Λουξεμβούργο 2005

Όπως έγραφα τις προάλλες, το 2005 κάναμε ένα οδικό ταξίδι στις Βρυξέλλες κι από κει επισκεφτήκαμε διάφορες πόλεις σε άλλες χώρες, πέρ' απ' το Βέλγιο. Την περιγραφή για το ταξίδι το ίδιο την ολοκλήρωσα, αλλά όπως υποσχέθηκα παρουσιάζω φωτογραφίες απ' τις επισκέψεις αυτές. Για σήμερα Λουξεμβούργο. Που πήγαμε το Μ. Σάββατο του 2005. 30 Απρίλη. Με τη Πρωτομαγιά να πέφτει Κυριακή. Κι οι τεμπέληδες οι ευρωπαίοι να την μεταφέρουν την αργία για τη Δευτέρα και νάχουν τριήμερο. Κι έτσι οι δρόμοι να είναι πήχτρα, όλοι φεύγανε.

Προχωράμε αργά μέχρι εκεί κάπου που ο δρόμος των Βρυξελλών συναντάει αυτόν της Λιέγης, νάσου λεφούσι τα τροχόσπιτα. Αυτοκινούμενα συνήθως αλλά και ρυμουλκούμενα. Ερχόντουσαν από Ολλανδία μεριά (έτσι δείχναν οι πινακίδες τους).

Και ξαφνικά ανάπαυσις. Πλήρης ακινητοποίηση. Ούτε πόντο. Ενώ μέχρι τότε προχωράγαμε αργά, κάναμε χαβαλέ με το πίσω ή το δίπλα αυτοκίνητο κλπ, εκεί τέλος. Αφού περιμένουμε λίγο αρχίζουμε και κατεβαίνουμε απ' τ' αυτοκίνητα. Χαβαλές κι έτσι, άμα δεν μπορείς να το αποφύγεις, χαλάρωσε να το απολαύσεις. Οι δυο λουρίδες είχαν γίνει μία, αλλά κι αυτή δεν πήγαινε καθόλου. Αλλά ούτε απ' την απέναντι βλέπαμε να περνάει τίποτα. Κάτσαμε πάνω από δίωρο εκεί. Ξαφνικά βλέπουμε κάτι να περνάει απ' την άλλη κι αρχίζουμε και προχωράμε κι εμείς αργά. Δηλαδή με περίπου 50 χλμ την ώρα. Και προχωράμε συνέχεια. Δεν ξανασταματήσαμε, τέλειωσε το στένεμα και συνεχίσαμε άνετα. Τι είχε γίνει; Δεν το μάθαμε.

Φτάνουμε στο Λουξεμβούργο (την πόλη και πρωτεύουσα του ομώνυμου κράτους). Λέμε ν' αφήσουμε κάπου τ' αυτοκίνητα (ήμασταν δυο αυτοκίνητα γιατί μας είχαν συνοδέψει κι οι οικοδεσπότες μας που δεν δούλευαν εκείνη τη μέρα). Βλέπουμε ένα μεγάλο πάρκινγκ. Πάμε να βγάλουμε χαρτάκι να πληρώσουμε, δεν δούλευε. Είναι αργία κι είναι δωρεάν μας εξήγησε κάποιος ντόπιος. Πολύ μας άρεσε. (Το ίδιο έγινε και φέτος τις απόκριες στην Καλαμάτα). Κι όχι μόνο αυτό, αλλά υπήρχε κι ένα λεωφορειάκι που μετέφερε τον κόσμο που πάρκαρε εκεί προς και από το κέντρο της πόλης (και δωρεάν). Έξοχα.

Στο κέντρο κόσμος και ντουνιάς. Το Λουξεμβούργο έχει δυο πλατείες. Η μια, μπροστά απ' το δημαρχείο έχει μια εξέδρα που συνήθως έχει κάποιο μουσικό συγκρότημα. Ερασιτεχνικό ή όχι, αλλά με βάση πρόγραμμα. Είχε και τη μέρα εκείνη.

Στην άλλη πλατεία "έτυχε" κι είχε κάποιο πανηγύρι. Τα εισαγωγικά είναι γιατί όσες φορές πέρασα από κει (τρεις τέσσερις συνολικά) μόνο μια φορά την πέτυχα άδεια. Πάντα κάποια γιορτή θα υπήρχε. Και γιορτή σημαίνει μαγαζάκια με διάφορα συν φαγητό (τα διάφορα ανάλογα την εποχή).

Εκεί πιο πέρα είναι το παλάτι του Δούκα (ας πούμε του βασιλιά) του Λουξεμβούργου. Κυκλοφορούσαμε δίπλα χωρίς κανένας να παίρνει ιδιαίτερα μέτρα. Κι όπως δεν έχει και κήπους (τουλάχιστον απ' τη μεριά του δρόμου μπορούσες κυριολεκτικά να τ' ακουμπήσεις. Ξεχωρίζει από τους δυο σκοπούς που έχει μπροστά, τιμητική φρουρά ας πούμε.

Και διαπιστώσαμε πως και στο Λουξεμβούργο υπάρχουν κινητικά ανάπηροι. Και τους έχουν ειδικά λεωφορεία για να μεταφέρονται με τα καροτσάκια τους. Να πάρουν κι αυτοί μια τζούρα απ' τα πανηγύρια.

Εικόνες της πόλης. Ωραίο κτίριο αλλά δεν θυμάμαι τι είναι! Κι ο Γκούγκλης δεν βοηθάει, είναι πολλά που του μοιάζουνε. Ίσως κανένας φίλος που θα το δει 😀.

Λουλούδια στο παρτέρι του δέντρο. Πολύ το συνηθίζουν οι Βόρειοι. Και στις περισσότερες περιπτώσεις είναι λουλούδια που μπαίνουν κάθε λίγο. Μεγαλώνουν σε ειδικούς χώρους, φυτεύονται στους δρόμους και τις πλατείες, μένουν μέχρι να ξεραθούν και ν' αντικατασταθούν. Σπάνια ποτίζονται απ' τους ανθρώπους, φροντίζ' ο θεός γι' αυτά!

Την εποχή εκείνη το Λουξεμβούργο είχε την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης κι έτσι το γιόρταζε (κι αυτό) έχοντας βάλει ειδικές σημαίες στους κεντρικούς δρόμους. Τότε ήταν και το δημοψήφισμα για ενιαίο πανευρωπαϊκό σύνταγμα (όπου έγινε) κι έτσι υπήρχαν κι αφίσες για ναι ή όχι στο σύνταγμα.

>Μετά τη βόλτα στο κέντρο, κάναμε και μια περατζάδα απ' την κοιλάδα του Λουξεμβούργου.

Φεύγοντας, κάναμε κι ένα πέρασμα απ' τα κτίρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δεν είχαν και τίποτα το ιδιαίτερο. Καινούρια κτίρια, μοντέρνα, τι να πούνε.

Και τα σύνορα Λουξεμβούργου Βελγίου. Υπήρχαν ακόμα κάποια απομεινάρια απ' τους παλιούς σταθμούς ελέγχου (δηλαδή το στέγαστρο από πάνω, οι σταθμοί είχαν φύγει.