Το χωριό μου

Στο σάιτ του Συνδέσμου Πλωμαριτών Αττικής βρήκα μια δημοσίευση σχετικά με το χωριό μου κι είπα να το βάλω κι εδώ πέρα. Το κακό είναι πως δεν έχω φωτογραφίες από την περιοχή που περιγράφει.

Στο ναό της Υπαπαντής που αναφέρεται στο άρθρο, στη διάρκεια εργασιών επισκευής, βρέθηκαν κομμάτια από το ψηφιδωτό δάπεδο. Αφού έμειναν στον αέρα και στη βροχή κάμποσα χρόνια σκεπασμένα δήθεν μ' ένα νάιλον, η αρχαιολογική απάντησε πως δεν είναι αξιοποιήσιμα και τ' άφησε να σκεπαστούν ξανά.

Οι εργασίες δεν έχουν τελειώσει ακόμα :)

Φυλακές με υψηλή κερδοφορία

Το επόμενο κομμάτι είναι από το περιοδικό Σχεδία. Για τη Σχεδία έχω ξαναγράψει. Είναι ένα περιοδικό δρόμου (το μόνο στην Ελλάδα). Και για όποιον δεν ξέρει τι πάει να πει "περιοδικό δρόμου" είναι ένα περιοδικό που πουλιέται στο δρόμο μόνο από πωλητές (άντε και με συνδρομές). Όχι σε περίπτερα, όχι από πρακτορεία. Και τα μισά λεφτά απ' την πώληση πάνε στο πωλητή, που είναι κάποιος άστεγος. Το καλό είναι πως το περιοδικό είναι πολύ αξιόλογο κι έχει εξαιρετικά ενδιαφέροντα άρθρα. Το κακό (γιατί αυτά πάνε μαζί :( ) είναι πως η ύλη του δεν είναι διαθέσιμη στο διαδίκτυο. Έτσι, δεν μπορεί να την διαβάσει όποιος δεν έχει αγοράσει το περιοδικό. Έχουν αρχίσει ν' ανεβάζουν ύλη απ' τα παλιά τεύχη, αλλά μέχρι να φτάσουμε στα καινούρια... Εν πάση περιπτώσει, το συγκεκριμένο κομμάτι είναι από το τεύχος Οκτωβρίου, στις τελευταίες σελίδες που έχουν μικρές ειδήσεις από παρόμοια περιοδικά στον κόσμο και νομίζω πως έχει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ακόμα κι αν κάποιος το δει συνομωσιολογικά.

Εγώ και το κάπνισμα (Μια επέτειος!)

Το σημερινό άρθρο είναι στο νου μου να τ' ανεβάσω εδώ και τόσο καιρό, από το καλοκαίρι που ο Ν. Σαραντάκος ανέβασε ένα αντίστοιχο άρθρο στο μπλογκ του με την ίδια αφορμή. Στην αρχή είπα πως θα το γράψω σαν σχόλιο από κάτω. Το ξανασκέφτηκα όμως γιατί θα ήταν αρκετά μεγάλο κομμάτι κι είπα να το βάλω στη δική μου επέτειο (ε, και θα προσθέσω κι εκεί από κάτω το λινκ προς τα εδώ, αν και είναι σίγουρο πως λίγοι θα το πάρουν χαμπάρι, αφού ο Νίκος βάζει ένα άρθρο κάθε μέρα κι έτσι αυτό έχει φύγει ποοοοοολύ απ' την επικαιρότητα).

Γερμανική οργάνωση

Η Γερμανική οργανωτικότητα είναι παροιμιώδης. Κι οι ίδιοι οι Γερμανοί το προπαγανδίζουν. Θυμάμαι πως είχαμε πάει σ' ένα μουσείο και μας λέγανε πως κάποια χαλιά που βλέπαμε είχαν εξαφανιστεί απ' τους ναζί, αλλά λόγω της οργάνωσής τους της καλής κατάφεραν και τα ξαναβρήκαν αφού κι αυτοί που τα λεηλάτησαν είχαν καταγραφεί. Αλλά φαίνεται πως το "είσαι ό,τι δηλώσεις" δεν ισχύει μόνο στην Ελλάδα αλλά και παραπέρα. Γιατί, τότε που βρισκόμουνα εκεί, είχα διάφορες εμπειρίες που ανέτρεπαν αυτή την ιδέα. Άλλες προσωπικές κι άλλες από φίλους. Αλλά αυτό που διάβασα τελευταία, ξεπερνά κάθε φαντασία. Γιατί η πολλή μεθοδικότητα και η τυφλή εμπιστοσύνη στο να ακολουθείται η διαδικασία που έχει ξεκινήσει χωρίς παρεκλήσεις, έχει δυσάρεστα αποτελέσματα.

Ιστορίες του καφέ

Μέρες έχω ν' ανεβάσω κάτι. Όχι πως τέλειωσαν οι συνταγές μου. Ούτε οι ιστορίες των εκδρομών. Φωτογραφίες πάμπολες, Πού να τελειώσουν. Αλλά δεν ξέρω, με κούρασε το κάθε δεύτερη μέρα κι έτσι το άφησα για λίγο. Ευκαιρίες πολλές και διάφορες μου δόθηκαν αλλά όλο το παράταγα. Αλλά σήμερα είπα να ανεβάσω πάλι κάτι, απ' τις δικές μου προσωπικές ιστορίες (και πιστεύω πως σίγουρα θα βάλω κι άλλη τις επόμενες μέρες :) ). Τις προηγούμενες μέρες στο (γνωστό) ιστολόγιο του Σαραντάκου, έγινε αναφορά στον καφέ (Τούρκικος καφές, καϊμακλής και μερακλίδικος (της Τέτης Σώλου)). Εκεί λοιπόν γράφτηκαν κάμποσες προσωπικές ιστορίες που με παρακίνησαν να γράψω κι εγώ τις δικές μου, που δεν ήταν και μόνο μία! Ιστορίες του καφέ, του τούρκικο αλλά όχι μόνο. Αν και η παραπάνω φωτογραφία είναι από την αντίστοιχη δημοσίευση για καφέδες στο μπλογκ της Γερμανίας.

Παγωτό γιαούρτι μηχανής

Είπαμε πως το καλοκαίρι ακόμα κρατάει, άρα οι συνταγές του καλοκαιριού συνεχίζονται. Για σήμερα μια συνταγή για παγωτό με παγωτομηχανή. Είχα πάρει κάποια στιγμή μία και ψάχναμε συνταγές. Αυτή τη βρήκε η Ειρήνη. Το κακό είναι πως όσες συνταγές και ν' αλλάξαμε, με την παγωτομηχανή ευχαριστημένοι δεν μείναμε. Έτσι την αφήσαμε στην άκρη και γυρίσαμε στο έτοιμο (παρόλο που οι συνταγές που είχα - με ή χωρίς τη μηχανή - ήταν πολλές).

Γιαουρτοζελέ

Ένα εύκολο και δροσιστικό γλύκισμα. Απλό κι ελαφρύ, ό,τι πρέπει για τις ζεστές μέρες που ακόμα κρατάνε (έστω και με κάποια σκαμπανεβάσματα).

Χταπόδι κρασάτο

Φεύγοντας απ' το χωριό ο Δούκας μου έκανε δώρο ένα χταπόδι (που το είχε ψαρέψει φυσικά ο ίδιος). Κι έπρεπε να το φτιάξω άμεσα. Ψάχνω συνταγή για κρασάτο και βρίσκω μόνο μια που είχα βάλει παλιά για χταπόδι με καραμελωμένα κρεμμύδια. Απλό κρασάτο δεν είχα βάλει, αν και τη συνταγή την είχα και με διπλή παραλλαγή ως προς την εκτέλεση. Ευκαιρία λοιπόν, μόνο που το φάγαμε και φωτογραφία δεν έβγαλα :(. Η δεύτερη ιδέα μοιάζει μ' αυτή του Μαμαλάκη! Να σημειώσω πως τελικά ντομάτα δεν έβαλα (και δεν το μετάνιωσα).

Ντινάν - στην πόλη

Το κάστρο της Ντινάν είχε ιδιαίτερη σημασία γιατί η πόλη είναι πάνω σ' ένα ποτάμι και σ' ένα σημείο που πέρναγαν πολλοί δρόμοι. Κι η σημερινή πόλη το ποτάμι έχει για σημείο αναφοράς.

Ντινάν - η Ακρόπολη

Δίπλα στη Ναμύρ και λίγο πιο μακρυά είναι η Ντινάν (Dinant), μια πόλη με διάφορα αξιοθέατα, που είναι όλα κοντά θεωρητικά. Έτσι ξεκινήσαμε τη μέρα μας από κει. Βάζω στον πλοηγό (τζι-πι-ες στα ελληνικά) το κέντρο της πόλης σε πρώτη φάση και μετά ψάχνω πάρκινγκ εκεί γύρω. Μου δείχνει στα 300 μέτρα το πάρκινγκ της ακρόπολης της πόλης (La Citadelle de Dinant) οπότε μετακινώ τον προορισμό σ' αυτό. Δεν ήταν κακή η επιλογή τελικά, αλλά δεν ήταν κι αυτό που σκεφτόμουνα, αφού το πάρκινγκ μπορεί να ήταν 300 μέτρα σε ακτίνα, αλλά και με πάνω από 100 μέτρα υψομετρική διαφορά!

Κεφτέδες ογκρατέν

Μια άλλη εκδοχή για κεφτέδες εκτός απ' τους κλασικούς. Με σάλτσα αυτοί και ψημένοι στο φούρνο πάνω από τηγανιτές μελιτζάνες!

Κασερόπιτα

Μια εύκολη και απλή πίτα. Έτοιμη σε τέσσερις μόλις κινήσεις!

Άγιος Θεράπης ο Τζατζαλιάρης

Ο άγιος Θεράποντας (ή Θεράπης ή και Θαράπης στα Μυτιληνιά) δεν είναι και τόσο γνωστός άγιος παρόλο που το όνομά του (και αντίστοιχα η ιδιότητά του ως θεραπευτής) θα έλεγε κανείς πως θα τον είχαν κάνει περιζήτητο. Κύπριος ήτανε, αλλά είναι πολύ γνωστός στη Μυτιλήνη αφού ο τρούλος του αντίστοιχου ναού είναι σήμα κατατεθέν της πόλης. Επίσης, ξέρω να υπάρχει αντίστοιχος ναός στου Ζωγράφου κι άλλον όχι. Όχι; Ε, όχι κι όχι. Στη Μυτιλήνη υπάρχει ακόμα ένα εκκλησάκι προς τιμήν του. Αυτό, δεν είναι τόσο εντυπωσιακό όπως ο άλλος, στην πόλη. Αλλά έχει τη δικιά του ιστορία.

Νυχτερινή Μυτιλήνη

Οι περισσότεροι συνηθίζουν ν' ανεβάζουν φωτογραφίες τους στο φέισμπουκ. Έτσι τις φωτογραφίες τους τις βλέπουν πολλοί, κάποιες μπορεί να κοινοποιηθούν και να πάνε πολύ μακριά. Όμως έχει κι ένα μειονέκτημα αυτό. Μετά από λίγες μέρες οι φωτογραφίες θάβονται. Βέβαια, αν πας στο προφίλ του συγκεκριμένου χρήστη μπορείς να τις ξεθάψεις (ακόμα και να τους δώσεις νέα ζωή με ένα σχόλιο ή ένα λάικ) αλλά σε γενικές γραμμές το φέισμπουκ είναι για το εφήμερο. Αντίθετα εγώ προτιμώ να τις παρουσιάζω στο μπλογκ. Που μπορεί να τις δει οποιοσδήποτε κι οποτεδήποτε. Έτσι λοιπόν είπα ν' ανεβάσω μερικές από την χτεσινή πανσέληνο. Τις δυο τις έβαλα και στο ΦΒ, αλλά εδώ τα πράγματα είναι πιο ολοκληρωμένα. Βασικά, μία είναι από χτες. Οι άλλες είναι προχτεσινές, αλλά σ' αυτές το φεγγάρι μάλλον δεν εμφανίζεται πάνω απ' τη Μυτιλήνη (είναι η γωνία τέτοια).

Η Ναμύρ και η Ακρόπολή της

Όταν κοίταζα τις φωτογραφίες που θα έβαζα για το κάστρο της Μύρινας, έπεσα πάνω σε μια που είχα βγάλει την πληροφοριακή πινακίδα για την ακρόπολη που την έγραφε και Citadele. Δεν την ανέβασα μεν, όμως θυμήθηκα αμέσως πως τον ίδιο μήνα είχα επισκεφτεί κι άλλες σιταντέλες: στην Ναμύρ και στην Ντινάντ. Κι έτσι είπα να βάλω κοντά κι αυτές. Βέβαια παρεμβλήθηκαν κάποιες δημοσιεύσεις για φαγητά, αλλά το μπλογκ ταξιδεύει και στα δυο και στο οπτικό και στο γευστικό :)

Μιλφέιγ εύκολο

Σήμερα γιορτάζει η Μαρία μου και να τις στείλω τις ευχές μου για χρόνια πολλά κι από δω. Χρόνια πολλά και στους υπόλοιπους εορτάζοντες Μάριους, Παναγιώτηδες, Μαρίες, Παναγιώτες, Δέσποινες κλπ. Και μιας και γιορτάζει είπαμε να φτιάξουμε ένα γλυκό. Και πρόσφατα είχε βάλει η Κατερίνα μια ιδέα για μιλφέιγ στα εύκολα κι έτσι αποφασίσαμε να φτιάξουμε αυτό. Απ' την άλλη η Ειρήνη πρότεινε μια παραλλαγή με ζελέ. Κι έτσι αυτό που πραγματοποιήσαμε ήταν ένας συνδυασμός. Εγώ εδώ θα δώσω τη συνταγή την αρχική, αλλά και την τελική :) Το κακό ήταν πως το πυρέξ που διάλεξα ήταν μεγάλο κι έγινε μπόλικο.

Ο Καταρράκτης της Λέσβου

Πέρυσι ήταν για μένα η χρονιά του νερού, όπως είχα γράψει. Γιατί επισκέφτηκα πολλές λίμνες και πολλούς καταρράκτες στη διάρκειά της. Κάτι που δεν σταμάτησε βέβαια. Και να που το χειμώνα μαθαίνω (δεν θυμάμαι από πού τελικά το βρήκα, για τους ίδιους πρέπει να λέει, αφού έτσι μου τους είπαν και στην περιοχή, μόνο που δίνει άλλες οδηγίες) πως έχουμε και στο νησί καταρράκτη και μάλιστα σεβαστών διαστάσεων. Με πολύ συγκεκριμένες οδηγίες για να τον βρούμε (στον Λεπέτυμνο, κοντά στη Συκαμιά, σε συντεταγμένες 39.350793, 26.283953). Εκείνο που δεν έλεγε ή αν το έλεγε δεν το πρόσεξα, ήταν πως για να τον δεις πρέπει να πας συγκεκριμένη εποχή. Κι όμως, έπρεπε να το ξέρω.

Σπιτικά ζυμαρικά

Νουντλς φτιαγμένα απ' τα χεράκια μας! Τη συνταγή την είχα βρει από πολύ καιρό - δεν θυμάμαι πώς. Μπορεί να μου την επεσήμανε κι η Μαρία, που όμως την ξέχασε. Εγώ την κράταγα σε μια σελίδα ανοιχτή στο ξεφυλλιστήρι και περίμενα να βρω καιρό να την δοκιμάσω. Σίγουρα πάνω από μήνα! Μιας και στο πρωτότυπο είναι στα αγγλικά, την παρουσιάζω εδώ μεταφρασμένη (και με τις αναγκαίες δικές μου παραλλαγές και προσαρμογές, βεβαίως βεβαίως :) ) κι όπως βλέπω είναι παρόμοια με τις χυλοπίτες που είχα βάλει.

Κολοκυθοκεφτέδες

Μια επίσκεψη στο θείο μου ήταν η αφορμή να φτιάξω κολοκυθοκεφτέδες. Που μας φίλεψε με ένα κολοκύθι. Ένα και μοναδικό, αλλά πάνω από κιλό! Που βέβαια, αφού ήταν παραγωγής του ήταν φρεσκότατο, δροσινό και γλυκό. Αλλά κολοκύθια είχαμε ήδη φάει κάνα δυο φορές εκείνες τις μέρες. Σκέφτηκα πως για σφουγγάτο ήταν μπόλικο κι έτσι αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε να φτιάξουμε και κολοκυθοκεφτέδες. Τους θέλαμε στο φούρνο (το τηγάνι το αποφεύγω όταν μπορώ). Συνδύασα απ' τις πρώτες δυο τρεις συνταγές που είδα και έφτιαξα. Έτσι κι αλλιώς τα υλικά μοιάζουν αρκετά με το σφουγγάτο άρα ήταν στη λογική μου!

Ταξίδι στη Λέσβο

Πριν μερικά χρόνια είχα βάλει έναν οδηγό πού να πάει και τι να κάνει ένας επισκέπτης του νησιού μου. Παράλληλα, αρκετές φορές έχω βάλει υλικό από εκεί (ή πιο σωστά από εδώ, αφού αυτή τη στιγμή γράφω από το χωριό): τοπικές συνταγές ή περιοχές. Πρόσφατα, στον ιντερνετικό τουριστικό τόπο thetravelbook.gr δημοσιεύτηκε ένα αφιέρωμα για τη Λέσβο που κάνει μια σύντομη περιγραφή του κάθε τουριστικού μέρους της.
Α! ρίχνοντας μια ματιάγενικότερα στο συγκεκριμένο σάιτ, βρήκα και πιο εξειδικευμένο αφιέρωμα, για το νότιο τμήμα του νησιού, άρα και για τα Πλωμάρια!

Μύρινα, το κάστρο

Έγραφα προχτές για τα ελάφια της Μύρινας που ζουν μέσα και γύρω από το κάστρο, ε, να γράψω και για το κάστρο το ίδιο. Δηλαδή όχι τόσο να γράψω όσο να βάλω φωτογραφίες,  αφού για την ιστορία του κάστρου του ίδου δεν ξέρω και πολλά, άντε κάνα λίνκι από τη Βικιπαίδεια.

Τα ζώα του κάστρου στη Μύρινα

Όταν είχα πρωτοπεράσει από τη Λήμνο το βαπόρι έδενε κάτω από ένα δασάκι και μου είχαν κάνει τρομερή εντύπωση τα ζαρκάδια (ή ελάφια; τα χρώματα τα βρίσκω να αντιστοιχούν σε ελάφια, αλλά με τέτοια ίσια κέρατα; δεν ξέρω και δεν με νοιάζει) που κυκλοφορούσαν εκεί και κατέβαιναν και μας "επιθεωρούσαν"! Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια, το δασάκι κάηκε και σήμερα δεν υπάρχει πια, αλλά ευτυχώς τα ζαρκάδια μείναν εκεί.

Εκκλησίες - μουσεία

Ένα απ' τα πιο συνηθισμένα σημεία επίσκεψης σ' ένα μέρος είναι η τοπική εκκλησία. Σε μεγάλες πόλεις βέβαια υπάρχουν περισσότερες της μιας, κάθε μια έχει τη χάρη της. Όμως, το να μπεις σε εκκλησία δεν είν' απλή υπόθεση αν βρίσκεσαι στην ορθόδοξη Ελλάδα. Το να πετύχεις ανοιχτό ναό είναι θέμα τύχης. Ας πούμε στην παραπάνω. Τη μεγαλύτερη εκκλησία της Μυτιλήνης. Τον άγιο-Θεράποντα που ο τρούλος του είναι σύμβολο της πόλης.

Αμμοθίνες

Ένα ιδιαίτερο φυσικό φαινόμενο υπάρχει στη βορειοδυτική Λήμνο: οι αμμοθίνες. Λόφοι άμμου που υπάρχουν σε μεγάλη έκταση. Η πρόσβαση είναι με χωματόδρομο, αλλά αξίζει τον κόπο. Είναι κάτι το ξεχωριστό, θυμίζει έρημο με την πολύ λεπτή άμμο και το ιδιαίτερο που έχει είναι πως η θάλασσα είναι σε απόσταση (όπως και σε έρημο).

Λήμνος - το νησί

Ιδού λοιπόν να γράφω από την ταμπλέτα που απόκτησα πρόσφατα, τελευταίος από την οικογένεια, μετά από προτροπή της Μαρίας που κι αυτή δεν την έχει πολύν καιρό αλλά την βολεύτηκε εξαιρετικά. Για τη Λήμνο, λοιπόν. Που ξεκίνησα ήδη να γράφω (κι είχα βάλει τίτλο Λήμνος τις προάλλες, αλλά τον άλλαξα αφού εκεί έγραφα για τις συγκοινωνιακές δυσκολίες που έχει το νησί). Τη Λήμνο που έχει τη χάρη να κάθεσαι και ν' απολαμβάνεις από κει ένα ηλιοβασίλεμα πίσ' απ' τον Άθω!

Η σπηλιά του Φιλοκτήτη

Ο Φιλοκτήτης ήταν μυθικός ήρωας που πήρε μέρος στον Τρωικό πόλεμο. Σύμφωνα με τον μύθο, ο ήρωας δαγκώθηκε από φίδι όταν η αρμάδα έκανε στάση στην Τένεδο (ή κάποια άλλη νησίδα) να θυσιάσει για να πάει καλά η εκστρατεία. Τον άφησαν στη Λήμνο, ουσιαστικά για να πεθάνει. Αυτός κατέφυγε σε μια σπηλιά στη βορειοανατολική Λήμνο, κάτω απ' το ιερό των Καβείρων που είναι σήμερα γνωστή ως σπηλιά του Φιλοκτήτη.

Συγκοινωνίες για Λήμνο

Η Λήμνος είναι ένα νησί στη μέση του Βόρειου Αιγαίου, το δεύτερο σε μέγεθος του παλαίποτε νομού Λέσβου (ακόμα είναι μια εκλογική περιφέρεια). Με κακή συγκοινωνία με την Αθήνα αλλά και με την πρωτεύουσα του νομού, τη Μυτιλήνη. Απ' τα παλιά χρόνια. Κάποτε υπήρχε η ΝΕΛ και ξεκίνησε δρομολόγια για Θεσσαλονίκη με ενδιάμεση στάση στη Μύρινα (την πρωτεύουσα της Λήμνου). Μετά προστεθήκανε κι από άλλες εταιρίες (π.χ του Αγούδημου) δρομολόγια από Ρόδο μέχρι Αλεξανδρούπολη με στάση σε πολλά ανατολικά νησιά κι αργότερα η ΝΕΛ έβαλε δρομολόγιο προς Καβάλα με την Λήμνο ενδιάμεσα. Όλ' αυτά χωρίς να φεύγει τίποτα από Αθήνα (εκτός κι αν υπολογίσει κανένας το Πειραιάς - Χίο - Μυτιλήνη - Λήμνο - Θεσσαλονίκη σαν τέτοιο). Το πιο κοντινό σημείο για Λήμνο ήταν από Κύμη. Αργότερα μετακινήθηκε προς Άγιο Κωνσταντίνο, πιο βολικά αλλά και πάλι μακριά.

Λέουβεν

Λέουβεν ή Λουβέν ανάλογα αν τη διαβάζεις φλαμανδικά (Leuven που μιας και η πόλη είναι στη Φλάνδρα έτσι διαλέγω να τη λέω) ή γαλλικά (Louvain). Μια πόλη 100 χιλιάδων κατοίκων, λίγο πιο έξω απ' τις Βρυξέλλες.

Δημόσιες τουαλέτες

Πριν από μερικούς μήνες, το περιοδικό δρόμου Σχεδία, είχε ένα άρθρο για το δικαίωμα πρόσβασης σε τουαλέτα. Και βέβαια, λόγω θεματολογίας του συγκεκριμένου περιοδικού, εστίαζε κυρίως στην ανάγκη για χρήση τουαλέτας από τους άστεγους, αλλά έθιγε και τις ανάγκες ημών των υπολοίπων που όταν περπατάμε στους δρόμους χρειάζεται να κάνουμε κάπου την ανάγκη μας :). Δυστυχώς, το περιοδικό δεν υπάρχει ονλάιν (κι είναι σημαντική απώλεια γιατί έχει εξαιρετικά άρθρα) αλλά με το που το διάβασα, είπα πως αυτό το άρθρο έχει γραφτεί για μένα. Γιατί εδώ και πολλά χρόνια που είχα πρόβλημα με άμμο στα νεφρά, ο γιατρός μου είπε πως το φάρμακό μου είναι το να πίνω πολύ νερό. Το θεώρησα εύκολο και απλό φάρμακο και εφαρμόζω την νεροθεραπεία! Αλλά όταν πίνεις πολύ αφού κάνει τη δουλειά του και σε καθαρίσει χρειάζεται να το αποβάλλεις. Κι ο χώρος χρειάζεσαι γι' αυτό είν' η τουαλέτα. Κι όταν κυκλοφορείς στην Αθήνα (και γενικότερα στην Ελλάδα) το πράγμα είναι δύσκολο. Γιατί οι όποιες δημόσιες τουαλέτες υπήρχαν έχουν κλείσει. Το πρόβλημα καλείται να λυθεί με κάποιες που είχε αρχίσει να βάζει η Ντόρα Μπακογιάννη όταν ήταν δημαρχίνα που όμως δεν είναι αρκετές.

Τα κεριά

Αρχές του μήνα βρέθηκα σ' ένα γάμο σε εκκλησία χωριού της δυτικής Πελοποννήσου. Με το που μπήκε το νέο ζευγάρι μέσα, ο παπάς έβαλε τους όρους του: ο γάμος (όπως και η βάφτιση) εκτός από κοινωνικό γεγονός είναι και μυστήριο άρα θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με τη δέουσα σοβαρότητα. Δεν θα πρέπει να συζητάνε ή ακόμα χειρότερο να γελάνε οι παρευρισκόμενοι αλλά να μένουν σοβαροί όπως σε άλλες κοινωνικές εκδηλώσεις. Απέφυγε να τις κατονομάσει αλλά σαφώς αναφερόταν σε κηδείες και μνημόσυνα. Που πέρα απ' το ότι δεν είναι μυστήρια σύμφωνα με τα θεολογικά (έπρεπε να βγούνε 7) σαφώς και έχουν άλλο χαρακτήρα. Ποιος θα πήγαινε να γελάσει σε κηδεία (αν και συζητήσεις γίνονται κι εκεί, αλλά η βαριά ατμόσφαιρα τις κρύβει). Και βέβαια, το καινούριο έθιμο: ρύζι δεν θα ριχτεί μέσα στην εκκλησία στον Ησαΐα, αλλά απέξω. Εκείνο όμως που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν τα κεριά!

Ραντάρ ταχύτητας

Όλοι ξέρουμε το τι γίνεται στους ελληνικούς δρόμους με τα ραντάρ. Γενικά κρυμμένα σε διάφορα σημεία εκτός κι αν πρόκειται για ραντάρ εκφοβισμού. Υπάρχουν διάφορες λίστες για τα σημεία που βρίσκονται ραντάρ ενώ κυκλοφορούν και κάποια προγράμματα που προσπαθούν να ειδοποιήσουν για το πού βρίσκεται κάποια σχετική κάμερα. Επίσημα, αυτή η πληροφόρηση θεωρείται παράνομη, για τη χώρα μας. Τα περισσότερα είναι κινητά, αν και είναι συνήθως στο ίδιο σημείο κι έτσι οι ντόπιοι τα ξέρουνε και την πληρώνουν οι ξένοι (προς την περιοχή).

Σαρδέλες στο κληματόφυλλο

Οι σαρδέλες είναι ψάρι για όλο σχεδόν το χρόνο και μάλιστα ιδιαίτερα ωφέλιμο αφού έχει τα περίφημα Ω3 λιπαρά. Όμως το καλοκαίρι τρώγονται ένα παραπάνω. Τα κληματόφυλλα πάλι, τα βρίσκουμε την άνοιξη άντε αρχές καλοκαιριού οπότε προλαβαίνει κανείς ακόμα για το συγκεκριμένο μεζέ. Όχι δηλαδή πως δεν τρώγονται και σαν κανονικό φαγητό. αλλά μιας και το κληματόφυλλο δίνει ένα ιδιαίτερο ξυνούτσικο τόνο, είναι και νοστιμότατος μεζές :)

Ευρωπαϊκή αγορά

Έχω αναφέρει κι άλλη φορά την εμπειρία μου από το τι ισχύει στην Ευρώπη ως προς τους όρους της αγοράς και πώς μας παραμυθιάζουνε για διάφορα θέματα. Μιας και είμαι πάλι (για βόλτα) στας Ευρώπας, πάλι το βλέπω μπροστά μου και μου 'ρχεται διάθεση να αναφέρω για άλλη μια φορά τις διαπιστώσεις μου. Αυτή τη φορά, απ' την πρωτεύουσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τις Βρυξέλλες. Σε δυο θέματα θα σταθώ: το ωράριο των καταστημάτων και το πώς επηρεάζει ο χρόνος που ένα γάλα θεωρείται φρέσκο την τιμή του. Γιατί πολύ μελάνι έχει ξοδευτεί κι ακόμα περισσότερος τηλεοπτικός χρόνος για να μας πείσουν πως για να βελτιωθεί η κατάσταση θα πρέπει να γίνουν ριζικές αλλαγές. Πόσο βελτιωμένη είν' η κατάσταση, λοιπόν, στο Βέλγιο και πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα;

Γάνδη

Γευστικά ταξίδια αλλά και ταξίδια σε διάφορα μέρη έχω υποσχεθεί, αλλά απ' αυτά τα τελευταία έχω κάμποσο καιρό να βάλω. Η βασική αιτία είναι πως κάνω μπόλικα ταξίδια :) Κι όσο κι αν φαίνεται παράξενο αυτό, όταν κάνεις ταξίδια δεν έχεις καιρό να γράφεις για τα ταξίδια που κάνεις. Ή τα κάνεις και τα απολαμβάνεις ή τα περιγράφεις. Και χρειάζεται χρόνος για να τα περιγράφεις κι όταν όποτε έχεις χρόνο τον ξοδεύεις σε ταξίδια δεν μένει για περιγραφές. Παλιότερα, όταν ήμουνα στη Γερμανία, είχα χρόνο να περιγράφω αφού ήμουν δυόμιση - τρεις ώρες το πρωί σ' ένα τρένο κι άλλες τόσες το βράδυ. Αλλά τώρα; Βέβαια, για να πω την αλήθεια, υπάρχει χρόνος που τρώγεται χαζεύοντας στον υπολογιστή. Αλλά δεν είν' αρκετός. Και για να μην μένουν οι φωτογραφίες σε ηλε-ντοσιέ είπα να βάλω μερικές απ' τις τελευταίες.

Κολοκυθάκια γεμιστά χωρίς κιμά

Τα γεμιστά κολοκυθάκια που περιέγραφα προχτές μπορούν να γίνουν και χωρίς κιμά. Παρόμοια η διαδικασία, δεν είναι απαραίτητα μόνο για "βιτζιτέριανς" :)

Κολοκυθάκια γεμιστά με αυγολέμονο

Καλοκαιρινών φαγητών συνέχεια. Κολοκυθάκια γεμιστά. Όχι αυτά που μπαίνουν ανάμεσα σε άλλα λαχανικά (ντομάτες, μελιτζάνες, πιπεριές και τέτοια) που γίνονται στο φούρνο. Αλλά σκέτα τα κολοκύθια. Στην κατσαρόλα και με αυγολέμονο.

Ντοματάκια Λιαστά

Εποχικά φαγητά είπαμε; Βεβαίως. Ακόμα ένα σήμερα. Όχι ακριβώς φαγητό αφού τα ντοματάκια αυτά τα χρησιμοποιώ για να μαγειρέψω το φαγητό, Αντί για σάλτσα (ή κονκασέ). Αλλά της εποχής σίγουρα. Όλο το καλοκαίρι η ντομάτα βασιλεύει.

Μπαμπά γανούζ

Μελιτζάνες λοιπόν. Που είναι και της εποχής. Άλλη μια συνταγή μ' αυτές. Παρόμοια με τον πουρέ, αλλά διαφορετική!

Μελιτζάνες πουρέ

Έγραφα προχτές για το χουνικάρ μπεγεντί που είναι κρέας με πουρέ μελιτζάνας. Ε, άλλη μια συνταγή για τον πουρέ εδώ!

Χουνκιάρ μπεγεντί

Άλλο ένα φαγητό με μοσχαρίσιο κρέας. Το ιδιαίτερο σ' αυτό είναι ότι συνοδεύεται από πουρέ μελιτζάνας. Το πρωτάκουσα στην πολίτικη κουζίνα και με εντυπωσίασε. Το δοκίμασα στην Τουρκία και μ' άρεσε. Έτσι, έψαξα και βρήκα τη συνταγή του. Χουνκιάρ (hünkâr) ήταν η προσφώνηση του σουλτάνου στα τούρκικα (όποιος έβλεπε Σουλεϊμάν θα το θυμάται :) ) ενώ το μπεγιεντί (beğendi) πάει να πει όπως, με τον τρόπο, είναι δηλαδή ένα φαγητό "όπως για τον σουλτάνο". Αρχοντικό.

Μοσχάρι με κύμινο (διαιτητικό)

Μιας κι άρχισα με το μοσχάρι προχτές, ας συνεχίσου με μερικούς ακόμα τρόπους που μπορεί να φτιαχτεί το μοσχάρι. Το συγκεκριμένο είναι διαιτητικό κι αυτό όχι γιατί έχει κύμινο :) αλλά γιατί ο τρόπος που φτιάχνεται το κάνει τέτοιο.

Μοσχάρι κατσαρόλας με μπίρα

Υλικά

1,5 κιλό κρέας μοσχαρίσιο
2 κουταλιές βούτυρο
2 μεγάλα κρεμμύδια
1/2 φλιτζάνι καρότο ψιλοκομμένο
2 σκελίδες σκόρδο
2 κουταλιές λάδι
1,5 ποτήρι μπίρα (400ml)
1 κύβο ζωμό κρέατος
1 ποτήρι νερό
δάφνη, ρίγανη
αλάτι, πιπέρι
μαϊντανό ψιλοκομμένο

Εκτέλεση

Βάζω στο τηγάνι το βούτυρο και τσιγαρίζω τα κρεμμύδια, το σκόρδο και το καρότο. Σβήνω με τη μπίρα.
Κόβω το κρέας σε μικρά κομμάτια και τα τσιγαρίζω στο λάδι.
Ανακατεύω όλα τα υλικά και τ' αφήνω να σιγοβράσουν μέχρι να ψηθεί το κρέας και να μείνει με λίγη σάλτσα. Αφαιρώ τη δάφνη και το σερβίρω πασπαλισμένο με μαϊντανό.

Μαρμελάδα πορτοκάλι 2

Είχα πάει προχθές στο χωριό για το μνημόσυνο της μάνας μου. Με την ευκαιρία ανακάτεψα λίγο απ' τα χαρτιά που είχε αφήσει κι ανάμεσα στα άλλα βρήκα και μια συνταγή για μαρμελάδα πορτοκάλι. Ευκαιρία να την παρουσιάσω. Στο χαρτάκι έγραφε μόνο την αναλογία, εγώ έβαλα την εκτέλεση σύμφωνα με την εμπειρία μου. Ψάχνοντας βρίσκω κι άλλα. Άλλο χαρτάκι με εκτέλεση, αλλαγές φέτος (2017).

Λικέρ φράουλα

Πριν μερικές μέρες η Μαρία έφερε απ' το σχολείο της μια συνταγή για λικέρ. Φράουλα αυτή τη φορά. Με δυο ιδιαίτερα σημεία: α) που γίνεται σε λίγες μέρες (συνήθως το 20ήμερο είν' απαραίτητο) και β) δεν του προσθέτεις σιρόπι. Η γλύκα προέρχεται απ' τη ζάχαρη που μπαίνει απ' την αρχή. Το αποτέλεσμα μου φάνηκε αρκετά γλυκό κι έτσι παρακάτω το δίνω με κομμένη λίγο τη ζάχαρη, η αρχική συνταγή έλεγε για 500 γραμμάρια.

Ολυμπιακό Χωριό

Την ιδέα για το σημερινό σημείωμα μου την έδωσε ένα σχόλιο που έγινε πριν λίγες μέρες σε ανάρτηση στο παλιό μου (και κλειστό πια) μπλογκ. Εκεί λοιπόν έγραφα για το Ολυμπιακό Χωριό του Μονάχου, στο οποίο έμενα την εποχή εκείνη (τα τρία χρόνια που βρισκόμουνα στη Γερμανία). Στο σχόλιο, λοιπόν, γινόταν αναφορά στο Ολυμπιακό Χωριό της Αθήνας (του Μενιδιού για την ακρίβεια) και για το ποιες οι ομοιότητες ή οι διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στα δύο. Μιας και το είχα σκεφτεί κι εγώ αρκετές φορές μέχρι τώρα κι ενώ πολλές φορές πέρασα απέξω αλλά ποτέ δεν αξιώθηκα να μπω να δω πώς είναι εσωτερικά ο χώρος, αποφάσισα κι έκανα μια γρήγορη βόλτα για τη σύγκριση.

Τυρόπιτα χωρίς φύλλο

Πανεύκολη τυρόπιτα χωρίς φύλλο, έτοιμη σε 10΄ για το φούρνο! Τη βρήκα πρόσφατα και μ' άρεσε κι είπα να τη δοκιμάσω. Κι έγινε πράγματι νόστιμη και πολύ γρήγορη. Μου θύμισε αρκετά την Κιτσόπιτα αν και μου ξέφυγε λίγο το μοσχοκάρυδο :(

Κρέμα μπαβαρουάζ με ανανά

Μια δροσερή καλοκαιρινή και εύκολη κρέμα παρά το βαρύγδουπο όνομά της! 5 λεπτά η ετοιμασία της και κάποιες ώρες στο ψυγείο να σφίξει κι έτοιμη.

Τονοσαλάτα με ντομάτα

Έγραφα για την τονοσαλάτα κι ότι τελευταία την εντάξαμε στο διαιτολόγιό μας. Κι όπως έγραφα, η συνταγή είχε μαρούλι. Που όμως το καλοκαίρι και δεν βρίσκεται εύκολα και είναι ένα χάλι γευστικά όταν βρεθεί. Κι είχαμε δίλημμα τι να κάνουμε. Μέχρι που δοκίμασα να βάλω ντομάτα στη θέση του μαρουλιού. Και βγήκε κάτι πολύ όμορφο και το καθιερώσαμε. Ντοματούλες ώριμες, να έχουν και λίγο ζουμάκι... Μμμμμμμ.

Τονοσαλάτα (με μαρούλι)

Κι όπως έταξα προχτές, καιρός να πραγματοποιήσω την υπόσχεσή μου και να βάλω την τονοσαλάτα. Και μάλιστα διπλό. Γιατί την τονοσαλάτα την φτιάχνω σε δυο παραλλαγές: με μαρούλι το χειμώνα και με ντομάτα το καλοκαίρι. Η αρχική συνταγή ήταν αυτή με το μαρούλι. Που την φτιάχναμε αραιά και πού. Αλλά ήταν μέσα στις προτάσεις για βραδινό τότε που προσέχαμε ιδιαίτερα τη διατροφή μας. Όταν το μεσημεριανό ήταν όσπρια ή ζυμαρικά και τέτοια, το βράδυ η πρόταση έλεγε για ζωική πρωτεΐνη κι έτσι την εντάξαμε πιο σοβαρά στο διαιτολόγιό μας.

Έκτακτα καιρικά φαινόμενα

 Από τη Δευτέρα η μετεωρολογική είχε βγάλει ανακοίνωση πως για σήμερα προβλέπονται έντονα καιρικά φαινόμενα με βροχές και καταιγίδες. Και όντως, χτες το μεσημέρι άνοιξε ο ουρανός στην γειτονιά μας. Καταιγίδα δεν μπορώ να πω πως είχαμε, λίγα ήταν τα αστραπόβροντα (μ' αποτέλεσμα κάποιες μικροδιακοπές στο ρεύμα) αλλά από νερό χορτάσαμε. Τράβηξε κάποιες φωτογραφίες η Μαρία αλλά ο χαμός δεν μπορεί να φανεί. Βέβαια, φαίνεται πως δεν ξεχωρίζει το τι υπάρχει και το τι γίνεται λίγο πιο μακριά απ' το σπίτι.

Κρέμα καραμελέ Κατερίνας

Μετά την καραμελέ που έβαλα προχτές, να βάλω ακόμα μία. Παρόμοια αυτή αλλά σε παραλλαγή της Κατερίνας που αντί να παιδεύεσαι σε μπεν μαρί, τη βάζεις στο φούρνο και ξεμπερδεύεις :)

Κρέμα Καραμελέ

Μια απλή κρέμα καραμελέ για σήμερα. Απλή μεν, αλλά πλούσια σε γεύση με τα αυγά που έχει. Κι απ' την άλλη, την ώρα της τη θέλει.

Ρυζοσαλάτα

Καλοκαίρι έρχεται, οι διάφορες παραλλαγές για σαλάτες είναι σε ημερήσια διάταξη. Σαλάτες με διάφορα συνοδευτικά υλικά που παίζουν το ρόλο του φαγητού κι όχι του συνοδευτικού. Πέρα απ' τη σαλάτα του καίσαρα ή τα φασόλια κλπ όσπρια που σερβίρονται και σαν σαλάτα, έχω παρουσιάσει ήδη φακές σαλάτα (και μάλιστα σε 2 εκδοχές), μακαρόνια σαλάτα ή η δική μου παραλλαγή στο πατατοκολόκυθο. Και ψάχνοντας στα κιτάπια μου βρήκα ακόμα μία παρόμοια, τη ριζοσαλάτα κι είπα να την βάλω κι αυτή (και βλέπω πως μάλλον δεν έχω αναφερθεί σε τονοσαλάτα. Παράλειψη, υπόσχομαι να επανορθώσω :) ).

Χρηστή διοίκηση στο σχολείο

Έγραφα στο προηγούμενο για την περίπτωση της απόλυσης ή μη των δημοσίων υπαλλήλων που βρέθηκαν να έχουν πλαστούς τίτλους για τον διορισμό τους. Η θεωρία της «χρηστής διοίκησης» όμως επεκτείνεται και σε άλλα θέματα. Σήμερα θα ασχοληθώ με το θέμα των απουσιών των μαθητών. Όλοι λίγο πολύ έχουν ακούσει για το ότι στο σχολείο υπάρχουν κάποια αριθμητικά όρια στο πόσες απουσίες μπορεί να κάνει ένας μαθητής. Τόσες στο δημοτικό, τόσες στο γυμνάσιο και τόσες στο λύκειο. Βέβαια, ακόμα και σ’ αυτά υπάρχουν διαβαθμίσεις. Ναι, τόσες αλλά αν είναι αδικαιολόγητες. Αν είναι δικαιολογημένες πληθαίνουν κι αν ο μαθητής είναι «καλός» (βγάζει δηλαδή από κάποιο βαθμό και πάνω) πληθαίνουν κι άλλο.

Χρηστή διοίκηση

Τις τελευταίες μέρες γίνεται μεγάλη συζήτηση για τους δημόσιους υπάλληλους που έχουν διοριστεί με πλαστά πτυχία. Είναι, λέει, κάπου 2.500. Έχουν ξοδευτεί πολλές ώρες για να τους βρούνε και να τους καταγράψουνε (και δεν είμαι σίγουρος να έχουν βρεθεί όλοι). Κι ενώ σύμφωνα με το νόμο θα έπρεπε να απολυθούν (αφού δεν είχαν τα προσόντα που προβλέπονταν αφενός αλλά και αφετέρου, απ’ όσο λέγεται, με τη δόλια αύξηση των βαθμών τους κατέλαβαν θέσεις άλλων) κατατέθηκε νομοθετική ρύθμιση από τη σημερινή (αριστερή, λέει) κυβέρνηση, που «για λόγους χρηστής διοίκησης» θα τους επιτρέψει να παραμείνουν, δίνοντας κάποιες εξετάσεις :)

Τηλεματική

Τηλεματική είναι ο κλάδος της τεχνολογίας που συνδυάζει την πληροφορική με τις τηλεπικοινωνίες λέει το λεξικό. Το Βικιλεξικό μάλιστα, φέρνει για παράδειγμα μια είδηση από το Βήμα πριν δυο χρόνια περίπου, που αναφέρει ότι "Το σύστημα της Τηλεματικής περιλαμβάνει την εγκατάσταση εξοπλισμού σε 1750 λεωφορεία και 250 τρόλεϊ για την παρακολούθηση του συγκοινωνιακού έργου σε πραγματικό χρόνο, αλλά και την πληροφόρηση του επιβατικού κοινού για την εκτέλεση των δρομολογίων μέσω 1.000 «έξυπνων» στάσεων. Παράλληλα θα λειτουργεί διαδραστικό σύστημα πληροφόρησης κοινού για το σύνολο των γραμμών και των δρομολογίων μέσω διαδικτύου". Γι' αυτήν ακριβώς τη χρήση της τηλεματικής θέλω να αναφερθώ σήμερα.

21 κόλπα μαγειρικής

Πάλι στη λούφα. Παρουσίαση άρθρου άλλου. Που το πρωτοείδα στο φέισμπουκ, το βρήκα ενδιαφέρον και είπα να το παρουσιάσω κι από εδώ. Δεν ξέρω πόσα απ' αυτά είναι όντως λειτουργικά, αλλά κάποια τα ξέρω και τα χρησιμοποιώ από παλιά, όπως π.χ αυτό με το μπουκάλι. Ειδικά για να τρίψουμε μαστίχα, πάντα μπουκάλι χρησιμοποιούσαμε. Με λίγη ζάχαρη για να μην κολλάει (αυτό δεν το λένε οι οδηγίες :) )

Πέρκα (ψάρι) φούρνου

Για πέρκα λέει η συνταγή αλλά κι άλλα ψάρια μπορούν να γίνουν κάπως έτσι. Αρκεί να έχουν κάποιο μέγεθος. Και συνήθως να μην είναι με ιδιαίτερη δικιά τους γεύση. Ακόμα και γόπες.

Κολοκυθάκια κατσαρόλας με τομάτα και φέτα

Υλικά

½ φλιτζάνι λάδι
1 μεγάλο κρεμμύδι
1 κιλό κολοκυθάκια
3 τομάτες

Πίτες για σουβλάκια

Τις πίτες για τα σουβλάκια τις αγοράζω έτοιμες. Έχω και τη συνταγή, την έφτιαξα μια φορά νομίζω, αλλά δεν με τραβάει να τη φτιάξω εγώ. Μπόλικος κόπος χωρίς κάτι το ιδιαίτερο. Απ' τις έτοιμες θέλει να ψάξεις να βρεις ποιες ταιριάζουνε στα γούστα σου, από ποικιλία δόξα τω θεώ υπάρχει μπόλικη. Αλλά για λόγους πληρότητας είπα να συμπεριλάβω τη συνταγή εδώ.

Κεμπάπ πρόβειο (παραδοσιακό)

Για το κεμπάπ έχω γράψει κι άλλη φορά. Και γενικά για το τι σημαίνει κεμπάπ αλλά και μια συνταγή για γιαουρτλού κεμπάπ. Και ψάχνοντας τις συνταγές που έχω μαζέψει βρήκα πως έχω και μία γενική για κεμπάπ, τέτοια που φτιάχνεις μια μεγάλη ποσότητα

Ένας χρόνος χωρίς γυαλιά

Προχτές έκλεισε ένας χρόνος από τότε που δεν χρησιμοποιώ γυαλιά. Από τότε που έκανα την επέμβαση για τη διόρθωση της μυωπίας που κουβάλαγα τόσα χρόνια. Η αίσθηση του να βλέπεις χωρίς να είσαι υποχρεωμένος να βάλεις πρώτα τα γυαλιά ή τους φακούς είναι υπέροχη. Βλέπω κανονικά όλες τις ώρες απ' τη στιγμή που θα ξυπνήσω μέχρι να ξανακοιμηθώ. Στον ήλιο και στη σκιά οι παλιές συνήθειες δεν έχουν αλλάξει σε κάτι. Πάντα δεν ήθελα τον πολύ ήλιο (κι αυτός ήταν ένας λόγος που φόραγα φακους, για να μπορώ να φοράω γυαλιά ηλίου) το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Αλλ' αυτό δεν έχει να κάνει με την επέμβαση.

Εξοχικό

Δεν ξέρω γιατί, αλλά το εξοχικό το έχω για ανοιξιάτικο φαγητό αν και, τίποτα απ' τα υλικά του δεν είναι αυτής της εποχής. Είναι φαγητό (αλλά και υπέροχος μεζές για κρασί) που τρώγεται άνετα όλο το χρόνο.

Αμπελόφυλλα στην άλμη

Εις μνήμην!
Κάποιες απ' τις συνταγές που βάζω εδώ είναι από αυτές που είχε η μάνα μου. Που το τελευταίο δεκαήμερο έπεσε στο κρεβάτι, κάτι που τη στεναχωρούσε από πάντα και προχτές το πρωί κοιμήθηκε μόνιμα. Έτσι είπα σήμερα να βάλω μια απ' αυτές τις δικές της συνταγές, τα φύλλα που έφτιαχνε και κράταγε για να μας φτιάχνει τα ντολμαδάκια.
Να συμπληρώσω μόνο πως αντί να βάλω τα βαζάκια μπρούμυτα (όπως λέει), προτιμώ να τα έχω αποστειρωμένα.

Κέικ 2

Και η σειρά των κέικ κλείνει σήμερα εδώ με μια ακόμα κλασική συνταγή.

Κέικ

Άλλο ένα απλό και κλασικό κέικ. Χωρίς κάτι το ιδιαίτερο.

Κέικ με σταφίδες και καρύδια

Σειρά έχει ένα κλασικό κέικ. Με σταφίδες και καρύδια.

Κέικ λεμονιού (Μαίρης)

Το τελευταίο από τα κέικ που έχω από τη Μαίρη. Αυτό είναι με λεμόνι. Όχι, δεν είναι ξινό, αλλά έχει έντονη τη μυρωδιά.

Κέικ με μέλι και σοκολάτα

Μελοκέικ για σήμερα. Αλλά όχι σκέτο. Η συνταγή το θέλει με σοκολάτα από πάνω και αμύγδαλα. Αρκετά βαρύ το σύνολο, μπορεί να φαγωθεί και απλό.

Κέικ Μαίρης

Ένα κλασικό κέικ σε παραλλαγή της Μαίρης. Το βάζω πριν απ' τα κλασικά τα δικά μου!

Κέικ νηστίσιμο Μαίρης

Μέσα στα τόσα κέικ που έχω βάλει και θα βάλω, ένα νηστίσιμο, ταιριαστό με τις μέρες (για όποιον ενδιαφέρεται).

Λατινογραφές

Είχα γράψει πριν λίγο καιρό για την ενόχλησή μου με τη χρησιμοποίηση λατινικού αλφαβήτου μέσα σε ελληνικό κείμενο. Κι είχα δώσει κι ένα παράδειγμα πόσο δύσκολο θα γινόταν ένα κείμενο που κάθε ξένη λέξη θα ήταν γραμμένη με λατινικά (που κάποιοι ονομάζουν και διαβάζουν σαν να είναι αγγλικά). Και το χειρότερο πως γράφουν με λατινικά (ή στα αγγλικά) και λέξεις που προέρχονται από άλλα αλφάβητα (π.χ. Sofia τη

Κέικ καρότου (ή κολοκύθας)

Δεύτερο κέικ με καρότο. Με κρέμα από πάνω, πιο βαρύ πράγμα το σημερινό!

Κέικ Καρότου Κικής

Μετά τα κουλούρια, σειρά έχουν τα κέικ. Που κι απ' αυτά έχω αρκετά. Για σήμερα ένα κέικ με καρότο.

Στρούντελ μήλου

Για στρούντελ είχα γράψει πριν ενάμιση χρόνο. Δεν ξέρω πού την είχα βρει, αλλά καθώς σκάλιζα τις σημειώσεις μαγειρικής που έχω (εκεί είναι κι η ζαχαροπλαστική) έπεσε το μάτι μου σε τούτη που παρουσιάζω σήμερα. Δεν είναι ίδια κι έτσι είπα να τη βάλω κι αυτή. Ποια είναι η καλύτερη; Δύσκολο ν' απαντήσω :)

Διαφημίσεις κινητής τηλεφωνίας

Το τελευταίο διάστημα οι τηλεοράσεις έχουν γεμίσει με διαφημίσεις των εταιριών κινητής τηλεφωνίας. Και των τριών που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα. Γενικά οι διαφημίσεις των κινητών δεν μας λείπουνε αλλά αυτόν τον καιρό έχουν ξετρελαθεί. Και οι τρεις διαφημίζουν το ίδιο προϊόν: τα πακέτα που διευκολύνουν την περιαγωγή, ειδικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ για συντομία). Πώς αυτό το ξαφνικό ενδιαφέρον να μας δώσουν κάτι φτηνά; Θέλουν να χάσουν λεφτά; Δύσκολο. Βέβαια, πάντα οι διαφημίσεις φέρνουν νέα έσοδα αν αποδώσουν αλλά πώς και επικεντρώνονται ξαφνικά και οι τρεις στο ίδιο προϊόν; Η εξήγηση υπάρχει και είναι απλή.

Κουλούρια αμμωνίας

Αυτά είναι τα κατεξοχήν λαμπριάτικα κουλούρια που φτιάχνουμε στο χωριό. Το Πάσχα δεν συνηθίζονται τα τσουρέκια αλλά τα κουλουράκια. Κι έχουν περάσει τόσα Πάσχα και συνταγή δεν ανέβασα. Και το διαπίστωσα επειδή είπα πως θ' ανεβάσω όλες τις σχετικές με κουλούρια συνταγές. Την άφησα λοιπόν τελευταία. Προφανώς τα υλικά είναι μπόλικα, για να φτουράνε, η μισή δόση πάλι ικανοποιητική είναι!

Κουλουράκια Σμυρναίικα

Εποχή για κουλουράκια κι όπως είπα, θα βάλω όλες τις σχετικές συνταγές που έχω. Τα σμυρναίικα λοιπόν σήμερα.

Κουλουράκια νηστίσιμα

Είπα πως θ' ανεβάσω όλες τις συνταγές με κουλούρια. Μιας και η εποχή τώρα είναι εποχή νηστείας (για όποιους νηστεύουν βέβαια) ας βάλω σήμερα τα νηστίσιμα. Εντάξει, έχουν λάδι, αλλά μόνο αυτό. Χωρίς γάλα, χωρίς βούτυρο, χωρία αυγό.

Σβιρνιές με τ' αυγά

Τις σβιρνιές όπως τις λέμε στο χωριό μου δεν μπορώ να πω πως τις αγαπώ. Σπάνια τις τρώω, τις αποφεύγω όσο μπορώ, αλλά κάποιοι άλλοι τρελένονται γι' αυτές. Άλλοι τις τρώνε λίγο βρασμένες, σαν σαλάτα κι άλλοι με τ' αυγά. Είναι αγαπημένο φαγητό της μάνας μου. Μιας και δεν τις τρώω εγώ, δεν έχω συνταγή και δεν θα έβαζα εδώ αλλά χτες την είδα στις συνταγές της Ελένης (κι εκεί πέρα παραπέμπω σήμερα, κοπιπαστώνω κι από κάτω, χωρίς ν' αλλάξω ούτε κεραία). Εκεί η Ελένη τις λέει "οβριές" και λέει πως είναι είδος σπαραγγιών. Για να το λέει κάτι θα ξέρει :)

Μπροκολοκεφτέδες

Πριν δυο - τρεις μέρες η Ειρήνη (όχι η κόρη μου) ανέβασε στο φέισμπουκ (ή αλλιώς ΦατσοΒιβλίο, ΦΒ) ένα βιντεάκι για κυλινδράκια μπρόκολου. Δεν ξέρω πού και πώς το ανακάλυψε, ειδικά που είναι σε ρώσικο χώρο, όμως μου άρεσε σαν ιδέα και λέω να το φτιάξω. Βέβαια, δεν σκέφτομαι ναφτιάξω κυλίνδρους αλλά να το κάνω σε κεφτέδες, όμως το θέμα είναι πώς φτιάχνει κανείς το μείγμα. Και καλό το βιντεάκι, ένα λεπτό όλο κι όλο, αλλά επειδή δεν είναι εύκολο να το βλέπεις και να φτιάχνεις, χώρια που πρέπει να βρεις εκ των προτέρων τα υλικά, είπα να κάνω μια μεταγραφή σε τυπική μορφή συνταγής.

Τζιεροσαρμάδες

Παραλλαγών συνέχεια. Εδώ τα υλικά και η προετοιμασία για τους τζιεροσαρμάδες είναι ίδια με την παπούδα. Την παραλλαγή την είχα βάλει τότε αλλά της αξίζει να υπάρχει και μόνη της αφού τρώγεται οποιαδήποτε εποχή (εντάξει, το καλοκαίρι δεν συνηθίζεται) κι όχι μόνο το Πάσχα όπως οι παπούδα. Η διαφορά μ' αυτήν είναι πως δεν φτιάχνω ένα μεγάλο πράγμα όσο το ταψί αλλά πολλά μικρά. Βορειοελλαδίτικο φαγητό, τόμαθα στις επισκέψεις μου προς τα πάνω. Προφανώς, κι αυτοί είναι χοληστερινικές βόμβες :)

Τυρόψωμα

Τις τελευταίες μέρες έπεσαν διάφορες δουλειές. Απ' την άλλη σήμερα έχει γενέθλια ο Δημήτρης (χρόνια πολλά κι από δω Δημήτρη) οπότε πάλι κάτι λιτό στο μενού: μια παραλλαγή σε γνωστή συνταγή. Πολλές φορές όταν φτιάχνω τυροπιτάκια περισσεύει είτε γέμιση είτε ζύμη. Τις πρώτες φορές πειραματίστηκα πώς μπορώ να ζυμώσω τα υλικά μαζί και να καταναλώσω το περίσσευμα. Το αποτέλεσμα μ' άρεσε κι έτσι το έκανα πιο συστηματικά. Αντί για τυροπιτάκια, τυροψωμάκια. Όλα τα υλικά μαζί. Κανονικά θέλει αλεύρι παραπάνω. Αλλά όχι πολύ για να μη γίνουν σφιχτά (χώρια ότι σφίγγουν έτσι κι αλλιώς όταν μείνουν και παλιώσουν.

Κουλουράκια Κανέλας (Παναγιώτας)

Η ομοβροντία με τα κουλούρια συνεχίζεται :) Αυτή τη φορά είναι μια συνταγή της Παναγιώτας. Η οποία όταν έβαζα κανέλα στο φαγητό (π.χ. στα μακαρόνια) δυσανασχετούσε, αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν την έτρωγε. Κι οποία έκπληξη: όταν πήγα στο χωριό της έφαγα λουκάνικα με μπόλικη κανέλα - δεν μούχει ξανατύχει σε άλλη περιοχή.
Το κακό με τις συνταγές αυτές είναι ότι η περιγραφή της εκτέλεσης είναι πολύ λιτή. Αλλά τι να κάνουμε, έτσι μου την έδωσε.

Ρύζι με λαχανικά στον ατμομάγειρα

Πριν κάποια χρόνια είχα αγοράσει έναν ατμομάγειρα. Μια συσκευή δηλαδή που ζεσταίνει νερό και το μετατρέπει σε ατμό που περνάει από τις τρύπες και μ' αυτό τον τρόπο μαγειρεύεται το φαγητό. Προφανώς δεν είναι κατάλληλος τρόπος για όλα τα φαγητά, μόνο όσα γίνονται στον ατμό (κι όπως φαίνεται στη φωτογραφία, δεν είναι και λίγα τα είδη). Εγώ όμως τον χρησιμοποιώ κυρίως για λαχανικά. Αλλά και ρύζι που μπορεί να μαγειρευτεί κι αυτό εκεί πέρα, σε ένα μπολάκι όμως (που συνόδευε τον ατμομάγειρά μας). Τα χρόνια εκείνα τον χρησιμοποιούσαμε σχεδόν κάθε βδομάδα. Τώρα τον έχουμε ψιλοξεχάσει. Σπάνια τον βάζουμε σε χρήση αν και είναι πολύ καλή ιδέα, πολύ υγιεινή και πανεύκολη.

Κουλουράκια Μαίρης

Συνταγές για κουλούρια έχω βάλει κι άλλες φορές. Αλλά δεν είναι και τόσα πολλές όσο η κατανάλωσή τους. Γιατί είτε για συμπλήρωμα στον καφέ είτε σκέτα τρώγονται όλες τις εποχές και μιας και διατηρούνται για καιρό είναι ένα καλό συμπλήρωμα. Ρίχνοντας μια ματιά στο αρχείο των συνταγών έπεσα πάνω σε μπόλικες που υπάρχουν ακόμα αδημοσίευτες κι είπα ν' αρχίσω να δίνω παραλλαγές. Ξεκινάω με τα κουλουράκια της Μαίρης. Γιατί αυτή η επιλογή; Μα αν ξεκίναγα απ' όποια άλλη συνταγή, σίγουρα θα συμπλήρωνε από κάτω. Ας βάλω λοιπόν τη δική της στην αρχή και το πολύ να συμπληρώσει πράγματα που δεν μούχει πει. Πονηρός ο βλάχος. :)

Γαριδομακαρονάδα

Τη μακαρονάδα με θαλασσινά πρώτη φορά την έφτιαξα. Ήμασταν μαζεμένοι χτες για φαγητό μια παρέα κι είπα εκτός απ' τον παραδοσιακό μπακαλιάρο να έχουμε και κάτι άλλο, αλλά να είναι και θαλασσινό (μπακαλιάρος και μπριζόλα δεν μου κάθεται με τίποτα :) ). Έπεσαν διάφορες ιδέες κι η κατάληξη ήταν στη γαριδομακαρονάδα. Που είναι απ' τη μια μακαρονάδα κατά τα γνωστά (με χοντρό μακαρόνι Νο 6 και πάνω ή λαζάνι που το έχουμε πει λιγκουίνι ή άλλο τέτοιο ζυμαρικό) κι απ' την άλλη μια σάλτσα με γαρίδες που αφού φτιαχτούνε χώρια, παντρεύονται μαζί. Είχα στο νου μου ιδέα πώς γίνεται αν και, δεν την είχα φτιάξει ποτέ. Επιβεβαίωσα από δυο - τρεις άλλες συνταγές, την έφτιαξα και την παρουσιάζω εδώ.

Σολομός ποσέ

Πόσο καιρό έχω να το φτιάξω έτσι! Το είχα σχεδόν ξεχάσει, όταν ψάχνοντας τι να γράψω σήμερα το είδα. Να το βάλω στο πρόγραμμα για τις επόμενες μέρες!
Ο σολομός είναι ένα περίεργο ψάρι, που δεν θέλει και πολλά. Ποσέ γίνεται και σκέτος, σε λίγο νερό μόνο. Η παραλλαγή αυτή τον κάνει πιο μυρωδάτο, αν αρέσει έτσι. Δεν είναι συνηθισμένο ψάρι για μας, ό,τι βρίσκεται είναι ιχθυοτροφείου και μας έρχεται απ' το εξωτερικό, ενώ υπάρχει και καταψυγμένος. Θυμάμαι σ' ένα ταξίδι στη Σκανδιναβία που είχε σολομό πρωί, μεσημέρι και βράδυ! Είναι ένα ψάρι πλούσιο σε Ω3, καλά λιπαρά δηλαδή, που όμως στην Ελλάδα τα βρίσκουμε και στις ταπεινές σαρδελίτσες :)

Ονόματα ανέμων

Είναι πάρα πολύς καιρός που λέω να γράψω για τα ονόματα των ανέμων. Κοντά δυο χρόνια που έχω τραβήξει μια φωτογραφία σε καραβάκι μ' ένα ανεμολόγιο (βασικά, είχα ζητήσει απ' τη Μαρία να την τραβήξει). Ωραία ήταν η ιδέα που ήταν χαραγμένα τα ονόματα σε καθρέφτη, όμως η φωτογραφία δεν μπορώ να πω πως ήταν τελικά καλή αφού, όπως και να γίνει, δεν φαινόταν το ονόματα αλλά το καραβάκι! Είχα ψάξει από τότε στο γκουγκλ κι είχα βρει διάφορες πληροφορίες αλλά και εικόνες, κι απ' αυτές έκλεψα και παρουσιάζω παραπάνω.

Πιλάφι με σαφράν, τηγανητό φιδέ και ρόδι!

Αυτό το φαΐ το διάβασα, μ' άρεσε αλλά δεν έτυχε να το φτιάξω ακόμα. Είναι στα υπόψην, αν και όιχ για τον δυόσμο δεν είμαι και πολύ σίγουρος πως θα βάλω.

Ηρίννη

Βρέθηκα το τριήμερο σε μια ελληνική πόλη που δεν είχα ξαναπάει. Και για να πάω εκεί που έμενα έπρεπε να περάσω την οδό Ηρίννης. Στην αρχή σκέφτηκα πως θα είναι ανορθόγραφο. Αλλά τέτοια διπλή ανορθογραφία; Δύσκολο. Είχα ακούσει για την αρχαία Ιρίνα αλλά για την Ηρίννη όχι. Ψάχνω λοιπόν στον γκούγκλη. Αλλά όχι σκέτα. Με αυτάκια (εισαγωγικά) για να μου βρει το ακριβές όνομα κι όχι αυτά που μοιάζουν ηχητικά (δηλ. γράφοντας "Ηρίννη"). Και οποία έκπληξη! Όχι μόνο είναι υπαρκτό όνομα, αλλά είναι και λυρική ποιήτρια απ' τη Μυτιλήνη, σύγχρονη της Σαπφούς και του Αλκαίου! Της οποίας υπάρχουν διαθέσιμα 3 έργα! Κι εγώ, αν και Μυτιληνιός, δεν είχα ιδέα...

Ιστορίες της γιαγιάς της μαμάς μου

Έγραφα τις προάλλες για την ιστορία της προ-προγιαγιάς μου, καιρός να γράψω και για την ίδια την προγιαγιά όπως υποσχέθηκα. Η φωτογραφία παραπάνω είναι από την κηδεία της, στις αρχές της δεκαετίας του 50. Είχε φαγωθεί να λέει στο άντρα της πως είναι 10 χρόνια μεγαλύτερός της άρα, θα πεθάνει αυτός πρώτος κι αυτή θα ζήσει 10 χρόνια τουλάχιστον μετά. Τόλεγε, και τόκανε. Πράγματι, έζησε μέχρι τα 90 της και κάτι. Στα 90 είχε πεθάνει ο παππούς. Ο οποίος στα χρόνια του ήταν μεγάλος και τρανός. Προεστός του χωριού, είχε καφενείο, είχε ελαιοτριβείο, βουνά ολόκληρα από πευκοδάση (που τότε έδιναν και εμπορεύσιμα υλικά) κι από ελαιόδεντρα και δεν θυμάμαι τι άλλο. Όμως το βασικό κουμάντο σε όλα το έκανε η γιαγιά!

Κρέπες

Κανονικά θα έπρεπε να συνεχίσω την ιστορία της προγιαγιάς που την ξεκίνησα δυο φορές αλλά παραστράτησα και εκκρεμεί. Κι όντως, έτσι είχα σκοπό να κάνω. Έλα όμως που περνάω καλά αυτές τις μέρες κάνοντας βόλτες κι άρα πού καιρός για γράψιμο. Αλλά να μην αφήσω να περάσει και η μέρα, βάζω μια συνταγή απ' το αρχείο. Κρέπες λοιπόν. Που μπορούν να γίνουν γλυκές ή αρμυρές. Αν και, μιας και δεν έχουν ζάχαρη, μάλλον προς το αλμυρό τις βλέπω. Όχι σαν το Παρίσι που πήρα κρέπα με τυρί και ζαμπόν κι ήταν γλυκιά τελείως. Κι υποτίθεται πως οι κρέπες έχουν γαλλική καταγωγή....

Το Πλωμάρι

Έλεγα για ιστορίες της προ-προγιαγιάς. Και τι έγινε με τα πρώτα εγγόνια της. Ο γαμπρός της ήταν Μαμάκος στο επίθετο, με καταγωγή απ' το Μεγαλοχώρι. Πολλοί οι Μαμάκοι στην περιοχή, όλοι με κάποια απώτερη συγγένεια αλλά με τόσο μεγάλες οικογένειες που υπήρχαν, πού να βρεθεί το σόι. Εδώ σήμερα χάνονται τα ξαδέρφια, που η κάθε οικογένεια έχει συνήθως 1 - 2 παιδιά. Πού τότε με τα 5, τα 8 ή τα 10. Κι έτσι βρέθηκε η καταγώμενη από Μαμάκους ξαδέρφη μου να παντρευτεί έναν Μαμάκο που δεν ήταν (ούτε καν 5ου βαθμού) συγγενείς κι η κόρη της να πάρει έναν τρίτον τέτοιον Μαμάκο :)

Ιστορίες της γιαγιάς της γιαγιάς μου

Μιας και τον τελευταίο καιρό έχω γράψει κάμποσες αναμνήσεις, σκέφτηκα να έγραφα και για τη γιαγιά της μάνας μου. Που ήταν μια γυναίκα με έντονη προσωπικότητα, που ο θεός να σε φύλαγε να μην έπεφτες στο στόμα της. Αλλά είπα να γράψω και κάτι καλό γι' αυτήν. Για τον καημό της που κανένα παιδί δεν έβαλε το όνομά της. Που έκανε τόσα και τόσα εγγόνια (καμιά 15αριά υπολογίζω) αλλά το όνομά της δεν το άκουσε. Κι εκεί πάνω σκέφτηκα πως τη σκληράδα της δεν την απόκτησε μόνη της, την κληρονόμησε απ' τη μάνα της, τη Μαριγώ. Κι είπα να ξεκινήσω από κει.

Τα γλιτώματα

Αναδρομή στις συνήθεις του χωριού μου σήμερα. Χρόνια έχω βάλει τον τίτλο να γράψω το σημερινό αλλά αναβάλλεται συνέχεια. Γιατί δεν θέλω να ανέβει μια οποιαδήποτε μέρα. Αλλά τέτοιες μέρες που παραδοσιακά "γιορτάζονταν" τα γλιτώματα στο χωριό μου. Θεωρητικά αυτό γινόταν στις 9 Μάρτη, τ' Αγιού Σαράγκ' (των αγίων Σαράντα δηλαδή, που από 40 τον αριθμό που ήταν έγιναν ένας, ο Σαράντος :) ), Πρακτικά, όποτε ολοκληρώνονταν οι χειμωνιάτικες δουλειές οι σχετικές με τις ελιές. Γιατί αυτό πάει να πει η λέξη γλιτώματα. Γιόρταζαν οι αγρότες ότι επιτέλους τέλειωνε το μάζεμα της ελιάς κι έτσι γλίτωναν, απαλλάσσονταν από το καθημερινό τρέξιμο και το άγχος.

Γιαούρτι

Βασικά, δεν ξεκίνησα να γράψω το σημερινό για να δώσω συνταγή για γιαούρτι, αν και θα γίνει κι αυτό. Το πράγμα ξεκίνησε όταν πριν λίγες μέρες συζητάγαμε με τη Μαίρη για τα γιαούρτια που φτιάχνει, με απλό γάλα απ' το σουπερμάρκετ. Κι εγώ τα απέρριψα μιας και έχω μια κάποια παράδοση στο γιαούρτι. Βλέπετε έκανα γιαουρτάς. Πωλητής γιαουρτιού δηλ. Στα πολύ μικρά μου χρόνια, εκεί στην δεκαετία του 70. Κι αφού πούλαγα γιαούρτι, έχω άποψη για το πώς είναι το καλό, το σωστό γιαούρτι και δεν συμβιβάζομαι με μοιάζει με πηγμένο γάλα. Πολύ περισσότερο δεν συμβιβάζομαι, βέβαια, με το πήξιμο που γίνεται με ζελατίνα ή άλλα τέτοια μέσα και παρουσιάζεται σαν γιαούρτι (αν και, για προστασία τους οι εταιρίες δεν γράφουν πάνω τη λέξη "γιαούρτι" αλλά "επιδόρπιο".

Σταφιδόψωμα της Γκόλφως

Πριν κάμποσο καιρό είχα δει μια συνταγή για σταφιδόψωμα στο "συνταγές της παρέας". Την είχα κρατήσει κάπου και πρόσφατα έπεσα πάνω της, οπότε την Κυριακή είπα να την φτιάξω. Το αποτέλεσμα μ' ενθουσίασε, παρά το γεγονός πως τη μέρα εκείνη φτιάξαμε διάφορα, ήμασταν ώρα στην κουζίνα και (προφανώς) κουραστήκαμε ενώ, μιας και δουλεύαμε συνταγές παράλληλα, κάπου μας έφυγε κι ο χρόνος και πήραν παραπάνω χρώμα απ' όσο θα ήθελα. Η συνταγή έλεγε για φρέσκια μαγιά, εγώ προτίμησα την ξερή. Κανέλα έγραφε μια τσιμπιά. έβαλα κάμποση, αλλά θα ήθελα παραπάνω. Το κουταλάκι το χρειάζεται. Α! κι από πάνω, αντί για αυγό, άλειψε με γάλα (που το έδινε στα εναλλακτικά :) )

Επέτειος πτυχίου

Σήμερα έχω επέτειο. Συνήθως όταν λέμε επέτειο, εννοούμε επέτειο γάμου. Αλλά όχι. Σαν σήμερα, το μακρινό εκείνο 1983 το μορφωτικό επίπεδο στο προφίλ μου στο φέισμπουκ άλλαξε: από απόφοιτος Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης έγινε πτυχιούχος Τριτοβάθμιας. (Δεν μ' αρέσει το ύφος σου. Τι πάει να πει δεν υπήρχε φέισμπουκ τότε; Είναι δυνατόν; Και πώς επικοινωνούσαμε χωρίς φέισμπουκ; Μόνο με απλά η-μέιλ; Τι ούτε η-μέιλ υπήρχαν ούτε καν ίντερνετ; Τι; Ούτε ο όρος πληροφορική δεν ήταν σε χρήση ούτε οι αντίστοιχες σχολές μόνο κάτι μαθήματα για την "Επιστήμη των Ηλεκτρονικών Υπολογιστών" είχαμε; Καλά, τόση αρχαιολογία; Πόσο παράξενα ακούγονται όλ' αυτά! Κι ειδικά σε ανθρώπους που τότε δεν είχαν ή είχαν μόλις γεννηθεί. Κλείνει η παρένθεση).

Φράουλες μεσ' στο χειμώνα

Το Σάββατο είχαμε πάει βόλτα στο κέντρο της Αθήνας: Ομόνοια, Ψυρρή, Μοναστηράκι και πίσω την ίδια διαδρομή. Στο Μοναστηράκι λοιπόν, πέσαμε πάνω σε φράουλες. Φράουλες το Φλεβάρη, παράξενο μου φαίνεται, αλλά έτσι είναι. Και μάλιστα σε πολύ καλή τιμή, μόλις 2€. Κανονικά, θα περίμενα ν' αρχίσουν να εμφανίζονται στην αγορά σε καμιά 15αριά μέρες, και σε τιμή γύρω στα 4 - 5 ευρώ. Βέβαια, είναι δεύτερη φορά που αγοράζω φράουλες. Είχα βρει και στη γειτονιά πριν κάποιες μέρες (ακόμα πιο πρώιμα δηλαδή). Και την βδομάδα που αρχίζει, στο Λιντλ είδα διαφήμιση πως θα έχει φράουλες με 2,22€. Αλλά αυτές θα είναι για λίγες μέρες και σε προσφορά (ειδικά διαφημισμένη). Ενώ αυτές οι φράουλες στον πάγκο, ωραία ωραία στημένες ήταν σκέτη πρόκληση. Και με μια μυρωδιά απίθανη, που η φωτογραφία δεν μπορεί (ακόμα τουλάχιστον) να αποδώσει :)

Κεφτεδάκια με σάλτσα κάρυ

Μια συνταγή απ' τα παλιά. Μια φορά θαρρώ πως τις έχω κάνει πριν από πάρα πολλά χρόνια (χωρίς τις πίκλες βέβαια!). Το κάρυ το έχω για ινδικό μπαχαρικό (και είναι) και συνήθως το χρησιμοποιώ στο πιλάφι. Η σάλτσα κάρυ, απ' την άλλη, ήταν η αγαπημένη σάλτσα των Γερμανών για τα λουκάνικα. Λουκάνικα ψητά, με σάλτσα κάρυ, σε χάρτινο βαθύ πιατάκι συν ίσως και πόμες φρίτες (πατάτες τηγανητές δηλ.) ήταν ο παραδοσιακός μεζές.

Φύλλο για πίτες

Πριν λίγες μέρες είχα γράψει για φύλλο με τη μηχανή. Σήμερα, κοιτάζοντας τα πρόχειρα που είχα, είδα πως είχα σημειώσει τα υλικά για φύλλο στο χέρι. Που είν' αυτή που υπάρχει στα κολοκυθοπιτάκια της μάνας μου, αλλά αν θέλεις να φτιάξεις φύλλο πρέπει να θυμάσαι πως υπάρχει εκεί για να την ψάξεις. Οπότε καλό θα ήταν να υπάρχει και αυτόνομη! Η βασική διαφορά είναι στα υγρά: εδώ η ζύμη πρέπει να είναι μαλακιά ενώ στην άλλη περίπτωση πρέπει να είναι σχετικά σφιχτή, να σκάει. Πάντως, επειδή τη δοκίμασα και στη μηχανή, μια χαρά μπορεί να περάσει κι από κει (με λιγότερο νεράκι).

Τουρκία: Η προσευχή

Οι μουσουλμάνοι,γενικά, είναι γνωστό πως έχουν πολλές προσευχές κάθε μέρα. Σύμφωνα με την παράδοσή τους, κάθε πιστός μουσουλμάνος πρέπει να προσεύχεται 5 φορές τη μέρα. Όπου και να βρίσκεται, βγάζει τα παπούτσια του, γυρίζει προς τη Μέκκα, γονατίζει και προσεύχεται. Και για να γονατίσει έχει το ειδικό χαλί προσευχής. Και για να ξέρει που είναι η Μέκκα έχει πυξίδα. Και για να ξέρει την ώρα, αφενός μεν ακούγεται το κάλεσμα του μουεζίνη από κάποιο κοντινό μιναρέ ενώ απ' την άλλη υπάρχουν και ειδικά υπενθυμιστήρια που υπολογίζουν την ώρα (ένα απλό ρολόι δεν αρκεί γιατί η σωστή ώρα έχει να κάνει με το φεγγάρι, άρα αλλάζει καθημερινά).

Ρυζόγαλο

Μπήκε το τριώδιο. Και στο χωριό μου, το κατεξοχήν γλύκισμα αυτής της περιόδου είναι το ρυζόγαλο. Οι κουδουνάτοι (μασκαράδες) που γύριζαν παλιότερα, χτύπαγαν τις πόρτες και έλεγαν:
Αν έβρασε το ρυζόγαλο
κατέβασέ το κάτω
να φάω εγώ το ρυζόγαλο
κι εσύ να φας το πιάτο :)
Εγώ δεν μπορώ να πω πως τρελαίνομε γι' αυτό, άλλοι όμως είναι φαν! Εμένα μ' αρέσει μόνο ζεστό - ζεστό, μόλις βγει απ' την κατσαρόλα (καλά, να μην κάψουμε και τον στόμα μας :) )

Τουρκία: Επίσκεψη σε τζαμί

Πολύ καιρό έχω να βάλω θέμα απ' την Τουρκία. Όχι γιατί μου τελειώσανε όσα είχα κατά νου αλλά γιατί βγαίναν άλλα στη μέση. Αλλά και γιατί απ' το Σεπτέμβρη του 2014 που έβαλα τους τίτλους να τους θυμάμαι (και κάποιες φωτογραφίες) πέρασε πολύς καιρός και έχω ξεχάσει και τι ήθελα να γράψω. Όμως για τις επισκέψεις στα τζαμιά, θυμάμαι ακόμα! Το να μπει ο οποιοσδήποτε σε τζαμί είναι επιτρεπτό. Στα μικρά τζαμιά δεν υπάρχει συνήθως κανένας για να σε ελέγξει, αλλά στα μεγάλα, αυτά που τραβάνε τουρίστες, υπάρχουν οδηγίες που θυμίζουν τους κανόνες που πρέπει ν' ακολουθήσει κάποιος αν θέλει να μπει μέσα. Ενδυματολογικοί κανόνες για άντρες και για γυναίκες. Στους πρώτους, τα πράγματα είναι πιο απλά, να μη φοράνε σορτσάκια. Για τις δεύτερες, δεν πρέπει να είναι ακάλυπτο κανένα σημείο του σώματος. Βέβαια, πάντα υπάρχουν διαθέσιμες μαντίλες για τύλιγμα :)

Κέικ Καρότου μαμάς

Προσωπικά φίλος με τα κέικ δεν είμαι και τόχω δηλώσει. Αλλά υπάρχουν κάποια που είναι λίγο ιδιαίτερα και μου κάνουν κλικ! Έν' απ' αυτά είναι και το κέικ με καρότο. Με μια ιδιαίτερη γεύση, το έφτιαξε κάποια στιγμή η μάνα μου και δεν ξέρω πού είχε βρει τη συνταγή, αλλά με τα μπαχαρικά που βλέπω, για παλιακιά, με επιρροές ανατολής :)

Πιροσκί Γιώργου

Πιροσκί έχω ξαναβάλει. Τότε ήταν της γιαγιάς Κεράσας, αυτά είναι του Γιώργου. Εκείνα ήταν με πατάτα, κλασσικά δηλαδή, αυτά είναι με λουκανικάκι. Επίσης στη ζύμη προβλέπονται αυγά. Γούστα είν' αυτά :)

Ομελέτα φούρνου με πατάτες και λουκάνικο

Πριν μερικές μέρες είδα στο ίντερνετ μια συνταγή για ομελέτα φούρνου με πατάτες και λουκάνικο. Τίποτα το παράξενο το να βλέπεις κάτι καθώς περιδιαβαίνεις στις διάφορες ιστοσελίδες. Και καθόλου παράξενο που η ομελέτα αυτή μ' άρεσε, χώρια που έφερε και θύμησες από τα πανεπιστημιακά χρόνια που τρώγαμε παρόμοια ομελέτα (πολύ σχετικό το παρόμοια, τότε ήταν μόνο μ' αυγά!) κι είπα να τη φτιάξω. Κράτησα τη σελίδα ανοιχτή μερικές μέρες, δεν βόλευε να τη φτιάξω, την έκλεισα κι όταν χτες ήρθε η ώρα, δεν κατάφερα να τη βρω. Έψαξα, αλλά όλες οι συνταγές ξεκίναγαν με το "τηγανίζατε τις πατάτες". Αυτό δεν μ' άρεσε. Αν είναι να τηγανίσω τις πατάτες γιατί να μην την φτιάξω όλη στο τηγάνι; Έτσι, αυτοσχεδίασα. Και το αποτέλεσμα ήταν καταπληκτικό.

Χυλοπίτες Φιορεντίνα

Και μιας και έβαλα για το πώς κατασκευάζονται χυλοπίτες, να δώσω και μια συνταγή πιο "ψαγμένη", για πιο μαγειρεμένες χυλοπίτες. Φουρνιστές και με σπανάκι!

Προσφυγικό και Σέγκεν

Πολύ προβληματίστηκα για το σημερινό. Να το γράψω ή όχι. Οι ειδήσεις για πρόσφυγες καθημερινές και καταιγιστικές. Το θέμα δεν έχει τελειωμό (και δεν φαίνεται πως θα γίνει κάτι να σταματήσει, εκτός από το να κλείσουν τα σύνορα). Παράλληλα τον τελευταίο καιρό γίνονται συζητήσεις για τη συνθήκη Σέγκεν. Αν θα πρέπει η συνθήκη να ανασταλεί γενικότερα ή ειδικά για την Ελλάδα (αν και, στην πραγματικότητα ήδη υπάρχουν ήδη περιορισμοί). Γίνεται τόση κουβέντα και τόσο πυκνά που κάπου σκέφτομαι πως οι δικές μου απόψεις δεν έχουν σημασία. Απ' την άλλη, έχω συνηθίσει να μεταφέρω εδώ τις σκέψεις μου κι έτσι τελικά αποφάσισα να το κάνω άλλη μια φορά. Κυρίως σχολιασμός σε ειδήσεις των τελευταίων ημερών.

Χυλοπίτες σπιτικές

Όπως έγραφα στο προηγούμενο, πήραμε μια μηχανή που βοηθάει ν' ανοιχτεί φύλλο αλλά και κόβει σε λουρίδες ζυμαρικά. Λεπτά σε στιλ μακαρονιού ή πιο πλατιά σε στιλ χυλοπίτας. Κι αφού την πήραμε κι αρχίσαμε τις δοκιμές δοκιμάσαμε να φτιάξουμε και τις δικές μας χυλοπίτες. Η απεργία ήταν καλή ευκαιρία! Ακολουθήσαμε τη συνταγή που συνόδευε τη συσκευή και τις φάγαμε σκέτες. Μόνο με τυρί. Ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσες και θα το επαναλάβουμε.

Ζύμη για φύλλο πίτας με μηχανή

Στις πίτες που φτιάχνουμε συνήθως το φύλλο είναι αγοραστό. Παλιότερα έπαιρνα το "Χωριάτικο" από τη "Χρυσή Ζύμη". Τελευταία δεν το βρίσκω αυτό αλλά έχω βρει το "Ζαγορίσιο" που είναι κι αυτό σχετικά χοντρό κι έχει το καλό πως είναι κάθε φύλλο τυλιγμένο σε δική του ζελατίνα, αν και, αφού είναι καταψυγμένο και το αποψύχω, πρέπει να χρησιμοποιηθεί όλο. Ο Γιώργος, αντίθετα, φτιάχνει το δικό του φύλλο. Το έχει βολευτεί κι οι πίτες τους είναι με δική του ζύμη που όμως την ανοίγει με μηχανή. Όχι τίποτα πολύπλοκο, δυο κύλινδροι που προσαρμόζεις το πόσο μακρυά θα είναι ο ένας απ' τον άλλον και άρα και το πάχος του φύλλου.

Προώθησε αυτό το μέιλ, τσάμπα είναι

Πολλές φορές έχουμε πάρει μέιλ που η κατακλείδα τους είναι μια προτροπή να το προωθήσουμε σ' όλες τις επαφές μας. Επίσης παρόμοιες προτροπές εμφανίζονται και στο φέισμπουκ. Που εκεί προτρέπουν για κοινοποίηση ή έστω για ένα απλό λάικ! Το θέμα τους συνήθως είναι καταστροφολογικό ή απλά μια έκκληση στα φιλάνθρωπα αισθήματα του αναγνώστη. Με κορυφαίο την ζήτηση για αίμα για τον Βαγγέλη Μερισιώτη. Ιδού δυο παραδείγματα από παρόμοια μηνύματα:

Ορεινή Κορινθία

Η χρονιά του νερού τέλειωσε, όπως έλεγα, με επίσκεψη στις λίμνες της ορεινής Κορινθίας. Καιρός να τις παρουσιάσω κι αυτές να ολοκληρωθεί ο κύκλος. Όπως έγραψα λοιπόν, είχαμε δει κι είχαμε δει λίμνες. Κι έπεσε ιδέα να πάμε κάπου στις 28 του Οκτώβρη. Και καταλήξαμε πάλι σε λίμνες! Της ορεινής Κορινθίας αυτή τη φορά. Λίγο τυχαία και συμπτωματικά ήτανε, θέλαμε κάτι (προφανώς) κοντά στην Αθήνα. Σε διάφορα μέρη είχαμε πάει πρόσφατα, ενώ προς τα κει δεν είχαμε πάει σχεδόν καθόλου κι έτσι έγινε η επιλογή. Ξεκινήσαμε από την Στυμφαλία αλλά προσθέσαμε και την κοντινή τεχνική λίμνη Δόξα, στον Φενεό.

Τ(ρ)όποι Λατρείας

Το σημερινό σημείωμα το είχα στο νου μου να το γράψω από πολύν καιρό. Ο τίτλος που είχα δώσει ήταν "Χώροι Λατρείας". Τον είχα βάλει κι έμενε κι αυτός στον αέρα, κάποια στιγμή να βρεθεί η διάθεση για εξομολογήσεις (γιατί βασικά έτσι ήταν το σχέδιο). Στις αρχές του μήνα όμως είδα τον τίτλο "Τ(ρ)όποι Λατρείας" για μια φωτογραφική έκθεση που υπήρχε στο μουσείο Μπενάκη. Η έκθεση ήταν να τελειώσει στις 10 του μήνα αλλά είχε ήδη από τότε δοθεί παράταση μέχρι αύριο. Τώρα που κάθομαι και γράφω είναι μάλλον αργά για να το προτείνω για επίσκεψη. Κι όμως είναι μια καταπληκτική δουλειά που πολύ θα μ' άρεσε να την είχα κάνει κι εγώ.

Εκμέκ (ξανά)

Τρίτο αυτό το εκμέκ. Μετά το δήθεν και της Φωτεινής, να βάλω και το τρίτο που έχω για να ολοκληρωθεί η παρουσίαση. Ποιο απ' όλα προτιμώ; Δύσκολη απάντηση, η ευκολία του δήθεν ακαταμάχητη, αλλά κι η τέχνη της Φωτεινής ασύγκριτη. Εν πάση περιπτώσει, καθένας δοκιμάζει και αποφασίζει! Βασικά η διαφορά είναι στην κρέμα. Στην περίπτωση αυτή είναι λιγότερη αναλογικά και λείπει η σαντιγί.

Τηγανόψωμο

Συνήθως ετοιμάζω το υλικό για δημοσίευση αρκετές μέρες πριν. Όμως τελευταία έχω στεγνώσει. Μ' έπιασε κι ένα κρύωμα και ξέμεινα τελείως. Η δεξαμενή των συνταγών όμως είναι μεγάλη και δίνει λύσεις της τελευταίας στιγμής. Πόσο μάλλον που το τηγανόψωμο το είδα πρόσφατα σε άλλη εκδοχή, στριφτό, αλλά δεν θυμάμαι πού να βάλω λίνκι :)

Για το προσφυγικό και πάλι

Πάλι; Γιατί πάλι. Τι έχει συμβεί στις λιγότερο από μέρες απ' την προηγούμενη δημοσίευση που πρέπει να επανέρθω; Πολλά και διάφορα θα έλεγα.Οι σχετικές ειδήσεις πληθαίνουν είτε μιλούν για αφίξεις παρά την κακοκαιρία (που καθημερινά σημειώνονται νέα ρεκόρ), είτε για πνιγμούς (βοηθάει η κακοκαιρία που λέγαμε) είτε για το πώς εγκλωβίζονται οι πρόσφυγες στη διαδρομή τους προς την κεντρική Ευρώπη (αφού κακά τα ψέματα, αυτός είν' ο προορισμός τους) και τα παιχνίδια που παίζονται στη διαδρομή τους αυτή. Συγχρόνως πληθαίνουν και τα βίντεο-ντοκουμέντα της διαδρομής. Όμως, δεν είν' αυτοί οι λόγοι που γράφω ξανά σήμερα. Ο λόγος είν' η Νίκη, Και κάποιες φωτογραφίες που ανέβασε στο φέισμπουκ (ΦΒ) και τις οποίες "έκλεψα" και μεταφέρω εδώ.

Εκμέκ Κανταΐφι (Φωτεινής)

Μιας και μπήκε το σαν εκμέκ γλυκό (αν και, εκμέκ στα τούρκικα πάει να πει ψωμί και το τι υλικό ακριβώς θα μπει σαν ψωμί είναι σχετικό, το τσουρέκι πιο κοντινό είναι) είπα να βάλω σήμερα και τη συνταγή για εκμέκ κανταΐφι που μου είχε δώσει η (χρυσοχέρα) Φωτεινή :)

Εκμέκ με πολίτικο τσουρέκι

Η Ειρήνη μας παρουσίασε μια συνταγή που γεύτηκε από μια συνάδελφό της και μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Τις προσεχείς ημέρες θα την φτιάξω γιατί μ αρέσει πολύ αυτό το γλυκό. Τόφτιαξα δυο φορές! Το κακό στη συνταγή είναι πως οι αναλογίες δεν είναι ακριβώς αλλά στο περίπου. Ας πούμε, εγώ δεν βάζω ολόκληρο το τσουρέκι στο ταψί μου. Επίσης, ανάλογα με το πόσο γλυκό είναι προσαρμόζεται η ζάχαρη. Αλλά και πόση ώρα θα μείνει στο φούρνο εξαρτάται από το πόσο στεγνό είναι.

Τροκαντερό και Φλοίσβος

Προχτές με τη μεγάλη νοτιά, πήγα απ' την απέναντι πλευρά της παραλίας Ν. Φαλήρου - Μοσχάτου που συμπτωματικά έγραφα την ίδια μέρα! Στη μαρίνα Φλοίσβου και στα πέριξ. Είχε διαβολεμένο αέρα, αλλά καταφέραμε και κάναμε τη βόλτα μας. Πρώτη στάση, στο Τροκαντερό, εκεί που είναι τα πλοία του (μελλοντικού) Μουσείου Ναυτικής Παράδοσης. Με ιδιαίτερα πλοία που υπάρχουν εκεί.

Παραλία Μοσχάτου

Πολλές φορές μας αρέσει ν' αράζουμε στην παραλία του Μοσχάτου, ανάμεσα στις εκβολές των ποταμών Κηφισού και Ιλισού. Ανάμεσα στο ΣΕΦ, το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας και το γήπεδο του Τάε Κβο Ντο. Ακριβώς απέναντι έχεις το Τροκαντερό με τον Αβέρωφ και τα υπόλοιπα. Δύσκολη η πρόσβαση, πρέπει να ξέρεις για να πας μέχρις εκεί. Κι εμείς το ξέρουμε από σπόντα, κάποτε δούλευε ο πεθερός μου εκεί, τα πολύ παλιά χρόνια. Καλά, η φωτογραφία που έχω παραπάνω δείχνει κάτι το μαγευτικό, αν πας όμως από κοντά τα πράγματα αλλάζουν κατά πολύ. Αλλά εμείς απτόητοι, ειδικά αν ο καιρός είναι περίεργος και δεν βολεύει για περπάτημα, βάζουμε το αυτοκίνητο με θέα τη θάλασσα κι απολαμβάνουμε το καφεδάκι μας μέσ' απ' τη θαλπωρή που προσφέρει ο κλειστός χώρος!