Ορεινή Κορινθία

Η χρονιά του νερού τέλειωσε, όπως έλεγα, με επίσκεψη στις λίμνες της ορεινής Κορινθίας. Καιρός να τις παρουσιάσω κι αυτές να ολοκληρωθεί ο κύκλος. Όπως έγραψα λοιπόν, είχαμε δει κι είχαμε δει λίμνες. Κι έπεσε ιδέα να πάμε κάπου στις 28 του Οκτώβρη. Και καταλήξαμε πάλι σε λίμνες! Της ορεινής Κορινθίας αυτή τη φορά. Λίγο τυχαία και συμπτωματικά ήτανε, θέλαμε κάτι (προφανώς) κοντά στην Αθήνα. Σε διάφορα μέρη είχαμε πάει πρόσφατα, ενώ προς τα κει δεν είχαμε πάει σχεδόν καθόλου κι έτσι έγινε η επιλογή. Ξεκινήσαμε από την Στυμφαλία αλλά προσθέσαμε και την κοντινή τεχνική λίμνη Δόξα, στον Φενεό.

Ευτυχώς που προσθέσαμε και τη δεύτερη μιας και η Στυμφαλία μόνο λίμνη δεν μας φάνηκε. Γνωστή απ' τους άθλους του Ηρακλή, εδώ είναι που σκότωσε τις Στυμφαλίδες Όρνιθες. Κι άκουγα προχτές πως αυτό μάλλον συμβολίζει την αποξήρανση των ελών της περιοχής. Που αν όντως κατάφερε κάποιος να αποξηράνει έλη την εποχή εκείνη, ήταν άθλος.

Πάντως και σήμερα ελάχιστα νερά έχει η λίμνη, το περισσότερο μέρος είναι αποξηραμένο και καλλιεργούμενο. Όπως το είδαμε από μακρυά απογοητευτήκαμε, νομίσαμε πως θα είναι άλλη μια περίπτωση Δύστου αλλά τελικά συνεχίζοντας βρήκαμε και λίμνη. Εντάξει, δεν μας γοήτευσε αλλά και δεν μας απογοήτευσε.

Και μπορεί η Στυμφαλία να μας έδωσε μόνο μερικές φωτογραφίες από μακρυά, αλλά η συνέχεια είχε άλλες προσφορές. Πηγαίνοντας προς την (τεχνητή) λίμνη Δόξα σταματήσαμε σ' ένα ξέφωτο που ήταν γεμάτο μανιτάρια. Απελπιστικά πολλά μανιτάρια. Διαφόρων ειδών που δυστυχώς κάποιος είχε κλωτσήσει και καταστρέψει. Βέβαια, επειδή οι γνώσεις μας για τα μανιτάρια περιορίζονται στα του σουπερμάρκετ, αποφύγαμε τη γευστική δοκιμή!

Αλλά δεν ήταν μόνο τα μανιτάρια αυτά που είδαμε. Κυκλάμινα στόλιζαν τα χορτάρια ενώ κάποιο δέντρο δίπλα στο νερό ήταν γατζωμένο πολύ καλά ώστε να μην μετακινείται. Είχε αγκαλιάσει με τις ρίζες του τις πέτρες και προσπαθούσε να στηριχτεί.

Εκτός από τα φυτά στα χωράφια και το δάσος υπήρχαν και τα καλλιεργούμενα που έδιναν το δικό τους χρώμα. Κυδώνια και δεντρολίβανα εδώ. Αλλά και μήλα και άλλα φρούτα εποχής (που βέβαια απ' αυτά που αντέχουν στο υψόμετρο! Γύρω στα 800 μέτρα και βάλε. Έτσι, απ' τα πιο γνωστά προϊόντα της περιοχής είναι τα όσπρια με προεξάρχουσα τη φάβα Φενεού).

Στη Λίμνη Δόξα είχαν καταλήξει εκείνη τη μέρα αρκετά λεωφορεία με τουρίστες. Κι όταν στα τουριστικά βάζουν προορισμό τη λίμνη, εννοούν το εκκλησάκι του Αγίου Φανουρίου. Που είναι χτισμένο στα ερείπια παλιότερου μοναστηριού.

Η δικής μας πρώτη στάση ήταν από απέναντι. Η θέα ήταν υπέροχη. Η λίμνη με μπόλικο νερό και τα βουνά ένα γύρω ν' ανεβαίνουν αρκετά παραπάνω.

Το εκκλησάκι απέξω μοιάζει παλιό αλλά είναι πρόσφατα ανακαινισμένο και ξαναζωγραφισμένο.

Το τοπίο φθινοπωρινό, αλλά μιας και υπάρχει μπόλικη κεφαλληνιακή ελάτη, βελανιδιές και μαυρόπευκα, φυτά που δεν είναι φυλλοβόλα, παραμένει πράσινο.

Η περιοχή είναι κομμάτι του εθνικού πάρκου Χελμού - Βουραΐκού.

Η λίμνη φτιάχτηκε όταν έκλεισε η έξοδος προς τον ομώνυμο ποταμό μ' ένα φράγμα.

Είχαμε και τις απώλειες. Ένα ντρον που πέταγε συνέχεια παν' απ' τα κεφάλια μας και μας ζάλιζε και δεν μας άφηνε να χαρούμε τους ήχους της φύσης. Τι ήθελε να δει ο μάστορας που το "πιλοτάριζε" δεν μπορώ να ξέρω. Ίσως έκανε προπόνηση για να το πάει σε γλέντι γάμου που είναι η καινούρια μόδα...

Η βόλτα μας κατέληξε στη Γκούρα να φάμε κάνα παΐδι και να στυλωθούμε λιγάκι! Θα μπορούσαμε να την έχουμε κάνει και ανάποδα ή να μην έχουμε πάει στη Στυμφαλία καθόλου. Αλλά αν δεν πας, πώς θα ξέρεις πώς είναι!