις δυο  πρώτες χρονιές. Μετά μπήκε σαν κριτήριο το κατά κεφαλή οικογενειακό εισόδημα. Εμείς τρία άτομο από 23.000 λοιπόν. Πού να φτάσω εγώ που το όριο για τα αγόρια ήταν οι 278 δραχμές (ή κάπου εκεί - για τα κορίτσια ήταν ακόμα χαμηλότερο). Το πώς γινόταν αυτό, είναι άλλη ιστορία. Αντί να λέμε για τις κομπίνες με το εισόδημα ας πούμε για την εστία καθαυτή.

Χρόνια στα βαπόρια

Δεν υπάρχει νησιώτης που να μην έχει μετακινηθεί με πλοίο. Κι εγώ την παράδοση αυτή την τηρώ καλά. Έχω ξαναγράψει κομμάτια για τέτοιες μετακινήσεις μου παλιά, σήμερα θα επικεντρωθώ βασικά στην φοιτητική περίοδο. Τότε που την πρώτη χρονιά έκανα το Μυτιλήνη - Γιάννενα και επιστροφή πέντε συνολικά φορές (συν μια το καλοκαίρι για φροντιστήριο και εξετάσεις έξι), και τα επόμενα χρόνια τρεις. Μετά τα Γιάννενα μια φορά το χρόνο τουλάχιστον, σπάνια και δεύτερη αλλά από εμπειρίες δόξα τω θεώ. Κι αν έγραφα το 2013 για τις ιστορίες με τα καράβια μας, τα χρόνια που πέρασαν από τότε μόνο χειροτέρεψαν την κατάσταση αντί να την βελτιώσουν.

Τα κομματικά μου

Είναι γνωστό στους περισσότερους η πολιτική μου θέση και άποψη. Αλλά κάπου έχει την αξία της κι η ιστορική αναδρομή. Κι η ιστορία ξεκινάει από πολύ παλιά. Από τα μικρά μου χρόνια. Η πρώτη λέξη που έμαθα να διαβάζω και να γράφω ήταν ΕΔΑ. Πήγαινα στο καφενείο που πήγαινε ο πατέρας μου ή ο παππούς μου και μ' έβαζαν να το γράφω στη πλάκα (με το κοντύλι) που σημείωναν τους πόντους από τα χαρτιά. Αλλά εκτός από το να γράφω αυτά τα γράμματα εκτός από να τα διαβάζω τι σήμαιναν αυτά τα τρία γράμματα; Τόχα μάθε κι αυτό. Όχι το Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά. Αυτό δεν έλεγε κάτι. Αλλά το περιεχόμενο, το μήνυμα. "Να τρων σοκολάτες και τα φτωχά τα μωρά" (μωρά στο χωριό λέμε τα παιδιά, σε όποια ηλικία). Δηλαδή ίσες δυνατότητες για όλους, μ' ένα τρόπο κατανοητό για την τότε ηλικία μου. Θυμάμαι και μια συγκέντρωση της ΕΔΑ σ' ένα καφενείο! Κι ύστερα ήρθε η χούντα.