Και με μηχανάκι

Τέλη της δεκαετίας του 70, η θεία μου η Ελένη απέκτησε ένα μοτοποδήλατο. Από αυτά που έπαιρναν μπρος με πετάλι. Το πήρα μια βόλτα, έγδαρα λίγο με το πόδι μου μια μάντρα, ενδιαφέρον το βρήκα. Μ' άρεσε. Τον επόμενο χρόνο πήρε ένα παρόμοιο αλλά μεταχειρισμένο η κόρη της. Το κράτησε κάποιο διάστημα αλλά αποφάσισε να το αλλάξει μ' ένα παπάκι Χόντα. Οπότε αποφάσισα και αγόρασα εγώ το παλιό της. Κι έτσι, το 1981 με βρίσκει ιδιοκτήτη μηχανοκίνητου! 17 ή 18 χιλιάδες δραχμές η τιμή του. Το μετέφερα στα Γιάννενα και κυκλοφορούσαμε με τη Μαρία. Όταν πέφταμε σε ανηφόρα (και τα Γιάννενα έχουν κι απ' αυτές) βοηθούσαν και τα πετάλια και κάτι γινότανε.

Το καλοκαίρι που το πήγα στο χωριό η μάνα μου το είδε και της ήρθε κάπως. Ήτανε μικρό και μου πρότεινε να πάρω κάτι πιο μεγάλο, στιλ βέσπα. Εγώ αντιπρότεινα ένα Μοτογκούτσι 350άρι που πούλαγε ο Τάκης, συμφωνήσαμε σε όλα αλλά τελικά η χρηματοδότηση δεν ήρθε κι έμεινα με το μοτοποδήλατο.

Ζόρι ήτανε σίγουρα, αλλά το Φλεβάρη του 83 μου δόθηκε η ευκαιρία να το αλλάξω. Στο εστιατόριο του πανεπιστημίου εκτός από τους ταχτικούς εργαζόμενους δούλευαν και κάποιοι φοιτητές. 24 τον αριθμό. Απ' αυτούς 2 στην αποθήκη που δούλευαν οχτάωρο κι οι υπόλοιποι σε δυο τετράωρες βάρδιες, μεσημέρι και βράδυ, την ώρα που σερβιριζόταν το φαγητό,  12 και 10 άτομα αντίστοιχα. Επικουρική εργασία, να μεταφέρουμε καμιά λαμαρίνα με φέτα κομμένη ή ψωμί ή να επιβλέπουμε το τι έπαιρνε ο καθένας και τέτοια. Η κάθε ομάδα δούλευε 20 μέρες, οι δυο της αποθήκες έπαιρναν κάπου 500 δρχ τη μέρα ενώ οι υπόλοιποι τα μισά. Για το ποιοι θα δουλέψουν κάθε φορά γινόταν κλήρωση κι αν ήσουνα τυχερός δούλευες.

Εκείνον το Φλεβάρη του 83 ήταν ο τελευταίος που θα ήμουνα στα Γιάννενα. Είχα ήδη περάσει 24 μαθήματα (26 ήταν όλα), θα έδινα προς το τέλος ένα ακόμα (Αριθμητική Ανάλυση ΙΙ) που το είχα σίγουρο (τελικά το πέρασα με 8, μεγάλος βαθμός για την εποχή εκείνη) και είχα ένα ακόμα (Απειροστικός Λογισμός ΙΙα) που όμως το είχα δώσει ήδη εφτά φορές οπότε δεν είχε νόημα να σκοτίζομαι ιδιαίτερα μ' αυτό (για την ιστορία, το έδωσα για όγδοη φορά εκείνες τις μέρες και το πέρασα με 9, το μοναδικό μου εννιάρι που πήρα - και το μεγαλύτερο βεβαίως). Ήδη είχα κόψει και την αναβολή κι ήμουνα χαλαρός. Στο νου μου ήταν να πάρω κι εγώ ένα παπί, αλλά επειδή λεφτά δεν υπήρχαν μόνο στο νου μου έμενε. Αλλά μιας και ήμουνα χαλαρός αποφάσισα να βάλω υποψηφιότητα μπας και δουλέψω στο εστιατόρια για τελευταία φορά.

Ω του θαύματος. Είχαμε πάει στην κλήρωση μαζί με τη Μαρία και βλέπουμε πως είμαστε 24 υποψήφιοι για 24 θέσεις! Λόγω εξεταστικής του Φλεβάρη, δεν υπήρχε κόσμος (άλλες φορές ήμασταν πάνω από 80 - 100 άτομα τη φορά). Έτσι δεν γίνεται καμιά κλήρωση, δυο μόνο θέλαμε αποθήκη (είπαμε εγώ ήμουν χαλαρός από διάβασμα) οπότε δουλεύω εκεί, δουλεύει κι η Μαρία το μεσημέρι και βγάζουμε ξαφνικά ένα καλό ποσό. Δίνω και το μοτοποδήλατο που είχα στα λεφτά που το πήρα, είχαμε και κάτι λίγα ήδη κι αγοράζω (με λεφτά και των δύο) ένα παπί Χόντα κι εγώ. 50άρι, δύσκολα να κυκλοφορούσαν πιο μεγάλα παπιά τότε.

Το προηγούμενο μοτοποδήλατο είχε κακό τέλος. Ήθελε φτιάξιμο το φρένο του κι ο Νίκος που το πήρε δεν πήγε να το φτιάξει κι έτσι χτύπησε άσχημα έσπασε πόδι και τραβήχτηκε άσχημα.

Το παπί τ' αγόρασα στα Γιάννενα απ' τα οποία σύντομα θα έφευγα. Το μηχανάκι ήθελε στρώσιμο για να γίνει και το πρώτο σέρβις στα 1000 χιλιόμετρα. Σε κανονικές συνθήκες αυτό θα γινόταν σε κάνα μήνα και βάλε που όμως δεν τον είχα. Έτσι, καβάλαγα το μηχανάκι κι έφευγα να γράψω χιλιόμετρα. Φλεβάρης στα Γιάννενα σημαίνει κρύο και χιόνια. Ε, τι να κάνουμε, ντυνόμουνα καλά και δρόμο.

Αλλά το μηχανάκι αυτό έχει μεγάλη ιστορία. Μέχρι και μεροκάματο έβγαλε, οπότε αρκετά για σήμερα. Η συνέχεια στο επόμενο!