Γερμανική οργάνωση

Η Γερμανική οργανωτικότητα είναι παροιμιώδης. Κι οι ίδιοι οι Γερμανοί το προπαγανδίζουν. Θυμάμαι πως είχαμε πάει σ' ένα μουσείο και μας λέγανε πως κάποια χαλιά που βλέπαμε είχαν εξαφανιστεί απ' τους ναζί, αλλά λόγω της οργάνωσής τους της καλής κατάφεραν και τα ξαναβρήκαν αφού κι αυτοί που τα λεηλάτησαν είχαν καταγραφεί. Αλλά φαίνεται πως το "είσαι ό,τι δηλώσεις" δεν ισχύει μόνο στην Ελλάδα αλλά και παραπέρα. Γιατί, τότε που βρισκόμουνα εκεί, είχα διάφορες εμπειρίες που ανέτρεπαν αυτή την ιδέα. Άλλες προσωπικές κι άλλες από φίλους. Αλλά αυτό που διάβασα τελευταία, ξεπερνά κάθε φαντασία. Γιατί η πολλή μεθοδικότητα και η τυφλή εμπιστοσύνη στο να ακολουθείται η διαδικασία που έχει ξεκινήσει χωρίς παρεκλήσεις, έχει δυσάρεστα αποτελέσματα.
Στη Γερμανία για να ζήσεις χρειάζεται να έχεις λογαριασμό στην τράπεζα αφού χωρίς αυτόν δεν μπορείς να νοικιάσεις σπίτι, ούτε να πιάσεις δουλειά. Στο λογαριασμό θα μπαίνει ο μισθός κι από κει θα πληρώνεται το νοίκι, το φως, το τηλέφωνο και όλα τα πάγια έξοδα. Αλλά για να ανοίξεις λογαριασμό πρέπει να έχεις ένα σπίτι και κάποιο εισόδημα. Αντίφαση; Σίγουρα. Πώς το ξεπερνάς; Πρώτιστα δηλώνοντας μια προσωρινή διεύθυνση. Ας πούμε όταν πήγαμε εμείς, δηλώσαμε τη διεύθυνση του σχολείου. Όταν πιάσαμε σπίτι πήγαμε και την αλλάξαμε με την καινούρια. Κάποια στιγμή η κάρτα μου για τις πληρωμές (η χρεωστική ας πούμε) έσπασε. Το λέω στην τράπεζα, μια υπογραφή και θα βγει καινούρια που θα σου έρθει στο σπίτι. Μπα... Στο σχολείο πήγε. Έπρεπε να κάνω άλλη δήλωση στην (ίδια) τράπεζα για την κάρτα. Αυτή που είχα κάνει ήταν μόνο για τον λογαριασμό.

Συνεχίζω με την εμπειρία του Γιώργου (που έχει να κάνει με τα τραπεζικά). Όταν ήταν να επιστρέψει απ' τη Γερμανία έκλεισε το λογαριασμό πριν πληρωθούν όλες οι εκκρεμότητες (κι αυτό από φόβο μήπως πληρωθούν και πράγματα που δεν έπρεπε). Το ηλεκτρικό δεν είχε πληρωθεί. (Εκεί για το ηλεκτρικό πληρώνεις ένα στάνταρ ποσό κάθε μήνα και μια φορά το χρόνο γίνεται εκκαθάριση. Αν έχεις πληρώσει παραπάνω παίρνεις πίσω, αν είναι λιγότερα συμπληρώνεις. Κι αν η διαφορά είναι αξιόλογη αναπροσαρμόζεται ανάλογα το μηνιαίο ποσό). Αφού θα έφευγε, έκανε αίτηση διακοπής. Έγραψε και σ' ένα χαρτί το πόσο έδειχνε ο μετρητής και πήγε να λογαριαστεί (προφανώς εκτός χρόνου εκκαθάρισης). Τα κοιτάνε και λένε πρέπει να πάρεις πίσω τόσα. Μα, λέει, ο τελευταίος λογαριασμός δεν έχει πληρωθεί. Ο υπάλληλος ανένδοτος. Εδώ φαίνεται πως βγήκε εντολή προς την τράπεζα. Μα ο τραπεζικός λογαριασμός έχει κλείσει, αδύνατον να πειστεί ο υπάλληλος. Ε, τα πήρε κι αυτός όσα του δώσανε κι έφυγε.

Και μπορεί αυτά να φαίνονται απλά. Δείτε όμως τι έπαθε πρόσφατα ένας Κινέζος που έχασε το διαβατήριό του: Αντί να επικοινωνήσει με το προξενείο της χώρας του πήγε κατευθείαν στη Γερμανική αστυνομία. Κι ο Κινέζος δεν ήξερε γερμανικά κι ο Γερμανός δεν καταλάβαινε κινέζικα (καθόλου περίεργο). Προσπάθησε να του δώσει να καταλάβει πως κάτι γινόταν με το διαβατήριο κι αυτό μάλλον τα κατάφερε. Εκείνο που δεν κατάφερε είναι να πιάσει ο άλλος τι ακριβώς ήθελε. Και μιας και το προσφυγικό ει΄ναι στα φόρτε του, το όργανο σκέφτηκε πως άσυλο θα ήθελε να ζητήσει κι ήρθε χωρίς χαρτιά. Τυπώνει λοιπόν μια αίτηση για άσυλο, τη συμπληρώνει (τώρα πώς βρήκανε τι έπρεπε να γραφτεί πού, δεν ξέρω) και τον στέλνει συνοδεία σ' ένα κέντρο προσφύγων κάτι σαν τα χοτ σποτ που λέμε στη χώρα μας :)

Ο Κινέζος εκεί μέσα περίμενε στωικά μερικές μέρες, μη καταλαβαίνοντας γιατί έπρεπε να περιμένει το διαβατήριό του εκεί. Όταν όμως είδε τις μέρες να περνούν αλλά χωρίς να γίνεται κάτι άρχισε να διαμαρτύρεται. Αλλά ποιος καταλάβαινε κινέζικα! Οι διαμαρτυρίες πλήθυναν κι έφτασαν μέχρι τον διευθυντή. Τι να κάνει αυτός, βάζει μπρος τον αυτόματο μεταφραστή απ' το εξυπνοτηλέφωνό του. Κι απ' την πρόχειρη και κακή αυτή μετάφραση καταλαβαίνει πως ο πρόσφυγάς του, μόνο πρόσφυγας δεν ήταν. Κι αφού το πιάνει αυτό, φωνάζει μεταφραστές κι αποκαλύπτεται πως τόσες μέρες ο άνθρωπος τσάμπα ταλαιπωρήθηκε!

Μετά απ' αυτό το τελευταίο, δεν έχω να πω τίποτα. Ή μάλλον έχω να σκέφτομαι πως πάλι καλά ήταν την εποχή που ήμουν επάνω. Ευτυχώς.