Όπως έγραφα τις προάλλες, το 2008 κάναμε ένα ταξίδι προς Γερμανία κι από κει επισκεφτήκαμε πόλεις σε άλλες χώρες, ενώ στην επιστροφή γυρίσαμε οδικά μέσω Βαλκανίων (αλλά χωρίς στάση στα Βαλκάνια εκείνη τη φορά). Την περιγραφή για το ταξίδι το ίδιο την ολοκλήρωσα σε μια ανάρτηση, αλλά όπως υποσχέθηκα παρουσιάζω φωτογραφίες απ' τις επισκέψεις αυτές. Τελευταία στάση (και τελευταίο Β - αν και περάσαμε κι από έν' ακόμα, το Βελιγράδι, αλλά δεν σταματήσαμε). Την επόμενη μέρα είχαμε στόχο να βραδιαστούμε στη Σαλονίκη - και το πετύχαμε.
Η πρώτη έκπληξη μας περίμενε με το που μπήκαμε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου και πήγαμε ν' ανοίξουμε την τηλεόραση. Επώνυμο καλωσόρισμα! Δεν μούχε τύχει μέχρι τότε αλλά και στα επόμενα ταξίδια μου μια φορά ακόμα το είδα (αλλά δεν πρόλαβα να το φωτογραφίσω)!
Βγαίνουμε στην πόλη και συναντάμε αυτήν την πινακίδα που δεν την έχουμε στην Ελλάδα. Επιτρέπεται το παρκάρισμα αλλά το αυτοκίνητο πρέπει να είναι το μισό πάνω στο πεζοδρόμιο. Εδώ κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν υπάρχει αλλά αν κάπου γίνεται σηκώνει πρόστιμο (άσχετα αν σε μερικά μέρη, όπως στη γειτονιά μου, πολλοί το κάνουν στην πράξη ώστε και τα αυτοκίνητα να παρκάρουν και οι πεζοί να κυκλοφορούν και τα άλλα αυτοκίνητα να μπορούν να περνάνε χωρίς πρόβλημα).
Αποφασίζουμε να ξεκινήσουμε τη βόλτα μας απ' το κάστρο της Βούδας. Μπαίνοντας μια πομπή από ανθρώπους από το παρελθόν (για την ακρίβεια ντυμένους όπως παλιά).
Με παντιέρες και κυνηγετικά γεράκια (δεν είχα ξαναδεί)
με αμαξάκια
που στήσανε να ψήσουν και το γουρουνάκι τους!
Φτάσαμε στον προμαχώνα των ψαράδων
απ' όπου η θέα προς την πόλη (κυρίως την Πέστη) - και το σύμβολό της, το κοινοβούλιο - είναι καταπληκτική.
Η εκκλησία του Ματθαίου (Ματθία) ή «της Κυράς» που η σκεπή της μοιάζει με του Αγίου Στεφάνου της Βιέννης. Να σημειώσω πως ο Ματθίας δεν είν' αυτός που ξέρουμε στην Ελλάδα, ο ευαγγελιστής. Πρόκειται για τον βασιλιά Ματθία Κορβίνο η Ματθία Ι.
Είδαμε από μακριά
αλλά κι από κοντά την Αλυσιδωτή γέφυρα (άλλο ένα σημείο αναγνώρισης της πόλης)
Την διασχίσαμε και απολαύσαμε το Δούναβη σ' όλο του το μεγαλείο
ενώ στο βάθος φαινόταν το νησί της Μαργαρίτας.
Βγαίνοντας απ' τη γέφυρα είδαμε το πρώην παλάτι που έχει γίνει ξενοδοχείο σήμερα,
Ενώ είδαμε και το κάστρο της Βούδας από μακριά.
Τελειώνοντας τη βόλτα μας απολαύσαμε το καφεδάκι μας και μας έφεραν ΚΑΙ νερό. Σε σφηνάκι, αλλά υπήρχε!
Την άλλη μέρα το πρωί (αλλά πολύ πρωί, κατά τις 6) παίρνουμε το δρόμο για Θεσσαλονίκη. Περνάμε σχετικά εύκολα τα σύνορα με τη Σερβία (ένα δύσκολο συνήθως κομμάτι, αλλά μάλλον ήταν νωρίς ακόμα), ο δρόμος μέχρι Νόβισαντ τότε ήταν με μια λουρίδα ανά κατεύθυνση και με όριο τα 50 οπότε πάμε αργά, μπαίνουμε στο Βελιγράδι (δεν υπήρχε ο περιφερειακός - που δεν ξέρω κι αν έχει ολοκληρωθεί, έχω κάμποσα χρόνια να περάσω) και μπαίνουμε στον αυτοκινητόδρομο για Νις. Σταματάμε σ' ένα βενζινάδικο της ΕΚΟ με Olympus Plaza μέσα (ναι, οι ελληνικές εταιρίες είναι και στη Σερβία). Να φάμε κάτι παιδιά; Μπα νωρίς είν' ακόμα αργότερα. Παρακάτω άλλοι παρόμοιοι σταθμοί, όχι αργότερα. Βγαίνουμε απ' τον αυτοκινητόδρομο (ξαναλέω πως μιλάμε για το 2008 και τότε δεν υπήρχε αυτοκινητόδρομος μέχρι τα σύνορα), προχωράμε και κάπου αρχίζει να πεινάει το πλήθος. Εντάξει, σε επόμενο σταθμό θα κάνουμε στάση για φαγητό.
 |
| Τράμπαντ. Το παλιό ανατολικογερμανικό αυτοκίνητο (που στο Βερολίνο είναι τουριστικό αξιοθέατο) |
Προχωράμε και προχωράμε και σταθμό καυσίμων με φαγητό δεν βρίσκουμε. Μόνο κάτι βενζινάδικα της κακιάς ώρας. Ρωτάμε για μαγαζί για φαΐ (σε τι γλώσσα μη ρωτάτε) κάπου καταλαβαίνουμε πως στο χωριό έχει, αλλά θα πρέπει να περιμένουμε αρκετά γιατί τέτοια ώρα είναι κλειστά. Και τώρα τι τρώμε; Είχαμε κάτι κονσέρβες που δεν τις είχαμε χρειαστεί μέχρι τότε. Σταματάω σε μια άκρη, κατεβαίνουμε και στρώνουμε τραπέζι στ' αυτοκίνητο. Γλείψαμε ό,τι είχαμε και δεν είχαμε. Για ψωμί τα μπριός πούχαμε πάρει στα σύνορα Αυστρίας - Ουγγαρίας. Γλυκό ξεγλυκό, τι να κάνουμε συνόδεψέ τα ντολμαδάκια και τους γίγαντες κι άλλα τέτοια. Μέχρι κι η Ειρήνη έφαγε από φαγητά που συνήθως δεν τρώει.
Με γεμάτες τις κοιλιές μας συνεχίσαμε το δρόμο μας, περάσαμε τα σύνορα με το ανώνυμο κράτος τότε (σήμερα Βόρεια Μακεδονία) βρήκαμε αυτοκινητόδρομο για κάποια χιλιόμετρα (και σταθμούς αυτοκινήτων με φαγητό, αλλά το είχαμε λύσει το θέμα μας) μετά πέσαμε σε έργα (κυρίως συντήρηση γεφυρών που περνάγαμε πότε εμείς πότε οι άλλοι) και κάποια στιγμή οι ρόδες μας άγγιξαν και ελληνική άσφαλτο (εννοείται όχι αυτοκινητόδρομο, - ακόμα δεν υπάρχει απ' τους Ευζώνους μέχρι τη Θεσσαλονίκη) και φτάσαμε στην ώρα μας να προλάβουμε το τρένο μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Απόψεις; Ιδέες; Αντιρρήσεις; Παραλλαγές;
Όλα ευπρόσδεκτα.